Into Julie

Zoals bekend heb ik een aantal, zoals ik ze noem, 'oeuvre-artiesten', artiesten van wie ik de muziek zo waardeer dat ik graag hun complete oeuvre in mijn bezit wil hebben. Dat zijn soms vrij kleine oeuvre's zoals Abba, maar het kan ook heel omvangrijk zijn zoals bij Frank Sinatra en Barbra Streisand, waarbij de laatste nog niet is uitgezongen.

Onlangs heb ik een nieuwe oeuvre artiest toegevoegd: Julie London (*26-09-1926 - †18-10-2000). In Nederland is zij niet zo bekend. Haar grootste muzikale wapenfeit is dat zij in 1955 de eerste was die één van de parels van het American Songbook heeft opgenomen, "Cry Me A River". Hoewel haar (artiesten) naam anders doet vermoeden was Julie London een Amerikaanse, haar werkelijke naam was Gayle Peck. Tussen 1955 en 1969 heeft ze meer dan 30 albums uitgebracht, soms wel een aantal per jaar, in 1963 bijvoorbeeld maar liefst 4 albums.

Wat mij erg aantrekt is haar zwoele, sexy, bijna fluisterende manier van zingen. Ze heeft een beperkt bereik, en zelf zei ze altijd: "Ik moet heel dichtbij de microfoon gaan staan". Haar albumhoezen uit die tijd cultiveren haar sexy imago. Naast haar zangcarrière acteerde Julie ook, daar begon ze ruim voor haar eerste plaat uitkwam al mee in 1944. Eerst in speelfilms, maar later had ze gastrollen in verschillende tv-series, totdat ze in 1972 de hoofdrol kreeg van Dixie McCall in de ziekenhuisserie "Emergency!". De serie heeft gelopen tot 1978, daarna heeft ze niet meer geacteerd, nog één keer is ze de platenstudio ingegaan om in 1981 het nummer "My Funny Valentine" op te nemen voor de soundtrack van de film "Sharky's Machine"

Lieve lezers, stream die vrouw eens! Bij voorkeur 's avonds met een wijntje of bij het lome zondagochtendontbijt klinkt Julie London echt heel lekker.

1959

1957

1958

1963

1955

1961

1956