Gisteravond was ik kleding aan het uitzoeken en in orde aan het maken om mee te nemen naar mijn werk vandaag, omdat ik direct vanuit mijn werk een hapje ga eten bij vrienden om onderwijl weer eens gezellig bij te kletsen. Opeens dacht ik aan de jaren dat ik bij V&D heb gewerkt, wij liepen vanaf de late jaren tachtig tot aan het faillissement in 2016 in, soms hele afschuwelijke, bedrijfskleding. Als je dan meteen na het werk ergens heen ging en je dus spullen van jezelf (kleding, schoenen, deodorant, luchtje. etc) mee de winkel in nam diende je een eigendomsbewijsje te laten invullen door de personeelscontroleur.
Personeelscontroleur, ja. Ergens in de jaren 90 (?) was die functie plots verdwenen. Het was ook een wat schimmige job. Ik heb nooit geweten wat ze nou precies deden. Ze zaten bij de personeelsingang en stempelden bonnetjes af en controleerden het personeel. Bij het naar buiten gaan diende je op een knop te drukken die dan random afging, gebeurde dat, dan mocht de personeelscontroleur in je tas kijken. Ze zeiden je altijd goede morgen, behalve een bepaalde periode in het jaar, meestal zo rond februari, dan hadden ze van de bedrijfsleider opdracht gekregen om de tijden te controleren wanneer het personeel binnen kwam. Dat namen ze zeer serieus, dan kon er geen goede morgen meer af, dan moesten ze rapporteren. Ik moest daar altijd om glimlachen als ik geen goede morgen terug hoorde en dan bedacht: o ja, het is februari. Tegelijkertijd werd duidelijk dat deze mensen direct moesten worden opgepakt mocht er onverhoopt een oorlog uitbreken. En als je dan eigen spullen van buiten naar binnen meenam, pakte de personeelscontroleur het blokje met eigendomsbewijsjes en schreef dan uit wat je meenam zodat men je later niet valselijk kon beschuldigen van diefstal. Maar wat ze verder de hele dag deden? Ik weet het niet. Vandaar dat ze er op een gegeven moment dus niet meer waren. Leidinggevenden namen vanaf die tijd per toerbeurt de vrijgevallen werkzaamheden waar.
Ook nu is de kleding die ik op mijn werk draag niet geschikt om ergens anders te dragen, maar is het niet een heel gedoe zoals boven beschreven om je verkleding mee te nemen. Bij V&D ging het, zeker in die vroegere tijd, om honderden mensen, tegen drie of hooguit vier nu, dus ik snap de voorzichtigheid wel. Mensen zoals ik die er langer werkzaam zijn geweest, hebben in die jaren menigeen ontslagen zien worden vanwege fraude of diefstal. Van bedrijfsleiders tot magazijnmedewerkers. Een oordeel daarover is gauw geveld, en ik praat het niet goed, maar soms zat er veel leed achter. Maar vaker was het de gelegenheid die de dief maakte. Zo bleek er in mijn boekenmagazijntje op de 2e etage, destijds vlakbij de dienstliften, waar iedereen van het personeel vrijelijk in en uit kon lopen op een bovenste plank een soort verzamelplaats te zijn gecreëerd voor sigaretten die op de parterre stonden. Ik had er geen idee van. Deuren met sloten werden erin gezet en de sigarettenvoorraden werden in afsluitbare kasten opgeslagen. Of die seizoenskracht die al was aangenomen op de politieschool, maar toch zijn handen niet uit de kassa kon houden, daar ging z'n opleiding. Och, breek me de bek niet open over wat ik allemaal heb mogen meemaken in 35 jaar warenhuis aan incidenten.
Maar daar ging dit blogje helemaal niet over, en zo ziet u dat al schrijvend van het één het ander komt. U weet dan meteen waarom het (blog)schrijven zo leuk blijft, ik weet vaak zelf ook niet waar het heen gaat als ik eenmaal ben begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten