De Rotterdamse jungle

Een tijd geleden stelde vriendin Talitha voor om op 30 oktober samen met haar en haar vriend Jan naar diergaarde Blijdorp te gaan. Zij zijn boven de 40 en waren daar nog nooit geweest! Ze waren er zich van bewust dat je niet had geleefd als je dat niet van je bucket list kon afstrepen. Toen we het afspraken konden we niet vermoeden hoezeer het weer ons gunstig was gezind. Het was echt heerlijk!

Allereerst even een kopje koffie gedronken bij mij, ze hadden er immers een aardige autorit opzitten vanuit het Almeerse. En toen op weg naar onze Rotterdamse jungle. Voor mij was het ook al weer een paar jaar geleden dat ik er ben geweest. Ik heb altijd een beetje dubbel gevoel bij dierentuinen, ik vind aan de ene kant dat dieren het best in hun natuurlijke habitat gelaten worden, maar aan de andere kant als ze goed worden verzorgd en de ruimte die ze tot hun beschikking hebben is vanuit het dier gedacht, is het een mooi middel om ons met de dieren kennis te laten maken en er voorlichting over te krijgen. Toen ik klein was zaten dieren in dierentuinen echt in kooien. Punt. Nu wordt hun eigenlijke leefomgeving heel goed nagemaakt en hebben ze veel meer ruimte.

We kwamen binnen bij het oceanium en dat is meteen een heel mooi begin, zeker nu er een nieuwe tunnel is met koraalriffen De dierentuin is heel mooi aangelegd in werelddelen met de daarbij behorende dieren en ook planten. Zelf word ik altijd erg vrolijk van de vlindertuin, het geeft een heel sprookjesachtig gevoel als die prachtige vlinders in al die kleuren om je heen fladderen. Ook hebben we Blijdorp's beroemdste inwoner gezien, de onlangs 20 jaar geworden Bokito. We hebben een paar uur heerlijk gewandeld en eindigden bij de vroegere hoofdingang waar sinds mensheugenis de flamingo's gesitueerd zijn. We besloten om het treintje te nemen om ons naar de andere kant van het park te brengen, waar de auto stond.

Thuis hebben we een flesje wijn opengetrokken en werden rozig van de combinatie met gezonde buitenlucht en het wandelen. Na samen gegeten te hebben aanvaardden Talitha en Jan de reis weer terug naar huis, en konden we terug kijken op een geslaagde dag.

Tegeltjeswijsheid 226

Cold Feet

Van 1997 tot en met 2003 werd de Britse tv-serie 'Cold Feet' uitgezonden, over het wel en wee van 6 dertigers in Manchester. Ik heb die serie destijds nooit gezien. Destijds, want vriend Harry had de dvd's van alle 5 seizoenen, en die heb ik vorig jaar met veel plezier bekeken. Zes geweldige karakters, die met de nodige strubbelingen te maken krijgen, sommige heel heftig maar er is een goede balans met humor, zoals het in het echte leven ook hoort te zijn.

De eerste aflevering was als los deel opgenomen, en pas na 18 maanden, toen die aflevering de Gouden Roos in Montreux had gewonnen, werd besloten om er een serie van te maken die uiteindelijk 5 seizoenen liep. Mijn favoriete karakter is Adam, gespeeld door James Nesbitt, wat ook komt door het type wat hij speelt en zijn Noord-Ierse accent. Maar feitelijk zijn alle 6 de acteurs geweldig gecast en voel je je als kijker onderdeel van hun vriendengroep. Groot was dan ook de verslagenheid dat in het laatste seizoen Rachel, de vrouw van Adam, gespeeld door Helen Baxendale overlijdt.

Wie schetste mijn vreugde toen ik in de tv-gids (jaha, die heb ik nog) zag dat 'Cold Feet' na 13 jaar, dus voor mij na 1 jaar, weer terugkomt met seizoen 6. Gisteren was de eerste aflevering en ik zat er meteen weer in. Alle acteurs zijn er weer en lopen nu tegen de 50, en hun kinderen zijn nu pubers, wat weer nieuwe verhaallijnen tot gevolg heeft. Alle acteurs, behalve Helen Baxendale. Ze was wel gevraagd, om als een soort geest terug te keren, maar daar heeft ze voor bedankt: 'Ik was echt geroerd dat Mike Bullen (de schrijver) Rachel in het verhaal had weten te schrijven, maar het voelde niet goed, niet voor mij, niet voor Rachel en ook niet voor de serie'. 

Ik heb met veel plezier naar de eerste aflevering gekeken gisteren, en er is al bekend gemaakt dat er ook een 7e seizoen gaat komen. Vanaf maart 2017 wordt er met de opnames gestart.

Cold Feet 1997-2003

Cold Feet 2016

Herinnert U zich deze nog? #95

CHESS

"NEVER CHANGE A WINNING TEAM"

1987

Aantal weken: 7

Hoogste positie: 41

De zusjes Petra en Lida Burger schrijven zich in 1987 in voor het in die tijd mateloos populaire tv programma 'De Soundmixshow'. Zij zingen daar het duet van Elaine Paige en Barbara Dickson uit de musical 'Chess', 'I Know Him So Well', en komen ermee in de finale. Ze krijgen een platencontract aangeboden en nemen, hoe verrassend, als duo de naam Chess aan. 'Never Change A Winning Team' is de eerste single die verschijnt, en het leunt heel opzichtig tegen Abba aan. Benny en Björn waren immers de schrijvers van de musical 'Chess' en het lied dat ze in 'De Soundmixshow' hadden gezongen. 

Na nog wat geflopte singles krijgen ze met 'I Dreamed A Dream' uit de musical 'Les Misérables' een grote hit. Lida kan de groeiende druk niet aan, en wordt vervangen door Denise van der Hek. Petra beseft dat ze zich meer wil gaan richten op musicals en Chess stopt. Petra past haar naam lichtjes aan naar Petra Berger, en speelt in de musicals 'Sweeney Todd', 'Beauty And The Beast' en 'The Sound Of Music'.

Vanaf 2000 richt ze zich op het zogenaamde cross-over repertoire, een combinatie van klassieke muziek en pop muziek. Dat geeft haar wereldwijde faam. Ze zingt o.a. met Alessandro Saffina en Andrea Bocelli, en ze maakt vanaf 2003 tournees. Haar laatste tournee was in het seizoen 2015/2016. 

That's the spirit

In de eerste jaren van deze eeuw, toen we nog niet konden vermoeden dat het destijds nog mooie warenhuis er nu niet meer zou zijn, werkte ik samen met drie fantastische weekendhulpen: Marija, Robert en José. Ik heb al eens eerder over ze geschreven, en ik doe het nu weer. want ik ben zo trots op ze. In die tijd studeerden ze hard, en ik had mezelf bij hen als voorbeeld gesteld hoe je zou kunnen eindigen als je je studie niet serieus nam. Dit afschrikwekkende beeld heeft zijn vruchten afgeworpen, want alle drie zijn ze meer dan geslaagd in hun nu nog jonge leven. Marija werkt als raadslid van de Partij van de Arbeid, Robert is piloot en José is urban planner bij de gemeente Rotterdam. Kanjers!

Gisteren had ik met José afgesproken om weer eens bij te kletsen en een hapje te eten. Het was een hartelijk weerzien en het was fantastisch om te horen en te zien met hoeveel passie zij haar functie bij de gemeente Rotterdam uitvoert, en wat ze allemaal (heeft) bereikt en voor elkaar heeft gekregen. Het gaf mij al energie, dus laat staan de mensen die met haar werken. Zij was toen al een geweldig leuke collega en dat is ze dus nog steeds. Daarnaast is ze samen met haar vriend heel reislustig en staat er al weer een bijzondere reis op het program.

We hebben gegeten bij Spirit gesitueerd in 'De Groene Passage' in Rotterdam. Een uitstekende keuze, want wat een leuk concept! Alles is 100% biologisch en 100% vegetarisch, het is in buffetvorm uitgestald, en je neemt wat je lekker vindt. De keuze is enorm. Vervolgens wordt het gewogen en betaal je n.a.v het gewicht. Het was allemaal even heerlijk. Een aanrader, ik ga zeker nog eens terug.

José en ik in 2003

José bij Spirit.

In Memoriam: Eddy, Bobby en Pete

Lieve mensen, er is een kaalslag aan de gang in de wereld van de lichte muziek, drie mannen die totaal van elkaar verschillen, maar die alle drie voor mij en vele anderen van betekenis zijn geweest met hun werk.

Eddy Christiani
24 oktober is op 98 jarige leeftijd de Nederlandse gitarist en zanger Eddy Christiani overleden. Hij begon zijn carrière in 1936 en maakte in 2007 zijn afscheidstournee. Hij trad tot op hoge leeftijd ook in bejaardentehuizen en zorginstellingen op. Het leverde hem nauwelijks geld op, maar hij zag het als een manier om iets terug te doen voor zijn fans. Ondanks dat Eddy talloze Nederlandse evergreens op zijn naam heeft staan (o.a. "Spring Maar Achterop", "Ouwe Taaie", "Greetje Uit De Polder") was hij een betere gitarist dan zanger, hij zei z'n liedjes meer op dan dat ie zong. Hij was de eerste Nederlandse artiest die een elektrische gitaar bespeelde, én de eerste artiest die in 1952 een gouden plaat kreeg voor zijn lied "Zeemanshart".

Bobby Vee
Het fatale vliegtuigongeluk waarbij o.a Buddy Holly om het leven kwam was het dubieuze begin van de carrière van de toen 15 jarige Bobby Vee. De Winter Dance Party-tour waar Buddy zou optreden moest doorgaan en Bobby werd als vervanger gevraagd. In de eerste helft van de jaren 60 werd Bobby een tieneridool, met hits als "Take Good Care Of My Baby", "Rubber Ball" en "The Night Has A Thousand Eyes". Daarna liep het succes terug, maar hij heeft tot 2012 opgetreden, toen trok hij zich terug omdat bij hem de eerste symptonen van de ziekte van Alzheimer waren geconstateerd. Tot die tijd was hij ook altijd bij de Winter Dance Party-herdenkingsbijeenkomst welke sinds 1979 werd gehouden ter nagedachtenis aan Buddy Holly, Ritchie Valens en Big Bopper die bij het vliegtuigongeluk om het leven zijn gekomen. Bobby was 52 jaar getrouwd met Karen Bergen, zij overleed in augustus vorig jaar, ze hebben 4 kinderen. 24 oktober is Bobby overleden aan de gevolgen van de eerder genoemde ziekte op de leeftijd van 73 jaar.

Pete Burns

In Nederland kennen we Pete Burns als de zanger van de band Dead Or Alive die in 1985 een hit hadden met "You Spin Me Round" geproduceerd door de in die dagen onvermijdelijke Stock, Aitken & Waterman. Daarna hoorden we niet zoveel meer van de band, die met verschillende personeelswisselingen altijd is door blijven gaan, met Pete als opzienbarend middelpunt. Vanaf de jaren 80 heeft Pete talloze (zelf sprak hij over 300) plastische chirurgische ingrepen ondergaan, die hem een, laten we zeggen, heel ander uiterlijk gaven. Op 23 oktober is Pete overleden aan een hartaanval. Hij is 57 jaar geworden.

Met stomheid geslagen

Een 15 jarige Somalische asielzoeker in Duitsland was kort geleden ontslagen uit een psychiatrische inrichting. Afgelopen vrijdag klom hij uit het raam van zijn flat in het plaatsje Schmölln. Er verzamelde zich een schare nieuwsgierigen. De hulpdiensten kwamen ter plaatse en probeerden de wanhopige jongen op andere gedachten te brengen. Omstanders begonnen hem 'aan te moedigen' door "Spring dan!" te schreeuwen.

Laat dit even op je inwerken.

De jongen sprong uiteindelijk en is na enkele uren aan zijn verwondingen overleden.

De autoriteiten van het 11.000 inwoners tellende plaatsje zijn met stomheid geslagen. 

Ik ook. 

Tegeltjeswijsheid 225

Getekend

's Morgens wakker worden in Sevilla en 's avonds naar een theatervoorstelling in Capelle aan den IJssel, ik wil het woord decadent niet in de mond nemen, maar dat is hoe de dag van vriend Harry er gisteren uitzag. Wij zijn naar de theatervoorstelling "Getekend" gegaan van Marc-Marie Huijbregts. Marc-Marie die voor zichzelf een sabbatical zag, maar er achter kwam dat hij het theater te veel miste.

De voorstelling gaat over zijn leven wat is er gebeurd tussen 21 december 1964, zijn geboortedag, en 22 oktober 2016? Marc-Marie stelt wat hij graag anders gezien zou hebben, o.a. wat groter, minder chaotisch zijn of minder geremd, en naar aanleiding van anekdotes met vele zijsporen, wat we van hem zijn gewend, maakt hij ons deelgenoot over hoe dingen zijn gegaan en hoe hij die achteraf bekeken nu ziet. Er is heel veel te lachen, en vanzelfsprekend publieksparticipatie, waarin hij natuurlijk een meester is in het ad hoc reageren. Hij vindt het ook jammer dat hij niemand kan imiteren terwijl hij door ongeveer iedereen wordt geïmiteerd, waarbij hij zelf collega Jochem Myjer de beste vindt.

Marc-Marie is ook een uitstekend zanger en hij brengt drie liedjes: "Losing My Mind", "And I Love You So" en een Nederlandse bewerking van het nummer "Both Sides Now". Dat laatste wist ik want een paar maanden geleden had hij verteld dat hij ermee bezig was, en ik was er erg benieuwd naar, omdat ik zelf ook een hertaling had gemaakt vorig jaar november. Ook zijn versie was een interpretatie die het origineel trouw is gebleven.

De show gaat over het leven dat ons allemaal tekent, ook Marc-Marie is getekend.

A raisin in the sun

Gisteravond met vriendin Nadira naar de toneelvoorstelling "A Raisin In The Sun" geweest. Eerst bij haar een hapje gegeten en even wat bijgekletst en toen op weg naar het Isala Theater. Heel bijzonder was dat we letterlijk als enigen op de eerste rij zaten, precies in het midden, de rest van het publiek zat op de rijen er achter. Het was een heel indrukwekkend stuk waarin heel goed werd geacteerd door alle acteurs, die ik dan ook allemaal even wil noemen:

Jetty Mathurin als Lena
Mandela Wee Wee als Walter Lee
Samora Bergtop als Ruth
Djamila Landbrug als Beneatha
Yamill Jones als Travis
Adam Kissequel als Joseph en George
Yorick Zwart als Karl.

Het speelt zich af in Chicago eind jaren 50 bij de familie Younger, een zwarte familie die het niet breed hebben. Maar er komt geld van de levensverzekering van de man van Lena. De verhoudingen in het gezin komen op scherp te staan, iedereen wil iets anders met het geld. Wat heel goed is getroffen is het universele thema van een gezin uit een arbeidersmilieu hoe ze het hoofd boven water moeten houden, en hoe het is om als een zwart gezin te leven in het Amerika van de jaren 50 waar de segregatie nog volop aanwezig is. Dat wordt pijnlijk duidelijk als Lena een huis heeft gekocht voor de familie in een witte wijk. De voorzitter van de bewonerscommissie, Karl, komt naar de familie en legt omstandig uit dat het beter is als ze er niet heen verhuizen, de bewoners hebben geld bij elkaar gebracht om het huis van hen met wat winst terug te kopen. Treurig genoeg lopen er parallellen in dit bijna 60 jaar oude toneelstuk met nu over groepen mensen die sommigen liever niet in hun buurt hebben.

Het is een prachtig toneelstuk met een fantastische cast, die op de toppen van hun kunnen spelen, wat een geweldige talenten. Het is een heel intensief stuk, met veel heftige emoties, en je wordt mede door de acteerprestaties in het verhaal meegezogen. Het is een vrij lange voorstelling, die duurde tot kwart voor elf, maar geen moment heb je dat in de gaten. Ook het decor zit heel ingenieus in elkaar. Kortom een aanrader! Nadira en ik wisten het niet, maar het toneelstuk uit 1959 is in 1961 verfilmd. Daarnaast zijn er in 1989 en 2008 ook televisiefilms van gemaakt.

Na afloop hebben we nog even een wijntje gedronken om nog wat na te praten en toen kwamen de acteurs ook nog even wat drinken, we hebben een aantal de hand kunnen schudden en ze gecomplimenteerd met deze prachtige voorstelling. Met Samora hebben we nog even wat langer gepraat en ze vertelde dat ze juist de wisselwerking tussen het publiek en de acteurs in dit stuk zo geweldig vind en daar veel energie van krijgt, wat voor deze voorstelling ook wel nodig is.

In Memoriam: Mieke Telkamp

Zelf ken ik Mieke Telkamp vooral als panellid in "Avro's Wie-kent-kwis", waar ze altijd gierend van de lach over haar deskje lag, maar ze was natuurlijk zangeres. Vanaf 1953 t/m 1967 heeft ze furore gemaakt. Ze was de eerste Nederlandse zangeres die na de Tweede Wereldoorlog weer in het Duits zong, vanaf 1955 verschenen haar platen ook met groot succes in Duitstalige landen.

Op doktersadvies stopte ze eind jaren 60 met zingen, om begin jaren 70 weer een comeback te maken, waarbij ze zich beperkte tot platen maken en radio- en tv-optredens. In het land optreden deed ze niet meer. Toch scoorde ze in 1971 haar grootste hit met het (naar mijn smaak) afschuwelijke "Waarheen Waarvoor". Maar liefst 22 weken stond deze bewerking van "Amazing Grace" in de hitparade, en groeide uit tot een topper in het uitvaartcircuit.

Haar laatste optreden als zangeres was in 1990 en toen verdween ze voor heel veel jaren uit beeld. In 2008 trad ze op aandringen van enkele collega's weer in de openbaarheid toen er een dvd van haar uitkwam met daarop 40 beeldregistraties uit haar carrière. In 2011 was ze voor het laatst in een tv-programma te zien, ze ontving toen voor de dvd een gouden exemplaar.

Ze koos er bewust voor om teruggetrokken te leven: "Ik wil niemand meer zien. Iedereen wil van alles met me, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Laat me met rust, ik ben graag op mezelf. Ik ben een zangeres die niet meer zingt, dus dan heb je geen bestaansrecht meer in de media".

Mieke heeft geen lang ziekbed gehad en is rustig ingeslapen met familie om haar heen. Het afscheid vindt op haar uitdrukkelijke verzoek in besloten kring plaats. En nee, haar "Waarheen Waarvoor" zal niet worden gespeeld. Mieke is 82 jaar geworden.

Mieke Telkamp tijdens haar laatste tv-interview in 2011.

Nutteloze weetjes

De enige plek op je lichaam waar je jezelf kunt kietelen is
je gehemelte.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het Italiaanse restaurant 'Enoteca Maria' op Staten Island
heeft geen professionele chefs in dienst, maar enkel
Italiaanse oma's. Tien oma's werken in shifts en ieder van hen
kookt specialiteiten uit hun eigen regio.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je aan de linkerkant van je bed slaapt heb je eerder
kans op een nachtmerrie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 102 jarige Edie Simms werd geboeid achter in een politieauto
gezet. Het was één van haar laatste bucketlist-wensen om te
worden gearresteerd. De politie in St. Louis willigde de wens in,
en gaven haar geboeid op de achterbank een rit in een politieauto.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het gedrag van politieagenten die camera's dragen is drastisch
veranderd ten opzichte van hen die er geen dragen. Een recentelijke
studie van 7 politiekorpsen in Amerika en Engeland toonde aan
dat klachten over de agenten met 93% verminderde nadat ze
camera's op hun uniformen zijn gaan dragen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In China kun je een vriendin huren voor een dag, zodat je
familie gelooft dat je een relatie hebt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn clubjes waar oudere mensen gezellig bij elkaar komen
om een eigen doodskist te maken. In Nieuw Zeeland zijn
minstens 12 van dit soort clubs. Deelnemers zeggen dat naast
dat het geld bespaart, de club ook fungeert als supportgroep die
mensen samenbrengt en hen helpt het onvermijdelijke te accepteren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Venezuela kost een condoom €19,- per stuk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Borsten beginnen zichzelf op te eten nadat er is gestopt met
borstvoeding. In een periode van een paar dagen vernietigen
de melk-producerende cellen zichzelf en eten ze de andere al dode
cellen op totdat alle dode celresten weg zijn.

Privacy

"Privacyprogramma AVRO/TROS offline gehaald vanwege privacyschending"

Dit was de kop boven een artikel, en veel vrolijker kun je me niet krijgen. In het programma, 'De Privacytest', moeten het studiopubliek en de kijkers thuis hun kennis over privacykwesties testen. Het programma wil bewustzijn creëren voor privacy, maar schendt zelf de privacy van nietsvermoedende Instagram-gebruikers. Ik vind dat hilarisch.

Gebruikersnamen en profielfoto's van ruim tien profielen kwamen herkenbaar in beeld, zonder toestemming van de betrokkenen. De uitzending is van Uitzending Gemist gehaald. O, de ironie!

Déjà vu

Ik zou mijn blogje van 22 juli 2016 hier kunnen plaatsen en toch verrassend actueel zijn, ik kies er voor om dat inderdaad te doen, maar wel met een korte inleiding. Afgelopen weekend is Amsterdam opgeschrikt door het molesteren van twee middelbare homoseksuele mannen door jongens op scooters gekleed in jasjes met bontkraagjes. De politie heeft ze nog niet, maar de hoek waarin gezocht moet worden is duidelijk. Zeer, zeer triest.

Daarnaast zijn er in Amsterdam-West en Amsterdam Nieuw-West op zondag anti-homo-folders bezorgd: 'Volgens jodendom, christendom en de islam is homoseksualiteit verboden'. En daar komt de déjà vu om de hoek kijken, want dat moet van dezelfde mensen komen als waarvan de Facebookpagina met de welluidende titel 'Homoseksualiteit is verboden in alle religies' uiteindelijk door Facebook is verwijderd. Niet verwijderd, maar sinds mei 2016 geen activiteit meer te bespeuren, is de Facebookpagina met exact dezelfde opmaak als de voornoemde pagina met als titel; 'Homoseksualiteit is verboden in de islam'.

De politie is een onderzoek gestart. Ik ben maar een leek, maar op verschillende punten kun je weten welke richting er gezocht moet worden;

1. Eerst was er de Facebookpagina met dezelfde opmaak, met alleen nog 'verboden in de islam'.
2. Er is op zondag gefolderd, dat sluit één religie van de genoemde al uit.
3. Kijk naar de, en ik gebruik de term losjes, 'layout' van de folder, ook dat maakt veel duidelijk.

Het feit dat ze beweren in de folder dat 29% van de homoseksuele ouders hun kinderen zouden misbruiken, en dat het zelfmoordpercentage onder homoseksuelen meer dan 200% is, geeft al aan dat we hier niet met de scherpste mesjes uit de la van doen hebben. Nu kun je deze mensen vrij gemakkelijk iets op de mouw spelden, ze geloven immers ook in een almachtige God, maar ze gaan even voorbij aan het feit dat de profeet van één van de religies was gehuwd met een 9 jarig meisje.

Feit is dat het waarschijnlijk in hun gezicht ontploft omdat er meerdere meldingen bij de politie zijn binnengekomen, die zoals gezegd zich er mee bezig houden. Ook heeft het politiek voor opschudding gezorgd, Tweede Kamerlid Ahmed Marcouch heeft via Twitter opgeroepen om aangifte te doen.

Blog van 22 juli 2016:

Woensdag kwam mij plotseling een Facebookpagina onder ogen met de naam "Homoseksualiteit is verboden in alle religies". Vanzelfsprekend hadden de initiatiefnemers van deze pagina geen foto's van zichzelf geplaatst. Daarentegen waren er stemmingmakende riooljournalistiekachtige artikelen geplaatst, o.m. over homoparen die kinderen konden adopteren en over twee mannen die homoseksualiteit en de islam bij elkaar wilden brengen. Deze mannen werden met naam en toenaam genoemd en ook werden hun foto's getoond op deze pagina waarbij de makers, zoals gezegd, geen foto's van zichzelf hadden geplaatst.

Ondanks dat de pagina onder de vlag van 'alle religies' was betiteld, was het duidelijk aan alles dat de oorsprong uit de islamitische hoek kwam. Door het op deze manier een naam te geven krijg je een beetje het gevoel van "Ik heb mij geërgerd en velen met mij", een term die mensen gebruiken om zich achter te verschuilen, omdat men zich niet alleen wil ergeren.  Niet dat er in andere religies geen gelovigen zijn die homoseksualiteit verwerpen, maar ik kreeg niet de indruk dat gelovigen van de verschillende religies de handen ineen hadden geslagen om deze pagina te maken. Ze staan elkaar normaal ook naar het leven, dus waarom zouden ze hierin wel samen optrekken?

Gelukkig zag ik op enkele likes van gezichtsloze profielen met Arabisch klinkende namen na vooral reacties van mannen, vrouwen, hetero, homo, Nederlands en met een Arabische achtergrond die het absoluut niet eens waren met deze Facebookpagina. Ik vond, en velen met mij (pun intended), dat dit niet op Facebook thuishoorde, dus is massaal deze pagina als ongepast gerapporteerd aan Facebook, en we kregen allemaal het standaard antwoord terug dat deze pagina niet tegen de reglementen van Facebook inging.

Dat accepteerde ik natuurlijk niet, en heb bij herhaling deze pagina gerapporteerd, ik denk dat heel veel mensen dat gedaan hebben en dat er uiteindelijk een echt levend mens van Facebook eens is gaan kijken waar alle commotie nou om te doen was, en zo kreeg ik plots de mededeling dat ze de pagina hadden verwijderd.

Samen sta je dus sterk, niet als je valselijk andere religies bij jouw verderfelijke plan betrekt, maar wel als je oprecht en eerlijk gezamenlijk optrekt, en iets op een beschaafde, nette manier, zonder het gebruik van grove taal of geweld, aan de kaak stelt wat niet door de beugel kan.

Buren

Vanaf oktober heeft het programma "Uit De Kast" van Radio Capelle waarvoor ik een column mag schrijven en voorlezen in de uitzending twee uitzendingen per maand, de eerste en derde zaterdag van de maand. Afgelopen zaterdag was het onderwerp van de uitzending (Nieuwe) Buren. Geïnterviewd werd Sandro Kortekaas uit Groningen die is getrouwd met Jan van Stralen en vanwege hun geaardheid in een hele vervelende en ook beangstigende burenruzie verzeild zijn geraakt.
Vervolgens is er ook een voormalig meester in de rechten gevraagd hoe dit juridisch allemaal zit. Het blijkt al met al een zeer lastige kwestie, terwijl je woning toch de plek moet zijn waar je je veilig moet voelen en je jezelf moet kunnen zijn.

Vanzelf betekende dit dat mijn column ook over buren moest gaan. Ik heb het wat breder aangepakt en heb geprobeerd het begrip 'buren' vanuit diverse perspectieven te zien. Je kunt de uitzending terug luisteren via deze link: www.radiocapelle.nl/programma/uitdekast/ en vervolgens op 'uitzending terugluisteren' klikken onder '15 oktober'. Wil je alleen mijn column terughoren, kun je in het playertje naar -22.19 scrollen.

Hoewel ik voor mijn gevoel op een rustig tempo sprak, vind ik toch dat het wat meer op 33 toeren mag in plaats van 45. Een leermoment waar ik, van mezelf, aan moet en kan werken. Maar het is ook pas de derde keer, dus geef ik mezelf ook wel wat krediet.

Het roze zusje van "Uit De Kast", "De Roze Golf" van RTV Oost heeft de column weer op hun website geplaatst: Column 'Buren' en op hun Facebookpagina

Tegeltjeswijsheid 224

Horrorclowns

Ik heb het maar zijdelings meegekregen, maar er schijnen dus plots horrorclowns op te duiken in ons land. Wat is dat dan weer? Volgens mij begon het in Almere, en zoals altijd met dit soort dingen wordt het door laagschedeligen gekopieerd, o.a. in Oss, Apeldoorn en Rotterdam. Wat de neuk is er leuk aan om als enge clown al dan niet met een mes of weet ik wat achter anderen aan te zitten? Waar ging het mis in je leven? Nou, bij zo'n sneu type in Delft toen ie verkleed als horrorclown een 14 jarige jongen tegenkwam die aan vechtsport doet, die hoekte 'm neer.

Is dit in de plaats van de vermaledijde Zwarte Piet? Dat mensen toch behoefte hebben aan een sprookjesfiguur zo tegen het eind van het jaar? Hele verbetering. Ik hoor Sylvana Simons er tenminste ook niet over, want wit geschminkt, dus zou de horrorclown zomaar de grote boze witte middelbare man kunnen vertegenwoordigen waar zij al het kwaad van de wereld uit ontsproten ziet, en dat mag best karikaturaal worden aangezet. Het hele gebeuren komt uit Amerika en is Halloween gerelateerd, en dat kenden wij hier voorheen niet. Niet alles wat uit Amerika komt is automatisch goed of leuk.

Dat blijkt ook uit de race om het presidentschap daar. Dit is dus wat een bevolking kiest als hun mogelijke leider, het definitieve opheffen van de mensheid is begonnen. Een horrorclown met teveel rode make-up op, heel raar haar met een vreemd soort pijpmondje en rare handbewegingen als ie praat. Het lijkt wel mondiaal, megalomane dictators als o.a. Poetin, Erdoğan, Assad en Duterte doen de meest verschrikkelijke dingen. Wij mogen in maart volgend jaar ook gaan kiezen, en wij hebben zo onze eigen horrorclowns in de politiek: Geert Wilders, Jan Roos, Thierry Baudet, Tunahan Kuzu en de voornoemde Sylvana Simons, die zwarte vrouwen een heel slechte naam geeft door die alom aanwezige boosheid en verongelijktheid en de domme dingen die ze roeptoetert waar zij maar verbeten in die slachtofferrol blijft hangen. 

Nee, dan die geweldige (nu nog) first lady van Amerika Michelle Obama, die op een heel duidelijke niet mis te verstane wijze een, waarschijnlijk vóór haar geschreven, speech hield die vermoedelijk de figuurlijke doodsteek zal zijn voor horrorclown Donald Trump. Ik heb staand geapplaudisseerd, want wat goed is is goed, dat heeft dus niets met huidskleur of afkomst te maken. Wat irritant is en zeurderig ook niet, het heeft allemaal met je persoonlijkheid te maken, maar dat wil er bij de irritante beroepszeurder Simons niet in, alles, maar dan ook alles, is terug te voeren naar de slavernij. Ja hoor schat, je hebt gelijk.

Michelle en Barak Obama, Amerika heeft ook heus z'n goeie kanten, nog iets minder dan 100 dagen.

Drieënnegentig

Er is een oudere man bij mij op de sportschool die zijn rollator bij de fietsen parkeert en dan op één van de fietsen plaatsneemt en gaat trappen. Een heel aardige man, die je altijd gedag zegt, soms vraagt: "Meneer zou u voor mij een bekertje water willen pakken?". Ik had hem ergens in de zeventig geschat, maar middels een klein profiel in de nieuwsbrief van de sportschool ontdekte ik dat hij Gerard heet en drieënnegentig jaar oud is. 93!!

Groot respect voor deze aimabele man.

Mag ik mij voorstellen,

Ik ben Gerard Kruijswijk en ben 93 jaar oud. Na mijn schoolopleiding ben ik in de oorlog ondergedoken geweest, omdat alle mannen naar Duitsland moesten gaan werken, mijn oproep heb ik nog steeds bewaard.

Na de oorlog ben ik in Engeland in militaire dienst geweest op het hoofdkwartier voor het Nederlandse leger. Na de opheffing hiervan heb ik een poosje op de grote vaart gereden naar Noord en Zuid Amerika, dat zag ik niet zo zitten. En in september 1947 ben ik als administratief medewerker/verkoper gaan werken bij een kledingmagazijn ´de Jong` te Rotterdam. Was een hele overgang van Amsterdam naar Rotterdam, maar ben na al die jaren nu meer Rotterdammer geworden. Na 10 jaar de Jong ben ik overgestapt naar de Gem. Woningstichting, later het Gem. Woningbedrijf en Hans Woonstad. Daar werd ik al binnen 1 jaar benoemd als hoofdpersoneelszaken. 

Na diverse verhuizingen ben ik in de Dakotaweg in Capelle aan den IJssel gaan wonen in 2001, naast de sporthal Oostgaarde. Daardoor kwam ik in contact met Noes Fiolet, de dans- en sportschool.

Ik ben blij om bij Noes te sporten. De sfeer is goed bij Noes en zijn vriendelijke medewerkers. Ze zijn heel erg behulpzaam, het is net als een grote familie. Ook de omgang met andere klanten is heel prettig en leuke gesprekken. Ik sport 3 keer per week en kan van alle faciliteiten gebruik van maken.

In Memoriam: Marnix Kappers

"Geschokt door de dood van zijn partner in 2013 en getroffen door ernstige en toenemende gezondheidsproblemen besloot hij nieuwe slagen van het noodlot niet langer lijdzaam af te wachten" was de verdrietige verklaring die de naasten van de acteur Marnix Kappers naar buiten brachten naar aanleiding van zijn zelfgekozen dood afgelopen maandag. Een triest einde van een man die ons zoveel vrolijkheid heeft gebracht. Voor een hele generatie kinderen, en stiekem ook die ooit kind zijn geweest was hij neef Herbert uit de "Familie Knots", waar hij ook nog andere personages in speelde en de voice over van deed.

Hij was het die het liedje "Toettoet Boingboing Peppi en Kokki" heeft ingezongen, had een rol in de kinderserie der kinderseries "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer" als Prins Roelof van Bontubal. Van 1991 tot 2001 presenteerde hij het televisieprogramma "Knoop In Je Zakdoek". Ik vond hem ook erg leuk in de serie "Zonder Ernst", en ik heb hem in het theater gezien in zijn rol van Ido de overspelige echtgenoot in de musical "Heerlijk Duurt Het Langst". 

Zijn vrienden en collega's roemen hem allemaal om zijn zonnige en opgeruimde karakter, maar sinds de dood van zijn partner, de acteur, danser en choreograaf John Kuipers in 2013, is het niet goed met hem gegaan, hij heeft een aantal herseninfarcten gehad en zijn gezichtsvermogen ging steeds meer achteruit. Zijn euthanasie was een weloverwogen beslissing, volgens zijn goede vriend en tevens buurman Ivo de Wijs: 'Tot in zijn laatste uren was Marnix nog de gangmaker. Natuurlijk vallen er tranen, maar hij meende toch dat je opgefleurd diende te worden. Hij had nog een paar grappen achter de hand en dat maakte het wel dragelijk. Tegelijkertijd vind ik het een enorm gemis'.

Marnix Kappers is 73 jaar geworden.

Surprise surprise

Je kent 'm al bijna 20 jaar, je weet dat hij heel belangrijk werk doet (kankeronderzoek) op een hoog niveau en dat hij daarvoor de wereld over reist. Maar waar hij ook is in de wereld, altijd komt er een what's appje met foto's en verhalen over wat hij meemaakt. Soms als hij veel te vertellen heeft belt ie je op, waar dan ook vandaan. Zo ook afgelopen zondag, de plaatsen buitelden over elkaar heen Glasgow, Londen, Kopenhagen, hij had veel te vertellen. Plotseling zegt ie: "Nah, weet je ik denk dat ik dinsdag even naar Rotterdam kom". Maandag belt ie op om het zeker te stellen. Je was in de veronderstelling dat ie van Londen onderweg naar Kopenhagen een tussenstop in Nederland maakt, maar nee, hij is al in Kopenhagen en komt speciaal voor jou naar Rotterdam omdat ie zin heeft om je weer te zien en met je te praten in real life, en gaat dan weer terug om vanuit Kopenhagen donderdag weer naar huis, naar Toronto, te vliegen. Hij zegt: "Ik heb ook al een restaurant gereserveerd, FG Restaurant, ik trakteer".

Dit is mijn lieve Canadese vriend Robert ten voeten uit. Spontaan, living life to the fullest en in heel veel zaken het totale tegenovergestelde van mij. Ik ben meer van de geplande verrassingen en spontaniteit, maar Robbie weet mij altijd wel in zijn enthousiasme mee te slepen, dus zodoende proostten we in de Markthal, wat hij nog niet kende, met champagne op het leven en onze vriendschap. Toen ik hem leerde kennen was hij werkzaam op de Erasmus Universiteit en heeft hij zo'n 2 jaar in Rotterdam gewoond, zodoende heeft Rotterdam een plekje in zijn hart, en voelt het, zo zei hij, altijd weer een beetje als thuiskomen. Als alles goed gaat, gaat ie een ongelofelijke grote stap in zijn carrière maken, en wordt hij het hoofd in Manchester van iets wat het best te omschrijven valt als wat hier Daniël den Hoed is. Er zijn nog wat belangrijke laatste punten te regelen daaromtrent, maar ik zag aan zijn ogen dat hij het gaat doen, ze straalden toen hij erover sprak. Zijn werk is zijn leven en dit is niet alleen een grote kans voor hem, maar vooral belangrijk voor heel veel patiënten.

Woorden kunnen niet beginnen het restaurant te omschrijven waar Robert had gereserveerd, het is niet dineren het is een beleving, het waren heel veel gangen met kleine exquise gerechtjes op de meest prachtige wijze geserveerd door fantastische mensen. Robert, die wel wat gewend is op dit gebied, zei zich niet te herinneren ooit zo heerlijk en bijzonder gedineerd te hebben. Foto's zeggen in deze meer dan woorden, dus die laat ik dan in dit blogje maar voor zich spreken. Toen we weggingen kregen we zelfs nog een cadeautasje mee. Maar bovenal hebben we weer eens heerlijk kunnen bijkletsen en vooral lachen, en we zien elkaar soms jaren niet, maar vanaf moment één is het net of we elkaar gisteren voor het laatst gezien hebben. Enne even tussen ons, lezers, Manchester is niet zo heel ver weg in vergelijking met Toronto....;)