Het tweede voorval deed zich voor op een groots aangerichte bruiloft in Duitsland, met live muziek en dans. Een heer kwam naar mijn ouders toe en vroeg aan mijn vader: "Darf ich mit ihrer Frau tanzen?" U begrijpt, het speelde zich af in hoffelijke tijden waarin etiquetteregels golden. "Ja, solange ich sie zurückbekomme" antwoordde mijn vader. En zo werd mijn moeder aan de arm van de man geëscorteerd naar de dansvloer. Wat danst die man raar, dacht mijn moeder. Hij hing helemaal tegen haar aan, zo erg dat ze viel met die man bovenop haar. Dood. Die man viel dood. De consternatie was groot en de hele feestavond werd vanzelfsprekend afgeblazen. Het sinistere was dat het stuk wat werd gespeeld door het orkest en waarop zij dus dansten 'Ich tanze mit dir den Himmel hinein' was. Soms is de werkelijkheid imminenter dan welk scriptplot ook.
Dit zijn nu enkel voor mij en mijn zus 'weet je nog'-verhalen. Als wij er niet meer zijn zullen ze nooit meer worden opgediept, simpelweg omdat niemand het dan nog weet. Maar nu heeft u het gelezen en staat het op het wereld wijde web voor vele generaties na ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten