Dag 2017

Zo op de laatste dag van het jaar is het een goed moment om eens een blik te werpen op dat jaar. 2017 was nogal een jaar, het overlijden van mijn moeder is een gebeurtenis waar ik nog niet klaar mee ben, de verwerking ervan gaat fragmentarisch en sommige dingen heb ik gewoon geparkeerd om het zo nu en dan in korte flashbacks aan mijn geestesoog voorbij te laten komen, dat werkt voor mij blijkbaar het best. Want ondertussen gaat het leven gewoon verder, en het was mijn moeder die altijd zei: "Met de doden kun je niet leven". En zo is het, maar net zoals mijn vader die 12 jaar geleden is overleden gaat er geen dag voorbij of er flitst wel iets door mijn gedachten waar zij een onderdeel van uitmaken, iets van vroeger, iets wat één van hen ooit gezegd of gedaan heeft. Het zijn vaak dingen waarvan ik niet wist dát ik ze nog wist, maar door een gebeurtenis of situatie nu poppen ze ineens op. En zolang dat gebeurt, zijn ze nog steeds voor een klein stukje bij me, net als wanneer ik over ze droom, dat voelt na het ontwaken alsof ze even op visite zijn geweest.

Natuurlijk zijn er in 2017 ook vele andere leuke en vrolijke momenten geweest. Zo ben ik in juni op uitnodiging van vriend Robert een weekend naar Parijs geweest en heb ik mezelf in augustus een weekendje Londen cadeau gedaan. Daarnaast alle leuke momenten met lieve vrienden, in het theater of de bioscoop, bij elkaar thuis of dagjes weg. Het eindeloos solliciteren wat (nog) niet veel zoden aan de dijk zet, maar dan de verrassing dat ik ben teruggevraagd bij Cappuzzino om er de laatste maanden van het jaar te werken. Ik mag nog steeds columns schrijven en voorlezen in het radioprogramma 'Uit De Kast', welke nu op 4 verschillende radiostations is te beluisteren, en het eind van die verspreiding is nog niet in zicht. Daarnaast blijft Roze Golf ze plaatsten op hun website. Ik heb de stap gezet om naast het schrijven van columns ander vrijwilligerswerk te gaan doen in de vorm van taalcoaching.

Toch weer een verdrietig moment toen de moeder van een dierbare vriend veel te jong in september overleed, waarmee 2017 definitief in onze kring niet zo'n heel goed jaar voor moeders was, maar tegelijkertijd voelde de steun en warmte die we konden geven en die ook ik heb mogen ontvangen in mei van zoveel lieve mensen heel erg troostrijk en verbindend.

2017, een enerverend jaar voor mij persoonlijk, maar ook wereldwijd met een wereld vol terreur die schudt en beeft onder megalomane, licht tot zwaar dictatoriale, soms zelfs door het volk, gekozen leiders, waarvan we uit de recente geschiedenis hadden kunnen leren waar dat toe kan leiden. Maar nee, zelfs in Nederland is gekozen voor rechts met de bijbel waarvan we langzamerhand gaan zien wat dat nu écht gaat betekenen. En ik ben niet verbaasd. Slechts verwonderd hoor en zie ik het met een glimlach aan. Het volk krijgt immers de leiders die het verdient.

Zo

Zo, mijn werkzaamheden bij Cappuzzino zitten er weer op. Gisteren had ik mijn laatste werkdag. Vorig jaar heb ik er in het najaar gewerkt om te assisteren bij de najaarsdrukte, en dit najaar ben ik teruggevraagd. Het was weer erg leuk om te doen. Lieve, aardige mensen en een leuke ontspannen sfeer. Ik moet zeggen dat het wel weer fijn was om een soort werkritme te hebben.

Het door hen teruggevraagd worden voelde toch als een mooie opsteker en het stak zo af tegen alle 'u past niet in het profiel'-afwijzingen van de diverse sollicitaties die ik in de loop van de tijd gedaan heb. Ik ga daar niet gebukt onder, daar ben ik net iets te oud voor geworden om het me persoonlijk aan te trekken, maar een positief gebaar en geluid op dat gebied is natuurlijk altijd fijn.

De komende tijd zal ik wel weer vele 'u past niet in het profiel'-antwoorden terug krijgen van mijn sollicitaties, het zij zo, maar ergens mist er toch een schakeltje, want bij de diverse vrijwilligersfuncties waar ik op heb gereageerd kon ik liever gisteren dan vandaag beginnen, en had niemand het over een 'profiel' waar ik wel dan niet in zou passen.

Nou ja, ik breek mijn hoofd er maar niet over, en ga in het nieuwe jaar met frisse moed weer op jacht naar vacatures waar ik mezelf wel in zie functioneren. Ik hoor steeds juichende berichten op het journaal dat de arbeidsmarkt zo geweldig aantrekt, maar gisteren zag ik in welke sectoren dat is, en in welke sectoren je het juist niet moet zoeken. En je begrijpt, dat wat ik in al mijn beperktheid zou kunnen daar zit nu net een beetje de klad in. Maar ik zie me natuurlijk ook niet in de bouw of de groenvoorziening, waar het naar het schijnt heel moeilijk is om aan mensen te komen. Ten eerste: honey....machinery.... en ten tweede: ik kan geen zwaar werk doen want dan stopt mijn rug er mee, en daar schiet niemand iets mee op. In die sectoren pas ik écht niet in het profiel.

Op slot

Bij de tijdelijke werkgever waar ik dit jaar net als vorig jaar assisteer bij de najaarsdrukte, zijn ook de openbare toiletten van het winkelcentrum gesitueerd. Dat is op zich erg handig bij een lunchroom, en het onderhoud wordt meerdere malen per dag gepleegd door een medewerker van het winkelcentrum. Het is er altijd proper. De kosten voor toiletbezoek zijn €0,50 en als men iets nuttigt in de lunchroom is het gratis. Je krijgt dan een muntje die je, net als het muntje van €0.50 in de deur van het toilet moet doen om de deur te openen. Prima geregeld.

Nu is er een categorie mensen die van mening is dat als je een deur met een muntje, dan wel €0.50, opent je die, als je het privaat bent binnen getreden, niet meer achter je op slot hoeft te draaien. Deze blog heeft tot doel dat misverstand uit de weg te ruimen. Ik weet dat er retirades zijn waarbij dat niet hoeft, die gaan automatisch op slot na het binnentreden, maar ik smeek u, ga daar niet van uit. Het is überhaupt altijd belangrijk om zelf na te blijven denken en niet 'ergens van uit te gaan', maar in dit geval is het voor iedereen prettiger als u bij het binnentreden van welk toilet waar dan ook zélf even er op toeziet dat de deur op slot is.

Ook wij die werken in de lunchroom maken gebruik van het toilet en het is mij vorig jaar en ook dit jaar meermalen overgekomen dat ik met een sierlijke zwaai de deur open na het inwerpen van het muntje en ik door de aanblik van wat ik onverwacht aantref met een tijdelijke blindheid wordt geslagen. Maar wat eenmaal is gezien kan niet meer ongezien gemaakt worden, en de lichamelijke reactie van zelfbescherming door tijdelijk verlies van het zicht kan dat niet voorkomen.

Laat op de rand van het nieuwe jaar één van uw goede voornemens zijn om waar u zich ook in vreemde retirades bevindt, u zich er altijd eerst van overtuigd dat de deur op slot zit. Graag vóór u gaat doen waarvoor u er gekomen bent. Het kan (wederzijdse) trauma's voorkomen. 

Koesterkoffer

Net als in Nederland, wordt er ook in Vlaanderen ieder jaar de verkiezing van het woord van het jaar gehouden. Ik wist dat niet zo precies, maar Facebookvriend Jan-Simon had het in een post gemeld. In Nederland heeft het woord 'appongeluk' gewonnen, maar in Vlaanderen koos 55% voor het woord 'koesterkoffer'. Een koesterkoffer is een koffer waarin je tastbare herinneringen bewaard van een overleden dierbare.

Ik heb zonder het te weten dit jaar een 'koesterdoos' gemaakt waarin ik allerhande kleine zaken van mijn overleden vader en dit jaar overleden moeder heb gedaan. Van oude paspoorten tot oude agenda's, handgeschreven briefjes of kaarten, het oude transistorradiootje van mijn vader, het naambordje van mijn moeders laatste huis, en het aangebroken pakje zakdoekjes wat in de zijkant van de rolstoel zat waarmee ik haar voor de laatste keer naar het ziekenhuis reed en die ik de dag na haar overlijden vond toen ik de lege rolstoel met de metro weer terug moest brengen waar ie hoorde.

En nog veel meer spulletjes en dingetjes die van nul en generlei waarde zijn, maar voor mij een wereld aan verhalen, gedachten en herinneringen oproepen. Het is nu niet meer zomaar een doos met spullen erin, nee, het is een koesterdoos.  

Ik durf het zelfs breder te trekken en de doos waarin ik allerlei zaken uit mijn jeugd en schooltijd bewaar en die ik in een aantal blogs 'De Doos' (uit de berging) heb genoemd, is voor mij vanaf nu ook een koesterdoos.

Ook het winnende woord in de categorie 'jongerentaal' in Vlaanderen vind ik een woord om in kruissteek aan de muur te hangen. Het woord 'framily' is daar als winnaar uit de bus gekomen. Vrienden die je zo goed kent dat het voelt of ze familie zijn, daar staat framily voor. Ik heb er weer twee lievelingswoorden bij, met dank aan de Vlamingen. 

Nutteloze weetjes

In 1325 ontstond er een oorlog tussen de steden Modena en Bologna,
nadat soldaten van Modena een emmer hadden gestolen van Bologna.
De oorlog had de naam: 'De Oorlog Van De Eiken Emmer'. Er
stierven 2000 mensen, Modena heeft tot de dag van vandaag de emmer
in bezit.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op de lijst van de honderd oudste personen ooit staan maar zes mannen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de grondwet van Bhutan staat dat op z'n minst 60 procent van het
land voor altijd ongerepte natuur moet blijven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Groot Brittannië in 1997 Hong Kong teruggaf aan China, was er
een deal om Hong Kong's autonomie te waarborgen. Echter alleen voor
de komende 50 jaar. Dus onder de huidige afspraken kan China in 2047
complete controle over Hong Kong krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mestkevers gebruiken de Melkweg om zich te oriënteren. Ze gebruiken
de streep van licht in de lucht als referentiepunt om zich in een rechte
lijn voort te bewegen. Ze zijn de enige dieren in het dierenrijk die dat
doen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2005 bestudeerde een neuroloog de hersenscans van seriemoordenaars,
en ontdekte patronen die in verband konden worden gebracht met
psychopathisch gedrag. Tevens ontdekte hij dat zijn eigen hersenen ook
in het profiel van een psychopaat pasten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In IJsland is het traditie om elkaar op kerstavond boeken te geven en
vervolgens de rest van de avond lezend door te brengen onder het genot
van warme chocolade.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hetty Green was aan het eind van de 19e eeuw de rijkste vrouw in
Amerika. Omgerekend naar nu had ze zo'n 2 miljard. Maar toen haar zoon
zijn been had gebroken probeerde ze hem te laten behandelen in een
gratis kliniek voor de armen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een gerechtshof stond toe dat een rechtszaak van een schuldig bevonden
moordenaar opnieuw werd gedaan, omdat vier juryleden via een
Ouija bord contact hadden gezocht met één van zijn slachtoffers en daar
hun oordeel op baseerden.
'

Het n-woord

In de metro zat de Surinaamse vrouw te telefoneren en ze was boos. Ik kon het horen aan haar manier van praten en zien aan haar gezichtsuitdrukking. Ze gebruikte, naar ik meen, moderne woorden die ik niet kende maar ook regelmatig het n-woord. Bij het gebruik van het n-woord refereerde ze aan een man -háár man of vriend-, welke klaarblijkelijk één of meerdere bijvrouwen had en tevens vertoonde hij daarnaast nog veel meer ander onwelvoeglijk gedrag wat haar boosheid deed rechtvaardigen en, zo begreep ik, ook om hem consequent als 'die n****' aan te duiden.

Ik was enigszins in de war, want was het n-woord niet een soort verboden woord geworden, een woord welke je niet gebruikt om mensen met een bepaalde huidskleur en/of afkomst aan te duiden? En terecht wat mij betreft. En waren het niet de eerder door sommigen met het n-woord aangeduiden die vonden dat het woord geschrapt moest worden uit onze vocabulaire, en dat wereldwijd. Het n-woord is in de Verenigde Staten van Amerika al veel langer een no-go. En in 2005 moest een populair koekje die het n-woord koppelde aan een zoen in Nederland een andere naam krijgen omdat zelfs door een positief gebruik van het n-woord mensen zich geschoffeerd konden voelen. Later bleek dat er inderdaad door de Stichting Eer en Herstel Betalingen Slachtoffers van Slavernij was op aangedrongen om het koekje een andere naam te geven, maar dat het fabrikant Buys marketingtechnisch ook heel goed uitkwam. Nu ze 'Buys Zoenen' heetten kan er veel meer gevarieerd worden met thema zoenen (WK, Zomer, Valentijn, etc). Rond de naamswijziging zijn er nog nooit zoveel zoenen verkocht en de themazoenen doen het zeer goed.

Maar ik dwaal af, het is, naar mijn gevoel, goed dat het n-woord, ook al werd het niet altijd met kwaad in de zin gebruikt, langzaam tot een verdwenen woord gaat behoren. Maar wie schetst mijn verbazing dat juist het positieve gebruik van het n-woord verdwijnt, ik bedoel iets met een zoen associëren kan toch niet verkeerd zijn. En dat het woord in negatieve zin blijft bestaan, godbetert, gebruikt door mensen die er voorheen mee aangeduid werden, en die op diverse manieren hebben aangegeven dit niet meer te willen, maar het over elkaar hebbend wél het n-woord gebruiken. Zoals in het telefoongesprek wat ik opving en in vrijwel alle rapteksten waarin de Engelse variant van het n-woord consequent wordt gebezigd. En zelden in verband met een kus of zoen.

Herinnert U zich deze nog? #115

MARIANNE FAITHFULL

"THE BALLAD OF LUCY JORDAN"

1979

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 19

Op 18 jarige leeftijd werd Marianne Faithfull opeens bekend met het door Mick Jagger en Keith Richards geschreven "As Tears Go By". Ze behoort al snel tot de entourage van de Rolling Stones, en bleek een eigenzinnige vrouw. Ze bracht in 1965 op eigen verzoek niet 1 maar 2 albums tegelijkertijd uit. Het was het resultaat van het verschillen van mening van Marianne en de platenmaatschappij. De platenmaatschappij wilde voortbordurend op haar hits een popalbum en Marianne wilde een album met folksongs. De suggestie van de maatschappij om de twee genres op één album te combineren verwierp ze direct, en besloot om twee albums te maken. Ongekend voor een eerste albumrelease.

Na haar éénjarig huwelijk met John Dunbar van wie ze een zoon, Nicholas, kreeg, begon ze een relatie met Mick Jagger die 4 jaar duurde. Ze was in verwachting van een kind van hem toen ze in 1968 een miskraam kreeg. In 1970 eindigde de relatie tussen Marianne en Mick. Haar leven kenmerkte zich verder door verregaande verslavingen aan diverse soorten drugs, alcohol, zelfmoordpogingen, anorexia nervosa en daarnaast heeft ze jarenlang als een dakloze op straat geleefd.

In 1979 maakte ze een glorieuze comeback met het album "Broken English" , welke volgens de mensen die het weten kunnen het beste is wat ze ooit gemaakt had en heeft. Van dat album komt de single "The Ballad Of Lucy Jordan", eerder op de plaat gezet in 1974 door Dr. Hook & the Medicine Show. Het is het verhaal van een gedesillusioneerde huisvrouw uit een voorstad die eindigt op het dak van een hoog gebouw. Het fascinerende is dat het eind van het lied verschillend geïnterpreteerd kan worden. Marianne zelf zegt er dit over: 

"Lucy climbs to the rooftop but gets taken away by "the man who reached and offered her his hand" in an ambulance ("long white car") to a mental hospital, and that the final lines ("At the age of thirty-seven she knew she'd found forever / As she rode along through Paris with the warm wind in her hair ...") are actually in her imagination at the hospital."

Marianne is er ondanks haar levensstijl nog steeds en is nu bijna 71 jaar (29 december). Naast zingen heeft ze ook regelmatig geacteerd zowel in film, op tv als in het theater.

Over en weer

Gisteren heb ik gewerkt, terwijl het oorspronkelijk niet in de bedoeling lag dat ik op zaterdag zou werken. Het is me vorige week gevraagd en ik heb 'ja' gezegd. Ik vind dat ook heel normaal. Als er een leuke werksfeer is, dan heb je over en weer (werknemer→werkgever en vise versa) wat voor elkaar over. Daar waar alles maar van één kant moet komen, vaak van werknemer naar werkgever toe, werkt dat naar mijn idee op de lange duur ontwrichtend. Nou ja, naar mijn idee, ik heb lang genoeg bij één bedrijf gewerkt om te zien dát het niet goed werkt.

Leidinggevenden die per definitie 'nee' zeiden als één van hun personeelsleden een dag vrij vroegen, zonder te kijken naar de mogelijkheden, maar wel verwachtten dat diezelfde mensen op afroep beschikbaar waren. Of hoog van de toren bliezen als iemand wat later van de pauze terug was, maar niet zagen dat diezelfde persoon zoveel andere zaken zonder te vragen gewoon oppakte. Op den duur gaat zo'n misplaatste superieure houding tegen je werken, en heb je het personeel tegenover je staan in plaats van naast je. Ik had gelukkig een leidinggevende die er net zo in stond als ik, en omdat binnen het redelijke alles kon, was het ook geen punt om eens in te springen, anders of extra te werken als dat gevraagd werd. Over een weer. Zoiets gaat als het goed is heel organisch.

Vandaar mijn aversie tegen, ik heb het al in een ander blogje gemeld, het in vacatures zetten dat er gezocht wordt naar iemand met 'geen 9 tot 5 mentaliteit'.  Je kunt op je vingers natellen dat het bij het desbetreffende bedrijf structureel is dat je langer door werkt dan dat eigenlijk de bedoeling is, en dat het waarschijnlijk niet eens wordt doorbetaald, maar het als loyaal naar het bedrijf toe wordt gezien. Vaak zie je in zulke vacatures niet wat het bedrijf extra te bieden heeft voor het personeel buiten de gebruikelijke cao-technische zaken.

Maar zoals ik al zei, is de sfeer leuk, en werkt iedereen er hard aan om de doelen die zijn gesteld te halen, zal niemand het erg vinden om zo nu en dan een stapje harder of extra te werken. En zijn er toch werknemers die daar bezwaar tegen maken, dan zul je een gesprek moeten aangaan met het betreffende personeelslid en desnoods de vraag moeten stellen of jullie wel met elkaar door willen gaan, want over en weer betekent dat zowel van de werkgever als van de werknemer inspanningen kunnen worden gevraagd die worden beschouwd als ongeschreven basis omgangsvormen van goed werkgever- en werknemerschap. Al geldt voor beide kanten: niets is vanzelfsprekend en is het de toon die de muziek maakt, over en weer.

En ja, ik heb een hele leuke werkzaterdag gehad!

Toen en Nu: Brigitte Kaandorp

Al jaren is Brigitte Kaandorp, zoals ze dat in het Engels zo mooi kunnen zeggen, een household name. Ze heeft nu zo'n 18 theaterprogramma's op haar naam staan, waarvan registraties steevast ook op tv worden uitgezonden. Daarnaast zijn er ook cd's van haar verschenen waarop ze liedjes zingt, waarvan er sommigen deel uitmaakten van haar programma's. In 1990 had ze een onverwacht hitparade succes met de single "Duet", wat inderdaad een duet was met Herman Finkers. Het was een persiflage op "Together We're Strong" van Mireille Mathieu en Patrick Duffy.

We zijn al zo aan haar gewend dat we misschien niet meer zo precies weten hoe het allemaal voor haar is begonnen. In 1983 doet Brigitte mee aan het Camerettenfestival in Delft waaraan ook Hans Liberg en Paul de Leeuw meedoen. Brigitte wint het festival alsmede de publieksprijs. Vier jaar later breekt ze definitief door met het programma "Waar Gaat Zij Helemaal Alleen Heen".

Ik ben regelmatig naar verschillende theatershows van haar geweest, en heb zelfs op het toneel gestaan met haar. Jawel. In het programma "Badwater" komt ze op met alleen een handdoek om en haar handen voor haar borsten, terwijl haar kleding voor de voorstelling klaar ligt op een stoel op het toneel. Ze is te laat en wij, het publiek, zitten er al. Na wat geklets moet het er toch van komen, ze moet zich aankleden, maar hoe? Misschien is er een man die haar even kan helpen.... Juist ja, die man was ik.

Brigitte is zo'n artieste waar ik blind een kaartje voor reserveer. Het is altijd leuk.

Voorstelling 'Badwater'

Tegeltjeswijsheid 269

Telefoongesprek

Ze kwam al bellend het cafetaria in, en liet, al doorpratend een briefje zien aan de uitbater waar het soort broodje met beleg op stond geschreven welke ze wilde eten voor haar lunch. Deze, ik gebruik de term losjes, dame, was de schaamte duidelijk voorbij. Niets ter wereld was belangrijker dan haar telefoongesprek. De uitbater koos er niet voor om haar aan te spreken op haar asociale gedrag, of haar te negeren tot ze haar gesprek had afgerond, maar nam de geschreven bestelling aan, rekende af met de nog steeds doorpratende vrouw, die vervolgens hevig in gesprek wachtte tot haar bestelling klaar was en nam die al doorkletsend aan en verliet het pand. 

Ik heb dit met stijgende verbazing aangezien en vroeg me tegelijkertijd af of ze het broodje tijdens haar telefoongesprek zou gaan nuttigen en met volle mond door zou blijven praten. Dat is niet netjes, maar wat wel of niet netjes is daar had ze naar mijn gevoel toch al niet zo heel veel idee van. 

Was getekend, Annie M.G.

Ik heb verschillende boeken alsmede ook de tv-serie over het leven van Annie M.G. Schmidt gelezen en gezien, om nog maar niet te spreken over die talloze prachtige liedjes zoals alleen zij ze maar kon schrijven. Die vrouw was een icoon en heeft prachtig werk nagelaten. Dat er een musical over haar leven zou komen was een kwestie van tijd, en die tijd is nu gekomen. Onder de titel "Was Getekend, Annie M.G." worden we aan de hand van haar zoon Flip, gespeeld door William Spaaij, die een koffertje op zolder vindt met brieven, meegenomen in het leven van Annie, vanaf het prille begin. Zeer tegen de zin in overigens van Annie, gespeeld door Simone Kleinsma.

Wat een ongelooflijk prachtige voorstelling met een geweldige cast. Simone als Annie met die typische Annie oneliners is een feest om te zien. Ook weer heel fijn om William bezig te zien. Bij "Hair" vorig jaar had ie een avondje vrij toen wij er waren, hij speelt Flip, tegen wil en dank de-zoon-van, met verve. Het hele verhaal zit zo geweldig in elkaar dat het helemaal niet gek is dat Flip op een gegeven moment met zichzelf als baby in z'n armen staat. Het klopt gewoon. De rest van de cast is ook erg leuk om naar te kijken. Marjolijn Touw als de moeder van Annie is een fantastisch leuke rol en ook Jeske van de Staak als de jonge Annie en (ik meen) Kayleigh Hustinx als kleine Annie spelen hun rollen voortreffelijk. Soms staan alle drie de Annie's op het toneel. Wat ik leuk vind is dat ik weer een oud leerling van Codarts herkende: Jules Vermei, die ik ooit eens in hun Showcases heb gezien. Een andere ensemblespeler, Leanne Lena, volgt op dit moment de opleiding muziektheater aan Codarts.

Van Annie is bekend dat ze haar levensverhaal hier en daar wat opleukte met verhalen die niet per se zo gebeurd zijn zoals zij ze vertelde. Flip wil nu eindelijk eens dat de waarheid boven tafel komt, ook de nare dingen. Haar verstikkende jeugd in Zeeland, Den Haag, Amsterdam, Het Parool, het schrijven, de liedjes, tv-series, radio, musicals, het ongekende succes, haar onzekerheid, haar relatie met Dick van Duijn, Flip's vader, gespeeld door Wim van den Driessche, en bovenal ook haar relatie met haar zoon, het komt allemaal aan bod, gelardeerd met de geweldige liedjes. In deze voorstelling worden weergaloze versies gezongen van "De Laatste Dans", "Nooit Een Acht" en "Ik Hoef Alleen Maar Even Zó Te Doen". Niet alle nummers worden helemaal gezongen, soms maar een paar regels, maar dat is absoluut niet storend, het past voor een kort moment in het verhaal, en dat is prima. Een hilarisch optreden in de voorstelling is als Martijn Vogel en Sjoerd Spruijt Jip en Janneke spelen, dat doen ze met zoveel humor. Ze werken Flip zo op z'n zenuwen dat ie op een geven moment roept: 'Ik verkoop jullie aan de HEMA!!'

We hebben enorm genoten en deze musical is terecht genomineerd voor een musical award in 7 categorieën: Beste Grote Musical. Beste Vrouwelijke en Mannelijke Hoofdrol in een Grote Musical (Simone en William). Beste Vrouwelijke Bijrol in een Grote Musical (Marjolijn). Beste script (Dick van den Heuvel). Beste Regie (Paul Eenens) en Beste Choreografie (Stanley Burleson)

Flip en Annie en de drie Annie's bij elkaar. 

Martijn Vogel en Sjoerd Spruijt als Jip en Janneke. 

De telefonische gast

In onze live uitzendingen van het programma Uit De Kast hebben we in iedere uitzending gasten die geïnterviewd worden. Dat kunnen mensen zijn die naar de studio komen of mensen die worden opgebeld. Nu is het wel eens voorgekomen dat de gast die telefonisch benaderd wordt op dat moment de telefoon niet aanneemt. Dat is wel vreemd, want je hebt 'ja' gezegd tegen een telefonisch interview, je hebt te horen gekregen wanneer je gebeld gaat worden, je hebt dus een afspraak gemaakt, en dan toch ben je er niet of heb je je bedacht. Ik vind dat op z'n zachts gezegd niet netjes. Het is een live programma en er moet dan ter plekke iets bedacht worden, je zadelt anderen dus met een probleem op.

Nu was ik gisteren zelf een telefonische gast in een programma. Het was voor de uitzending van 31 december aanstaande van Roze Golf, waarin Rop Janze op oudejaarsavond in de studio zit en mensen gaat bellen. De oplettende lezer merkt al op dat dit programma van te voren wordt opgenomen, en daar is niets mis mee. Ter vergelijking: Bing Crosby zong "White Christmas" in op 29 mei 1942 om het met kerst van dat jaar uit te brengen. Ook ik had de tijd opgekregen wanneer ik gebeld zou worden en ik zat klaar. Rop en ik hadden even wat smalltalk en we gingen het hebben over vuurwerk, dat was afgesproken, en ik vertelde een ingekorte ad lib versie, zeg maar een single versie, van een blog van 10 december 2015 die nog verrassend actueel is. Een fragment:

Omdat ik me er niet mee bezig houd heb ik het waarschijnlijk niet goed begrepen. Ik meende dat er was overeengekomen dat consumentenvuurwerk niet meer als zodanig verkocht zou gaan worden en er voor liefhebbers van knallen en kleuren op oudejaarsavond centraal in de stad of het dorp het één en ander afgestoken werd, ten einde overlast en ongelukken tot een minimum te beperken. Maar nu ik bij het folderpakket gisteren wel drie verschillende folders heb ontvangen van diverse vuurwerkaanbieders blijkt dat dus niet zo te zijn. Oké dan.

Ik kan me nog herinneren dat er vroeger wel eens een wat beduimeld stencilachtig blaadje in de brievenbus lag, die daar, zo zag het er tenminste uit, door schichtig voortbewegende gestaltes in het holst van de nacht illegaal in waren gestopt en waarop tijd en plaats stonden aangegeven waar je vuurwerk kon aanschaffen, een soort ondergrondse in vredestijd. Maar deze folders zaten gewoon in hetzelfde pakket als die van Blokker en Kruidvat en waren echte brochures in vier kleuren druk.

Het is een aanname van mij, maar ik heb zomaar het idee dat die extreme piet-moet-blijven-mensen nagenoeg dezelfde mensen zijn die zich vol overgave storten in de van-me-vuurwerk-blijve-ze-af-discussie (sic). Naar alle waarschijnlijkheid ook onder het mom van cultuur. Volgens mij zijn het voornamelijk mannen die het laatste stukje oergevoel wat nog niet is weggedomesticeerd koesteren en dat zomers doen door te barbecueën en in de winter door met oud en nieuw vuurwerk af te steken. Zelf. Het man-maakt-vuur-oergevoel. 

Veel mensen hebben plezier aan het zelf afsteken van vuurwerk, het schijnt leuker te zijn dan als het voor je wordt afgestoken zoals ik dacht wat afgesproken was, die verandering is nog een brug te ver voor velen, en ik mag daar niets van vinden want dat zou een gotspe zijn omdat ik zelf helemaal niet van veranderingen hou. Het is misschien de spanning dat er iets ergs gebeuren kan wat het plezier in het zelf afsteken vergroot, ik weet het niet. Ik hou me er ver van, en vind het voornamelijk t*r*ngh*rr**. Erger vind ik het voor de dieren, zowel huisdieren als dieren in het wild. Voor hun scherpe gehoor zijn die knallen veel erger dan voor ons en waar wij weten wat het is kunnen zij heel bang zijn en volledig in paniek raken. Ik hoop dat de vuurwerkafstekers daar rekening mee willen houden, met de dieren.

Van dit excerpt heb ik elementen gebruikt in het interview om de vuurwerkdiscussie levend te houden, omdat ik ieder jaar oprecht denk dat we nu wel klaar zijn met het consumentenvuurwerk. Ondertussen merkte ik ook dat telefonisch geïnterviewd worden toch heel anders is dan in de studio gewoon face to face met iemand praten. Het is mijns inziens niet makkelijker, maar erg leuk om gedaan te hebben en tof van Rop om me ervoor te vragen.

Christmas "The American Way"

Zoals ieder jaar presenteerden de leerlingen van de Noes Fiolet Studio's ook nu weer hun kerstvoorstelling. Ik zie, als ik er bezig ben met sporten, de kinderen het hele jaar door als ze naar hun lessen gaan, en zo tegen het eind van het jaar in de aanloop naar deze voorstelling merk je dat er een bepaalde opwinding heerst. De kinderen zijn druk in de weer met hun choreografieën, en de kleding voor de show arriveert op gezette tijden. De grote zaal moet worden omgebouwd om er publiek in te kunnen toelaten.

Noes Fiolet is ook de eindredacteur van het radioprogramma "Uit De Kast" waar ik de column voor verzorg, en de eerste voorstelling van de leerlingen was na onze uitzending. Samen met collega radio medewerker Sandor ben ik  gaan kijken. Het thema was dit jaar 'Christmas "The American Way"'. Zoals altijd deed Noes zelf de introductie en zoals ieder jaar was er weer een goed doel aan verbonden waar wij als bezoekers voor konden doneren in de rondgaande collectebus. Dit jaar was het voor de Cliniclowns.

Het is altijd ontroerend leuk om te zien hoe spannend het voor ze is en hoeveel plezier de kinderen vanaf de peuterdansgroep tot de solist Elize King er in hebben. Van klassieke en moderne dans tot breakdance en streetdance, het komt allemaal voorbij en het is een goede doorsnede van wat de dansschool allemaal te bieden heeft. En ook zo fantastisch om te zien is dat het kinderen zijn met diverse achtergronden die samen met muziek en dans iets moois maken. Die diversiteit zie je ook terug bij de 'hulpmoeders', zoals Noes ze altijd noemt. De moeders van de kinderen die ervoor zorgen dat het achter ook allemaal goed verloopt met de kleding, make up en dat iedereen op tijd klaar is om op te gaan. Het was weer een feestje om mee te mogen maken!

Sammy Davis Jr.

Een paar jaar geleden heb ik me verdiept in het oeuvre van de legendarische Amerikaanse entertainer Sammy Davis Jr.(1925-1990) en ben zijn muziek gaan verzamelen en heb nu 474 songs van hem. Het sprak dus ook voor zich dat ik samen met vriend Harry de uit het Zweeds vertaalde voorstelling "From Sammy With Love" waarin Stanley Burleson en Freek Bartels hun licht laten schijnen op het leven en werk van deze zanger, acteur, danser, imitator en musicus wilde gaan zien. Uit het Zweeds? Dat lijkt vreemd, maar Sammy was van 1960 tot 1968 getrouwd met de in Zweden geboren actrice May Britt, met wie hij ook samen een dochter heeft. Regisseur Jonna Nordenskiöld heeft deze voorstelling op verzoek van Rennie Miro en Karl Dyall, die de rollen in Zweden hebben gespeeld, geschreven en geregisseerd. Zij heeft ook de Nederlandse versie geregisseerd.

Dat huwelijk deed veel stof opwaaien omdat Sammy en May de eerste beroemdheden waren die openlijk een interraciaal huwelijk sloten. In 31 staten van Amerika was dat in die tijd nog verboden.
In de voorstelling komt duidelijk naar voren dat Sammy zijn hele leven lang tegen discriminatie heeft moeten vechten. Vanaf zijn prilste jeugd, hij begon al met entertainen vanaf zijn 3e jaar, samen met zijn vader. Zijn moeder heeft nooit naar hem omgekeken. In militaire dienst is hij regelmatig in elkaar geslagen door zijn medesoldaten vanwege zijn huidskleur, ook mocht hij wel optreden, maar moest altijd via de achterdeur naar buiten, en bepaalde gelegenheden mocht hij als zwart mens niet bezoeken. Zijn levenslange vriend Frank Sinatra heeft altijd tegen discriminatie van zwarten gestreden, en stuwde Sammy op in de vaart der volkeren. Wereldfaam was uiteindelijk het resultaat.

Al deze aspecten komen in "From Sammy With Love" naar voren. Beurtelings spelen Stanley en Freek Sammy en de ander speelt dan één van de andere belangrijke personen in zijn leven. Het is een wervelende show met live band, die heel organisch en natuurlijk overkomt als ze in gesprek zijn over het leven en werk van Sammy, maar ook, net zoals in de Zweedse versie, over hun eigen leven, en dan blijkt dat ook anno nu nog steeds gediscrimineerd wordt, want waarom mag van de EO, KRO en NCRV de rol van Jezus in "The Passion" best wel gespeeld worden door 'iemand met een kleurtje', maar niet door een openlijk homoseksuele zanger/acteur?

Stanley en Freek spelen, omdat ze dicht bij zichzelf kunnen blijven, heel naturel en hun beider talenten komen hier heel goed uit de verf, want zingen en dansen (ook tappen) dat kunnen ze! Sammy was de belichaming van wat de Amerikaanse entertainment is, lekker vet aangezet en soms voor onze nuchtere begrippen een beetje over de top, het belten van showtunes met veel pathos, ik hou ervan. Voor de liedjes is gekozen uit nummers die bij de verhalen over zijn leven passen. De hits uit zijn nadagen zoals de tune van de tv-serie "Baretta" en het door Sammy zelf verfoeide "The Candy Man" zitten niet in de voorstelling. Maar wel zijn lijflied tegen wil en dank "Mr. Bojangles", door Sammy zelf gezongen met zijn beeltenis prominent in het midden van het toneel.

Tot eind februari is deze voorstelling nog te zien door het hele land. Een aanrader!

Kerstmis

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug is te luisteren. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost. 

De decembermaand wordt over het algemeen gezien als feestmaand. Beginnend zo halverwege november met de aankomst van Sint Nicolaas en de opmaat naar het heerlijk avondje op 5 december. Vervolgens maken we ons op voor de kerstdagen om een week later elkaar in de armen te vallen en met champagne te proosten op het nieuwe jaar en dat het een ieder weer goed mag gaan. Het is vrij veel in een korte tijd, en dat merk je aan de mensen om je heen.

Ik heb jarenlang in de detailhandel gewerkt en in december merk je aan de consumenten dat ze gestrest en kortaf zijn, want ze ‘moeten’ zoveel, althans dat vinden ze zelf. In mijn opinie moet je niks, maar kies je ervoor om december en de daarbij behorende feestdagen door te brengen zoals jij dat wilt. Dat je je daarbij door familie, vrienden en diverse media laat ophitsen om een 10 gangen menu voor 18 personen te maken, je woning om te toveren tot een visioen van licht, glinstering en engelenhaar, voor iedereen cadeautjes koopt die een schot in de roos moeten zijn en dat je naast dit alles er ook nog zorg voor moet dragen er zelf uit te zien als een Hollywoodster, ligt aan hoe ver jij het zelf laat komen.

Dat waar het met Kerstmis eigenlijk om gaat, de geboorte van het kindeke Jezus, daar hoor je in het grote geheel niet zo veel meer over. Het gaat meer over eten, cadeautjes en versieringen. Nu is het ook hoogst onwaarschijnlijk dat Jezus op 25 december is geboren, de herdertjes lagen bij nacht in het veld samen met hun kudde, en dat doet men doorgaans niet in de winter. De precieze datum van Zijn geboorte is dan ook niet exact bekend, ook het jaar niet, maar er wordt na veel studie en onderzoek vanuit gegaan dat het ergens in mei of juni moet zijn geweest.

De nadruk van met name de kerstdagen is dat men die samen viert met familie en/of vrienden onder het genot van overdadige maaltijden. Dat beeld kan voor sommige mensen die alleenstaand zijn een gevoel van eenzaamheid geven, zeker als je al die opgeklopte gezelligheid om je heen ziet als maatstaf. Dan kun je je extra eenzaam en alleen gaan voelen. Maar dat hoeft niet, je kunt ook opgelucht verzuchten dat je niet mee hoeft te doen aan al dat geren en gevlieg, en je heerlijk thuis op de bank nestellen met een goed boek of een leuke film.

In mijn jeugd was Kerstmis iets om naar uit te kijken. Mijn vader ging op 24 december om twaalf uur ’s nachts naar de nachtmis. Ik ben wel eens mee gegaan, maar meestal bleef ik thuis om met de andere achterblijvers de kersttafel te dekken. Na de nachtmis werden er eigengebakken cakes, en andere lekkernijen gegeten, waaronder beschuit met muisjes, want er was immers een kind geboren. Daarna het hoogtepunt voor mij als kind, de cadeautjes die al dagen onder de boom lagen werden uitgepakt. In mijn kinderwereld duurde kerst voor mijn gevoel heerlijk lang, dat kwam natuurlijk ook door de twee weken kerstvakantie van school. Ik kan mij niet herinneren dat we veel weg zijn geweest met kerst, meestal kwam iedereen bij ons. Oud en nieuw idem dito.

Eenmaal op mezelf zette ik de traditie van kerst voort, je borduurt immers door op wat je vanuit huis meekrijgt. Dus het eerste jaar een echte boom, dat was meteen ook de laatste keer, want wat een pestzooi met die naalden zeg! Het tweede jaar een paarlemoer witte kunstkerstboom, gekocht bij de Bijenkorf. Tegelijk met een vriendin, alleen zij kocht er allemaal blauwe versieringen voor en ik, hoe cliché, allemaal roze, inclusief de lampjes. Met alle bijpassende accessoires zag mijn woonkamer er, als ik er nu aan terugdenk, gewoon uit als een hoerenkast. Toch is die boom jaren meegegaan. Mijn laatste verloofde was iemand die ieder jaar andere versieringen wilde en de drie jaar dat wij samen de kerst hebben doorgebracht had de boom steeds een ander thema.

Gaandeweg merkte ik dat ik steeds minder om de feestdagen begon te geven, en het veel prettiger vond om die dagen in introspectief door te brengen. Nu bouw ik dat soort dagen door het jaar heen al meer in, omdat ik daar blijkbaar behoefte aan heb, maar met kerst lijkt het wel extra heilzaam te werken voor mij. Waarschijnlijk omdat het tegen het eind van het jaar loopt en ik voor mezelf het afgelopen jaar eens de revue laat passeren. Op die manier bepaal ik mijn plaats in het geheel en of ik bijvoorbeeld over sommige zaken anders ben gaan denken. Resultaat is dat ik na de feestdagen weer geheel verkwikt en vol energie het leven het hoofd kan bieden, terwijl anderen helemaal murw zijn van al die zichzelf opgelegde verplichtingen om nog maar niet te spreken over de kilo’s de ze zijn aangekomen van het overeten.

Belangrijk is dat je de feestdagen doorkomt op een manier die voor jou prettig is. Vind je dat je verplichtingen hebt waar je niet onderuit kunt, maak het dan voor jezelf en anderen zo plezierig mogelijk. Durf ook eens nee te zeggen als je ergens geen zin in hebt. Het feit dat je jarenlang met kerst voor heel de familie gekookt hebt, betekent niet dat je het tot in lengte van dagen moet blijven doen als je er geen zin meer in hebt. Stel bijvoorbeeld voor dat iedereen wat maakt, zodat jij ook tijd hebt om te genieten en niet met hoge bloeddruk boven het fornuis staat met net één pit te weinig terwijl de oven en de magnetron op volle toeren draaien.

Je mag en kunt veranderen, ook de manier waarop je kerst viert of juist niet. Zelf ben ik van de opwinding van vroeger over de kersttafel na de nachtmis en de cadeautjes langzaam gegaan naar een introspectieve kerst. Eén van de mooiste kerstliedjes over hoe de viering van Kerstmis verandert in de loop der tijd is van de Vlaamse volkszanger Stafke Fabri die in 1978 het in Vlaams dialect gezongen “Karsmis Deur De Jaore” opnam. Ik wens alle luisteraars heel fijne kerstdagen toe hoe je die ook viert en tevens een gezellige jaarwisseling. Kijk uit met vuurwerk en denk aan de dieren! 

Kerstmis 1988: De roze kerstboom.

Nutteloze weetjes

Volvo heeft een 'Overseas Delivery Program' wat geldt voor klanten buiten
Europa. Je ontvangt dan 2 tickets naar Zweden en een 2 weken geldige
autoverzekering, zodat je door Europa kunt rijden in je nieuwe auto.
Vervolgens wordt de auto gratis voor je naar je eigen land verscheept.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je bed keurig opmaken is niet heel erg verstandig, want het creëert dan een
ideale omgeving voor mijten om te gedijen. Het bed onopgemaakt en open
geslagen laten stelt de mijten bloot aan lucht en licht wat ze doet uitdrogen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1968 heeft AT&T de knopjes # en * toegevoegd aan de telefoon om
geen andere reden dan dat ze het konden. De knopjes hadden in het begin
geen enkel doel, maar AT&T ging ervan uit dat iemand ooit wel een functie
ervoor zou bedenken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen seriemoordenaar Rodney Alcala terecht stond in 2010, koos hij ervoor
om als zijn eigen advocaat op te treden. Hij ondervroeg zichzelf voor zo'n
5 uur. Hij stelde de vragen met een diepe stem om ze te beantwoorden in
z'n normale stem.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het woord 'moment' komt van een middeleeuwse tijdseenheid. Op
middeleeuwse zonnewijzers zijn 40 momenten per uur. Een moment is dus
90 seconden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijdens Kerstmis 1914 hielden vele soldaten een wapenstilstand. Franse,
Duitse en Britse soldaten gaven elkaar cadeautjes, zongen kerstliedjes en
speelden voetbal samen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In middeleeuwse manuscripten staan vaak ridders die reuzenslakken
bevechten. Niemand weet eigenlijk waarom.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de jaren 30 van de vorige eeuw was er een fluitspeler die een liervogel
had die zijn muziek nafloot. Later heeft hij het dier in de natuur vrijgelaten.
Fragmenten van zijn muziek zijn doorgegeven aan generaties van
liervogels, en zijn vandaag de dag nog steeds aanwezig in hun repertoire.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het geboortecijfer in Japen is zo laag, dat er de laatste zes jaar meer luiers
voor volwassenen worden verkocht dan baby luiers.

Triest

Alsof die vreselijke sneeuw al niet genoeg was, kwam de regen gisterochtend met bakken uit de lucht. Er was nog genoeg ijs, in ieder geval op de trottoirs, om het spekglad te maken. Ik had om 9.00 uur een afspraak bij de kapper. Normaliter een ritje op de fiets, maar de regen was te erg, dus ben ik gaan lopen. Ik heb geen hekel aan lopen, maar met slagregen en gladheid geen sinecure. Het begon er al mee dat ik niet de gebruikelijke route kon lopen omdat er een stuk bij mij in de straat door de politie met rood-wit lint was afgezet. Ik had wel nog half in slaap veel sirenes gehoord, maar het was niet tot me doorgedrongen dat het in mijn straat was. Het zag er nogal serieus uit, maar ik ben niet het mens ernaar om te gaan kijken als ik niet iets kan bijdragen. Ik moest nu dus omlopen, maar als er calamiteiten zijn is het niet anders, ik hoopte maar dat het niets heel ernstigs zou zijn.

De looptocht naar de kapper heb ik op fietspaden en de weg gelopen, omdat op stoepen niet gestrooid wordt in onze gemeente. En de hele kleine stukjes die ik niet anders dan over ijs moest lopen heel voorzichtig gedaan met vastgrijpen aan lantaarnpalen e.d., kortom een avontuur. Bij de kapper een lekker kopje koffie en daarna weer terug naar huis om vervolgens naar mijn werk te gaan. Toen ik 's middags naar huis liep uit mijn werk, was het grootste gedeelte van het ijs wel verdwenen. Bij de entree van mijn woning aangekomen, kwamen er toevallig nog wat buren aan en hoorde ik wat er 's ochtends had plaatsgevonden.

Naast de appartementengebouwen bevinden zich in mijn straat ook een verpleeghuis met daaraan gekoppeld flats met aanleunwoningen voor ouderen. En van één van die flats is een bewoonster afgesprongen en 's morgens heel vroeg ontdekt door iemand die de hond aan het uitlaten was. Zo ongelooflijk triest dat iemand het blijkbaar zo niet meer ziet zitten dat ze dit als enige oplossing ziet. In die koude natte nacht heeft ze haar beslissing genomen. Ik denk dan ook meteen aan familieleden en dierbaren die gisteren een heel naar bericht hebben gekregen. Over de situatie van deze mevrouw weet ik natuurlijk niets, ik hoop alleen dat het voor haar snel en kort is geweest, de dood snel in is getreden en ze geen pijn heeft gehad of heeft geleden.

Bij zo'n intens verdrietige gebeurtenis stelt een wandeling door slecht weer met een stukje omlopen niet zo veel meer voor.

Voor de kleintjes

Als je de albumhoezen bekijkt van Amerikaanse kinderplaten uit de jaren 50 en 60, begrijp je de psyche van gemiddelde senior citizen aldaar van nu misschien wat beter.

Hoe een goede opvoeding loont

Gisteren had ik 's avonds een afspraak. Aangezien er voor het hele land code rood was afgegeven vanwege het weer, er met klem werd afgeraden om niet naar buiten te gaan als het niet een zaak van leven of dood betrof, had ik de stille hoop dat ik per mail zou horen dat, gezien de weersomstandigheden, de avond niet zou doorgaan. Ook had ik in mijn hoofd verschillende scenario's bedacht om niet te hoeven gaan. De afzeggingsmail kwam niet. De avond ging dus door. En mijn opvoeding speelde mij parten. "Als je iets afspreekt of beloofd, kom je die afspraak of belofte ook na", dus niet gaan was geen optie.

Het was op fietsafstand van mijn huis, maar daarvan kon geen sprake zijn. Dan met de metro en een stukje lopen. Met sneeuwboots, een dikke winterjas en paraplu trotseerde ik de on-Nederlandse blizzard en ging daar waar niemand ooit was gegaan. Dat zag ik aan de ongerepte sneeuw waar ik enkeldiep in wegzonk. De horror. Geen weldenkend mens zou zich vrijwillig in dit weer buiten wagen. Dat dacht ik, maar ik zag op Facebook mensen die ik qua verstandelijke vermogens heel hoog heb zitten zich, zonder enige noodzaak, in de witte hel begeven. Ik zal er nu ook niet meer van opkijken als ze de volgende keer bij windkracht 12 een wandelingetje op het strand gaan maken. Gewoon voor de lol.

Ik heb de tocht ternauwernood overleefd en kwam uitgeput op de plaats van bestemming aan. Gelukkig waren daar meer mensen met de afspraak is afspraak mentaliteit, en een kopje koffie deed me langzaam weer ontdooien. Ik was op een bijeenkomst van Stichting Taalcoaching Capelle waar ik vrijwilligerswerk doe. De reden voor deze bijeenkomst van het bestuur en de taalcoaches was om terug te kijken op het afgelopen jaar en een blik in de toekomst te werpen.

Er waren verschillende sprekers en heel interessant was de presentatie van het Service Learning Project van drie studenten van de Erasmus Universiteit, Ritske van der Heide, Veronica Hildenbrand en Alex Kratcoski. Ik had hen al ontmoet op een andere bijeenkomst en zij hebben zich een aantal maanden intensief bezig gehouden met Taalcoaching Capelle en de organisatie van verschillende kanten bekeken en er een Consultancy Report van gemaakt. De presentatie kwam wat moeizaam op gang omdat de apparatuur in eerst instantie dienst weigerde, maar uiteindelijk lukte het dan toch. Het was mooi en goed om te horen wat zij in hun onderzoek allemaal hebben ontdekt en de verschillende mogelijkheden die er zijn voor Taalcoaching Capelle in de toekomst. Ikzelf vond de 'Taalhuis-constructie' erg aanlokkelijk, maar dat is dan ook meteen de meest lastige vorm, omdat het inhoudt dat verschillende partijen samen moeten werken die nu nog op zichzelf staan. Het was een goed report, want ze hebben er een 8.5 voor gekregen. Ik kreeg van Alex, die een uitwisselingsstudent is en volgende week weer terug gaat naar de Verenigde Staten, zijn Consultancy Report.

Dat het je aan je afspraken houden ook zo z'n vruchten afwerpt bleek toen ik voor mijn tomeloze inzet als taalcoach, ook al doe ik het nog niet zo lang, een zeer goed gevuld decemberpakket mocht ontvangen en een leuk boek. De terugreis was wat minder inspannend omdat de sneeuwstorm was gaan liggen, alleen moest ik nog wel, inmiddels, kuitdiep door sneeuw ploegen.

Tegeltjeswijsheid 268

Kort versus lang

Je hoorde een hit en je vond het een leuk nummer, en wilde het album van de desbetreffende artiest kopen waar dat liedje opstond, maar dat was dan vaak niet de versie die een hit was, maar een lange uitgesponnen uitvoering daarvan. De single was dan de zogenaamde 'single version', '7" version' of 'single edit' van het album nummer. Ook kon het nummer op single een totale andere mix zijn dan die op het album stond. Die teleurstellende ervaring had ik in 1984 toen ik het album "Seven And The Ragged Tiger" van Duran Duran kocht vanwege hun grote hit "The Reflex" die er in een heel andere versie opstond dan de single.

Ik ben dus duidelijk een singleversie-mens. In deze tijd waarin albums van toen worden heruitgegeven met bonustracks, zijn onder die bonustracks vaak ook de singleversies van de hits te vinden. Persoonlijk ben ik erg in mijn nopjes met uitgaven van artiesten, zoals onder andere van BR Music, met als duidelijke titel "The Singles". De autist in mij komt naar boven als er een compilatie album met hits van een artiest uitkomt en niet alle hits staan er op, dat dwingt mij om zelf compilatie's te maken met daarop zoals ik vind hoe het zou moeten.

Ook fijne uitgaves zijn die van de serie "The Golden Years Of Dutch Pop Music". Ik heb er al eerder over geschreven, dubbel cd's met a- en b kantjes van singles eventueel aangevuld met wat uitstapjes of album tracks. Onlangs is er weer een set nieuwe uitgekomen van Gruppo Sportivo, Frank Boeijen Groep, Herman Brood & His Wild Romance en Time Bandits, en die laatste heb ik aangeschaft.

Time Bandits is de band met als vast gegeven zanger Alides Hidding, en verder een steeds wisselende line-up. Ze bestonden van 1981 tot 1988 en maakten muziek met invloeden van funk, rock, soul en disco, waarmee ze internationaal aan de weg timmerden. Ook zij hadden op hun albums vaak langere versies staan van hun singles, en nu zijn op deze uitgave voor het eerst alle singleversies verzameld.
Ik ben er als een kind zo blij mee.

Een aantal releases van BR Music

Weg met het woord

Het Instituut voor de Nederlandse taal houdt ieder jaar, zo aan het eind, een 'Weg met het woord-verkiezing'. Mensen kunnen dan een woord kiezen waarvan zij vinden dat het een vreselijk woord is. Dit jaar is het woord 'genderneutraal' met 43% van de stemmen gekozen als de nummer 1. Volgens het instituut wordt het woord vanwege de vorm als niet mooi verkozen omdat 'gender' een Engels woord is en 'neutraal' een Nederlands woord. Ik geloof dat niet zo heel erg, omdat je het woord prima op z'n Nederlands kunt uitspreken zoals het er staat en niet op z'n Engels wat dan ongeveer klinkt als 'dzjenderneutraal'.

Ik denk dat de tweede reden die het instituut opvoert meer de doorslag heeft gegeven, namelijk de discussie achter het woord die blijkbaar vele mensen als irritant ervaren, waarschijnlijk omdat ze het niet zo goed begrijpen waaróm die discussie er is. De overdreven hysterische reacties toen Hema besloot om gewoon kinderkleding te verkopen in plaats van jongens- en meisjeskleding spraken voor zich. Er bleken dus talloze ouders te zijn die niet zelf bij machte waren om kleding uit te kiezen die bij hun eigen kind past zonder dat er een labeltje 'boy' of 'girl' in staat. Het zullen je ouders maar zijn.

