Ha Tee Cee

De batterij van mijn telefoontje is sneller leeg dan gebruikelijk. Nu is ie dan al op een voor een smartphone respectabele leeftijd van ruim 4 jaar, dus zou ie eigenlijk vervangen moeten worden voor een andere, maar ik heb dat niet zo graag. Ik weet dat er mensen zijn die de dagen op de kalender afstrepen als er een release van een nieuw model aan zit te komen, de nacht ervoor er niet van kunnen slapen en ruim voor winkelopenstelling al voor de deur gaan staan, maar ik hecht erg aan mijn vertrouwde telefoon, en ik geef toe, ik heb angst voor een nieuw apparaat waarvan ik weet dat ik 90% van wat ie allemaal kan niet zal gaan gebruiken.

Ik heb natuurlijk wel gekeken. Vanaf mijn eerste smartphone heb ik een HTC, en dat merk blijf ik vanzelfsprekend angstvallig trouw. Ik zag dat er een nieuwe is of aankomt HTC U11+, maar halverwege het doornemen van wat ie allemaal kan merkte ik dat ik langzaam met mijn duim in m'n mond in de foetushouding ging liggen. Ik meende zelfs te lezen dat ie in noodsituaties ook als defibrillator gebruikt kan worden en dat ie reageert als je er in knijpt op de juiste plekken. Dat vind ik al weer niks, ik wil niet knijpen ik wil op knopjes drukken en op het scherm dingen aanraken. Je zult zien dat ik bij het oppakken van het ding in iets knijp wat niet goed is met alle gevolgen van dien. Mijn vermoedelijk onvermogen om op de gewenste manier te knijpen waar nodig zal ook de reden zijn dat ik zonder verloofde ben, besef ik me nu, maar dit geheel terzijde.

Na een nacht vol angstdromen over een nieuwe smartphone heb ik de raad van vriend Chris opgevolgd en vervang nu de batterij. Althans, dat láát ik doen. Bij het googelen ernaar zag ik dat er allerlei gereedschapjes aan te pas moeten komen, en bovendien daar waar ik bij vorige telefoons de batterij er zo uit kon halen, lijkt deze (HTC One Mini) wel hermetisch afgesloten. In het winkelcentrum is een winkeltje die dit doet. De neringdoende pakte het telefoontje van me over en met bruut geweld drukte hij op allerlei dingen, liep wat rood aan, en de achterkant kwam in 3 stukken los. Ik voelde me wat licht in mijn hoofd worden en ben gaan zitten. Hij keek welke batterij (hij zei; 'accu') er in moest en ging die bestellen. Het weer in elkaar zetten van het telefoontje duurde wat langer en ik moet zeggen dat ik verschil constateerde met voordat ie met geweld uit elkaar was gehaald. Het aan- en uitknopje zit niet helemaal jofel meer. 'T knopje functioneert nog wel maar niet zoals voorheen, echter hij stelde me gerust dat als ie die batterij (accu) erin gaat doen hij alles nog even nakijkt. Echt gerust ben ik niet, maar goed, que será. Hij verwittigt me als de batterij binnen is.

Ik weet natuurlijk ook wel dat deze telefoon het niet tot in de eeuwigheid zal blijven doen, maar met een nieuw hartje voor 'm hoop ik dat ie nog wat langer meegaat voor ik aan een knijpvariant zal moeten.