Tutuklusun!

De Nederlandse columniste van Turkse afkomst Ebru Umar is in Turkije in haar huis gearresteerd vanwege tweets over de Turkse dictator Recep Erdoğan. Als Recep werkelijk alles en iedereen wil arresteren die hem de vinger geven omdat ze hem een ongelofelijke klootzak vinden zit half Europa vast. Ebru is schrijfster en columniste en in die laatste rol is het haar taak om zaken te benoemen, soms uit te vergroten, vergelijkingen te maken, de lezers een spiegel voor houden, lezers na te laten denken. Ben ik het altijd eens met Ebru? Nee, vaak wel, maar niet altijd, maar wat een columnist schrijft mag schuren, er mag zand in de machine gegooid worden. De beste columns brengen een (respectvolle) discussie op gang, waarin ruimte is voor elkaars standpunten.

Alles wat in Turkije maar kritisch is over het 'beleid' van Recep of erger nog over de man met de lange tenen zelf, wordt gearresteerd en/of geïntimideerd. Het feit dat het de bedoeling was om Ebru naar en ziekenhuis te sturen om na onderzoek vast te kunnen stellen dat zij niet is mishandeld tijdens haar arrestatie geeft al aan dat zulks in het Turkije van Erdoğan uitzonderlijk is, er wordt gewoon al van mishandeling uitgegaan.

Door de vluchtelingencrisis heeft Recep te veel macht gekregen binnen Europa, de kaart van teruggestuurde vluchtelingen opnemen houdt hij steevast dreigend boven zijn hoofd om hem met een klap op tafel uit te spelen als hij zich beledigd voelt. Dat een dictator van een groot land daar überhaupt tijd voor heeft is al vrij bijzonder, maar is er dan echt niemand in zijn omgeving die aangeeft dat er echt wel belangrijker zaken zijn om je druk over te maken? Ik ben bang van niet hij zal zich omringd hebben met jaknikkers die als de dood zijn uit de gratie te vallen, en mevrouw Erdoğan is een in doeken gehuld wezen van wie niet getolereerd zal worden dat ze denkt, laat staan een menig mag ventileren of, allahbetert, haar man terugfluiten. Vrouwen zijn er volgens Recep en zijn idolate achterban alleen om te neuken en kinderen te baren.

Het feit dat het Turkse consulaat in Nederland een soort kliklijn in het leven heeft geroepen waar in Nederland wonende Turken kunnen aangeven wie in hun ogen iets naars over Recepje zeggen, geeft aan dat de armen van de Turkse dictator lang zijn, veel te lang. In de bange jaren 40-45 noemden we zulke mensen NSBers. Recep Erdoğan is een bevriend staatshoofd, maar dat was Adolf Hitler ook ooit eens. Het lied "Niks Aan De Hand" van de onnavolgbare Annie M.G. Schmidt uit de musical "Foxtrot" uit 1977 waarin het opkomend fascisme in Europa van de jaren 30 wordt belicht kan met slechts wat kleine aanpassingen naadloos aangepast worden voor wat er nu gebeurt inclusief de laffe en bangige houding van de Merkels en Ruttes van het huidige Europa.

Niks aan de hand, wat zou er kunnen zijn

In Nederland is alles fijn.

'T is hier gezellig, altijd geweest.

Één kolossaal Oranjefeest.

Rutte zegt het zelf, niemand die ons iets maakt.

Ga maar rustig slapen, de regering waakt.

In het land van Sinterklaas, suikergoed en marsepein

onze naam is haas net doen of we d'r niet zijn.

Niks aan de hand, geen centje pijn,

alle koppen in het zand, net doen of we d'r niet zijn.

Maar tactvol wezen en aardig zijn 

voor die gevaarlijke gek, dat krankzinnige brein

daarginds in Turkij'

Als hij critici en journalisten vast wil zetten,

tactvol zijn en niet op letten

Europa's vrije woord gaat naar de hel,

vriendelijk zeggen: Dank u wel , dank u wel. 

Ebru Umar

Ook Hitler was ooit een 'bevriend staatshoofd' die zich
niet beledigd mocht voelen.