In Memoriam: Gene Wilder

Hij was een kind van Joods-Russische immigranten en zijn eigenlijke naam was Jerry Silberman, maar die naam vond hij zelf ongeschikt voor een acteur. Samen met een vriend ging hij het alfabet af, en toen deze "Wilder" zei, wist hij dat dit zijn artiestennaam zou worden. Gene haalde hij uit een boek van Thomas Wolfe. Gene Wilder begon met acteren op Broadway. Zijn eerste grote rol in een speelfilm was in 1967 als Eugene Grizzard, de begrafenisondernemer die werd ontvoerd in "Bonnie And Clyde".

De rol die zijn hele leven aan hem zou blijven kleven was die van Willy Wonka in de film "Willy Wonka & The Chocolate Factory" uit 1971 naar het overbekende kinderboek van Roald Dahl. Waar hij kwam bleven kinderen gedurende zijn hele leven roepen: 'Kijk daar is Willy Wonka!!' Hij heeft regelmatig samengewerkt met Richard Pryor, met hem maakte Gene vier films. Ook met Mel Brooks heeft hij verscheidende films gemaakt. Zijn laatste acteerklus was de rol van Mr. Stein in de tv serie "Will & Grace" in het seizoen 2002-2003.

Gene is vier keer getrouwd geweest, en heeft uit geen van de huwelijken kinderen. Zijn laatste huwelijk was met Karen Boyer in 1991 tot aan zijn overlijden. In 2013 werd Gene gediagnosticeerd met de ziekte van Alzheimer. Hij wilde dat absoluut niet in de openbaarheid brengen omdat hij met name zijn jonge fans, die hem als Willy Wonka zagen, niet wilde confronteren met een 'grote mensen ziekte'. Op 29 augustus jongstleden is Gene aan de gevolgen van deze ziekte overleden. Zij neef Jordan vertelde dat hij rustig is ingeslapen terwijl Karen en Gene elkaars handen vasthielden en luisterden naar zijn favoriete muziek. Gene Wilder is 83 jaar geworden.

Gene Wlder, links in zijn glansrol als Willy Wonka. 

Vóór de liefde

Lieve lezers, ruim even 10 minuten van je tijd in, want dat is de tijdsduur van onderstaande korte film "Vóór De Liefde" waar vriend Rick de spelregie voor heeft gedaan. Rick is werkzaam als theatermaker, acteur en leerwerkcoach bij het Rotterdams Centrum voor Theater en Theater Maatwerk, waar hij samen met mensen met een beperking hele mooie en soms ook confronterende voorstellingen vervaardigd. Regelmatig heb ik genoten van deze voorstellingen die met veel inzet en liefde tot stand zijn gekomen, en nu hebben zij in samenwerking met Senself deze korte film gemaakt die afgelopen zondag werd vertoond in het voorprogramma van de film "Lobster" bij de Pleinbioscoop in het museumpark van Rotterdam:

"Grace, Jack, Jordy, Niels, Patrick, Remo, Saskia, Stijn en Terence hebben meegedacht en meegeschreven aan ‘Vóór de liefde’. De film toont hun beleving en hun verhaal. Uitgangspunt van de film is om anderen deelgenoot te maken van de belevingswereld van iemand met een beperking en te tonen dat we helemaal niet zo van elkaar verschillen.

De stichting Senself wil talenten van mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking ontwikkelen en zichtbaar maken. Door deel te nemen aan trainingen en culturele activiteiten worden zij gestimuleerd meer uit zichzelf te halen, persoonlijke talenten te benutten, schijnbare ‘onmogelijkheden’ mogelijk te maken en vooral trots op zichzelf te zijn!"

Ik heb het geluk dat ik sommige van deze mensen al eens aan het werk heb mogen zien in één van de mooie toneelvoorstellingen, waarvan er hopelijk nog vele zullen volgen. Ik geloof dat Rick alweer bezig is met een nieuwe productie. Ga er dus maar even 10 minuten voor zitten lieve lezers, en ik raad aan om een tissuetje bij de hand te houden, want het is van een ongekende, ontwapenende, ontroerende eerlijkheid. We krijgen namelijk een kijkje in de harten van de acteurs.

Rick zit hier op de regisseursstoel, nou ja, poef.

Acteurs Jack en Saskia komen in stijl aan op de première.

Nutteloze weetjes

Medewerkers van Coca Cola worden ontslagen wanneer zij tijdens
werktijden Pepsi drinken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op het eiland Socotra in Jemen is 30% van de flora alleen maar daar
te vinden en nergens anders. Waaronder de dracaena cinnabari,
drakenbloedboom. Het sap van de bomen is vermiljoenrood.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen die naar meerdere genres muziek luisteren zijn vaak creatiever.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bij het bedrijf And Vinyly kun je na de crematie je as in een vinyl album
laten persen. De albums spelen 12 minuten aan iedere kant. Je kunt
er van alles op laten zetten, je favoriete nummer of een persoonlijke
boodschap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heel strenge ouders kunnen van hun kinderen door de striktheid
werkdadige leugenaars maken. Omdat kinderen die bang zijn om de
waarheid te vertellen op die manier leren meer misleidend gedrag te
vertonen om zo niet in de problemen te komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De gemiddelde vrouw wisselt gedurende haar leven 150 keer van
haarstijl.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
IJsberen zijn niet wit. Hun vacht bestaat uit transparante haren en
fosforische deeltjes, die het licht weerkaatsten, wat de beren wit doet
lijken en hen doet helpen om in hun natuurlijke omgeving te kunnen
opgaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Berezniki in Rusland vindt een jaarlijks Muggenfeest plaats. Het
hoogtepunt is als vrouwelijke deelnemers in korte broek en een hemdje
20 minuten in het bos gaan staan. Degene die terugkomt met de meeste
muggenbeten word gekroond als: 'Het meest lekkere meisje'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De meeste mensen zijn het gelukkigst op zaterdagavond om 19.26 uur.

Nog 7 maanden

Op 15 maart 2017 vinden de Tweede Kamerverkiezingen plaats. Ik ben daar nog niet heel erg mee bezig, maar nog niet eens terug van het zomerreces, beginnen sommige politici al met verkiezingsretoriek te praten. Zo zei onze premier Mark Rutte, van de VVD, dat hij spijt had van het breken van zijn vorige verkiezingsbeloftes. 'Ik zeg daar sorry voor', was reactie op het niet kunnen waarmaken dat er niet aan de hypotheekrente werd gemorreld, dat er geen geld meer naar Griekenland zou gaan en het ergste vond hij nu dat die duizend euro voor iedere werkende Nederlander die hij had beloofd geen doorgang kon vinden. Hij constateert dat hij een les heeft geleerd. We zullen het zien.

Diederik Samsom van de PvdA verkondigde 'Ik heb de couveusebaby verwaarloosd'. Ik dacht even dat hij net zoals hij destijds zijn gehandicapte dochter Benthe schaamteloos heeft gebruikt voor zijn campagne, nu weer een ander kind daaraan ging blootstellen, maar het bleek een metafoor te zijn voor zijn fractie. Nu de verkiezingstijd nakende is, moet hij zijn partij natuurlijk langzaam gaan losweken van coalitiepartner VVD. Hij vindt dat de opdracht van de PvdA verschuift, samen met de VVD richtte ze zich voornamelijk op economisch herstel, maar nu is het belangrijk om zich (weer) te gaan bezighouden met sociaal-culturele kwesties.

De partij die als eerste met z'n verkiezingsprogramma kwam was 50Plus, bij monde van Henk Krol. Nu ik zelf tot die doelgroep behoor mag en kan ik dat niet negeren. De AOW-leeftijd terug naar 65 jaar. Afschaffen extra vrije dagen voor senioren, waardoor ze niet extra duur zijn. In alle treinen moet weer een wc komen. Dat zijn 3 van de 15 speerpunten uit hun programma.

Ook Geert Wilders van de PVV heeft het programma klaar op slechts één A4tje, meer heb je ook niet nodig als je van Nederland een nationalistische heilstaat à la Noord Korea wilt maken. Feit blijft wel dat de PVV in de peilingen de meeste zetels heeft, en of ik het nu wel of niet met de standpunten van die partij eens ben, mocht het zo zijn dat het volk beslist dát de PVV daadwerkelijk de grootste partij wordt, dan vind ik niet dat andere partijen mogen weigeren om met de PVV samen te werken. Het is de keus van het volk, als men dat negeert, is de leus 'Iedere stem telt' die vanaf nu regelmatig te horen zal zijn een wassen neus. Bovendien staan zij ten dienste van het volk. We gaan het meemaken.

Nog geen verkiezingsprogramma, maar wel een duidelijke belofte kwam van D66-leider Alexander Pechtold, hij kondigde aan dat als zijn partij niet in het kabinet komt na de verkiezingen hij zal stoppen als leider van D66. Nu maar hopen dat het geen Gordon Heuckeroth belofte is. Deze wandelende klaagmuur roept al 15 jaar dat hij het gezanik en gezeur over hem zat is en naar Zuid Afrika zal emigreren en dat we nooit meer iets van hem zullen horen, alleen hij doet het nooit.

En dan is er nog de charismatische lijsttrekker van Groen links Jesse Klaver, die steeds meer op de premier van Canada Justin Trudeau gaat lijken in zijn publieke optredens, en naast het nog te onthullen verkiezingsprogramma van zijn partij ook zeker gebruik zal maken van het eerst genoemde feit.

Het wordt weer een vermakelijke tijd vol met beloftes die nooit waar gemaakt kunnen worden, meel in de mond en holle retoriek.

Mark Rutte 

Diederik Samson

Henk Krol

Geert Wilders

Alexander Pechtold

Jesse Klaver

Reünie

Nadat op 16 februari het doek definitief voor V&D gevallen was hadden collega's geregeld dat het nabije grand café Champs Élysées voor ons een besloten avond zou organiseren. Ik zat er op dat moment helemaal doorheen, alle stress van de voorgaande periode en het feit dat ik kort daarvoor ziek was geweest en nog niet volledig was hersteld droeg daar aan bij. Dus toen de sinds 2 maanden naar ons overgeplaatste bedrijfsleider op haar eigen kenmerkende wijze door de intercom kenbaar maakte dat zojuist bekend was geworden dat er geen doorstart meer plaats ging vinden en dat het 'einde verhaal' was, wilde ik alleen maar naar huis.

Samen met mijn direct leidinggevende had ik al langere tijd geroepen dat het hier op ging uitdraaien, maar wij werden dan als negatief weggezet, terwijl het slechts realiteitszin was. Een dunne lijn klaarblijkelijk. Eenmaal thuis zag ik op het journaal dat er ook bedrijfsleiders waren die het personeel bijeen riepen om het nieuws persoonlijk te vertellen en het voortouw namen om de emoties die los kwamen met elkaar op te vangen. Zo had het dus ook gekund, het is een keuze.

Nu is het inmiddels een half jaar later en er werd weer een avond gepland in het voornoemde grand café met een groot aantal collega's, en nu had ik er wel zin in. Het is allemaal verwerkt, met sommigen ben ik Facebookvriendjes, en ik vond het leuk om hen weer eens in levende lijve te zien en te spreken. Dus ging ik voor het eerst in 6 maanden de metroroute rijden die ik jarenlang bijna dagelijks maakte, best vreemd.

Eenmaal uitgestapt vond ik dat ik toch even langs de voormalige werkplek moest om met de neus tegen de ruiten te staan. Dat bleek niet te kunnen er was een afscherming geplaatst met daarop, hou je vast, een tijdlijn van V&D die, ik verzin dit niet, eindigt in 1905. Dit zegt veel over het net-niet imago van het vroegere roemruchte warenhuis, ik bedoel doe een volledige tijdlijn of laat het achterwege, wat in godsnaam wil je hiermee zeggen of benadrukken. Even een ijsje bij de Hema gekocht om af te koelen en toen richting Champs Élysées.

Vanwege het prachtige zomerweer konden we heerlijk buiten zitten en het was een feest om iedereen weer te zien. Geen mens heeft nog werk en de cursus van het UWV is een soort rode draad waar sommigen net mee klaar zijn (ik), anderen net begonnen of halverwege zijn en weer anderen nog helemaal niets hebben gehoord over een cursus whatsoever. Helaas niet met iedereen kunnen kletsen, maar het is de bedoeling om eens in het half jaar dit te gaan doen, als uitkeringsgerechtigden moeten we natuurlijk op de kleintjes letten, hè.

Niks geen neus tegen het raam.

Achter de ramen boven Wibra was onze kantine. 

Gezellig bijkletsen.

Groepsfoto. 

Ik was de baas en dan was jij de sollicitant

Gisteren op de warmste augustusdag ooit gemeten had ik de laatste bijeenkomst bij het UWV. Gelukkig is het gebouw voorzien van airconditioning en dat hield ik voor ogen op de warme tocht er heen. In de paar weken vond ik toch dat we een leuke groep hadden zo met elkaar en ook de coach die ons door de cursus heen loodste was een vrolijke dame. Er kwam ook iemand van de werkgeverskant, die al een keer eerder was geweest, en zij ging met ons sollicitatiegesprekken oefenen. Rollenspel dus. Het hele leven is een schouwtoneel, dus dan spelen we gewoon dat we een rollenspel spelen.

Daartoe hadden we een sollicitatiebrief die we eens verstuurd hadden met een cv opgestuurd naar onze coach en naar aanleiding daarvan werd er een sollicitatiegesprek gehouden. Ik had de sollicitatie genomen die ik naar de bibliotheek had gestuurd omdat ik zelf het idee had dat het een goede brief was, maar er niets op heb gehoord, zelfs niet een afwijzing. Ik vind dat onbehoorlijk, en het leek mij ook een mooie gelegenheid om te horen of ik iets vreselijk verkeerd had gedaan in die brief. Nou, dat was dus niet zo, ook zij vond het een goede brief en de functie van medewerker Taalpunt goed bij me passen. Ze vroeg of ik had geïnformeerd waarom ik niets had gehoord, maar dat had ik niet gedaan. Ik ben daar vrij kort door de bocht in met een 'graag-of-niet-attitude', het was nota bene vrijwilligerswerk.

Verder vond ze het goed dat ik een vraag die ze stelde beantwoordde met een wedervraag en het zo weer bij haar neerlegde, en dat ik een makkelijke prater was. Ik vertelde dat ik het erg leuk zou vinden om anderstaligen te helpen met het leren van de Nederlandse taal, en dat vond ze heel goed bij me passen, en ze stelde een opleiding docent NT 2 voor, maar ik heb even gekeken, daar heb ik niet de juiste vooropleiding voor. Ik had me wel al opgegeven als vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk als klassenassistent bij taallessen, maar daar was op dat moment geen plaats, maar ik sta wel in het bestand. Ik merk dat ik steeds meer neig naar iets maatschappelijks qua werk, omdat het overal schudt, trilt en beeft in de maatschappij, heb ik het gevoel dat als ik een kleine bijdrage kan leveren om mensen te ondersteunen in bijvoorbeeld het helpen met taal of inburgeren in het algemeen dat die persoon of personen zichzelf ook weer beter kunnen ontwikkelen en anderen kunnen stimuleren. Op dit moment is denk ik het aloude gezegde 'Verbeter de wereld, begin bij jezelf' meer waar dan ooit.

Een gezellige zomeravond

Gisteren heb ik laag profiel gehouden omdat ik volgens het Nationaal Hitteplan tot een kwetsbare groep behoor als oude van dagen. 's Morgens om 9 uur naar de friseur en vervolgens heerlijk in mijn koele huis vertoeft zonder al te veel inspanning. Het sporten heb ik wijselijk overgeslagen, het kan niet gezond zijn om met zo'n temperatuur je op gewichten dan wel cardio-apparaten te storten.

's Middags werd ik door vriend Marcel opgehaald om weer eens een hapje bij hun te komen eten in het nabije, maar met openbaar vervoer bijna niet te bereizen Bleiswijk. Bij aankomst stond Anita al boven de pannen en kwam mijn grote kleine vriend Jesse snel naar me toe voor een knuffel. Later kwam hun oudste zoon Fabian ook uit z'n werk. Hij is pas 17 maar heeft een eigen bedrijfje opgericht en doet goede zaken, vanzelfsprekend meteen genetwerkt, maar in dit prille stadium heeft de firma nog geen plaats voor een oudere, wat duurdere werknemer.

We konden fijn in de tuin zitten omdat de zon daar was verdwenen en hebben heerlijk gegeten en bijgekletst. Anita ken ik nog van begin jaren 80 toen we bij V&D op de Leyweg in Den Haag werkten. Er is sinds het faillissement een Facebookgroepje opgericht door oud medewerkers van die vestiging uit die periode, omdat we toen heel veel met elkaar optrokken ook na het werk, en we elkaar weer hebben gevonden via Facebook. Anita wilde daar heel graag ook lid van worden, dus heb ik haar aangemeld.

Het was een gezellige zomeravond zo in de tuin met leuk gezelschap. Op een christelijke tijd hebben Marcel en Fabian me weer naar het zwoele zomerse Capelle gebracht, want vandaag mogen zij weer werken en mag ik voor de laatste keer, terwijl het zo'n 35 graden dreigt te worden, naar het UWV. Gelukkig is het gebouw voorzien van airconditioning.

Jammer

De afgelopen weken werd heel NPO 1 er voor gereserveerd, de verrichtingen van de olympische sporters, en gisteren zijn ze thuis gekomen, althans zij die een medaille gewonnen hadden, de overigen waren al eerder, nog nét niet met pek en veren, het olympisch dorp uitgezet, want zij hadden niets gewonnen en werden direct op het vliegtuig naar huis gezet. De term 'samen uit samen thuis' was bij Chef de Mission Maurits Hendriks niet bekend, net zoals de olympische oergedachte dat meedoen belangrijker is dan winnen. Het was Pierre de Coubertin, die aan de wieg stond van de moderne Olympische Spelen, die heeft gezegd: "Het belangrijkste in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden". Maar daar had Maurits ook nog nooit van gehoord, geen medaille dan opgesodemieterd, nee ook niet als sporters zelf hun verblijf wilden bekostigen, gewoon moven. Lijkt me een gezellige man.

Jammer, ook al heb ik er helemaal niets mee, snap ik natuurlijk wel dat al die olympiërs jaren hier naar toe hebben geleefd en zichzelf veel hebben ontzegd om zover te komen, dan is het vrij kinderachtig om zo met hen om te gaan als een stel slecht presterende schoolkinderen die straf verdienen. Maar goed het is gebeurd, en Nederland en vooral sportminnend Nederland kennende is hier het laatste woord nog niet over gezegd, hier zal tot in lengte van maanden nog over nagepraat worden. 

Wat ik ook jammer vind, of zeg eigenlijk maar schokkend, is dat de NOS, die zoals gezegd wekenlang een hele zender in beslag heeft genomen om alles van wat er in Rio gebeurde verslag te doen, voor de Paralympische Spelen, die van 7 t/m 18 september worden gehouden, geen live verslag zal doen, maar enkele korte samenvattingen door de dag heen, in totaal minder dan twee uur per dag en soms nog minder. Schaamteloos! Deze sporters hebben net als de andere olympiërs er ongelooflijk hard voor getraind. Ook zij verdienen support en aandacht van het thuisfront. Gemiste kans om ook met deze sporters live hun momenten van euforie te kunnen beleven. Hiermee wordt duidelijk aangegeven dat er voor de minder valide mens nog een wereld te winnen valt in Nederland. 

Ik wens de dames en heren die aan de Paralympische Spelen gaan meedoen ontzettend veel succes en vooral ook veel plezier.

Barbra's Apple®

In deze tijden van nieuwsberichten die qua gruwelijkheid en weerzinwekkendheid het incasseringsvermogen danig op de proef stellen, is het een verademing om eens een klein grappig berichtje onder de aandacht te brengen. Barbra Streisand, zangeres, actrice, producente, regisseuse en filantropiste, die mijns inziens de grootste ster wereldwijd is vanwege haar enorme staat van dienst in diverse disciplines van de entertainmentindustrie, heeft de naam enigszins moeilijk te zijn om mee te werken, maar dat heeft alles te maken met de hoge eisen die ze ook aan zichzelf stelt. Zij neemt haar werk en haar publiek serieus en verwacht dat ook van hen die met haar werken. Daarnaast doneert ze enorme bedragen, en verbindt ze haar naam aan heel veel goede doelen en foundations, dat brengt dan weer enige balans.

Iets anders wat extreem gevoelig ligt bij Barbra is het juist uitspreken van haar naam. Oorspronkelijk heet ze Barbara, maar al heel vroeg in haar carrière heeft ze die tweede 'a' er uit gehaald, 'Je spreekt 'm toch niet uit', was haar reden. Bij haar achternaam maakt men wel eens de vergissing door de tweede 's' als een 'z' uit te spreken. Dit tolereert zij absoluut niet! 'My friend Liza (Minnelli) has the 'z'.' legde ze eens uit, refererend aan diens lied over hoe haar naam óók verkeerd wordt uitgesproken ( It's Liza with a 'z', not Lisa with an 's', 'cause Lisa with an 's' goes ssss not zzzz).

Haar ergernis hierover gaat heel ver, ze ontdekte dat Siri haar achternaam verkeerd uitspreekt, met een 'z' dus. Sommige vrienden van mij voelen nu een tinteling door hun lichaam gaan, want zij weten wie, of liever gezegd, wat Siri is. Voor een simpleton als ik was het erg fijn dat het werd uitgelegd, maar zij weten dat Siri de stemassistent van Apple is. Zij hebben zo'n adoratie voor Appleproducten dat als het een religie zou zijn zij die deur aan deur zouden gaan verkondigen. Geen Apple winkel, sorry store, kan voorbij gelopen worden of zij gaan er licht opgewonden met zever in de mondhoeken even in om het ten toon gestelde te betasten om na enige tijd duidelijk bevredigd de weg weer te vervolgen die ze gaande waren.

Iemand met het statuur van Barbra Streisand is natuurlijk op sprekende termen met de directeur van Apple, Tim Cook, en ze belde hem op met het verzoek om iets aan de uitspraak van Siri, betreffende haar naam, te doen. Als 's werelds grootste ster, ben je natuurlijk óók een diva en wil je wel wat meer dan alleen blauwe M&M's in je kleedkamer. Bij de volgende update op 30 september zal het aangepast zijn beloofde Tim. 

Meteen verwarring in Applegebruikers kringen, want de update van iOS 10, zou 7 september al zijn. Maar het kan ook zijn dat Barbra de MacOS Sierra bedoeld die dit najaar uitkomt, waar Siri z'n debuut zou maken op de Mac. Slapeloze nachten waarschijnlijk voor de echte Apple die hards. 

Over niet al te lange tijd zal ik waarschijnlijk weer een blogje aan La Streisand wijden, want dan komt haar 67e (!) album uit, die ik in bestelling heb staan.

Tegeltjeswijsheid 219

Goedenavond dames en heren

Zoals bekend ben ik een zeer beperkte tv kijker. Ik kijk vrijwel uitsluitend Nederland 1, 2 en 3, welke sinds enige tijd NPO genoemd worden, ik heb het even moeten opzoeken, maar dat staat voor Nederlands Publiek Omroepbestel. De commerciële zenders hebben maar heel sporadisch iets wat ik leuk vind, zoals volgende week, dan start de serie "Dokter Tinus" weer op SBS 6 en dat kijk ik dan wel, maar als ik de wervende aankondigingen zie van andere programma's, die rondom de reclameblokken tijdens het kijken naar de serie worden getoond, dan ben ik ten eerste verbaasd dat er zulke programma's zijn, en vervolgens dat er mensen daadwerkelijk naar kijken. Maar dat ligt geheel en al aan mij, want de commerciële zenders hebben een grote achterban die juist nooit of maar heel af en toe naar de publieke omroep kijken.

De afgelopen maanden heb ik eigenlijk alleen maar het Journaal om 20.00 uur gezien, om daarna de tv weer uit te zetten. Er was vrijwel niets leuks op, films komen meestal op de commerciële zenders, en door die reclames tussendoor duurt dat dan vaak meer dan 3 uur, daar heb ik echt geen zin in. Ik neem dan ook vol ontsteltenis kennis van mensen wiens eerste gang bij het opstaan is om naar de tv te lopen, die aan te zetten en pas weer uit doen als het tijd is om naar bed te gaan. Dat is zo ver buiten mijn belevingswereld, dat het begrip ervoor ook niet wil komen.

Nu is het zo dat ik van een generatie ben dat er overdag geen tv was, alleen op woensdag- en zaterdagmiddag was er, van ik denk 13.00 tot 16.00 uur, kindertelevisie, en daar keek ik dan als kind wel naar. En nu opa toch verteld, er waren ook maar twee zenders, toch keek ik toen meer tv dan nu. Maar, ik zag zojuist in mijn tv gids, ja mensen, ik heb nog een tv gids, en wees blij dat ik geen radiobode zeg, zoals mijn vader vroeger, dat het nieuwe tv seizoen er weer aankomt, en ik zag ook dat er weer programma's komen waar ik graag naar kijk: "Koefnoen", "Kanniewaarzijn", "Tussen Kunst en Kitsch", het voornoemde "Dokter Tinus" en zo af en toe weer een cabaretvoorstelling.

 "De Wereld Draait Door" begint ook weer, een fijn programma voor onder het eten waarvan ik hoop en vermoed dat de hevig getroebleerde Sylvana Simons niet meer als tafeldame zal worden uitgenodigd, omdat ze zich de laatste keer, net voor de zomerstop, samen met haar vriendjes van Denk zo belachelijk heeft gemaakt, om nog maar niet te spreken van mijn appetite die toen volledig was verdwenen. De reden dat het programma zo prettig is voor onder het eten zijn de licht verteerbare onderwerpen die er in behandeld worden, dat principe werd door de chronisch verongelijkte Sylvana met voeten getreden.

Bovendien begint op 20 september voor mij en mijn vaste theatervriend Harry ook het theaterseizoen weer. Ook de nazomer en het najaar hebben zo hun fijne en leuke kanten.

Herinnert U zich deze nog? #92

TOWER
"SEE YOU TONGHT"
1982
Aantal weken: 9
Hoogste positie: 12

Naast dat de Leidse band Catapult na hun glamrock periode vanaf de jaren 80 zelf onder verschillende namen platen uitbrachten (o.a. Monotones, Videokids en Rubberen Robbie) hadden ze eerder een productiemaatschappij opgericht, Cat Music. Door hen geschreven nummers die niet geschikt waren voor Catapult, werden door andere artiesten opgenomen: Internationals, Snoopy, Patricia Paay, Lia Velasco en Surfers hadden grote hits met liedjes uit de Cat Music stal.

In 1982 kwam Cat Music met de groep Tower, bestaande uit Ton Hoogenboom, Ben Peterzen, Henk van Loon en de krachtige vocalen van Cor van der Hoogt en Marian Pijnaker. De eerste single "See You Tonight" wordt hevig geplugd door de in die tijd oppermachtige Frits Spits. Hun stijl valt het beste te omschrijven als symfonische poprock met een commerciële twist. Er komt een conceptalbum "Titan", waarvan nog twee singles worden getrokken "Goin' Home" en het titelnummer. Na nog twee geflopte singles valt het doek voor Tower.

In de tijd dat Tower succesvol is zingen Marian en Cor ook de vocalen in van Fantastique, eveneens een productie van Cat Music. Het zijn discoliedjes, en "Mama Told Me" en "Costa Blanca" zijn Europese hits. Maar op de singlehoesjes zien we Dick van Dam en Astrid Leuwener, zij playbacken de hits ook tijdens tv- en andere optredens. Dit kunstje hadden de heren van Cat Music al eens uitgehaald met de Surfers, waar de Haagse zusjes Crooks van de Internationals de liedjes inzingen en op tv een aantal andere dames mimen, w.o. Esther Oosterbeek in haar pre Dolly Dots tijdperk. Ook de heren van de Surfers die we zien hadden geen noot gezongen op de hits.

Na het uiteenvallen van Tower zijn Marian en Cor doorgegaan met een nieuwe groep Split Decision, maar dat werd geen succes. Beiden gingen hun eigen weg maar bleven bezig in de muziek om in 2011 een reünie met de andere bandleden van Tower te maken met een aantal optredens en zelfs een nieuwe single op te nemen in 2014 "Show Me". Een album was ook in de planning, maar ik geloof niet dat daar iets van gekomen is.

Omran Daqneesh

Toevallig stipte ik het gisteren op de voorlaatste cursusdag van het UWV nog even aan. We moesten aangeven aan de hand van typeringen wat voor kleur mens je was, ik koos blauw, omdat daar de meeste overeenkomsten op stonden die mij typeerden. Daarna maakten we een test en ook daar kwam met overgrote meerderheid blauw uit, de hoogste score in conformiteit. Na 51 jaar kun je jezelf wel aardig inschatten natuurlijk. Het enige wat niet klopte wat er op het lijstje eigenschappen stond was 'emotieloos', hoewel het in eerste instantie wel zo kan lijken, maar dat is dan als het een er-moet-gehandeld-worden fase is, daarna komen de emoties alsnog.

Ik deelde mee dat ik gewoon een jankerd ben, dat ik bij sommige berichtgevingen van het journaal al naar de tissues moet grijpen. Helaas was dat gisteren ook weer het geval, er was een reportage te zien uit Syrië waar naast de schokkende mededelingen over mishandelingen en de duizenden doden in gevangenissen, ook weer de zoveelste luchtaanval was in Aleppo. In beeld kwam het 5 jarige jongetje Omran Daqneesh, die gezien zijn leeftijd alleen maar oorlog kent. Hij was bebloed en werd door een hulpverlener in de ambulance gedragen.

Wat mij opviel was dat het ventje flink gewond was maar in een soort shock verkeerde, hij huilde niet, geen enkel geluid, hij werd op een stoel gezet, keek in het rond, voelde aan zijn bebloede hoofd, veegde zijn handje aan de stoel af en totaal geen reactie. Heel surrealistisch.

Ik weet dat er ontelbare Omran's zijn, dat de wereld in brand staat en er de meest verschrikkelijke dingen gebeuren overal, naar alle waarschijnlijkheid nog meer en erger dan we ons maar kunnen voorstellen. Het is geen wedstrijd over waar en voor wie het het ergste is, het is allemaal vreselijk. Maar dit kereltje, waarvan nog niet bekend is of zijn familie er nog is, maakte het voor mij wel weer heel beeldend en pijnlijk duidelijk hoe verrot de mensheid voor een groot gedeelte is. Ik kon het niet van me afzetten, vandaar een blogje over hem en ik hoop dat het Omran zal lukken om deze ongetwijfeld traumatische ervaring te boven te komen en dat hij ooit vrede zal kennen in zijn leven.

Een mes in m'n rug

Als je zo oud bent als ik heb je heel wat figuurlijke messen in je rug mogen ervaren, dat is niet erg, daar word je groot van. Hoe ouder je wordt hoe meer je je schouders er over op haalt, bovendien is het beter om het van je af te laten glijden, ik vertrouw nog altijd op zoiets als karma voor de messteker. Maar dit blogje gaat niet over het figuurlijke mes van het welbekende gezegde, en nee, ik tik dit blogje ook niet vanuit het ziekenhuis omdat er daadwerkelijk een mes in mijn rug is gestoken, maar ik heb het gevoel of er een mes in mijn rug steekt, om precies te zijn net onder mijn linker schouderblad.

Ik leg uit; al enige tijd heb ik een wat pijnlijk gevoel zo tussen mijn schouderbladen, ik ging ervan uit dat ik iets had verrekt met sporten, maar ging stug door. Als senior zul je nu eenmaal met pijntjes moeten leren leven en ik ben van nature geen miezemauser, dus waar ik tegen anderen altijd zeg: "Luister naar je lichaam!", ging ik gewoon door met sporten. Eigenwijs zijn heeft soms z'n voordelen, maar in dit geval gold dat niet.

Afgelopen vrijdag had ik dus het gevoel of er een mes onder mijn linker schouderblad was gestoken, zo'n pijn had ik, maar in het weekend werd het wat minder, dus maandag gewoon weer gesport, en dat had ik beter niet kunnen doen. Dinsdag werd ik wakker met het gevoel of er in plaats van een mes nu een zwaard in was gestoken, en de pijn straalde uit naar mijn linkerarm. Ik ben geen hypochonder, maar ik dacht toch even: mijn hart zal er toch niet al klaar mee zijn? Mijn devies is, zoals bekend, dat voor mij alles na de 50 extra is, dus maakte ik me er ook niet heel druk om. Rode lamp, warme kruik, pijnstillers en in de loop van de dag werd de pijn wat minder, en ik merkte dat als ik ging zitten of leunen dat het erger werd. Beweging was dus goed.

Gisterochtend weer erge pijn, en ik besloot om wel naar de sportschool te gaan, maar niet met gewichten te gaan stoeien. Dus cardio, en omdat je lichaam dan warm wordt werd de pijn minder. Nog even iemand gesproken die enige kijk op het menselijk lichaam heeft en hij bevestigde wat ik al vermoedde, ik heb iets verrekt. Nu is het bij sporten in het bijzonder en bij mannen in het algemeen zo, dat de term die gebezigd wordt als je iets verrekt, verstuikt, verzwikt, overbelast, dan wel ergens doorheen gaat, je dat niet specifiek benoemd, maar dan zegt dat je geblesseerd bent. Het klinkt wat serieuzer, en daar kan alles onder vallen, van een vinger tussen twee dumbells knellen (ja, ik een paar weken terug) tot een arm uit de kom. Ik moet er altijd een beetje om gniffelen. Maar goed ik kan het nu ook zeggen: 'Ik ben geblesseerd'. Nah, ik hou het er gewoon maar bij dat ik een spier heb verrekt, en dat ik te eigenwijs was om er wat voorzichtiger mee om te gaan, zodat ik nu toch met een soort figuurlijk mes in mijn rug loop. Gaat vast wel weer over nu ik mezelf in acht neem.

It's a dirty job but someone's gotta to do it

Het meest ingrijpende wat ik van de Olympische Spelen ondervind, is dat het Journaal nu op Nederland 2 komt. Verder gaat het allemaal aan me voorbij. Er zijn vele mensen voor wie deze 4 jaarlijkse internationale sportmanifestatie het summum is, maar ik heb er totaal niets mee. Via het voornoemde Journaal krijg ik toch wel het één en ander te horen, zo zijn er diverse medailles gewonnen door Nederland, op het moment van dit schrijven 8 gouden, 2 zilveren en 3 bronzen, maar vraag me niet voor welke sporten. Als Olympische nitwit wil ik er wel voor pleiten om het medaille te noemen, ik vind de term gouden plak zo weerzinwekkend, ja zelfs een beetje viezig, maar dat kan aan mijn (taal)gevoelige oren liggen.

Vanzelf heb ik ook uitgebreid het hele verhaal van het Brabantse menneke wat naar huis is gestuurd mogen vernemen en diens verweer daartegen. Ik zou me wat bescheidener opstellen in zo'n situatie en geen dwangsom van 150.000 euro eisen alsmede een businessclassticket terug naar Rio. Wie wordt geschoren zit, en is, het beste stil. Het is dan ook in zijn gezicht ontploft. De Egyptische judoka die zijn Israëlische tegenstander geen hand wilde geven moest daardoor ook terug naar huis. Terecht, de archaïsche en achterhaalde Olympische gedachte is nog steeds dat sport verbroederd, zelfs in een wereld vol oorlog, en dat werd hier met voeten getreden.

Middels Facebook komt ook het e.e.a. tot mij, maar daar is het, zoals met alles op de diverse internetfora, vooral het spuien van al dan niet gefundeerde meningen over (wan)prestaties van de sporters. Dat blijkt onze minister van Gezondheid, Welzijn en Sport, Edith Schippers, in het verkeerde keelgat te zijn geschoten, ze zegt zich 'kapot te ergeren' aan alle kritiek op de sporters. Je zou denken dat ze wel wat gewend is, gezien haar beleid en als onder jouw verantwoordelijkheid ook 'Gezondheid' valt en je ergert je aan kritiek op sporters, dan heb je je prioriteiten echt heel goed op een rijtje. Maar goed de schat, die echt eens aan een nieuwe (lees: goede) kapper toe is, zit as I type al gezellig in Rio.

Samen met de eerste familie van Nederland. Met verbazing lees ik de berichten op het altijd amusante Facebook van onderdanen die het zo mooi, geweldig en fantastisch vinden dat zij daar zijn om de sporters aan te moedigen. 'Wat kunnen we trots zijn op ons koningspaar' zag ik ergens staan. Euhm, daar zijn ze ook voor ingehuurd, dat is hun werk, daar worden ze vorstelijk (pun intended) voor betaald. Het is een vervelende baan, maar iemand moet het doen. Ook de zorgen over Máxima als Nederland in een wedstrijd tegenover Argentinë staat. 'Dat moet moeilijk voor haar zijn' postte iemand inlevend. Welnee, ze heeft haar bankafschrift in haar tas kijkt er op en juicht als een dolle.

Aandoenlijk vind ik wel dat het royale gezin allemaal een identiteitskaart om hebben. 'Ja, u zegt nou wel dat u de koning van Nederland bent, maar dat kan iedereen wel zeggen'. Dat het nodig is bewees een commentator van de Amerikaanse zender NBC. Surfer Dorian van Rijsselberghe klom aan boord van het jacht der koninklijken en de commentator zag Máxima voor zijn vrouw, en de overige koninklijke familieleden voor fans aan. Nou moet ik in zijn verdediging zeggen dat Hare Majesteit de surfer een soort van aanrandde, dus is zijn vergissing begrijpelijk. Ik snap haar ook wel, dat surferslichaam omhelzen voelt natuurlijk wél even anders aan dan het pap(a)lichaam van haar gemaal. Ik vermoed zomaar dat er ook een bankafschrift in haar nachtkastje ligt, waar ze zo af en toe op kijkt om zichzelf eraan te herinneren waaróm ook al weer.

Koninklijk of niet, een identiteitskaart is verplicht.

Dorian is nog niet helemaal aan boord en wordt al besprongen door Máxima. 

Sprakeloos

Al een aantal jaar komt er aan de rand van de kleine vijver, die ik vanuit mijn keuken kan zien, een zwanenpaar nesten. de laatste paar jaar ook steeds op dezelfde plaats. Het echtpaar en wij, de bewoners, zijn aan elkaar gewend. Wij laten hen heerlijk hun gang gaan, één buurman staat op zeer goede voet met het echtpaar, daar halen zij eten. Zij voelen zich senang op die plek en wij voelen ons vereerd dat ze juist zo vlak bij ons hun kraambed inrichten.

Zo aan het begin van het voorjaar zie je, meestal, meneer Zwaan eens even poolshoogte komen nemen of alles nog naar wens is voor de aanstaande kraamtijd. Ze komen ook samen kijken en op een bepaald ogenblik wordt het nest gebouwd. Mijn moeder leeft vanop afstand ook mee, en vraagt rond die tijd regelmatig: "Zijn de zwanen er al?" Ik kan er intens van genieten, vooral omdat ik alles kan zien en aan het gedrag van meneer Zwaan merk wanneer de eieren gaan uitkomen. Het is altijd spannend om te tellen hoeveel kinderen er zijn en is het leuk om het gezin bezig te zien.

Vervolgens gaan ze weg, maar komen nog regelmatig terug, zoals van de week met kinderen die bijna net zo groot zijn als hun ouders, sommigen al wit, maar anderen nog met bruine veren. Kortom het zijn graag geziene tijdelijke bewoners van onze buurt.

Ik was, doordat wij zo groos zijn op 'onze' zwanen, letterlijk met stomheid geslagen toen ik las wat er in Alphen aan den Rijn had plaatsgevonden. Ik wist echt geen woord uit te brengen, en dat is heel wat voor iemand die veel met taal bezig is. Afgelopen zaterdag kreeg de dierenambulance van Alphen aan den Rijn een melding dat er zwanen zouden liggen op de hoek van de Spoorlaan en de Hoogendoornlaan. Daar eenmaal aangekomen troffen zij 2 volwassen zwanen en 5 jongen aan waarvan de nek was omgedraaid en vervolgens op een hoop gegooid. Volgens de medewerkers van de dierenambulance zijn de vogels door mensen gedood, want het was op een 'vakkundige' manier gedaan.

Weerloze dieren. Wat ben je dan een in en in slecht mens.

Het Indisch Monument en het Indië Monument in Den Haag

Ieder jaar wordt er op 15 augustus bij het Indisch Monument in Den Haag het eind van de Tweede Wereldoorlog herdacht omdat op die datum in 1945 Japan capituleerde. Maar waar is dan het veel minder bekende Indië Monument voor die er tegenover staat? Die is er voor de Haagse militairen die zijn gesneuveld in Indië en Nieuw-Guinea ná 1945.

Onlangs las ik in de "Oud Hagenaar" over een toevallige ontmoeting tussen Eeke Crabbendam en Flip Meershoek. Flip: "Regelmatig kom ik even naar het Indië Monument kijken, of het er nog een beetje netjes is. Weet u, Het Indisch Monument daar doen ze van alles aan, maar aan dit monument niks. Ik ben als dienstplichtige naar Indië geweest, Op 31 maart 1948 moest ik op de boot, ik was 20 jaar oud. Mijn oudere broer was al gegaan, die ging naar Sumatra, ik naar Midden-Java. Onze ouders stonden doodsangsten uit, want iedere dag stond er een bericht in de krant: 'Militairen gesneuveld in Indië'."

Na WO II heeft Nederland geprobeerd het oude koloniale gezag in voormalig Nederlands-Indië te herstellen. Daartoe werden in 1947 en 1948 zo'n 140.000 militairen uitgezonden. "Je had geen idee wat je daar ging doen. maar je ging, het moest. Ik werd daar hospik, gewondenverzorger. Ook heb ik gewerkt in het sanatorium voor TBC-patiënten, dat wilde ik niet, want ik wilde geen TBC oplopen. Maar de overste zei: 'Een infanterist loopt ook gevaar, dat geldt dus ook voor jou'. Mijn moeder schreef iedere dag een brief, of naar mijn broer of naar mij. Met het vliegtuig deed die er 14 dagen over, daar was je blij mee. Je had geen idee wanneer je zou terugkomen, dat was onbekend."

"Ik was vaak bang, we hebben vreselijke dingen meegemaakt, soms dacht je: dit overleven we niet. Maar waarom we nou precies gevochten hebben, dat weet ik niet. Toen we weggingen stonden de Indische baboes te huilen. Misschien wilden zij wel helemaal geen vrijheid, maar ze moesten het wel roepen: 'Merdeka' (vrijheid). Later is ons wel eens gevraagd: 'Wat is jouw bevrijdingsgevoel? Wanneer had je dat?' Ik wist het meteen. Toen de boot wegvoer, terug naar huis, stonden we aan de reling. Op de kade speelde een klein militair muziekkorps het Wilhelmus. Daar had ik eigenlijk niks mee, maar toen biggelden de tranen over mijn wangen. Toen had ik het gevoel van bevrijding, van nooit meer gevaar."

"Ik heb nooit over Indië gesproken. Er werd niet naar gevraagd, dus hoefde je ook niets te zeggen. Nu is alles anders, nu wil iedereen alles weten. Maar toen niet. Ook mijn ouders hebben nooit iets gevraagd. Ja, ze wisten veel uit de brieven die we schreven, maar de lelijke dingen schreef je niet. Mijn vrouw en kinderen weten ook niks, ik weet niet waarom niet. Ik had er geen behoefte aan dat zij het wisten. In het begin na je terugkomst was je alleen maar bezig je leven weer op te bouwen. Want de oorlog had voor ons eigenlijk 10 jaar geduurd. Ik kwam pas na 2 jaar en 2 maanden terug, toen was het 1950. En werk, ho maar. Er was een regel dat militairen uit Indië voorrang hadden bij werk, maar niks ervan. Als je solliciteerde als militair uit Indië, zeiden ze: 'Schei maar uit, jullie zijn te lui om uit je ogen te kijken'."

"In 1959 moest ik mijn militaire spullen inleveren. Toen moest ik een kwartje betalen omdat het bekertje van mijn veldfles ontbrak. Ik heb betaald, nu zou ik die man over de balie hebben getrokken. Want dat bekertje is er nooit geweest, terwijl ik die fles 9 jaar had, in 1950 gekregen vanuit de voorraad uit Indië. Pas 20 jaar na Indië kreeg je behoefte aan een reünie, toen had je je leven op orde. Met onze kameraden praatten we wel over van alles. Maar die zijn nu bijna allemaal dood, ik ben nu 87."

"Tja, ik had het allemaal liever niet meegemaakt, ik vond er niks aan. Je hebt er wel contacten aan overgehouden, dat is alles. Gelukkig heb ik geen trauma's, ik heb het goed kunnen verwerken. Maar liever was ik hier gebleven."

Het Indië Monument is een eenvoudig, mooi monument. 165 Namen, een leus in gouden letters doorkruist ze: 'Op welke grond werden ze gelegd in vreemde aarde'. "Ik zou best willen dat er wat meer bekendheid zou worden gegeven aan dit monument. Die jongens hebben wel hun leven gegeven voor hun vaderland. En wie weet daar nog van?"

Dit verhaal van deze ontmoeting met Flip Meershoek, opgetekend door Eeke Crabbendam, raakte me toen ik het las. Hoe jonge mannen, jongens nog, geen keus hadden en móesten. Geen idee hadden waarom en waarvoor. Sommigen vonden de dood, anderen waren voor hun leven getraumatiseerd en zoals Flip ook vertelde bij thuiskomst was er totaal geen begrip en werd nergens naar gevraagd. Omdat vandaag de herdenking weer plaatsvindt wilde ik dit verhaal van Flip Meershoek graag delen, vooral omdat het zijn wens is dat er meer bekendheid aan het Indië Monument en de betekenis ervan wordt gegeven.

Het Indië Monument.

Het Indisch Monument.

Mannenharten kloppen voor pizza

Mijn moeder had een prijs gewonnen in de Vriendenloterij, een boek of een film. Ik mocht iets van haar uitzoeken. Omdat ik met Chris, Rick en Harry met veel plezier destijds de film "Mannenharten" in de bioscoop heb gezien koos ik voor deel 2 van die film, die ons geheel voorbij was gegaan. Ik nodigde de mannen uit, en zo'n filmavondje breiden wij natuurlijk uit naar een gezellig samenzijn.

Rick bood aan om eigengemaakte pizza mee te nemen, en Harry completeerde het door zorg te dragen voor het dessert. Dat was nog eens makkelijk voor mij. Ik had wat lekkers voor bij de koffie gehaald en wat te smikkelen onder de film. Rond 4 uur 's middags hadden we afgesproken. Eerst lekker bijgekletst en toen onze maagjes begonnen te knorren de pizza's in de oven gezet. Wat was dat heerlijk! Een wijntje erbij en het was een koningsmaal, zeker met de tiramisu die Harry had meegebracht waarmee we in de Italiaanse sfeer bleven.

Ondanks protest van mij stonden Harry en Chris er op om de afwas te doen, waarna ik mezelf op de koffie met aarbeiengebak kon werpen. Tijd voor de film. Zo leuk als de eerste film van "Mannenharten" was, zo, euh, apart was dit vervolg. Films met raamvertellingen zijn sinds "Love Actually" vrij populair, in Nederland wordt er een beetje in doorgeslagen, sinds "Alles Is Liefde" heb ik het idee dat er per jaar wel een aantal van dit soort films uitkomen, en op zich vind ik het een vermakelijk genre, maar "Mannenharten 2" is echt een ongelofelijk slechte film, de verschillende verhaallijnen zijn helemaal niet zo verschillend, de dialogen zijn erbarmelijk slecht, de situaties in zulke films mogen best wat ongeloofwaardig aandoen, maar hier zaten we elkaar regelmatig met grote ogen aan te kijken over de stupide wijze waarop zaken worden neergezet. Ondanks dat doen de meeste (Nederlandse) grote acteernamen van deel 1 er weer aan mee, maar niemand komt echt uit de verf, alleen het personage van Fabian Jansen (Niels) vond ik bij tijd en wijle hilarisch.

Onze harten klopten meer voor de pizza dan voor deze film, maar zelfs zo'n matige film kan de dynamiek, gezelligheid en vrolijkheid van ons vier niet verstoren, we hebben weer een geweldige middag en avond gehad.

Het ei is gelegd

Naar aanleiding van de blog waarin ik vertelde over mijn aanstaande engagement bij Radio Capelle, kreeg ik reactie vanuit Hengelo van Jan Erik, jullie weten nog wel, van het interview, dat hij ook in mijn columns geïnteresseerd was. Noes en hij hadden al eens contact gehad over het eventueel samen oppakken van dingen, dus diende ik, of liever gezegd mijn nog te maken columns, als schakel om inderdaad tot een samenwerking te komen tussen Radio Capelle en RTV Oost.

Zoals het er nu naar uitziet maak ik voor de uitzending van "Uit De Kast" van Radio Capelle een column die ik live in de uitzending voorlees, dat is op de eerste zaterdag van de maand. De column als zowel de radio uitzending worden ook op site van Radio Capelle geplaatst. Jan Erik, naar wie ik de column óók opstuur, knipt mijn voorgelezen onderdeel uit het programma en monteert het in zijn programma "De Roze Golf" van RTV Oost. En ook op die site wordt de column zowel in geschreven als in gesproken vorm geplaatst. Er zijn gesprekken gaande dat op Radio Capelle de uitzendingen worden opgeschaald naar twee per maand, maar ik weet natuurlijk niet of ik daar ook een onderdeel van uit zal gaan maken. Ik hoor het vanzelf wel.

Dit alles alleen gebaseerd op mijn blogjes. Er was toch wel enige druk om met mijn eerste column indruk te gaan maken. Het wachten was op het onderwerp voor de uitzending van 3 september, en die kreeg ik begin deze week aangereikt inclusief het draaiboek. Mijn column zit aan het eind van het programma als een mooie overdenking. Meteen had ik een, vond ik zelf, leuk idee om als een soort eigen signatuur mijn columns te gaan afsluiten met een quote uit een nummer, waarna dat nummer wordt ingestart. Vanzelfsprekend wel een lied wat qua tekst met zowel de column als het onderwerp van het programma te maken heeft. Dat idee werd goed ontvangen.

Nou, na even over het onderwerp te hebben nagedacht en wat research begon er in mijn hoofd iets te ontstaan wat langzaam maar zeker op een echte column ging lijken, tijd om het te gaan opschrijven. Mensen die mij kennen en zeker die met mij gewerkt hebben weten dat ik vrij voortvarend te werk ga als ik een opdracht heb (kandidaat-werkgevers nemen jullie notitie?). Zo kon het dat binnen een paar dagen de column af was en ik met een druk op de knop mijn hersenspinsels naar het groepje radiomakers van Radio Capelle zond. Spannend, maar er werd meteen gereageerd dat dit heerlijk snel was en of ik wist hoe lang het zou duren als ik het zou voordragen. Dat had ik vanzelfsprekend al getimed (kandidaat-werkgevers...) dus kon ik het doorgeven. De column werd direct in het draaiboek opgenomen.

Noes belde op om te vertellen dat hij het had gelezen, het een goede column vond, zelfs had gelachen over een bepaalde passage, wat natuurlijk ook de bedoeling was, maar dat het gebruikelijk was dat vóórdat ik het met een joviale druk op de verzendknop naar de hele groep stuur, het eerst even met hem als eindredacteur moest overleggen. Een leermoment voor de beginnende radiomaker. En ook wel logisch hij is eindverantwoordelijke en moet rekenschap afleggen aan de mensen van Radio Capelle over de inhoud van zijn programma. De volgende keer zal ik dat dus keurig doen. Maar het is wel een opsteker dat mijn eerste column, zo zonder overleg, toch integraal wordt opgenomen in het programma inclusief het door mij uitgezochte muziekje.

Nationaal ZorgFonds

Tien jaar na de invoering van ons zorgstelsel blijkt deze niet toegankelijker, maar wel duurder. Het CBS geloofde er destijds heel erg in. 'Kosteneffectief, toegankelijk en van hoge kwaliteit', schreven ze in 2003. Recente cijfers van de OESO geven echter aan dat dit stelsel enorm duur is. In Nederland geven we per persoon per jaar €1365,- meer aan zorg uit dan andere landen. Voor de invoering van het huidige zorgsysteem lagen de kosten onder het Europees gemiddelde, nu schieten we er bovenuit.

Gezamenlijk betaalde zorg verschoof naar individueel betaalde zorg. Het eigen risico zorgt voor een hogere premie voor zieken om de premie van gezonde mensen te drukken. In 2014 konden 800.000 klanten van de vier grootste verzekeraars hun eigen risico niet betalen. Van de doktersassistentes geeft 92% aan dat zij met regelmaat patiënten de deur moeten wijzen wegens betaalproblemen.

De zorg werd niet goedkoper en zeker ook niet toegankelijker. Op de NUMBEO-lijst van goede zorgstelsels staan we op de 29e plaats, in de Bloomberglijst op plek 40. Nederlanders zetten de zorg in de top drie van maatschappelijke problemen volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau.

Gisteren kwam mij het Nationaal ZorgFonds onder ogen, als je op de voorgaande link klikt kom je op hun website, waar je hen kunt steunen in hun actie. Je kunt daar ook precies lezen wat hun doel is, ze willen dat de zorg voor en van iedereen is en dat de gezondheid centraal staat en niet de marktwerking. Ze streven er naar om de zorgverzekeraars af te schaffen en één Nationaal ZorgFonds op te zetten. Zonder onnodige bureaucratie en zonder eigen risico, die nu €385,- is.

Ik heb mijn naam en email aan hen gegeven, omdat ik denk dat het een goede ontwikkeling zal zijn, zeker als je leest op hun gemakkelijk toegankelijke website, die in gewone mensentaal is opgesteld, hoe het met een ZorgFonds zoveel beter kan gaan. Neem de moeite om het eens te bekijken en maak dan je eigen beslissing om het initiatief te steunen. We wonen nog steeds niet in communistisch China of dictatoriaal Turkije, dus een ieder heeft het recht om het iets te vinden wat zijn of haar support verdient of het ver van zich te werpen.

Er was er één jarig

Gisteren was vriendin Nadira jarig en vorige maand meldde ze dat ze haar verjaardag ging vieren. Ze had voorgaande jaren al eens gezegd: "Ik denk dat ik mijn verjaardag vier, maar het cruciale woordje 'denk' zat er bij de uitnodiging dit jaar niet bij, dus deze keer ging het daadwerkelijk plaatsvinden.

Ze had bedacht om er qua catering een jaren 70 twist aan te geven, dus was er bowl, stukjes kaas met een uitje er op en rolletjes ham met asperges, e.d.. Alleen de in die jaren zo bekende glaasjes met sigaretten ontbraken, omdat niemand in haar directe omgeving rookt zou dat ook weinig zin gehad hebben. Ze had voor de lol nog even gezocht of er chocoladesigaretjes te koop waren, maar zover ik weet zijn die al enkele jaren geleden in de ban gegaan, en zijn ze zelfs rond St. Nicolaas ook niet meer te koop.

Het was een heel gezellige avond met leuke mensen, naast haar vriendenposse, waren haar vriend, moeder, broer en zwager er ook en kwamen er als verrassing vrienden uit Noord Holland op visite.
Heerlijk van al het lekkers genoten en leuke gesprekken met elkaar gehad. Ik vermoed zomaar dat ze na zoveel gezelligheid in de toekomst haar verjaardag niet meer stil voorbij laat gaan.

Vanzelfsprekend ook een doos met gebakjes.

The birthdaygirl herself zoals het in de jaren 70 gebruikelijk was
rondgaand met de schalen.

Hallo en tot ziens

Waren ze eerst nog boos op elkaar vanwege een neergeschoten gevechtsvliegtuig eind vorig jaar, gisteren hebben ze het weer bijgelegd. Vladimir Poetin en Recep Erdoğan. Ik denk dat de Turkse dictator in de ogen van zijn evenknie in Rusland bewondering heeft geoogst door afgelopen weekend 1 miljoen mensen op de been te krijgen om de straten rood te kleuren met de nationale vlag om te protesteren tegen iets wat twee weken geleden al beslecht was.

Als je het volk zo hebt gehersenspoeld, lees: bang gemaakt, dat ze blindelings doen wat je zegt, zelfs zoiets stompzinnigs als het protesteren tegen iets wat al een halve maand voorbij is, dan vraag je hem eens op de thee, zeker als de man in korte tijd ook nog duizenden juristen, docenten, journalisten, wetenschappers, kortom mensen die wél hun hersenen durven te gebruiken, heeft ontslagen en er nu nog zo'n 16.000 van vast zitten. Dan wil je even tips uitwisselen. Zeker ook notities maken hoe hij het voor elkaar krijgt dat Turken in andere landen tóch achter De Grote Leider staan, en hoe richt je zo'n kliklijn op?

Recep bedankte Vladimir voor zijn telefoontje na de couppoging. Ik denk dat het iets in de trant van 'wat erg voor je meid', geweest zal zijn, maar deze vond dat vanzelfsprekend, want hij zei 'altijd categorisch tegen pogingen tot onconstitutionele acties' te zijn. Een gebied van een buurland annexeren hoort daar denk ik niet bij, maar dat weet ik niet zeker.

In Nederland waren we met hele andere dingen bezig, daar was het hete nieuws dat turner Yuri van Gelder, je weet wel die van 1.50 bij 1.50, naar huis is gestuurd van de Olympische Spelen. Je zou van iemand die in 2009 is geschorst vanwege het feit dat ie veelvuldig met zijn neus in de vim lag verwachten daarvan geleerd te hebben en zich voorbeeldig zou gedragen. En niet dat ie tegen de regels in het olympisch dorp had verlaten om stomdronken en luidruchtig rond een uur of 6 in de ochtend weer terug te komen. Alcohol en (olympisch) sporten gaat niet samen, zo werd gesteld. Bijzonder wel om de ontmoetingsplaats van de sporters en hun achterban het Holland Heineken Huis te noemen. Ach, what's in a name? Een keiharde les voor Yuri die zo dicht bij zijn droom was.

Herinnert U zich deze nog? #91

BOUDEWIJN DE GROOT & ELLY NIEMAN

"PRIKKEBEEN"

1968

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 8

Als groot fan van Boudewijn de Groot is dit één van mijn favoriete nummers. De prachtige tekst van Lennaert Nijgh op muziek van Boudewijn met het fenomenale orkest onder leiding van Bert Paige. Dit lied geeft voor mij perfect het 'jaren 60-gevoel' weer. Lennaert wist zijn teksten zo intrigerend te schrijven dat je helemaal in het lied zit en zelf kunt interpreteren waar het over gaat. Lennaert werd geïnspireerd door het kinderboek "Reizen en avonturen van Mijnheer Prikkebeen" uit 1858, wat een bewerking was van de Zwitserse stripfiguur Monsieur Cryptogame van Rodolphe Töpffer. In het boek wordt Prikkebeen afgebeeld als een lange dunne man met slipjas, hoge hoed en een vlindernet die op reis gaat naar Amerika. Hij heeft ook een zuster Ursula, wat Lennaert dan weer op het idee bracht voor de hit "Dag Zuster Ursula" van Rob de Nijs. 

Het is één van de weinige duetten die Boudewijn in zijn loopbaan heeft opgenomen. Elly Nieman won in 1965 als 19 jarige het "Cabaret Der Onbekenden". De hoofdprijs was het maken van een lp met naast veel eigen nummers ook een prachtige vertaling van het Shangri Las nummer "Past Present And Future", en een lied geschreven door Boudewijn en Lennaert, dus was de stap klein om haar te vragen om 'het mager meisje van plezier' in "Prikkebeen" te vertolken. In 1968 trouwde Elly met Rikkert Zuiderveld en gingen samen een zeer succesvol duo vormen, eerst met  maatschappijkritische nummers, maar halverwege de jaren 70, nadat zij zich tot het christendom hadden bekeerd met repertoire dat daarbij past, om wat later toch weer wat meer kritische teksten te maken.

Elly, die zich tot op de dag van vandaag in hippie-stijl kleedt en Boudewijn zijn al die tijd vrienden gebleven en bij gelegenheid, die echt heel zeldzaam is, willen ze nog wel eens hun hit uit 1968 ten gehore brengen, zoals op 3 oktober 2008 waar ze optraden ter gelegenheid van '50 Jaar Nederpop'. 

40 Jaar later nog één keer "Prikkebeen". 

Nutteloze weetjes

In Japan is er een woord voor de gewoonte om te veel boeken
te kopen, die in stapels in je huis te leggen en ze nooit te lezen:
Tsundoku.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een bouwvakker in Indiana had een grote 'Where's Waldo'
geplaatst op het bouwterrein waar hij werkt waar kinderen van
het ziekenhuis op uit keken en zo konden zoeken waar Waldo was.
Toen hij hoorde dat ze hem hadden gevonden verplaatste hij Waldo
zodat de kinderen weer opnieuw konden zoeken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 17 jarige Vinnie Ream heeft Abraham Lincoln 5 maanden lang
iedere dag bezocht. Senators hadden haar ingehuurd om een buste
te maken van iemand naar haar eigen keuze en ze koos Lincoln, die
5 maanden lang iedere dag iets van zijn tijd voor haar inruimde.
Ze was ook ingehuurd om zijn herinneringsbeeld te maken, maar
ze werd gewaarschuwd dat haar leeftijd en het feit dat ze vrouw was
tegen haar zouden werken bij de uiteindelijke keus. Ze was de eerste
vrouw die de eer te beurt viel en haar werk staat nog steeds in
Capitol Rotunda.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een vrouw 'eet' gemiddeld 3,5 kilo lippenstift in haar leven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bultrug walvissen beschermen andere dieren tegen orka's.
Er zijn talloze gedocumenteerde gevallen bekend waar bultruggen
actief op zoek zijn naar orka's om hun jacht op prooien te saboteren,
soms door deze letterlijk naar een veilige omgeving te brengen.
Niemand weet waarom ze dat doen, waarom ze zichzelf in gevaar
brengen terwijl ze er niets voor terug krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elke jaar op 6 augustus viert de Mars Curiosity Rover het jubileum
van zijn aankomst door 'Happy Birthday' te zingen. Voor zichzelf.
Helemaal alleen. Op Mars.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ralphie Koppelman is autistisch en heeft altijd problemen gehad
om met vreemden te communiceren en vond het vreselijk om zijn
routine te moeten doorbreken. Maar sinds zijn moeder Pokémon GO
bij hem heeft geïntroduceerd wil hij op pad, lacht en communiceert
hij, is interactief, geeft zelfs 'high fives' en maakt oogcontact met
vreemden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je gezicht met de linkerkant naar de camera richten maakt je
aantrekkelijker. Veel schilders hadden een voorliefde om hun
modellen van de linkerkant de schilderen. Studies hebben ook
aangetoond dat mensen ook meer geïnteresseerd zijn in de linkerkant
van het gezicht, omdat je doorgaans meer emotie toont met de linkerkant
dan met de rechterkant van je gezicht.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Finland krijgen PhD afgestudeerden een hoge hoed en een zwaard
bij hun diploma.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~