(On)verwacht bezoek

Ik ben even terug gaan rekenen, maar het is al zo'n 12 jaar geleden dat ik door een zoekopdracht via Google op een site genaamd 'Jeugdsentimenten' kwam. Er ging een verloren gegane wereld voor me open. Over allerlei zaken van muziek tot huishoudelijke artikelen, van tv-programma's tot kleding, kortom alles wat te maken had met de jaren 60, 70 en soms ook 80 was er iets te lezen. Het leuke was dat deze site door de geïnteresseerden zelf werd voorzien van kopij. Waarschijnlijk heet dat in deze digitale wereld niet zo, maar ik heb om jeugdsentimenttechnische redenen zin om het woord kopij te gebruiken. Ook ik heb er regelmatig wat op geschreven, het waren eigenlijk de vingeroefeningen van wat later mijn blog zou worden. Helaas bestaat die site sinds een paar jaar niet meer, en zijn de vruchten van mijn toetsenbord, en die van alle anderen schrijvers, niet meer te lezen.

Op die site was er een groep van een aantal vaste bezoekers, die regelmatig, lees: dagelijks, van zich lieten horen, was het niet via eigen geschreven stukjes, dan toch zeker in de leuke commentaren erop, waarin we elkaars geheugen opfristen. Toen ik mijn eigen blogs ging schrijven lazen Steven en Bertus die ik via 'Jeugdsentimenten' had leren kennen ze regelmatig en reageerden er ook op. Iets later nam ik na veel aandringen ook een Facebookaccount, en weer later plaatste ik mijn blogs via een link ook op Facebook. Iets wat ik met lichte huivering deed, want ik ben niet zo van de zelfpromotie, maar het is naast dat het wat meer mensen bereikt ook makkelijker toegankelijk voor degenen die het willen lezen.

Steven en Bertus werden dus ook Facebookvrienden, zij behoren tot het kleine selecte gezelschap van mensen die ik niet persoonlijk ontmoet heb, maar waar ik toch een 'klik' mee heb, en om die reden Facebookvriend zijn. Bij voorkeur wil ik mensen die ik als Facebookvriend heb ook in het echte leven kennen. Daarom heb ik ook geen 834 vrienden op Facebook.

Steven en ik verschillen enorm, hij was ooit zanger van een heavy metal-grindcore band, een genre waarvan ik niet één nummer in mijn omvangrijke muziekcollectie heb, maar tegelijkertijd kan hij lyrisch worden van Wencke Myhre's "Er Hat Ein Knallrotes Gummiboot" en andere schlagers en is hij verzot op alles wat met de jaren 70 te maken heeft, en daar vinden we elkaar. Ik heb hem ooit cd's opgestuurd met Duitse schlagers die hij tot op de dag van vandaag nog draait.

Bertus woont in Drenthe, maar hij heeft zijn roots in Rotterdam liggen en er woont nog steeds familie van hem, dus is hij regelmatig in zijn geboortestreek te vinden. Toen hij vernam dat ik weer tijdelijk ging werken bij Cappuzzino vroeg hij wanneer mijn werktijden waren en beloofde eens een cappuccino te komen drinken. Dat moment heeft gisteren plaats gevonden. Hij stond ineens in de lunchroom en ik vond dat erg leuk! Iemand die je al 12 jaar 'kent', maar nog nooit hebt ontmoet, staat dan ineens voor je. En het grappige is in de 12 jaar weet je al heel wat van elkaars leven en interesses. We hebben even kunnen praten, er moest ten slotte ook gewerkt worden, en de 'klik' die wij in de digitale wereld hebben voelde ik ook bij deze ontmoeting. Als hij weer eens in de regio is, zijn wij voornemens af te spreken. Leuk!