Ze was 17 jaar toen ze in ons leven kwam, letterlijk zomaar op een verjaardag was ze er ineens. Ik was toen 8. De ruim twintig jaar die daarop volgden zou ze in ons leven blijven, maar door omstandigheden verdween ze uit het zicht. Toch kwamen er zo nu en dan berichten, het plotselinge overlijden van haar vader, de terminale ziekte van haar moeder. Haar jongere zusje die, acht maanden zwanger, op 32 jarige leeftijd dood werd gevonden. Haar zieke moeder die voordat het haar tijd was eerst nog haar jongste kind ten grave moest brengen. Daarnaast haar eigen moeilijkheden, een naargeestige scheiding en het tobben met haar gezondheid. Het leven is voor haar niet mals geweest. Samen met haar twee zonen was ze een drie-eenheid, niemand kon daar tussenkomen.
Ooit is er heel kort weer contact geweest, maar uiteindelijk is het verwaterd. Daar kan lang en breed over gepraat worden, maar het is hoe dingen gaan. En dan nu het bericht dat gisteren tot me kwam. Ze is overleden, vorig jaar al. Ze is 64 jaar geworden. Herinneringen buitelen over elkaar heen, in meer dan twintig jaar is er zoveel beleefd met elkaar, te veel om op te noemen, feestdagen, verjaardagen, vakanties, logeerpartijen. Mijn hoofd tolt ervan, wat heeft een mens toch veel herinneringen waarvan ie niet wist dat ie ze had. Dierbaar, heel dierbaar.
Haar zonen, beiden nu met een eigen gezin, zullen haar als geen ander missen, de drie-eenheid is verbroken, maar zij hebben samen een band die, zoals gebleken, onverwoestbaar is.
Rust zacht lieve Pia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten