Vicious

Op Facebook ben ik lid van een aantal groepen, waaronder ook één die over muziek gaat en met name Nederlandse meidengroepen in de breedste zin van het woord. U moet denken Luv', Babe, Dolly Dots, maar ook Patricia Paay, Vanessa en andere huppelkutmuziekgroepjes. Maar daar gaat dit blogje niet over.

Eén van de prominente medeleden die veel post en reageert heeft mij een persoonlijk berichtje gestuurd, hij deelde mee dat ie pas een leuke Britse comedyserie had ontdekt en meteen aan mij dacht. Het gaat over twee oudere gaysuelen die nogal lopen te bitchen tegen elkaar en anderen. Ik parkeer hier even het feit dat iemand die mij niet kent en me nog nooit heeft gezien direct aan mij denkt als het over ouwe valse nichten gaat. Die doos van Pandora laat ik dicht. Ik ga daarom maar meteen door met de serie.

Hij was zo aardig om mij de serie door te zenden, er zijn in totaal 14 afleveringen gemaakt, zes in 2013 plus een kerstspecial en zes in 2015 en een kerstspecial in 2016. Niet de minste acteurs spelen de hoofdrollen, Ian McKellen en Derek Jacobi zijn respectievelijk Freddie, een voormalige acteur die zijn carrière grootser en meeslepender voorspiegeld dan het daadwerkelijk was en Stuart een vroegere barman die licht hysterisch is. Ze zijn al bijna vijftig jaar samen en zeggen inderdaad de meest venijnige dingen tegen elkaar en tegen anderen. 

Ik heb nu drie afleveringen gezien en het is werkelijk hi-la-risch! Ian en Derek zijn natuurlijk fantastische acteurs en zeer goed aan elkaar gewaagd, daarnaast zijn de wat nerdy buurjongen Ash (Iwan Rheon) en de flamboyante vriendin Violet (Frances de la Tour), beiden ook met een enorme staat van dienst, tevens geweldig gecast in hun rollen. Ik kijk echt uit naar de rest, maar ga er zuinig mee om anders ben ik er zo doorheen. 

Destijds is het uitgezonden op het Britse ITV en in Nederland op OutTV, maar daar heb ik eigenlijk nooit naar gekeken. Als het niet op de publieke zenders is, of heden ten dage op Netflix dan ontgaat me dat. Er is natuurlijk ook zoveel. Ik ben mijn mede groepslid heel dankbaar dat hij bij oud en vals meteen aan mij dacht, en ik raad u deze serie dan ook ten zeerste aan, maar ja, hij wordt nu nergens (meer) uitgezonden, het is wel op dvd verschenen, maar ook dat is onderhand een ouderwetsch concept. Hieronder zal ik wat quotes plaatsen uit de serie zodat u een idee heeft. 

De verdwenen sleutel

Bij het in dienst treden bij mijn huidige werkgever werd mij een sleutel overhandigd met daaraan een tagje. De sleutel is voor mijn lockertje en met het tagje dien ik mijn aanwezigheid te registreren. Gisteren was ik voor werktijd in de kantine waar onze huidige eigenaar nogal heftig hoestend binnenkwam Ik vroeg of het ging, maar een paar slokjes water deden wonderen. De man gaat volgende maand met pensioen, dus het zou toch sneu zijn als ie er nu in zou blijven. Ik had alles uit mijn tas gehaald wat ik nodig had en ik meldde me aanwezig en liep gelijk met hem, al kletsend, naar de gang om mijn tas er neer te zetten.

Ik was vroeg dus kon nog even met een collega praten en toen ik mijn spulletjes in mijn lockertje wilde doen, was mijn sleutel opeens weg. Dat kon natuurlijk helemaal niet, ik had me immers aangemeld als aanwezig. Zakken werden nagekeken, tas werd omgekeerd, de grond werd geïnspecteerd, zelfs in de ijskast gekeken waar ik mijn broodtrommeltje had ingezet. Dit alles nog maar eens herhaald. Bij de bedrijfsleider gevraagd of mijn sleuteltje wellicht was afgegeven, maar niks hoor. 

Naar beneden om te gaan beginnen met werken, maar ik kon me niet inklokken, want dat dient ook met het tagje te gebeuren. De dienstdoende leidinggevende maakte een notitie om mijn uren dan handmatig in te voeren. Maar het blijft dan toch door mijn hoofd malen, zo'n sleutel kan toch niet zomaar weg zijn, zeker niet omdat ik me ermee aanwezig had gemeld. Maar hád ik dat dan wel gedaan, ik was op het punt gekomen dat niets meer zeker was, was de aarde niet ook gewoon plat? 

In de pauze nog maar eens weer alles nagezocht, zou ik dan me helemaal niet aanwezig hebben gemeld en ligt mijn sleutel nog thuis? Onze bedrijfsleider had meer vertrouwen in mij dan ikzelf: "Als jij zegt dat je je aanwezig hebt gemeld, dan is dat zo, die sleutel komt linksom of rechtsom boven water." Wat later op de dag toen ik mijn hand in mijn zij zette voelde ik iets wat leek op een sleutel. In mijn broekzak, die ik al minstens vijf keer had nagevoeld, blijkt nóg een zakje te zitten, een heel klein zakje, ik wist dat niet, ik heb altijd gedacht dat het een stiksel was voor de sier. Dáár zat die sleutel in. Hoe dan? Ik was zo bezig met die bijna stikkende eigenaar dat ik waarschijnlijk gedachteloos het sleuteltje in het voor mij onbekende zakje heb getopt na me te hebben aangemeld

De stuitende onnozelheid van mij ook. Dit overkomt toch niemand dat ie zakjes in broeken heeft waarvan ie het bestaan niet weet. Echt hoor, de schaamte toen ik aan onze bedrijfsleider meldde dat de sleutel boven water was en zijn vraag 'waar was ie nou?' moest beantwoorden. Aan de andere kant heb ik er wel voor gezorgd dat de gemeente een hele stapel fietswrakken die al weken voor de ingang van het centrum lagen heeft weggehaald. Ik ben niet helemaal uit de poppenkast gevallen. 

Who knew?

Al weken lag dit zo voor de ingang van het centrum. Vorige week aangemeld bij de gemeente, die hebben ze gestickerd en uiteindelijk gisteren verwijderd. 

Foto's

Voor het blogje van gisteren ben ik door mijn doos met foto's gegaan om de foto's van Henny en Mieke, waarvan ik wist dat ik ze had, op te zoeken. En dan kom je zoveel andere foto's tegen, van mensen die er niet meer zijn, mensen met wie het contact in de tijd is gebleven, huwelijksfeesten, kerstmissen, verjaardagen, vakanties, enz. enz. Bij zoveel foto's komen er weer verhalen boven die dan weer andere herinneringen oproepen, kortom, ik ben wel even bezig geweest eer ik de doos weer weg heb gezet. 

Al mijn foto's los in dozen en ingeplakt in albums, het moeten er zeker duizenden zijn. Sommige foto's zijn voor mij ook gissen, dan zie ik mijn ouders op een feest, maar ja welk feest? En waar was het precies? Hen kan ik het niet meer vragen. Maar daarnaast levert het zulke mooie tijdsbeelden op. Zoals bijvoorbeeld dat er door volwassen mensen spelletjes werden gedaan op feestavonden, Het waren de jaren na de oorlog en de wederopbouw was bijna voltooid, na de crisis met vervolgens vijf jaar oorlog en het harde werken om het land weer op poten te krijgen werd alles aangegrepen om met kleine middelen zich met elkaar te vermaken. De grote welvaart moest nog komen.

Ooit heb ik in mijn jubeljaar, 2015, met veel plezier mijn jubeljaarblogjes gemaakt waarin ik de eerste vijftig jaar van mijn leven onder loep nam. Als u de internetversie van 'Aidan's World' aanklikt dan kunt u aan de rechterzijkant bij 'Labels' op 'jubeljaar' klikken om die blogjes te lezen. Ze gaan grofweg van de veel te vroege bevalling tot aan een voorzichtige vooruitblik naar de toekomst en alles wat zich in die vijftig jaar heeft afgespeeld steeds voorafgaand van een toepasselijke flard tekst uit een lied. Het zijn naast het hele feuilleton over 'De Steenen Trappen' mijn meest dierbare en persoonlijke blogjes. Ik heb ze gisteren voor het eerst sinds ze geplaatst zijn allemaal weer eens doorgelezen. Mocht ik morgen dood neervallen, zou het een mooie eulogy zijn. 

Nu voel ik dat ik, blogtechnisch gezien, iets met die foto's en de bijbehorende verhalen kan en ook moet gaan doen. Ik ben nog even aan het verzinnen in welke vorm ik het zal gieten, ik denk iets van 'de foto(s) en het/hun verhaal' of iets dergelijks. 'De raderen draaien', om maar met de gevleugelde uitspraak van een bekend tv-personage te spreken. U zult het te zijner tijd vanzelf gaan zien, hou het in de gaten!

Henny en Mieke Lazarom

Mijn moeder was boodschappen doen, ik was een jaar of negen en alleen thuis. De bel ging, ik deed open en voor me stond een vreemde man. "Is je moeder thuis? Ik ken haar van vroeger". Ik vertelde dat ze boodschappen aan het doen was, zo weer thuis zou zijn, maar ik geen vreemde mannen mocht binnenlaten. De man accepteerde dat, en zei: "Ik wacht wel in de auto". Even later kwam mijn moeder weer terug met in haar kielzog de man. "Je hebt een goed opgevoede zoon" had hij tegen haar gezegd, vanwege het feit dat ik hem niet had binnengelaten. 

Deze man bleek Henny Lazarom en inderdaad een bekende te zijn van vroeger. In 1960 was hij met zijn vrouw Mieke (geboren Savelberg) naar Australië geëmigreerd en hadden daar keihard gewerkt en geploeterd om een nieuw bestaan op te bouwen. Dat was goed gelukt, het harde werken had zich geloond. Wat hij precies deed voor werk weet ik niet meer, maar zij bewoonden een heel mooi huis met zwembad. Mieke en hun twee kinderen waren ook meegekomen op, ik vermoed, hun eerste tripje weer terug naar Nederland. Hun zoon Mark was ongeveer mijn leeftijd, hun dochter (Ingrid?) iets ouder. De oude banden werden weer aangehaald, ik weet nog dat Henny platen met Nederlandse muziek mee terug nam, voor de club van Nederlanders die zich in Perth, waar zij woonden, hadden verenigd en zo nu en dan een feestelijke avond organiseerden. 

Op onderstaande foto ziet u in het midden Henny en Mieke samen met mijn vader en moeder op een feestavond van de carnavalsvereniging waar mijn vader penningmeester was en lid van de raad van elf vandaar die muts op zijn hoofd. Begin jaren tachtig zijn ze nog eens langs geweest. Niet lang daarna sloeg het noodlot toe. Hun zoon Mark is vermoord. Met name Mieke heeft dat nooit kunnen verwerken, ze heeft twee keer een herseninfarct gekregen en heeft langdurig in het ziekenhuis gelegen. Contact met mijn ouders bleef, en ik weet het niet zeker, maar ik meen dat Henny nog eens bij mijn ouders is geweest in Doetinchem nadat Mieke was overleden. Het wereld wijde web laat zien dat Mieke, geboren is in 1938 en op IJsland is overleden, maar de datum is geblurd . Henny en Mark worden ook genoemd, maar van hen zijn zowel de geboorte als overlijdensdatum onzichtbaar gemaakt. 

Het was van de week toen ik niet goed in slaap kon komen dat Henny en Mieke in mijn gedachten kwamen en ik het kleine stukje wat ik van het verhaal en de tragedie van hun leven ken wilde opschrijven ter nagedachtenis. Ik wist dat ik nog ergens een foto van hen had toen alles nog vrolijk en zonnig was. Ik kwam zelfs een foto tegen waar zij opstaan in hun jonge jaren en waarvan ik me verbeeld dat deze genomen is op Schiphol en het wel eens hun afscheid van Nederland zou kunnen zijn in 1960 toen ze met een hart vol hoop naar Australië afreisden. Mijn moeder staat achter Mieke, maar haar kan ik het niet meer vragen. 

Airco-debacle

Tien jaar geleden hadden we in Nederland nog een warenhuisketen, V&D, waar ik destijds ook al heel wat jaren werkte. Er waren ook best wel wat zaken die er niet werkten, één daarvan was de airco. Bij het doorkijken van mijn blogjes kwam ik er een tegen die daarover gaat. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren en de berustende gelatenheid die wij allemaal hadden, plus de ventilator die wij met ons leven beschermde, alsook het elektrische kacheltje voor in de winter. Want ook met de verwarming was altijd gelazer. Dat kacheltje had mijn leidinggevende met een niet te verwijderen ketting met slot vastgeketend en ik vermoed de sleutel weggegooid of iets dergelijks. Het was sommigen namelijk een doorn in het oog, maar zij hoefden niet te werken achter een toonbank gesitueerd aan een buitenmuur. Maar goed het airco-debacle: 

vrijdag 26 juli 2013

Airco-medy

In mei was ik in Toronto, het was er warm en het 32 etage tellende hotel was voorzien van airco, en dat functioneerde ook naar behoren. Afgelopen weekend was ik in Antwerpen en ook het 15 etage tellende hotel aldaar was ondanks de verzengende hitte buiten in z'n geheel een oase van koelte.

Het bedrijf waar ik werk telt 3 etages en sinds ik daar werk, al heel wat jaar, is de airco kapot, of er is een storing, dan weer loopt het koelwater weg, is er een onderdeel vervangen gaat het volgende onderdeel kapot. En niet alleen daar waar ik werkzaam ben, nee, in andere filialen doen zich dezelfde problemen voor. Het is een aaneenschakeling van mankementen waarvan de oorzaak is samen te vatten in het aloude gezegde 'Voor een dubbeltje op de eerste rij'. Het moet zo goedkoop mogelijk en dan is dit dus het gevolg er van.

Maar afgelopen voorjaar werd er eens flink in de buidel getast om het voor eens en altijd op te lossen, er werd een nieuw systeem aangelegd zodat we nu in een aangename temperatuur zouden kunnen werken. Want productiviteit neemt vanzelfsprekend af met tropische warmte in het pand om maar niet te spreken over klanten die er dan voor kiezen elders te gaan waar het wel prettig toeven is. Wij waren enigszins sceptisch en naar nu blijkt met reden.

Precies twee dagen heeft het systeem naar behoren gewerkt, en gisteren heeft de eerste monteur zich al gemeld. Niemand kijkt er echt van op, we zijn het gewend en hoewel het natuurlijk te triest voor woorden is, lijkt het meer op een klucht. Volgens onze technische man heeft het er mee te maken dat de airco is aangebracht door, en met onderdelen van, verschillende bedrijven, die ook allemaal een eigen reparatiedienst hebben. We hebben de aloude ventilators al in gereedheid gebracht.

Herinnert U zich deze nog? #220

DECO

'ROOM WITH A VIEW'

1979

Aantal weken: 4

Hoogste positie: 31

Toen vriend Pieter terecht vol trots een foto postte met het uitzicht vanuit hun nieuwe woning met daarbij geschreven: "A room with a view", kwam dit liedje meteen in mijn gedachten. Een eendagsvlieg, want dit is het enige wapenfeit van Deco. 

Het liedje 'Room With A View' is in 1928 geschreven voor de revue 'This Year Of Grace' door Noël Coward. Na 51 jaar is het opgepikt door dit trio bestaande uit Charles Grant, Tim Donaldson en John Melvin. Bij het zien van dit filmpje valt me de enigszins roze gekleurde tekst en choreografie op, maar ja, Noël Coward, hè. Ook moest ik meteen aan Babe denken, vanwege het verhaal van de moeder van Gemma Van Eck, de leadzangeres, die het had over haar zingende dochter en haar twee danseresjes. Wat bij de twee dames nogal in het verkeerde keelgat schoot en producer en liedjesschrijver van Babe, Peter Koelewijn, het één en ander moest gaan sussen. Dit omdat Charles de Gemma van dienst is bij Deco met z'n twee dansertjes. 

Zoals gezegd dit is het enige wat Deco heeft uitgebracht. Het liedje werd enkel een kleine hit in Nederland en België. 

Vergelijken

 

Een volwassen maanvis in vergelijking met een pasgeboren maanvis. 

Hong Kong in 1920 en in 2000. 

Een banaan zoals wij die kennen en na zorgvuldig kweken en selecteren eetbaar is versus de oorspronkelijke banaan. 

$5000 aan goud een $5000 aan zilver. 

Barbie zoals wij haar kennen en een ontwerp gebaseerd op de verhoudingen van
een gemiddelde 19 jarige. 

In Memoriam: Toto Cutugno

In 1990 won Italië voor de tweede keer het Eurovisie Songfestival met het nummer 'Insieme: 1992', het nummer is geschreven en werd gezongen door de toen al gelauwerde Italiaanse zanger Toto Cutugno. Hij baarde opzien door het achtergrondkoor samen te stellen uit lokale zangers. Het festival werd destijds in het Joegoslavische Zagreb gehouden omdat dat land het jaar ervoor het festival had gewonnen. Wat mij ook is bijgebleven is dat de zwarte haarverf door alle emoties en warmte die een overwinning van het songfestival nu eenmaal met zich mee brengt, doorsijpelde over het, aan het begin van de avond, spierwitte colbertje van Toto. 

In Italië was hij een gevierde ster, hij deed maar liefst dertien keer mee aan het befaamde San Remo Festival. In 1980 won hij met het nummer 'Solo Noi', daarnaast werd hij zes keer tweede. Hij schreef ook nummers voor anderen, ook een aantal Franse nummers voor o.m. Mireille Mathieu, Johnny Hallyday en Dalida. Voor Joe Dassin heeft hij verschillende chansons geschreven waaronder zijn wereldhit 'L'été Indien'.

Zijn grootste hit had Toto met 'L'italiano' in 1983. In Nederland kennen we het in de Nederlandse hertaling van de Volendamse groep Canyon als 'Als Ik Maar Bij Jou Ben'. Na zijn overwinning van het Eurovisie Songfestival mocht hij samen met de Italiaanse winnares van 1964 Gigliola Cinquetti het festival in 1991 in Rome presenteren. Dat was een heel rommelige aangelegenheid omdat beiden niet konden presenteren en de Engelse taal niet goed machtig waren. 

In 2022 werd duidelijk dat zulks blijkbaar iets Italiaans is, toen werd het songfestival wederom in Italië gehouden omdat de band Måneskin het jaar ervoor had gewonnen. En ook nu was het heel chaotisch en ongestructureerd. Wat me toen al opviel was dat Toto er niet bij was, terwijl Gigliola, Måneksin (vanzelfsprekend) en het wereldwijde populaire trio Il Volo, die in 2015 eigenlijk de echte winnaars waren, allen hun deelnemende lied nog es lieten horen.

Nu blijkt dat Toto al lang ziek was, waarschijnlijk toen ook al. Hij is 22 augustus j.l. overleden op 80 jarige leeftijd. 

Tegeltjeswijsheid 476

 

Een gek mens

"Ik ben zo'n gek mens!" het zijn vaak Libelle zomerweek vrouwen van middelbare leeftijd die je dat hoort uitroepen als ze bijvoorbeeld bij de lunch een witte wijn bestellen: "Ik neem gewoon een witte wijn, ik ben zo'n gek mens!" 

Van de week is de datum geprikt voor het bezoek aan Bertus in het Oosten van het land samen met Steven en Carolien. U weet het inmiddels, Bertus, Steven en ik zijn de drie musketiers van het ter ziele gegane platform 'Jeugdsentimenten' en het is na al die jaren es tijd dat we elkaar gaan zien. Steven heb ik al vaker ontmoet en Bertus één keer kort, maar zij hebben elkaar nog nooit in levende lijve gezien. We gaan naar Bertus omdat hij een mooie boerderij bewoont met dieren en een heel omvangrijke collectie bakelieten voorwerpen heeft, waar met name ik me erg op verheug. Ik kan er nu al naar uitkijken, terwijl het pas eind november is. 

Bertus woont in de buurt van Emmen en Steven en Carolien komen uit Brabant en ik uit het westen. Het is nogal een reis, meer dan drie uur, en ik bedacht me opeens: ik ben een gek mens, ik boek een hotelletje. Ik ben dan wel geen middelbare vrouw, maar de oplettende lezer weet naar aanleiding van de blog van gisteren dat ik ooit frequent de Libelle heb gelezen, dus dan is de gekke mensen cirkel weer rond. We hebben op zaterdag afgesproken bij Bertus, waarvan we de details over hoe laat e.d. tegen die tijd wel bespreken. Ik reis op vrijdag reeds af naar Emmen waar ik in hotel Boerland zal overnachten, gelegen in het centrum vlakbij het Wildlands Adventure Zoo. Steven en Carolien komen zaterdag en pikken me dan op om vervolgens naar Bertus te gaan. Ik slaap daarna dan nog een nachtje in het hotel.

Gisteren vertelde ik het Talitha die zei dat het Wildlands zo mooi is en zij is ook een gek mens en heeft besloten om zaterdag in de loop van de middag naar Emmen te komen en er ook een nachtje te slapen zodat we dan zondag samen naar Wildlands kunnen gaan. En voilà ik heb in mijn vakantieweekje in november naast een weekendje Brugge aan het begin nu ook een weekendje in Emmen aan het eind samen met leuke en lieve mensen. Het leven is soms net een schaal met kersen. 

In Memoriam: Tineke Beishuizen

Die blogjes van mij, dat komt natuurlijk ergens vandaan. Ik heb het wel eens verteld dat ik in mijn tienerjaren me volledig kon verliezen in de boeken van Simon Carmiggelt, die onder het pseudoniem  Kronkel zijn cursiefjes vanaf 1946 tot aan zijn dood in 1987 schreef. Ik vermoed dat daar al de kiem is gelegd. Ook de columns (cursiefjes zijn organisch zo gaan heten) van Tineke Beishuizen in Libelle heb ik altijd met veel plezier gelezen, ze schreef over haar gezin en ik kan me de columns over haar huis in Frankrijk en wat haar daar allemaal overkwam en gebeurde ook nog goed herinneren. Ook schreef ze onder pseudoniem Anne-Wil over diens levensgebeurtenissen. Dat was fictief maar veel lezers dachten dat het een echt bestaand persoon was die op persoonlijke titel over haar dagelijkse beslommeringen schreef. Tineke kon er wel haar ervaringen van haar scheiding in verwerken, waarvan de hoofdredactrice van Libelle het niet gepast vond om dat onder haar eigen naam te doen. 

Het schrijven over dagelijkse dingen of zaken die de columnist van dienst bezighoudt heeft altijd mijn interesse gehad en nog. Ik kan de manier van schrijven bewonderen, de woordkeuze, zinsopbouw, het tussen de regels door lezen van wat de columnist bedoelt, soms de advocaat van de duivel zijn, humor, soms ook een beetje schuren, kortom spelen met woorden en dat tot een prettig leesbaar geheel kneden met een begin, middenstuk en eind. Ik heb natuurlijk zelf ook columns geschreven voor het radioprogramma 'Uit De Kast', en ik heb ooit wel eens het verschil tussen een column en een blog uitgelegd. In één zin: een column kan ook een blog zijn, maar een blog is niet altijd een column. 

Tineke Beishuizen was naast columnist ook schrijfster van boeken, zowel verhalenbundels als thrillers. Tevens heeft ze songteksten geschreven. Voor Rob de Nijs heeft ze eind jaren zeventig, begin jaren tachtig een aantal wonderschone teksten gemaakt waarvan het wrange 'Hilda' mijn favoriet is, een albumstuk, maar ze heeft ook verschillende hits voor Rob geschreven: 'Zonder Jou', 'De Pieper' en 'Zondag'. Voor Shirley Zwerus schreef ze de hit 'Heel Even' en voor de band Xandra waarvan Sandra Reemer de zangeres was heeft ze het nummer 'Intercity' geschreven waarmee ze meedong om in 1979 te worden uitgekozen om naar het Eurovisie Songfestival te gaan, maar werd derde. Xandra ging met 'Colorado' naar Jeruzalem om ons land op het festival te vertegenwoordigen. 

Maar voor mij zijn het haar columns geweest die mij mede hebben geïnspireerd om nu alweer ruim twaalf jaar dagelijkse blogs te schrijven, nadat ik eerder als tiener dagboeken bijhield en ooit eens een heel voorzichtige poging heb gedaan op, ik geloof, Messenger destijds. Ik realiseer me nu ik dit schrijf ook opeens dat ik Tineke een keer heb ontmoet, ze was gast in het programma 'Koffietijd' waar vriend Hans toen in kwam en ik met hem mee was gegaan. Ik zat naast haar toen ze wachtte wanneer ze 'op moest'. Het was een live programma en met kleine gebaartjes en blikken communiceerden we omdat je niet kon praten natuurlijk. 

19 Augustus is ze overleden. In mei is er een tumor achter haar longen geconstateerd. Tineke is 84 jaar geworden. 

Verhuisd

Nee, lieve lezers, de titel van deze blog slaat niet op mij. Ik ben voornemens om nooit meer te verhuizen en in mijn huidige woning te sterven. Het zijn vrienden Remco en Pieter die onlangs zijn verhuisd. Een bijzondere verhuizing want ze zijn één portiek verder gaan wonen in hun appartementencomplex. U zou dus denken dat ze in een zelfde soort woning wonen, maar dat is maar ten dele waar. Zij wonen nu op de bovenste verdieping met een prachtig uitzicht én hebben nu nog een etage extra, een maisonnette dus eigenlijk. Beneden is het nagenoeg hetzelfde gebleven met dien verstande dat ze naar hun lanai toe een volledige schuifpui hebben waar we heerlijk hebben gezeten toen we proostten op hun nieuwe woning en hen heel veel woongenot wensten. Het is echt een hele fijne woning, heel licht en ze zijn nog niet helemaal klaar met alles maar toch mochten wij, als eerste bezoekers, het komen bewonderen.

Vanzelfsprekend hadden ze na al de verhuisperikelen geen puf om te koken.  Want ook al lijkt het een fluitje van een cent van het ene naar het andere portiek moven, het is toch een heel geregel en gedoe, zodat we naar oud Rijswijk zijn gegaan om te dineren bij The Clay Oven, een restaurant gespecialiseerd in de Indiase cuisine. Het was heerlijk we hebben genoten van het voortreffelijke eten en elkaar. Het was vlakbij Schoolstraat 10, u weet nog wel het huisje waar mijn oma heeft gewoond, we hebben de auto er tegenover geparkeerd. Toen we na het diner terugliepen zag ik dat er niemand thuis was, dus heb ik stiekem door een kier in het raam naar binnen gegluurd. daar is onderstaande onflatteuze foto geschoten. Ik zag niet veel hoor, wel dat het natuurlijk helemaal veranderd is. Oma heeft er tot 1976 gewoond, dus het zou raar zijn als het niet zo was. 

Weer in de nieuwe woning van Remco en Pieter hebben we de film 'Red, White And Royal Blue' op Prime bekeken. Een verfilming van het boek van Casey McQuiston. Het gaat over de zoon van de Amerikaanse president, Alex (Taylor Zakhar Perez) en de Engelse Prins Henry (Nicholas Galitzine) die verliefd worden op elkaar. Een romcom volgens het beproefde recept: ze kunnen elkaar niet uitstaan, ze worden toch verliefd, er komen moeilijkheden en uiteindelijk loopt het toch nog goed af. Leuke film, met, zoals het hoort in dat genre en niet heel geloofwaardig verhaal met grappige momenten en natuurlijk in dit geval een andere invalshoek dan meisje-jongen. Nee, er wordt niets door de strot geduwd. U wordt niet verplicht deze film te kijken, maar voor jongeren die worstelen met hun gevoelens is het mooi om in films en series mensen te zien zoals zijzelf, zoals dat al jaren gold voor mensen buiten de regenbooggemeenschap, en dat het helemaal oké is. 

Heerlijk eten bij The Clay Oven.

Peeping through the window at Schoolstraat 10.

Alex en Henry in 'Red, White And Royal Blue'.

