Wat me ook nog altijd bijstaat van die opleiding is dat we op een gegeven moment een stuk of 7 à 8 liefdesscènes moesten lezen, waarvan er 3 uit een bouquetreeksachtig boekje kwamen en de rest uit zogenaamd literair verantwoorde boeken. Voor deze gelegenheid waren de namen in ieder stukje hetzelfde gemaakt. Welke passages kwamen nu uit de bouquetreeks, en welke uit een literair boek? Dat was nog lastig, om niet te zeggen gewoon niet te doen. Dat wilde de docent ons met deze test ook laten zien. Er is natuurlijk wel verschil tussen de manier van schrijven en opbouw van een literair boek en een bouquetreeks boekje, net zoals er een verschil is tussen een thriller en een roman, laat daar geen misverstand over bestaan, maar dat wat jíj leuk en interessant vindt om te lezen, daar gaat het om. Wat voor de één als pulp geldt is voor de ander heerlijk om bij weg te dromen.
Om weer even terug te komen bij de lijst met boeken die wij moesten lezen; daar stond ook het boek 'De Markiezin' van Charlotte Mutsaers op. Ik had het enigszins verdrongen, maar doordat mevrouw Mutsaers onlangs in het nieuws kwam en ik haar gisteren in 'De Wereld Draait Door' zag, kwam het weer terug. Met dat boek kon ik helemaal niks. Er was geen touw aan vast te knopen, ik kon er geen lijn in ontdekken, het was voor mij een verzameling onsamenhangende woorden. Ik heb dat ook tegen de docent gezegd: 'Ik kom er niet doorheen, ik ga het niet lezen'.
'De markiezin gaat over porseleinen kerstboompjes, kolbaszworstjes, bokkentuigjes, lamskoteletten, lamskarbonades, de wind en de Hof van Olijven. De markiezin gaat ook over onstuimige liefde en lotsverbondenheid. 'Beetje bij beetje bouw je je een leven op, maar het blijft doen alsof, want diep onder de grond spant alles samen om het zo vlug mogelijk weer op te blazen. Door het kleinste toeval - een schrijffout, een dwarrelend blad, een open koffertje, een naald - kun je al uit je voegen barsten.'
Moet ik meer zeggen?
Nu ik Charlotte gisteren dus in gesprek zag, snapte ik waarom. Die vrouw zelf ís gewoon heel warrig en onsamenhangend. Op een simpele vraag die ze in twee zinnen had kunnen beantwoorden, wijdde ze maar uit, haalde er zaken bij die er niets mee te maken hadden. Kortom, ik zat naar de markiezin te kijken. Het ging er over dat in haar nieuwe boek 'Harnas Van Hansaplast', wat over haar broer gaat, een passage staat waarop ze in de kist van Hugo de Groot, die in het boek in bezit van haar familie is, een enorme collectie porno vindt, waaronder kinderporno, en in overleg met haar zus besluit ze dat te verkopen.
In een interview in de Volkskrant vraagt de interviewer Charlotte of dat van die kinderporno echt waar is, waarop ze bevestigend antwoord. Een rel was geboren, want het verspreiden en (door)verkopen van kinderporno is naast immoreel ook strafbaar. De simpele vraag van Matthijs was dus nogmaals is dat waar? Wat Charlotte wilde zeggen kan in twee zinnen: "Nee, het is niet waar, het is een roman met autobiografische elementen, maar voornamelijk fictie. De reden waarom ik in het interview heb geantwoord dat het wel waar is, is omdat ik trouw wil zijn aan het boek, de lezer mag zelf beslissen wat voor hem de waarheid is." Daarentegen hield ze een heel warrig betoog van zeker een kwartier, waar uiteindelijk met enige moeite wel uit te destilleren viel dat ze die kinderporno, die wel gevonden was, niet had doorverkocht, maar had laten vernietigen. Ik was decennia geleden al klaar met mevrouw Mutsaers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten