Om bovenstaand statement te onderstrepen het volgende: Al mijn hele leven heb ik zo nu en dan last van een oog, links of rechts, dat verschilt, wat tijdelijk ontsteekt. Toen ik nog rimpelloos was met strakke kaaklijn en weelderige lokken, de taille had van een 14 jarig meisje en een caboose waar je een twee euro muntstuk, in mijn echte hoogtijdagen was dat een rijksdaalder, op kon laten stuiteren zei men ontzet met een blik vol afgrijzen: "Kind wat heb je! Wat is er aan de hand?" Het was en is niets, pijnlijk en hinderlijk maar het is ook binnen een paar dagen weer weg. Maar zo'n mismaaktheid viel meteen op en men moest worden gerustgesteld dat het ook wel weer wegging.
Afgelopen week had ik wederom een ontstoken oog, immer nog pijnlijk en hinderlijk, maar nu in een verrimpeld voorkomen met slappere kaaklijn en dunner haar, met een vetschort en een afvlakkend zitvlak, is het niemand opgevallen. Zo'n monsterlijk oog hoort nu gewoon bij het geheel van het krakende karkas tot wat ik ben verworden. En nee, het is geen klaagzang, verre van dat. Het valt me alleen op, ik heb er niks van, ben helemaal senang met mijn huidige staat van zijn. Daarnaast, ik doe het zelf ook. Want ondanks dat ik me op deze leeftijd niet meer met amorettes bezig hou, is het wel leuk om prettig uitziende types te zien bij wie alles is zoals het hoort, zeker omdat er geen druk meer is om te moeten scoren of iets dergelijks. Gewoon vitamientjes voor de ogen, maar dan helpt het wel als alle twee de ogen het gewoon doen zonder branderige ontstekingen. En ja, het is weer zo goed als over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten