Washoe staarde haar aan en keek toen naar de grond. Ze keek vervolgens Kat weer aan en gebaarde 'huilen'. Ze raakte Kat's wang aan en maakte een neerwaartse beweging, zoals een traan zou gaan op een mensengezicht, chimpansees hebben immers geen tranen. Kat zei later dat dit gebaar zoveel meer vertelde over Washoe en haar mentale vermogens dan al haar grammaticale goede zinnen.
Zelf had Washoe twee kinderen verloren, één kleine overleed kort na de geboorte aan een hartprobleem, de andere, Sequoyah, stierf aan een stafylokokbesmetting toen ze twee maanden was. Na de dood van haar kinderen waren haar verzorgers vastberaden om haar een baby te laten verzorgen en zo brachten ze de tien maanden oude chimpansee Loulis naar haar toe.
Eén van de verzorgers ging naar Washoe en gebaarde "Ik heb een baby voor je'. Ze werd er heel erg opgewonden van, ze schreeuwde en bewoog heen en weer terwijl ze 'baby' bleef gebaren en uiteindelijk ook 'mijn baby'. De verzorger kwam aan met Loulis en haar opwinding verdween volledig. Ze weigerde Loulis op te pakken, in plaats daarvan bleef ze apathisch 'baby' gebaren. Het was duidelijk dat ze dacht dat de baby Sequoyah zou zijn.
Na verloop van tijd benaderde Washoe Loulis en de volgende dag hadden de twee een band, vanaf dat moment was ze volledig toegewijd aan hem. Wat heel interessant is, ze begon hem na verloop van tijd Amerikaanse gebarentaal te leren. Binnen acht dagen kon Loulis al z'n eerste gebaren maken. Zo leerde hij de gebarentaal net zo vloeiend spreken als Washoe en kon met mensen communiceren net zoals zij.
Dit verhaal herinnert ons er aan nooit de intelligentie van dieren te onderschatten, en misschien nog wel belangrijker, compassie tonen naar elkaar toe.
 |
| Washoe en Kat. |
 |
| Washoe en Loulis. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten