Afgelopen donderdag lag er een rouwkaart in de bus. Mijn eerste reactie was: "Dat kan niet, ik verwacht geen overlijden, is ie wel voor mij?" Een bespottelijke reactie natuurlijk, maar toch keek ik voor openen nog even of mijn naam er wel opstond, dat was zo. Mevrouw Bettink was overleden, zij was de moeder van mijn leven lang vriendin Anita. Anita en ik kennen elkaar vanaf ons 16e en kwamen al bij elkaar over de vloer toen we nog bij onze ouders woonden, dus vanzelfsprekend kende ik haar ouders ook. Haar vader is jong overleden, toen woonde ze nog thuis, en nu dan mevrouw Bettink.
Anita en ik zien elkaar niet veel, maar het is goed, wij zijn goed. Het sprak dan ook als vanzelf dat ik gisteren naar Den Haag afreisde om de uitvaart van mevrouw Bettink bij te wonen. Het was een ontroerende plechtigheid, mooie woorden werden gesproken door kinderen en kleinkinderen, ook Anita had een prachtige speech en een gedicht waar ik haar en haar moeder helemaal in herkende. Er werden ook foto's getoond van de familie Bettink door de jaren heen. In de koffiekamer konden we de familie condoleren. Anita en ik hebben elkaar minutenlang omhelst, ze was zo sterk, maar nu brak ze even, ze had niet verwacht dat ik er zou zijn.
Ook haar jongste zoontje Jesse werd emotioneel toen ie me zag, hij heeft downsyndroom, en het klinkt een beetje raar om over mezelf te zeggen, maar hij is dol op me. Dus toen ie me zag moest ie huilen en me vasthouden. Hij was zo flink tijdens de plechtigheid, mocht samen met de andere kleinkinderen een kaarsje aansteken en zat samen met z'n grote broer Fabian bij de andere kleinkinderen terwijl z'n ouders aan de andere kant zaten. 's Avonds zou de familie uit eten gaan om het met elkaar mooi af te sluiten, en toen ik tegen Jesse zei dat dat toch heel leuk was, moest ie weer een beetje lachen.
Ook op de uitvaart aanwezig was Erik, een jongen, nou ja, man nu, waarmee ik samen op de lagere school heb gezeten en die ik jaren geleden plots op een verjaardag bij Anita zag, hij bleek een jarenlange vriend van Marcel, Anita's man te zijn. Het Den Haag van mijn jeugd was een dorp, zo lijkt het wel. Ik liep samen met hem op na de plechtigheid en hij bood me aan om met hem mee te rijden, dan kon hij me in Berkel op de metro zetten, dat scheelde voor mij wat reistijd. Het was een emotionele maar mooie ochtend.
's Avonds kwamen Nadira en Albert me halen om naar Harry te gaan om daar een hapje te eten en om kennis te maken met het spelletje 30 Seconds. Harry toonde zich zoals altijd weer een goede gastheer met een prachtig gedekte tafel en heerlijke gerechten, daarna het spelletje wat zoals altijd hilarisch verliep.
Het was een dag van contrasten, het afscheid van een dierbare, vrienden kunnen en mogen troosten door er te zijn en hun verdriet te delen om later een fijne en gezellige avond te hebben met andere lieve vrienden in de geest van mevrouw Bettink, want zij was een echt gezelligheidsmens. Zo grijpen totaal verschillende zaken toch in elkaar en lijkt de boodschap te zijn: 'Vier het leven!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten