Vandaag is na heel veel ceremonieel dan eindelijk de uitvaart van koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk. De vrouw is 96 jaar geworden, ze is dus niet in de kindermeel gestikt, zou mijn moeder zeggen. De afgelopen tijd na haar overlijden heb ik het niet op de voet gevolgd van hoe men daar in het Verenigd Koninkrijk mee omgaat, maar vanzelfsprekend heb ik er wel het één en ander van meegekregen. Haar kinderen en kleinkinderen hebben het er heel druk mee om aan alle verplichtingen die men van hen verwacht te voldoen. Ik meende ergens gelezen te hebben dat Camilla met een gebroken teen zich door de dagen heen heeft gestrompeld en koning Charles hebben we al kleine woedeaanvalletjes zien hebben. Ik vermoed zomaar dat ze het liefste in besloten kring afscheid van hun moeder en oma hadden genomen, maar ja, het gepeupel hè. Aan de andere kant krijgen ze er ook miljoenen voor om het hele toneelstuk van het koningschap te spelen, maar het komt met een prijs welke niet in geld is uit te drukken. Zeker nu wordt elke stap, ieder gebaar, elke blik becommentarieerd op de diverse sociale media kanalen door datzelfde gepeupel.
Deze peupel doet ook een kleine duit in het zakje betreffende onderstaande foto. Deze foto is 'viraal' gegaan zoals dat heet, dus u heeft 'm ook vast gezien. We zien hier hertog Harry en zijn vrouw Meghan die de verplichte wandeling langs de bevolking maken om hun condoleances in ontvangst te nemen. De roddel en achterklap was meteen al in werking getreden toen oma Elizabeth's overlijden nog maar een tel was bekendgemaakt. 'Zij' was er niet en zou ook niet welkom zijn. Was 'hij' er wel? De afvallige. De tabloidbladen en -kanalen in het Verenigd Koninkrijk draaien overuren, ze zijn nog veel erger dan hier en het heeft de moeder van Harry, Prinses Diana, haar vriend en haar chauffeur het leven gekost.
Harry en Meghan hebben afstand genomen van de koninklijke taken en aanspreektitels en wonen in Amerika, maar voor het overlijden van (schoon)oma zijn ze vanzelfsprekend afgereisd naar het Verenigd Koninkrijk. Maar goed, de foto. Toen ik deze foto zag, schreeuwde die naar me uit, of in goed Engels: this picture speaks volumes to me. We zien hier Harry op zijn hurken een hond aaien. Dat is het, zou u zeggen. Maar ik krijg het heel benauwd als ik naar hem kijk, alles in zijn houding, zijn interactie met het dier, zijn totale 'zijn' zegt dat ie zich zo niet op zijn gemak voelt. Hij is er wel fysiek, maar in spirit is ie heel ergens anders.
Zoals u wellicht weet, ik heb er wel eens over geblogd, ben ik hoogsensitief, dat is niks ergs, het betekent dat ik meer dan de gemiddelde mens gevoeliger ben voor allerlei externe prikkels, gevoel, geluid, sfeer, emoties van anderen en ook een ondefinieerbaar begrip als 'iets wat in de lucht hangt', ik neem het sterker waar en het komt wat harder binnen. Dat is niet altijd fijn, maar ik heb er in de loop der tijd mee om leren gaan. De vervelende kant is dat ik daardoor sneller moe ben, vooral mentaal en als gevolg ook lichamelijk, ik bouw daarom bewust rustmomenten in.
Een andere kant is dat ik mensen kan 'lezen'. Ik dacht vroeger dat iedereen dat kon, maar dat blijkt niet zo te zijn heb ik ondervonden. Het is niet zo goed uit te leggen, maar ik kan bijna in één oogopslag iemand duiden. En ja, ik zit er ook wel eens naast, maar meestal niet. Omdat het iets is wat ik van kinds af aan al heb en dus als iets normaals beschouw heb ik me er verder niet op toegelegd, dan had ik wellicht een heel ander levenspad bewandeld. Nu is het alleen een persoonlijkheidskenmerk waarmee ik voor mezelf er m'n voordeel mee kan doen.
Met mensen op foto's kan ik het ook hebben, maar ik heb het nog nooit zo sterk ervaren als met deze foto van Harry, iemand die ik nog nooit heb ontmoet. Zo verbaas ik mezelf soms ook nog af en toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten