Brett Cross

Zo nu en dan sta ik mijn blogje af aan iemand anders die iets veel belangrijkers te melden heeft dan ik in mijn kleine beperkte leventje. Vandaag is dat Brett Cross, na het lezen van zijn tweetdraadje, d.d. 24 september 2022, doet al het andere er niet meer zo toe.

'Vandaag, vier maanden geleden, was het een gewone dag. Ik was op kantoor en maakte een boekje voor mijn collega's waarin hun groei in hun vaardigheden stond om hen zo te helpen hun salaris te verhogen. Twee uur daarna kreeg ik een telefoontje dat mijn wereld deed instorten. 

Het was mijn vrouw, schreeuwend: "Er is een schutter op Uzi's school!" Ik deelde mijn leidinggevende mee dat ik weg moest en rende naar mijn auto. Terwijl ik zo snel als mogelijk was naar de school reed kreeg ik opnieuw telefoon: "Hij is in de hal bij de vierde klassen en ik krijg Uzi niet te pakken!" De schoten klonken door de telefoon terwijl mijn vrouw me dit vertelde.

Toen ik de stad in reed kreeg ik een derde telefoontje: "Ze laten ons niet naar de kinderen toe gaan, ga naar het centrum". Ik reed erheen, nog niet wetend dat er acht uur van zitten en hopen in het verschiet lagen. Een bus vol kinderen kwam aan, Uzi's klas was er niet bij. 

Ik belde mijn andere tienjarige kind en vroeg hem om zijn vrienden te bellen of zij iets van Uzi hadden gehoord. Hij zij dat dat niet het geval was, maar dat Uzi's lerares was doodgeschoten. Ik wist het. Ik wist dat onze zoon niet meer thuis zou komen. Ik wist dat ik het nieuws te horen zou krijgen dat ik altijd had gevreesd.

Toen hoorden we Greg Abbott veertien doden bevestigen, en toen we rondkeken begonnen we te beseffen dat er nog dertien andere families stonden. Ik wist het. Tussen half acht en acht werden we geroepen naar een andere ruimte. Ik wist het. De woorden te horen: 'Het spijt me maar Uziyah heeft het niet gered". Het was het moment dat mijn wereld in elkaar stortte.

Ze hebben een leugenaar van me gemaakt. Ik heb mijn kinderen altijd verteld dat ik ze zou beschermen en dat niets me tegen zou houden. Ik ben een leugenaar gemaakt door het schoolsysteem, door de politie en door dat stuk uitschot. Ik ben de achteruitgang uitgeglipt om de media te ontlopen en ben naar mijn auto gegaan. Ik pikte mijn vrouw op en we reden naar huis.

Een rit van drie minuten. Ik probeerde een manier vinden hoe ik mijn andere kinderen moest vertellen dat hun broer niet meer thuis zou komen. Mijn verdriet is niet te vergelijken met het moment dat ik het hen moest vertellen. Sommige vielen op hun knieën, één rende de tuin in en één hielp me om de kleintjes vast te houden. Het huilen van mijn dochter is een geluid wat bij me zal blijven, hetzelfde geldt voor het geluid van de schoten. Het is onvoorstelbaar. 

Toen sloeg de apathie toe. Van de dagen erna weet ik niet veel meer, behalve dat ik zittend op mijn veranda journalisten wegstuurde. Het is een apathie die ook nu nog bij tijd en wijle zich openbaart als ik voor een moment de realiteit probeer te ontsnappen om weer keihard terug te komen in de werkelijkheid dat mijn zoon nooit meer in dit huis zal rondlopen. 

Het is vier maanden geleden. En er is niets veranderd. Niemand is verantwoordelijk gehouden. Er is  niets gedaan. Wij, de ouders, zouden thuis moeten zijn, diep in rouw, in plaats daarvan zijn we constant aan het strijden tegen alles en iedereen. Ik ben uitgeput. Ik ga kapot. Ik heb heel erge paniekaanvallen. Maar ik moet vechten. En ik zal niet stoppen totdat echte verandering heeft plaatsgevonden, en zelfs dan zal ik doorgaan. Onze kinderen verdienen beter. Wij verdienen beter. Het is vier maanden geleden.'

De tienjarige Uziyah was één van de 21 slachtoffers (19 kinderen en 2 leraressen) die zijn omgekomen bij de schietpartij op Robb Elementry School op 24 mei 2022 in Uvalde, Texas. 

PS Gisteren heeft een oud leerling op een school in Izhevsk (Rusland) het vuur geopend. Minstens 16 doden en minstens 24 gewonden. 

Uziyah Garcia.