Kameraad Aidan

De eerste openbaring van dit nieuwe jaar heeft zich al weer, euh..., nou ja, geopenbaard. Ik was ontgoocheld toen ik onder ogen moest zien dat ik de gedroomde onderdaan zou zijn in een totalitair regime. En gezien de richting waar het in steeds meer landen op de wereld heen gaat ook wel enigszins geruststellend. Ik mag dan denken dat ik een vrije geest ben en alles met lichte ironie bekijk, wat in het totalitarisme gemakkelijk uitgelegd zou kunnen worden als ondermijnend, maar diep van binnen blijk ik dus gewoon een willoos onderdeel van de maatschappij.

Kritiekloos en welwillend heb ik jarenlang mijn afval gescheiden, omdat de overheid dit van me vroeg. Papier, glas en plastic in de daarvoor bestemde bakken, en het restafval bij elkaar in de vuilcontainer. En toen ik afgelopen zomer bij het winkelcentrum een 'Blipvert inzamelstation' ontdekte, waar cartridges, batterijen, cd's, spaarlampen, brillen en adapters gescheiden ingeleverd konden worden gaf ik daar zonder na te denken gehoor aan. De boven mij gestelden vragen het van me, en ik gehoorzaam. Ook al is het een druppel op een gloeiende plaat en heb ik zelf geen nazaten aan wie ik de wereld na laat, heb ik door aan afval scheiden te doen het idee mijn kleine kiezelsteentje bij te dragen aan een schonere wereld voor hen die na mij komen.

De enveloppe die ik mocht ontvangen van de gemeente voelde spannend aan: hier zat meer in dan zomaar correspondentie. Dat viel enigszins tegen, het bleek een ringbandje te zijn wat ik had gevoeld. In een begeleidend schrijven werd ik genderneutraal aangesproken als "Beste Capellenaar". Hoewel "Beste Capellenaar met een migratieachtergrond" wat accurater was geweest, gezien het feit dat ik Hagenaar ben van geboorte, maar ik ben geen kniesoor. Er werd gewag gemaakt van een belangrijke stap, en wel deze: Het vuilnis in onze gemeente wordt vanaf januari 2018 opgehaald door een andere firma, namelijk de firma Irado.

De grootste verandering voor ons inwoners was dat het plastic als ook metaalverpakkingen en drankenkartons, weer gewoon bij het restafval aangeboden konden worden. Een oprecht hogelijk verbaasd "Nou ja!?!?" kwam over mijn lippen. Er werd natuurlijk uitgelegd waarom en hoe dit na het jarenlange promoten van het gescheiden aanbieden van plastic e.d. niet meer nodig was. En ik, slaaf van de overheid als ik ben, ga er gewoon weer in mee. Ik stel geen vragen. Ik geloof ze. Voor mij betekent het trouwens nog een andere verandering. Het kleine afvalbakje in de keuken waar ik mijn plastic trouw in deponeerde kan ik nu weghalen. Tenminste als dat is toegestaan, het stond niet in het ringbandboekje en het begeleidend schrijven.