Gastblog van Ralph de Kreij

Omdat ik een positieve inslag heb en het ook allemaal niet precies weet, zat ik uit louter onmacht met tranen in mijn ogen bij het journaal afgelopen zondag over die demonstratie in Utrecht van mensen die heel erg tegen de komst van vluchtelingen zijn, en die letterlijk en figuurlijk lijnrecht tegenover die andere demonstranten stonden, die wel graag de vluchtelingen willen helpen: geschreeuw van beide kanten ieder overtuigd van hun eigen gelijk, terwijl ik maar blijf denken dat er niet echt een absolute waarheid is in deze en mocht die er al zijn dat die dan naar alle waarschijnlijkheid ergens in het midden ligt.

Gisteren las ik het onderstaande verhaal van Ralph de Kreij, die ik niet persoonlijk ken maar in het 'dorp' naast het mijne woont. Zijn vrouw Bionda en hij hebben zich opgegeven als vrijwilliger, en hieronder beschrijft hij zijn eerste indrukken. Dit positieve verhaal raakte me en wil ik daarom graag met jullie delen.

Hier is Ralph's verhaal:


"Daar sta ik dan, eten uit te delen bij de noodopvang voor vluchtelingen. Er zijn zoveel verschillende meningen over deze mensen dat ik het wel eens met eigen ogen wilde zien en kijken of ik iets kon betekenen. Zijn het gelukzoekers, terroristen of legitieme vluchtelingen in nood? Ik heb me daarom aangemeld als vrijwilliger en heb er nu twee dagen gewerkt.
Ik heb mijn vooroordelen (ja die had ik) naast me neergelegd en ben aan de slag gegaan.

M’n dochter speelde er laatst nog korfbal maar nu trof ik een sporthal vol veldbedden en vluchtelingen. Een beeld dat onwerkelijk overkomt, dit zijn dus de mensen die je dagelijks in de media ziet. Ik word door een vrouw van het Rode Kruis gevraagd of ik de heren kleedkamer in kan gaan. Er is een probleem bij de mannen die douchen.
Eenmaal binnen tref ik een groepje naakte mannen. Wat is het probleem? Ze hebben eindelijk weer eens kunnen douchen, ruiken naar Zwitsal babyshampoo maar wijzen naar hun onderbroek 'very dirty after 14 days'. Ik beloof dat ik bij de kledinginzameling voor ze ga kijken. Helaas, niemand levert gebruikt ondergoed in. Waarschijnlijk omdat niemand zich kan voorstellen dat iemand dat nog zou willen. Met de gemeente regel ik dat er bij Zeeman snel wat ondergoed wordt gekocht. Na drie kwartier keer ik terug in de kleedkamer, waar de mannen nog altijd geduldig zitten te wachten. Echt dolblij zijn ze met hun nieuwe ondergoed. Ik ben hun held en ze willen met me op de foto.

Ik ga even naar buiten voor wat frisse lucht. De ingehuurde bewaker (een echte Hagenees en een boom van een kerel) moppert, “Ik heb net zo’n klein %^@#$-kind van hun gered, die werd hier voor bijna overreden door een auto. Had ik niet moeten doen, zul je net zien dat hij later een aanslag pleegt!”
Weer binnen komt er een verdrietig kijkende man naar me toe. Hij legt uit dat z’n veel te grote versleten slipper bij het balletje trappen kapot is gegaan. Hij voelt zich er heel schuldig over. Ik neem hem mee naar de inzameling. Hij mag daar niet in, maar ik heb met mijn groene bandje wel overal toegang toe. We vinden roze slippers met een Disney figuur, de man is er dolblij mee en bedankt me wel tien keer.

Op de 2e dag dat ik er ben zijn de vluchtelingen weer heel blij me te zien, veel mannen komen me een hand geven en gebaren dank je wel. Er is voor muziek gezorgd. Jong en oud gaan dansen en vergeten even de ellende. In het midden danst de stoere bewaker van gisteren enthousiast mee. Hij geeft me een knipoog en even later zegt hij “Dit zijn echt zulke aardige mensen joh!”.

Het zijn inderdaad allemaal hele lieve en aardige mensen. Hier zit echt geen ISIS tussen. Dit zijn de Henk en Ingrid’s van Syrië, mensen die het daar goed hadden. En natuurlijk hebben ze smartphones. Wat zou jij meenemen als je vlucht voor bommen die op je huis vallen?

Morgen vertrekken ze weer naar een andere sporthal in een andere gemeente (de 3e) en weer voor 3 dagen. Het lijkt me uitzichtloos, maar de mensen zijn nu nog dik tevreden en blij dat ze veilig zijn. Toch lag ik er vannacht nog lang wakker van. Want wat moet er uiteindelijk met al deze mensen?

Ze zijn nu nog hoopvol, willen graag Nederlands leren en hier een bestaan opbouwen. Ze vinden ons super aardig, maar ze hebben tot nu toe alleen vriendelijke hulpverleners en vrijwilligers ontmoet. Ik ben bang dat als we het niet goed regelen met deze mensen, hun hoop zal verdwijnen en dan komt er iets anders in de plaats.

Het is gecompliceerd, zeker als al deze mensen voorrang krijgen op een huurwoning of werk is dat logischerwijs een probleem. Ik wens de politiek heel veel sterkte en wijsheid toe. Mijn vooroordelen zijn in ieder geval weggenomen en ik hoop dat we iets bijzonders kunnen doen in dit land. Dat we op een positieve manier laten zien waar een klein land groot in kan zijn. Dat we onze angsten even laten varen en deze mensen het voordeel van de twijfel geven."

Ralph en Bionda hebben de mensen, middels tolken, toestemming gevraagd om hun verhalen en foto's te delen.

Deze foto is van Ralph en stond bij zijn verhaal.