Ieder kind een fiets

Vriendin José appte me dat ze geïnterviewd zou worden op de radio over het project 'Ieder kind een fiets'. Ze werkt bij de gemeente Rotterdam en die zijn een samenwerking aangegaan met de ANWB en hun kinderfietsenplan, als u hier klikt kunt u er alles over lezen. Ik wist van het bestaan niet af. Ik kon het interview niet live horen, maar haar zus had het persmoment van José opgenomen. En terwijl ik zat te luisteren dacht ik: ik heb ook nog een fiets in de berging staan.

Die fiets staat er al jaren als een 'je kunt nooit weten'-fiets. Maar al zou mijn fiets uitvallen, zou van deze eerst de banden vervangen moeten worden en de verlichting weer werkend moeten worden gemaakt, dus niet echt een acute noodfiets. Mede door het interview waarin José heel goed uitlegde wat er nu precies werd gedaan en welke fietsen wel en niet geschikt zijn besloot ik deze fiets aan het project te doneren. 

Het is voor de duizenden kinderen waarvan de ouders zich geen fiets kunnen veroorloven, maar die wel graag zelfstandig naar school zouden willen gaan met de fiets. Zo zijn er daardoor ook kinderen die niet mee kunnen doen aan het verkeersexamen en zijn er scholen die het verkeersexamen niet afnemen vanwege het gebrek aan fietsen bij de leerlingen. Daarnaast is uit onderzoek gebleken dat als mensen in hun kinderjaren fietsen, dat als ze ouder worden en als volwassene het ook in hun systeem hebben. Win/win aan alle kanten dus.

Het is een actie van de ANWB die door het hele land heen geldt en de gemeente Rotterdam is er actief mee aan de gang gegaan. Op de ANWB site kun je zien waar je je fiets eventueel kan brengen of je aanmelden om de fiets op te laten halen. Noodgedwongen heb ik het laatste moeten doen, want de gemeente Capelle heeft helemaal geen mogelijkheid betreffende de actie 'Ieder kind een fiets', werk aan de winkel dus voor de gemeente lijkt me. 

Ik heb keurig aangemeld om wat voor fiets het gaat, hoeveel inch de wielmaat is en wat er aan gerepareerd moet worden, in mijn geval de banden en de verlichting dus. Aan wrakken hebben ze niets het moet wel een fiets zijn die met wat kleine reparaties zo de weg op kan. De reparaties worden gedaan op sociale werkplaatsen, ook weer zo'n goed initiatief. 

Ik prijs me gelukkig dat ik mensen als José tot mijn vrienden mag rekenen, mensen die privé en/of in hun werk oog hebben voor de behoefte van anderen. Mocht u nu ook enthousiast zijn geworden en een fiets hebben die er eigenlijk maar staat, u kunt er een kind heel blij mee maken! Nogmaals de link waarop u alles kunt lezen over dit project: ANWB kinderfietsplan.