Ik moet u bekennen dat ik er nog helemaal niet zo mee bezig ben, het aanstaande Eurovisie Songfestival. Vorig jaar is het vanzelfsprekend niet doorgegaan vanwege de pandemie, maar de organisatie heeft laten weten dat het dit jaar rechts om of links om hoe dan ook zal plaatsvinden. Er zijn een aantal scenario's en één daarvan zal worden gebruikt, het ligt er helemaal aan hoe de pandemie, die nog wel even zal voortduren, zich ontwikkeld.
U weet het vast nog wel, in 2019 won Nederland voor het eerst sinds 1975 het Eurovisie Songfestival met Duncan Laurence en zijn liedje 'Arcade', waardoor ons land de organisatie op zich mag nemen. Te zijner tijd zal ik me nog wel over alle inzendingen buigen en ter leering ende vermaeck wat commentaar geven. Gisteren ontdekte ik tijdens het kijken van het journaal dat het liedje wat wij gaan inzenden bekend was gemaakt. Dezelfde zanger die vorig jaar voor ons zou gaan, Jeangu Macrooy, mag dit jaar dan echt. Natuurlijk met een ander nummer dan hij vorig jaar had.
Er was een kleine snippet te zien en Jeangu zag eruit als een cartoon-figure die zojuist uit een geëxplodeerd huis is gestapt, maar van het liedje kreeg ik niet zoveel mee, dat heb ik later tot me genomen. Hoe zal ik het es zeggen? Ik geloof niet dat we ons zorgen hoeven maken dat we het festival volgend jaar nog eens mogen organiseren, en dat durf ik te zeggen zonder nog maar één van de andere inzendingen te hebben gehoord. Wat een intens zwak, nietszeggend, repetitief en vlak nummer zonder ook maar enige spanning. Jammer, zijn inzending van vorig jaar, 'Grow', was zo veelbelovend. Van dit 'Birth Of A New Age' waarmee hij op 22 mei in de finale mag aantreden is alleen de titel intrigerend, maar het liedje is vlees noch vis, meer een soort veganistisch karton. Ik zag een volledig gospelkoor als backings en een hele band, maar op het festivalpodium mogen maar zes mensen in totaal staan. Als je al iets bijzonders kunt ontdekken aan dit lied is het dat er een paar regels Surinaams in gezongen wordt, 'Yo no man broko mi', wat zoveel betekent als 'Je kunt me niet breken'. Ik geloof niet dat dat ooit eerder is gedaan op het festival. Als dit eerst in een halve finale had gestaan was het nooit doorgestroomd naar de finale, maar vanwege de winst in 2019 staat Nederland daar meteen in.
Natuurlijk hoop ik dat Jeangu heerlijk gaat genieten van zijn festival-tijd en zoals Kurt Vonnegut al vroeg in zijn leven leerde, je hoeft niet de beste te zijn, gewoon datgene doen wat je leuk vindt en waar je plezier aan beleefd, en dat doet Jeangu. Daarnaast is het Eurovisie Songfestival gelukkig niet als voetbal, je kunt gewoon voor een ander land zijn dan je eigen land zonder in elkaar geslagen te worden. Ik ben slechts twee keer voor Nederland geweest, in 1993 en in 2019, en die laatste keer wonnen we dan ook, hoewel ik toen ook erg was gecharmeerd van de recalcitrante deelnemers uit IJsland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten