Kaniewaarzijn

"Kaniewaarzijn" is het satirisch consumentenprogramma van de VARA, iedere vrijdag op Nederland 1. Voorlopers van dit programma waren "Ook Dat Nog" en "Hoe Bestaat Het". Mij verbaast het dat mijn woningbouwvereniging daar nog nooit prominent in is genoemd. Ik heb al menige hilarische ervaring mogen meemaken, zoals begin dit jaar het 'raamdebacle'.

De jaarlijkse afrekening van de servicekosten is al jaren bron van vele fouten, reden waarom ik niets automatisch laat afschrijven waar het de woningbouwvereniging betreft. Zo hebben we al eens drie jaar lang geen afrekening ontvangen om vervolgens die drie jaar in één keer in de brievenbus te vinden, heb ik zomaar ineens zonder begeleidend schrijven een aanzienlijk bedrag op mijn rekening mogen ontvangen waarna een aantal weken een bericht werd verstuurd met de mededeling dat het verkeerd was en ik zo spoedig mogelijk uitsluitsel zou krijgen, dat kwam driekwart jaar later. En onlangs hing er bij de entree een mededeling dat de huur van die maand te hoog was, dat de automatische betalers dat terug kregen en de anderen (ik dus) gewoon het juiste bedrag konden overmaken en niet het bedrag wat op de acceptgiro stond.

Onlangs hadden we ook de afrekening ontvangen van de servicekosten over 2012, ik moest een paar tientjes bijbetalen, maar ervaring heeft mij geleerd daar even mee te wachten, omdat het negen van de tien keer dus fout is, zo ook nu weer. Net voordat het betalingstermijn was verstreken lag er een brief in de bus met de mededeling dat er een fout was geconstateerd (duh!)

Gebleken was dat de schoonmaakkosten van de maisonnettes (ik) verwisseld waren met die van de appartementen (de buurtjes aan de overkant). De maisonnettes hadden teveel betaald en moeten terugkrijgen in plaats van betalen en andersom. Dit bleek ook al in 2011 gebeurd te zijn. Ze hadden de werkelijke kosten dus omgewisseld. Hun eigen woningen. Twee jaar lang. Mag ik dan zeggen dat het sufkutten zijn? Ja, ik mag dan zeggen dat het sufkutten zijn, omdat het structureel en voorspelbaar mis gaat.

Ik had nog niets betaald, maar aan de bewoners van de maisonnettes (ik dus weer) werd verzocht tóch het foutief in rekening gebrachte bedrag te betalen. Daarna gaat het gecorrigeerd worden. Dat ga ik dus niet doen. Ik wacht de in het vooruitzicht gestelde brief af met daarin de exacte bedragen die met mij verrekend gaan worden waarin óók de nieuwe voorschotbedragen voor de servicekosten staan, want die zijn dus ook niet goed berekend.

De laatste hand

Afgelopen woensdag heeft de stoffeerder de vloerbedekking in de slaapkamer gelegd waarna ik weer kon gaan inrichten, en gisteren werd de laatste hand gelegd in de vorm van vriend Harry die samen met mij een zwaar kastje weer op z'n plek zette. Daarmee was de renovatie van de slaapkamer na vijf weken officieel ten einde.

Tegeltjeswijsheid 93

Cricus bloedpartij

Het warenhuis V&D in Haarlem werd woensdag opgeschrikt door een dreigtweet waarin een verminderd toerekeningsvatbare dreigde een bloedbad aan te richten in het warenhuis. Vanzelfsprekend worden dit soort tweets door de politie serieus genomen, er kan geen risico genomen worden. Het bedreigde warenhuis alsmede ook een filiaal in de buurt en een La Place vestiging hielden de deuren dicht. Verschillende winkels in de nabije omgeving sloten uit voorzorg ook hun deuren.

Het vermoeden bestaat dat het om een ex-werknemer gaat omdat hij/zij de hashtag 'ontslag' gebruikte in zijn/haar tweet die hij/zij onder de naam Cricus Bloed plaatste. Spelling is dus niet het sterkste punt van deze boze Twitteraar die het ook had over een 'bloedpartij' in plaats van een bloedbad.

Even zo goed haalt zo iemand wel wat overhoop, naast de financiële schade die verschillende bedrijven oplopen en de kosten die gemaakt worden door politie en marechaussee is er natuurlijk de schrik en angst van met name de medewerkers van het bedrijf minstens zo erg.

Licht beïnvloedbaren willen ook wel eens op die manier in de aandacht staan dus was er later die dag een andere Twitteraar die dreigde een bloedbad aan te richten bij Albert Heijn in Leidscheveen, en ook die zaak en omliggende winkels gingen dicht. Copycats, het is allemaal zo voorspelbaar. Maar nogmaals het moet serieus genomen worden want het zou natuurlijk zomaar kunnen zijn dat het niet alleen bij een dreigement blijft.

Waar ik me dan wel weer grenzeloos over kan verbazen zijn mensen die na het nieuws over het dreigement direct in de benen gaan en zeggen "Wij zijn speciaal hierheen gekomen om te zien wat er gebeurt." Dan mis je wel een paar chromosoompjes.

Er zijn inmiddels twee verdachten gearresteerd.

20/20 Vision

Tijdens ons weekje op Schiermonnikoog was er een invasie van teken op het terras van ons tijdelijke verblijf, Nadira herkende ze, voornamelijk omdat ze enige tijd eerder door een teek was gebeten, want ze zijn heel erg klein en onopvallend. Het waren er echt heel veel en gelukkig maar dat zij ze zag want na wat internet speurwerk kwamen we er achter dat Schiermonnikoog in de top 10 staat van populatie van besmette teken.

Het grote aantal deed bij ons ideeën opborrelen over en horrorfilm met een titel als 'The Invasion Of The Ticks", waar met gemak minstens 3 vervolgen op gemaakt zouden kunnen worden. Dit incident was de enige dissonant in het gezellig samenzijn, of je moet mijn persoonlijke kleine drama van de zonnebril meerekenen.

Voor mij is mijn zonnebril de zonnebril die alle andere zonnebrillen overbodig maakt, en juist op het desolate Schiermonnikoog ging ie kapot, niet onherstelbaar, maar toch. Ik heb de dagen doorgebracht met streepoogjes vanwege de zon. Gisteren ben ik even langs opticiën Eye Wish gegaan om de bril te laten maken.

"Gaat u maar even zitten hoor, dan maak ik 'm even" ze de vriendelijke dame. Daar zat ik dan en nu ik er toch was vond ik het tijd om mijn demonen in de ogen te kijken en meteen maar een ogentest te laten doen. Ik gebruik zo nu en dan een leesbrilletje, maar volgens mij kan ik verder goed zien. Mensen om mij heen echter hoorde ik steeds zeggen dat ik vast een bril nodig heb.

Tijd dus om voor eens en altijd, nu ja, in ieder geval voor de eerst komende tijd het verlossende woord te horen. Lettertjes lezen, kleuren zien, cijfertjes noemen en de uitslag was dat beide ogen prima zijn en ik geen bril nodig heb, alleen dat leesbrilletje waarvan de sterkte zo miniem is dat ik die gewoon, zoals ik dat al had gedaan, bij Kruitvat, Hema, of eender waar kon kopen. "Jammer voor ons" zei de vriendelijke dame, "maar het is niet nodig om een leesbril te laten aanmeten"

Omdat mijn moeder ook al zo fijn is geholpen bij deze Eye Wish vestiging, ben ik zeker van plan om, als ik over 30 of 35 jaar eventueel wél een bril nodig zal hebben, die daar aan te schaffen.

Nieuwe trend?

Los van elkaar hebben twee vrienden van me, die elkaar ook niet kennen, op Facebook na afgelopen weekend gepost dat ze een geweldig leuk weekend hebben gehad, ongelimiteerd hebben genoten met fijn gezelschap en geen moment er aan hadden gedacht of behoefte gevoeld om dit tijdens dit weekend op Facebook kenbaar te maken. Ik meende in hun berichten enige verbazing en tegelijkertijd ook verontschuldiging te lezen, maar zeker ook iets van een eye opener voor zichzelf.

Ik vond het heerlijk om te lezen en ik hoop dat er misschien voorzichtig een trend gaat ontstaan dat we weer met en van elkaars gezelschap kunnen genieten zonder dat meteen iedere stap die wordt gezet als post wordt gezien. "Daar doe jij zelf anders erg aan mee!" zal nu in veel voor mij bekende hoofden omgaan. Dat klopt, sinds ik Facebook ben ingelokt (ingelokt, ja) ben ik het leuk gaan vinden en vind ook dat áls je dan een account hebt je er wel wat mee moet doen. Ik was één van de laatsten in mijn vrienden,- en bekendengroep die op Facebook ging, simpelweg omdat ik de noodzaak niet inzag, maar dat zie ik van wel meer dingen niet.

Toen er afgelopen week op nationaal niveau werd gezucht en gesteund toen, ik zoek het even op,  IOS7 werd gelanceerd had ik geen idee waar de commotie over ging en ook toen volwassen mensen als kinderen zo blij waren met computerspel GTA V wist ik van het bestaan niet af, kortom ik ben niet een mens van nouveautés. Geloof me, als het aan mij had gelegen hadden we nu nog de bakelieten telefoon, draaiden we LP's en dronken we gewoon filterkoffie in plaats van die gore Senseo. Nu ja, in dat laatste geval, ik drink nog steeds filterkoffie.

Ik wil er maar mee aangeven dat ik nog van de tijd ben dat je in gezelschap alleen oog en tijd had voor elkaar en niet op ieder piepje of geluidje reageerde van je eigen of een ander z'n telefoon. En hoewel ik zelf ook ben mee gaan doen met Facebook, een dagelijks blogje maak en het gemak van WhatsApp erken zijn er gelukkig ook veel dingen die ik op dat gebied niet doe, Twitter geprobeerd, maar daar las ik zoveel negativiteit dat ik het maar heel kort heb volgehouden of games, ik zou er de tijd niet voor hebben.

Ik ben iemand die schoorvoetend met z'n tijd meega en zeker niet als eerste me op de nieuwste trends stort, maar liever alles bij het oude hou, me bewust van het feit dat dat ook niet altijd goed is, maar schoorvoetend is voor mij al snel genoeg. Eind november mag/moet ik een nieuwe telefoon en dat vínd ik al weer iets. Gelukkig heeft vriend Karim al aangegeven zijn expertise aan te wenden en mijn wensen zijn niet zo heel veeleisend.

Maar de twee berichtjes van vrienden over afgelopen weekend vond ik verfrissend en wie weet zeggen we over een tijd wel tegen elkaar: "Weet je nog dat je op een verjaardag allemaal met je smartphone in je hand zat?" Net zoals we nu semi nostalgisch over verjaardagen van vroeger zeggen: "Weet je nog, iedereen rookte! Iedereen! En gewoon binnen! Er stonden zelfs glaasjes met sigaretten op tafel!"

Sommige veranderingen zijn natuurlijk zeer toe te juichen.

Toen en Nu: Andrew Ridgeley

Het Britse duo Wham! waren in de vier jaar van hun bestaan  (1982 t/m 1986) wereldberoemd. Wham! bestond uit George Michael en Andrew Ridgeley, hoe het met George is gegaan na het afscheidsconcert van Wham! op 28 juni 1986 is bekend, hij maakte een doorstart met een succesvolle solocarrière die tijdens Wham! al voorzichtig van de grond kwam met het nummer "Careless Whisper" waar Andrew wel aan meegeschreven had.

Tijdens Wham! was het George die de stem was van het duo, Andrew zong niet of nauwelijks, hij speelde gitaar, maar tijdens liveconcerten werd door critici opgemerkt dat hij zijn gitaar amper aanraakte, zo kwam het beeld van een weinig getalenteerd persoon die tóch wereldberoemd was geworden in het vizier.

Na Wham! probeerde Andrew het achtereenvolgens als autocoureur, acteur, en soloartiest (slechts 1 album), maar allemaal zonder veel succes. Succesvoller is hij als milieuactivist, verschillende eisen van zijn organisatie werden omgezet in wetgeving.

Andrew is nu 50 jaar en getrouwd met voormalig Bananarama zangeres Keren Woodward, ze leiden een wat teruggetrokken leven in Cornwall. George en Andrew zijn nog steeds goede vrienden, maar een reünie van Wham! zit er niet in. George zei daarover: "Wham! ging over jong en ongeremd zijn, dat gevoel kun je op onze leeftijd niet opnieuw creëren".

.

Een goede buur....

"Als ik iets voor je kan doen, dan hoor ik het wel" zei buurman Aad enkele weken geleden toen hij na 4 weken vakantie zijn sleutels weer kwam halen die ik had ontvangen om zijn planten water te geven en de post uit de brievenbus te halen. "Nou", antwoordde ik, "Als de renovatiewerkzaamheden klaar zijn zou ik je (beton)boormachine wel willen lenen". Dat mocht, ik moest maar een gil geven.

Omdat de behangwerkzaamheden waren voltooid, kon ik beginnen met de hangende zaken weer (terug) aan te brengen. Allereerst de lamp opgehangen en aangesloten, daardoor kreeg ik de smaak te pakken en vond dat ik maar meteen door moest gaan met de 'spreukengalerij' langs de trap. Daar had ik dus de boormachine voor nodig.

"Prima" zei buurman Aad, "Lukt het of heb je hulp nodig?" Ik zei dat ik het zelf ging proberen. Boortje in de machine en boren maar, ik had een te klein boortje gebruikt en wilde een grotere er in doen, maar had geen idee hoe ik het boortje weer moest verwijderen. Terwijl ik aan het puzzelen was ging de deurbel, buurman Aad. Hij had een geamuseerde blik in zijn ogen en vroeg of het ging. "Nou ja, euh, ik krijg het boortje er niet uit". Hij legde uit hoe het moest en vroeg nog maar eens of hij niet moest helpen. Ach wie hield ik hier nu voor de gek? Ik ben niet zo'n doe het zelver, en ik had de lamp immers al opgehangen wat ik best een hele prestatie vond.

Zo gebeurde het dat buurman Aad mijn 'spreukengalerij' op mijn aanwijzingen vorm gaf als ook twee plankjes aanbracht op het toilet (boren in tegelvoegen!!), en omdat hij er nu toch was ook maar even de kier onder het slaapkamerraam dicht kitte, waar regenwater door naar binnen kwam. Ik had zelf al kit gekocht, maar kwam er thuis achter dat je daar een kitpistool voor nodig had. Wie weet zoiets? Vanzelfsprekend is buurman Aad in het bezit van een kitpistool. Wel raadde hij aan het ook nog even met de woningbouwvereniging op te nemen omdat er aan de buitenkant waarschijnlijk ook iets moet gebeuren.

Ik ben helemaal blij nu met alles wat hij heeft gedaan, leve de participatiemaatschappij van meneer Rutte!

Ik kijk al uit naar woensdag als de vloerbedekking wordt gelegd in de slaapkamer en ik het weer kan gaan inrichten.

De spreukengalerij

Plankjes op het toilet

Verjaardag wordt geboortedag

Vandaag is het de geboortedag van mijn vader. Geboortedag, zo wordt iemands verjaardag genoemd nadat hij is overleden. In deze periode komen dan altijd die beelden van vroeger weer terug, van al die verjaardagen die werden gevierd, want gevierd werd er, het was toen zeker niet gebruikelijk dat je je verjaardag niet vierde zoals nu eerder regel dan uitzondering is. En ik moet bekennen dat ik ook al jaren niets meer aan mijn verjaardag doe.

Hoe anders was dat vroeger, de visite kon de hele dag komen vanaf de koffie 's-morgens tot in de avond. Nu hield mijn vader wel van een feestje en gezelligheid dus waren de verjaardagen bij ons thuis vermaard bij familie, vrienden en buren. Er werd gedanst, gerookt (!) , gepraat en veel gelachen.

Dat waren de jaren 70, later werd het wat rustiger aangepakt, maar niet vieren was geen optie. En als je hem dan feliciteerde en hem 'nog vele jaren' wenste antwoordde mijn vader altijd: "Dat je er maar lang getuige van mag zijn". Als zijn gezondheid het toe had gelaten had ik er nu nog steeds getuige van willen zijn. Nu zijn het die fijne herinneringen van toen die hem levend houden op een dag als vandaag.

Zelfspot

Mensen die zichzelf (té) serieus nemen, bereiken bij mij heel contradictorisch juist dat ik ze helemaal niet serieus neem, ik denk dan namelijk altijd dat ze het ironisch bedoelen. Mensen met een gezonde dosis zelfspot en relativering in het algemeen en waar het henzelf betreft in het bijzonder zijn voor mij veel interessantere en zeker ook leukere personen. Ik moest er aan denken toen ik las dat de ontwerper Karl Lagerfeld over zijn iconische verschijning zei: "Ik ben een karikatuur van mezelf. Zoals een masker, voor mij duurt het Venetiaanse carnaval het hele jaar door". Heerlijk zo'n uitspraak!

Of langer geleden Dolly Parton die over zichzelf zei: "Het kost heel veel geld om er zo goedkoop uit te zien". En over haar repertoire: "Met countryliedjes verdien je heel veel geld door te zingen over hoe fijn het is om arm te zijn". Ook deed ze eens, onder een andere naam, mee aan een Dolly Parton-lookalike contest en werd daar derde. Dan heb je humor.

Het spreekt voor zich dat ik mezelf ook niet (té) serieus neem, lach regelmatig om mezelf als ik weer iets ondoordachts of stoms doe, ik neem het allemaal niet zo zwaar. Humor en relativeringsvermogen is wat mij overeind houdt in dit leven waar ik een cyronische kijk op heb. Dat is een niet bestaand woord, een samenvoeging van cynisch en ironisch. Mijn ervaring is door met humor naar dingen te kijken je vaak de angel uit een netelige situatie haalt.

Karl Lagerfeld

Dolly Parton

Geen buks bij Starbucks

Er zijn van die berichten in de krant waar ik om moet glimlachen terwijl ze tegelijkertijd aangeven hoe triest het met de samenleving gesteld is. Het betreffende bericht komt uit, hoe kan het ook anders, Amerika...nog wel voel ik me genoodzaakt erbij te zeggen. Hoe snel vergeten we het feit dat morbide obesitas iets was wat je hier niet of nauwelijks zag toen het in Amerika al heel gewoon was, en kijk nu eens om je heen...maar goed ik dwaal af.

Het bericht wat bij mij dus die tegenstrijdige emoties opriep ging over Howard Schultz, topman van koffieketen Starbucks. Hij riep zijn klanten op om hun vuurwapens voortaan thuis te laten. Hij deed dat omdat het afgelopen halfjaar meer mensen Starbucks binnenkwamen met geweren wat voor veel onrust en verbijstering zorgde bij personeel en andere klanten. Zo'n bericht roept bij mij een heel surrealistisch beeld op.

Ik put dan meteen wel weer hoop uit het feit dat er ook in Amerika gelukkig nog mensen zijn die er verbijsterd over zijn. Howard zegt dan ook "Onze winkels zijn er om mensen een ongestoord en veilig verblijf te bezorgen."

De grote dag

Maandag was het door mij bestelde behang met enige vertraging binnengekomen, zodat ik het op het laatste nippertje gisterochtend op kon halen, waar de dames van de winkel heel meelevend net zo blij als ik waren dat het behang was geleverd. Sinds dinsdagavond heb ik mijn intrek genomen in de logeerkamer om de behanger ruimte te geven zijn werk te kunnen doen en de stoffeerder volgende week ook.
Stel je daarbij vooral een logeerkamer voor vol met meubels en spullen uit de slaapkamer met een smalle doorgang naar het logeerbed. Dit omdat, in tegenstelling tot wat mijn timmermansoog mij vertelde, ik mijn bed toch voor een gedeelte moest demonteren om 'm uit de slaapkamer te krijgen.

Om half 8 stipt meldde Rob de behanger zich en vroeg: "Hier is geen lift hè?" Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig en bovendien had ik van meneer Rutte gehoord dat we sinds Prinsjesdag in een participatiemaatschappij leven, zodat ik om iets over half 8 te zien was meehelpend om behang,-, wit,- en verfbenodigdheden naar boven te brengen. Behanger Rob ging voortvarend te werk en had voor de lunch de slaapkamer gewit en behangen en de smetplank geverfd, na de lunch wachtte de grote klus, het behangen van het trapgat. "Strepen!" had Rob enigszins vertwijfeld uitgeroepen, maar hij heeft het keurig gedaan en om 15.00 uur was het werk af.

Ik heb de losse rommel opgeruimd en heb 's-avonds de trapleuningen weer terug aangebracht, het meeste werk zit er op. Volgende week komt de stoffeerder en dan kan alles weer ingericht worden, en heb ik mijn huis in verbeterde vorm weer terug.

Hier ergens tussen slaap ik nu.

Het trapgat...

...is haast psychedelisch te noemen.

Het moeilijk te leveren slaapkamerbehang.

Tegeltjeswijsheid 92

Droomcolumn

Onwetend wat er de afgelopen week allemaal gebeurd is ging ik gisteren aan het werk. Terwijl ik op Schiermonnikoog was bleek het "Droomboek voor de koning" te zijn uitgekomen, ik had wel het afhaalbonnetje ontvangen, maar er niet zo heel erg over nagedacht. Vanzelfsprekend konden deze boeken ook bij ons worden afgehaald, en dat was een groot succes, want de oplage was op, vanaf 31 oktober is er weer nieuwe voorraad. De eerste klanten die mij aanspraken waren allemaal mensen die voor het boekje kwamen. Vagelijk had ik iets vernomen van een boekhandelaar die in een column het soort mensen had getypeerd wat als vliegen op de stroop afkomt bij het woord 'gratis'

Al jaren werkend in de boekensector waar zo nu en dan wel eens iets wordt weggegeven (boekenweekgeschenk bijvoorbeeld) zou ik daar ook wel een boekje (haha) over open kunnen doen. De boekhandelaar in kwestie is Monique Burger eigenaar van boekhandel De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam en deze column Droomboek maakt armoede zichtbaar had zij geschreven voor 'Boekblad'.

Voor mij was het een herkenbaar en hilarisch beeld wat Monique schetst, zij het enigszins gechargeerd, zoals het hoort bij columns, maar de begrijpende lezer snapt wat Monique bedoeld, en lezers van 'Boekblad', het maandblad voor de boekhandelaar, kun je als begrijpende lezers beschouwen. Nu was de column echter een eigen leven gaan leiden buiten de gebruikelijke lezers om en dat heeft geresulteerd in een ster in de winkelruit en bekladde ramen door, naar ik denk, mensen die zichzelf in haar column herkenden.

"Lullaby For Myself"

"Lullaby For Myself" is een nummer geschreven door Rupert Holmes voor Barbra Streisand die het heeft opgenomen in 1977 voor haar album "Streisand Superman".  Ik heb een hertaling gemaakt en dan heet het natuurlijk:

 "Slaapliedje Voor Mezelf" 

Goed zelfbeeld met zelfrespect
geen beloftes waar ik me aan hoef te houden.
Ik heb alles zó voor elkaar
dat niets me uit m'n slaap kan houden.

Met vrienden uit, een nacht doorgehaald
kwam pas thuis om half vier
En niemand die er iets van zei,
geen gezeur en geen gemier.

Het is echt fantastisch te ontdekken
dat je het heerlijk hebt alleen.
Geen verantwoording af te leggen
niemand vraagt: 'waar was je heen'
Geen dingen doen waar je geen zin in hebt
maar leven op je eigen gevoel
En je doel wordt om jezelf te behagen
En het behagen is niet het doel.
Oh ze verleidden me en ze zeiden me
met z'n tweeën moet je zijn.
Maar ik leerde en concludeerde
het betekent niet twee keer zo fijn.
Als je iedere cent besteedt en al je tijd verdeeld
aan een ander z'n ideeën.
Wat blijft er dan over van jou, een kat in het nauw
Ik heb nu alle tijd, hele zeeën.
Een uur lang in bad ga er niet uit voordat
het water koud is, lekker fris
En in die tobbe, is een hand om mijn rug te schrobben
het enige wat ik dan mis.

Zelfbewust en op mezelf gericht,
is eigenbelang dan slecht?
Ik neem de dag zoals ie komt
niets wordt me opgelegd.
Tijd om te stelen, tijd om te delen
het is prima zo tenzij,
er iemand is die het fijn vindt
om alleen te zijn met mij.

Behang belang

Drie en een halve week geleden heb ik behang besteld, en werd mij verteld dat het behang wat ik had uitgezocht voor de slaapkamer een levertijd kende van zo'n anderhalve week. Na anderhalve week werd ik gebeld dat het behang pas in de tweede week van september geleverd werd. Dat was afgelopen week.

Gisterochtend naar de winkel gegaan om het behang voor het trapgat op te halen, dat was er wel, maar het slaapkamerbehang nog steeds niet. Aangezien de behanger woensdag aanstaande komt wilde ik niet langer wachten en ander behang gaan uitzoeken wat gewoon in voorraad is. De dame vertelde dat het bewuste behang rechtstreeks van de fabriek aan hun geleverd zal gaan worden en ze verwachte/hoopte dat het er woensdag zou zijn.

Het zal dus zo zijn dat ik woensdag op het nippertje het door mij gekozen behang zal kunnen ophalen danwel iets anders uit ga zoeken, dat was een vanzelfsprekendheid zei de verkoopster. Een mens kan maar zo lang wachten. De behanger moet toch eerst nog gaan witten, dus hij kan niet meteen beginnen met het behangen van de slaapkamer, zal woensdag dus heel vroeg bij firma de Jong aanwezig zijn.

Op mijn vraag of ze problemen hadden met deze specifieke leverancier antwoordde ze : "Nee alleen met dít behang". Uit de duizenden rollen waaruit te kiezen is, heb ik dus juist déze gekozen. Het is een gave....

Behang voor het trapgat, dat was er dus wel.

Toen en Nu: Aileen Quinn

Altijd zal ze herinnerd blijven als het weesmeisje Annie in de gelijknamige film, voornamelijk omdat Aileen daarna maar heel sporadisch in een film te zien was, wél heeft ze heel veel rollen gespeeld in het theater in verschillende musicals.

Ook heeft ze talen gestudeerd, met name Japans en Spaans, voor het laatste heeft ze een half jaar bij een familie in Chili gewoond als een soort uitwisselingsproject en noemt dat nog steeds één van haar beste ervaringen.

Naast haar band The Leaping Lizards, waar zij zangeres van is, heeft Aileen ook als lerares Spaans en drama en danslerares gewerkt op de Hudson High School in Jersey.

Aileen Quinn is nu 42 jaar.

Bicycle race

Het weer was gisteren op onze laatste volledige dag op Schiermonnikoog verbazingwekkend mooi, zon en blauwe lucht en een heerlijke temperatuur, dat kon maar één ding betekenen: fietsen

Na het laid back ontbijt begaven we ons richting fietsverhuur waar Rick en ik, levend op de rand waar wij bekend om zijn, vanzelfsprekend kozen voor een tandem. Nadira en Chris kozen wat meer conventioneel. Naast geweldig wandelen kun je hier ook heerlijk fietsen op schelpenpaden dan wel houtsnipperpaden. Onderweg ook het kleine begraafplaatsje Vredenhof bezocht, waar mensen begraven liggen die aangespoeld zijn op het eiland, veelal in de twee wereldoorlogen met soms heel jonge leeftijden wat mij altijd weer aangrijpt. Van sommigen is niets bekend en staat er op de steen 'Know unto God'

Het was een mooi afscheid van het eiland wat ons heeft verwend met het prachtige weer afgelopen week. Nog een lekker relaxavondje voor we vandaag de terugreis weer aanvaarden.

12 Jaar

Gisteren was het niet alleen 12 jaar geleden dat de wereld veranderde door de terroristische aanslagen in Amerika, maar ook 12 jaar geleden dat vrienden Rick en Christian in het huwelijk traden.

Na een dolle dinsdagavond waarop we een aantal hilarische spelletjes Party & Co hebben gespeeld en een door de wandeling diepe slaap zaten we 's ochtends aan een heerlijk ontbijtje waarna Rick en Chris naar het lokale bakkertje gingen voor wat lekkers bij de koffie om het heugelijke feit te vieren. Tijdens hun afwezigheid besloten Nadira en ik om 's avonds voor hun te koken.

Wederom was het en zonnige dag en hebben we weer gewandeld, nu in de andere richting van het eiland. De buitenlucht doet ons goed, in de namiddag komen we dan moe maar voldaan terug in ons huisje om dan lekker te relaxen.

Om tot rust te komen is Schiermonnikoog de juiste plek.

12 Jaar getrouwd...

...en nog steeds gelukkig!

Even uitrusten tijdens de wandeling.

Fotomomentje in het wijdse land.

Schiermonnikoog, een eerste indruk

Maandagochtend na het ontbijt op ons gemak richting Lauwersoog voor de overtocht naar Schiermonnikoog. Nadira zou ons daar treffen om 12.00 uur en zo geschiedde het dat we om 12.30 met z'n vieren op de boot aan de koffie zaten voor het avontuur, voor Chris en mij was het de eerste keer op dit Waddeneiland. Na drie kwartier arriveerden we op het eiland. Ongeduldige mensen stonden al een kwartier lang bij de deur te wachten om als eerste voet aan wal te kunnen zetten.

Wij moesten de eerste bus naar het dorp voorbij laten gaan, want vol, maar de volgende konden we in. Niet naar de chauffeur, maar naar Nadira luisterend stapte we een halte te vroeg uit, maar vonden onze accommodatie vrij snel. Zie het blogje van gisteren.

Huisje geïnspecteerd om daarna boodschappen te doen bij de enige supermarkt van het eiland. De eerste avond gegeten bij het restaurant van hotel van der Werff, wat een apparte ervaring was omdat het interieur, de menukaart, de wijze waarop de gerechten geserveerd werden het laatst gezien zijn eind jaren 50 begin jaren 60, maar het eten was voortreffelijk, en de nostalgische ambiance vonden wij geweldig.

'S avonds maakten we het gezellig in het huisje en ontfermde Chris zich over de houtkachel om een huiselijke sfeer te maken. Niet te laat naar bed na deze enerverende dag.

Dinsdagochtend op ons gemak ontbeten en inkopen gedaan voor pompoensoep die Rick ging maken voor 's avonds. Het regende nogal, maar het knapte vrij snel op waardoor we besloten een wandeling te maken door het natuurschoon van het eiland, en het is werkelijk adembenemend. Geluncht bij De Marlijn om vervolgens een heerlijke strandwandeling terug naar het dorp te maken. De wind in onze haren op het ongelofelijk wijdse strand.

Onze eerste indruk van Schiermonnikoog is unaniem positief!

Nadira in het nostalgische van der Werff restaurant

Chris speelt met vuur.

Chris en Aidan lopen door bosrijk Oog

Nadira en Aidan lunchen bij De Marlijn.

'T Atelier

Hier brengen we dus de komende dagen door:

4-persoons vakantiehuis ’t Atelier is een vrijstaande woning met een rieten dak. Het is het voormalige atelier van kunstschilder en beeldhouwer Martin van Waning, die o.a het standbeeld  ‘De monnik’ gemaakt heeft die in het dorp staat. De woning is in 

2007 onder architectuur verbouwd tot een luxe vakantiewoning. Het mooie huis is sfeervol en comfortabel met in de winter vloerverwarming en een romantische houtkachel en in de zomer een heerlijke tuin met zonneterras.

‘t Atelier is rustig gelegen en biedt u volop ruimte en privacy. Rondom het vakantiehuis ligt een grote besloten tuin, met een vrij liggend zonneterras op het zuiden. Vanaf het terras heeft u een prachtig uitzicht over de aangrenzende landerijen tot aan de dijk. Het huis ligt aan de zuidkant van het eiland, aan de rand van de oude dorpskern. Het is één van de karakteristieke plekjes op Schier. Het strand ligt op loopafstand.

De welkome gasten

De wekker ging op werkvroeg af, maar het is nog vakantie dus betekent het dat er iets leuks staat te gebeuren. Om 10 uur diende ik mij te melden in Leiden om met Rick en Chris af te reizen naar Groningen. Punctueel als wij altijd zijn verliep dat goed, het weer was wat regenachtig, maar gaandeweg werd het steeds zonniger.

Onderweg lekker een koffiepauze gehouden en tot twee keer toe maakten we mee dat we voor een open brug stonden, waarmee ik meteen een vraag op mijn lezers afvuur: Waarom gaan mensen uit de auto als een brug enkele minuten omhoog staat? Wij drieën hebben daar namelijk geen verklaring voor.

Eerst naar ons hotel-voor-1-nacht van der Valk Zuidbroek om in te checken, bij aankomst zien we aangekondigd dat de bar 'helaas' gesloten is. We ontvangen de sleutels en lopen door ellenlange gangen naar onze naast elkaar gelegen kamers. Toen ik mijn kamer betrad vond ik daar: een beslapen bed, in proppen gedrukte handdoeken in de badkamer, iets ondefinieerbaars in het toilet en vreemde rode spetters in de wastafel, ook het kluisje was niet te gebruiken en naar later bleek het kluisje op de kamer van Rick en Chris ook niet. De mogelijkheid om WiFi te gebruiken was ook niet kenbaar gemaakt.

Wij weer terug naar de receptie waarbij ik een andere kamer kreeg die wel was schoongemaakt, een WiFi toegangscode, maar ook op deze kamer was het kluisje niet te gebruiken. Weg van hier! Op naar Groningen!

Aangekomen in Groningen was het weer zelfs warm te noemen maakte we een wandelingetje door de stad en zegen wij neer op een terras onder de Martinitoren voor een verlate lunch. Dat was heerlijk toeven. Na de lunch de stad een beetje verkend om er achter te komen dat er van de leuke zaakjes maar heel weinig op maandag open zijn zodat we ter plekke besloten om vrijdag als we weer terug zijn hier een winkelmiddag in te plannen en morgen wat vroeger af te varen naar Schiermonnikoog. Onze vriendin Nadira sluit zich morgen bij ons aan op de rand van Nederland bij Lauwersoog.

We besloten een wijntje te drinken en vervolgens te blijven dineren in het gezellige grand café Huize Maas. Terug naar het bijzondere hotel waar we best nog even een afzakkertje wilden voordat we het een dag noemden, maar ja, de bar was nog steeds dicht, dus trokken we uit de drankautomaat twee blikjes ice tea die we geheel in stijl in de tandenborstelbekers uit onze badkamers schonken en in de hel verlichte hotelkamer opdronken.

Morgen heerlijk naar ons Atelierhuisje op Schiermonnikoog!

Sea cruise

Door al die redecoratieperikelen dacht ik plots: "Ik moet de kleding nog uitzoeken en mijn valies gaan pakken". Even aanpakken dus. Samen met vrienden Nadira, Rick en Christian ga ik een cruise maken naar het paradijselijke Schiermonnikoog, waar onthaasten een manier van leven is, en alleen dat al komt ons alle vier wel uit.

Vandaag reizen Rick, Christian en ik al af naar het verre Groningen om daar de toerist uit te hangen en de nacht door te brengen. Maandag haakt Nadira aan en laten we het gemotoriseerd vervoer aan wal en varen we naar de kleinste gemeente van Nederland: Schiermonnikoog waar rond de 900 mensen wonen.

Als het goed is komen we helemaal ontstresst terug.