Nasleep

Dus de zaallichten gingen weer aan, we bespraken kort met elkaar onze eerste reacties op de film 'Elvis', en gingen als laatsten de bioscoopzaal uit. Het was inmiddels bij tweeën en de zon scheen voluit, een heel bijzondere gewaarwording kan ik u zeggen als je uit een bioscoop komt. Tijd voor lunch vonden we. In de Witte de With zochten we een mooi plekje bij eetcafé Opa op het terras. Onderwijl nog even napraten over de film die we alle drie fantastisch vonden. Na de lunch tijd om weer op te breken en ieder ons weegs te gaan, nog even naar het toilet, waar ik ontdekte dat mijn portemonnee niet meer in mijn broekzak zat. 

"We hebben een situatie" zei ik bij terugkomst, mijn portemonnee is weg. Waar ik had gezeten met de lunch lag ie niet, dus moest het wel in de bioscoopzaal zijn. Terwijl Rick en Chris de lunch afrekenden ben ik naar de bioscoop gegaan en in de foyer bij de bar uitgelegd dat mijn portemonnee wellicht nog in de zaal zou kunnen liggen. "Welke zaal?" vroeg de jongeman achter de bar. "Zaal drie". "Daar is nu een film aan de gang en die is om tien voor half vijf afgelopen, dan kan ik even in de zaal gaan kijken". Het was op dat moment kwart over drie en ik kon niks, want alles zat in mijn portemonnee. Hij kon echt niet de 'filmbeleving' van het publiek verstoren. Dan kun je natuurlijk een scène maken of iets dergelijks, maar ik ben een beschaafd mens en neem het zoals het komt. Ben nog wel even in de toiletruimtes gaan kijken want daar was ik ook geweest, maar niks. Toen ik de bioscoop weer uitliep kwamen Chris en Rick net aan. Ik vertelde wat er was gebeurd en zij zijn de bios ingegaan en Chris is zelfs de zaal nog in geweest, maar waar wij hadden gezeten zaten nu andere bezoekers en om die nou van hun stoelen te schuiven is ook weer zo wat, dus er moest gewoon gedeald worden met de situatie zoals ie was. 

Nu had Chris een aantal dagen terug zijn fiets bij het metrostation laten staan omdat de band lek was en die wilde hij, als ie er überhaupt nog stond, ophalen en naar het Centraal Station brengen om 'm daar te laten maken. U zult wel denken, wat een types om zo door de stad fietsen, portemonnees en wie weet wat nog meer te laten slingeren. Gelukkig stond zijn fiets er nog dus kon hij aan zijn missie beginnen. Rick en ik zochten maar weer een terrasje op om de tijd tot kwart over vier vol te maken. Onderwijl dacht ik wat voor pasjes er allemaal in m'n portemonnee zaten die ik wellicht zou moeten stop zetten en opnieuw aanvragen, de tijd en energie wat dat weer kost... Ook wel wat geld, maar niet zoveel, en dat is ook niet het belangrijkste, maar bankpas, OV-chipkaart, museumjaarkaart en m'n reserve huissleutel wel. Mijn bankpas heb ik via de app tijdelijk kunnen blokkeren en vervolgens maar afwachten onder het genot van een drankje. Altijd van de nood een deugd maken. 

Zo rond kwart over vier zijn we weer naar de plaats delict gegaan en hebben Rick en ik ons geposteerd bij de zaal waar we hadden gezeten. Zodra de film was afgelopen en de eerste mensen naar buiten kwamen zijn we de zaal ingegaan, onderwijl de mensen in de gaten houdend die eruit kwamen of ze misschien mijn portemonnee in hun hand hadden om 'm af te geven. De rij waar wij hadden gezeten zaten nog mensen die aan het opbreken waren en op de stoel waar ik had gezeten zat een dame. Ik liep de rij in onderwijl omzichtig onderzoekend op de grond kijkend, waardoor die vrouw dacht, wat is dit nu weer voor malloot, ik ga maar weg. Een terwijl zij haar derrière van de stoel lichtte zag ik mijn portemonnee liggen, die was dus, zoals ik al had aangenomen, uit mijn broekzak gegleden. Ze had dus de hele film lang op mijn portemonnee gezeten en er niets van gemerkt. Oy vey, wat een geluk! Een les geleerd ook.

Natuurlijk een shout out naar die lieve Chris en Rick die bij me zijn gebleven tot de zaak was opgelost. Parels van vrienden!