Een heerlijk avondje

Vrienden Rick, Chris en Harry zijn gisteravond op bezoek geweest en omdat ik mocht werken hadden ze aangeboden de culinaire taken te verdelen. Rick en Chris zorgden voor zelfgemaakte pompoensoep, Harry nam broodjes en lekkere kaasjes en andere heerlijkheden voor er op mee en ik nam de taak van het dessert op me. 

Omdat het Sint Nicolaastijd is kun je het onverwachte verwachten en zo bleek een volledig gelijkwaardige medewerker van Sint bij mij thuis iets in één of ander hoek verstopt te hebben met de namen van mijn drie lieve vrienden er op, of ik dat aan ze wilde geven. Nadat we hadden bijgekletst over leuke en ook wat minder fijne zaken die zo kunnen gebeuren was het tijd om aan de pompoensoep en de broodjes te gaan. Het was in één woord heerlijk! De soep was super en Harry liet ons kennis maken met een soort 'brooddip' wat typisch Alphens schijnt te zijn. Chris en Harry boden aan om af te wassen en daarna was het tijd voor mijn dessert, kwarktaart, wat ik een mooie gelegenheid vond om de kleine pakjes uit te reiken die de volledig gelijkwaardige medewerker van Sint Nicolaas voor hen had gebracht, er bleken zelfs gedichtjes bij te zitten wat enige hilariteit gaf, maar waarin ze zichzelf wel konden herkennen.

Daarna was het tijd voor de sequel van ons spelletje 'Wie Is de Mol', en deze twee keer was Chris opnieuw de mol! En raadden we beide keren het gezochte woord niet. Laten we zeggen dat Chris een natuurtalent is als het op mollen aankomt. Het was weer erg gezellig en er zijn alweer plannen voor een volgend samenzijn.

Plotseling lagen er pakjes voor mijn gasten verstopt in d'één of d'and're hoek.

Tegeltjeswijsheid 144

Fanilow

"Copacabana" de grote, en in Nederland nagenoeg enige, hit van Barry Manilow uit 1978 is voor veel mensen het enige wapenfeit wat ze over de man kunnen opnoemen. Er is veel meer. Hij heeft 30 studioalbums gemaakt, een aantal livealbums en ik ken geen artiest waar zoveel 'Greatest Hits' en 'Best Of' albums van zijn verschenen. De studioalbums heb ik allemaal, zodat je mij voorzichtig een 'Fanilow' kunt noemen, ik vind zijn muziek geweldig. Bovendien is het leuke aan hem dat ie zichzelf niet té serieus neemt, dat vind ik een heel aantrekkelijke eigenschap van mensen.

In zijn geboorteland Amerika is hij een grote ster, maar hij valt natuurlijk onder de 'cheesy'-artiesten, té orkestraal, té glad, té romantisch. Barry heeft door de jaren heen in verschillende comedyseries acte de présence gegeven vaak als een karakter in zo'n serie zijn muziek niet kon uitstaan zoals in de serie "Murphy Brown". Het begrip 'Fanilow' heb ik geleend uit de serie "Will & Grace", waarin een groot deel van de aflevering zich afspeelt in de rij voor een kaartje voor een Barry Manilow concert, en ook hier komt hij zelf in voor.

Veel van zijn studioalbums zijn concept albums, albums die zijn opgehangen rond een bepaald thema of bepaalde muziekstijl. Heel bijzonder is dat er dit jaar maar liefst twee nieuwe albums van hem zijn uitgekomen, "Night Songs" in maart, en "My Dream Duets" in oktober, kom daar eens om in deze tijd, en ook in acht nemend dat de man al 71 jaar is. Het zijn beide conceptalbums. Op "Night Songs"  grijpt Barry terug naar zijn periode als pianospeler en zanger in bars, nog voordat hij platen maakte. Alleen hij zingend achter zijn piano met een beetje bas voor de sfeer.

"My Dream Duets" is zoals de titel al aangeeft een duetten album, en Barry heeft in het verleden niet met de minsten gezongen: o.a. Barbra Streisand, Mireille Mathieu en Kid Creole, maar op dit album zingt hij 11 duetten met mensen die niet meer onder ons zijn, de techniek staat voor niets zeg maar. Niets nieuws, het wordt wel meer gedaan, maar een heel album..., het is hier en daar wel iets té Amerikaans, Om midden in het lied nu het woord te richten tot je dode zangpartner (bij John Denver en Whitney Houston ("Sing for us Whitney!")) vind ik tenenkrommend, maar het is leuk bedacht, voor een keer, dit hoeft voor mij niet echt een vervolg te krijgen.

Ik heb Barry één keer in concert gezien, en dat was erg leuk, hij heeft veel humor en is een echte showman. Volgend jaar februari t/m juni toert hij door Amerika met een concertreeks met de veelbetekenende titel: "One Last Time Tour". 

Drugs

"Weet u wat EPO is?" vroeg de arts bij wie ze onder controle is vanwege haar chronische leukemie aan mijn hoogbejaarde moeder. "Jawel", antwoordde ze alert, "dat is doping die door wielrenners wordt gebruikt". "Precies, en omdat u niet goed slaapt en minder eetlust, vermoeidheidsklachten en bloedarmoede heeft, kunnen we bloedtransfusies gaan toepassen of injecties gaan geven met EPO, natuurlijk niet zoveel als die wielrenners gebruiken, wat vindt u daarvan?"

Mijn moeder vond dat natuurlijk in eerste instantie niks. Drugs!! De vrouw die de gehele vrijheid-blijheid jaren 60 doorgekomen was zonder ook maar een gedachte aan drugs, zou die dan nu in haar schemerjaren toegediend gaan krijgen?! Nadere uitleg van de arts deed haar toch besluiten om er in mee te gaan, en zo gebeurde het dat ze afgelopen maandag voor het eerst een injectie kreeg. Daarvoor komt er een zuster thuis, met uitvoerige uitleg en een bijsluiter met het formaat van een krant.

Gisteren zou ik samen met haar boodschappen gaan doen, maar de EPO is duidelijk aan het werk in haar lichaam, ze had overal pijn en, zoals was voorspeld, griepachtige verschijnselen, daarom is ze op aanraden van mijn zus naar bed gegaan. Toen ik 's-middags kwam is ze er uit gegaan en was de pijn weg. Het is even afwachten natuurlijk of deze behandeling er voor gaat zorgen dat eetlust, energie en lekker doorslapen inderdaad gaan verbeteren. Iedere maandag zal ze een injectie krijgen om dan halverwege december bij de arts terug te komen om te zien of er verbeteringen zichtbaar zijn in het bloed en of ze zich ook beterder voelt, natuurlijk.

"Jorine Augusteijn-Savonije heeft in haar promotieonderzoek aan VU medisch centrum in Amsterdam aangetoond dat kankerpatiënten minder bloedarmoedeklachten hebben als zij EPO toegediend krijgen.

Patiënten die met EPO waren behandeld gaven in vergelijking met patiënten die geen EPO hadden ontvangen aan beter in staat te zijn om dagelijkse behandelingen zoals aankleden en eten uit te voeren en meer energie en een betere kwaliteit van leven te hebben."

Vrolijk nieuws

Het nieuws wat er vanuit de wereld tot mij komt stemt me de laatste tijd niet blij, wat een ellende, iedereen is boos op iedereen en volgens sommigen God op ons allemaal. In kleine kring houden we het positief en gezellig met dierbaren en vrienden, maar alles wat daarbuiten valt lijkt boos en gemeen.

Daarom kan een bericht zoals ik gisteren in de krant las mijn hele dag goed maken. Vrolijk nieuws. Er was feest op de Rotterdamse Dominicusschool omdat de 10 jarige Danté Henriquez op 5 oktober het Metro Kinderdictee had gewonnen. Van de 200 kandidaten zat Danté bij de 17 beste, en uiteindelijk met maar 6 fouten was hij de winnaar. Een jaar lang mag hij de titel "Beste Speller Van Rotterdam" dragen, ook kreeg hij een cheque van €250,- die hij mocht besteden aan educatief materiaal.

Die cheque heeft hij besteed aan zo'n 30 leesboeken voor de klas en die werden maandag bezorgd. Al de dag na het dictee werd Danté als een held op school onthaald, hij mocht voor de klas vertellen over het dictee en de beker die erbij hoort mocht voor één dag in de klas staan. "Ik ben blij dat iedereen het zo leuk vindt dat ik heb gewonnen" zei Danté. Alle leerlingen mochten een boek uitzoeken die ze wilden lezen, later kunnen ze die weer doorgeven aan een andere klasgenoot. "We hebben genoeg leesvoer voor het hele jaar" zegt de enthousiaste juf van Danté, "Misschien dat we de andere klassen er ook blij mee kunnen maken!"

Ik vond dit kleine stukje vrolijkheid hartverwarmend in deze sombere tijd, dat er maar veel van dit soort geluksmomentjes mogen komen, daar wordt de wereld die nu wat ziek is beter van.

Artiesten en vlooien

Gerard Cox, die door het land toert met een voorstelling, heeft een uitspraak gedaan waar ik het volledig mee eens ben:
"Tijdens mijn jarenlange afwezigheid in het theater is er een nieuw fenomeen ontstaan, namelijk dat artiesten na afloop nog even gezellig naar de foyer gaan om zich door het publiek te laten bewonderen. Daar ben ik tegen mensen. Zodra het licht uit is en het doek dicht, gaan we ieder ons weegs."

Zoals regelmatige lezers van mijn blogjes weten ga ik vaak en graag naar het theater, maar ik heb niet de geringste behoefte om de artiesten na de voorstelling, na hun werk dus, aan te spreken. Uitzonderingen bevestigen ook hier weer de regel, na een kleine voorstelling die ik met vriend Rick had bezocht was de regisseur en tevens acteur van het stuk benieuwd naar reacties van de bezoekers, en dan is het vakgerelateerd voor hem en is het leuk om van gedachten te wisselen, maar ik bedoel meer de mensen die in artiestenkringen bekend staan als 'artiestenvlooien', die vinden dat ze het récht hebben op een handtekening en om op de foto te gaan met iemand die net moe van zijn/haar optreden is. Er is een wijdverspreid misverstand dat artiesten zich dat maar moeten laten welgevallen omdat het deze mensen zijn waaraan ze hun populariteit te danken hebben.

Zoals ooit in een TV-programma "Fans!" was te zien zijn het veelal mensen met een verstandelijke beperking die dit gedrag vertonen, en dan is het ook wel weer begrijpelijk dat artiesten hun sociale kant laten zien omdat deze mensen geen idee hebben dat het zeer ongepast is, tevens zijn het mensen bij wie men duidelijke grenzen moet aangeven omdat ze die zelf moeilijk kunnen stellen. Ik werk in een dienstverlenend beroep en heb mezelf voor een gering bedrag verhuurd om leuk te doen tegen de verschillende mensen met wie ik contact heb tussen 9.00 en 17.30, maar daarna is het klaar en ik moet er niet aan denken dat die voor mij onbekende mensen het nodig zouden vinden om na die tijd ook nog tegen me aan te kletsen. Maar als artiest moet je dat dus maar goed vinden.

Ik ken van een afstand een zeer sneu geval van een bijna 60 jarige man die zich op diverse manieren opdringt aan alles wat maar enige bekendheid geniet of ooit heeft genoten. Zijn hele leven staat in het teken van het aanbieden van bosjes Lidl-bloemen of tekeningen, het op de foto gaan met, en zelfs het eisen van antwoord als hij de desbetreffende artiest zelfgemaakte CDtjes opstuurt met hun werk. Hij had niet misstaan in het eerder genoemde programma "Fans!", een prototype artiestenvlo.

Soms zijn artiesten ook verplicht om hun nieuwe CDtje na de voorstelling gesigneerd te verkopen, van dat half uurtje maken ze meestal wel iets, maar er is een artiest, wiens naam ik niet zal noemen, die dat met de grootst mogelijke tegenzin doet. Ik heb het twee keer na een voorstelling gezien, terwijl ze op het toneel zo geweldig leuk overkomt zit ze wat chagrijnig achter haar tafeltje met een viltstift in de hand. Daarom begrijp ik Gerard Cox zo goed, we betalen voor een voorstelling, de artiesten leveren, en dan is het mooi geweest en moeten we niet bruut uit de zo juist geschapen illusie worden ontwaakt met een zichtbaar met tegenzin handtekening zettende vedette.

Mobiele boerderij

Het Leger des Heils in Den Haag heeft een mobiele boerderij waarmee ze bij een woonzorgcentrum zijn langs geweest om de bewoners kennis te laten maken met de dieren en ze te laten aaien en knuffelen. Het zijn vanzelfsprekend geen boerderijdieren als koeien en varkens, maar kleine dieren als cavia's, konijnen, hamsters en kippen. 

De dieren worden goed verzorgd en zijn gewend aan aanrakingen van mensen. De activiteitenbegeleiders zagen heel verrassende dingen gebeuren bij de bewoners. Een man die slecht ziet en daardoor nooit aan activiteiten meedoet, was de hele middag met de dieren bezig. Een dame die nooit van haar afdeling af wil, deed dat nu wel omdat iemand een konijn aan haar liet zien en dat prikkelde haar. Een andere bewoonster die nauwelijks meer reageert glimlachte breeduit toen ze voorzichtig een dier aaide.

Wat een geweldig initiatief!

Aanrijding met een persoon

"Vanwege een aanrijding met een persoon bij Delft is er geen trein verkeer mogelijk tussen Rotterdam en Delft". schalde de luidspreker vrijdagavond toen ik op station Rotterdam Centraal klaar stond om naar Leiden te reizen naar vriend Jeroen om er samen met vrienden Chris en Rick een hapje te eten en een gezellige avond te hebben. Dit is NS jargon voor een springer. Zo tegen het eind van het jaar is er een toename te zien in het aantal zelfmoorden. Ik schrok van de mededeling, want er was dus iemand wiens leven zo weinig uitzicht meer bood dat dit volgens hem of haar de enige oplossing was. Ik dacht aan familieleden en vrienden die deze avond een heel naar bericht zouden krijgen, aan de machinist die dit waarschijnlijk heeft zien aankomen en wist dat hij/zij niet meer kon remmen.

Het deed me denken aan het verhaal wat ik hoorde van een bekende van een treinmachinist die vertelde dat de machinist een vader met aan zijn handen twee kinderen op de rails zag staan, hij kon niet meer remmen, hij zag hoe één van de kinderen probeerde los te komen van vader, tevergeefs. Nodeloos te zeggen dat deze machinist zijn beroep niet meer kon uitoefenen. Naast dat zo'n wanhoopsdaad vreselijk is voor de nabestaanden, heeft het voor machinisten ook een ongelofelijk grote impact om zoiets mee te moeten maken.

Ik moest het omgeroepen nieuws even verwerken alvorens over te gaan op het 'wat nu?' Ik ging naar een tegen een hekje aanhangend personeelslid van de NS toe om te vragen hoe ik nu het beste naar Leiden zou kunnen gaan. "Via Gouda" antwoordde hij. "O, die hoeft niet over Delft?" vroeg ik. Met een blik en een toon die zoveel domheid maar nauwelijks kon bevatten antwoordde hij van niet. "Euh, ja ik weet niet hoe het spoorwegnet is aangelegd, natuurlijk, maar dank u wel" repliceerde ik terug. Vervolgens reisde ik via Gouda naar Den Haag om daar op de trein naar Leiden over te stappen, al met al duurde het maar een half uurtje langer voor onze gezellige avond kon beginnen.

Het contrast kon niet groter zijn, op dezelfde avond dat iemand een wanhoopsdaad beging, had ik een vrolijke avond met lieve vrienden. Jeroen had heerlijk gekookt en we hebben weer fijn bijgekletst. Het leven heeft zo z'n momenten om even stil te staan en na te denken over als het net even anders was gegaan voor iemand zodat die ook hartelijk werd begroet bij aankomst en er een wijntje voor hem/haar werd ingeschonken.

Tegeltjeswijsheid 143

Herinnert U zich deze nog? #63

RICHARD MYHILL

"IT TAKES TWO TO TANGO"

1978

Aantal weken: 4

Hoogste positie: 18

Al sinds z'n veertiende heeft Richard Myhill in diverse bandjes gezeten. In 1978 heeft hij een bescheiden hit met dit aanstekelijke "It Takes Two To Tango", waarvan ik me het hilarische optreden in Toppop kan herinneren waarin Richard met de pop, hier te zien op het hoesje, meeslepend de tango danste.

Hierna volgde nog enkele singles die niet zoveel zoden aan de dijk zette. Richard legde zich meer toe op schrijven, componeren en arrangeren voor anderen, o.a. Duran Duran, Adam & the Ants en Talk Talk. Daarnaast componeerde hij veel productiemuziek voor films, TV-series en reclame jingles. 

Hoe oud Richard nu is en of hij nog steeds bezig is in de muziek heb ik niet kunnen vinden.

Vogelwijsheid

Wat er in een vogelhoofdje omgaat, daar heb ik geen idee van, maar ik vind het bijzonder dat de afgelopen twee weken ik steeds vogeltjes op mijn lanai zag op de plek waar ik rond deze tijd altijd een uitgebreide selectie wintervoeding voor ze heb staan. Duidelijk zoekend, en ik meende wat gefrustreerd. Deze laatste veronderstelling werd onderstreept toen ik een plantje en steentjes uit een plantenbak getrokken op de grond zag liggen.

Dit jaar vanwege het aanhoudende mooie weer ben ik waarschijnlijk wat later dan gebruikelijk met het neerzetten van de voeding, en dat vinden de vogeltjes niet kunnen. Gisteren heb ik de voederplaats weer in orde gemaakt, omdat ik het vandalistische dreigement van het uitgerukte plantje en de steentjes erg serieus nam.

Meteen kwam een gebeurtenis van thuis in me op, wij hadden een kanarie wiens deurtje van de kooi altijd open stond, hij vloog rond wanneer ie wilde en ging eten, badderen en slapen in z'n kooitje. Tam was ie niet, hij kwam nooit bij je in de buurt. Tot die ene keer dat ie heel dicht bij mijn vader kwam op het kastje naast zijn stoel, druk tjilpend. Hij wilde duidelijk iets kenbaar maken.
Het bleek dat mijn vader na het verschonen van de kooi vergeten was het deurtje open te zetten, de kanarie kon er dus niet in, en kwam dat duidelijk maken.

Er gaat meer in een vogelhoofdje om dan wij denken, dom zijn ze zeker niet.

Bloedverwanten

Naar mijn gevoel wordt er veel te gewichtig gedaan over acteren, ik bedoel hoe moeilijk kan het zijn? Shirley Temple kon het al toen ze 4 was, en het feit dat er een soort erfopvolging waart door de acteerwereld in zowel binnen,- als buitenland, zonen, dochters, kleinkinderen, broers en zussen allemaal acteren ze, geeft al aan dat het meer een kwestie is van de juiste mensen kennen om aanspraak te kunnen maken op het luxe baantje van acteur of actrice.

Dus iedereen kan acteren? Nee, een acteur of actrice moet wel een soort 'je ne sais quoi' hebben, en talent, maar echt veel kennis heb je er niet voor nodig, dat bedoel ik met gewichtig doen, net doen of je zo bijzonder bent omdat je acteert. Vooral de toneelacteurs en actrices van de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw vonden dat ze zo ongelofelijk uitzonderlijk waren, God's gave aan de mensheid. De opkomst van de televisie was een gruwel in hun ogen, een banaliteit. Tot dat niveau verlaagden ze zich nimmer! Om vervolgens één voor één allemaal ergens in een tv feuilleton te verschijnen.

Het andere uiterste is mensen van de straat plukken en die in een serie zetten omdat ze er goed uit zien, zoals in het begin van de Nederlandse TV-soaps gebeurde, toen zijn er heel veel lelijke tenenkrommende dingen te zien geweest op TV (en in dat genre nóg), maar ook daar scheidde het kaf zich van het koren en zijn er talenten komen bovendrijven die nu nog zeer verdiend hun boterham verdienen als acteur of actrice. Het is een vak wat je al doende kan leren.

Dit allemaal gezegd hebbende valt het wel op, met alle snel en zo goedkoop mogelijk gemaakte series heden ten dage, als er een serie is waar tijd aan wordt besteed en waar het crème de la crème van acterend Nederland in speelt, tot aan de kleinste rollen aan toe. Zo'n serie is "Bloedverwanten". De eerste serie liep van maart 2010 tot mei 2010, de tweede van maart 2012 tot mei 2012, en nu is het derde seizoen bezig, begonnen op 27 oktober 2014 en loopt door t/m 12 januari 2015. Hieraan kun je al zien dat er de tijd wordt genomen om mooie scenario's te schrijven (Haye van der Heyden) en het op te nemen.

Michiel Huisman en Sylvia Hoeks hebben de serie verlaten en hun vleugels uit geslagen voor een succesvolle carrière in Amerika. Getalenteerde mensen als o.a. Henriëtte Tol, Derek de Lint, Tanja Jess, Teun Luijkx en Pierre Bokma laten mij iedere week aan de buis gekluisterd zitten, en geloof me dat is niet eenvoudig. Maar goede verhaallijnen en mensen met een groot talent en charisma die goed worden geregisseerd in een serie die niet ieder jaar onder grote druk in elkaar wordt geflanst, straalt klasse en kwaliteit uit, iets waar het tegenwoordig nogal eens aan ontbreekt op de (Nederlandse) TV.

De cast van "Bloedverwanten"

Teun Luijkx heeft een kleine rol in "Bloedverwanten", en staat niet op de castfoto. Hij speelt de hoofdrol in een andere weergaloze serie die momenteel te zien is, "A'dam en e.v.a."

 

Nutteloze weetjes

Erno Rubik had er zelf een maand voor nodig om zijn onbedoelde uitvinding
Rubik's Cube weer goed te krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1983 draaide Michael Jackson's video "Thriller" een week lang in een
bioscoop, zodat die kon meedingen voor een Oscar nominatie. Hij kwam voor
de Disneyfilm "Fantasia" en maakte de kinderen bang. "Thriller" werd niet
genomineerd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stamcellen kunnen in de toekomst het leven van mensen verlengen.
Wetenschappers hebben muizen die normaal 21 dagen leven geïnjecteerd met
stamcellen en die leefden nu 70 dagen. Dit staat gelijk tot een mens van 80 jaar
wiens leven verlengd wordt tot 200 jaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Koko de gorilla die met gebarentaal heeft leren communiceren heeft in 2001
Robin Williams ontmoet, de twee konden het heel goed met elkaar vinden.
Toen Koko te weten kwam dat Robin was overleden gebaarde ze het woord
"cry".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijgers zijn stiekeme jagers. Ze imiteren de roep van andere dieren zodat ze
ze kunnen lokken als prooi.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er worden meer moorden gepleegd in Amerikaanse staten waar de doodstraf
gegeven wordt dan in staten waar dat niet het geval is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Alexis Goggins was 7 jaar toen ze samen met haar moeder in de auto met een
pistool werden bedreigd. Ze sprong voor haar moeder om haar te beschermen
en kreeg 6 kogels. Ze overleefde de moordaanslag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bijen van 'middelbare leeftijd' hebben de taak om dode bijen uit de korf te
verwijderen, ze tillen ze op en dragen ze zo'n 100 meter verder en laten ze
daar achter.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen mensen zich evolueerden groeide de schedel en werd de kaak kleiner om
ruimte te maken voor meer hersenen. Omdat onze tanden dezelfde grootte bleven
paste de verstandskiezen niet meer. Als je geboren bent zonder verstandskiezen
behoor je tot de gelukkige 35%.

Robin Williams en Koko

Alexis Goggins en haar moeder Selietha

Flarden

Sinds 2003 geeft vriend Harry Wanders met enige regelmaat een boekje uit met flarden. Flarden zijn het best te omschrijven als gedachten die iemand, in dit geval dus Harry, kan hebben over diverse zaken die je/hem bezighouden. Op de site Flarden kun je eens een blik werpen op wat werk van hem.

Onlangs is zijn 9e boekje verschenen met de titel "Achtergebleven Met Lege Handen". Deze en andere titels zijn te bestellen op de site van Uitgeverij Boekenbent. Zeker in de aankomende cadeautijd de moeite waard om eens na te denken of je er iemand een plezier mee kunt doen.

Ook staan er in het Koningin Wilhelminabos, het bos ter nagedachtenis aan dierbaren die aan kanker zijn overleden, een aantal van zijn flarden. Dit gegeven werd genoemd in een boek van de veel te vroeg overleden schrijver Martin Bril toen hij daar eens doorheen liep en er naderhand een verhaal over schreef.

Priemarrek

Een vroeger buurmeisje van ons heeft ten tijde van de koude oorlog en het ijzeren gordijn in Rusland gewoond, zij vertelde dat als er ergens een rij stond je aansloot, zelfs als je niet wist waar de rij voor was. Het betekende dat er 'iets' verkocht ging worden wat schaars was en dat wilde je niet missen, het konden misschien wel sinaasappels zijn of iets anders wat niet regulier verkrijgbaar was. Vandaag was het er en morgen niet meer, dus uren in de rij was geen probleem, dat had je er voor over.

Afgelopen donderdag ging bij ons een filiaal open van de Ierse kledingketen Primark, die in Ierland zelf sinds 1969 onder de naam Penneys opereert. Primark dus, mensen die de zaak frequenteren spreken het uit als 'Priemarrek' of erger nog 'Priemart', terwijl de enig juiste uitspraak 'Praimahrk' is, het is een Engelse naam namelijk. Aan de andere kant hebben wij het in Nederland ook over 'wie-fie' terwijl het 'wai-fai' is, dus ik hou mijn mond alweer, maar moest het even kwijt.

Mensen die geen idee hebben wat voor een soort winkel het is adviseer ik met klem in het ongewisse te blijven, ze verkopen er vooral synthetische één-keer-dragen-dan-weggooien-kleding, wel speciaal voor hen in opdracht gemaakt, maar in zulke grote getale dat het niet om exclusieve items gaat. De prijzen zijn zo laag dat er wel kinderhandjes in donkere ruimtes in verre warme landen aan te pas moeten zijn gekomen.

De clientèle bestaat vanwege de afwezige kwaliteit en de spotprijzen voornamelijk uit tienermeisjes en moeders met kinderen, de eerste groep wil steeds wat nieuws maar heeft geen geld en de tweede groep weet dat hun kinderen het precies net zo lang aan kunnen als de kleding meegaat dan zijn ze er uit gegroeid.

Het nieuwe filiaal ging om 11 uur open, maar reeds om half negen (!!) begon zich al een rij te vormen die uiteindelijk aangroeide tot 1500 (!!) vrouwen. In een Westers land waar van alles volop te krijgen is gingen volwassen vrouwen, moeders van kinderen, twee en een half uur in de rij staan voor kleding van inferieure kwaliteit die de dag en de weken erna gewoon nog volop te verkrijgen is. 25 Man/vrouw beveiliging, pretpark wachtrijen met dranghekken, zenuwachtige mannen in pakken (directie en andere Primark-hoogwaardigheidsbekleders) moesten de zaken in goede banen leiden, en dat is ook gebeurd, hysterisch gejoel en geklap ging door de menigte toen de deuren open gingen, en men groepsgewijs naar binnen werd begeleid.

Blank, zwart, autochtoon, allochtoon, hoofddoekjes, roze haar, iedereen was er met een gezamenlijk doel, zich storten in het Primark-walhalla, geen wanklank werd er gehoord. Jammer dat niet hetzelfde gezegd kan worden over de intocht van Sint Nicolaas in Gouda waar 90 mensen zijn gearresteerd omdat ze hun eigen gelijk belangrijker vinden dan het kinderfeest wat het uiteindelijk is, maar waar door deze anti,- en prohooligans totaal aan voorbij wordt gegaan. Voor sommige kinderen voor wie het een spannende leuke dag had moeten worden was het een traumatische ervaring. Heel jammer of nee, meer triest, heel erg triest.

"Moge Allah je straffen"

De multiculturele samenleving zoals links Nederland het zo graag zag, daar is niets van terecht gekomen, zoveel moge duidelijk zijn. Dat heeft vele oorzaken, één van die oorzaken is het standaard zielig vinden in linkse kringen van iedereen die vanuit de traditionele niet westerse migratielanden er voor kiezen om in ons land te komen wonen. Jarenlang zijn ze als onmondige kinderen onder de hoede genomen en werd hen met nadruk gewezen op de voordelen van de verzorgingsmaatschappij die Nederland toen was. Aanpassen was niet direct nodig vonden ze, het behoud van eigen cultuur en gedachtegoed stond voorop.

Dit ontploft nu in het gezicht van de zieltogende Partij van de Arbeid, een partij met, vanwege het wegkijkmechanisme, grote achterban van niet westerse allochtonen. Deze partij nam het altijd op voor hen, ook als uit cijfers naar voren kwam dat er procentueel veel meer allochtone jongeren in aanraking komen met justitie en politie dan autochtone. Dan werd er thee gedronken, projecten opgezet, want 'die arme kinderen konden er toch ook allemaal niks aan doen'. De harde cijfers van criminaliteit, schooluitval, tienerzwangerschappen, uitkeringsfraude, etc. die hoorden ze liever niet.

Van begin af aan was natuurlijk duidelijk dat zulks niet voor eeuwig door kon gaan en nu ons land in economisch zwaar weer zit zullen ook zij boven wiens hoofd altijd een hand gehouden werd moeten integreren. De minister van Sociale Zaken, Lodewijk Asscher verantwoordelijk voor integratie wil vier intransparante Turkse religieuze organisaties de komende vijf jaar scherp in de gaten houden omdat ze zich vooral richten op versterking van de Turks-islamitische identiteit.

Dit simpele en noodzakelijke gegeven werkte als een rode lap op een stier bij twee PvdA-Kamerleden, Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk, inderdaad van Turkse afkomst. In slecht verstaanbaar Nederlands maakten ze met veel misbaar hun ongenoegen hierover kenbaar in de media. Ze wilden de fractielijn niet steunen en al helemaal geen verklaring ondertekenen waarin ze het vertrouwen in Lodewijk Asscher zouden uitspreken. Na een urenlange spoedvergadering riep Selçuk Öztürk tegen Ahmed Marcouch, woordvoerder integratie bij de fractie. "Moge Allah je straffen!". Ahmed had nadrukkelijk afstand genomen van zijn twee collega's.
De twee heethoofden gaan nu een tweemansfractie vormen geloof ik, dat soort constructies zijn altijd erg succesvol gebleken in het verleden.

Het is nu in de landelijke politiek, maar in de Rotterdamse Partij van de Arbeid was er een hoop heibel in februari van dit jaar vanwege Turks cliëntelisme. Ondanks dat zo vele niet westerse allochtonen iets geweldigs van hun leven maken, integreren en tegelijkertijd hun afkomst niet verloochenen, het kan heus, is de multiculturele samenleving zoals beoogd niet echt gelukt.

Om nog maar eens iets te noemen waar ik me hogelijk over verbaas, de problematiek van de terugkerende Jihadstrijders. Hoezo terugkerend???? Die hele ISIS wordt gezien als een 'kankergezwel in de wereld', in mijn ogen zijn de terugkeerders de uitzaaiingen van dat gezwel. In dit geval ben ik erg voor eens gekozen blijft gekozen, maar ik heb zo het vermoeden dat links Nederland dat niet vindt en de thee al op heeft staan.

Tunahan Kuzu

Selçuk Öztürk

Herinnert U zich deze nog? #62

BARBARA MARKAY

"IT'S ALL RITE"

1980

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 35

Als je bij het luisteren van dit nummer denkt: "Huh? Hoor ik dat nou goed wat ze zingt?" is het antwoord: "Ja, dat wat je meent te horen zingt ze inderdaad". Nodeloos te zeggen dat Barbara alleen een hitje er mee had in Europa of om het nog preciezer te zeggen alleen in Nederland en België. 

Barbara Markay is Amerikaanse en heeft een gedegen muziekopleiding met goed gevolg doorlopen, voor Amerika stond op de andere kant van de single de 'censored airplay version', die ken ik niet maar ik denk dat er dan heel weinig tekst overblijft. Door het succes wat ze heeft in Europa komt ze met een volgende single met de welluidende titel "Give Your Dick To Me", die flopt overal. In Frankrijk heeft ze een hitje in 1982 met "I Don't Want To Be A Zombie".

Ze blijft muziek maken variërend van dance, pop en smooth jazz in de jaren 90 tot ze in 2002 ineens in een heel andere hoek zit, die van de new age muziek, haar laatste album in dat genre kwam in 2008 uit. Barbara is nu 62 jaar en of ze nog echt bezig is in de muziek weet ik niet, maar vandaag zingen we samen met Barbara nog één keer 'did you come. did you come, did you come, come, come'

Hulp

We weten allemaal dat de gemeente zorgtaken gaat overnemen, zo ook de gemeente Capelle waar mijn moeder woont. De hulp in de huishouding die bij haar eens in de 2 weken 3 uur kwam assisteren werd begin september gestopt, de gemeente ging dat overnemen. Daartoe moest er een formulier worden ingevuld waar tot in detail moest worden aangegeven waar de beperkingen lagen.

Mijn moeder en haar hulp Shirley, een dame van Chinese afkomst hadden het erg fijn met elkaar, Shirley die de Nederlandse taal niet zo heel erg machtig is leerde van mijn moeder, met woorden opschrijven, wat meer bij, zij kwam met Chinese hapjes en lekkernijen en heeft mijn moeder geleerd hoe ze Chinese stoomcake moest bakken, andersom heeft mijn moeder haar geleerd hoe zij aardappelsalade moest maken, en gaf haar erwtensoep mee. Tranen vloeiden dus ook bij het afscheid begin september. Wie mijn moeder kent, weet dat het geen sikkeneurige bejaarde is, de problemen die ze ervaart met het steeds minder kunnen, daar moppert ze wel eens over, maar aanvaard ze dan uiteindelijk toch onder het uitspreken van haar mantra: "Oud worden is fijn, maar oud zijn is niks aan", refererend aan de lichamelijke beperkingen waarmee het gepaard gaat. Het feit dat verpleegsters die haar wond  thuis kwamen verzorgen na de operatie nog zo nu en dan even langs komen voor een praatje als ze in de buurt zijn, omdat ze het altijd zo leuk vonden bij mijn moeder, spreekt voor zich.

Van de week werd mijn moeder opgebeld door de gemeente over de hulp in de huishouding: "Hoe gaat het nu met de hulp?" wilde de dame weten. Mijn moeder vertelde dat ze sinds begin september geen hulp meer had in afwachting op actie van de gemeente. "Heeft u geen hulp???" deze vraag werd met de grootste ontzetting gesteld. Het was een erg aardige dame zei mijn moeder, er werd wat heen en weer gepraat, op het formulier had mijn moeder aangegeven graag weer haar eigen hulp terug te willen als dat mogelijk was. "Ik ga dat voor u regelen", deelde de gemeente-dame standvastig mede.
En ja hoor, mijn moeder werd teruggebeld, volgende week komt Shirley weer bij mijn moeder werken.

Shirley is al even langs geweest om mijn moeder een knuffel te geven en een zoen op beide wangen om uitdrukking te geven over hoe blij ze was dat ze weer terug mocht komen. Hulde in deze aan de gemeente Capelle. Ik wens dat de overgang van de gezondheidszorg naar de gemeentes voor iedereen zo soepel zal verlopen.

Tegeltjeswijsheid 142

Toen en Nu: Rob Davis

De naam Rob Davis zal niet meteen een belletje doen rinkelen. In de jaren 70 was hij leadgitarist bij de Britse glamrock formatie Mud. Rob viel op omdat hij, zoals dat bij meer groepen in die tijd gebruikelijk was, het lid was wat zich net wat extravaganter uitdoste dan de rest, extreem wijde pijpen, oorbelen, kettingen, fladdermouwen, etc. Het hoogtepunt van de roem kende Mud in het begin van de jaren 70 met hits als "Tiger Feet" en Dyna-mite".

De band stopte in 1979. De laatste keer dat de band in de originele bezetting nog één keer heeft opgetreden was 3 maart 1990 op het huwelijk van drummer Dave Mount. Rob Davis zit nog steeds in de muziek hij is onder meer (mede)schrijver van de hits "Groovejet" van Spiller en de enorme hits van Kylie Minogue "Can't Get You Out Of My Head" en "Come Into My World".

Rob is nu 67 jaar en sinds 2009 weduwnaar van Christine Hope-Davis, voor wie hij na haar dood het nummer "We Don't Need To Know" schreef. Zij hebben één zoon, Gregory.

Shaken, not stirred

De tweede dag van de logeerpartij van André en Edo zou in het teken staan van het bezoek aan de tentoonstelling "Designing 007" in de Kunsthal in Rotterdam. Ik ken geen grotere bewonderaar/verzamelaar van James Bond dan André. Dus toen ik vorig jaar vernam dat deze tentoonstelling Rotterdam zou aan doen stelde ik een gezellig weekend voor met als kers op de taart dwalen langs de rekwisieten uit de rijke historie van de James Bond films.

Na het ontbijt gingen we op weg, en opnieuw was het meer lente dan herfst qua weer, wat natuurlijk positief bijdraagt aan de dag. De tentoonstelling is al heel de wereld over geweest voordat deze in Rotterdam neerstreek. Het is erg leuk opgezet, heel veel gadgets, kleding, moodcards, fragmenten en foto's uit 50 jaar James Bond historie werden getoond. Veel gadgets zien er in de film gelikter uit dan in het echt, en over de kleding is qua kleur en uitvoering heel goed nagedacht om het personage extra dimensie te geven, een schimmelgroene broek bij een schurk om walging te genereren, een ijsblauwe robe bij een schurkin om haar ijskoude karakter te benadrukken, geen paillette of split of het is er met duidelijke redenen op aangebracht. Ook werd uit de doeken gedaan hoe sommige actiescènes stap voor stap zijn voorbereid, hoe hele bouwwerken, zoals de Golden Gate Bridge op bijna ware grote is nagebouwd omdat opnames maken bij de echte brug ondoenlijk is. Je komt helemaal in de James Bond sfeer bij deze tentoonstelling.

Het leuke van de Kunsthal is dat er altijd nog zo'n 5 andere tentoonstellingen of tentoonstellinkjes zijn die je dan meteen even meepikt. Zo hebben we, na de lunch, ook Rudolf Steiner, Design Art, Museum op schaal, Love & Marriage en Raindrop kunnen bezichtigen. Het één sprak ons meer aan dan het andere, maar we zaten vol indrukken toen we de Kunsthal verlieten en door de stad heen liepen naar het volgende markante punt; de Markthal. Ik had er al een keer op de drempel gestaan, maar nu was het minder druk en konden we er even doorheen wandelen. Het is best groot met verschillende verdiepingen zelfs, en het ziet er allemaal erg lekker uit, we zeiden al dat mensen die daar een appartement hebben nooit meer ergens anders heen hoeven omdat in alle eerste levensbehoeften worden voorzien op het gebied van eten en drinken.

Vervolgens weer op huis aan waar we besloten dit heerlijke weekend te besluiten met een diner bij Rasa Sayang, waar het onverwacht heel erg druk was, maar de altijd hartelijke gastvrouwen van het restaurant zorgden dat er toch een plekje voor ons gereed kwam. We hebben geproost en de wens uitgesproken dat we nog vele van dit soort weekendjes mogen beleven met elkaar.

Rudolf Steiner

Museum op schaal

Design Art

Delft

Vrijdagavond zijn vrienden André en Edo gearriveerd om een weekendje te logeren. Het was al weer enige tijd geleden dat we elkaar hadden gezien, dus onder het genot van een wijntje lekker bijgekletst, en onderwijl naar wat nostalgische jaren 70 DVD's gekeken.
De andere dag op ons gemak ontbeten om daarna af te reizen naar Delft. André en Edo waren er nog nooit geweest, en voor mij was het ook al weer wat jaren geleden.

Het eerste wat opviel was dat het station een gigantische verbouwing aan het ondergaan is, het nieuwe staat er al, maar is nog niet in gebruik. Allereerst zijn we naar de nieuwe kerk gegaan, waar de Oranjes begraven liggen, en de maquette waar te zien is wie waar ligt blijkt de trekpleister van de hele kerk, drommen mensen staan er om heen waarbij er altijd een aantal zijn die op luide toon verkondigen hoe het allemaal zit, alsof ze zelf de kisten hebben ingedeeld. Het praalgraf van Willem van Oranje blijft erg mooi om te zien. Omdat het weer on-november mooi was konden we buiten op een terras de lunch gebruiken om vervolgens ook de oude kerk te gaan bezichtigen, in de volksmond de 'scheve Jan' genoemd, n.a.v. de scheve toren.

Even over de markt gelopen en daarna het museum Prinsenhof, het voormalige woonhuis van Willem van Oranje bezocht, waar ook volgens de overlevering de kogelgaten in de muur zitten waar Willem is doodgeschoten. Ook in dit museum is de tegenwoordig zo gewenste interactiviteit geïntegreerd.

Tijd om naar huis te gaan om te dineren en een relaxed avondje door te brengen met wat leuke DVD's  en wederom wat wijntjes. Vandaag opnieuw een leuke dag in het verschiet.

Het oude en nieuwe station van Delft

André en ik bewonderen het praalgraf van Willem van Oranje

De kogelgaten

André interactief

Strike a pose at Prinsenhof

Tegeltjeswijsheid 141

Say what?

Toen ik nog op school zat vertelde een leraar dat je als winkelier mag weigeren iemand iets te verkopen. Je zou dus kunnen zeggen: "Nee, ik verkoop u dit boek niet". Ik geloof niet dat er veel gebruik gemaakt wordt door winkeliers van deze mogelijkheid. Het zijn nogal barre tijden in de detailhandel, dus mag je blij zijn dat je überhaupt iets verkoopt.

Ik moest aan dit weetje uit het verleden denken toen ik een blog las van vriend André. Hij laat ons zo nu en dan eens weten hoe de zaken in de diverse staten van Amerika er voor staan betreffende het huwelijk tussen mensen van gelijk geslacht. Het zal duidelijk zijn dat voornamelijk in de staten waar de republikeinen een grote aanhang kennen dit recht niet als vanzelfsprekend wordt beschouwd en zelfs verboden. Maar langzamerhand worden de rechtszaken die worden aangespannen tegen staten in Amerika die het homohuwelijk niet toestaan gewonnen ten gunste van de trouwlustigen.

Nu zijn er staten waar een 'Religious Freedom Act' van kracht is, ik had er nog nooit van gehoord, maar het houdt in dat die wet het toelaat dat mensen uit religieus oogpunt homoseksuelen mogen weigeren een dienst te verlenen. Dat is zoiets wat de Duitsers in de bange jaren '40-'45 met de Joodse bevolking deden, dat kende ook zo'n fijn verloop verder.

Nu doet er zich het idiote verschijnsel voor dat door rechtelijke tussenkomst homoseksuelen wel mogen trouwen, maar in diezelfde staat kan hen geweigerd worden door een meubelzaak om daar hun meubels te gaan kopen. Kunnen ze in een restaurant geweigerd worden om samen te gaan dineren. André kende het verhaal van twee dames die met elkaar in het huwelijk traden maar waarvoor een gristelijke bakker geen taart wenste te maken. Hoe ver strekt zoiets zich uit? Zit er een grens aan? Mogen ziekenhuizen en doktoren ook homo's weigeren die medische hulp nodig hebben? Worden huisdieren ook geweigerd door de dierenarts als hun baasjes twee heren zijn? Houden scholen hun deuren gesloten voor homoseksuele leerlingen en wordt het recht op scholing hen dan ontnomen? Ik vind het een griezelige ontwikkeling zeker als je onderstaande foto ziet die zoveel walging oproept.

Oebele is hupfalderiere

Nog voor de officiële releasedatum van 9 november lag de door mij zo begeerde Oebele 4CD box gisteren in de bus. Ik had, met vele anderen, gedoneerd om het uitgeven van de box mogelijk te maken en daar hoorde bij dat je de box kreeg toegestuurd. De box is een aanvulling op de vier vroeger uitgebrachte albums en bevat 100 liedjes. Op beeld is van de serie "Oebele" niet veel bewaard gebleven, dat wat er nog was is in 2011 op een DVD box verschenen.

De eerste uitzending van "Oebele" was op 19 oktober 1968, ik heb er dus hele vage herinneringen aan, en de DVD box gaven die mistige flarden wat meer contouren. Het leukste zijn de liedjes en gelukkig waren die in bewaring gegeven bij koorlid Ria Tammer, zodat nu na ruim 45 jaar alle liedjes te horen zijn op de eerdere albums en de nu uitgegeven CD box. Willem Nijholt, Wieteke van Dort, Ab Hofstee, Herman Vinck, Marjan Berk en Rob de Nijs, die in "Oebele" zijn comeback maakte nadat zijn carrière als tieneridool eind jaren 60 wat in het slop was geraakt zijn te horen met vele gasten als o.a. André van Duin, Lex Goudsmit en Willeke Alberti samen met het kinderkoor Henk van der Velde, omgedoopt tot het Oebeler kinderkoor.

Op een paar na zijn alle liedjes geschreven door Joop Stokkermans (muziek) en Harrie Geelen (tekst). De Nederlandse taal wordt zo mooi gebruikt door Harrie en de muziek van Joop is zo heerlijk kenmerkend voor die tijd. Het zijn kinderliedjes, maar zeker niet kinderachtig! En het Oebeler kinderkoor zingt zoals kinderen horen te zingen, gewoon als kinderen, zonder de 'R' als een 'J' uit te spreken zoals bij het Kinderen Voor Kinderen koor gebruikelijk is ('Als ik de baas zou zijn van het "joujnaal"). In het clipje zingen Willem en Wieteke het wonderschone "Hoe Gaat Het Eigenlijk Met Jou" uit de uitzending van 23 augustus 1969.

Op 25 december 1971 was de laatste uitzending van "Oebele", maar een maand later wordt er een doorstart gemaakt met een serie die nog veel meer tot de verbeelding zou gaan spreken; "Kunt U Me De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer". Harrie Geelen en Joop Stokkermans blijven de liedjes maken, Ab Hofstee, Rob de Nijs en Martin Brozius die in de laatste uitzending van "Oebele" te zien was gaan mee. Wieteke en Willem krijgen later een gastrol. Het Oebeler Kinderkoor worden de kinderen van Hamelen. Ook daar is in beperkte oplage een 4CD box van gemaakt met 100 liedjes en die heb ik niet, maar zou ik heel graag willen hebben. Helaas is ie al lang niet meer verkrijgbaar. De liedjes heb ik wel, maar het echte boxje zou het helemaal compleet maken.

