Airfryer

Weet u het nog? In mei van dit jaar had ik mezelf ook eens in de de vaart der volkeren laten opstuwen en een heteluchtfriteuse aangeschaft, die bij inschakeling de aardlekschakelaar bijkans deed exploderen. Er bleek sluiting in het apparaat. De webwinkel waar ie gekocht was deed niet moeilijk en ik kreeg het aankoopbedrag terug want ze konden geen andere leveren. Hij staat nog steeds onder in de gangkast, maar het ding moet weg, want wat heb je aan een apparaat die kortsluiting veroorzaakt? Maar het voelt heel tegennatuurlijk om een spiksplinternieuwe heteluchtfriteuse in de afvalcontainer te werpen. Toch zal het gaan gebeuren want er is dan uiteindelijk vervanging gekomen.

Afgelopen zondag was ik bij vriendin Talitha en ze had een nieuwe Airfryer waarin ze kaasbitterballen maakte. "Ach ja, ik wil ook nog steeds een Airfryer" zei ik zo langs mijn neus weg. Talitha ziet het dan als een persoonlijke missie dat het ook gaat gebeuren, in die zin dat ze linkjes gaat doorsturen en ik weer warm wordt gemaakt om daadwerkelijk tot een bestelling over te gaan. Die van haar zag er wel top uit en de kaasbitterballen waren overheerlijk. Het werd dus dezelfde Airfryer die zij heeft en geen heteluchtfriteuse. "Dat is hetzelfde", zult u zeggen. Ja, een Airfryer is een heteluchtfriteuse, maar nadat de uitvinder ervan, de Almeerder Fred van der Weij, zijn uitvinding aan Philips aanbood heeft die een exclusieve licentie op het octrooi genomen. En is Airfryer de merknaam van Philips die er als eerste mee kwam. Anderen moeten het bij heteluchtfriteuse of andere merknamen houden. En vanwege mijn ervaring met een van het origineel van Philips afgeleide besloot ik om deze keer voor the real thing te gaan. 

Gisteren is ie gearriveerd. Ik heb 'm nog niet gebruikt, wel een zakje bitterballen gekocht om het van de week eens te proberen. Met de eerdere ervaring gaat dat best een spannend moment worden. En de mogelijkheden van zo'n Airfryer blijken eindeloos, naast frites en snacks kan er ook groente in gemaakt worden, zelfs ook broodjes, vlees en nog veel meer. Sterker nog er is een app in het leven geroepen (het zal es niet) NutriU, waar meer dan 500 recepten opstaan die te maken zijn met de Airfryer. Als ik een nieuwe telefoon heb zal ik het erop installeren. What will they think of next?

Coronapas en weigerartiesten

Bij mij op de sportschool kom ik binnen, haal mijn lidmaatschapskaart door de kaartlezer die op de balie staat, krijg een sleuteltje voor een locker en ik kan me omkleden en gaan sporten. Aan diezelfde balie kunnen ook kleine versnaperingen worden gekocht, waaronder broodjes, koffie, thee, e.d.. Het is nu zo dat als men iets van het 'horeca-assortiment' wil en dat op de daarvoor aangewezen plaats wil nuttigen, men de QR-code moet laten scannen. M.a.w. dezelfde mens die komt sporten kan, als ie dat enkel komt doen, gewoon doorlopen en van alle faciliteiten gebruik maken, maar als ie daarna nog wat wil gebruiken dient de QR-code te worden gescand. Zo zullen er in den lande wel meer op z'n zachts gezegd vreemde situaties zijn ontstaan sinds afgelopen zaterdag. 

Ik denk alleen: wat idioot, en ga verder door met leven. Ik krijg er geen verhoogde bloeddruk van, aderen zwellen niet op in mijn nek, noch gaan ze kloppen in mijn slaap. Ik voel geen behoefte om te demonstreren of whatever. Als ik niet gevaccineerd zou zijn, zou ik daar bewust voor gekozen hebben en de consequenties die dat (tijdelijk) heeft aanvaarden. Het bijzondere aan dit hele zich verongelijkt en gediscrimineerd voelen is dat het voor een aanzienlijk deel dezelfde mensen zijn die een tijd terug riepen dat die ouderen en mensen met een zwakke gezondheid maar opgehokt moesten worden, want dor hout. Daarvoor hoefden zij toch niet middels een lockdown te worden belemmerd in het niet meer naar restaurants, bars, bioscopen, festivals, e.d. kunnen gaan. Het kan verkeren nu de totaalweigeraars de schoen aan de andere voet hebben.

Zelf had ik naast mededogen met de horeca ook erbarmen met de cultuursector in de lockdown-light, lockdown-light light en de echte lockdown periode, omdat zij in alle drie de scenario's de piet van kleur toegeschoven kregen. Maar nu er dan met de coronapas weer vrij veel kan, zijn er restaurants als, Wappie Waku in Utrecht die principieel weigeren om te handhaven, zodat ze dus de deuren moesten sluiten. Het restaurant heeft vanzelfsprekend wèl gebruik gemaakt van het NOW-infuus van de overheid om overeind te kunnen blijven, toen hadden ze niet zo'n probleem met regelgeving.  

Daarnaast hebben we nu kennisgemaakt met de term weigerartiesten. Artiesten die niet willen optreden als er gescand wordt. Artiesten die terecht moord en brand schreeuwden toen ze niet konden optreden en dus geen of weinig inkomen hadden, en nu het weer wel kan willen ze niet. En dan heb je Lange Frans, de wappie-rapper die de wildste complottheorieën aanhangt, die kon ook weer optreden, en je zou dan denken als er iemand is die met schuim op de mond zou eisen dat er niet gecontroleerd zou worden op wel/niet gevaccineerd, dat hij het wel zou zijn. Denk opnieuw. In de zaal waar hij optrad is keurig de app gescand. Heel zijn complottheorieën aanhangende achterban is daar volledig overstuur van geraakt en dat hebben ze laten weten ook. 

Het zijn vreemde tijden, maar het maakt mij de pis niet lauw. Aankomend weekend gaan we fijn uit eten en zonder een wenkbrauw op te trekken laten we gewoon onze vaccinatieapp scannen. 

 

Toen was geluk... #95

In de jaren zeventig hadden wij thuis de leesportefeuille, een map met daarin een aantal tijdschriften met een kartonachtige omslag om ze te beschermen omdat na een week de leesmap weer naar de volgende abonnee ging. Wat zat er zoal in? O.a. Panorama, Revu, Viva, Margriet, Story een kindertijdschrift, ik meen iets van Donald Duck, altijd een dames/doktersroman en een heren roman in de trend van Jerry Cotton ook een licht erotisch tijdschrift, zoiets als De Lach, ontbrak niet.

Je had dus een week de tijd om al die tijdschriften uit te lezen, dan kwam de nieuwe map weer. Maar het was de tijd voor het internet en slechts twee zenders op de tv, dus dat lukte wel. Er waren verschillende prijsklassen, die nieuwste map met de tijdschriften van die week was het duurst. Wij hadden een oudere versie zodat we ergens in januari de kerstnummers kregen. 

De reden waarom mijn vader het abonnement heeft opgezegd is dat we het op een gegeven moment toch niet voor elkaar kregen om alles te lezen. Ik heb even voor u opgezocht, maar ook in dit digitale tijdperk kan men zich nog steeds op een leesportefeuille abonneren. 

Tegeltjeswijsheid 405

 

Omringd door gekken week 39

Ik meende met een prototype bakfietsmoeder van doen te hebben, maar Doutzen Kroes blijkt een fotomodel te zijn. Mijn fout. De vrouw is buiten zichzelf van woede, want 'Ik laat me niet dwingen om een vaccin te nemen'. Wie zou haar dwingen? Ze is tegen 'medische apartheid', dus ik neem aan dat ze in de bres zal springen voor de rolstoelontoegankelijkheid van openbare gebouwen, restaurants en winkels en of er voor blinden en slechtzienden wel goede voorzieningen zijn, zoals menukaarten in braille of dat er in de derde wereldlanden te weinig vaccins zijn. 

Joodse organisaties hebben gevraagd of de Kamer zich wil uitspreken over de laagschedeligen die met Jodensterren op hun jas de coronamaatregelen vergelijken met de Tweede Wereldoorlog. Thierry Baudet van het nazistische Forum voor Democratie: "Beste Joodse organisaties. 1) De Oorlog is niet van jullie maar van ons allemaal 2) Niemand vergeleek de "holocaust" met de apartheidspas, het ging om de  jaren '30" en zo nog wat dingen die ons weer doen beseffen wat een ongelooflijke natte vaatdoek het is. Oorlog met een hoofdletter en Holocaust niet en tussen aanhalingstekens. Maar ja, die randdebielen zijn wel zijn kiezers en negatieve aandacht is ook aandacht voor de Tjer. 

Er worden demissionaire ministers benoemd in het demissionaire kabinet, Henk Kamp (Defensie) en Ben Knapen (Buitenlandse Zaken) en ze gaan vrolijk verder met demissionair wezen.

25 September is het coronatoegangsbewijs dus in werking getreden. Maar gemeenten zullen niet meteen straffen uitdelen als ondernemers zich er niet aan houden, men gaat eerst in gesprek. Veel Nederlandser wordt het niet, polderen tot in het oneindige.

De voormalige presentatrice Viola Holt is geestelijk achteruit aan het gaan. Ze beweert magnetisch te zijn na in contact te zijn geweest met een tegen corona gevaccineerde. Zelf is ze niet gevaccineerd want ze meent dat het vaccin nanobots bevat. 

Het demissionaire (ontslagen) kabinet blijft verrassen. Bewindslieden stappen met enige regelmaat op, nemen dus ontslag bij hun ontslagen werkgever, maar nu heeft die ontslagen werkgever zelf een staatssecretaris ontslagen. Mona Keijzer (CDA), demissionair staatssecretaris van Economische Zaken en Klimaat, en wel met onmiddellijke ingang. De lobbyende Cora van Nieuwenhuizen (VVD) op de vingers tikken nam wat meer tijd in beslag.

Danny, een 27 jarige sneuneus uit Heerlen is al eens veroordeeld tot een gevangenisstraf voor het bedreigen van Pieter Omtzigt. Nu is hij opnieuw aangehouden voor doodsbedreigingen aan Hugo de Jonge. Zou z'n moeder trots op 'm zijn? 

10 Jaar Aidan's World #18

In januari 2015 werden er extreme loonsverlagingen aangekondigd bij V&D en al vrij snel hadden mijn leidinggevende en ik door dat we ons op een hellend vlak bevonden richting faillissement. Wij werden gezien als 'negatief', maar ik heb al vaker gemerkt dat realiteitszin daar vaker mee wordt verward. Onderstaande dag kan ik me nog helder voor de geest halen. De dames van Onica, hoe welkom dat (in ieder geval voor mij) was. En de misplaatste blijdschap over het zogenaamd afgewende faillissement. "Jij wilt zeker niet op de groepsfoto" kwam de bedrijfsleider mij vragen terwijl hij het antwoord al wist. Het zou een bijzonder jaar worden vol hilariteit en, ondanks dat het hellende vlak steeds schuiner kwam te liggen, veel humor en genoeg materiaal voor blogjes. En ja, op 24 december dan uiteindelijk surseance van betaling en op 31 december het faillissement. Negatief? Scherp van geest, dat waren we. 

dinsdag 10 februari 2015

Onica

De hectische tijd ging z'n vierde week in en nóg was er geen besluit genomen, waren er geen knopen doorgehakt, en dat trekt een zware wissel op ons als werknemers. Plots verschenen er gisteren twee dames in de winkel en die gaven ons wat we na het koude éénrichtingsverkeereisenpakket zo gemist hadden, het gevoel dat wij mensen waren. Mensen die er toch echt wel toe deden, die niet onder het kopje 'en dergelijke' vielen, die niet als laatste in de rij bij de onderhandelingen middels de bonden gehoord konden worden.

Zij deelden pakketjes uit van Onica, en dat raakte ons, daar kregen we tranen van in onze ogen, dat deed ons goed. Een klein gebaar wat in z'n eenvoud zo groots was. De dames waren speciaal naar ons gekomen omdat ze wisten dat wij het moeilijk hadden, zo ongelofelijk lief. In het pakketje werd gewag gemaakt van het interactieve platform Onica (neem vooral even een kijkje op hun site www.onica.nl). Een plek waar je als je moeilijkheden op je werk hebt terecht kunt voor advies, een luisterend oor, e.d. Het pakketje bestond uit een hele warme, begripvolle boodschap en wat handcrèmetjes en thee. Hartverwarmend.

Later die middag was er een, naar mijn idee, voorbarige juichstemming (wijn, rozen, groepsfoto (waar ik voor bedankte)), maar velen waren werkelijk door het dolle omdat het bedrijf voorlopig was gered van een faillissement. Ik las het woord 'voorlopig' heel duidelijk waar de rest er in hun enthousiasme waarschijnlijk overheen lazen. Bovendien waren de buitenproportionele loonsverlagingen nog niet van tafel en moet daar nog een akkoord met de vakbonden over worden gesloten liefst voor de rechtszaak daarover die op 16 februari dient. Ik probeerde beide onder de aandacht te brengen, maar dronken van de euforie (en de wijn misschien) als zij waren leek het of ik Russisch sprak. Ik liet ze maar begaan, het is voor iedereen een heel intensieve, zware tijd, en dit was de strohalm waar zij zich vol hoop aan vastklampten. Ik was meer onder de indruk van de dames van Onica.

 

Chocoladepakket

Vanwege de expansiedrift van de firma kan het zo zijn dat we in twee en een half jaar tijd onlangs de vierde manager hebben mogen verwelkomen. De anderen zijn op eigen verzoek of op verzoek van het bedrijf verder gegaan in de vaart der volkeren om de nieuw te openen filialen te bemensen. Of die gang van zaken de juiste is laten we even in het midden. Van onze derde manager hebben wij gisteravond afscheid genomen en omdat de man een snoeperd is met een verregaande voorliefde voor chocolade kwam ik op het idee om een chocoladepakket te maken voor hem. De collega's waren het er mee eens.

Omdat hij onderdeel was van een door de firma geïnitieerd experiment om één manager twee filialen te laten bestieren leek het hem leuk om gezamenlijk uit eten te gaan. Er werd een groepsappje gemaakt om een datum en locatie te plannen. Lang verhaal kort, toen ik nog auto reed heb ik ooit sneller een auto aangeschaft dan dat er overeenstemming kon worden bereikt over waar we zouden gaan dineren. Enige mensen van het andere filiaal zijn enkel bekend met het all you can eat-principe, u weet wel van die vreetschuren met rondrennende kinderen en zelf zoveel eten pakken tot je ploft. U kent mij en weet dat ik daar niet van ben, maar ik ben niemand als ik me niet kan aanpassen. Zet mij naast de koning en ik zal in een geanimeerd gesprek met hem geraken en plaats me in een vreetschuur en ik onderga onzichtbaar lijdzaam de temptatie van het volkse. 

Eén persoon ging zo ver dat als het een normaal restaurant zou worden ze weigerde mee te gaan. We hebben het over een volwassen vrouw. Verder stelde ze voor om dan per filiaal apart met de afscheid nemende manager te gaan eten en verliet het groepje, waarop iedereen het groepje verliet. Maar te elfder ure bleek er toch nog te onderhandelen te zijn, nu hadden ze besloten dat het pizza moest worden. Pizza or burst. Dat was het uiterste tot waar kon worden gegaan van wat afweek van het dagelijkse. Dus pizza it was. Gelukkig wel bij een door mij aangedragen degelijk Italiaans restaurant, geen Happy Italy of iets dergelijks. Zo was er dan toch al polderend tot een compromis gekomen. Ik heb het al eens eerder gezegd: ik verdien toch een standbeeld. 

Het chocoladepakket. We hadden natuurlijk meteen de
cholesterol in z'n aderen kunnen spuiten, maar dit
is een wat leukere en lekkerdere manier om
hetzelfde te bereiken. 

Eetgewoontes

Ieder mens heeft zo z'n bijzondere eetgewoontes die anderen de rillingen over de rug doen lopen. Ik geloof dat het bij mij wel meevalt. Het gekste is terug te voeren op mijn jeugd. Als kind tot een jaar of vier at ik enkel maar spinazie als groente. Ik bliefde niks anders dan spinazie uit een blikje van Hero, u kent ze wel die eenpersoonsblikjes. Het heeft mijn moeder en ook mij nog eens op een lelijke aantekening van de schooldokter komen te staan. 'Moeder kan kinds tranen niet zien' werd er met grote letters over het rapport van het bezoek aan de dokter geschreven, vanwege de beperkte groente inname ten einde drama's aan tafel te vermijden. Dat en het bedlampjes-debacle heeft mijn moeder doen besluiten de schooldokter niet meer te bezoeken. 

Maar ondanks het overvloedig eten van spinazie in mijn prilste jaren eet ik het nog steeds graag. De eenpersoonsblikjes van Hero bestaan niet meer, maar er zijn varianten voor in de plaats gekomen, ik neem nu de blikjes van Bonduelle. Tot een paar jaar geleden was de smaak ervan toch nooit precies zoals ik me die kon herinneren van toen, totdat ik me realiseerde dat mijn moeder er altijd wat paneermeel doorheen deed. Ik ben dat vanaf toen ook gaan doen en jawel hoor, dat was de crux. Ik heb het nog wel eens aan mijn moeder gevraagd waarom ze dat deed, maar meer dan: 'Omdat je een vreselijk kind was met eten' kwam er niet uit. Misschien maakte het paneermeel de smaak wat minder uitgesproken, of wilde ze het groentenat een beetje binden? Maar goed, ik kan het nu niet meer vragen, maar paneermeel door de spinazie is het dolste wat ik doe met eten wat anderen waarschijnlijk niet doen. 

De jaren zestig

De idealen van de jaren zestig sukkelden nog wat door tot zo halverwege jaren zeventig, misschien nog ietsje langer, maar toen was het wel klaar. Dit wonderschone lied van Adèle Bloemendaal met tekst van Jan Boerstoel en muziek van Martin van Dijk gaat daarop in. Gemaakt begin jaren negentig waar in het laatste gedeelte duidelijk wordt dat van die mooie toekomstbeelden die men had niet zoveel terecht is gekomen. Maar het verlangen naar wat hat kunnen zijn blijft.

De Jaren Zestig

De jaren zestig en de dingen die je deed

En die je laten ging omdat ze niet meer hoorden

De zwarte kousen net zoals de witte boorden

Want de liefde en de vrijheid ging in spijkerpak gekleed

In de tijd dat Gerard Reve nog een ezeltje bereed

En dat Johnson Vietnamezen liet vermoorden

En er waren zoveel mooie nieuwe woorden

Mescaline, meditatie

Happening en demonstratie

Rode bloemen van de natie

Waren wij

De jaren zestig

De idealen kwamen vrij

De jaren zestig en de dromen die je had

En door die dromen werden steeds meer mensen wakker

Een goede vriend werd nu een kameraad, een makker

Die precies als jij uit overtuiging op de tramrails zat

En met wie je achteraf je zelfgebakken hasjcake at

Want de nieuwe mens was ook een warme bakker

En Den Uyl was hoogstens nog een volksverlakker

Want het ging niet om de centen

Koosje Koster deelde krenten

En je haatte de regenten

Als de pest

De jaren zestig

Van poëzie en van protest

De jaren zestig en de toekomst die je zag

En die je hoorde in de stem van nieuwe leiders

Met Roel van Duyn en Rudy Dutschke als bevrijders

Van consumptie en conventie en confessioneel gezag

Toen je leerde te begrijpen waar het allemaal aan lag

In de roes van allerlei pupilverwijders

Met de makkelijke kijk van motorrijders

En Bob Dylan die verwoordde

Wat met je gevoelens spoorde

Bij je lange haren hoorde

En je huid

De jaren zestig

Een nieuwe lente van geluid

De jaren zestig en wat kwam er van terecht

Misschien niet veel als je het kritisch gaat beschouwen

Want mensen kunnen niet zolang van elkaar houden

En een aantal wil niet beter of gewoon alleen maar slecht

Steeds meer medestrijders staakten met de jaren het gevecht

Gingen aan de dope of carrières bouwen

En de meesten gingen toch tenslotte trouwen

En zo eindigde het wonder

En soms lijd je daar nog onder

Maar het was en blijft bijzonder

Wonderschoon

De jaren zestig

Maar hoe vertel ik het mijn zoon

© Jan Boerstoel, Martin van Dijk, Adèle Bloemendaal

Toen was geluk... #94

Van de week stond het jaar 1976 centraal in het programma 'Oh Wat Een Jaar', en jawel hoor de plateauzolen werden door de medewerkers gedragen. Afschuwelijke schoenen die in deze tijd als clownsschoenen overkomen, maar zo eind jaren zeventig had ik ze ook. Er is nog een foto van, maar ik heb gezocht en kan 'm niet meer vinden. Bolle neuzen, hoge (blok)hakken en dikke zolen, ja ook voor jongens en mannen. 

In Engelssprekende landen werden ze 'platform shoes' genoemd, hier in Nederland noemden we het 'plateauzolen'. Natuurlijk helemaal niet goed voor opgroeiende kindervoeten. Ik kan me nog een stukje herinneren uit de schoolkrant van de lagere school, waarin de gymlerares juffrouw van Munster kond deed van wat ze allemaal voor schoenen zag in de kleedkamer, waarbij ze specifiek de plateauzolen noemde als het meest ongezonde schoeisel ooit. Ach, gelukkig voor haar, en iedereen, was het een kortdurende rage. 

Herinnert U zich deze nog? #181

VULCANO

"SUPERMAN"

1981

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 27

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

In 1983 zette de Nederlandse groep Vulcano zich goed op de kaart met hun deelname aan het Nationaal Songfestival. Met één punt verschil gingen ze net niet naar het Eurovisie Songfestival, maar hun 'Een Beetje Van Dit' werd een grote hit. 

De groep bestond al twee jaar, in 1981 werd de groep samengesteld door Hans van Hemert. Anna Dekkers, die in 1978 als Dee Dee een solohit had met 'I Put A Spell On You' daarna was ze één van de vele Bombita's die de achtergrondzang voor hun rekening namen bij Herman Brood & His Wild Romance, Jos Groothuizen, broer van Dolly Dot Angela, Suzanne Venneker en René van der Wel kwamen halverwege 1981 als Vulcano met de single 'Shut Up And Boogie', wat een kleine hit werd. Daarna kwam dit 'Superman' en ik vínd dat een leuk nummer, zo lekker vrolijk niets aan de hand liedje. Ik meen me te herinneren dat Hans dit nummer had geschreven voor zijn paradepaardje Luv' maar die hielden er in 1981 mee op. 

Ten tijde van het songfestival was het vriend Noes Fiolet die de choreografieën van Vulcano voor zijn rekening nam, of hij dat bij dit nummer ook al deed weet ik niet, maar ze hebben er in ieder geval veel lol in. Ik kan me nog herinneren dat die choreografieën van Noes zo waren dat de microfoondraden die men toen nog had, volledig in de knoop lagen en de technicus van dienst hem vervloekte. 

Na 'Superman' verliet René de groep en werd vervangen voor Hans van der Pol, er kwamen nog drie Engelstalige singles om in 1983, voor het songfestival, over te gaan op Nederlands (er gold toen nog de regel dat landen in hun eigen taal moesten zingen). In 1984 probeerden ze nogmaals om naar het Eurovisie Songfestival te gaan, maar hun twee bijdragen 'Dolce Far Niente' en '1,2,3' behaalden respectievelijk de 4e en 3e plaats. 

Er kwam een lp 'Stappen' en in 1986 hield Vulcano het voor gezien. Anna deed als Dee Dee in 1986 mee aan de Nationale finale met twee nummers en werd er 2e en 3e mee. Suzanne mocht als lid van Mrs. Einstein uiteindelijk wel naar het Eurovisie Songfestival met het nummer 'Niemand Heeft Nog Tijd' waar ze als 22e eindigde met slechts 5 punten. 

In 2006 komen de bandleden van het eerste uur, dus met René, weer bij elkaar en zijn weer gaan optreden. In 2019 deed René mee aan 'The Voice Senior', ik heb dat nooit gezien, maar uit berichten op social media maak ik op dat daar voornamelijk artiesten die vroeger succesvol zijn geweest aan meedoen. Is dat de opzet van het programma of is het ook de bedoeling dat tante Bes uit Appelscha mag meedoen? 

 

Omringd door gekken week 38

Hoe fragiel kan je masculiniteit zijn? Die van de harde kern van Feyenoord moet wel haast van het dunste kristal zijn. Na eerst de sportschool van de oprichter van Roze Kameraden, de LHBT-Feyenoordsupportersvereniging, te hebben beklad was het vorig weekend het COC kantoor aan de beurt om door hen onder handen genomen te worden. RKJ (Rotterdam Jongeren Kern) en afkortingen die 'kankerhomo's' betekenen zijn op de gevel gekalkt. Waar zijn die mannekes nou bang voor? 

Sekswerken is een legaal beroep, bij Triodos Bank kunnen sekswerkers dan ook een particuliere betaalrekening openen, mits ze maar geloofwaardig duidelijk kunnen maken dat het geld op de rekening niet wordt verdiend met sekswerk. 

Keuzevrijheid betekent niet dat je keuzes vrij zijn van consequenties, de meeste peuters leren dit al. Een vaccinatie hoeft dus niet, maar als er alternatieven worden aangeboden zoals testen, anderhalve meter afstand, maskers, handen wassen, etc., en deze alternatieven worden ook geweigerd, dan doe je het gewoon zelf. Maar goed QR-codes laten zien bij restaurants, bioscopen e.d.: Achterste benen door de We LeVeN iN eEn DiCtAtUuR-roepers, soms is het leven zo simpel voorspelbaar. 

Vorig jaar is voor het tweede jaar op rij een recordaantal natuurbeschermers vermoord, waarvan meer dan een derde tot de oorspronkelijke bewoners behoort van een gebied. Die laatste vonden voornamelijk plaats in Mexico, Midden- en Zuid Amerika, Filipijnen, Saoedi-Arabië en Indonesië. Het ging in de meeste gevallen om natuurbeschermers die ontbossing en de ontginning van natuurgebieden tegen probeerden te gaan. 

Uit het eerste onderzoek met landelijk representatieve gegevens blijkt dat lhbt-jongeren dubbel zo vaak het slachtoffer zijn van pesterijen door leerkrachten en ander schoolpersoneel. Door leerkrachten en ander schoolpersoneel, ja, u leest het goed. 

Als het kabinet niet al gevallen was over de toeslagenaffaire, zou het wel gevallen zijn over hoe er is omgegaan met de evacuatie van mensen uit Afghanistan. Al in maart 2020 (!) was er een memo over een groep ambassademedewerkers en hun gezinsleden als ook lokale medewerkers en aandacht voor mogelijke evacuatie opties. In april van dit jaar zien ze dat andere landen voorbereidingen treffen, maar Nederland niet. In de tijdlijn tot aan nu komt naar voren dat Nederland keer op keer heeft gefaald. Nou ja, u weet hoe het er nu voorstaat. Er is een groep mensen die door te laat of gewoon niet handelen vanuit de Nederlandse overheid met gevaar voor hun leven vast zitten in Afghanistan. 

Hoort u ook steeds de tune van de de Muppetshow als er weer iets in het nieuws is over het demissionaire kabinet? Die poppenshow van Jim Henson waar immer totale chaos heerste? Ik wel, als demissionair kabinet, dus eigenlijk al ontslag genomen, zitten ze in een soort opzegtermijn. Zoals al eerder gemeld, stapt de één na de ander op, terwijl ze al ontslagen zijn. Nu weer demissionair minister van Buitenlandse Zaken Sigrid Kaag (D66) en in haar kielzog, enigszins gedwongen, demissionair minister van Defensie, Ank Bijleveld (CDA) vanwege hun falende Afghanistan-beleid. Maar ondanks keer op keer gebleken ongeschiktheid gaan CDA en D66 samen met VVD gewoon in gesprek over een minderheidskabinet.  🎶It's time to meet the Muppets on the Muppetshow tonight🎶.

Tegeltjeswijsheid 404

 

10 Jaar Aidan's World #17

De mooiste en dierbaarste blogs die ik heb gemaakt zijn de verhalen van mijn tante Jopie, de zus van mijn moeder, toen zij samen tijdens de oorlog in Roermond zaten bij de zusters van 'De Steenen Trappen'. Ik heb het dus niet zelf geschreven, het zijn de woorden van tante Jopie, met steeds een kleine inleiding van mij voor de context. Het zijn in totaal acht blogs van Jopie en daaraan toegevoegd nog vier blogs van één van de zusters van 'De Steenen Trappen'. Die kwam ik, toen ik research deed over die dagen in Roermond, tegen op het wereld wijde web en de zuster doet verslag van de reis vanuit Brüggen naar Friesland waar ze tot het eind van de oorlog zijn gebleven. Ik heb voor het vierde deel van tante Jopie gekozen omdat de zussen elkaar daarin na een hevig bombardement weer in de armen vallen.

Wilt u de blogjes met het verhaal van Jopie van begin tot eind lezen kan dat: 

1 Evacuatie 

2 Verhuizingen 

3 11 november 1944 

4 Zorgen om Netty 

5 Een schokkende gebeurtenis 

6 Weg uit Roermond 

7 Eindelijk in Brüggen 

8 Een week wachten

Dit zijn de verhalen van de zuster die precies aansluiten waar Jopie's verhaal stopt:

1 De week in Brüggen 

2 Weg uit Brüggen 

3 Op Hollandse bodem 

4 Harinxmastate

dinsdag 19 april 2016

Zorgen om Netty

 Jopie zat op 11 november 1944 voor de tweede keer die dag in de kelder bij de familie waar zij werkzaam was vanwege de bombardementen op Roermond. Maar niet iedereen van het gezin was er, en Jopie's zus Netty (mijn moeder) was natuurlijk in De Steenen Trappen. Los van elkaar maakten ze zich zorgen om de ander vanwege de hevigheid van de aanvallen. Dit is het vierde deel van Jopie's verhaal.

Één jongen van ons was niet thuis, mevrouw wist zich geen raad natuurlijk. Ze hadden hem op de fiets naar Maasniel gestuurd voor melk. Dat is een dorpje dichtbij. Ze zei maar steeds: "Als hem iets overkomt zal ik het me nooit vergeven dat ik hem in zo'n gevaarlijke tijd zo'n eind van huis heb laten gaan'. Ineens een oorverdovende slag.

Ik dacht op z'n minst dat het huis ingestort was. Het werd langzamerhand stiller. Ze schoten nog een beetje en na een paar minuten was het weer geheel rustig. We kwamen weer allemaal de kelder uit en de straat op om te kijken wat die harde slag wel geweest was. Toen we op straat kwamen kon je haast niets zien van de stof en het gruis. Voor onze deur lag een balk zo dik als een middelgrote boomstam, die was tegen de deur geslingerd. De balk was afkomstig van een garage die één straat verder gelegen was. U kunt zich wel voorstellen dat het een reuze lawaai is geweest.

Ik zat ook reuze in m'n angst om Netty, want wie weet kon daar ook wel wat gebeurd zijn, maar ik durfde niet aan mevrouw te vragen of ik even mocht gaan kijken want we waren toch al zo laat met alles. Het eten was ondertussen lelijk aangebrand, overal stof en glassplinters. Alles moest weer opnieuw gedaan worden, dus ik had m'n handen nog vol werk. Maar iedere keer vloog ik weer naar de straat om te kijken of ik nog geen bekende zag aankomen. En jawel, daar kwam een meisje van ons op de fiets aan, maar wat was dat nou? Ze huilde.

Ik riep haar en zij kwam de stoep op gereden. Ik rende naar haar toe onderwijl schreeuwend: "Wat is er gebeurd?!" "O meid" zei ze "Op Clara Fey¹ en op De Steenen Trappen is een bom gevallen het moet heel erg zijn!" En meteen reed ze weer door. Ik weer naar binnen en greep mijn jas onderwijl aan mevrouw vertellend wat er was gebeurd. "Ga dan maar gauw kijken" zei ze.

Dat hoefde ze me niet te zeggen, ik rende in één run de deur uit. Boei, het oudste meisje van mevrouw, kwam me achterna. Hand in hand renden we zonder ophouden. Eindelijk kwamen we daar door de straat waar het geweest was, alles was in puin, in een paar minuten hadden de bommen heel wat huizen met de grond gelijk gemaakt. Netty was juist aan de poort toen ik aankwam, ze was zo blij dat ze me zag, want ze was in de waan dat met mij ook iets gebeurd was. Ze meende minstens dat ik onder het puin lag, ze vloog me om de hals en was blij dat ik er was.

Toen gingen we het huis door, dat kon je niet met droge ogen aanzien. Clara Fey¹ was van binnen helemaal kapot, onze slaapcellen, de bedden die er nog stonden, alles was vol gruis en puin. Alles was van de muur gevallen en de achterkant van het huis was helemaal kapot. Het was één puin wat je zag. De zuster vroeg of we allemaal onze kleren naar de kelder wilden brengen. Dus moesten we over puin (want een trap kon je niet meer zien, het was niets als puin wat er op lag) naar boven. We zijn menigmaal gevallen, dat kan ik u wel verzekeren, en dan zag je eruit als je opstond of je zo uit het cement gekropen was.

De zuster moest ook nog al de betrekkingen aflopen om te vragen of we weer in de betrekkingen konden slapen, want bedden hadden ze niet meer voor ons. Dus waren we weer voor dag en nacht.
Mevrouw maakte voor mij een bed van de divan en die werd in de kelder gezet, daar lag ik veilig voor bommen en granaten. De kinderen sliepen ook in de kelder, behalve de jongste die sliep nog met meneer en mevrouw boven op de kamer.

Zondags, één dag na het bombardement, ben ik 's middags naar Clara Fey¹ gegaan en heb daar met puin opruimen geholpen. De toneelzolder, daar was ook een bom op gevallen. Alle toneelkleren hingen aan flarden gescheurd in de bomen. Het was een treurig doch tegelijk grappig gezicht. Daarmee was het bombardement afgelopen.

Door Jopie van Etten

¹Clara Fey was een apart gebouw wat bij De Steenen Trappen hoorde en waar de grote meisjes sliepen

     De Steenen Trappen, Neerstraat 33 Roermond. Het laatste blok links naast het witte blok is Clara Fey nummer 31a

#ikdoenietmeermee een jaar later

Precies een jaar geleden werden we attent gemaakt op een groep Bekende Nederlanders van het c-garnituur die door de gedreadlockte Engel bij elkaar waren geveegd om onder de hashtag ikdoenietmeermee aan te geven dat ze zich niet meer aan de maatregelen gingen houden die toen ten tijde van de tweede coronagolf golden. Vele viruswaanzinnigen omarmden die hashtag met passie, want ook zij wilden niet meer meedoen. Nu, na een lockdown-light, een lockdown-light light, een derde golf en een echte lockdown hoeven zij die zich niet willen laten vaccineren en zich niet willen laten testen niet meer mee te doen. Hun smeekbede van een jaar geleden is verhoord! U zou denken vreugde alom in die kringen, maar nee hoor, nu willen ze weer wel overal aan meedoen en voelen ze zich achtergesteld, neen, gediscrimineerd zelfs! Chronisch ontevreden, dat is wel wat naar voren komt. En vooral niet beseffen dat keuzes die je maakt consequenties hebben. Nu ja, het is, ik zeg het nog maar eens, een klein deel van de bevolking, maar ze maken misbaar voor het honderdvoudige ervan.

U en ik kunnen binnenkort dus naar theater, bioscoop en restaurant met de CoronaCheck-app, die je op je smartphone kunt installeren, samen met een legitimatiebewijs. Ook aan mensen die geen smartphone hebben, maar zich wel hebben laten vaccineren, het afgelopen half jaar corona hebben gehad of een negatief testbewijs van maximaal 24 uur oud hebben is gedacht. Die kunnen een papieren coronapas regelen via deze website: https://coronacheck.nl/nl/print/ . En zelfs als u geen computer met printer heeft kunt u zo'n bewijs toegestuurd krijgen door te bellen naar de helpdesk van de CoronaCheck, 0800-1421.

Ook al heeft u de CoronaCheck-app geïnstalleerd, wordt er toch ook aangeraden om een papieren bewijs op zak te hebben. Uw telefoon zal maar net uitvallen voor u het theater wilt betreden, of de batterij is leeg. U begrijpt dat ik dat gedaan heb, ik ben zo'n mens bij wie voor de deur van het restaurant z'n foontje zegt: 'bekijk het maar'.

Een lokkertje voor de hardcore vaccinatieweigeraar is dat er zowel in de app als op de papieren variant de Nederlandse driekleur prominent aanwezig is! En wat ik heb begrepen van de accounts van deze gepassioneerde mensen, is dat ze dol zijn op die Nederlandse en vaak ook Luxemburgse vlag, deze worden met trots in hun accountnaam getoond. Ik denk dat dát de reden is dat er een stijging in de vaccinaties is waar te nemen.

Jongens waren we, maar aardige jongens

'Titaantjes' van Nescio gaat over vijf vrienden die elke avond bij elkaar komen om te filosoferen over het leven, met als conclusie dat het ergste is wat je kan overkomen, je plaats innemen in de burgermaatschappij. Ze zetten zich dus enigszins af tegen de gevestigde orde, maar het moraal van het verhaal is dat ieder mens zich uiteindelijk ten koste van zijn idealen aanpast aan de maatschappij. of hij wil of niet. 'Jongens waren we, maar aardige jongens' zo wordt er op hun jeugd teruggeblikt.

Of de jongmensen van Urk dat over een aantal jaar ook vinden? Wat denkt u? Zij zetten zich ook af. Ik heb het over de jongens die gekleed in nazi-uniformen met één van hen, die waarschijnlijk het kortste strootje had getrokken, als Jood gekleed in gevangenisoutfit met Jodenster erop, die in de pittoreske straatjes van Urk onder schot werd gehouden. Hoe kom je aan die uniformen? Bij opa op zolder gevonden? Eén ding maakt het duidelijk, inteelt gelardeerd met godsdienstwaanzin doet hele rare dingen met mensen. Om te beginnen is op de vaccinatiekaart van Nederland Urk heel duidelijk te herkennen, het is het enige vuurrode puntje op de hele kaart. Dus bovenop al die hersenverwekende omstandigheden zijn het ook nog wappies. En dan dus dit. 

Deze misselijkmakende vertoning was een protest tegen de coronamaatregelen die volgens de broekemannetjes niet door de beugel kunnen. Nou, kinders, over dingen die niet door de beugel kunnen, willen jullie het daar écht over hebben? Ze kregen bijval uit verwachte hoek, het Forum voor Democratie. De Zeeuwse afdeling van deze fascistische partij meldde: 'Goed dat deze jongeren in Urk maatschappelijk betrokken zijn en protesteren tegen de coronamaatregelen, de coronapas en medische appartheid'. Dat Forumland waar Thierry en zijn idolate aanhang natte dromen over hebben, is Urk niet een geschikte locatie?

De als nazi verkleedde jongens hebben een verklaring afgegeven: 'Het was absoluut niet de bedoeling of intentie om herinneringen wat betreft de Tweede Wereldoorlog op te wekken.' Niet? O, dus die nazi uniformen, het brengen van de Hitlergroet, die gast met een Jodenster op zijn gevangenispak, de rookbom die is afgestoken hebben ons helemaal op het verkeerde been gezet? Nee, dan snappen we het, dan is er niets aan de hand. In die verklaring reppen de lieverds met geen woord over protest tegen de coronamaatregelen. Wel over een verkleedfeestje. Met nazi uniformen. Jodenster. Hitlergroet. Kortom een gewone doordeweekse zaterdagavond op Urk.  

Toen was geluk... #93

Onderstaande foto was in 1972, ik meen ook in verschillende varianten, te zien in tijdschriften. Ik kan me zo voorstellen dat het reclame van een opticien was, Brilmij of zo. Als ik het zo met de ogen van nu bekijk is die van 1964 beter dan die van 1972. Wat een enorme brillen waren dat zeg. Ik kan me herinneren dat mijn ouders in de jaren zeventig ook van die grote brillen hadden, hoornen monturen met echt glas erin, dat moet heel zwaar zijn geweest. Later werden de monturen lichtgewicht, soms bijna onzichtbaar en het glas vervangen voor lichtere varianten. Mijn moeders eerste bril was trouwens ook een vlindermodel net als die van 1964.

In 1973 kwamen de eerste zachte contactlenzen op de markt, die je permanent kon dragen. Die werden een paar jaar later weer opgevolgd door zuurstofdoorlatende harde lenzen.

Zelf heb ik (nog) geen bril nodig, dat wil zeggen, de hele dag. Ik heb wel een leesbrillen. Brillen ja, één bij de computer, één op het nachtkastje en één in mijn tas. Ik heb wel al besloten dat mochten mijn ogen vragen om versterking ik niet ga lopen kutten met lenzen, dat is niks voor mij dat gepriegel in m'n ogen. Gewoon een bril, of nou ja, gewoon, mij lijkt een leuk jaren zestig retro-exemplaar wel wat. Het moet wel iets toevoegen aan de algehele appearance, maar die brug neem ik wel als het zover is. 

In Memoriam: Maria Mendiola

Vanaf het allereerste begin met 'Yes Sir I Can Boogie' was ik fan van Baccara, het Spaanse duo bestaande uit Mayte Mateos en Maria Mendiola. Het was 1977 en het in fonetisch Engels gezongen nummer door deze twee mooie vrouwen, identiek gekleed in zwart (Mayte) en wit (Maria) die daarbij een goed uitgevoerde choreografie ten tonele brachten sloeg in Europa in als een bom. 

In 1976 was Maria de prima ballerina van het Alberto Portillo's ballet, en zij stelde aan haar collega Mayte voor om als duo verder te gaan met dansen en zingen onder de naam Venus. Ze kregen een contract in een nachtclub in Zaragoza, maar die werd vrijwel meteen weer beëindigd omdat de manager hen te elegant voor de stijl van de show vond. Daarna vertrokken ze naar de Canarische Eilanden om voor toeristen op te treden waar ze werden ontdekt door Leon Deane. Maria was de enige die Engels sprak, dus zij deed de besprekingen tussen de platenmaatschappij-mensen en het duo. Leon bedacht de naam Baccara en hun zwart-wit imago. Frank Dostal en Rolf Soja schreven de voornoemde debuut single.

Meerdere hits volgden en zelfs een deelname aan het Eurovisie Songfestival van 1978 voor Luxemburg met het vooraf als winnaar getipte 'Parlez-vous Français?', gezongen in fonetisch Frans. Ze wonnen, ondanks een aantal keer douze points, niet maar behaalden een mooie zevende plaats en hielden er een tot op de dag van vandaag graag gehoorde songfestivalklassieker aan over. Hun carrière ging gestaag door tot in 1981 een ruzie en een rechtszaak er voor zorgde dat de dames ieder hun eigen weg gingen. Beiden eerst solo maar al snel kwam elk met een eigen Baccara met in de loop der jaren verschillende partners

Door de ruzie hebben Mayte en Maria nooit meer samen opgetreden ook al was daar veel vraag naar. Toen in 2005 er een groots opgezette show kwam om het 50 jarig bestaan van het Eurovisie Songfestival te vieren, werden Mayte en Maria uitgenodigd om hun in festivalkringen zeer geliefde bijdrage nog éénmaal samen te zingen, wilden ze dat enkel met hun duopartner van dat moment doen en niet met elkaar, maar dat wilde de organisatie niet zodat Dana International hun 'Parlez-vous Français?' ten gehore bracht.

En nu kan van een reunië nooit meer sprake zijn. Op 11 september is Maria overleden. Van de twee Baccara's was die van Maria het meest succesvol en productief met high energy hits als 'Fantasy Boy' en 'Call Me Up'  in de late jaren tachtig en 6 albums, de laatste 'I Belong To Your Heart' in 2017. Vorige maand nog is er een nieuwe single uitgekomen: 'No Sir Don't Say Goodbye'. Wat ik zo mooi vond is dat Maria de laatste jaren zo intens, soms tot tranen toe, kon genieten van hoe enthousiast het publiek op optredens van haar en Cristina Sevilla (haar laatste Baccara-partner) reageerde. Maria was getrouwd en moeder van, ik geloof, een zoon. Over haar doodsoorzaak is vooralsnog niets bekend. Ze is 69 jaar geworden. 

Baccara in 1977 Mayte en Maria.

De laatste single van Baccara (Cristina en Maria). Augustus 2021.

Omringd door gekken week 37

Het antiparasitaire middel Ivermectine bedoeld om koeien en paarden mee te behandelen wordt in de Verenigde Staten door mensen ingenomen omdat ze denken dat het helpt tegen corona. Wachttijden in ziekenhuizen lopen op vanwege de enorme toestroom van mensen die het middel hebben gebruikt.

Ik wist het niet, maar afgelopen zondag waren de wappies (populisten, pedojagers, complotverspreiders, neonzai's en nepmilitairen) blijkbaar weer eens aan het demonstreren geslagen. Op de Dam in Amsterdam demonstreerden ze tegen maatregelen die voor het grootste gedeelte zijn opgeheven, tegen een vaccinatieplicht die er niet is en tegen een dictatuur die hen vrijelijk laat demonstreren inclusief Jodenster, NSB vlag en borden met leuzen met taal- en stijlfouten. 

Een Amerikaanse rapper (duh), Lil Uzi Vert, heeft een roze diamant ter waarde van 20 miljoen euro in zijn voorhoofd laten zetten. de steen is met behulp van kleine metalen plaatjes onder de huid aangebracht. daar is de diamant op gezet. Het risico op infectie is groot. Maar geen nood, fans hebben de steen uit zijn voorhoofd getrokken, maar Lil heeft de diamant nog steeds. Omringd door gekken, u weet toch. 

De toeslagenaffaire, bij een normaal mens lopen de rillingen over de rug van de schrijnende verhalen, het kabinet is er niet voor niets over gevallen. Toch meent Sander Dekker (VVD), demissionair Minister voor Rechtsbescherming dit te moeten ventileren: "Je kunt niet zeggen dat de gedupeerden geen toegang tot het recht hadden, want ze kwamen uiteindelijk wel bij de Raad van State. Alleen werden ze daar in het ongelijk gesteld." 

De persoonlijke gegevens van slachtoffers van het ingestorte appartementencomplex in Florida zijn gebruikt voor identiteitsfraude. Er zijn drie verdachten gearresteerd die creditcards aanvroegen met de identiteit van vijf dodelijke slachtoffers en twee overlevenden van de ramp. Ze hebben zo $45.000 buit gemaakt. 

Forum voor Democratie Kamerlid Gideon van Meijeren, type foute autoverkoper, weet heel duidelijk wie zijn achterban is, o.m. de met Jodenster op hun kleding gespelde wappies. Het is waarschijnlijk daarom dat hij in de Tweede Kamer vergelijkingen bleef maken tussen de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog en het coronabeleid. Zodat zij kunnen zeggen: 'Hij seg watof wij denke', en ze, niet gehinderd door enig normbesef, op dat stelletje fascisten zullen (blijven) stemmen. 

10 Jaar Aidan's World #16

Onderstaande gebeurtenis kan ik me nog zo goed voor de geest halen. Het was de tijd dat ik net werkloos was geworden en langzaam begon te wennen aan de vrije tijd die ik plots in overvloed had. Mijn moeder had toen een operatie ondergaan en was in een revalidatiecentrum om weer op te knappen waar ik dus de schrik van m'n leven kreeg. 

vrijdag 11 maart 2016

Schrikmoment

De route die ik naar mijn moeder fiets nu ze aan het revalideren is, is een mooie, zeker nu het weer lenteachtig is, is het een heerlijk klein half uurtje. De route voert langs de 's-Gravenweg en die is landelijk te noemen met veel groen, water, mooie huizen, verschillende (boerderij)dieren en natuurlijk de ontluikende krokussen en narcissen.

Gisteren ondernam ik deze tocht weer en aangekomen bij Rijckehove stapte ik de lift uit en liep de gang door naar de kamer van mama. Haar deur was dicht, dat is niet gebruikelijk, dus ik dacht dat ze met haar therapie bezig zou zijn. Ik opende de deur en daar lag ze aan slangetjes wat amechtigjes in bed, één lange seconde lang dacht ik dat het mama was, maar na de eerste schok had mijn brein het verwerkt, dit was een andere dame. Mijn moeder was blijkbaar verhuisd. Ik ging de gang door en zag dat haar naam nu twee deuren verder was aangebracht, ze deelt nu de kamer met een andere patiënte. Daar was ze ook niet. In de therapieruimte vond ik haar fietsend en babbelend met de therapeut.

Het gaat dus gelukkig goed met haar, ze overdrijft haar assertiviteit tegen het personeel nu een beetje door overal nu iets van te vinden en het ook op geërgerde toon mede te delen, terwijl het ook op een subtielere manier zou kunnen. Aan de andere kant heeft het ook wel iets kleurrijks dat een dame van bijna 90 zich niet in een hoek laat drukken, vanaf een bepaald moment in haar jonge leven heeft ze ervoor gekozen om dat niet meer toe te staan, dus wij als kinderen zien weer de moeder zoals wij haar kennen. Tegelijkertijd is ze heel meegaand met haar therapieën, ze heeft van de week een klein afwasje gedaan, zo konden ze zien hoe haar motoriek is en hoe het met haar evenwicht was gesteld. "Volgende week ga ik een cake bakken" zei ze, en ook dat is onderdeel van de therapie. Haar kennende zal ze voor ons een plakje opeisen.

Mama had gevraagd of ze mijn zus wilden bellen omdat ze van kamer was veranderd, zij zou mij dan wel op de hoogte stellen. "Dat doen we altijd, hoor" was het antwoord. Vanzelfsprekend was dat niet gebeurd, dat vernam ik toen ik mijn zus belde om te voorkomen dat ze net als ik zich aan de deurpost zou moeten vasthouden omdat je in eerste instantie voor een ogenblik je moeder verbonden aan slangen in bed ziet liggen.

In de late namiddag kon ik nog fijn een stukje fietsen door het landelijke Capelle op weg naar huis.

Niet beige

 "Wij zijn niet beige" zei Liesbeth List toen ze een cameraploeg in de kleurrijke vestibule van haar woning verwelkomde. Zelf ben ik qua inrichting ook niet beige, op andere vlakken misschien wel, maar waarschijnlijk is dat de reden dat ik me met zoveel kleur wil omringen. 

Van de week is dan eindelijk het tapijt gelegd na ruim twee maanden op de betonnen vloer van het gangetje boven en een halve betonnen vloer van de slaapkamer geleefd te hebben. Een vrolijke man kwam met de tapijtrollen op zijn schouder de klus klaren. Ik kon hem wel omhelzen, dat deed ik niet, het is nog steeds coronatijd en daarnaast is het ook gewoon raar om dat te doen. Daarbuiten liet hij later zijn oog vallen op de foto van een vriendin ("Mooie foto, wie is dat?), dus een omhelzing van mij zou hij waarschijnlijk niet geapprecieerd hebben. "Mhwen vriendin" antwoordde ik, zodat hij zowel 'm'n' als 'een' zou kunnen verstaan. Hij mompelde iets van 'mooi', maar ging er niet verder op door, want je schendt als man de ongeschreven 'bro-code' niet, maar er was, vermoed ik, wat verwarring vanwege de boa's en kralenkettingen die hij enkele minuten geleden gewaar werd bij zijn bezoek aan mijn toilet. Ik heb daar enorm veel lol om, die lichte kortsluiting in zijn hersentjes. 

Maar goed het tapijt, paars in de slaapkamer en limegroen in het gangetje, ik zei het al, niet beige. In de slaap kamer lag voorheen ook al paars, dat paste het mooist bij het behang en is bovendien mijn lievelingskleur. Waarom dan limegroen in de gang, zal de vraag zijn de menige lezer van dit blogje op de lippen ligt. Dat moest weer matchen met de jaren zeventig vloerbedekking van de logeerkamer waar ook dit groen in zit. U ziet het op de foto's hieronder. En het groen in het retrobehang van het gangetje klopt ook weer met de vloerbedekking. Wij mannen met artistieke neigingen kunnen dat soort zaken van nature bij elkander vinden, net zoals wij altijd gehouden hebben, en nog steeds, van Liesbeth List omdat wij wel aanvoelden dat zij, net als wij, ook niet beige was. 

Eclat Longchamp 12 cl

Bijna één jaar geleden vond ik het noodzakelijk om mijn Cristal d'Arques Eclat Longchamp glasservies aan te vullen c.q. uit te breiden. Het was het glasservies welke ik halverwege jaren tachtig van de vorige eeuw had gekocht en het blijkt tijdloos en is dus nog leverbaar. Rode - en witte wijn glazen aangeschaft via een webwinkel, maar de portglaasjes van 12 cl. zijn uit het assortiment gehaald. Ik had nog twee hele portglaasjes en vier met stukjes eraf, die heb ik weggegooid. Destijds nog eens gegoogeld ernaar, maar het leverde niets op. 

Nu ik zo'n succes had met het vinden van de koffievoorraadpot van Claire Wilson op Marktplaats werd ik stoutmoedig en zocht eens naar de portglaasjes, want in mijn systeem hoor ik van dat soort zaken zes stuks te hebben. Dit heeft alles te maken met een mijzelf opgelegde ouderwetse norm op dat gebied. En wie schetst mijn verbazing toen ik een aanbieder zag die maar liefst zes portglaasjes had, nieuw in de originele doos. Zo'n blauwe als indertijd toen ik het servies bij elkaar verzamelde en ze nog gewoon bij V&D te koop waren.

Eén kleine dissonantie, in de advertentie stond dat de glaasjes enkel konden worden opgehaald. Mijn relatie met het universum is van dien aard dat ik wat het mij vertellen wil best vaak oppik. Zo ook nu. Dit kwam niet zomaar tot mij, dus ik richtte me tot de verkoopster van de glaasjes en vroeg of ze, ondanks dat er uitdrukkelijk bij vermeld stond 'ophalen', de glaasjes toch kon of wilde opsturen. "Met alle liefde" was het antwoord, de reden van het ophalen was dat ze bang was dat de glaasjes zouden breken bij het verzenden. Er ontstond een heel leuke mailwisseling tussen haar en mij, met als resultaat dat gisteren het pakketje met de glaasjes is bezorgd. In die voor mij nostalgische blauwe doos. En alle glaasjes zijn heel! 

Nu heb ik er dus acht, zes en twee voor de breuk, zoals mijn oma van vaders kant het zou noemen. Zij had een kast vol met setjes koffie kopjes en schotels. Altijd zeven stuks, zes en één voor de breuk. 

Tegeltjeswijsheid 403

 

Boomer

"Elke leeftijd heeft zo z'n bekoring" zei mijn vader vroeger altijd, en ik rolde dan met m'n ogen, want ik vond het geklets. Wijsheid komt ook met de jaren, want wat had die man gelijk. Nu ik zelf de boomerleeftijd heb, snap ik het zo goed wat hij bedoelde. Vroeger ging ik op de tijd dat ik nu naar bed ga in het weekend gepikt en gedreven de deur uit om te gaan dansen en te zien wat de avond/nacht zou brengen. Daar moet ik nu toch niet meer aan denken, die paringsrituelen die erbij hoorden ook. Been there, done that, en nu hoeft dat gelukkig niet meer. Er is zoveel anders voor in de plaats gekomen. Nu vind ik niets fijner dan met een vriend(in) of meerdere vrienden uit eten te gaan of een dagje ergens heen waarbij we tussen de bezienswaardigheden door veelvuldig terrassen en andere etablissementen opzoeken voor de inwendige mens. Ik kan daar intens van genieten.

Afgelopen weken ben ik regelmatig met verschillende lieve mensen wezen lunchen, dineren of een bakje koffie gaan drinken met wat lekkers erbij en welk een bekoring heb ik al die keren ervaren. En zo fijn dat het weer kan. Vanwege de pandemie was het vanzelfsprekend een tijd niet mogelijk om restaurants te bezoeken. Ik ervaar dat niet als de teloorgang van de democratie zoals sommigen, maar gewoon het gevolg van iets wat niemand in de hand heeft en mijn leven was er niet minder om. U weet het, mijn vierkante kilometer, ik vermaakte me prima. Toen ik eerder 'tussen twee banen' zat en het geluk ervaarde dat ik in Nederland woon waar een vangnet is als je onverhoopt even geen werk hebt, was het regelmatig uit eten gaan ook even on hold, en ik had er niks van. Gewoon meeveren met hoe de wind waait, die gaat op een gegeven moment wel weer liggen. Je niet onnodig druk maken over zaken hoort ook bij de bekoring van het boomerschap. 

Momenteel is het merkbaar dat de horeca qua personeel in zwaar weer zit. Zo heb ik de afgelopen tijd gehoord dat er bepaalde gerechten niet waren vanwege personeelstekort, er waren ook restaurants wat dagen dicht om dezelfde reden. En is het personeel, wat naar ik vermoed nieuw is, nog niet helemaal goed ingewerkt overal. Zo heb ik in een restaurant garnalen (bah) gekregen in plaats van wat ik wel had besteld, en werd het bestelde pas geserveerd toen mijn disgenoten na heel langzaam eten klaar waren. En afgelopen zaterdag zaten we ergens waar we pre-corona een hele goede ervaring hadden en nu was het geserveerde heel erg slecht, bij ons allemaal, ik heb het zelfs niet opgegeten en ik ben van de 'je-eet-je-bord-leeg-stempel'. Nee, ik ga niet benamen en beschamen, dat is nergens goed voor en we hebben beide keren ook gewoon fooi gegeven, nadat we kenbaar hadden gemaakt wat niet helemaal goed ging/was. Het is nu gewoon een zware tijd voor veel horecaondernemingen nadat ze al een hele vervelende tijd hebben gehad vanwege de gedwongen sluiting. Ook dat gaat wel weer goed komen. 

Het boomer-zijn gaat me goed af, de bekoringen die ermee gepaard gaan zijn zoveel meer dan de wat minder leuke kanten, en daarnaast ben ik natuurlijk een 'het glas is halfvol-mens'. Dat is voor een groot gedeelte een keuze, maar het heeft ook te maken met je aangeboren manier hoe zaken het hoofd te bieden. Tot nog toe heeft die houding me, nadat de jaren vorderde, een gelukkig mens gemaakt. 

 

De nieuwe ABBA

"Heb je de nieuwe ABBA al gehoord?" was in de tweede helft van de jaren zeventig een heel gewone vraag. Een nieuwe single of een nieuw album van de groep was een gebeurtenis. Het tot je nemen van muziek was in die tijd natuurlijk heel anders dan nu. Via radio of tv-programma's als 'Toppop' en je kocht de singles en lp's bij de platenzaak of op de platenafdeling van warenhuizen. 

ABBA kreeg natuurlijk Europese bekendheid met het winnen van het Eurovisie Songfestival in 1974 met 'Waterloo'. Ik ben pas ingestapt bij de single 'Mamma Mia', anderhalf jaar later, die had ik van mijn zakgeld gekocht, het was in Nederland niet zo'n grote hit, maar voor veel andere landen bleek dit de definitieve doorbraak en dat het geen eendagsvlieg was zoals vaker bij songfestivalwinnaars het geval was. Met 'Dancing Queen' uit 1976 was het duidelijk, we hadden hier te maken met een bekendheid van welhaast Beatlesallure. Naast Europa was de groep met name in Australië waanzinnig populair. 

In die tijd was ik een singleskoper, iedere maand één van mijn zakgeld, en naast 'Dancing Queen' kocht ik ook de opvolgers 'Money Money Money' en 'Knowing Me Knowing You' die kwamen alle drie van het album 'Arrival', later zou ik geen singles meer kopen maar albums. In 1977 was de gekte compleet er kwam een film uit van ABBA met concertbeelden uit Australië en een flinterdun verhaaltje. De soundtrack van die film was het album met de simpele naam 'The Album'. Ik kan me nog herinneren dat er in een popblad uit die dagen zo'n flexibel plaatje was bijgevoegd met kleine stukjes van de nummers die op dat album zouden komen. De film heb ik gezien in de Apollo bioscoop in Den Haag, er stond een enorm lange rij om naar binnen te kunnen. 

Zoals bekend heeft de groep bestaan van 1972 t/m 1982. Toen hield het op, er is nooit afscheid genomen, er kwam gewoon geen nieuwe muziek meer en er werd niet meer opgetreden. Dat ABBA muziek nog generaties lang mee is gegaan bewijzen de musical en de films met hun liedjes in de hoofdrol. Ook heruitgaven van hun albums op cd (in hun actieve periode waren die er nog niet) al dan niet met onuitgebrachte nummers bleven verkopen. Maar een reünie, dat zagen ze niet zitten, met name Agnetha hield de boot steeds af als er toch een sprankje hoop was. Een paar jaar geleden zei Björn dat ze nooit meer zouden optreden ze waren in, of liepen tegen, de zeventig, dat zou voor niemand een prettige ervaring zijn.

Maar nu is het onmogelijke tóch mogelijk, er waren al langere tijd geruchten en op 5 november van dit jaar zal veertig jaar na hun laatste album en nieuw album verschijnen: 'Voyage'. Tien nieuwe nummers waarvan er al twee te zien en te horen zijn. Ik heb ze gehoord en voelde me verklempt, of ik werd teruggeworpen in de tijd. Alsof dat nog niet genoeg is komt er een concertshow met, zoals u overal heeft kunnen lezen en zien, hologrammen van Agnetha, Björn, Benny en Annifrid uit hun hoogtijdagen.

De leden hebben een aantal weken met allerlei sensoren op speciale pakken de nummers die te horen zullen zijn tijdens die show gedaan zodat hun bewegingen konden worden overgebracht naar hun hologrammen. Daarnaast zijn de nummers opnieuw ingezongen. Ik heb de beelden gezien en het is verbazingwekkend wat er allemaal kan. Voor deze show is speciaal in Londen een concertzaal gebouwd omdat het niet mogelijk is om er mee op tournee te gaan. 

De show ga ik niet bezoeken, te veel mensen bij elkaar, en ik vermoed dat het wel op een andere manier tot me zal komen, maar het album heb ik vanzelfsprekend al besteld. De vraag: "Heb je de nieuwe ABBA al gehoord?",  kan na veertig jaar gewoon weer aan malkander worden gesteld. 

"Ze hadden zich wel wat beter kunnen kleden" zeiden Gerda's en Arie's  om vervolgens de aanname te doen dat het wel 'makkelijk geld verdienen is'. Stuk voor stuk zijn ze goed voor miljoenen en die pakken zijn om de hologrammen te kunnen maken, negatieve simpletons.