Viraal

Twitter, ik heb het al eerder vermeld, ik doe er niet zo heel veel mee. Ik heb me aangemeld omdat volgens mensen die het zeggen te weten er ook vacatures zijn te vinden, en je daar ook gevonden kunt worden als potentiële werknemer, maar ik merk er niet zo veel van, of om precies te zijn niets. Maakt niet uit, ik sta bij genoeg andere sites op dat gebied ingeschreven.

Ik zet er iedere dag in ieder geval mijn blogje op om iets te plaatsen te hebben, en verder vind ik zo nu en dan een post leuk of geef ik positieve feedback op (makers van) programma's of theatervoorstellingen die ik heb gezien of bezocht. Positief is voor mij het sleutelwoord omdat er in het algemeen genoeg negativiteit is op sociale netwerksites en op Twitter in het bijzonder.

Vorige week zondag had ik weer genoten van de tweede aflevering van de tv-serie "De Luizenmoeder" met uitvergrote maar desalniettemin zeer herkenbare personages in en om een lagere school, die ik in ieder geval in het metier waar ik ruim 30 jaar werkzaam ben geweest ook ben tegengekomen. Met als hilarisch middelpunt het personage juf Ank, een collega die je in iedere branche wel tegenkomt, iemand die enkel kan functioneren als alle regels die ooit verzonnen zijn zonder na te denken strikt worden nageleefd. Heel naar het programma kijkend Nederland kent ook haar liedje om de dag op te starten: 'Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent....'

De maandag erna ging ik de wekelijkse boodschappen doen en toen viel mijn oog op de wervende tekst op het supermarktkarretje van Albert Heijn 'Welkom bij Albert Heijn. Fijn dat u er bent'. Dat staat er waarschijnlijk al heel lang op, maar nu viel het me, met het oog op juf Ank's liedje, ineens op. En ik dacht laat ik ook eens gek doen en er een fotootje van maken en op Twitter zetten. Het zal net als bij mij zo hier een daar een glimlach opleveren, en dat is altijd een mooi iets.

Ik heb zo om en nabij de 28 volgers, dat stelt voor social media begrippen natuurlijk helemaal niets voor, bovendien fluctueert het enigszins, dan weer iets eraf, dan weer wat erbij. Maar nu werd dit fotootje wel heel vaak leuk gevonden, en afgelopen zondag, na het derde deel van de serie en dus een week na het plaatsen van het fotootje kwam er zowat rook uit mijn nieuwe telefoontje, want steeds als iemand het leuk vindt, krijg ik een piepje te horen.

De huidige stand en still counting: het is 27.806 keer bekeken en zijn er 1428 interacties geweest, waaronder een opname op de pagina van The Best Social Media. Ik ga op die latere leeftijd een soort van viraal, hoe hilarisch is dat? Ik hoop maar dat er net zovele glimlachjes zijn geweest, want daar was het om te doen.

Jaloerse afgunst of afgunstige jaloezie

Jaloezie, één van de zeven hoofdzonden volgens de katholieke kerk, hoewel het daar Invidia wordt genoemd, om er even een Baudetje in te gooien, maar ik noem het gewoon een emotie. En ik heb er wel eens heel diep over nagedacht, als ik er door anderen mee geconfronteerd werd, maar ik kan deze emotie bij mijzelf niet ontdekken noch oproepen. En voordat u het idee heeft dat ik mezelf ervoor op de borst wil slaan, is niets minder waar. Het gebrek aan het hebben van jaloerse gevoelens kan ook betekenen dat mijn gevoelsleven gewoon afgestompt zou kunnen zijn. Het ding is, ik kan met de beste wil van de wereld die emotie niet begrijpen en vind het eigenlijk totaal zinloos zelfdestructief. Heel simpel gesteld is jaloezie niets meer of minder dat je iets wilt hebben wat een ander heeft, in materieel opzicht, diens eigenschappen of op relationeel vlak. Aristoteles zei over jaloezie dat het een pijn is veroorzaakt door het geluk van anderen.

Het feit dat ik zelf geen jaloerse gevoelens ken, betekent niet dat ik het niet bij anderen kan herkennen. Hoogsensitief zijn heeft ook z'n positieve kanten, en één daarvan is dat je mensen enigszins kunt 'lezen'. Soms doen mensen ook helemaal geen moeite om hun jaloezie te verbergen ook al is het een negatieve emotie, vooral voor henzelf, maar vaker zijn het hele kleine bijna terloopse gedragingen die je kunt aanduiden als voortkomend uit gevoelens van jaloezie of afgunst. Wat trouwens twee verschillende begrippen zijn die elkaar wel overlappen. Wil men bij jaloezie graag zelf hebben wat een ander heeft, bij afgunst wil men niet dat een ander iets bezit. Er zit dus een nuanceverschil in, maar het blijft negatief voor degene die deze emoties ervaren.

Gedurende mijn al gevorderde leven heb ik wel eens te maken gehad met mensen die, om wat voor reden dan ook, jaloers of afgunstig waren op mij. Het voelt heel ongemakkelijk als je dat ontdekt, vooral omdat je er zelf niets aan kunt doen en geen invloed hebt op hoe iemand tegen je aankijkt. Zeker als het mensen zijn die je na staan, kan het hard aankomen. Ik voelde me op zulke momenten een soort van machteloos. Nog steeds niet leuk maar minder ingrijpend is het als het vreemden zijn die afgunstig zijn.

Toen ik in april 2016 na zo'n 4 jaar weer ben gaan sporten, was dat in eerste instantie om als uitkeringsgerechtigde wat structuur in de dagen aan te brengen, de insteek was niet meteen esthetisch bedoeld. Ongeveer tegelijk met mij kwam er een man sporten, jonger dan ik, met morbide obesitas. Omdat ik zelf na 4 jaar niet sporten ook wel wat aan de maat was voelde hij, vermoed ik, een soort verwantschap. Want als we elkaar zagen zei ie altijd hartelijk gedag, en maakte hij een opmerking over kilo's die eraf moesten en sloeg ie soms op zijn omvangrijke buik.

Het viel me niet meteen op, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat ie geen gedag meer zei als ie binnenkwam en in de zaal gewoon langs me heen liep zonder iets te zeggen. Nou zat ik daar niet zo mee, ik bedoel het is iemand die ik tegen kom op de sportschool, maar ik vond het wel raar. Wel merkte ik de steelse, en ik durf ze te interpreteren als afgunstige, blikken naar mij als ik bezig ben met mijn oefeningen. En plotseling had ik het door, ik ben in de loop van de tijd door het sporten wat kilo's kwijtgeraakt, en hij ook, maar omdat hij in het begin veel omvangrijker was dan ik, is hij nog steeds aardig aan de maat, alleen is het morbide er wel af. Hij heeft een hele andere bouw dan ik en hij zal daardoor altijd stevig blijven. Het is jammer als hij niet in zou zien dat hij een hele prestatie heeft geleverd, alleen maar doordat hij zich met anderen vergelijkt.

Ik zie ook wel sporters die jonger zijn dan ik en een veel beter lichaam hebben, maar het komt niet in me op om daar jaloers of afgunstig op te zijn. Het is zo zinloos. Ik vind het leuk dat ze bekijkbaar* zijn. En voor alles geldt eigenlijk; wees blij met wat je hebt en tel je zegeningen.

*Met dank aan Jan-Simon voor dit geweldige woord.

Tegeltjeswijsheid 272

Radio Capelle

De studio van Radio Capelle is verhuisd naar een betere en ruimere locatie. Zat het eerst onder een flatgebouw in een woonwijk, waar als er een hond buiten blafte dat gewoon op de radio te horen was, zit het nu op een industrieterrein in het voormalige hoofdkantoor van Free Record Shop. Vorige week ben ik er voor het eerst geweest, en dat was een beetje een deceptie omdat het nog niet helemaal klaar is. Ik dacht dat ik in een prachtige studio zou komen met alles erop en eraan, maar niets bleek minder waar. Snoeren, stekkers, draden en weet ik wat liggen door de ruimtes heen. In ogenschouw moet genomen worden dat alles volledig op vrijwilligers draait en die doen allemaal heel erg hun best om het voor elkaar te krijgen, en dat kost natuurlijk tijd.

De ruimtes zijn veel groter, er gaan zelfs mogelijkheden komen om beeldopnames te maken voor bijvoorbeeld tv, dus progressie is er zeker wel en er is ook al heel veel werk verzet, maar daarnaast is er nog veel te doen. Ik ben er zeker van dat als het uiteindelijk helemaal klaar is het er fantastisch uit zal zien.

Vorige week ben ik met radiocollega Vanessa meegereden, omdat ik niet precies wist waar het was, en ik er eerst maar eens geweest wilde zijn voor ik er op eigen gelegenheid heen zou gaan. Het ligt aan de andere kant van Capelle, en dat klinkt erger dan het is. Na 18 jaar voel ik me nog immer import en ik denk nog steeds in Haagse afstanden, maar de andere kant van Capelle is voor mij iets meer dan 15 minuten fietsen. Hoe ik dat weet? Hoewel we gisteren geen uitzending hadden ben ik er, omdat het best lekker weer was, eens heen gefietst om te kijken hoe ik moest fietsen en hoe lang ik er over deed. Je moet je toch niet voorstellen dat ik op de dag van de uitzending hopeloos verdwaald raak. In dat kleine Capelle verdwalen? Ja, ik kan dat, het is al meermalen gebeurd. Capelle heeft nu eenmaal niet een heel logisch stratenplan en het Schollebos zit er ook nog tussen. 

Hoewel ik nu meer langs het bos moet fietsen dan er doorheen is ook dit weer een leuke route, ik kwam langs een voor mij onbekend villawijkje en al snel herkende ik dingen die ik de vorige week vanuit de auto had gezien, zodat ik in één keer goed ben gereden, in een kwartier tijd dus. Het enige is dat het, in tegenstelling tot de oude locatie, te ver is om te lopen, wat ik wel eens deed bij regen. Maar ik kan altijd meerijden met Vanessa als zij dienst heeft, of anders met hoofdredacteur Noes, die is er altijd bij. Volgende week moet ik er voor het echie heen, want dan is er weer een uitzending.

Toen en Nu: Audrey Landers

Al op 9 jarige leeftijd begon Audrey Landers met acteren en zingen. Ze werd op haar twaalfde ontdekt toen ze een zelf geschreven countryliedje ten gehore bracht, wat resulteerde in een platencontract, een optreden in de tv-show van Merv Griffin en een rol in de serie 'The Secret Storm'. In haar tienerjaren speelde ze in de tv-serie "Sommerset" terwijl ze muziek studeerde en een diploma psychologie haalde op de Columbia University.

Wij kennen haar vooral van haar rol in de tv-serie "Dallas", waarin ze Afton Cooper speelde, een nachtclub zangeres. Tegelijkertijd nam haar zangcarrière ook een vlucht met "Manuel Goodbye" en "Playa Blanca" had ze grote Europese hits te pakken. Het was duidelijk muziek voor de Europese, en om precies te zijn, vooral voor de Duitse markt. Haar succes als zangeres is daar zo groot dat ze vanaf de helft van de jaren 90 Duitstalig is gaan zingen.

Naast haar (Europese) carrière als zangeres is ze altijd blijven acteren. Ze heeft in veel verschillende tv-series gastrollen gespeeld en keerde voor elke reünie van "Dallas" weer terug naar haar rol van Afton. In de musical "A Chorus Line" speelt ze de leuke rol van Val Clarke en zingt ze het amusante "Dance Ten; Looks Three". Regelmatig heeft ze samengewerkt met haar jongere zus Judy Landers die ook actrice is.

Audrey is nu 61 jaar en is getrouwd met Donals Berkowitz en ze hebben twee kinderen, de tweeling Adam en Daniel. En die laatste zingt ook.

Musical Awards Gala

Woensdagavond met plezier naar het jaarlijkse Musical Awards Gala gekeken, en hoewel het natuurlijk altijd een ons kent ons feestje blijft kan ik erg genieten van het feit dat de musical in een klein land als Nederland in de loop der jaren zo'n prominente plaats heeft weten in te nemen. Het is een live programma en daardoor was het geluid niet altijd optimaal, maar dat soort calamiteiten hoort er nu eenmaal bij, net zoals de dankwoorden van de prijswinnaars, waarbij het me altijd verbaasd dat er acteurs en actrices zijn die heel slecht uit hun woorden kunnen komen, ik bedoel, improviseren is toch één van de dingen die je leert, en je had je kunnen voorbereiden voor het geval dat. Het is iets wat je internationaal ook ziet bijvoorbeeld bij de uitreiking van de Oscars waar je miljoenen verdienende winnaars ziet stuntelen in hun dankwoord, waarbij ik dan stiekem denk dat dat óók is geacteerd ('Kijk mij me toch eens geen raad weten'). Maar gelukkig waren er mensen als Stanley Burleson, Simone Kleinsma en Thomas Acda die prima een award in ontvangst kunnen nemen.

Voorstellingen die ik heb gezien vielen ruim in de prijzen,"Was Getekend Annie M.G.", "Adèle, Conny en Jasperina-De Grote Drie", "Liesbeth De Musical" en "From Sammy With Love". Het was zonder dat het uitgesproken werd toch een beetje de avond van Simone Kleinsma. Vorig jaar ontving ze nog een oeuvre-award in het bijzijn van haar man Guus Verstraete die kort erna plotseling overleed en nu was ze de te verwachten winnares voor de beste vrouwelijk hoofdrol in een grote musical. Ik merkte dat Simone die druk voelde want tijdens haar optreden was haar stem onvast en was ze ook haar tekst even kwijt, maar door haar vakvrouwschap en zeker door het ensemble werd de draad weer snel opgepikt. Mede door dit voorbeeld moet de award voor het beste ensemble die dit jaar eenmalig werd uitgereikt ("Lion King") een jaarlijkse terugkerende prijs worden. Een musical is niets zonder een goed ensemble. Ze geven de solisten een stevige ondergrond waarop die kunnen exalteren.

Ook zeer terecht was dat de prijs voor de beste vrouwelijke hoofdrol in een kleine musical naar Renée van Wegberg ging, die op unieke onnavolgbare wijze Liesbeth List gestalte gaf in de musical over diens leven en carrière. De musical over Adèle Bloemendaal, Jasperina de Jong en Conny Stuart won de award voor de beste kleine musical en terecht, de ondertitel is 'De Grote Drie', maar vlak het aandeel van David van den Tempel in die voorstelling niet uit. Het leuke is dat deze voorstelling al is gestopt maar zal nog éénmalig te zien zijn vanaf 11 t/m 22 juli in het DeLaMar theater in Amsterdam. Ik raad iedereen die nog niet is geweest om te gaan. David staat nu in de musical "Full Monty" waar een voorproefje van was te zien in de uitzending en die ga ik eind mei nog zien in het Luxor theater.

Het was een feestelijke avond met ruimte voor veel zang, dans, humor en ook voor emotie. Een kleine kanttekening van mij; hoe meer soldaten van Oranje er komen hoe minder goed ze kunnen zingen en volgens mij is die musical nu al langer te zien dan die hele oorlog duurde. Daarnaast, nodig Ivo Niehe alsjeblieft nooit meer uit. "Ik hou helemaal niet van musicals maar heb toch een leuke avond gehad". Hij had ook gewoon 'nee' tegen de invitatie kunnen zeggen.

Dubbele agenda

Ondanks dat het mij de risee maakt van menig gezelschap in het algemeen en mijn eigen vriendengroep in het bijzonder, ben ik nog heel erg van de papieren agenda, u weet nog wel, zo'n klein boekje waarin je je afspraken en andere zaken die men absoluut niet mag vergeten met pen in kunt noteren. Toevallig hoorde ik onlangs in het journaal dat er te weinig wordt geschreven, en dat als je iets (op)schrijft het beter beklijft dan als je het tikt op pc/telefoon/tablet/etc. Hoongelach is steeds mijn deel als er afspraken gemaakt worden en ik mijn agendaatje opdiep en met de balpen in de aanslag wacht op wat er zal worden afgesproken. Ik laat het stoïcijns van me afglijden.

Het agenda-appje op mijn nieuwe telefoon trachtte ik dan ook te verwijderen, echter er zijn een aantal appjes waar ik niks mee zal doen, maar die niet van het telefoontje te verwijderen zijn. Het agenda-icoontje was er daar één van. Het zij zo, ik heb ze bij elkaar gegroepeerd ergens achteraan. Edoch, ik heb toch eens even dat agenda-appje geopend en bekeken, en ik moet zeggen ik raakte getriggerd. Het zag er voor een mens met licht autistische trekjes wel heel strak gestileerd, duidelijk en helder uit, met vakjes, lijntjes en keurige tijdindicaties. En toen ik ontdekte dat ik voor het hele jaar iedere 1e en 3e zaterdag van de maand van 12.00 tot 13.00 uur in één keer kon inplannen omdat ik dan in de studio mijn column moet voorlezen, was ik aangenaam verrast. Waar komen ze nú nog mee? Verjaardagen kun je er in zetten, jaarlijks en dan ook voor altijd. Voor altijd! Nou ja, tot diegene het tijdelijke met het eeuwige verwisseld natuurlijk, maar dit verslaat het jaarlijks in mijn papieren agenda invullen van een ieders verjaardag. Ik word ook zelfs gewaarschuwd middels een door mij ingesteld bliepje. En ook dat kun je instellen wanneer je dat wilt. Omdat ik niet verder dan één week vooruit kijk heb ik het ook zo ingesteld.

Dus wat ik maar wil zeggen, ik heb om mee te gaan in de vaart der volkeren het agenda-appje voor zover kan ingevuld, en hoor er nu dan ook bij. Maar de papieren agenda hou ik er nog naast. Nog helder voor de geest staat me een vriend die een paar jaar geleden suïcidale gedachten had omdat zijn telefoon met agenda kapot of kwijt was, dat weet ik niet meer, maar in ieder geval waren alle afspraken weg en daarmee verloor hij zijn bestaansrecht zo leek hij te denken. Huilend is hij destijds in dwangbuis met mannen in witte jassen meegevoerd om met ik denk medicatie en therapie weer tot zichzelf te komen. Dat wil ik voorkomen. Ik houd dus voor voorlopig een dubbele agenda bij, en dat is in dit geval iets positiefs. Voor mij dan.

Herinnert U zich deze nog? #116

ALIDES HIDDING

"HOLLYWOOD SEVEN"

1980

Aantal weken: 9

Hoogste positie: 26

In 1980 horen we voor het eerst van Alides Hidding als hij de hit van de Australische Jon English uit 1976, wat door Pim Koopman in een heel ander muzikaal jasje is gestoken, opneemt. Het is een liedje met het verhaal over een meisje dat het probeert te maken als filmster in Hollywood, maar helaas droevig aan haar eind komt, gezien en bezongen door de ogen van haar buurman.

Hij valt op door zijn hoge kopstem en scoort er een hit mee, maar hij ambieert geen solocarrière, hij maakt het liefst muziek met een band, en die richt hij een jaar later op: Time Bandits. Hij is zanger, schrijver en componist van de grote hits die deze groep scoort "Listen To The Man With The Golden Voice", "Live It Up" en "I'm Specialized In You" zijn er enkele van. Alides is de enige constante factor van de band die een aardig verloop aan muzikanten kent. Ook internationaal slaat het aan, maar in 1987 valt het doek voor de groep. 

Alides gaat in België wonen en liedjes voor anderen schrijven. In 2004 doet hij samen met Barbara Dex mee aan de Belgische voorronde voor het Eurovisie Songfestival, ze eindigen als derde. 

In 2012 heeft hij opnieuw muzikanten om zich heen verzameld met wie hij weer als Time Bandits optreedt, en er komt zelfs een nieuw album uit: "Out Of The Blue". Alides wordt 30 januari 64 jaar. 

Huawei hoera!

Ik wist natuurlijk dat die dag eraan zat te komen, en toen ik gisteren ging vragen of mijn twee weken geleden bestelde batterij voor mijn telefoontje onderhand was gearriveerd, bleek deze niet meer te leveren via de reguliere manier, én, zo legde de verkoper uit, dat het helemaal niet aan de batterij hoeft te liggen maar aan het, zoals hij het noemde, moederbord van het toestel, zodat het probleem er niet mee verholpen zou zijn. En ik moest het onder ogen zien, de leeftijd van mijn telefoon was die van een hoogbejaarde.

Dit was een andere jongen dan die met enig geweld mijn foontje uit elkaar drukte, iemand met meer feeling voor het geheel. Hij nam de tijd voor me, gaf enige modellen op die voor mij geschikt zouden zijn. Voor iemand die zo'n ding heeft om een beetje mee te doen, social media, een spelletje, nieuws bekijkt en eens een fotootje maakt, een kleinverbruiker zeg maar, vandaar dat ik ook lang met zo'n ding doe. Thuis ben ik op de modellen gaan googelen en kwam voor mij een Huawei Nova er uit naar voren als het meest geschikt. Het ding loopt op Android, en dat ken ik.

Weer terug in de zaak heeft hij alles van mijn oude telefoon overgezet op deze inclusief foto's en de meeste appjes. Dat nam geruime tijd in beslag, maar dat deerde hem niet, en ik had alle tijd. Deze telefoon kan reageren op een vingerafdruk, maar dat heb ik niet laten activeren. Ik wil gewoon een code intoetsen. Verder moest ik me bij alle appjes weer opnieuw aanmelden met naam en wachtwoord. Dat was even een gepuzzel, maar zoals ik het nu bekijk zit alles er weer in wat ik belangrijk vind, en heb ik alles weer verwijderd waar ik niks mee doe.

Ik hou niet erg van dit soort veranderingen, maar eens in de zoveel tijd moet het, en eerlijk is eerlijk, ik merk wel al verbetering qua snelheid en duidelijkheid van het iets grotere scherm. Het zijn wel allemaal andere geluidjes waar ik even aan moet wennen, maar ik weet nog dat ik half huilend afscheid had genomen van het telefoontje vóór die ik nu heb afgedankt en dat ik best snel weer gewend was. Dat zal met deze ook wel gebeuren verwacht ik, dus Huawei hoera!

Nutteloze weetjes

In Wisconsin is het voor kinderen van alle leeftijden legaal om alcohol
te drinken, zolang ze maar met hun ouders zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat Keanu Reeves was gecast voor "The Devil's Advocate", kwam hij
er achter dat het budget voor de film niet meer toereikend genoeg was
om Al Pacino in te huren. Keanu nam toen met veel minder geld
genoegen omdat hij zo heel graag met Al wilde werken. Hij deed
hetzelfde bij de film "The Replacements" zodat hij met Gene Hackman
kon werken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn onderzoekers die denken dat als schizofrenen stemmen horen, ze
in werkelijkheid zichzelf heel zacht horen praten. De onderzoekers
hebben heel gevoelige microfoons gebruikt om het gefluister van de
patiënten op te kunnen nemen, en die opnames kwamen overeen met wat
de patiënten vertelden wat hun 'stemmen' hadden gezegd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er was een voorloper van 'rap-battles', genaamd 'flyting', dat teruggaat
naar de vroege middeleeuwen. Het was een wedstrijd waarbij beledigingen
werden uitgewisseld in de vorm van poëtische verzen. De winnaar werd
gekozen naar aanleiding van de reacties van het publiek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat een familie hun hond waren kwijtgeraakt tijdens Hurricane Sandy.
besloten ze om anderhalf jaar nadien een nieuwe hond aan te schaffen.
Ze gingen naar het asiel en de eerste hond die hen werd getoond was hun
eigen vermiste hond.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijdens het WK van 2002 schakelde een Koreaanse speler, Ahn Jung-hwan,
Italië uit door een goal te maken in blessuretijd. De volgende dag werd zijn
contract met een Italiaans team verbroken. De eigenaar van het team
zei dat hij geen salaris wilde betalen aan iemand die 'Italiaans voetbal
had geruïneerd'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een tv-producer in IJsland heeft een realityprogramma gecreëerd onder
de naam "Keeping Up With The Kattarshians". Het zijn 4 kittens in een
miniatuurhuis waar 24 uur per dag een camera op staat.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2012 is een gids gearresteerd voor het illegaal voeren van alligators,
nadat er één z'n hand had afgebeten. Het gebeurde toen hij een familie een
tour gaf met zijn boot in de Everglades, en een vis over de rand van de
boot liet bengelen om een alligator te lokken en indruk te maken op de
toeristen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden Amerikaanse vrouwen toegelaten
in actieve dienst bij de marine met dezelfde verantwoordelijkheden en
voordelen als mannen, inclusief hetzelfde salaris.

Call me by your name

Vrijdag ben ik met vrienden Rick en Chris naar de film 'Call Me By Your Name' geweest. Een wonderschone verfilming van het boek van André Aciman. Het speelt zich af in Italië in 1983, waar professor Perlman, een archeoloog, met zijn vrouw en 17 jarige zoon Elio de zomer doorbrengt in een vakantiehuis. Op een zeker moment arriveert de 24 jarige promovendus Oliver die zich bij hen voegt, en langzaam bloeit er een innige band tussen Elio en Oliver op, ze worden verliefd.

Wat een fantastische verfilming van dit verhaal wat in het boek in retrospectief is geschreven, maar de regisseur, Luca Guadagnino, heeft dat gegeven losgelaten en het echt in 1983 gesitueerd. Het heeft het verhaal zichtbaar goed gedaan, je waant je met de meer dan prachtige filmische sfeerbeelden van de omgeving zonder internet, mobiele telefoons, e.d. écht in begin tachtiger jaren met ook de muziek uit die tijd. Er worden nog briefjes geschreven naar elkaar en men moet daadwerkelijk er op uit om elkaar te zien.

Het verhaal gaat vanzelfsprekend over de groeiende liefde tussen Elio (Timothée Chalamet) en Oliver (Armie Hammer) maar heeft nog zoveel meer lagen, dat het zo'n film is waar je nog dagen over kan door mijmeren. Bovendien heb je na het zien van de film een andere kijk op perziken. Er wordt ook echt de tijd genomen om de liefde te laten opbloeien tussen de jongens, verder is het allemaal heel herkenbaar voor iedereen die ooit 17 is geweest en verliefd, er zit zowel humor in als ontroering en er wordt verdomd goed in geacteerd. Timothée zet een echte 17 jarige neer, hoewel hij zelf iets ouder is (22). Met onzekerheden maar ook met de ongeremde bravoure en ongecompliceerdheid wat die leeftijd kenmerkt. Het laatste shot van de film met hem is weergaloos. Michael Stuhlbarg speelt professor Perlman, de vader van Elio, en die heeft op zeker moment in de film een adembenemende monoloog, waarbij er weer een laag aan het verhaal wordt toegevoegd.

Als je dit jaar één film gaat bekijken laat het deze zijn: 'Call Me By Your Name'. En voor ons, en anderen die 'm al gezien hebben is er goed nieuws; regisseur Luca heeft al aangekondigd dat er nog een vervolg op gaat komen, omdat in het boek Elio en Oliver 15 en 20 jaar na hun eerste ontmoeting elkaar weer treffen, wat in deze film niet voorkomt omdat hij, zoals gezegd, het verhaal niet vanuit retrospectief wilde verfilmen. Met dezelfde groep acteurs, want zo zegt hij; "Deze groep mensen zijn stuk voor stuk parels".

De roze rimpel

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug is te luisteren. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost. 

De maatschappij richt zich voornamelijk op de jonge mensen, wie de jeugd heeft, heeft immers de toekomst. Daar kun je van alles van vinden, maar dat neemt het feit niet weg dat het nu eenmaal zo is. Ik merk het zelf als beginnend bejaarde ook. Bijna twee jaar geleden is het bedrijf waar ik 35 jaar werkzaam was failliet gegaan, en sindsdien probeer ik als uitkeringsgerechtigde vijftig plusser weer aan het werk te komen. Op mijn sollicitaties krijg ik steevast het antwoord dat ik ‘niet in het profiel pas’, dat is vakjargon voor ‘we vinden u te oud’. De regering wil dat iedereen tot ergens tegen de 70 doorwerkt, maar in de praktijk zijn de meeste werkgevers niet genegen om ouderen in dienst te nemen om verschillende aannames die ze over de oudere werknemer hebben. Het zij zo, ik kan me er niet echt heel druk om maken, maar ik vind het wel jammer. Gelukkig zie ik om me heen ook leeftijdgenoten die wel worden aangenomen, en zelf ben ik tot twee keer toe gevraagd bij hetzelfde bedrijf om hen tijdelijk tijdens de najaarsdrukte te assisteren, dus de moed is bij mij nog niet verloren en ik ga gewoon door met solliciteren naar een reguliere baan. Ondertussen doe ik vrijwilligerswerk, waar opmerkelijk genoeg niemand er mee zit dat ik geen lentekip meer ben.

Bijna nergens wordt er meer aan de jeugd gehangen dan in de gay community. Dat was al toen ik als 18 jarige mijn eerste stappen er in zette, alle ogen waren gericht op het nieuwe vlees in de kuip. Ik voelde me daar vrij ongemakkelijk bij, maar het is en blijft in de gay uitgaansscene toch een niet zo’n heel groot ons kent ons wereldje, dus iedere nieuweling valt meteen op. Het jong zijn wordt er als het grootste goed gezien, welke illusie door sommigen met wat nip- en tuckwerk, regelmatige bezoeken aan de sportschool en het dragen van net iets te jonge kleding tot op gevorderde leeftijd in stand wordt gehouden.  Ach ja, “Schön ist die Jugendzeit, sie kommt niemals wieder her’ , maar nog nooit werden mensen, veelal in goede gezondheid, ouder dan nu, vandaar ook het eerder genoemde langer doorwerken opgelegd door de regering.

Is het ouder worden als LHBT’er anders dan ouder worden als heteromens? Qua mens denk ik niet, oud worden komt met gebreken of zoals mijn lieve moeder altijd zei: ‘Oud worden is fijn, maar oud zijn is geen pest aan’, waarmee ze vooral doelde op de lichamelijke beperkingen die dat met zich mee kan brengen. Maar daar waren mijn zus en ik er om haar te helpen, en dan heb je meteen al iets te pakken wat voor de meeste homo’s en lesbo’s anders is. Uitzonderingen daar gelaten hebben de meeste homoseksuele mannen en lesbische vrouwen geen kinderen. En nou is het hebben van kinderen geen garantie dat ze je in je schemerjaren zullen nalopen, maar als je ze niet hebt weet je zeker dat je een ander vangnet zult moeten organiseren.

Voor veel oudere hetero’s is de zin en rechtvaardigheid van het bestaan dat ze zich hebben voortgeplant. Het gaat vaak over de kinderen en nooit over henzelf. Homo-ouderen vinden er geen aansluiting. Vaak zijn dat nu nog ouderen die heel lang een dubbelleven hebben geleid, wat ook weer anders zal zijn voor mijn generatie en de generaties daarna, die zijn over het algemeen toch meer vrijgevochten. Er is ooit onderzocht dat eenzaamheid onder oudere homoseksuelen groter is dan onder oudere heteroseksuelen.

Ook in verzorgingshuizen voelen veel roze ouderen zich niet op hun plaats. De pikorde wordt er bepaald door de regelmaat waarmee kinderen op bezoek komen. Soms voelen ze zich zelfs genoodzaakt terug in de kast te gaan omdat ze bang zijn voor uitsluiting door hun medebewoners. Dit is een verhaal uit de praktijk van een homoseksuele bewoner in een verzorgingshuis:

In een verzorgingshuis in de provincie Groningen zit een oudere man alleen aan een tafel in een volle recreatiezaal. Het is woensdagochtend en de vaste tijd voor de wekelijkse klaverjasochtend in het huis waar hij sinds een jaar woont. Hij drinkt zijn koffie op en loopt stilletjes de ruimte uit. De moed om te vragen of hij zijn favoriete kaartspel mee mag spelen heeft hij allang opgegeven. Wanneer er aan zijn medebewoners wordt gevraagd waarom de man niet mee kan doen is het antwoord: ‘Hij heeft een besmettelijke ziekte….”

De laatste jaren komen er steeds meer initiatieven om ook oudere en hulpbehoevende LHBT’ers waardig en met respect te behandelen. Van thuishulp, wat vaak wordt gedaan door mensen met een heel andere culturele achtergrond, waardoor er gebrek aan begrip zou kunnen ontstaan, bij te scholen en te informeren en verzorgingshuizen die ermee aan de slag gaan tot speciale verzorgingshuizen voor roze ouderen. Het loont de moeite om eens te googlen wat er op dit gebied allemaal is ontwikkeld en nog in ontwikkeling is.

Zelf ben ik erg op mijn privacy gesteld, dus God verhoedde dat ik ooit in een verzorgingshuis terecht zou komen, maar als het leven iets is, dan is het wel onvoorspelbaar. Ik verwacht en hoop dat mijn generatie niet meer schrikt van een oudere roze heer binnen hun gelederen, maar net als kinderen kunnen oudjes heel erg gemeen zijn onder elkaar. Reden waarom ik samen met vrienden wel eens heb gemijmerd om als een soort ‘Golden Girls’ in een groot huis te wonen met ieder een eigen kamer en een gezamenlijke huiskamer en keuken. De ‘Golden Gays’ dan eigenlijk, bij mezelf zie ik enige gelijkenis met de altijd wat cynische Dorothy Zbornak. Een naam voor het huis hebben we ook al: ‘De Roze Rimpel’.

Het doel is dat we elkaar dan een beetje in de gaten kunnen houden in ons wederzijds verval er soms zelfs om kunnen lachen en troost putten uit het terugkijken op ons gezamenlijk verleden. Wie anders dan de prachtige tekstschrijver en zanger Robert Long weet het gevoel van de ouder wordende homo beter te vangen in zijn wonderschone lied 'Er Komt Een Tijd'. 

Stand-up physician

Ik zette de tv aan en viel in een programma waarin een Amerikaanse stand-up comedian verkondigde dat Donald Trump geestelijk heel scherp en erg fit is. Ik meende te begrijpen dat hij zich posteerde als de lijfarts van de president. Het was een typische Amerikaan met een iets te wit porseleinen Gerard Joling gebit die enigszins overacteerde, maar deze uitspraak alleen al bezorgde me een glimlach, omdat iedereen van het begin af aan al kon zien en merken dat er meerdere schroefjes loszitten in het megalomane hoofd van de president van Amerika, maar dat maakte deze opmerking van een zogenaamde lijfarts juist zo leuk.

'Is ie wel fit genoeg voor dit ambt?' vroeg iemand uit het publiek. Met een ingestudeerd ernstig gezicht zei de acteur dat dat zeker zo was, voor dit termijn sowieso en hij dacht zelfs ook voor een volgende termijn. Ik lachte nu hardop. Weer een vraag uit het publiek: 'Hoe kan iemand die nooit sport, veel te dik is, junkfood eet en cola drinkt zo fit zijn volgens u?' Zonder een spier te vertrekken antwoordde hij dat het zijn genen zijn. Ik verzandde in een lachbui. Hoe krijgen ze het toch steeds verzonnen. Dit was stand-up van een hoog niveau. En toen zei hij iets waarop ik huilend van het lachen van de bank gleed: 'Ik heb tegen hem gezegd dat als ie wat gezonder zou eten hij misschien wel 200 jaar oud zou kunnen worden. Hij heeft ongelooflijke genen.' Dit is toch te hilarisch, stel je voor dat een arts dit tegen iemand zou zeggen in real life. De acteur bleef ook na deze dijenkletser in zijn rol als serieuze lijfarts van Donald Trump.

Hij ging verder met te vertellen dat hij het met Donald over diëten en meer bewegen heeft gehad, en dat lijnen nog wel op instemming kon rekenen van hem, maar sporten niet. 'En toch gaan we beiden doen', zei hij nog steeds met zijn gezicht in de plooi. Ook toen hij meedeelde dat de president een middel neemt tegen haaruitval gaf ie geen krimp. Ik snakte onderhand echt naar adem. Alsof een serieuze lijfarts zoiets publiekelijk zou maken, en dan nog, echt werken doet het niet, de man is kaal en drapeert zijn haar zo dat hij dénkt dat dat niet te zien is, maar het accentueert alleen maar. Maar dat was natuurlijk de grap van het zogenaamd mededelen.

Ineens kwam Rob Trip in beeld van het NOS Journaal. Ik had zojuist niet naar een stand-up comedian gekeken, maar naar de échte lijfarts van Donald Trump. Die duidelijk geen waarde hecht aan het medisch ambtsgeheim, en een ingestudeerd, waarschijnlijk door de president zelf gedicteerd, stukje opvoerde, vandaar dat het op acteren leek. Met nog steeds de tranen in mijn ogen van het lachen zat ik nu met open mond van verbazing. Waarom dit overschreeuwen weer? Wat wil ie er mee zeggen? En meer nog: Waar moet de aandacht nu weer van afgeleid worden?

Nu we toch van de ratten besnuffeld zijn, lijkt het me leuk om ook es een lijfarts op ons Markje los te laten, en dan tevens verplicht een persconferentie beleggen met de uitslagen van het onderzoek. Ik ben met name erg benieuwd of de glazen in zijn bril nog wel de juiste sterkte hebben. Ik bedoel qua personeel, beleid, keuzes e.d. lijkt het of hij het allemaal niet meer zo scherp ziet, de schat.

What's in a name?

Je zou toch in de Jan Pieterszoon Coenstraat wonen. Om je dood te schamen, om nog maar niet te spreken dat je je huis aan de straatstenen niet meer kwijt kunt, mocht je er uit louter historisch besef niet meer willen wonen. En zo zijn er nog wel meer straatnamen, scholen, tunnels en bruggen naar historische figuren genoemd wiens heldendaden ooit werden geroemd, maar die in het licht van de huidige tijd worden gezien als ordinaire moordenaars en slavenhandelaren. Er staan zelfs hier en daar nog beelden van hen in den lande! Ontoelaatbaar, vindt een kleine groep activisten, die namen en beelden moeten resoluut uit het straatbeeld verdwijnen, te veel eer voor zulke bandieten. Het is niet iets Nederlands, in andere landen is die roep er ook.

Het is weer iets waar ik niet zo veel van vind, behalve dat als er wordt besloten die namen weg te moffelen je ook een stuk geschiedenis van Nederland onderbelicht. Juist die, laten we zeggen, zwarte bladzijden uit de geschiedenis waar diezelfde activisten zo heel erg voor zijn dát we ze juist benoemen om de nabestaanden van de destijds gedupeerden, die zeggen er heden ten dage nog last van te hebben, tegemoet te komen in hun zoektocht naar begrip voor hun situatie. En dan, een beeld weghalen en een tunnel of school een andere naam geven lijkt me toch iets eenvoudiger dan hele straten hernamen. Zoveel mensen moeten dan ineens hun adresgegevens bij alle instanties veranderen, om nog maar niet te spreken wat het de gemeentes allemaal niet gaat kosten. Grappig is wel dat een voorstander van deze naamsveranderingen, Karwan Fatah-Black, vindt dat tunnels met in zijn ogen besmette namen niet zo erg zijn, want, en ik citeer: "Die liggen toch onder de grond". Ik hou van zulke logica. 

En waar trek je de grens? Alleen bij (zee)helden met de VOC-mentaliteit, waar mijn dorpsgenoot Jan-Peter tijdens zijn premierschap nog zo fier naar kon verwijzen hoe goed die was? Ik denk dat we dan ineens schoon schip moeten maken en alles wat naar de opa van onze huidige koning is genoemd, u weet wel die corrupte rond neukende Bernhard, ook meteen even aanpakken. En wat te denken van de zich omhoog gehuwde dochter van een vader uit een fout regime? U wilt uw kind toch niet op de Máximaschool hebben zitten? En in die lieve, onschuldige en schattige stripheldenbuurt in Almere bevindt zich de Eucalyptastraat, genoemd naar die in en in slechte figuur uit de verhalen van Jean Dulieu, kan dat nog wel? 

Laten we dit in één keer goed stroomlijnen en alle namen van bruggen, tunnels, scholen, straten, lanen en stegen onder de loep nemen. Of de naam van mijn straat moet worden aangepast? Moeilijk, het verwijst naar een regeringsvorm waarbij de macht berust bij één persoon. Er wordt binnenkort over vergaderd in de gemeente of dat nog wel kan anno 2018.

Fire!

Ik ontving een schrijven dat er binnenkort aan mijn voordeur een geüniformeerde brandweerman zich zal melden. Nu ken ik films die zo beginnen, maar dit zal niet zo'n bezoek zijn, althans dat kan ik niet uit de brief opmaken. Bijzonder is wel dat er geen datum in staat, maar 'De brandweer komt vanzelf bij u in het woongebouw voor de woningcheck'. Verder staat gemeld dat de man in uniform is en zich kan zich legitimeren.

Hij komt vanwege het feit dat de Brandweer Rotterdam-Rijnmond en de woningbouwvereniging gezamenlijk de campagne "Veilig Wonen" zijn gestart. De brandweer komt langs om samen met mij te gaan kijken hoe mijn woning tegen brand is beveiligd. Wordt de elektra veilig gebruikt? Wat is de vluchtroute? Staan daar spullen in de weg? Daarnaast krijgen we naast het advies en de controle ook twee rookmelders die de man zal ophangen. Die mag ik nooit uitschakelen, zo staat te lezen. De batterij gaat 10 jaar mee, dus hoef ik die nooit zelf te vervangen, lees ik verder. Maar na 10 jaar dan? Nou ja, voor latere zorg. Verder mag ik ze niet aanpassen of verwijderen. Ik heb er wel lol in om hem dan ook de bijzondere wijze te laten zien waarop de woningbouw heeft gemeend mijn gasaansluiting met een omleiding te moeten aanbrengen nadat de werkmannen in mijn gasleiding hadden geboord tijdens de renovatiewerkzaamheden in oktober.

Waar mijn brandweerman de rookmelders op gaat hangen? Één in de hal en de andere in de slaapkamer..... Een geüniformeerde brandweerman in mijn slaapkamer. Ik moet dit nog even verwerken, het lijkt wel erg op het scenario van die film waar ik eerder over sprak.

Tegeltjeswijsheid 271

Spiritus

Wat heb ik een geweldige ontdekking gedaan gisteren op zo'n doordeweekse zondagavond. Er werd op NPO 3 een registratie uitgezonden van de theatershow van Eva Crutzen, "Spiritus". Ik zeg ontdekking, omdat ik Eva niet kende. Ze is actrice, zangeres en dus cabaretière. Ze heeft in wat series gespeeld en was verbonden aan het radioprogramma "Spijkers Met Koppen". "Spiritus" is haar tweede theaterprogramma. In het seizoen 2014-2015 was ze te zien in het theater met de voorstelling "Bankzitten". Het seizoen erna dus met de voorstelling welke gisteren op tv te zien was. Deze was in 2016 genomineerd voor de Neerlands Hoop, de prijs voor 'de meest belovende theatermaker(s) met het grootste toekomstperspectief.'

En zeer terecht! Wat een geweldige show! Ik heb onderhand toch heel wat cabaret gezien in de loop der jaren, maar wat Eva doet is zo verfrissend en razend knap gevonden, dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Ik heb gelachen en soms ook met open mond gekeken naar hoe ze de dingen benaderde en vorm gaf met diverse attributen en licht- en geluidseffecten. De scenes met die mutsen briljant in al z'n eenvoud. Ik raad iedereen aan die het niet heeft kunnen zien het via uitzending gemist alsnog te gaan ervaren: Eva Crutzen - "Spiritis". Ik ga haar in de gaten houden en bij een nieuwe voorstelling wil ik zeker in de zaal zitten.

Pleur op

Ook zo gelachen om die persconferentie van Pieter Hoekstra afgelopen woensdag? Hij was even vergeten dat het er hier iets anders aan toegaat dan in de Verenigde Staten, waar hij vanuit Nederland geëmigreerd, vanaf 3 jarige leeftijd woont. Al in juli 2017 werd bekend gemaakt dat hij zou worden voorgedragen als ambassadeur van de Verenigde Staten in Nederland, en op 11 december van dat jaar werd hij ingezworen.

Zijn reputatie was hem al vooruit gereisd. Hij is een ultra conservatief republikein, actief in die enge Tea Party-beweging en vanzelfsprekend voorstander van het inreisverbod van zijn oranje vriend Donald. Hij verkondigd regelmatig onwaarheden over de islam, is tegen het homohuwelijk, tegen abortus en voor de doodstraf. Over Nederland heeft hij gezegd dat er door de islamitische beweging in Europa chaos heerst in Nederland, dat er auto's en politici worden verbrand en er no-go zones zijn.
Geconfronteerd met deze uitspraken, die op beeld en geluid zijn vastgelegd, op 22 december 2017, ontkende hij dit te hebben gezegd. "Dit noemen we in Amerika nepnieuws". In hetzelfde interview ontkende hij het acht zinnen eerder nepnieuws genoemd te hebben, om een dag later voor deze uitspraken excuses aan te bieden. Het is duidelijk, we hebben ons weer eens wat in onze handen laten frommelen.

Ja zou denken dat onze premier tegen die waanzinnige gek Donald zou zeggen: "Pleur op! Die hoeven we hier niet". Maar het ontbreekt Mark aan de ballen dit te doen, en hij vertelde in plaats daarvan dat hij uitkeek naar zijn komst, en eigenlijk verbaasde me dat ook niet. Op de persconferentie afgelopen woensdag werd Pieter vanzelfsprekend wederom gevraagd of hij namen wist van politici die hier in brand zijn gestoken e.d., maar hij onthield zich van commentaar. Een licht geïrriteerde woordvoerster vroeg of er verder geen vragen meer waren. Verschillende journalisten zeiden van wel, maar dat hij er niet op wilde antwoorden.

Het was een beschamende vertoning die ook de Verenigde Staten bereikte. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken nam afstand van zijn uitspraken. "We hebben hem duidelijk gemaakt dat hij door moet gaan om dit achter zich te laten. Hij zal met een nieuwsmedium in Nederland gaan praten om het bij te leggen." En dat nieuwsmedium is, u raadt het al: De Telegraaf. Fout in de oorlog, en daarna is het nooit meer echt goedgekomen met de voormalige spreekbuis van de NSB. Pietertje zegt zich niet meer te kunnen herinneren hoe hij tot die uitspraak is gekomen en ook niet waarop het gebaseerd is. Hij zegt dat hij landen door elkaar heeft gehaald, en niet meer weet hoe dat heeft kunnen gebeuren. Maar hij weet wel dat het fout was. Ambassadeur van de Verenigde Staten in Nederland hè. Op zijn 64e al enigszins dementerend. Dat ie überhaupt is aangekomen hier en niet in Denemarken of zo.

Ik vermoed dat Donald systematisch zijn land aan het opschonen is van buitenlanders en dat hij Pieter gewoon heeft teruggestuurd naar het land van herkomst, wetende dat Markje toch niet in opstand durft te komen tegen hem ook al is hij niet echt geschikt gezien zijn opvattingen en vergeetachtigheid. De volledig uit plastic opgetrokken zoveelste kech van Donald mag wel uitkijken. Ze heeft zich dan wel omhoog geneukt, maar als hij haar zat is stuurt ie haar zonder aarzeling terug naar het shitholeland waar hij haar uit geïmporteerd heeft. Voor ze er erg in heeft staat ze daar gewoon weer in de rivier haar was te doen.

De journalisten in Nederland hebben de taak om Pieter Hoekstra heel goed in de gaten te houden en hem het vuur na aan de schenen te blijven leggen.

Pieter Hoekstra met zijn lichtend voorbeeld Donald Trump.

Toen en Nu: Betty Vermeulen en Marianne Wolsink

Een jaar na hun overwinning op het Eurovisie Songfestival verlaat zangeres Getty Kaspers de groep Teach In. Zij wordt opgevolgd door Betty Vermeulen en Marianne Wolsink. Drie jaar lang scoren ze hits met o.a. "Upside Down", "Dear John" en "Greenpeace". In 1979 valt de groep uiteen, en Marianne vormt kortstondig met Marga Bult het duo Tulip. Betty en Koos Versteeg van Teach In verzamelen nieuwe mensen om zich heen en nemen in Manchester een album op. Het klinkt heel anders dan Teach In, veel volwassener en meer pop. Maar de platenmaatschappij staat er op dat ze de naam Teach In blijven voeren. Het wordt geen succes. De twee singles die de nieuwe formatie uitbrengt zetten geen zoden aan de dijk, zodat er wordt afgezien om het album uit te brengen. Het doek valt voor de groep.

Betty gaat in het theater werken in producties van Joop van den Ende. In "Les Misérables", "Cyrano" en "Sweeney Todd" zit ze in het ensemble. Ze verlegt haar werkterrein naar Duitsland waarin ze tot de dag van vandaag (hoofd)rollen speelt in diverse musicals als "Mamma Mia" en "Sunset Boulevard". Momenteel is ze te zien in de Duitse versie van "Mary Poppins".

Lang werd aangenomen dat de banden met de nummers voor het album "Room 115" van Teach In met Betty als zangeres kwijt waren, maar vorig jaar zijn ze gevonden en alsnog op cd uitgebracht. Betty was enorm verrast en op de vraag of ze zin zou hebben in een (korte) reünie met de band zei ze niet direct nee, alleen dat het moeilijk zou zijn omdat ze al heel veel qua werk heeft vastliggen voor de nabije toekomst.

In tegenstelling tot Betty heeft Marianne zich de laatste 20 jaar naar eigen zeggen bezig gehouden met 'huisje boompje beestje', en moet ze niet denken aan optreden. 'Zingen vind ik heerlijk, maar graag uit beeld'. Toch heeft ze zich in 2014 voor één keer laten overhalen om de studio in te gaan en een Twentse hertaling van het Katrina & the Waves songfestival lied "Love Shine A Light" als "Licht Gef Oe Kracht" op te nemen en het zelfs op TV Oost in de studio te zingen.

Een reünie met Betty en Marianne samen lijkt dan ook vrijwel uitgesloten.

Betty Vermeulen

Marianne Wolsink

Weemoedig afscheid

Toegegeven, ik gebruikte 'm de laatste jaren ook niet meer, maar het feit dat iets fundamenteels uit de tijd dat ik opgroeide en nog lang daarna gaat verdwijnen vervult me toch met weemoed. Noem me maar een oude sentimentele dwaas, maakt me niet uit.

De eerste telefoongids verscheen in 1881 en bevatte slechts 49 adressen en telefoonnummers. Hij werd ook niet bij de mensen thuis bezorgd, maar lag ter inzage bij de eerste telefooncentrale van ons land. In 1913 waren er al zo'n 75.000 aansluitingen en konden telefoongidsen op postkantoren door het hele land worden ingezien. Met steeds meer telefoonaansluitingen leidde het ertoe dat de PTT gratis telefoongidsen huis aan huis gingen verspreiden. Vanaf 2008 ging de telefoongids samen met de Gouden Gids, en eind dit jaar worden de allerlaatste gidsen verspreid. Het einde van een tijdperk. Maar tegelijkertijd goed voor het milieu. Ook in andere Europese landen verdwijnen de telefoongidsen.

Ik kan mij als kind niet anders herinneren dan dat wij telefoon hadden, maar ook dat er nog mensen waren die dat niet hadden. Als bij ons in de straat iemand abonnee werd, dan moest de stoep worden geopend om dat voor elkaar te krijgen. Ook hadden mijn ouders kennissen die pas halverwege de jaren 70 aan de telefoon gingen.

Ik weet nog toen ik in 1987 op mezelf ging wonen het aanvragen van een telefoonaansluiting een belangrijke gebeurtenis was. Het was van het grootste belang dat je een telefoon had van de PTT, anders ging de aansluiting niet door. In die tijd kwamen andere telefoons die je zo kon kopen net op, en daar had de PTT een broertje dood aan en zeiden dan gewoon dat ze die niet konden aansluiten. Onzin natuurlijk. Ik had een telefoon uit de PTT winkel, en dat type en/of toestelnummer moest ik doorgeven aan de PTT en de aansluiting was een feit. Maar ik had illegaal een tweede aansluiting laten maken, rebel dat ik was, voor in de slaapkamer, en daar een gekochte telefoon neergezet, die het gewoon deed. Draadloze telefoons kwamen pas later.

Een euforisch moment was toen er weer nieuwe telefoongidsen waren verspreid en ik mijn naam, adres en telefoonnummer er voor het eerst in zag staan. Bewijs dat ik bestond. Later was het juist weer heel cool om een 'geheim nummer' te hebben. Dan stond je niet in de gids, maar had je nog wel de keus of het opvraagbaar was bij 008 of niet. Ik was natuurlijk zo mystiek dat mijn telefoonnummer niet was te traceren. Je kreeg 'm hoogstpersoonlijk van mij of niet.

En nu heb ik al jaren geen vaste aansluiting meer, alleen mijn mobiele telefoon, en bel ik er hoogst zelden mee, vrijwel uitsluitend met bedrijven en instanties indien noodzakelijk. Met vrienden en bekenden app ik. In die 30 jaar van 1987 naar nu is er op telefoniegebied heel wat veranderd, besef ik me opeens. Van mezelf opzoeken toen de nieuwe gids in de bus lag tot de telefoon voor van alles gebruiken, maar haast niet meer voor bellen. Ja kinderen, ik heb nog thuis bij mijn ouders met een bakelieten telefoon met kruldraad en draaischijf getelefoneerd, maar ik ben dan ook van de vorige eeuw.

Papadag

Nee, deze blog gaat niet over het feit dat papadag na genderneutraal is gekozen tot het irritantste woord van het jaar 2017, maar over de serie 'Papadag' waarvan gisteren het laatste deel is uitgezonden op NPO 3.

Ik heb ervan genoten. In 8 afleveringen volgden we het wel een wee van 6 mannen die elkaar min of meer bij toeval ontmoeten in het park met hun kinderen. Het zijn totaal verschillende mannen, maar toch ontstaat er een hechte vriendschap. Louis (Hajo Bruins) zogenaamde 'tweede leg'-vader, Bouzian (Hassan Salah Slaby) DJ die plots alleen staat voor de zorg van zijn zoontje, Ronnie (Ruben van der Meer) getrouwd met 2 kinderen, maar geveld door een burn out, Martijn (Guido Pollemans) heeft met zijn vrouw een zoontje geadopteerd en slaat erg door in het vaderschap en Sadiq (George Tobal) en Thijs (David Lucieer) een gaykoppel met een kinderwens.

Na de ontmoeting in het park maken de mannen een what's app groep aan, en ontmoeten elkaar iedere week met de kinderen in het park. Daarnaast gaan hun levens zich met elkaar verweven. Zo zijn de vrouwen van Martijn en Louis zussen, en komen Sadiq en Thijs naast Ronnie en zijn vrouw te wonen. Omdat de serie vanuit de mannen is geschreven hebben de vrouwen er vanzelfsprekend wat kleinere, maar zeker geen onbelangrijke rollen in, zowel de partners als de moeders van sommige personages drukken toch een belangrijk stempel op het geheel. Maar de basis is de vriendschap die steeds hechter wordt en zich uit in echte kameraadschap en er zijn voor elkaar.

Voor mij was het extra leuk om te kijken omdat één van de mannen me, enigszins gechargeerd, deed denken aan een bekende van me, en nee ik noem geen naam, dat kleine pleziertje hou ik voor me. Ik vind het jammer dat de serie is beëindigd, en ik hoop op een vervolg.

Ha Tee Cee

De batterij van mijn telefoontje is sneller leeg dan gebruikelijk. Nu is ie dan al op een voor een smartphone respectabele leeftijd van ruim 4 jaar, dus zou ie eigenlijk vervangen moeten worden voor een andere, maar ik heb dat niet zo graag. Ik weet dat er mensen zijn die de dagen op de kalender afstrepen als er een release van een nieuw model aan zit te komen, de nacht ervoor er niet van kunnen slapen en ruim voor winkelopenstelling al voor de deur gaan staan, maar ik hecht erg aan mijn vertrouwde telefoon, en ik geef toe, ik heb angst voor een nieuw apparaat waarvan ik weet dat ik 90% van wat ie allemaal kan niet zal gaan gebruiken.

Ik heb natuurlijk wel gekeken. Vanaf mijn eerste smartphone heb ik een HTC, en dat merk blijf ik vanzelfsprekend angstvallig trouw. Ik zag dat er een nieuwe is of aankomt HTC U11+, maar halverwege het doornemen van wat ie allemaal kan merkte ik dat ik langzaam met mijn duim in m'n mond in de foetushouding ging liggen. Ik meende zelfs te lezen dat ie in noodsituaties ook als defibrillator gebruikt kan worden en dat ie reageert als je er in knijpt op de juiste plekken. Dat vind ik al weer niks, ik wil niet knijpen ik wil op knopjes drukken en op het scherm dingen aanraken. Je zult zien dat ik bij het oppakken van het ding in iets knijp wat niet goed is met alle gevolgen van dien. Mijn vermoedelijk onvermogen om op de gewenste manier te knijpen waar nodig zal ook de reden zijn dat ik zonder verloofde ben, besef ik me nu, maar dit geheel terzijde.

Na een nacht vol angstdromen over een nieuwe smartphone heb ik de raad van vriend Chris opgevolgd en vervang nu de batterij. Althans, dat láát ik doen. Bij het googelen ernaar zag ik dat er allerlei gereedschapjes aan te pas moeten komen, en bovendien daar waar ik bij vorige telefoons de batterij er zo uit kon halen, lijkt deze (HTC One Mini) wel hermetisch afgesloten. In het winkelcentrum is een winkeltje die dit doet. De neringdoende pakte het telefoontje van me over en met bruut geweld drukte hij op allerlei dingen, liep wat rood aan, en de achterkant kwam in 3 stukken los. Ik voelde me wat licht in mijn hoofd worden en ben gaan zitten. Hij keek welke batterij (hij zei; 'accu') er in moest en ging die bestellen. Het weer in elkaar zetten van het telefoontje duurde wat langer en ik moet zeggen dat ik verschil constateerde met voordat ie met geweld uit elkaar was gehaald. Het aan- en uitknopje zit niet helemaal jofel meer. 'T knopje functioneert nog wel maar niet zoals voorheen, echter hij stelde me gerust dat als ie die batterij (accu) erin gaat doen hij alles nog even nakijkt. Echt gerust ben ik niet, maar goed, que será. Hij verwittigt me als de batterij binnen is.

Ik weet natuurlijk ook wel dat deze telefoon het niet tot in de eeuwigheid zal blijven doen, maar met een nieuw hartje voor 'm hoop ik dat ie nog wat langer meegaat voor ik aan een knijpvariant zal moeten.

Van de stamppot gerukt

Stamppotten zijn volgens mij echt Nederlandse kost, een stevige no nonsense maaltijd van aardappelen gestampt met (winter)groente en eventueel worst, draadjesvlees of een bal gehakt erbij, en voor de liefhebber (vette) jus. Ik denk dat het z'n oorsprong vindt in het boerenleven van vroeger waarin er ook in de winter hard werd gewerkt en een stevige maaltijd nodig en goed was.

Zelf vind ik hutspot (peen en uien) de lekkerste, en eigenlijk de enige die ik wel eens eet. Als BA'er ga ik natuurlijk niet zelf aan de stamp, dan heb je een enorme pan en eet je het tot vervelens toe. Gelukkig heeft supermarkt Lidl een goede variant, kant en klaar, met grove stukken wortel en aardappel erin en zelfs vlees. Ik doe er twee keer mee. Kant en klaar-stampotten van andere merken vind ik net babyvoeding.

Maar zelfgemaakt blijft natuurlijk altijd het lekkerste, en zo heeft Lidl nu verse stampotten voor de bewust of onbewust alleenstaande in 6 verschillende varianten. En ze pakken door! Variaties op het bekende thema zijn ook aan het assortiment toegevoegd, bijvoorbeeld boerenkool met rode paprika, -ui en -peper en verschillende andere groentemixen die de vlijtige huisvrouw (m/v) natuurlijk ook zelf kan verzinnen, maar die ze nu zo aangereikt krijgt.

Maar meteen ook slaat Lidl, mijns inziens, een beetje door, dronken van het verzinnen van stamppottennouveautés hebben ze nu ook stamppotnoten, wat ik eigenlijk wel een goed idee vindt, maar bij stamppotslaatjes, snert- en rookworstkroketten en boerenkool- en hutspotkaas trek ik een lijn. WAARRRROMMMM???? (uitgesproken zoals Lenette van Dongen dat zo prachtig kan).

Aan de andere kant over smaak valt niet te twisten, en aan de verkopen zal blijken of hutspotslaatjes en boerenkoolkaas een succes zullen zijn. Het valt in ieder geval te prijzen dat Lidl van de gebaande paden af durft te wijken en iets nieuws probeert, zeker voor de alleenstaande mensch. Vanzelfsprekend voor prettige prijzen. Vanaf donderdag aanstaande ook bij een Lidl bij u in de buurt.

In Memoriam: France Gall

France Gall was al een tienerster toen ze in 1965 voor Luxemburg naar het Eurovisie Songfestival ging met het vrolijke door Serge Gainsbourg geschreven "Poupée De Cire Poupée De Son". Het orkest, wat er destijds nog een belangrijk aandeel in had, vond het unaniem helemaal niets, omdat het lied totaal niet paste in wat in die dagen de stijl van het festival was. Bovendien zong France nogal vals, kijk de opnames er maar van terug, maar toch won ze het het festival. Het verhaal gaat dat de Britse kandidate Kathy Kirby zo overtuigd was dat zij zelf ging winnen (ze werd 2e) dat ze France achter de schermen een klap heeft gegeven. Het lied werd in verschillende talen uitgebracht en een grote hit. Later in haar carrière distantieerde France zich van het festival en haar samenwerking met Serge, en heeft ze het nooit meer willen zingen.

France had relaties met o.a. Julien Clerc en Claude François, die na de beëindiging van hun relatie "Comme d'Habitude" schreef wat over die relatie ging, maar wat de wereld later heeft leren kennen in de vertaling van Paul Anka als "My Way". In 1976 huwde ze muzikant Michel Berger, samen kregen ze twee kinderen en zong ze alleen maar werk van zijn hand. Ook in Nederland scoorde ze hits met "Il Jouait Du Piano Debout" (1980) en "Ella Elle L'a" (1988).

In 1992 overleed haar man en 5 jaar daarna haar dochter Paulette. France ging in Senegal wonen en vertoonde zich nog maar zelden in het openbaar. In 1993 werd ze behandeld voor borstkanker en ook de afgelopen twee jaar heeft ze tegen deze ziekte gestreden. Vorige maand werd ze met longproblemen opgenomen in het ziekenhuis. 7 Januari is ze overleden. France is 70 jaar geworden.

Sons of bitches

Tot voor kort had ik nog nooit van Sofiana Boussaadia en de term 'kechs' gehoord. Nu ik dat onderhand wel heb, is mijn leven er niet echt door verrijkt. Sofiana is een rapper die onder de artiestennaam Boef opereert, wat meteen al aangeeft waaróm ik hem niet kende. Rapmuziek heb ik niet zo veel, nou eigenlijk helemaal niks, mee. Gechargeerd zijn rappers over het algemeen jonge mannen met een criminele achtergrond die ze al dan niet achter zich hebben gelaten, en daar in hun muziekjes hele ingewikkelde raps over maken met als rode draad 'ik heb het ook niet makkelijk (gehad)'. Hoe ik dat weet ondanks dat ik er niks mee heb? A: Ik ben niet uit de poppenkast gevallen, en B: In het leuke programma van 'Ali B Op Volle Toeren' waar rappers worden gekoppeld aan Nederlandse sterren om vervolgens een eigen versie te maken van elkaars nummers kwam dat steevast naar voren.

Een aantal blogjes geleden had ik al geconstateerd dat het n-woord wel wordt geaccepteerd in Amerikaanse raps, waar veelvuldig ook vrouwen als bitches en whores worden aangeduid die je mag slappen en fucken naar believen. Nu ken ik Nederlandse raps onvoldoende om te weten of dat 1 op 1 hier ook wordt gedaan, maar ik heb zo'n vermoeden van wel. Daarnaast kan ik raps nauwelijks verstaan omdat het Nederlands er op een bijzondere wijze wordt uitgesproken en het vermengd is met straattaal. Maar nu ken ik ook een straattaalwoord: 'Kechs', het betekent hoeren.

Sofiana had autopech en werd door drie vrouwen veilig naar huis gebracht. Dat is lief. Sofiana bedankte de drie vrouwen middels een video op Snapchat met de woorden: "Opgehaald door 3 kechs. Mijn leven is een film". Hij noemde zijn 3 redderettes in nood dus hoeren. Daar kwamen natuurlijk boze reacties op, maar hij legde het gelukkig uit: "Ik heb een paar mensen boos gemaakt omdat ik kech zeg, maar wat doen jullie in een club met alcohol, korte rokjes om acht uur 's ochtends met jongens? Ga niet als je een kech bent boos worden als ik je een kech noem, want je bent een kech".

Sofiana is duidelijk niet het scherpste mesje uit de la, want ja, dit leverde nog meer reacties op.
Hij liet vervolgens weten dat rappers nu eenmaal zo spreken en dat hij dronken was. Ik denk dan alleen: dronken en achter het stuur...., maar goed ook dit werd niet echt gepikt en trok hij, heel verrassend, de discriminatiekaart. Als je als Nederlander met een migratieachtergrond niets meer weet ter verdediging kun je altijd de discriminatiekaart tevoorschijn halen.

Het gevolg is dat hij op veel al geboekte optredens niet meer welkom is, maar dat er tegelijkertijd uit zijn achterban, de mensen die met hetzelfde sop overgoten zijn, veel steun komt. En er zelfs nog steeds meisjes zijn die hem het einde vinden, ik vind dat net zo hilarisch als vrouwen die de misogyne Thierry Baudet en waar hij voor staat helemaal geweldig vinden. Het zal de tijdgeest zijn, ik weet het niet, ik ben er op een vrolijke manier verbaasd over.

Maar net zoals de homofobe Statlers en Waldorfs van 'Voetbal Inside' moeten ook Boef en Thierry wiens achternaam 'ezel' betekent, wat geen toeval kan zijn, aangesproken worden op hun vrouwonvriendelijke uitspraken. Want waar kan dat allemaal wel niet toe leiden? Camiel Eurlings heeft al op de harde manier geleerd dat het in elkaar 'slappen' van je vriendin ook na twee jaar niet zonder gevolgen kan blijven. Want hij vertrekt niet als lid van het IOC omdat "de discussie rond zijn persoon de aandacht afleidt van de sporters", maar omdat hij z'n vriendin een hersenschudding, een gebroken elleboog, uitgescheurde oorbelgaatjes en kneuzingen en bloeduitstortingen over haar hele lichaam bezorgde omdat ze hem vroeg of 'hij eigenlijk niet gewoon op mannen viel'.
Een simpel 'nee', 'ja' of 'ik weet het nog niet zo' had volstaan.

Van idee naar column

Deze column wordt ook gepubliceerd op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost. 

Deze column zal alleen verschijnen op de website van ‘Roze Golf’, en niet, zoals gebruikelijk, worden voorgelezen in het programma ‘Uit De Kast’. Aan de hand van hoe de column voor het programma en het programma zelf eigenlijk tot stand komen zal ik uitleggen hoe dat komt.

Het programma ‘Uit De Kast’ is een live radioprogramma welke, zoals bekend, op de eerste en derde zaterdag van de maand wordt uitgezonden In Capelle aan den IJssel, Zuidplas, Schiedam en Krimpen aan den IJssel. In de regel zijn er twee interviews met gasten, het liefst in de studio maar soms ook telefonisch. Soms een van te voren opgenomen reportage op locatie, en als vast onderdeel dus mijn column. Omdat het live is geeft dat een bepaalde dynamiek aan het programma. Ruim van te voren wordt het onderwerp van die week bedacht en uitgewerkt door de redacteuren. Er wordt contact gelegd met eventuele gasten en naar aanleiding van de insteek laat ik me inspireren voor een column.

Ik probeer het dan wat breder te trekken en het onderwerp van diverse kanten te bekijken met enige ironie en relativering. Soms stel ik me zo nodig als advocaat van de duivel op. Ook vind ik het belangrijk om als LHBT-gemeenschap niet te vaak in een slachtofferrol te gaan zitten maar juist in onze kracht te staan. Ik blijf het een leuke uitdaging vinden om over het gekozen onderwerp mijn gedachten te laten gaan en dat in een column te vangen. Ook het nummer wat na de column komt is een keuze van mij, dat heb ik van het begin af aan erin gebracht, zodat het één geheel vormt.

Het onderwerp van zaterdag 6 januari, zo hoorde ik een aantal weken geleden is: ‘De ins en outs van de leerscene’. En in het whats app groepje wat we hebben als medewerkers van het programma appte ik “Daar kan ik geen column over schrijven, ik heb er helemaal niets mee”. Nog in dezelfde minuut dat ik het plaatste was er al antwoord van een collega die graag in mijn column-schoenen stapte en er wel raad mee wist. Prima wat mij betreft.

Toch werd ik, eigenlijk ook wel terecht, door de eindredacteur er op gewezen dat ík de columnist ben, en het juist wel leuk was geweest om als tegenwicht een ander geluid te laten horen dan de gasten en de gastcolumnist die nu hun licht over dit onderwerp laten schijnen. Maar omdat ik er niks mee heb, was mijn reden om geen column te schrijven dat ik de mensen die zich in die scene begeven niet in het belachelijke wilde trekken, door er wel begrip voor te hebben maar er niets van te snappen dat mensen dat leuk vinden. In één zin; ik ben daar veel te nuchter voor en vind het een soort carnavalesk gebeuren met verkledingen en rollen die worden aangenomen.

Zijdelings heb ik er wel eens mee te maken gehad toen een vroegere vriend zich in de leerscene ging begeven en zo nu en dan wel eens vertelde over wat en hoe, en dat stelde mijn visie niet echt bij. Leven en laten leven, dat zeker, maar ik kan er verder niets zinnigs over zeggen. Één van de punten in het programma is dat er in Rotterdam en omstreken voor de gaysuele leermensch helemaal niets meer is waar ze elkaar kunnen ontmoeten. Die vroegere vriend is een aantal jaar geleden naar Berlijn verhuisd om reden dat die Lederszene daar zeer bruisend is.

Tot zover dus een inkijkje in het tot stand komen van het programma en de wijze waarop ik mijn columns schrijf, en in dit geval dus niet geschreven heb. Mocht je toch wel nieuwsgierig zijn naar deze uitzending, dan kun je die terugluisteren via deze link: Radio Capelle 'Uit De Kast' Klikken onder 6 januari 2018 op uitzending gemist.

Volgende keer zal ik zelf weer een column schrijven en voorlezen. O ja, het liedje wat ik zelf zou uitkiezen in dit verband is natuurlijk er één met een knipoog: ‘Macho Man’ van de Village People. 

Glenn Hughes van Village People.