"In me hoestbui op vier wielen rij ik
dagelijks kielekiele door het verkeer"
dagelijks kielekiele door het verkeer"
Dorus, 1957
De dag dat ik achttien jaar werd had ik mijn eerste rijles. Bij de rijschoolhouder thuis hadden we theorielessen, zulks was toen nog schriftelijk met meerkeuzevragen, je moest dat eerst gehaald hebben voor je mocht afrijden. Ik haalde het in één keer en het was geloof ik een jaar geldig. Het rijexamen zelf ging minder voorspoedig, mede veroorzaakt doordat ik niet goed tegen prestatiedruk kan. Nou ja, ik reed wel goed, en later zei de examinator dat we al op de terugweg waren en ik eigenlijk al in zijn ogen geslaagd was, toen ik door het rode licht reed, ik had dat hele licht niet gezien. Dus helaas.
Mijn rijinstructeur liet ook duidelijk merken dat hij er niet blij mee was, en dat werkt bij mensen zoals ik, die niet goed met druk kunnen omgaan, niet echt bevorderlijk voor verdere prestaties. De tweede keer was ik al wat zenuwachtiger en slaagde weer niet omdat ik te zacht reed op de grote weg, de derde keer reed ik vanzelfsprekend te hard op de grote weg, en de vierde keer reed ik bij achteruit inparkeren wat al niet mijn sterkste punt was, en nog steeds niet is, het naast het parkeervak gelegen talud bijna af als de examinator niet had geremd en ingegrepen.
Bij ieder examen werd mijn nervositeit erger, en als automatisme had ik mijn instructeur meteen weer een nieuw examen laten aanvragen, maar toen ik die datum binnenkreeg kon ik me er niet meer toe zetten, en ik heb hem opgebeld en gezegd dat ik van het examen afzag en hem het al betaalde geld liet, de verbijstering van zijn kant was niet in woorden uit te drukken dus kon ik het gesprek snel beëindigen.
Ik had me er bij neergelegd dat ik dus nooit zou chaufferen, totdat ik vier jaar later in de familie van mijn eerste verloofde kwam. Laat ik voorop vertellen dat ik een geweldig warm welkom heb gekend in die familie en er de jaren dat de verloving duurde me als een gewaardeerd lid ervan heb gevoeld, maar het was een familie waarbij maatschappelijk aanzien hoog in het vaandel stond. Een goede opleiding, ook al waren de kinderen getest voor een lager niveau, ze moesten en zouden naar de opleiding die de ouders voor ogen hadden, daar uit voort vloeiend een goed betaalde baan, een eigen huis en vanzelfsprekend een rijbewijs en eigen auto. Dat was voor hen een vaststaande basis.
Mijn rijbewijsloosheid werd voor kennis aangenomen, maar gaandeweg werd het toch langzaam maar zeker ingemasseerd dat een mens zonder rijbewijs eigenlijk maar een half mens was, dus ging ik weer rijlessen nemen, weer opnieuw theorie doen met dia's deze keer, weer rijexamen en voor beide slaagde ik nu in één keer. Toen kwamen er in de loop van de tijd verschillende auto's waar ik hier al eens een klein blogje aan gewijd heb.
Ik heb autorijden nooit leuk gevonden, alleen maar makkelijk, en sinds het debacle met de laatste auto, heb ik al zeker zo'n 10 jaar geen auto meer, om de simpele reden dat ik als BAer met een gefixeerd inkomen dat niet kan bekostigen, maar zo af en toe huur ik wel een autootje als het zo uitkomt, de ex-schoonfamilie en verloofde hadden gelijk, het hebben van een rijbewijs heeft voordelen.
Mijn rijinstructeur liet ook duidelijk merken dat hij er niet blij mee was, en dat werkt bij mensen zoals ik, die niet goed met druk kunnen omgaan, niet echt bevorderlijk voor verdere prestaties. De tweede keer was ik al wat zenuwachtiger en slaagde weer niet omdat ik te zacht reed op de grote weg, de derde keer reed ik vanzelfsprekend te hard op de grote weg, en de vierde keer reed ik bij achteruit inparkeren wat al niet mijn sterkste punt was, en nog steeds niet is, het naast het parkeervak gelegen talud bijna af als de examinator niet had geremd en ingegrepen.
Bij ieder examen werd mijn nervositeit erger, en als automatisme had ik mijn instructeur meteen weer een nieuw examen laten aanvragen, maar toen ik die datum binnenkreeg kon ik me er niet meer toe zetten, en ik heb hem opgebeld en gezegd dat ik van het examen afzag en hem het al betaalde geld liet, de verbijstering van zijn kant was niet in woorden uit te drukken dus kon ik het gesprek snel beëindigen.
Ik had me er bij neergelegd dat ik dus nooit zou chaufferen, totdat ik vier jaar later in de familie van mijn eerste verloofde kwam. Laat ik voorop vertellen dat ik een geweldig warm welkom heb gekend in die familie en er de jaren dat de verloving duurde me als een gewaardeerd lid ervan heb gevoeld, maar het was een familie waarbij maatschappelijk aanzien hoog in het vaandel stond. Een goede opleiding, ook al waren de kinderen getest voor een lager niveau, ze moesten en zouden naar de opleiding die de ouders voor ogen hadden, daar uit voort vloeiend een goed betaalde baan, een eigen huis en vanzelfsprekend een rijbewijs en eigen auto. Dat was voor hen een vaststaande basis.
Mijn rijbewijsloosheid werd voor kennis aangenomen, maar gaandeweg werd het toch langzaam maar zeker ingemasseerd dat een mens zonder rijbewijs eigenlijk maar een half mens was, dus ging ik weer rijlessen nemen, weer opnieuw theorie doen met dia's deze keer, weer rijexamen en voor beide slaagde ik nu in één keer. Toen kwamen er in de loop van de tijd verschillende auto's waar ik hier al eens een klein blogje aan gewijd heb.
Ik heb autorijden nooit leuk gevonden, alleen maar makkelijk, en sinds het debacle met de laatste auto, heb ik al zeker zo'n 10 jaar geen auto meer, om de simpele reden dat ik als BAer met een gefixeerd inkomen dat niet kan bekostigen, maar zo af en toe huur ik wel een autootje als het zo uitkomt, de ex-schoonfamilie en verloofde hadden gelijk, het hebben van een rijbewijs heeft voordelen.
 |
| In 2002 met mijn laatste autootje. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten