Confronterend

Toen ik nog emplooi had en op zaterdagochtend vroeg op reis was naar mijn werk, zag ik nog voor achten al bejaarde mannen met boodschappentassen of -karretjes richting de supermarkten gaan. Ik verklaarde in mijn gedachten deze mannen voor gek. Waarom zou je in godsnaam zo vroeg boodschappen gaan doen, terwijl je de tijd aan jezelf hebt als ouder niet werkend mensch zijnde. Waanzin!

Gisteren verwachtte ik visite voor wie ik me culinair ging inspannen, en ik wilde het huis ook nog toonbaar maken, bovendien wilde ik er zeker van zijn dat ik alle ingrediënten die nodig waren voor het menuutje ook daadwerkelijk had. Ik had later op de dag wel eens naast iets gegrepen. Dus leek het me zinvol om de wekker te zetten en vroeg al naar de supermarkt te gaan......

Ja mensen zo sluipt het er in, er zal vast een jongmens vanuit de metro mij gezien hebben met m'n boodschappenkarretje en gedacht hebben: 'Die is gek!' En ik was me er ook bewust van, dat dan nog wel, ik zag me echt lopen op dit belachelijke tijdstip, en ik meende ook dat ik blikken kreeg. In de supermarkt liepen inderdaad vele andere ouden van dagen, voornamelijk mannen, en ik was er nu één van. Ik was plots onderdeel van een gemeenschap die ik voorheen niet kende, De-zaterdag-om-acht-uur-boodschappen-doende-bejaarden.

Ga ik dit nu altijd doen? Nee, ik denk het niet, maar ik sluit het ook niet helemaal uit. Je mag me wel met vlakke hand in mijn gezicht slaan als ik met een groepje andere oude mannen en/of vrouwen de gratis koffie ga nuttigen bij Albert Heijn, of ergens heel vroeg heen ga om voor €1 of €2 een ontbijtje te eten, dan is mijn leven officieel zinloos en voltooid.