Zaterdagochtend kwam Talitha mij halen voor een weekendje Brabant. Allereerst reden we naar 's-Hertogenbosch om, nadat we de auto geparkeerd hadden, eerst een bakje koffie te gaan drinken met de onvermijdelijke Bossche bol van Jan de Groot. Vervolgens lekker door de stad gebanjerd en wat leuke winkeltjes bezocht. Het weer was ons zeer gunstig gezind. Toen we trek hadden in lunch was het nog heel erg moeilijk om zomaar een plek te vinden, alles was afgeladen. In deze tijd dat ik hele klaagzangen voorbij zie en hoor komen over de stijgende prijzen in het algemeen en energiekosten in het bijzonder toch vrij curieus. Maar uiteindelijk heerlijk geluncht bij Deeg, waar een geweldige lunchkaart was en lekker rustig. Nog even gewandeld en toen op naar het hotel, Campanile.
Heel grappig gesitueerd in een woonwijk, een beetje motel-achtig zoals je dat ziet in Amerikaanse films, zo'n galerij waar de kamers zich bevinden. Wij zaten op de begane grond. Toen ik een kopje koffie wilde maken, ontdekte ik dat het waterkokertje er niet stond. Ben even naar de receptie gelopen en die keken er niet van op: "Ze worden gestolen, we hebben er pas weer twintig gekocht, maar er zijn er alweer tien weg". Als alternatief konden ze een thermoskan vullen met heet water. Wie doet zoiets? Wie zijn die mensen? En het voetje waar het waterkokertje op moet zit vast, dus je kunt er niets mee, daarnaast kosten ze geloof ik €10,-.
's Avonds togen we weer naar de stad, waar ik van tevoren al had gereserveerd bij Onesto, ik had er van de zomer al eens gedineerd met Chris, dat was zo goed bevallen dat ik daar met Talitha best nog eens wilde eten. Parkeren in 's-Hertogenbosch is wel een dingetje. We stonden eerst ergens waar we gelukkig op tijd er achter kwamen dat die hele kant was voorbehouden aan invaliden, vervolgens parkeerden we op een plek wat enkel voor vergunninghouders was om uiteindelijk op de tiende etage van een parkeergarage uit te komen met wel heel smalle op- en afritten voor een volwassen wagen als die van Talitha, maar het is natuurlijk gelukt, want zij is niet voor één gat te vangen. Het diner was, zoals ik al had verwacht, exquise.
Heerlijk geslapen en na een goed ontbijt zijn we op weg gegaan naar Eindhoven, daar hadden we 's middags afgesproken met Carolien en Steven. Iets met speciale koffie uit Indonesië die Talitha voor hen had meegebracht. Het weer was wat minder, veel regen, maar wij zijn niet zo makkelijk uit het veld geslagen. Talitha was nog nooit in het Philipsmuseum geweest, dus besloten we dat te doen. Ik was er jaren geleden al eens geweest, maar er was, naast de vaste collectie, toch weer een andere tentoonstelling. Het blijft een leuk museum met vele 'o ja- momenten' van Philips producten die je nog kent van vroeger. Het zoeken naar een lunchplek was deze keer geen hele onderneming en na aangesterkt te zijn wilden we nog iets bezoeken maar kwamen en passant een bijzondere locatie tegen waar verschillende ondernemers hun unieke collectie te koop aanboden. Niets is toeval, want hier vond Talitha een combinatie van drie fantastische kleurrijke kaarsenhouders, die alle andere kaarsenhouders overbodig maken.
Tijd om richting Carolien en Steven te gaan in het warme, gezellige, nostalgische jaren zeventighuis van Steven. Mede door corona elkaar te lang niet gezien. Heerlijk bijgekletst en Carolien had al gezegd dat we gingen eten met de pizzarette. Pizzarette. Ik had er nog nooit van gehoord, maar wat is dat leuk! Ik heb hieronder een foto geplaatst van een pizzarette. Je maakt kleine pizzaatjes. Carolien had een keur aan allemaal klein gesneden groentes, kaas, vis en vlees en natuurlijk mini pizzabodems, ter grote van een schoteltje, waarmee we zo onze eigen pizzaatjes konden maken. U begrijpt, mijn leven is weer een stukje completer geworden. Het verslaat gourmetten, steengrillen, e.d. omdat je er geen baklucht van hebt. De verleiding is groot, maar dat is de pizzarette ook, dus nee, ik zal er geen een aanschaffen.
We hebben weer genoten van een fijn weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten