Overpeinzingen

De laatste weken heb ik weer even kunnen proeven hoe mijn leven over een paar jaar als pensionado zal zijn. Leven in de luwte, heerlijk. Ik weet natuurlijk ook wel dat in het verleden behaalde resultaten geen garanties voor de toekomst bieden, want als er iets duidelijk is geworden, zeker de laatste jaren, is wel hoe snel zaken kunnen veranderen. Er kan zomaar oorlog komen als een dictator besluit om een land aan te vallen, Moeder Natuur kan zich doen roeren met klimaatcrisis, natuurrampen en pandemieën tot gevolg, extreem rechtse sympathieën waarover we jaren hebben geroepen: 'Dit nooit meer', kunnen zich weer verankeren in de samenleving, met Trumps, Baudets en andere sujetten wiens leugenachtige praatjes door licht beïnvloedbaren als de Absolute Waarheid worden gezien en bovenal moet je je eigen gezondheid nooit als iets vanzelfsprekends beschouwen. 

In november van dit jaar zal ik de leeftijd bereiken waarop begin jaren tachtig bij de firma waar ik toen werkzaam was, V&D, collega's met een prachtige regeling (ik meen 90% van het laatst verdiende loon) van hun oude dag mochten gaan genieten. Ik weet nog dat ik toen uitrekende dat het voor mij pas in 2022 zover zou zijn, waar ik meteen heel lacherig van werd, zo ver in de toekomst, mijn leven lag nog helemaal voor me. Maar ik besloot wel dat ik er zeker gebruik van zou gaan maken. Nou, ik knipperde even met m'n ogen en we zijn er al. Het bedrijf is inmiddels failliet, en stoppen met 57½ is in deze tijd ondenkbaar. De pensioenleeftijd is zelfs omhoog gegaan. Dat bedoel ik dus met er zijn geen garanties te geven voor zaken die eerder als vanzelfsprekend werden gezien. 

Ik draai al meer dan veertig jaar mee in het arbeidsproces, als laag geschoolde begin je vaak jong, en zo langzamerhand is het wel klaar. Zeker nu ik heb ontdekt hoe senang ik me de afgelopen weken heb gevoeld, daarnaast merk ik ook dat ik minder snel dingen oppik (de leeftijd?) en ook minder gauw warm loop voor wervend bedoelde exclamaties om het personeel te enthousiasmeren. Ooit was er een tijd dat je met veertig dienstjaren er voor kon kiezen om te stoppen, maar ook dat privilege ligt al ver achter ons. 

Dus begin ik vandaag aan een nieuwe baan. Zoals u weet, behoor ik niet tot de mensen die aan hun werk hun hele bestaansrecht ontlenen. Ik werk, zeker nu ik de laatste jaren in ga, omdat ik vind dat ik in mijn eigen onderhoud moet kunnen voorzien en we het zo met elkaar hebben afgesproken. Vergist u zich niet, ik heb voordat ik überhaupt kan gaan beginnen de afgelopen weken tien (10!!!) modules doorlopen met korte examentjes waarvan ik de behaalde certificaten moet kunnen overhandigen. Dus mijn commitment is oké, ik doe wat er wordt gevraagd en in de 32 uur per week dat ik me heb verhuurd aan het bedrijf doe ik leuk, maar het voelt wel als de laatste loodjes, en u weet, die wegen het zwaarst.