Even wuiven

Doordat ik het gevoel heb dat de negativiteit op allerlei gebied hand over hand toeneemt, voel ik me soms een roepende in de woestijn, hoewel ik me tegelijkertijd gelukkig prijs met een inner circle van vrienden die net als ik als uitgangspunt positiviteit hebben en die respectvol zijn en voor rede vatbaar, basiswaarden in mijn opinie, maar helaas steeds zeldzamer. Ik merk ook dat ik berichten over positief menselijk handelen opzuig als een soort neutralisatie tegen alle onhebbelijkheid waarmee we vaak ongewild worden geconfronteerd. 

Het hartverwarmende bericht uit de Amerikaanse stad Arlington waar een schoolbus vol met jongeren iedere dag wuiven naar de "grootmoeder bij het raam" zoals ze haar noemen, heeft me ontroerd en me doen beseffen dat het belangrijk is om zulke berichten te delen, omdat overal ter wereld naast alle vreselijke dingen die mensen elkaar aandoen ook veel liefde en genegenheid is.

Op een dag staat de oude vrouw er niet, en de dag erna ook niet. De buschauffeur, Carol Mitzelfeld, en de studenten beseffen dat er iets moet zijn gebeurd. Ze komen te weten dat 'hun oma' Louise Edlen heet en 93 jaar is, en dat ze een beroerte heeft gehad en in het ziekenhuis herstelt. De tieners bedenken een manier om haar een hart onder de riem te steken, en Carol gaat in naam van de leerlingen een boeket bloemen afgeven in het ziekenhuis.

De volgende morgen worden de leerlingen verrast door een plakkaat aan het raam waar Louise altijd stond. "Thank you" luistert de boodschap omringd met hartjes. Het toont aan hoeveel de bus wuivende tieners voor haar betekenen. Om de tijd in het ziekenhuis wat te veraangenamen, besluiten de studenten om een foto te laten maken van hen allemaal samen, wuivend vanuit de schoolbus en die foto te overhandigen aan Louise. Louise heeft het ziekenhuis verlaten , en dat was reden voor de jongeren om opnieuw iets leuks te doen. Ze hadden een megagrote slogan op de bus met "Welcome back" aangebracht. 

Ik vond dit een fantastisch bericht en heb er een blogje aan gewijd om jullie dag, lieve lezers, op te lichten en, hoe moeilijk soms ook, te blijven geloven in de kracht van goedheid. Omdat Louise door dit vriendelijke gebaar van de leerlingen de kracht vond, zoals ze zelf aangaf, om er hard aan te gaan werken om zo snel mogelijk haar plek bij het raam in te kunnen nemen om weer naar de bus met studenten te wuiven. 

Carol overhandigt de foto van de studenten aan Louise.