De dag die je wist dat zou komen

"Denk je dat ze er op je werk nog iets aan zullen doen?" vroeg mijn moeder me vorige week refererend aan mijn verjaardag. Ik antwoordde haar dat het gebruikelijk is binnen onze vestiging om met jubilea en het behalen van het vijftigste levensjaar uit de diepste krochten van de archieven een fotootje te halen van de jubilaris of nieuwbakken senior, die op te blazen en dat met een ballonnetje en een slingertje tot hilariteit van velen ten toon te spreiden. Deze veronderstelling bleek het grootste understatement te zijn sinds Noach zei: "De lucht betrekt, ik geloof dat we een beetje regen krijgen".

Het heeft de gemoederen in kringen om mij heen erg bezig gehouden toen ik in januari besloot om mijn demonen in de ogen te zien en dit jaar, vanwege mijn vijftigste verjaardag, uit te roepen tot jubeljaar. Tot die tijd ben ik 20 jaar lang met ieders welnemen 29 geweest. Deze plotselinge en eerlijke benadering kwam voor menigeen onverwacht, zodat een uitvergroot fotootje met een slingertje niet voldoende leek, dit grootse inzicht in januari diende te worden beantwoord met een even zo grootse of liever nog een grootser onthaal dan tot dan toe gebruikelijk was. En dat is gelukt.

Gisterochtend stapte ik de deur van het portiek van het bedrijf binnen en al na twee trappen stond er een grote (Abraham)pop, met, jaja, daar wastie, een uitvergrote foto, gelukkig een vrij recente omdat, ik denk door alle verhuizingen van mijn dossier, er geen foto van uit mijn begintijd meer in de annalen te vinden is. Ik vond het een leuk idee, die schavuiten toch! Nog een trap op om het bedrijf binnen te gaan en daar moest ik me vastgrijpen aan de deurpost, ik had een caleidoscopische ervaring, overal waar ik keek in de lange gang zag ik mezelf terug. Ooit had ik een aantal bedrijfsleiders terug een klein conflict waarop ik heb uitgeroepen: "Staat er randdebiel op mijn voorhoofd?". Ik moest aan dit voorval denken omdat nu op alle foto's '50' op mijn voorhoofd was getatoeëerd.

Ik kreeg er de slappe lach van, eerst maar een kopje koffie, maar ook bij het betreden van de kantine keek ik mezelf in veelvoud aan. Fluks naar boven dan maar, naar de afdeling. Bovenaan de roltrap stond collega Sophie me al op te wachten. "Die foto's!" riep ik gierend van de lach uit "Één was zeker niet genoeg, er zal geen inkt meer in de printer zitten!" "Nou loop dan maar es mee", zei ze. Op mijn afdeling, bij de toonbank, nóg veel meer foto's, ballonnen, slingers, mijn bekende 'whooooeee', klonk etages lager door, waardoor collega Henny op het geluid afkwam. Op de toonbank een prachtig ingepakt cadeau waar een 50 jaar beker inzat met, ik dacht in eerste instantie melk en suiker zakjes, maar bij thuiskomst bleek het mosterd te zijn (Abraham-mosterd, begrijpt u wel) een groot stuk chocolade én een theatercadeaubon, dit alles opgemaakt op een leuk en handig dienblaadje. Vanzelfsprekend zat er ook een 'ik-ben-vijftig-button' bij en die heb ik de gehele dag gedragen, niemand kon er door die uitbundige versiering toch omheen, dus de schaamte volledig voorbij. Later kwam er ook nog een prachtig boeket bloemen bij.

Collega's en klanten hebben me de hele dag door gefeliciteerd, en de bedrijfsleider die zei niet zo'n voorstander te zijn van dit soort frivoliteiten, deelde er gelijk achteraan mede: "Maar voor jou maakte ik graag een uitzondering, dit moest gewoon zó aangepakt worden". Het is natuurlijk ook zoals een klant opmerkte: "Dan ben je erg geliefd bij je collega's, hoor, anders zouden ze dit niet voor je doen."
En geliefd, zo voelde ik me ook.

De Abrahampop.

Caleidoscopische ervaring in de gang

Koekkoek

Óók in de kantine!

Kosten noch moeite gespaard.

Én met de button opgespeld, hè!

De mooie cadeaus.