Aan de rol

Al heel lang wist ik dat ie vervangen moest worden, het rolgordijntje van de deur naar de lanai. Aan de lanaikant is zonwering een must, niet zozeer als het hoogzomer is, maar meer later in het jaar als de zon laag staat en ongemeen fel in huis kan schijnen. Het rolgordijntje hangt er volgens mij al sinds ik hier ben gaan wonen, tel daar al die keren het eraf en weer erop schroeven vanwege allerlei werkzaamheden bij op, dan zult u begrijpen dat slijtage optreedt. Er brak steeds meer af van het mechaniekje waarmee gerold moet worden. 

Ik stelde het steeds maar uit en met wat kunst en vliegwerk lukte het nog maar het was wel heel armoedig. Ik temporiseerde niet uit zuinigheid, maar omdat ik voor een nieuw rolgordijntje naar Gamma moet. En u weet, Gamma is voor mij het voorportaal van de hel. Het voelt voor mij als een andere planeet, een andere beschaving waarvan ik niet weet hoe ik me er moet gedragen. Maar onlangs brak er nog maar eens een stukje van het mechaniekje af en we gaan langzaam weer naar wat meer laagstaande zon toe, dus heb ik voor mezelf een moment bedacht wanneer ik de gang naar Gamma zou maken. Dat moment was gisteren, al ruim van te voren bepaald, zodat ik me er op kon instellen. Gamma is niet iets wat spontaan in je opkomt, dat dient voorzichtig in mijn systeem te worden ingemasseerd en terdege voorbereid. 

Bij aankomst zag ik al zo'n echte Gamma-man, middelbaar, rondbuikig, sans gêne in korte broek met slippers, terwijl ie z'n broek aan het ophijsen was naar binnen lopen. Ik haalde diep adem en liep ook het pand binnen. Gelukkig zag ik vrij snel de aanduiding 'raambekleding'. daar aangekomen werd ik alweer duizelig van het aanbod, en alles wat ik zag, géén rolgordijnen. Een paar keer ben ik rondom gelopen, hyperventilatie lag op de loer, maar vragen in Gamma durf ik niet. Ik word dan steevast heel meewarig aangekeken met zo'n blik van 'jij hoort hier niet, jij bent niet een van ons'. De laatste keer dat ik vroeg of de doucheslang die ik had uitgezocht wel paste op de kraan, ik had als voorbeeld m'n oude meegenomen, werd ik nog net niet met pek en veren de zaak uitgejaagd, maar kwam er een met diepe verachting uitgesproken: 'Er is maar één maat'. Huilend heb ik toen de slang afgerekend. 

Vragen was dus geen optie maar bij het vierde rondje om het raambekledinggedeelte zag ik opeens de rolgordijntjes. Ik had natuurlijk alles heel goed opgemeten en dat dubbel gecheckt. Onvoorbereid naar Gamma gaan staat echt gelijk aan de dood. Ik zag het rolgordijntje naar mijn zin, heb nog zes keer gekeken of de maat goed was, of het lichtdoorlatend was en niet verduisterend. Altijd toch een beetje onzeker van mijn zaak ben ik naar de kassa gegaan om het af te rekenen. Vanuit Gamma weer naar buiten gaan is hoe het moet voelen als je na een gevangenisstraf voor het eerst weer op vrije voeten bent, je kunt weer vrijuit de buitenlucht in ademen. 

Thuis ben ik meteen aan de slag gegaan, en als bewust alleenstaande is het altijd wel een gedoe om iets te doe het zelven, zeker omdat ik door God niet voor die rol ben gecast, maar ook omdat je dan net iemand mist die iets wil vasthouden, maar uiteindelijk is het, zij het wat langer dan een ander mens er over zou doen, gelukt en hangt het nieuwe rolgordijntje. Niemand die het ziet, want het is gewoon dezelfde kleur als die er hing, maar ik weet het en merk het verschil.