Meeveren

Mensen die mij kennen en u als lezer weet het ook vast onderhand, ik ben niet van de onverwachte dingen, verwacht van mij geen ik-ben-zo'n gek-mens-spontaniteit tenzij gepland. Vrienden die voor de deur staan en zeggen: "Pak wat in we gaan nú naar Parijs voor een paar dagen" weten dat ik vriendelijk zal bedanken, en daarom zullen ze dat ook nooit doen. Ik kan daar niet mee omgaan, noem het een vorm van autisme, dat mag. 

Mensen die wel die spontaniteit hebben, kunnen dan vaak weer niet plooibaar zijn in kleine aanpassingen en veranderingen, heb ik gemerkt. Die maken daar veel misbaar over. Wél spontaan naar Parijs gaan, maar volledig overstuur raken van de lange wachtrij op het vliegveld of als de trein later gaat dan verwacht. En dat kan ik dan wel weer handelen, zeker als het iets is waar je op dat moment zelf toch niks aan kunt doen. Meeveren bij iets wat een gegeven is behoort wel tot mijn eigenschappen. Het scheelt ook een hoop onnodige stress vermoed ik.

Zo had ik afgelopen maandag eigenlijk vrij, maar omdat een collega anders zes dagen zou moeten werken vroeg ze de vrijdag ervoor of ik wellicht een gedeelte van de dag zou kunnen werken. Ik had geen afspraken staan dus stemde ik toe. Op de dag zelf zou ik om 15.00 uur klaar zijn, maar er waren twee zieken dus vroeg ik of het zou helpen als ik wat langer zou blijven. Dat was zo en ben ik tot 18.00 uur gebleven. Meeveren met een ontstane situatie, het maakt het leven voor jezelf en anderen zoveel aangenamer. Het is wel zo dat het gaat volgens het simpele principe: 'als ik kan kan ik, maar kan ik niet dan niet', dan wil ik ook geen gezeur. 

Omdat mijn vaste kapper op vakantie is en het toch wel tijd was om de schaar er weer in te laten zetten had ik gisteren om 9.00 uur een afspraak bij een andere kapper. Op mijn leeftijd maakt het niet zo heel veel meer uit wie je haar knipt, als jongmens is dat natuurlijk anders en is de juiste haarstijl net zo belangrijk als eten en drinken, en was mijn vaste kapper ongeveer de belangrijkste persoon in mijn bestaan. Maar in dit stadium van mijn leven is het oké als het maar netjes zit en het geen overgekamde coupe is zoals sommige boomers menen te moeten doen, dat is echt een no-go. Liever kaal dan kammen in dat geval, of er wat geld tegenaan gooien, maar zover is het nog niet om die keus te hoeven maken.  

Deze kapper is gesitueerd in het winkelcentrum waar ik ook mijn boodschappen doe, dus dat kon ik dan mooi combineren om na de knipbeurt boodschapjes te doen. Echter toen ik bij de salon aankwam zei de kapster dat er een zieke was, ze mij nog geprobeerd had te bellen om te vertellen dat het iets later zou worden en nu een dame in de stoel had die een heel haartraject inging. Ik had mijn boodschappentas bij me en ze vroeg: "Misschien moet u nog boodschappen doen?" Dat was zo en dan kan ik snel schakelen. In plaats van dan heel geërgerd te gaan doen en op strepen te gaan staan in een situatie waar niemand wat aan kan doen en ook niemand om gevraagd heeft is het beter om in mogelijkheden te denken. Ik ben dus gewoon eerst boodschappen gaan doen en toen ik weer met gevulde tas de kapsalon betrad was de dame net in het stadium van haar behandeling dat er iets moest intrekken of zoiets en kon ik geknipt worden. Iedereen blij. 

Dus grote onverwachte veranderingen of spontane laten-we-eens-gek-doen acties: God, nee! Maar meeveren en plooibaar zijn daar waar het kan en zeker in omstandigheden waar niemand om gevraagd heeft: waarom niet?

Plooibaar.

Waarom overgekamd haar nooit een goed idee is.