Snoepje

Afgelopen dagen mochten we bij de kassa snoepjes meegeven aan de klanten. Het is een actie van de fabrikant om mensen te interesseren voor hun product en daarbij een mogelijkheid om, als men het lekkere snoepjes vindt, het geld van een eventueel aangekocht zakje terug te krijgen.

U kent mij als een observerend mensch, en het is heel leuk om de reacties van mensen te zien als hen een snoepje wordt aangeboden. De reactie die ik het meest zie, en die ik ook het leukste vind, is dat voor een klein moment iemand weer even als een kind primair en verrast reageert. Bij die dame van middelbare leeftijd schijnt ineens weer het meisje van ooit er doorheen. Mensen worden ook meteen vrolijk, ook al stonden ze eerst wat stuurs aan de kassa. Er komen nogal wat mannen die iets in de bouw doen in de winkel, aan het begin van de dag, rond lunchtijd en aan het eind komen ze iets te eten en te drinken kopen. Een groot gedeelte van hen komt uit Oost Europa, over het algemeen een wat stug publiek, maar een aantal van hen kreeg toch een oprechte glimlach op hun gezicht vanwege het aangeboden snoepje. Geweldig leuk om te zien. 

Een aparte groep zijn ouders met kinderen die het snoepje meteen doorschuiven naar hun kroost, "Jij boft, kijk eens wat je van die meneer krijgt'. En ja, als er twee kinderen zijn krijgen ze beiden natuurlijk een snoepje. Of grootouders die het aan hun kleinkinderen gaan geven "We hebben er drie".

Je zou denken dat alle wereldproblemen zo opgelost zouden zijn als men maar eens een snoepje aanbood, maar voordat u met een snoeptrommel richting Moskou gaat moet ik u teleurstellen. Een klein gedeelte (en daar vermoed ik Vladimir Poetin ook onder) weigert het snoepje pertinent. De zogenaamde 'stoere mannen' die zien het aanbieden van zo'n vrolijk gekleurd pakje waar de snoepjes in zitten als een aantasting van hun masculiniteit. "Ik snoep niet" baste één van die mannen me toe, dat ik niet dacht dat hij ooit zo'n roze snoepje in zijn mond zou steken. Het idee! Daarnaast de mensen die alle vrolijkheid uit hun leven hebben verbannen. Het is een zorgvuldig gecultiveerde staat van zijn, in de trant van Brigitte Kaandorps 'ik heb een heel zwaar leven...'. Daar past de jolijt van een aangeboden snoepje natuurlijk niet bij.

Maar van die hardcore weigeraars zijn er op een dag maar een paar, de meeste mensen reageren er echt heel leuk en ontwapenend op.