Maar goed 'genderneutraal' is dus een woord wat voor veel mensen weg mag. Toch heb ik zomaar het idee dat dat niet zal gebeuren. Ik heb eens nagedacht over woorden waarvan ik vind dat ze wel weg mogen. In een oogwenk had ik er vijf, waardoor ik er dan maar van uitga dat die woorden hoog in mijn irritatie zitten.

1. Powervrouw. Het is weer zo'n bevestiging zoekende term van het soort vrouwen die zich eigenlijk schamen een baarmoeder te hebben of zoiets. En waar ik helemaal een beetje van vomeer in mijn mond is als vrouwen elkaar zo noemen. Onlangs zag ik een voorgedrukte felicitatie van de ene vrouw naar de andere met de tekst 'Hé powervrouw! Van harte gefeliciteerd!' Brrrr....
2. Kindje. Een pleonasme wat zich zelfs heeft uitgebreid naar de reclame. Wat is er mis met gewoon je/mijn/ons/jullie kind? Kindje wordt naar mijn idee ingezet om op het gevoel te werken. 'Je doet toch alles voor je kindje' is net iets meer tandglazuur versplinterend dan 'Je doet toch alles voor je kind'. Het gevoel wat het echter bij mij opwekt kan nooit de bedoeling zijn geweest.
3. Geen 9 tot 5 mentaliteit. Waarom niet? Als je jouw bedrijf goed runt, met genoeg gekwalificeerd personeel kan alles gewoon binnen een van te voren gestelde tijdslimiet, bijvoorbeeld van 9 tot 5, gedaan worden. En als je een leuke bedrijfscultuur hebt vindt niemand het erg om een stapje harder te lopen of inderdaad net even wat langer door te gaan, dan hoef je dat niet al af te dwingen in de werving. Men kan er dan namelijk gerust vanuit gaan dat het structureel is en het meestal ook van één kant zal moeten komen. M.a.w. je zal nooit om 5 uur naar huis gaan.
4. Comfortzone. Op zich een heel fijn woord, een plek, situatie of state of mind waarin je je veilig, ontspannen en senang voelt. Maar meestal wordt dit woord gebruikt in combinatie met 'uit'. Je moet úit je comfortzone. Het zijn vaak anderen die dat vinden of van je willen. Fuck off zeg! Laat mij lekker zitten in mijn comfortzone, ik zit er niet voor niks.
5. ......dier. Op de puntjes staat dan een bedrijfstak of iets anders beroeperigs. Zo heb ik ooit eens iemand horen zeggen: "Ik ben een echt retaildier". Doe gewoon man! Zeg dan: "Ik hou erg van mijn werk" Of desnoods "Ik ben een echt(e) retailmens, -man of -vrouw". Als ik iemand de dier-variant hoor zeggen gaat er altijd een rilling over mijn rug en hoor ik niet meer wat er verder gezegd wordt. Ik sluit me fysiek en mentaal meteen af. Weg met deze term!

Deze vijf borrelden meteen in mijn hoofd op, en dat vond ik wel weer genoeg. Heb er verder ook niet meer moeite voor gedaan. Onze taal vind ik over het algemeen juist heel prachtig en mooi, met leenwoorden en al, hoewel ik zelf natuurlijk altijd een wat archaïsche manier van taalgebruik zal blijven houden.

Gouwe pinda's

Met vriend en toekomstige buurman Johan, nou ja, hij komt vanaf januari op loopafstand van mij wonen, naar de voorstelling 'Gouwe Pinda's' geweest. 'Gouwe Pinda's' gaat over de drie Indische zussen op leeftijd, Nonni (Bodil de la Parra), Titi (Esther Scheldwacht) en Son (Nadja Hüpscher), die gezamenlijk in hun serviceflat wonen. Het stuk opent met Son die tv zit te kijken naar een aflevering van "Golden Girls", we zien het niet maar horen de dialogen ervan en het is meteen een mooie parallel met henzelf want met het gekibbel en tegelijkertijd hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar zijn ze gewoon de Indische variant daarop.

Ze leven in hun eigen wereld die bol staat van verhalen over de talloze familieleden, de tijd in Indië, de komst destijds naar Nederland en natuurlijk eten. De rolverdeling van de drie is duidelijk. De oudste, Nonni komt niet meer buiten maar zwaait in huis de scepter over de keuken en het eten en is bezig het familieverhaal op te schrijven, maar niet alles moet erin komen, niet de verhalen 'waarover men niet spreekt'. Titi is de meest mondaine van het stel, met nadrukkelijk zwart geverfd haar in opzichtige kleding probeert ze, al ver over de 70, zich nog steeds los te wrikken uit het keurschijf waar ze al jaren met haar zussen in zit. De jongste, Son, heeft traumatische herinneringen aan Indië, maar dat kan volgens haar oudste zus helemaal niet. 'Je was nog maar een baby, pappie heeft jou nooit gekend die zat in een ander kamp.'

Het is een heel mooi en ook leuk stuk door de drie actrices met veel humor en een Indische tongval gespeeld, maar er is ook tragiek als er een verloren gegaan fotoalbum opduikt en blijkt dat er foto's instaan van Son als baby in de armen van pappie. Nadja Hüpscher heeft me echt ontroert als de lieve aandoenlijke Son, en ook de licht hysterische Titi  en de 'wat niet weet wat niet deert-mentaliteit van Nonni, het past allemaal zo mooi in elkaar en geeft goed weer waar de Indische gemeenschap mee te maken heeft gehad na hun aankomst in Nederland begin jaren 50. Over hun trauma's werd niet gesproken. Soedah, laat maar al. En toch is dat velen op latere leeftijd opgebroken. Ook deze zussen ontkomen er niet aan.

Toch is de boventoon van dit stuk er één van humor en te horen aan de vele Indische mensen in het publiek ook van herkenning. Ook Johan die via vaders kant Indisch bloed door d'aderen heeft stromen herkende in de vele met Indisch accent gesproken uitspraken zijn opa.

We hebben enorm genoten!

In Memoriam: Johnny Hallyday

In Nederland kende de Franse zanger Johnny Hallyday slechts heel kort succes, in 1963 scoort hij een nummer 1 hit met "Tes Tendres Années" , een vertaling van de George Jones hit "Tender Years" en wat in een Nederlandse versie werd gezongen door Willeke Alberti als "Spiegelbeeld". Ook met de opvolger "Pour Moi La Vie Va Commencer" behaalde Johnny de 1e plaats in Nederland. Het daarop volgende jaar had hij nog wat kleine succesjes en daarna hield het wel op.

Maar in Frankrijk was zijn sterrenstatus van een onvoorstelbare grootheid. Hij werd gezien als de Franstalige Elvis Presley en hij heeft meer dan 100 miljoen platen verkocht in Franstalige landen. Vanaf 1960 tot bijna aan zijn dood op 6 december j.l. bleef hij optreden, ondanks dat er steeds tournees waren die als afscheidstournee waren aangekondigd. Naast zanger was Johnny ook actief als acteur en heeft in zo'n 30 films gespeeld.

Vanaf 1965 tot 1980 was hij gehuwd met de bekende zangeres Sylvie Vartan, ze hebben samen een zoon, David, die later ook is gaan zingen. Daarna trad hij nog twee maal in het huwelijk. Uit een relatie met de actrice Nathalie Baye is een dochter geboren, Laura die ook acteert.

In 2009 werd bij Johnny darmkanker geconstateerd, en ging hij kwakkelen met zijn gezondheid, wat hem niet belette om toch steeds op te blijven treden. Hij is 74 jaar geworden.