Opdat wij niet vergeten

Hoewel ik vermoed dat er na ruim 70 jaar genoeg documentatie gemaakt, verzameld en te vinden is over de bange jaren 40-45, blijkt toch dat het Nationaal Comité 4 en 5 mei regelmatig verzoeken krijgt van docenten die op zoek zijn naar lesmateriaal over herdenken en vieren. Reden voor het comité om tweehonderdduizend basisscholieren op vijfduizend scholen het door hen uitgegeven '4 en 5 mei Denkboek' te verstrekken.

Het boek met opdrachten is bedoeld om kinderen te stimuleren om bewust na te denken over leven in vrijheid en leven in oorlog. Er staan verhalen in over o.a. de vervolging van Joden, het verzet, de hongerwinter en Nederlands Indië. Maar het wordt breder getrokken en er staan ook verhalen in van kinderen die op dit moment in oorlog leven, en hoe het is om te vluchten. De bedoeling is vanzelfsprekend dat dit niet alleen op school blijft, maar dat de kinderen met dit boekje ook thuis vragen gaan stellen over de oorlog.

Ik vind het een prachtig initiatief. Als kind van ouders die de oorlog bewust hebben meegemaakt en die op de lagere school is begonnen toen de oorlog net iets meer dan 25 jaar was beëindigd, heb ik verhalen gehoord en les gehad van mensen die hebben ondervonden hoe het voor hen was in de oorlog. Die groep mensen is gestaag aan het verdwijnen en het is heel belangrijk dat het doorverteld blijft worden, dat we de doden blijven herdenken op 4 mei, dat we bewust stilstaan bij onze vrijheid op 5 mei omdat dat zeker niet vanzelfsprekend is, ook nu in deze tijd zijn er nog landen waar je niet mag zeggen wat je wilt, niet mag zijn wie je bent, bovendien is er nu nog steeds oorlog en heeft de wereld er een gemeenschappelijke vijand bij in de vorm van terrorisme.

Op tv zag ik de 94 jarige mevrouw Lotty Huffener-Veffer, een holocaust overlevende die haar verhaal nog steeds op scholen verteld, "Het is zo belangrijk dat het verteld wordt en doorverteld wordt" zei ze. Dat was ook de vurige wens van de afgelopen maandag op 95 jarige leeftijd overleden Jules Schelvis, de man had 7 (zeven!!) vernietigingskampen overleefd. Doorgeven aan de nieuwe generatie vond hij het allerbelangrijkste.

Dit boekje is een mooi begin, maar het is ook ongelofelijk belangrijk dat ouders hun kinderen uitleggen en leren waaróm we op 4 mei 2 minuten stil zijn, een mooi opvoedmoment ook om te vertellen wat het teveel gebruikte woord 'respect' werkelijk inhoudt.

Jules Schelvis 

Lotty Huffener-Veffer