Wat was dat nou? Toen ik mijn ogen open deed en naar buiten keek zag ik regen. Regen! Ik had sinds mijn aankomst in Londen alleen maar heerlijk weer gehad, ik deed maar of de stad verdrietig was dat ik die dag weg zou gaan. Mijn plan was om de warenhuizen in Oxfordstreet te gaan bezoeken, waaronder John Lewis, het warenhuis waarvan onze directeur vindt dat het een goed voorbeeld is van welke richting wij op moeten gaan met onze winkel. Ik had de maandag gekozen omdat ik uit ervaring weet dat het dan niet zo hysterisch druk is zoals ik het weekend.
Bij de receptie van het hotel gezegd dat ik er een heel fijn verblijf heb gehad en ik heb het tevredenheidsformulier afgegeven met lovende woorden. Ik mocht mijn koffer daar laten staan omdat ik pas in de avond zou vliegen. Met paraplu op dus Oxfordstreet in, en het moet gezegd, het zijn de warenhuizen die die straat maken, de rest van de winkels, HMV daargelaten, stelt niet zoveel meer voor. Het mooiste warenhuis is Selfridges. Bij John Lewis heb ik gekeken wat onze directeur nu bedoeld, en ik snap hem wel, sommige dingen herken ik omdat we die al doen, maar ik zag veel meer van wat we zouden kunnen doen. Ik laat hem wel weten wat ik er van vond, en ik zal de drang onderdrukken om de reis te declareren als werkbezoek.
Lopend door Oxfordstreet dacht ik aan de afgelopen dagen en bedacht dat ik zeker nog terug zal keren naar Londen, en de stad pikte die gedachtengang blijkbaar op, want de zon brak weer door. Omdat het British Museum de buur is van mijn hotel, heb ik ook daar een bezoek aan gebracht, daar was het wel heel druk met Japanners die altijd in kuddes reizen en veel juffen en meesters met in uniform gestoken kinderen. Heb een gedeelte gezien, en er geluncht, maar zo in de namiddag vond ik het tijd om naar het vliegveld te gaan. Op mijn gemak zonder te haasten, zo kon ik er ook nog dineren.
Het gedeelte na de paspoortcontrole vind ik een heel bijzonder gebied waar ik graag wat langer wil vertoeven. Het is een soort bubble waar je met een groot aantal onbekenden in bent, een stukje niemandsland zo je wilt, waar niemand anders kan en mag komen. Het is een heel vredelievend niemandsland, want alle kleuren, rassen en gezindten zijn voor het moment dat ze daar zijn één. Iedereen is op weg naar iets en je hoort er talloze talen. Ik kan daar erg van genieten.
Ook de reis terug naar huis verliep prima en op het vliegveld stond zoals beloofd vriend Harry met een mooie bos bloemen te wachten om me met z'n auto naar huis te brengen, we waren zo in gesprek dat we nog even verkeerd reden, maar zo konden we wel langer kletsen (omdenken). Thuis gekomen een brievenbus vol met kaarten en cadeautjes nog voor mijn verjaardag. Een fijne en warme thuiskomst na een paar fijne dagen in Londen.
 |
| Selfridges. |
 |
| Geweldige kussentjespresentatie bij John Lewis. |
 |
| British Museum. |
 |
| Erg mooi. |
 |
| Cupido. |
 |
| De bloemen van Harry. |
 |
| Brievenbus vol kaarten en cadeautjes. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten