Hoop, geloof, liefde....

Elke avond gaan we naar bed zonder de zekerheid of we er de andere dag nog wel zijn. Maar toch zetten we de wekker om wakker te worden. Dat is hoop.

De dorpelingen besloten om te gaan bidden voor regen. Op de dag van het gebed kwam iedereen samen, maar slechts één jongen kwam met een paraplu. Dat is geloof.

We zien hoe vreselijk de aarde en de natuur lijdt, maar ondanks dat wordt er getrouwd en worden er kinderen geboren. Dat is liefde.

We plannen grote dingen voor de toekomst, ondanks dat we helemaal niets weten over wat die ons zal brengen. Dat is vertrouwen.

Op het shirt van een oude man stond te lezen: 'Ik ben geen 80 jaar oud, ik ben 16 met 64 jaar ervaring'. Dat is mentaliteit.

Herinnert U zich deze nog? #158

LIA VELASCO

"5.0.5. P.M."

1976

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 6

Toen glamrockgroepen als Mud, Slade en Sweet het begin jaren zeventig erg goed deden kwam er een Nederlands antwoord op in de vorm van de Leidse groep Catapult en met succes. Maar na een handvol hits was de glamrockrage voorbij, zelf maakten ze eind jaren zeventig een voorzichtige doorstart als Rubberen Robbie waarmee ze in de jaren tachtig grote hits scoorden met parodieën op Stars on 45. Ook schreven de mannen, onder de naam Cat Music, nummers voor andere artiesten waaronder dit nummer van Lia Velasco.

Lia de Vries, zoals de zangeres echt heet, was al in sinds 1967 actief in de muziek als zangeres van de groepen Sharks & Me en Mayflower. In 1976 nam ze dit door Cat Music geschreven disconummer op en scoorde er een hit mee, de opvolger "Your Smile" behaalde ook de hitparade, maar de twee singles daarna flopten. Vervolgens is ze uit beeld verdwenen, afgelopen maart is ze 70 jaar geworden. 

Ik hoor er bij

U weet het onderhand, ik loop meestentijds een beetje achter alles aan, behoor niet tot de mensen die de nieuwe ..... (vul maar in) op het moment van uitkomen, of liefst nog net daarvoor, in z'n bezit wil hebben. Voor een winkel staan voor de nieuwste iPhone, ik zie er de noodzaak niet van in. Allerlei apps installeren die me vertellen of ik wel genoeg slaap en wanneer er een regenbui komt, ik ben er te nuchter voor. Als ik in deze tijd zou opgroeien zou ik niet beter weten en natuurlijk gewoon meegaan in de vaart der volkeren, maar ik prijs me gelukkig dat ik de leeftijd heb bereikt dat ik heel veel niet meer hoef. Heerlijk.

U weet ook dat ik als één van de laatste personen ter wereld sinds enkele weken een abonnement heb genomen op Netflix. En dat voor iemand bij wie de tv meer niet aanstaat dan wel. Ik kijk gericht naar wat ik leuk vind en dat is op de Nederlandse televisie eigenlijk alleen programma's op NPO één, twee en drie. De commerciële zenders zijn zo niet mijn kopje thee. Ik houd niet van reality tv met steeds weer diezelfde inteeltkoppen die ruzie hebben met elkaar of zich ergens misdragen en dat is eigenlijk de kurk waar die hele commerciële operette op drijft. Maar goed, er is markt voor, dus kudos for them.

Bij Netflix zijn voor mij de keuzemogelijkheden eigenlijk veel te uitgebreid, dus ik heb me er nog niet heel erg in verdiept. Begrijp me goed, ik behoor tot de kleine minderheid die nog geen fragment heeft gezien van series als 'Games Of Thrones' of 'Grey's Anatomy'. Van 'Star Wars' heb ik nog nog geen film gezien. En nog niet zo heel lang geleden heb ik samen met vriendin Talitha de tv-serie 'Downton Abbey' bekeken, die al jarenlang miljoenen mensen aan de buis had gekluisterd. Ik hobbelde er weer eens achteraan, en ik vind dat eigenlijk wel best. Wat goed en leuk is komt vanzelf wel op mijn pad.

Maar nu heb ik het gevoel er toch bij te horen en helemaal in sync te zijn met de rest van de wereld. Ik stapte, vanzelfsprekend, wel wat later in dan de hippe en happening people, maar gisteren heb ik dan de laatste aflevering gezien van het tweede seizoen van 'Sex Education', en moet nu gewoon met de rest van de stervelingen wachten tot volgend jaar het derde seizoen wordt uitgezonden. Ik had vorige week al een blogje gewijd aan deze serie toen ik er nog middenin zat en mijn enthousiasme is alleen maar toegenomen, wat een leuke en ook mooie en soms confronterende verhaallijnen, wat een geweldige cast en vergeet ook vooral de soundtrack niet van meer dan vijftig jaar popmuziek die zo heel mooi bij de situaties is uitgezocht. In het tweede seizoen worden de karakters wat meer uitgediept, wat de personages alleen nog maar interessanter maakt. Leuk is het om de bloopers op te zoeken op You Tube en de vele interviews met de castleden en hun gevoel bij het maken van de serie. Ik zei het al eerder en ik zeg het weer: aanrader!!

En ja, ik ben nu ook zo'n schlemiel die op de dag dat het derde seizoen op Netflix te zien zal zijn waarschijnlijk meteen zal gaan kijken. Niets menselijks is mij vreemd. Maar ik bingewatch dan weer niet, daar komt dan toch weer mijn nuchterheid om de hoek kijken. En dan, zo nu en dan een aflevering kijken heb ik er veel langer plezier van.

Tegeltjeswijsheid 356

The Cat King

Eén van de redenen waarom voor mij de lockdown-light geen groot probleem is om te ondergaan is naast mijn natuurlijke behoefte aan privacy de locatie waar ik woon. Ik heb een prettige woning gelegen in een soort miniparkje met aan de ene kant, bij de keuken, een kleine vijver en aan de andere kant bij de lanai een grote vijver omringt door uitbundig struweel. Vanzelfsprekend trekt dat vele dieren aan, veel watervogels die er ook nesten waaronder al jarenlang hetzelfde zwanenpaar, er huppelen konijntjes, er zweven libellen, er vliegen koolmeesjes, eksters en halsbandparkieten, een occasionele waterschildpad is wel eens gesignaleerd, kortom ik voel me er volledig senang.

Wie zich ook heel senang voelt is de kater die aan de overkant van de kleine vijver woont. Het gebied rondom die vijver is zíjn gebied, zijn koninkrijk, hij loopt er met de nonchalance van een player rond. Ach, maar de vogels!, zult u denken. Wees gerust, deze kat is zo cool, die kijkt niet naar de vogels op of om. Veel vaste vogels weten dat ook. Eenden die aan de waterkant rusten, kijken even op als hij passeert en ik meen dat ze malkander dan even goedendag zeggen, want vrijwel direct steekt de vogel zijn kop weer in de veren. Meerkoetjes kijken al helemaal niet op als de kat voorbij komt. De zwanen zijn natuurlijk de eigenlijke heersers van de vijver, die zijn nergens bang voor, als meneer Zwaan wil dat de kleine vijver leeg is voor zijn doorluchtige aanwezigheid, dan ís de vijver leeg. Ook zij zien de kat niet als een bedreiging. Hij kan gewoon langs het nest lopen, zonder dat er ook maar een vleugel wordt uitgestoken.

Maar er is sinds kort ekster-echtpaar komen wonen, die hebben ergens een nest, en die maken zich nogal druk als de kat zijn ronde door zijn rijk maakt. Hoorbaar druk, ze komen luid kwetterend op hem af en volgen hem, soms op gepaste afstand, soms wel heel dichtbij. De kat loopt gewoon door en doet alsof hij het niet hoort en niet ziet. Totdat hij zich laat vallen en zich op zijn rug draait alsof hij wil zeggen: 'Wat willen jullie nu?' 'Spelen?' De eksters weten eigenlijk niet zo goed wat ze willen, want ze blijven om hen heen hippen. 'Dat dacht ik wel' lijkt de kat te denken en gaat gewoon weer verder met zijn ronde. U begrijpt als ik dit tafereel en alle andere dierlijke gedragingen in en rond de vijvers zo gade sla ik helemaal zen ben.

Op dit moment is er maar één ekster, die zich druk maakt, meestal zijn het er twee. 

Nutteloze weetjes

Er zitten tien keer zoveel bacteriën in je lichaam dan menselijke cellen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Apen kan geleerd worden met geld om te gaan. Kapucijnapen die hadden
geleerd om zilveren schijfjes te ruilen voor lekkers begonnen met
budgetteren voor het eten wat ze lekker vonden, kochten meer van iets
als de prijs was gezakt en begonnen ook met gokken. Uiteindelijk was er
een incident dat 'geld' was gestolen, en rijke apen kwamen er achter dat
ze elkaar konden betalen voor seks.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je ogen bewegen doen je trommelvliezen dat ook. Niemand weet
precies waarom, maar het geeft aan dat de informatie die we verkrijgen
door zicht en geluid meer met elkaar te maken hebben dan men voorheen
dacht.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als Kevin Bacon naar een trouwreceptie gaat is het eerste wat hij doet de
DJ van dienst omkopen met $20 om er zeker van te zijn dat het liedje
'Footloose' niet zal worden gedraaid. 'Want', zo zegt hij 'ten eerste gaat de
trouwerij niet om mij, maar om het bruidspaar, en ten tweede is het gênant'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je wilt weten of een diamant echt is, adem er dan op. Als de steen
meteen weer helder is is ie echt, als de steen een paar seconden mistig
blijft door je adem is ie vals.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Charles Darwin was de eerste persoon van wie men weet dat hij wieltjes
onder zijn bureaustoel bevestigde. Hij wilde de mogelijkheid hebben om
zich door zijn kantoor te rollen zodat hij verschillende zaken sneller kon
onderzoeken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Waarom zijn de bananen krom? Dat vroeg André van Duin zich jaren
geleden af. Het komt omdat ze tegen de zwaartekracht in groeien. Ze
beginnen naar beneden hangend, maar als ze groter worden proberen ze
omhoog te groeien om meer zon te kunnen vangen, wat ze uiteindelijk de
gekromde vorm geeft.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De kat van Vito Corleone in 'The Godfather' was een straatkat. De
schrijver/regisseur Francis Ford Coppola vond het dier op het terrein van
Paramount. De kat spinde zo luid dat sommige teksten van Marlon Brando
daardoor opnieuw moesten worden ingesproken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrijwel alle zoogdieren hebben zo'n 21 seconden nodig om hun blaas te
legen. Dat is uit diepgaande onderzoeken naar voren gekomen waarin de
wetenschappers ontdekten dat gewicht, blaasdruk en urinebuis samen werken
met de zwaartekracht om de 21-seconden 'wet van urineren' te creëren.

Marlon Brando als Vito Corleone.

Kevin Bacon's Footloose-dansje. 

"Best Of Both Worlds"

Een tijdje terug kwam het liedje 'Best Of Both Worlds' uit mijn muziekcollectie voorbij, gezongen door de wat in de vergetelheid geraakte Britse zangeres Samantha Jones. Het is geschreven door Donald Black en Mark London en werd in 1967 voor het eerst op de plaat gezet door Lulu, de versie van Samantha is uit 1970. Ook zangers als Scott Walker en John Riat waagden zich aan het nummer, om ook vanuit mannelijk perspectief deze lekker vet aangezette dramatische torch song te brengen.

Ik voelde een hertaling opkomen en heb gekozen voor een kleine twist qua point a view.

Het Beste Van Twee

Het beste van twee dat is wat jij wilt

Alles op jouw manier, dat is niet mijn manier

Het kan jou niet schelen, maar ik wil jou niet delen

Het is tijd dat je gaat kiezen welke liefde je wilt verliezen

Hou je van haar en kun je mij vergeten?

Heb je spijt van mij, wordt me dat verweten?

Je zet me in de kou, beteken ik dan niets voor jou?

Ik ben niet genoeg voor jou, jij wilt het beste van twee

Hou verdomme op met twijfelen

Ik blijf echt niet langer terwijl jij geniet

Van het beste van twee

Ik hou van je sinds de dag dat ik je zag

Jij hoort bij me voel je dat dan niet?

Welke liefde is jouw echte liefde?

Je moet kiezen tussen ons, jij wilt het beste van twee

Hou verdomme op met twijfelen

Ik blijf echt niet langer terwijl jij geniet

Van het beste van twee

Je moet een keuze maken tussen haar en mij

Want van zoals het nu gaat wordt niemand blij

Hou verdomme op met twijfelen

Ik blijf niet langer terwijl jij geniet

Van het beste van twee

Het beste van twee

Jopie Schouten

99 jaar is ze geworden, de Rotterdamse Jopie Schouten. Voor de medewerkers van de bereden politie was ze oma Jopie. 25 jaar lang kwam ze met haar man bij iedere thuiswedstrijd van Feyenoord in de Kuip, de politiepaarden kregen van haar dan de overgebleven suikerklontjes van hun meegebrachte koffie. Nadat haar man was overleden in 1992 bleef Jopie buiten het stadion de paarden verblijden met haar suikerklontjes.

Vanaf grote afstand herkenden de paarden Jopie al, en begonnen dan met hun hoeven over de grond te schrapen. Avondwedstrijden deed Jopie niet, maar een risicowedstrijd stond haar niet in de weg om haar paarden de zoete traktatie aan te bieden. Toen Jopie in het verpleeghuis kwam te wonen en bedlegerig werd werd ze met enige regelmaat bezocht door de agenten met de paarden. Een dag voor haar overlijden op 18 mei j.l. stond er nog een agente met haar paard voor het raam. Haar kleinzoon vertelde dat het een glimlach op haar lippen bracht.

Ook tijdens haar uitvaart was er een rol weggelegd voor de door haar zo geliefde paarden. De stoet is langs de Kuip gereden waar op het voorplein een aantal politiemensen met hun paarden stonden en vier politiepaarden zijn het laatste stukje naar het crematorium meegelopen.

Jopie deelt suikerklontjes uit.

Op bezoek bij de zieke Jopie. 

Galant

Voorop verteld vind ik dat rollenpatronen zo niet meer van deze tijd zijn. Ik ben van mening dat volwassen mannen eigenhandig een huishouden moeten kunnen bestieren inclusief koken, wassen, strijken en dat volwassen vrouwen gewoon zelf een hamer, schroevendraaier of boormachine ter hand moeten kunnen nemen. Zo'n vreselijk gedateerd programma als 'Help mijn man is klusser', pak verdomme zelf een verfkwast, zeikwijf, of huur een bedrijf in om alles te doen in plaats van het pruilende vrouwtje uit te hangen in een programma op een zender voor de onderste laag van de bevolking.

Dit gezegd hebbende, kom ik op het volgende, van de week ging bij mij 's avonds de bel. Bij mij gaat nooit onverwachts de bel, dus mijn reactie is dan enigszins te vergelijken met een sketch van Herman Finkers met een telefoon, de pointe van het geheel weet ik niet meer, maar wel dat Herman bij het rinkelen van de telefoon seconden lang over het toneel rent onder het uitroepen van 'telefoon-telefoon-telefoon-telefoon-telefoon....' etc. Mijn reactie op het onverwachts klinken van de bel is verwarring (de bel? de bel?! de bel!) en vervolgens: welke bel? Ik heb een bel beneden bij de entree en één bij mijn buitendeur, er zit verschil in het geluid, maar ik weet toch nooit welke het is. Nu ik een videofoon heb is het wat makkelijker, is er beneden aangebeld heb ik beeld, zo niet is er aan mijn eigen deur gebeld. Dit laatste was het geval.

Bij het openen van de deur stonden daar mijn naaste buren en hun kinderen. Zij hadden zich buitengesloten en de vraag was of er vanuit het slaapkamerraam bij mij kon worden over geklommen naar hun slaapkamer. Nu is u gewend van mij dat ik vrij ad rem ben in denken en doen, maar ik kan soms verbazend traag van begrip zijn, dit was nu het geval, want ik reageerde met 'Kind, hoe wil je dat doen? Mijn raam is daar en de jouwe helemaal daar. Je kunt wel over klimmen via de lanai.' Maar hun lanai-deur stond niet open. En toen werd geduldig uitgelegd dat ze de slaapkamer aan de ándere kant bedoelden en het kwartje viel. Bij mij zijn dat niet echt slaapkamers, maar een kledingkamer en een logeer kamer, en als je daar uit klimt kun je via de pergola boven de lanai lopen naar de naastgelegen woning.

Dat kon vanzelfsprekend wel, en nu ging ik ervan uit dat de buurman dat zou doen, maar nee, de buurvrouw liep mee naar boven. Man bleef bij de kinderen op de galerij staan, en zij moest haar jurk optrekken tot aan Honolulu bij de klim in en uit het raam om op de pergola te komen en dook bij haar eigen woning facedown naar binnen waarbij haar bengelende voetjes het laatste zichtbaar bleven tot ik haar hoorde roepen: 'Ik ben er!'

Noem mij ouderwets als u wilt, maar er is nog zoiets als galant zijn, en dat is geen éénrichtingsverkeer van man naar vrouw, dat kan over en weer, maar als je vrouw met slippers in een jurk staat biedt jij als haar man toch aan om bovenstaande exercitie te ondernemen? Aan de andere kant wie ben ik om te oordelen? Wie weet hebben zij al een minder traditioneel rollenpatroon waar ik aan het begin van dit blogje zo stellig over ventileerde, maar toch, ik vind hoffelijkheid ook wel een mooi en bovenal aantrekkelijk iets.

Toen was geluk... #57

Dit 'Toen was geluk...' blogje is specifiek gericht op de Hagenaars onder de lezers of hen die het fenomeen hebben gadegeslagen tijdens een bezoek aan de Haagse binnenstad. Spuistraat 14, daar zat vroeger juwelier Kraemer en boven de gevel kon men de Haagse Ooievaar zien. Op zich niets bijzonders, maar.... op werkdagen om 12.00, 14.00,  15.00 en 16.00  uur en op de donderdagse koopavond om 20.00 uur kwam de ooievaar naar voren en maakte kenbaar dat er iets te gebeuren stond. op een bepaald ogenblik opende zich de gevelsteen en onder de klanken van achttiende-eeuwse muziek verschenen er poppen die leden van het Haagse Hof uit die tijd verbeeldden, hofdames, een danspaar, een diplomaat en (kom daar nu nog eens om) een Moor.

Als ik met mijn moeder in de stad was dan gingen wij dat altijd even bekijken. De juwelier zit daar nu niet meer, en het poppenspel? Weg, er zijn geruchten dat het ergens in Keulen moet zijn, maar waar? Misschien is het wel gewoon gesloopt, In het onderstaande filmpje kunt u het schouwspel zien, opgenomen in 1982, helaas zonder muziek, maar dan heeft u een idee.

Sex Education

Na 'Hollywood' en 'Grace & Frankie' is 'Sex Education' de derde Netflix only serie die ik, in dit geval op aanraden van vrienden Rick en Chris, gestart ben te volgen. De serie is niet zo expliciet als wat de titel doet vermoeden, maar er zwiept wel eens een jonge damesborst door het beeld en een occasionele jongenskont vult zo nu en dan het scherm. Wel wordt alles bij de naam genoemd, dit alles bij elkaar geeft meteen al aan dat dit geen serie van Amerikaanse makelij kan zijn, het is dan ook Brits.

Hoofdpersoon is de 16 jarige Otis Milburn (Asa Butterfield), een wat zorgelijke jongen die met een aantal issues zit waaronder het beroep van zijn moeder. Dr. Jean Milburn (Gillian Anderson), is sekstherapeut en haar inmenging in zijn persoonlijke leven en seksuele ontwikkeling zijn vrij ongemakkelijk voor Otis. De serie handelt over het wel en wee van tieners op een middelbare school waar Otis tegen wil en dank de vraagbaak wordt van alles wat met hun seksuele ontwikkeling en alle onzekerheden daaromtrent te maken heeft, omdat hij in het gehorige huis vanwaar zijn moeder praktijk houdt veel meekrijgt van haar werkwijze met de cliënten. Otis blijkt, ondanks zijn eigen onervarenheid, een natuurtalent.

Ik heb pas vier afleveringen gezien van seizoen één en ik ben al fan. Er zit veel humor in, de ongemakkelijke zaken waar Otis mee zit zijn herkenbaar. Alle personages die een middelbare school bevolken komen er in voor, het populaire groepje, de outcasts, de pester, etc. In de onderliggende laag van het verhaal zit veel positiefs. Zo is Otis beste vriend Eric Effiong (Ncuti Gatwa) een openlijke homo, en hun relatie laat zien dat een hetero jongen en een homo jongen gewoon een hechte vriendschap kunnen hebben. De pestkop van de school Adam Groff (Connor Swindells) heeft een heel tirannieke vader die tevens hoofd van de school is waardoor je zijn onuitstaanbare gedrag van een andere kant ziet. En Maeve Wiley (Emma Mackey) is een alternatief outcast meisje die hard wil overkomen maar in feite heel kwetsbaar is.

Zo zijn er wel meer mooie verhaallijnen die met humor het één en ander blootleggen waardoor je er met andere ogen tegenaan gaat kijken. Een bezoek aan een abortuskliniek, of de schoolatleet Jackson Marchetti (Kedar Williams-Stirling) die twee moeders heeft en gebukt gaat onder hevige faalangst. Ik heb gisteren de aflevering gezien waarin Otis en Eric ruzie krijgen en er een (tijdelijke?) verwijdering ontstaat. Er zijn nu twee seizoenen te zien en er komt volgend jaar, zo is bevestigd, een derde seizoen aan. Aanrader mensen!

Otis heeft weer een ongemakkelijk gesprek met zijn moeder.

Maeve, Otis en Eric.

Wachtland

Zeventig jaar wordt hij, op 31 juli aanstaande, Jan-Simon Minkema. Pas nu heeft hij zo ongeveer de leeftijd van opa Herman één van de personages die hij heeft neergezet in de tv-serie 'De Familie Knots'. Die rol van de mopperende ouwe zemelaar is mijn favoriete van de drie die hij in die serie speelt. Hij heeft naast Knots zo ongelooflijk veel meer gedaan, in het theater, op tv en op de plaat, daarnaast heeft hij ook een aantal boeken uitgegeven en heeft hij teksten geschreven voor o.a. Liesbeth List, Conny Vandenbos en Lenny Kuhr. En dan begin ik nog maar niet over de prachtige kleurrijke woonkunst die hij maakt. 'Een 'artistiekerig personage die Jan-Simon', zou tante Til Knots zeggen.

Zo met zijn zeventigste verjaardag in zicht vond Jan-Simon het een moment om daar eens even bij stil te staan. Op die leeftijd kijk je terug, maar sta je ook nog met beide voeten in het leven, en maak je andere dingen mee en beleef je de zaken weer anders dan voorheen. Dit alles heeft ertoe geleid dat ter gelegenheid van de heugelijke gebeurtenis 31 juli een boekje is verschenen van hem onder de mooie titel 'Wachtland'. Het is een liederencyclus over de verschillende fases in een mensenleven. Prachtige teksten van Jan-Simon die herkenbare zaken zo weet te verwoorden dat het poëzie wordt. Hoewel je een boek nooit moet beoordelen op de omslag, is 'Wachtland' heel mooi kleurrijk vormgegeven, door, u raadt het vast al, Jan-Simon zelf. Ik heb zijn goede vriendin Liesbeth eens in een tv interview horen zeggen toen de camera's haar fel gekleurde vestibule filmde: 'Wij zijn niet beige', en dat is Jan Simon ook niet, het is een kleurrijke man in diverse schakeringen.

Het boekje is verschenen door middel van voorinschrijving en de eerste oplage bestaat uit 250 genummerde en gesigneerde exemplaren. Ik had me dus voor ingeschreven, en gisteren lag het pakketje in de bus. Ik heb het negentigste boek en het ontvangen is een gebeurtenis op zich. Het pakketje is zorgvuldig in een speciaal soort papier verpakt, met daarop in het welhaast kalligrafische handschrift van Jan-Simon naam en adres geschreven. Ik heb het ook even zo op de tafel laten liggen en pas na enge tijd in alle rust het papier eraf gehaald. Tevoorschijn kwam een doosje met daarop een kleinere afbeelding van de kaft van het boek, mijn naam en het boeknummer. In dat doosje zat het gesigneerde boek, een pen en twee kaarten van het boekomslag met enveloppen.

De teksten zal ik gedoseerd tot me nemen, om ze gewoon even op me in te laten werken en er over na te denken. De oplettende lezer heeft de term 'liederencyclus' misschien wel onthouden, en ja, 'Wachtland' is op muziek gezet door Koos de Muinck, dus wie weet ligt een cd wel in het verschiet, dat kan zomaar gebeuren, Jan-Simon is binnenkort per slot van rekening pas zeventig jaar jong.

Tegeltjeswijsheid 355

Lockdown-light gepronlongeerd

De lockdown-light ergens afgekondigd in maart, met steeds door Mark Rutte en de zijnen erbij vermeld dat zij van de 'eigen verantwoordelijkheid' van het gepeupel uitgaan, heeft in mijn ogen eigenlijk alleen maar voor meer verwarring gezorgd. Horeca dicht, contact beroepen on hold, scholen dicht, was duidelijke taal, maar het 'thuisblijven tenzij...' was vrij ruim te interpreteren. Veel legden het naar zichzelf toe uit. Zo waren er winkels zonder vitale koopwaar die omzet belangrijker vinden dan veiligheid en gewoon open bleven met veelal symbolische veiligheidsmaatregelen. Het 'dan-kennen-ze-mij-nog-niet' gedeelte van de bevolking lapte vrijwel alles aan hun laars en gingen met hele gezinnen inclusief de zo kwetsbare opa en oma winkelen of naar het park. De journaalbeelden en wat ik zelf meemaak op het werk doen mij keer op keer verbijsteren.

Met als toppunt ergens in de afgelopen dagen waarin naar voren kwam dat men mondkapjes in het openbaar vervoer zal moeten dragen vanaf 1 juni. Serieus? En op straat dan en de steeds voller rakende winkelstraten en winkels? En er werd toch steeds, net nog niet lacherig, vermeld dat die mondkapjes helemaal geen zin hebben? Schijnveiligheid. Van de week hoorde ik dat ook Italië kiest voor de economie in plaats van voor de veiligheid en toeristen weer wil gaan verwelkomen. Italië, u weet wel, dat land wat als eerste en als één van de ergste is getroffen door de pandemie. Ik zag een dame van één of andere Nederlandse reisorganisatie met een soort bezeten blijheid verkondigen dat ze hoopte dat zomervakanties in Italië deze zomer (over één maand dus) weer gewoon konden gaan plaatsvinden. Ik merkte dat ik letterlijk met open mond voor de tv zat. 

Er zijn momenten in mijn leven dat ik bij mezelf denk; volgens mij is iedereen gek en ben ik de enige normale. Het is altijd een korte situatiegebonden constatering, maar deze gemoedstoestand is de laatste tijd eigenlijk constant aanwezig. Zo hier en daar herken ik mensen met dezelfde tendentie en dat geeft houvast. Ik onderdruk de neiging om bij de daartoe bevoegde instanties te informeren of dat gebouwtje op Rottumeroog er nog staat en of de mogelijkheid bestaat om daar heen te verhuizen. Ik volsta voor nu om naast mijn 32 uur verplichtingen, wat al genoeg risico met zich meebrengt, de rest van de tijd thuis door te brengen, en zoals eerder gezegd het bevalt me prima.

Het eenvoudige leven wat dat involveert past me als een handschoen. Nou heb ik natuurlijk het voordeel dat ik bewust alleenstaand ben. Met anderen, of erger nog met kinderen, in één huis moeten vertoeven zou mij ook tot waanzin drijven, dus ik heb wel begrip voor de anarchistische maar niet zo slimme acties van de 'ik-beslis-zelf-wel-wat-ik-doe' mensen, ze brengen namelijk niet alleen zichzelf in gevaar maar ook anderen, echter zover reikt hun handelen op korte termijn-verstand niet.

Dat is de reden waarom ik heb besloten om de lockdown-light voor mezelf te prolongeren tot in ieder geval het eind van het jaar. Niet zozeer voor mezelf, ik heb tot nog toe alle griepepidemieën van de laatste jaren zonder ook maar één snottebel doorstaan. Ik heb het gevoel, ook al is dit virus van een geheel andere orde, niet zo heel erg vatbaar te zijn, maar ik kan drager zijn en het doorgeven aan anderen. Ja, dat kan ook in die 32 uur, maar die mensen kiezen er zelf uit eigen vrije wil voor om zich in het openbare leven te begeven. En dan nog beweeg ik me in allerlei bochten om de anderhalve meter afstand te bewaren. Zelf wil ik het anderen niet moedwillig aandoen. Het is een keuze.

Afgelopen week was ik een weekje vrij en ik was benieuwd of die lockdown-light dan anders zou voelen, maar het tegendeel is waar. Ik vind het prima en geeft me een blik in de toekomst als ik over een paar jaar met pensioen mag, een beetje back to basic gevoel, en dat voelt goed. Lekker in en om het huis keuvelen en moderne technieken zorgen ervoor dat ik toch contact kan houden met een ieder.

Voor mij persoonlijk heeft dit teruggeworpen worden op jezelf in deze overigens bange tijd niet zo heel veel nadelen. Maar goed, ik ben altijd al in staat geweest om zilveren lijntjes te vinden in onverkwikkelijke situaties, die positieve inslag is helaas niet iedereen gegeven. En ja, de gedachte dat iedereen normaal is en ik gek is ook bij me opgekomen. 

Rottumeroog.

Gert Verhulst

Gert Verhulst van het illustere duo Samson en Gert heeft een afscheidstour gedaan omdat het na 18 seizoenen sinds 1990 wel klaar was en hij als inmiddels 52 jarige wat anders wilde gaan doen dan tegen een speelgoedhond praten.

De verstandelijk gehandicapte broer van Amy Vrielynck, Yannick, is een grote van van Samson en Gert, en omdat het afscheidstournee had plaatsgevonden was hij ervan overtuigd dat Gert dood was. Reden voor Gert, die inmiddels een nieuw programma heeft met James Cook, om Yannick te bellen en te face-timen met hem om te laten weten dat hij nog springlevend is.

Amy vertelde dat Yannick helemaal in de wolken was, hij heeft er intens van genoten. 'Ik kan niet omschrijven wat dit betekent voor hem, dit is letterlijk zijn leven! Zijn jaar is gemaakt!'

Goud voor mama

Afgelopen 10 mei was het drie jaar geleden dat mijn moeder overleed, tevens was het Moederdag, een bijzondere samenkomst van momenten. Voor mijn zus en mij zal ze, zo lang wij er nog zijn, doorleven in ons hoofd en in ons hart en in de kleine dagelijkse dingen die we van haar hebben overgenomen.

Ik loop al enige tijd mee op dees aardkloot, en ben er onderhand van overtuigd dat toeval niet bestaat. Alles gebeurt met een reden. Dus dat ik vorige week op een bericht stuitte over het Gouden Eeuwjaar in Delft en de daaruit voortvloeiende actie 'Delft is goud', moest gewoon zo zijn. Zeker toen ik vernam dat de actie in oorsprong zou lopen tot 31 december 2019, maar is verlengt tot 30 juni 2020. De actie houdt in dat in de Jozefstraat in Delft men gouden klinkers gaat leggen, en niet zomaar gouden klinkers, men kan als cadeau voor iemand een gouden klinker laten maken met hun initialen erin. Waarmee deze voor eeuwig is verankerd in Delft.

Mijn moeder is op 20 mei 1926 geboren in Delft en heeft haar jeugdjaren er doorgebracht. Ik raakte meteen geestdriftig om voor haar zo'n klinker te laten maken met de letters J E F G erin (er mogen tot vier letters op de klinker). Mijn moeder was naar haar oma van moederskant vernoemd: Jeanette Eleonora Françoise Gerardina, die initialen vind ik meer bijzonder dan haar voorletter en achternaamletter. Mijn zus was ook meteen enthousiast toen ik haar er over vertelde en dat ik de bestelling had geplaatst.

Gisteren kreeg ik het pakketje geleverd. De bedoeling is dat men dit als een cadeau aan iemand kan geven, en dat deze zelf het proces in gang zet, maar omdat dit een postuum cadeautje is voor onze moeder, heb ik het zelf gedaan. Er zit een miniatuur gouden klinkertje in en die staat nu mooi naast mama's portret.

De order gaat nu naar de fabriek waar de initialen J E F G in de klinker worden gegraveerd. vervolgens komt er een keramieken goudlaag overheen en gaat de klinker de oven in. Ik zal een uitnodiging ontvangen als mama's klinker zal worden geplaatst. Dat zal in deze vreemde coronatijd misschien later of anders gaan dan in eerste instantie gedacht, maar we wachten het af. 

Als wij er al lang niet meer zijn zal er in de Jozefstraat een klinker liggen met de bijzondere initialen J E F G, en mocht men daar dan eens onderzoek naar willen gaan doen, dan stuit men wellicht op dit blogje, want u weet alles wat men op het wereld wijde web zet is ook voor eeuwig.

Het voelt goed om mama die is overleden in een gemeente waar ze slechts de laatste 12 uur van haar leven is geweest, in het hospice in Nieuwerkerk aan den IJssel, op deze manier symbolisch weer terug te laten keren naar haar geboortestad. De cirkel is rond.

Jozefstraat

De plaatsing van de gouden klinkers gaat in fases, en er zijn al
klinkers geplaatst. 

Een zoon van 22

Het werd me gisteren duidelijk dat ik een zoon van 22 nodig heb in mijn leven. Ja, ik die niet zo heel erg dol ben op kinderen. Maar dat geldt dan vooral voor jonge kinderen, dat gejank en gedwing, ik kan er slecht tegen. Als ik dan zo'n ouder, die al totaal murw is, er met dode ogen totaal emotieloos op de automatische piloot mee in de weer zie, rol ik bij thuiskomst altijd mijn broekspijpen op om God op blote knieën te bedanken dat die gifbeker aan mij voorbij is gegaan. Maar vanaf tienerleeftijd kunnen kinderen, in mijn optiek, veelal gewoon wel in de openbaarheid verschijnen, en zijn het langzaam mensen aan het worden, uitzonderingen daargelaten.

Waarom ik dan plots een zoon van 22 zie als een gemis? Ik leg het u uit. Ik was bezig op mijn laptop toen er plotseling geen verbinding meer was met WiFi. Ik raak dan niet in paniek, ik voer dan, als een getraind circusaapje, alle mij aangeleerde controles uit:

• Het internetlampje om het modem deed het gewoon.
• Op mijn telefoon deed de WiFi het wel
• Laptop uitzetten en weer opstarten
• Modem uitzetten en weer opstarten
• Kijken of er een storing van KPN is in de buurt

Dat gaf geen soelaas, vervolgens een beetje in de computer kijken maar die bleef aangeven dat er geen WiFi signaal was. Dan rest mij niets anders dan de klantenservice van KPN te bellen, ik moet dan altijd heel erg zoeken naar dat nummer omdat ze je eerst het zelf willen laten oplossen door stappen te ondernemen, maar dat had ik dus al gedaan.

Ik kreeg een dame aan de lijn die ik het voorval uitlegde, en zij vroeg eerst mijn gegevens om te kunnen controleren dat ik wel degelijk een klant ben bij hen. Vervolgens vroeg ze een aantal zaken, en kwam ze met wat tips, maar we kwamen niet verder. 'Eén momentje alstublieft ik ga het hier even vragen' zei ze vervolgens. Na een paar minuten was ze er weer en zei: 'Ik vertel het u maar heel eerlijk, ik zit hier met mijn zoon van 22, en die heeft de volgende oplossing'.

Het was duidelijk dat in deze bange tijden ook de klantenservice van KPN veelal vanuit huis wordt bestierd, wat nu een uitkomst was, want de stappen die zij me, aangedragen door haar zoon, liet doorlopen, maakte dat na een paar klikken, waardoor ik op plaatsen in de computer kwam waar ik nog nooit ben geweest, het WiFi signaal weer werd herkend.

Ze was blij dat ze me had kunnen helpen en vertrouwde me toe dat haar zoon in de ICT zit. Ik natuurlijk ook blij dat alles het weer deed, en vond het wat te vrijpostig om over gedeeltelijke adoptie van haar zoon te gaan praten, omdat ik bedacht hoe fijn het moet zijn om een zoon of dochter te hebben die met dit soort nieuwerwetse hiccups de helpende en oplossende hand kan bieden.

Aan de andere kant zijn er in mijn omgeving ook een aantal vrienden die er verstand van hebben en in normale niet coronatijden me live ook met raad en daad bijstaan betreffende computerproblemen.

I had a dream

Ik droomde het afgelopen nacht, of dromen, misschien was het meer zo'n moment tussen slapen en waken in wanneer de geest niet is gebonden aan al die beperkingen die men zich doorgaans zelf oplegt en dan vrijelijk kan gaan zwerven. In dit geval ging het over één van mijn schoenenrekjes. Ik zal u even een synopsis geven.

Ik heb twee schoenenrekjes, één in een kast in de slaapkamer, en één in de kledingkamer. Met die in de kast heb ik geen problemen, maar die wordt niet meer verkocht, zodat die in de kledingkamer van andere makelij is. Alle nette schoenen en booties staan in de kast en alle sneaker-achtigen zijn op het rek in de kamer geplaatst, maar er is steeds een paar sneakers wat ervan afglijdt en die nemen in de val dan ook schoenen mee die eronder staan, zodat zich met enige regelmaat een berg schoenen onder aan het rek bevindt wat naast hele nare geschiedkundige associaties ook een aan waanzin grenzende ergernis bij mij oproept.

'Haal dat paar er dan af', zal uw eerste reactie zijn. Werkelijk? Kent u mij dan zo slecht? Er zit vanzelfsprekend een systeem in, de schoenen staan niet lukraak op het rek. Naast de verdeling tussen de twee rekken op nette schoenen en sneakers, staat het per rek natuurlijk op kleur, en het zal niet bestaan dat ik deze grijze sneakers onderaan tussen de witte zal gaan zetten. Dan kan ik meteen ook alle uit de was gekomen dekbedovertrekken, hoeslakens, kussenslopen en boxertjes willy-nilly in de kast leggen in plaats van onderop de stapel zodat er een rouleersysteem ontstaat en alles een keer aan de beurt komt. Of alle kleding in plaats van op soort en kleur weg te leggen en te hangen gewoon met m'n ogen dicht in de kledingkamer werpen.

O, u met slechts drie paar schoenen in uw bezit, wat bent u te benijden! Waarom ben ik niet lesbisch? Dan had ik aan een paar Timberland boots en een paar Björndal sandalen met klittenbandsluiting genoeg voor onder mijn afritsbroek en houthakkershemd. Maar nee, ik moet natuurlijk weer een aangeboren gevoel voor stijl, cachet en kleur hebben.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf begrijp ik ook meteen waarom ik alleen zal sterven, maar dit geheel terzijde. In mijn epifanie tussen slaap en waak kwam het tot me: ik kan de donkere sneakers ook beneden zetten en de witte en lichte kleuren boven! Het is natuurlijk te simpel voor woorden, maar voor een gestipuleerd mens als ik een openbaring.

Terwijl ik een foto nam om het geschrevene voor u inzichtelijk
te maken, schoof die vermaledijde schoen alweer langzaam naar voren.
Veel inzichtelijker wordt het niet. 

In Memoriam: Jerry Stiller

Ik kende Jerry Stiller vooral van zijn rol als Arthur Spooner, de nadrukkelijk aanwezig vader in de serie 'The King Of Queens' , een serie waarin ook zijn vrouw Anne Meara speelde. Met haar vormde hij in de jaren zestig het succesvolle comedy duo Stiller and Meara. Het stel was getrouwd van 1954 tot aan Anne's dood in 2015.

Jerry heeft in ongelooflijk veel series en films gespeeld vanaf de late jaren vijftig tot 2016. Ook heeft hij in verschillende stukken op Broadway gestaan. Het grote succes kwam in de jaren negentig toen hij Frank Constanza speelde in 'Seinfeld'. Toen die serie stopte wilde hij eigenlijk met pensioen, maar hoofdrolspeler Kevin James hem vroeg om in 'The King Of Queens' de rol van zijn schoonvader te spelen. Jerry vond het, zo zei hij, de grootste uitdaging van zijn carrière, hij is in 195 van de 207 afleveringen te zien.

Samen met Anne kreeg hij twee kinderen Ben en Amy die beiden ook acteur/actrice zijn. Op 11 mei j.l. is Jerry overleden, hij is 92 jaar geworden.

Jerry Stiller en zijn vrouw Anne Meara.

Jerry en Anne in hun jonge jaren. 

Jerry met Kevin James en Leah Remini in 'The King Of Queens'. 

Koordje

Ouderdom komt met gebreken, en dat is prima, over het algemeen is het allemaal te hanteren. Ik heb al sinds enige jaren een brilletje nodig voor als ik moe ben of om de steeds kleiner wordende lettertjes op verpakkingen en gebruiksaanwijzingen te kunnen lezen. Ja, die waren vroeger wèl groter! Zodoende heb ik altijd een bril in mijn tas, ligt er één bij de computer en één naast mijn bed. Zo grijp ik nooit mis.

Die in mijn tas gaat mee naar mijn werk omdat de lettertjes en cijfertjes die ik daar moet lezen zo minuscuul zijn, dat ik sterke vermoedens heb dat het bedrijf aandelen heeft in de (lees)brillenbranche. Ik stak de bril altijd in mijn cleavage, maar bij bukken of andere inspanningen viel die er regelmatig uit, met als dramatisch dieptepunt dat ik vorige week mijn bril wilde pakken en deze niet meer op z'n plek zat. Overal gezocht en gekeken, maar de bril was foetsie, zoek, ribbedebie. Zoekacties leverden niets op. Nou is dat niet zo'n grote ramp, want zoals u net heeft kunnen lezen heb ik er nog meer. De bril bij de computer is nu gepromoveerd tot tas- en werkbril. Ik ga wel een nieuwe kopen, maar daarvoor moet ik naar de stad en dat doe ik in deze tijd vanzelfsprekend niet.

Wel besloot ik om het seniorenattribuut, het leesbrillenkoordje, aan te gaan schaffen. Waar koopt men zoiets? Ik dacht bij de opticien, maar mijn collega's vertelden dat budgetwinkels als Big Bazar het verkopen. Mijn collega moest toch nog even daarheen en ze wilde 'm meebrengen maar ze waren op. Zodoende ben ik gisteren zelf in de buurt op stap gegaan. De eerste winkel had wel, maar dat waren meer kettingen met veel goud, glim, glitter en strass. Dat heb ik maar aan me voorbij laten gaan, zonder dat is het ook wel duidelijk. Maar good old Kruidvat had wat ik zocht, zodat ik nu met deze oude van dagen-feature weer een stapje dichter bij de rollator ben.

Hollywood

Het was de reden dat ik uiteindelijk de knoop heb doorgehakt om een abonnement te nemen op Netflix, om de speciaal voor deze streamingdienst gemaakte mini-serie 'Hollywood' te kunnen zien. De zevendelige serie gaat over het Hollywood na de Tweede Wereldoorlog, fictie en werkelijkheid worden er met elkaar in verweven, er komen personages in naar voren die echt hebben bestaan, zoals Rock Hudson, Hattie McDaniel en Anna May Wong, waarvan sommige gebeurtenissen echt hebben plaatsgevonden en andere fictie zijn. Daarnaast zijn er personages die zijn gebaseerd op echte personen. Het verhaal van Peg Entwistle waar het in deze serie in feite om gaat is trouwens werkelijk gebeurd.

De kritieken over de serie zijn over het algemeen wat zuinigjes, maar het verhaal stipt dan ook enige pijnpunten aan die heden ten dage nog steeds actueel zijn, zoals problemen die mensen van kleur en homoseksuelen toen en nu nog steeds hebben in Hollywood als acteur/actrice, schrijver of producer. Vervolgens is de me too-beweging van de laatste jaren niet voor niets gestart in Hollywood, met als misselijkmakend dieptepunt Harvey Weinstein. Dat is natuurlijk al sinds het begin van de filmindustrie zo geweest, maar wat in deze serie naar voren komt is dat ook jonge mannen er mee te maken konden krijgen. En deze punten die als een rode draad door de serie lopen zijn anno 2020 blijkbaar nog te confronterend voor menig criticus.

Zelf vind ik het tijdsbeeld prachtig in beeld gebracht (waarom dragen mannen geen hoeden meer?). De grote verhaallijn is goed uitgewerkt, maar sommige kleinere plotjes worden soms te snel afgeraffeld of zijn niet helemaal juist. Maar dit gezegd hebbende heb ik genoten van o.a. David Corenswet als Jack Castello, omdat, nou ja kijk maar eens naar hem, Patty LuPone als vrouw van de baas van de filmstudio, die plotseling alle zeggenschap krijgt, Jack Picking die een innemende Rock Hudson speelt. Jim Parsons (Sheldon Cooper in 'The Big Bang Theory') is grof, vuilbekkend en hilarisch in de rol van Henry Willson, die in real life ook de agent was die Rock Hudson ontdekte en hem die belachelijke artiestennaam gaf.  Daarnaast was ik onder de indruk van de kleine maar zo belangrijke rol van Queen Latifah als Hattie McDaniel de eerste zwarte actrice die een Oscar heeft ontvangen in 1940 voor haar rol van Mammy in 'Gone With The Wind'. Wat zij in de serie vertelt is echt gebeurd, zij mocht als zwarte vrouw niet in de zaal zitten, ook al was ze genomineerd, en werd ze naar binnen gemoffeld toen bleek dat zij de Oscar had gewonnen.

Ik kan u de serie van harte aanbevelen, maar enige kennis van wat Hollywoodnamen en de (Amerikaanse) mores uit die tijd is wel handig om het allemaal te volgen en te plaatsen.

David Corenswet.

Laura Harrier en Queen Latifa als Camille Washington en
Hattie McDaniel.

Jim Parsons als Henry Willson.

Reactie

De volgende gebeurtenis vind ik heftig, moedig en getuigen van beheersing, inzicht en mensenkennis. Een man vertelt:

"Ik steek met mijn dochter over, er komt een auto toeterend door de bocht. Ik steek mijn hand op, de man remt. Hij rent scheldend op mij af. 'Ik ga je doodmaken kerel, je weer niet hoe gek ik ben'. Ik adem in: 'Dat ga je niet doen'. Ik omhels hem. De man zegt 'sorry' en loopt rustig terug naar zijn auto".

Later verklaarde hij dat het was omdat zijn dochter erbij was dat hij kalm bleef. "Ik zag de wanhoop en frustratie bij die man in zijn ogen en voelde dat dit ging werken. Dat deed het gelukkig ook, op het alternatief zit niemand te wachten."

Ik las het van de week en heb er lang over nagedacht wat een krachtig signaal er van deze waarschijnlijk heel korte maar ingrijpende gebeurtenis uitgaat. En ja, er waren natuurlijk reacties op van 'omhelzen in coronatijd!?' en dergelijke, maar dan gaat men voorbij aan de boodschap dat deze man puur instinctief reageerde en daardoor het goede deed waardoor de situatie  deëscaleerde.

Tegeltjeswijsheid 354

Alles ziet er anders uit als de zon schijnt

Dus nadat er iemand was geweest om de zonnepanelen na te kijken en ze het weer te laten doen was er nog geen resultaat (zie het blogje van 23 april j.l.). De hele operette begon weer van voren af aan, de bewonersconsulent stuurde mijn bevindingen door naar het bedrijf dat hier het hele duurzaam wonen-project had begeleid die het meteen weer doorzette naar de firma welke de zonnepanelen had geplaatst die zich weer in verbinding stelde met de leverancier om te kunnen achterhalen wat het probleem nou kon zijn.

Het had nogal wat voeten in de aarde al die schakels waar het allemaal overheen moest. Ik kreeg bericht van de zonnepanelenfirma die na het contact wat zij hadden gezocht met de leverancier te horen hadden kregen dat de micro omvormer gewoon hoort te functioneren. De leverancier had vervolgens melding gemaakt bij de fabrikant van de micro omvormers, en die zouden ervoor kunnen zorgen dat mijn panelen het weer zouden gaan doen. Huppekee, nóg een schakel erbij. Mij werd gevraagd nog even geduld te hebben, zodra er een reactie van de leverancier zou komen werd er terstond contact met mij opgenomen.

Nou ben ik niemand als ik geen geduld zou hebben, maar niet tot in het oneindige, dus toen ik maar niets vernam over hoe het ervoor stond en ik daarbovenop constateerde dat vier van de vijf zonnepanelen plotseling op NC (no communication) stonden in plaats van de weinige 4 of 5 wat ze eerder aangaven, heb ik maar eens een mail gestuurd naar de zonnepanelenfirma met een screenshot erbij om het inzichtelijk te maken. Natuurlijk zoals mij betaamd met een kwinkslag hier en daar, want zo heel belangrijk is het nou ook allemaal weer niet, het is meer mijn lichte autisme betreffende dingen die niet doen wat ze moeten doen.

Daar kreeg ik antwoord op en de aanhef maakte meteen dat ik met de schrijver ervan wilde trouwen, hij deed wat ik ook wel eens doe, een van oorsprong Engelse uitdrukking letterlijk in het Nederlands vertalen, in dit geval: 'Ik begrijp helemaal waar u vandaan komt...', ik kan een volle dag vooruit op zoiets. Verder werd er gemeld dat de micro omvormer door de leverancier was opgestuurd, en dat hij zou zorgen dat deze week de micro omvormer vervangen zou worden. Op z'n vroegst zou dat donderdag zijn.

Maar wie schetst mijn verbazing dat ik reeds woensdag bij thuiskomst een werkbon in de brievenbus vond met de mededeling dat de micro omvormer was vervangen. Ik dus meteen kijken op die site waar mijn zonnepanelen op worden gemonitord, maar nog steeds stonden vier van vijf panelen op NC. Ik word er dan een beetje lacherig van en vermoed dat het iets gaat worden van de lange adem. Ook dacht ik dat ze misschien nog moesten opwarmen of zoiets, dus gisteren op de dag, toen de zon volop aan het schijnen was, nog maar eens gespiekt maar nog steeds no communication.

Ik de zonnepanelenfirma maar eens gebeld en verteld wat er aan de hand was, dat het dus niet aan de micro omvormer lag. Het was een verhelderend gesprek waarin me werd uitgelegd dat men van op afstand wel kan zien als er iets hapert aan de panelen, maar als ie het helemaal niet doet is dat niet te monitoren door de firma. Vandaar dat het niemand is opgevallen dat een aantal panelen van het begin af aan niet hebben gefunctioneerd. Wie had zoiets gedacht in het jaar des heren 2020?                       

Maar, zo werd mij meegedeeld, de leverancier moet de panelen eerst nog activeren, daar zou hij hen over berichten, en na het weekend moest alles het zeker doen. Ik antwoordde dat ik me dan wel weer zou melden als het niet zo mocht zijn. Maar, blijkbaar is er haast mee gemaakt, want gisteren in de vroege middag deden alle vijf mijn zonnepanelen het! Voor het eerst sinds ze zijn geplaatst.

En ja, ik zal nu met enige regelmaat op die site kijken of ze het ook blijven doen natuurlijk. Vanzelfsprekend heb ik iedereen die zich er tegenaan heeft bemoeid middels een mailtje met cc-tje ervan op de hoogte gesteld en ook dat ik een gelukkig mens ben nu. U weet het onderhand, ik ben met heel weinig tevreden.

Coconwereld

Mijn leven op de vierkante kilometer van de afgelopen twee maanden ervaar ik eigenlijk wel als iets positiefs. Gewoon wat eenvoudiger leven heeft mij rust gebracht, ik zou het bijna zen willen noemen. En ondanks dat Mark ons gisteren vertelde dat langzaam alles versoepeld zal gaan worden, ga ik zeker nog een tijdje door zo. Voor mij voorlopig nog geen restaurant of bioscoop, niet in de laatste plaats omdat hij beroep doet op een ieders 'eigen verantwoordelijkheid'. Ik heb daar over het algemeen niet zo'n hoge hoed van op. Zo'n 32 uur per week zie en ervaar ik dat negen van de tien mensen helemaal niet bezig zijn met hun verantwoordelijkheid hierin te nemen, uitzonderingen daargelaten, die vallen dan ook, als een verademing, extra op. Ik moet zigzaggend door het etablissement lopen om iedereen te ontwijken.

Ik heb mij namelijk voor 32 uur per week verhuurd aan een bedrijf die de gehele lockdown-light periode vrij light opnam. In het begin maakte ik me bezorgd over het feit dat ik 32 uur per week potentieel besmet zou kunnen raken dan wel zonder het te weten anderen zou kunnen besmetten. Ik heb dat van me af kunnen zetten door het niet te zien als míjn karma als dat zo mocht zijn, het (te) licht opnemen van het hele gebeuren is namelijk niet mijn keuze, die keuze is voor mij gemaakt. Het enige waar ik zelf invloed op heb is om buiten die 32 uur gewoon thuis te blijven en nergens heen te gaan. 

En dat laatste bevalt me uitermate goed dat ik dat voorlopig ook zo hou. Gek dat er zo iets ingrijpends als een pandemie moet plaatsvinden om te beseffen dat alles wat voor mij van belang is gewoon binnen handbereik is, voor zover je handen één kilometer kunnen bereiken, maar u begrijpt wat ik bedoel. Ik gruwel al bij het idee dat als terrasjes per 1 juni (?) weer open mogen, daar dan hele meutes meteen ook echt heen gaan. Ik ben al nooit dol geweest op mensenmassa's, ik heb dat altijd zoveel mogelijk geprobeerd te vermijden, maar ik voel nu al dat het me nog meer tegen is gaan staan. Laat mij nog maar even. Voor mezelf heb ik dit hele jaar verder schoongeveegd. Zie het als een social sabbatical. In, als God het wil, 2021 zien we wel weer. Ik blijf nog wat langer in mijn kleine coconwereld. 

Herinnert U zich deze nog? #157

MONITORS

"HEM HEM TEREM-TEM-TEM"

1969

Geen hitnotering

Vrijwel zeker herinnert u zich deze helemaal niet. Verwacht er daarnaast ook niet teveel van, het is een liedje van niks, een kinderliedje bijna, en toch deel ik 'm, omdat ik zo ongelooflijk blij ben dat ik deze, voor mij onvindbare parel, eindelijk heb gevonden. Ik leg uit; mijn vader had vroeger een bandrecorder, de voorloper van de cassetterecorder, met van die grote spoelen. Daar heeft hij een schat aan voornamelijk Nederlands repertoire mee opgenomen, en in plaats van precies te administreren van wat er op staat, voldeed hij dat door: 'diverse artiesten' op het doosje te noteren.

Ergens in de jaren tachtig ontdekte ik de al jaren in onbruik geraakte recorder met de banden en begon ze te beluisteren. Het meeste wat erop stond kon ik wel thuis brengen, maar dit liedje... Omdat het geen hit is geworden kon ik het ook niet in het Hitdossier vinden. In mijn gehoor was het Farce Majeure, maar op geen van hun albums stond het. De muziekbibliotheek in Rotterdam kende de titel niet en toen het wereld wijde web opkwam met destijds Fonos kwam ik er achter dat dit liedje op één van de eerste albums van André van Duin stond, maar dat was niet de versie die ik kende. 

En ik vond het zo'n leuk, gek liedje. Zo nu en dan ondernam ik wel een hernieuwde zoekpoging, maar zonder resultaat, tot vorige week, toen ik na lange tijd weer eens keek en ontdekte dat het liedje door de Monitors was opgenomen. Ik had nog nooit van de groep gehoord, het was een groep uit Noord Holland met o.a. Han Grevelt en Jaap de Haas. Ze hebben in totaal elf singles uitgebracht, maar geen is er een hit geworden. Het liedje blijkt zelfs op een verzamel-cd te zijn verschenen en op You Tube te staan. 

Het was alsof ik een cadeautje kreeg. U ziet het ik kan met iets kleins heel gelukkig zijn. 🎵Hem hem terem tem tem een olifant in een paardentram.....🎵

Ome Bertus

Van kinds af aan heb ik het altijd bijzonder gevonden dat na de festiviteiten op 30 april, Koninginnedag, met de eerste familie op het bordes en later op bezoek in het land, binnen een week op 4 mei diezelfde familie in zwart gekleed en met ernstige gezichten de dodenherdenking op de Dam bijwonen en een krans leggen, om de dag erna weer in vrolijkheid de bevrijding te vieren. En nog vind ik die laatste week van april, met Koningsdag op 27 april, en die eerste week van mei een bijzondere tijd.

Zeker dit jaar nu alles anders is vanwege de coronacrisis. Vandaag is het vijfenzeventig jaar bevrijding en dat zou natuurlijk groots gevierd worden, helaas beslist het lot anders. Ik kan me vijftig jaar bevrijding nog herinneren in 1995, ik was toen verloofd, het was prachtig weer en wij gingen naar Scheveningen naar de boulevard waar we andere vrienden ontmoetten en er een geweldig leuke dag van maakten. Vanaf dat jaar is 5 mei iedere vijf jaar een officiële feestdag. Zo ook dit jaar, behalve natuurlijk voor de vitale beroepen of bedrijven waarvan de directie vindt dat ze vitaal zijn. Dat zijn trouwens twee heel verschillende opvattingen.

Op 4 mei als ik wakker word, denk ik meteen: o ja, vandaag dodenherdenking, het voelt voor mij altijd een beetje als een beladen dag, en dat is ook goed. Vanzelfsprekend kijk ik om acht uur 's avonds naar de herdenking op de Dam en ben twee minuten stil. Ook denk ik op 4 mei aan mijn ome Bertus, de jongste broer van mijn moeder. In het gezin van Etten werd daarna nog een meisje geboren, zusje Anna, maar zij is maar een paar maanden oud geworden, zodat ome Bertus de jongste van het gezin bleef. Ome Bertus was jarig op 4 mei, vandaar dat hij altijd in mijn gedachten komt op deze dag.

Het gezin van mijn moeder en ome Bertus komt uit Delft en alleen hij is er altijd blijven wonen. Hij trouwde met tante Riet en zij kregen drie kinderen, Wilma, José en Albert. In de tijd dat ik kind was werden verjaardagen in de regel altijd groots gevierd, misschien wel dat die generatie die de crisisjaren en de oorlog hadden meegemaakt daarmee het leven wilden vieren omdat ze hadden ondervonden hoe anders het kan zijn. Omdat tante Riet uit een groot gezin kwam waren de verjaardagen bij hen altijd druk bezocht. Vanuit Den Haag konden we er op de fiets heen, maar soms gingen we ook met de trein. In die jaren stond de Calvé-fabriek in Delft niet ver van het station en het rook er daardoor altijd pindakaas.

Het najaar van 1986 stond bij ons thuis in het teken van de naderende verhuizing van mijn ouders naar Doetinchem en mijn verhuizing naar mijn eerste eigen flatje. In december ben ik met mijn ouders naar Woonwereld Waalwijk gegaan om voor meubeltjes te kijken. Daar werd in die tijd zoveel reclame voor gemaakt dat ik het idee had uitsluitend daar iets van mijn gading te kunnen vinden, wat ook zo was, ik heb er een kast en bankjes gekocht.

Toen we thuis kwamen kwam er telefoon uit Delft, ome Bertus die al enige tijd ziek was zou het niet lang meer gaan maken. Hij was pas 59 jaar. In februari 1987 is hij, de jongste van de vier van Etten kinderen, overleden. Elke 4 mei moet ik aan hem denken, het is tenslotte altijd zijn dag geweest.

Ome Bertus met zijn grote vriend.

Ik ben erbij

Ze opereren al vanaf 2013 in Nederland, er zijn dan mensen die er vanaf dag één ook meteen bij zitten, en je hebt mij, die eerst gisteren een eigen account heeft aangemaakt: Netflix. Ik was er niet onbekend mee hoor, zo erg is het nou ook weer niet, maar u kent me, ik ben geen pionier. Toen vriendin Talitha i.v.m. haar werk hier wekelijks was, had ze haar account op mijn tv geïnstalleerd zodat we naar de serie 'The Crown' konden kijken.

Zij heeft een account waar nog drie andere mensen op kunnen, die waren al vergeven, maar, zo stelde ze voor, ik kon op haar naam kijken, als ik het haar dan even appte. Heel lief natuurlijk en ik heb er kort gebruik van gemaakt, zo heb ik de serie 'Frankie And Grace' voor een gedeelte gezien, en zo hier en daar een film, maar ik voelde me toch wat bezwaarlijk om haar te appen, omdat dat in mijn geval altijd 's avonds is (overdag kijk ik geen tv) wanneer zij zelf ook zal willen kijken.

Ik hoorde van haar en andere vrienden welke series er zijn die ik echt heel leuk zou vinden en zelf las ik over de mini-serie 'Hollywood', over de filmindustrie in de jaren vijftig van Amerika die me interessant leek, dus gisteren maar ineens de koe bij de hoorns gevat en een account aangemaakt.

Zat ik natuurlijk eerst te kutten in het account van Talitha, maar nader onderzoek wees uit dat ik die eerst moest verwijderen ten einde mijn eigen account te installeren, en violà, ik ben weer een stukje verder in de eenentwintigste eeuw beland. Er zal een wereld aan mogelijkheden voor me opengaan, er zijn wat films die ik net heb gemist in de bioscoop, en dan natuurlijk wat series die enkel op Netflix te zien zijn. Daarnaast zal ik voorlopig niet zo snel naar een bioscoop gaan, ook al worden de maatregelen versoepeld en mogen ze weer open. Ook daar ben ik geen haantje de voorste in, ergens volgend jaar, na een tweede en, gezien hoe velen zich nu gedragen, eventueel een derde piek, is voor mij vroeg genoeg.

Deze mini-serie zal ik dan als eerste gaan bekijken. 

Allen Marshall

Als je de berichten vanuit de Verenigde Staten met die protesterende simpletons tegen de coronamaatregelen ziet en daarbij optelt dat dit volk een president als Donald Trump heeft gekozen, dan zou je denken dat ze allemaal uit de poppenkast zijn gevallen daar, maar je kunt nooit een heel volk over één kam scheren natuurlijk. Daarom deel ik graag het verhaal van Allen Marshall uit Detroit.

Allen had $900 gespaard om dat te gaan spenderen aan een stuk gereedschap, maar in plaats daarvan heeft hij ervoor gekozen om dat geld te besteden aan verplegers en verpleegsters door bij een benzinepomp te gaan staan met een bord waarop staat: "Free gas for nurses". Zijn plan is om de benzine te betalen voor hen totdat zijn gespaarde geld op is. Onderwijl heeft hij met deze actie anderen geïnspireerd.

'Ik heb dat gereedschap niet echt nodig, en dit is mijn manier om deze zo belangrijke mensen nu met het coronavirus te bedanken voor hun inzet', aldus Allen.

Toen was geluk... #56

Als je in de jaren zeventig in het bezit van een auto was, telde je niet mee als je geen toiletrolhoedje op de hoedenplank had liggen, of een ander van een toiletrol gemaakt gehaakt ding. Kom er in deze tijd nog maar eens om, zeker met de zowel hysterische als onverklaarbare run op toiletrollen in maart van dit jaar. Met aan zekerheid grenzende veronderstelling vermoed ik zomaar dat menig achterruit van de auto het zou hebben moeten ontgelden ten einde het zo kostbare kleinood te bemachtigen.