Lam naar het slachthuis

Vandaag, 8 april, is het Wereld Romadag. Het Romaanse volk werd in de Tweede Wereldoorlog ook vervolgd en vermoord en tot op de dag van vandaag ervaren zij nog steeds discriminatie en stigmatisatie. Vandaag wordt daarbij stilgestaan maar ook bij hun rijke en interessante cultuur.

Zoals u wellicht nog weet resulteerde mijn vorige bezoek aan de tandarts in een afspraak voor wat reparaties. Die afspraak was gisteren, maar eind maart kreeg ik bericht dat de tandarts die ik had de praktijk ging verlaten en zij het met een gerust hart overdroeg aan een ander. Jammer, want ik was blij met haar, en zeker nu er wat moest gaan gebeuren komt zo'n overstap niet echt lekker uit.

Zelf had ik al gekeken naar die kies waar een stukje vulling van was afgebroken, en zag dat het meer vulling dan kies was, maar goed, wie ben ik? Gisteren ging ik dus als een lam naar het slachthuis niet wetend wie zich met mijn gebit ging bezighouden. Een jongeman met zelf prachtige tanden en zijn leuke assistente heetten mij stralend welkom en eenmaal in de stoel kwam al gauw naar voren dat dit wel een ding ging zijn. De kies in kwestie is de laatste kies rechtsboven en er was niet zoveel meer te redden dus ik die eigenlijk best een kroon op m'n hoofd verdien, krijg er nu een in m'n mond. 

Ik heb 40 jaar geleden al eens een kroon laten zetten, en dat is zo goed gedaan dat ik niet meer weet welke kies het is, enkel op röntgenfoto's van de tandarts komt naar voren waar ie zit. Het gaat nu heel anders dan toen, ik weet nog dat ik destijds moest happen en eerst een noodkroon kreeg, die zo goed vast zat dat het nog een gedoe was om die er uit te krijgen. Zo niet nu, gisteren werd alles in stelling gebracht om de kroon te gaan plaatsen. Ik werd verdoofd, want het is wel een soort mini-operatie. Ik zat in de wachtkamer te wachten om de verdoving te laten inwerken en de tandarts haalde nog even iets uit z'n auto en kwam terug met een zwart koffertje. "Zo" zei ie lachend in het voorbij lopen, "hier zit het allemaal in." Een dame die ook zat te wachten zei: "Nou, dat belooft wat". "Ja", reageerde ik "ik heb daar thuis de boormachine in zitten."

Vanwege de lastige plek van de kies was het een heel gedoe om 'm kroon-klaar te maken, maar het is gelukt met veel toeters en bellen in m'n mond. Volgende week maandag lig ik weer in die stoel en dan wordt ie geplaatst, niks geen noodkroon, meteen het echte werk, zo gaat dat nu, alles digitaal. 

Groot gedeelte van de dag gelopen met een gezicht of ik een beroerte had gehad, vanwege de verdoving. Mensen gingen ineens harder tegen me praten en in lettergrepen spreken tijdens het boodschappen doen. Koffie drinken werd een uitdaging. Het hele gebeuren is meteen een goede investering van m'n transitievergoeding, anders zou ik er toch maar gekkigheid mee doen. 

Nutteloze weetjes

Vandaag, 7 april, is het Nationale Collegadag. Zelf heb ik geen collega's maar als u die wel heeft, geef hen es een complimentje. 

Statische elektrische schokjes kunnen tot 20.000 volt oplopen, maar zijn

onschadelijk vanwege de korte tijd, microseconden, dat het duurt. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Charles Dickens hield zich aan een strikt schema. Hij werkte dagelijks

van 9.00 tot 14.00 uur. Hij schreef 28 boeken en meer dan 200 essays 

zonder dat hij meer werkte dan vijf uur per dag.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De 47e president van de Verenigde Staten, een veroordeelde crimineel, 

wordt gezien als de slechtste president ooit. Zo kondigde hij met veel 

misbaar nieuwe importheffingen aan voor, op Rusland na, alle landen.

Ook eilanden waar geen mensen wonen, enkel pinguïns, ontkwamen

er niet aan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Een medewerker van Kodak vond de eerste digitale camera al in 1975 uit.

Maar het bedrijf heeft dat idee ver weg gestopt omdat men bang was dat 

het hun film business zou schaden. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dolfijnen kennen zoiets als een 'bromance'. Twee mannetjesdolfijnen 

kunnen tot zeker 15 jaar met elkaar optrekken en elkaar helpen bij het

aantrekken van vrouwtjes. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 1985 is een medewerker van Coca Cola ontslagen vanwege een 

verloving met iemand van Pepsi. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In een grot in Frankrijk zijn voetafdrukken gevonden van een jongen van 

ongeveer 10 jaar van 26.000 jaar geleden. Daarnaast ook pootafdrukken

van een wolf of grote hond. Deze ontdekking geeft het oudste bewijs aan

van relaties tussen mens en hondachtigen.

Find me in Paris

Vandaag, 6 april, is het de Internationale Dag van de Aseksualiteit. Ik heb het bij gelegenheid over de lhbti+ gemeenschap, omdat het best wel veel letters zijn, maar onder + valt dus ook de A van aseksualiteit. Aseksuelen voelen geen enkele seksuele aantrekkingskracht tot wie dan ook, maar binnen die groep zijn er ook weer vele grijstinten.

Sinds enige tijd volg ik de serie 'Find Me In Paris' op Netflix. Of die titel net zoals 'Emily In Paris' in alliteratie dient te worden uitgesproken weet ik niet, dat laat ik aan u. Het gegeven voor de serie klinkt heel interessant, een meisje, of liever gezegd een prinses, Lena (Jessica Lord), wordt uit 1905 plots naar 2018 getransporteerd doordat haar vriendje, Henri (Christy O'Donnell), zonder dat hij dat weet uit een familie van tijdreizigers komt en haar een ketting geeft waardoor dat gebeurt. De uitwerking ervan had wat mij betreft beter, of liever gezegd wat geloofwaardiger gekund. 

Beurtelings zijn we in 2018 en 1905 waar Henri alles op alles zet om Lena weer terug te halen, achterna gezeten door de Timecollectors. Het grootste gedeelte van de setting is in en om de balletschool van de Opéra de Paris, want Lena is balletdanseres. Het is een tiener-comedy-drama-science fiction verhaal, alle clichés worden uit de kast gehaald en er wordt natuurlijk veel gedanst. Voor de wat moeilijkere balletdansen zijn er bodydoubles, dat vermoeden had ik al en het wereld wijde web bevestigde dat. Ik merkte het aan hoe die dansscènes zijn gefilmd. 

Veel gebeurtenissen in de verhaallijnen hebben heel wat haken en ogen. Lena heeft bijvoorbeeld helemaal niet zoveel moeite om zich aan het leven van meer dan honderd jaar later aan te passen, ze heeft binnen no time een mobiel en maakt filmpjes. En als Henri dan in de toekomt aankomt rent ie over straat langs auto's en andere zaken die hij helemaal niet kent, maar verblikt of verbloost niet. Maar ondanks dat is het wel een vermakelijke serie om te zien, misschien ook wel omdat het allemaal wat simplistisch wordt voorgesteld. Er zijn drie seizoenen van, gemaakt tussen 2018 en 2020, en seizoen één is sinds vorig jaar op Netflix te zien. Een aanrader? Het is wat eendimensionaal, maar het verhaalgegeven is wel weer grappig, dat ik er toch naar blijf kijken. U moet maar zien wat u ermee doet.

Lena en Henri. 

Rory J. Saper (Max), Hannah Dodd (Thea), Hiran Abeysekera (Dash), Eubha Akilade (Ines),
Castle Rock (Jeff) en Jessica Lord (Lena).

Hilarisch in de serie zijn de Timecollectors:
Luca Varsalona (Clive), Seán Óg Cairns (Frank) en Lawrence Walker (Pinky)

We zijn er altijd al geweest....

 

Herinnert U zich deze nog? #247

 

K3

'TELE-ROMEO'

2002

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 29

Als de video niet te zien is klik hier.

Het zal u niet ontgaan zijn, de concerten van de originele bezetting van K3, Kathleen Aerts, Karin Damen en Kristel Verbeke waren zowel in Nederland als België binnen no time uitverkocht. In deze bezetting hebben ze vanaf 1998 t/m 2009 grote successen gekend. In 2009 ging Kathleen uit de groep en vanaf die tijd zijn er veel personele veranderingen geweest, maar liefst acht anderen hebben onder de naam K3 opgetreden. Maar niets overtreft het origineel, wat dus wel blijkt uit het enthousiasme voor de reünieconcerten.

K3 is uiteindelijk bekend geworden vanwege de kinderliedjes en hun samenwerking met Studio 100, waarbij er ook televisieseries, musicals en films werden gemaakt, maar in eerste instantie was dat niet de bedoeling. Ze moesten het Vlaamse equivalent worden van de Spice Girls met liedjes over liefde, jongens en zo hier en daar best wel wat ondeugende teksten. Na een eerste geflopte single deed K3 in 1999 mee aan de Belgische voorronde voor het Eurovisie Songfestival. Daar werden ze vijfde van de zeven deelnemers met hun liedje, 'Heyah Mama'. Ondanks dat het liedje door de jury niet goed was ontvangen, werd het, maanden na het festival, hun eerste hit in België en Nederland. 

Sinds die tijd en de overschakeling naar liedjes voor kinderen werd K3 onder jong Nederland en België niet minder dan een sensatie. Ik hoorde natuurlijk niet tot de doelgroep, maar had wel altijd een boontje voor Kathleen, en dit 'Tele-Romeo' vind ik hun leukste liedje. Zo zijdelings kreeg ik wel het één en ander mee, en ik werkte die tijd ook op de entertainment afdeling van V&D en daar werden de albums van K3 groots gelanceerd. Nadat Kathleen de groep had verlaten ben ik ze uit het oog verloren, hoewel ze nog steeds succesvol waren. Nee, ik heb geen kaartjes voor de reünieconcerten, maar ik vind het wel erg leuk hoe de respons erop is, het betekent dat de originele K3 veel mensen heel veel plezier heeft gebracht. 

In de tijd dat regelmatig mijn mening werd gevraagd in de Metro, bleek ik niet
de enige te zijn met een boontje voor Kathleen.
(Off topic: ik zag bij een andere vraag dat ik toen al de oorlog in Oekraïne voorzag 😲)

Gezelligheid

Gisteren een heel gezellige dag  gehad. 's Morgens naar Den Haag afgereisd om mijn lieve voormalige collega Nel te bezoeken die aan het eind van het jaar hoopt 90 jaar te worden. Ik heb het al eens eerder gezegd, en zeg het weer, 90 worden zoals Nel, ik teken ervoor. Wat een heerlijk mens, 40 jaar geleden werkten we samen en die vrouw is qua zijn totaal niet veranderd. Het is altijd een feest om bij haar op bezoek te gaan. We kletsen honderduit en Nel is van alles op de hoogte. We hebben afgesproken dat ik van de zomer weer ga om fijn samen bij haar in de tuin te zitten.

's Avonds was ik uitgenodigd bij vrienden Rick en Chris om een hapje te eten en hun nieuwe keuken te bewonderen. Ook altijd gezellig, we kennen elkaar zo goed, we hebben aan een half woord genoeg. Van een heerlijke maaltijd genoten bereid in de prachtige nieuwe keuken en ook weer lekker bijgekletst. 

Dit soort dagen met fijne mensen, daar kan ik intens van genieten!

Sequel

Vandaag, 2 april, is het de Internationale Dag van het Kinderboek. Het is tevens de geboortedag van één van de grootste verhalenvertellers voor kinderen, Hans Christan Andersen. Belangrijk om bij kinderboeken stil te staan, zeker in een tijd waarin boeken weer worden uitgebannen, veelal uit gelovige en fascistische hoek, nu ook weer in de Week van de Lentekriebels.

Laat ik beginnen met vooral de hand in eigen boezem te steken betreffende de kast die ik bij VidaXL heb besteld. Ik resumeer nog even, de kast zou vrijdag worden geleverd en jawel, 's avonds stond de bezorger voor de deur met één doos, maar de complete kast bestaat uit twee dozen. Ik heb die bezorging toen niet aangenomen omdat ik het idee had dat als er eenmaal 'afgeleverd' was aangevinkt ik nooit meer een tweede doos zou ontvangen. Maar lang verhaal kort, het kan inderdaad zo zijn dat één kast, bestaande uit twee dozen, tóch in twee bezorgingen geleverd gaat worden. Daarvan kreeg ik pas zaterdag in de namiddag bericht van VidaXL.

Zaterdagavond werd doos twee bezorgd, maar doos één niet. Men heeft niet de connectie gemaakt. Wél heeft men per abuis de niet bezorgde doos ook als afgeleverd aangeklikt. Doos één staat dus gewoon bij bezorger Packs ergens, maar het is een heel zang en dans gebeuren om die doos weer hier te krijgen. Ik heb, op alfabetische volgorde, mailcontact gehad met Aldrin, Ivan, Jerald, Lorenz en Natasha, waarin ik telkenmale heb uitgelegd dat ik een halve kast heb en dus die andere doos graag wil hebben. 

Ik heb het vermoeden dat men niet terugleest in de mailgeschiedenis. Ik heb een formulier moeten uitprinten en die moeten invullen, inscannen en doormailen dat ik toch écht dat ene pakket niet heb ontvangen, ook al staat ie wel als zodanig geregistreerd. Ik kreeg de vraag of ik het alsnog geleverd wil hebben of geld terug. Halve kast, mensen! Daar hebben zowel ik als zij niets aan. En dat pakket met uniek nummer plus mijn naam en adres staat, volgens mij, nog steeds bij Packs. 

Het laatste wat ik teruggekoppeld heb gekregen is dat ze er naar streven om het pakket binnen zes werkdagen te leveren óf zodra ze een update van de bezorger hebben ontvangen. Ik ben een geduldig mens en wacht af, maar hoezo kan zo'n faux pas, nogmaals, waar ik zelf de aanzet toe heb gegeven vanwege gebrekkige communicatie, niet eenvoudiger hersteld worden? Ik heb zo het bange vermoeden dat Packs het immers geweigerde pakket weer terugstuurt naar VidaXL, die het vervolgens weer gaat verzenden via Packs naar mij.

De humor zit er natuurlijk in dat precies dat waar ik bang voor was en wilde voorkomen, een halve kast geleverd krijgen terwijl een hele kast wordt afgestreept, mede door mijn eigen toedoen, maar ook door de onoplettendheid van de bezorger, bewaarheid is geworden. Maar dat men niet even van de gebaande paden kan afwijken om het soepel en snel op te lossen door logisch na te denken gaat mijn verstand te boven.

25 jaar

Vandaag, 1 april, is het natuurlijk de Internationale Dag van de Grap. April Fools Day zeggen ze in Engelstalige landen. Over de oorsprong ervan zijn verschillende speculaties, maar hoe dan ook, waakzaamheid blijft geboden vandaag.

Vandaag is het tevens een dag voor mij om even stil te staan en om te zien. Het is precies 25 jaar geleden dat ik in mijn huidige woning ben komen wonen. Het is meteen ook het adres waar ik, tot nog toe, het langst gewoond heb. Dat zal ook wel zo blijven, want probeer dat op mijn leeftijd nog maar es in te halen. Daarnaast woon ik hier zo prettig dat ik besloten heb er uitgedragen te willen worden, dat is gelijk een uitdaging omdat de draai in het trappenhuis van het gebouw moeilijk, of zeg maar niet, te maken is met een kist. Ik weet dat van een overleden buurvrouw die ze rechtstandig er uit hebben moeten balanceren. 

25 Jaar geleden woonde ik in de Orchideestraat in Rotterdam en had destijds een verloofde die erg van verandering in huis hield en uiteindelijk ook van huis. Het interieur en de stoffering waren al helemaal veranderd sinds verloofde was ingetrokken. Vrienden Letitia en David waren in die tijd ook nogal van de verhuizing en waren weer neergestreken in Capelle waar ze eerder al vandaan kwamen. "Er zijn nog woningen beschikbaar", deelden ze mee. Wij zijn toen gaan kijken en vonden de straat en de huizen aan de buitenkant wanstaltig. Dus nee, dat gingen we niet doen. Tot het moment dat we bij hen op visite kwamen en hun woning van binnen zagen. Geweldig! Een maisonnette met een grote lanai, flinke keuken en boven drie kamers, ruime kasten en fijne badkamer. Waar ik woonde was ook een maisonnette, maar de keuken was anderhalf keukenkastje groot en de douche bevond zich in iets wat volgens mij ooit een kast was, daarnaast was er een gaskachel voor enkel beneden. 

Conclusie; dit wilden we wel. Verloofde ging meteen de andere dag bellen en we konden kiezen uit verschillende maisonnettes. Kom daar nu na 25 jaar nog es om! Het werd er één op een hoek met aan beide kanten uitzicht op een miniparkje met vijver. Het was binnen twee weken geregeld. Ik woon er dus nog steeds, maar verloofde is na anderhalf jaar vertrokken om nieuwe horizonten te gaan ontdekken. Ik had wel al zo'n flauw vermoeden dat het geen eeuwigheidswaarde had en na een eerdere ervaring stond deze woning wél op mijn naam, zodat ik sindsdien de van Zsa Zsa Gabor geleende oneliner poneer: 'Ik ben heel goed in het huishouden, na een scheiding houd ik het huis'. 

Zoals gezegd, ik woon er prima naar mijn zin, het is echt mijn save place waar ik me senang voel. Voormalig verloofde wilde toen we net gesetteld waren met de meubels kort geleden aangekocht voor de eerdere woning alweer andere meubels. Ik ben vrij plooibaar, maar er zijn grenzen en dit vond ik er één, het was tevens ook één van de vele rode vlaggen die steeds vaker in mijn gezicht zwaaiden. 

Er is best wel wat veranderd aan het interieur en de stoffering in de afgelopen 25 jaar, zoals u op onderstaande foto's kunt zien, maar er zijn items die nog steeds hetzelfde zijn, gewoon omdat ik ze nog steeds oké vind. Ondenkbaar in de belevingswereld van verloofde toen. Ach, we zijn niet allemaal eender, en ik hoop dat verloofde het geluk heeft gevonden. Ik wens iedereen altijd het beste. Het huis heb ik, ere wie ere toekomt, door doortastend handelen van verloofde, ik ben niet zo van de verandering en had waarschijnlijk nog steeds in de Orchideestraat gewoond. 

De woonkamer in 2000.

De woonkamer in 2025.

Samen met teckel Jet op 1 april 2000 de eerste avond in de nieuwe woning.