Toen was geluk... #112

Toen ik op mezelf ging wonen was mijn moeder er heel stellig in, je kon geen huishouden bestieren zonder een lepelrek aan de muur in de keuken. Dus net zoals bij mijn ouders thuis hing er bij mij ook zo'n lepelrek boven het gasfornuis, of nou ja lepelrek, er hing wel wat meer aan dan lepels: een soeplepel, een jus/sauslepel, een vleesvork, een schuimspaan, een spatel en een serveerlepel. 

Ooit ben ik de soeplepel kwijtgeraakt. Kwijtgeraakt, ja. Een soeplepel. Ongeveer het grootste van alle keukenbestek. Dat je een theelepeltje ongemerkt weggooit in de afvalbak, dat kan, maar hoe kan een mens in 's hemelsnaam een soeplepel kwijtraken? Nou ja, het mysterie is nooit opgelost, ik heb een andere soeplepel los gekocht. Een waarom? Ik gebruik die soeplepel nooit meer. Ik maak als bewust alleenstaande nooit een grote pan soep. Van het lepelrek wat mijn moeder zo belangrijk vond gebruik ik eigenlijk maar heel weinig. Ik kan zeggen dat ik de schuimspaan echt helemaal nog nooit heb gebruikt. Ik heb geen schuim om te spanen, nooit gehad ook. Het enige wat ik regelmatig ter hand neem is de serveerlepel, die gebruik ik als ik een grote pan met wokgroentes heb gemaakt of iets dergelijks om het op te scheppen en de rest in bakjes te doen om in te vriezen. En inderdaad ook om te serveren als ik me culinair heb ingespannen voor een kaarsverlicht dinertje. Het lepelrek is een overgewaardeerd stuk keukengerei.

Maar het is zeker niet enkel iets uit vervlogen tijden. Lepelrekken kunnen nog steeds worden gekocht. Alleen zijn er nu meerdere varianten, was het vroeger uitsluitend van emaille en later roestvrij staal, nu zijn er ook exemplaren van kunststof of een combinatie van beiden.