By popular demand

Enige tijd terug kreeg ik een berichtje van Eric, of ik al werk had en of ik het leuk zou vinden om, net als vorig jaar, tot 31 december hen te komen assisteren in de najaarsdrukte bij Cappuzzino. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik heb het er erg naar m'n zin gehad, het zijn geweldig leuke mensen en er is een gemoedelijke ontspannen sfeer. Bovendien hoorde ik de echo van mijn moeders stem die had voorspeld: 'Ik heb zo het idee dat je tegen het eind van het jaar wel weer wordt terug gevraagd'. Mijn moeder, wat had ze toch vaak een goede kijk op dingen.

Vandaag begin ik en de werktijden zijn gelijk aan vorig jaar alleen anders verdeeld, omdat ik nu donderdags om 14.00 uur als taalcoach werk. Het tekent direct de wijze hoe het er bij Cappuzzino aan toe gaat, daar wordt rekening mee gehouden. Ik werk donderdags dan wat korter en vrijdags wat langer. Ik heb er echt zin in.

Is het voor mij persoonlijk al erg leuk dat ik ben teruggevraagd, het moet toch ook een positief signaal afgeven aan werkgevers die zich afvragen of ze wel met iemand in zee moeten gaan die in hun ogen al bijna met één voet in het graf staat. Dat zo'n vijftigplusser misschien toch nog wel van waarde kan zijn voor het bedrijf, en niet doorlopend ziek is of het werk niet goed zal doen. De tijd zal het leren, ik solliciteer natuurlijk gewoon door en zal deze comeback-op-verzoek bij gelegenheid even terloops aanstippen.