Laat er licht zijn. En toen was er licht.

De vraag die iedereen bezig hield het afgelopen weekend was of het mij zou lukken om het lantaarntje op de lanai, waar plots kortsluiting in zat, weer operationeel te krijgen of dat er wellicht grovere middelen nodig waren. Ik heb heel veel feedback gekregen en ook dat ik voorzichtig moest doen, maar het bleek nogal mee te vallen.

Het was sommige al opgevallen dat er een stukje elektriciteitsdraad bloot lag en ook dat de constructie niet meer iets is van deze tijd. Bij daglicht was het inderdaad duidelijk dat, waarschijnlijk door het vervangen van het lampje, wat niet zo heel eenvoudig is, er wat is verschoven met de bedrading zodat er draad bloot is komen te liggen. Sinds ik hier 23 jaar geleden ben komen wonen is het al zoals het is, de constructie is precies geschikt voor buitenverlichting, het ziet er door weersinvloeden inderdaad niet meer heel strak en fris uit, maar het voldoet nog steeds. Het bleek het stukje blootliggende elektriciteitsdraad wat de boosdoener was. 

En toen kwam de wijze les van de technische man van V&D Leyweg, meneer Dekker, God hebbe zijn ziel, naar boven: tape. Altijd als je hem verwittigde dat er iets kapot was kwam hij met tape aan, het maakte niet uit wat er was, tape was de oplossing. Uiteindelijk was het tape wat het hele gebouw bij elkaar heeft gehouden. 

Ik heb natuurlijk de reparatie niet met cellotape gedaan, maar met speciaal tape wat er voor is bedoeld. Ja, ik was zelf ook verbaasd dat ik dat überhaupt in mijn bezit heb. Ik heb zo'n doos in de berging met, voor mij, onduidelijke dingen, maar die ik toch niet weg doe vanwege 'je weet maar nooit'. En dit was zo'n 'je weet maar nooit' moment. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik het nog moest hebben. En ja hoor, in die wonderdoos zat dus de oplossing, de blootliggende draad is weer bedekt en het lantaarntje brandt weer zonder kortsluiting te veroorzaken.