Nutteloze weetjes

Michael Jackson heeft geprobeerd om Marvel Comics te kopen
in 1990 zodat hij Spiderman zou kunnen spelen in zijn eigen
geproduceerde film.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Raven zijn intelligente vogels. Als een raaf merkt dat andere raven
hem zien, zal hij net doen of hij zijn voedsel ergens verstopt, maar
doet het dan vervolgens ergens anders. Die tactiek werkt niet altijd
want die andere raven zijn natuurlijk net zo slim.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nikola Tesla voorspelde het internet al in 1900. Hij schreef een
artikel voor The Century Magazine waarin hij een 'wereld systeem'
beschrijft van draadloze communicatie dat telefoonberichten, nieuws,
muziek en foto's over de hele wereld zou kunnen zenden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Coca Cola Company maakt zoveel verschillende drankjes dat als je
iedere dag een ander zou drinken je er 9 jaar over zou doen om ze
allemaal te proeven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1965 heeft een Schot met obesitas 1 jaar en 17 dagen niet gegeten.
Hij overleefde op zijn lichaamsvet en verloor 125 kilo zonder
bijwerkingen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Octopussen zijn ouder dan dinosaurussen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
11 April 1954 was de saaiste dag ooit. Er gebeurde niets
noemenswaardigs. Nu is die dag weer interessant vanwege z'n saaiheid.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je de hele dag doorgaat zonder pauzes val je moeilijker in slaap,
omdat  je denkt aan alles waar je hersenen geen tijd voor hebben gehad
om te verwerken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Chinese Muur is helemaal niet te zien vanuit de ruimte, China's
luchtvervuiling is dat wel.

Check Je Werkstress Week

Na de pensioen drie daagse vorige week is gisteren de 'Check Je Werkstress Week' begonnen. Ik heb het gevoel dat er in Nederland overal wel een dag, paar dagen of week voor is. Wat ik begreep is het niet echt een week maar vier dagen met de volgende thema's: Gisteren: Check je werkstress, vandaag: Check je werkplezier, woensdag: Check je beweging en donderdag: Check elkaar.

De campagne begon naar mijn gevoel wat stemmingmakend met paginagroot op de Metrokrant de volgend vraag:

Hoe ga jij vandaag naar je werk?

◘met hoofdpijn

◘piekerend

◘vermoeid

◘fluitend

Slechts één antwoord wat voor positief zou kunnen doorgaan. Ik ga gewoon vrij neutraal, maar met goede zin naar mijn werk, maar fluitend....heeft iets manisch vind ik. In huize Aidan gaat het 's-ochtends zo: De (radio)wekker gaat, mijn lichaam geeft aan er nog niet aan toe te zijn om actief te worden, maar ik heb afgesproken en word er ook voor betaald om op een bepaalde tijd aanwezig te zullen zijn, dus ga ik toch tegen dat gevoel in, in die zin blijf ik werken iets onnatuurlijks vinden. Ik ga mij scheren en douchen, zorg dat ik weer toonbaar ben voor de wereld, maak een ontbijtje en een lunchpakketje. En terwijl ik daar zo een uurtje mee bezig ben, heb ik als vanzelf weer zin in de dag gekregen en ga zoals ik al zei met goede zin naar mijn werk.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je het naar je zin hebt op je werk, niets lijkt mij erger om met lood in je schoenen naar je werk te moeten gaan, dat werkt inderdaad stress en ziekteverzuim in de hand, in die zin is het misschien wel belangrijk dat er aandacht aan gegeven wordt middels deze campagne. Werknemers en werkgevers moeten de ruimte krijgen en bieden om hierover in gesprek te kunnen gaan met elkaar. Er zijn ook werkenden die stress als normaal en vanzelfsprekend beschouwen, inherent aan hun baan, er soms zelfs mee koketteren. Dat is denk ik niet de juiste houding, of zoals hoogleraar Arbeids- en Organisatiepsychologie Wilmar Schaufeli het zo mooi zegt: "Wanneer maandagochtend voelt als vrijdagmiddag, dan kom je in de gevarenzone". 

Vanzelfsprekend heb ik de 'werkstress-test' gedaan en er kwam het volgende uit:

Wat goed! Je hebt weinig last van werkstress. Zo te zien kun je goed omgaan met de eisen die jouw werk stelt. Dat wil je natuurlijk zo houden. Ga daarom regelmatig bij jezelf na of je last hebt van symptomen van werkstress en kaart deze op tijd aan.

Een heerlijk weekend

Zaterdagavond met vriend Harry naar het theater geweest naar de voorstelling "Volledig Verknipt". Een erg leuke voorstelling waarin een moord moet worden opgelost en de hulp van het publiek daarbij wordt ingeroepen wat een hilarisch verloop geeft, omdat de acteurs moeten improviseren op wat er uit de zaal komt. Grappig is dat aan het eind duidelijk wordt dat het publiek de dader heeft gekozen (de meeste stemmen) en dat het in een andere voorstelling heel goed iemand anders zou kunnen zijn. Het stuk begon wat rommelig deur-in-deur-uit-achtig, maar toen de moord eenmaal was gepleegd kwam de vaart en de humor er goed in. Na afloop heeft Harry me naar Chris en Rick gebracht waar ik zou slapen om met hen de andere dag naar Alkmaar te gaan om daar Nadira te treffen voor weer een leuke dag met elkaar.

Chris en Rick hadden het voorgesteld om bij hen te overnachten omdat er spoorwerkzaamheden waren en het met de trein heel erg lang zou gaan duren. Ik heb heerlijk geslapen in het rustieke Leiderdorp. Omdat we op een bepaalde tijd weg wilden slaap je dan toch enigszins licht omdat je je niet wil verslapen, zo kon het dat ik ergens in de heel vroege ochtend wakker werd en helemaal niets hoorde, niets! Ik dacht dat de wereld was opgehouden te bestaan maar dat ik dat nog niet wist, maar zo stil is het dus in het Leiderdorpse. Na een heel goed verzorgd copieus ontbijt en een bakje koffie reden we af op weg naar Alkmaar. Het weer was ons, en de rest van Nederland, zeer gunstig gezind.

Nadira had instructies gegeven waar we, voor niets, konden parkeren en daar zouden we haar ook treffen. Nadira's vriend was er niet bij, maar hij had wel heel zorgvuldig een leuke wandelroute uitgestippeld door de stad, met hofjes en al. Oplettende lezers van mijn blogjes zullen opmerken dat dit niet de eerste keer was dat ik in Alkmaar was, dat klopt, maar de andere keren heb ik steeds Alkmaar vanaf het water gezien, en nu gingen we echt door de stad lopen. En ik vind het een aanrader, wat een leuke winkeltjes, hofjes, restaurantjes en de architectuur is ook heel mooi en bijzonder. Omdat Nadira er vanwege haar vriend regelmatig komt wist zij waar we precies konden koffiedrinken, lunchen en dineren. Door het uitzonderlijke mooie weer op 2 november (!) dit keer geen museum bezocht, maar lekker buiten gelopen.

Het was een heerlijk weekend met lieve vrienden, ik voel me een gezegend mens.

Het heerlijke ontbijt.