10 Jaar Aidan's World #24

Momenteel is het wel weer nodig om wat kilo-ettes kwijt te raken, maar het is de laatste tijd wat onrustig op verschillende vlakken in mijn bestaan, niks ernstigs, hoor, u hoeft zich geen zorgen te maken. En bij mij uit zich dat altijd in te veel snoepen, dus ik zal ergens in de nabije toekomst het voor mijn fantastische beproefde recept (no pun intended) van BodieBoost weer eens van stal halen. Daar horen twee blogjes van ooit bij. 

NB de linkjes naar de BodieBoost-website verwijzen nu naar iets heel anders en vooral ook vaags.

 

woensdag 21 augustus 2013

Dinsdagochtend, 7:38

Dinsdagochtend, 7:38, een metrostation, regio Rotterdam. Ik heb zojuist mijn Metrokrantje gepakt en sta op het perron de koppen te screenen. Een stevige, zeker geen dikke, jongeman, zakt wat door zijn knieën om in mijn gezichtsveld te komen en zegt:
"Hey, hallo, Hoe gaat het?"
Ik, licht vertwijfeld: "Ja, euh, goed".
Ondertussen gaan mijn in ochtendstand staande hersenen koortsachtig werken, ik ben namelijk niet zo goed in het onthouden van mensen, en ik heb geen idee wie me zojuist vriendelijk op een wij-kennen-elkaar-toon gedag heeft gezegd.
"Ben jij nou zo afgevallen?" gaat hij verder.
Ik lachend: "Ja, dat klopt". Onderwijl denkend: Wie is het? Wie is het? Werk? Buren? Gezien bij vrienden? Wie??
Dan verklaart hij zich nader en zegt: "Ja dat dacht ik al te zien, ik zie je steeds in de metro en het viel me op, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"

En zo stond ik om 7:40 op dinsdagmorgen de BodieBoost-beginselen van mijn spiritueel leider Charlotte Willems uit te leggen aan een medepassagier met hetzelfde enthousiasme waarmee ik het de afgelopen maanden aan vrienden en collega's heb verteld, en mijn scherpe observator neemt direct met zijn smartphone een kijkje op de BodieBoost website en wil weten of het boek ook gewoon in de winkel te koop is, wat vanzelfsprekend zo is.
Ik weet zeker dat we er weer een BodieBooster bij hebben.

Je dag kan na zo'n ontmoeting natuurlijk niet meer stuk. Is Marijke Helwegen naar eigen zeggen het uithangbord van de plastische chirurgie, of zoals zij het zelf zegt 'de plastiesje zjieruurzjie', zo voelde ik me plots een levende reclame van de BodieBoost methode. Ik stapte met een glimlach de metro in.

zondag 28 september 2014

Zaterdagochtend, 7:43

Dit blogje is een sequel van mijn blogje van meer dan een jaar geleden op 21 augustus 2013, klik het linkje maar aan om nog maar eens te lezen waar het over ging. 

Gisterochtend loop ik het metrostation in, en voor de mensen die op zaterdag nooit hoeven te werken, dan is het er heel erg rustig, er was net een metro aangekomen en er komt één jongeman de roltrap af en loopt naar het poortje om uit te checken, ik kom door een ander poortje net binnen. Hij kijkt me aan met een vrolijk gezicht en zegt: "Werk ze vandaag!" Hij blijft me lachend aan kijken, en ik zeg enthousiast "Dank je!" terug. En net als ruim een jaar geleden begin ik weer koortsachtig te denken: "Wie is dit?" Het niet (kunnen) onthouden van gezichten is een terugkerend iets in mijn leven waardoor ik een paar keer per jaar dit soort kleine ongemakkelijke situaties heb. 

"Het heeft gewerkt, hoor" gaat hij verder, "die BodieBoost, er is veertien kilo af" en ter illustratie doet hij zijn jasje een beetje open en wijst op zijn, inderdaad, vlakke buik. Ik ben tegelijkertijd verbouwereerd, blij, sprakeloos, en kan nog net een zeer welgemeend: "Jeetje, wat goed zeg!" uitbrengen en twee duimen omhoog steken. Mijn metro staat te wachten en hij loopt met een brede grijns door het poortje naar buiten. 

Zo'n onverwachtse ontmoeting met zo'n prachtige impact is wel heel veel voor zo vroeg in de ochtend, maar ook ik liep met een lach op mijn gezicht de roltrap op, zo fijn dat het ook hem gelukt is om met de geweldige BodieBoost manier van eten zo veel af te vallen. Zo'n fantastisch leuk begin van de ochtend kleurt je dag. Ik probeer nu ook zijn gezicht te onthouden, dat zou wel zo aardig zijn van me.