Utrecht

Er was een tijd, begin jaren negentig, dat ik wekelijks naar Utrecht afreisde om er de vakopleiding voor de boekenbranche te volgen. Ook de drie examens die daarop volgden werden in Utrecht afgenomen. En ja, ik heb het diploma, ondanks een verhuizing en een dramatische scheiding behaald. De beloning was een maandelijkse diplomatoeslag van 100,- gulden, die ik tot aan het faillissement heb ontvangen. De Amerikaanse investeerders wilden naast het loon korten ook dit soort toeslagen afschaffen. Onbestaanbaar natuurlijk.

Sinds die tijd ben ik vanzelfsprekend wel eens in Utrecht geweest, maar de laatste jaren niet meer. Aankomst op het station was een ervaring, wat is het er enorm veranderd! Om naar de oude stad te gaan moet je door winkelcentrum Hoog Catharijne heen, en dat was in mijn herinnering een hele donkere bedompte bedoening, maar ik was echt overweldigd door de metamorfose die het had ondergaan, heel licht, hoog en ruim. Ik ben er slechts doorheen gelopen want het was lunchtijd en mooi weer, ik vond een mooi plekje aan de gracht bij Quignon voor de lunch.

Waarom ik in Utrecht was? Het was weer eens tijd voor een diner met vriendinnetje José. Meestal doen we dat in Rotterdam waar ze werkt, maar nu in Utrecht waar ze woont. Oorspronkelijk hadden we een date in mijn vakantie, maar die kon om verschillende redenen niet doorgaan. Van uitstel geen afstel. Ik kon er voor mezelf een dagje van maken. Haar directies opgevolgd en daardoor de meest leuke snuisterijwinkeltjes gevonden. Niets gekocht, maar het was al leuk alles te zien. Ook veel leuke kledingwinkels met uitverkoop, maar ik ben nog steeds té aanwezig om te gaan kledingshoppen. Utrecht is een verrassend leuke stad, wel heel druk, maar net buiten de binnenstad is het er wonderschoon.

In de namiddag naar het huis van José en Marijn gegaan. Ze wonen in een geweldig leuke buurt, heel rustig, terwijl het toch dichtbij het centrum is. Even in de tuin gezeten voor José en ik naar Tiger Mama gingen voor het diner.

Wij kozen voor het 10 gangen diner wat heel hysterisch klinkt, maar allemaal heerlijke kleine hapjes zijn. We hebben genoten en weer fijn bijgekletst. Het voelde als een zalige vakantiedag.

                                                                             José en ik nu.....

...en in het begin van deze eeuw, samen met Marija.

                              

                                                                  Tiger Mama.

Toen was geluk... #139

Toen ik de foto ervan zag, was ik meteen weer het kind op de lagere school: een vierkleurenbalpen. Ik kon mijn leven zonder niet voorstellen. Zelfs zo dat iemand ooit tegen me zei: "Ieder jaar staat op je verjaardaglijstje een vierkleurenpen." Die pennen met die veertjes om dan één van de vier kleuren (blauw, zwart, rood of groen) tevoorschijn te halen gingen niet zo heel lang mee in mijn kinderhanden zodat ik er ieder jaar weer om vroeg. Maar als u nu vraagt wat dééd je dan met zo'n vierkleurenbalpen, dan moet ik het antwoord daarop schuldig blijven. 

Vroeger schreef je vanzelfsprekend wel veel meer dan nu, heden ten dage gaat alles natuurlijk via computer, tablet of smartphone. Ik kan u in ieder geval meedelen dat mijn handschrift, dat vroeger heel netjes was, daardoor behoorlijk achteruit is gegaan. Zelfs zo dat als ik met mijn boodschappenbriefje in de winkel sta ik soms niet kan lezen wat ik er zelf op heb gezet. Ja, ik weet dat je ook je boodschappen in je foon kan zetten, maar ik heb nog net iets te veel meegekregen van het pre-smartphone tijdperk dat ik mijn foon niet altijd bij me heb, zeker niet als ik boodschappen ga doen. 

Tegelijkertijd kwam ook weer naar boven dat we ergens in basisschooljaar 1976-77 ineens bijna allemaal in de klas een tien, of ik geloof zelfs meer, kleurenpen hadden. Te koop bij V&D weet ik nog. Naast de kleuren van de vierkleurenbalpen zaten er naast verschillende tinten blauw o.m. ook geel, roze, bruin, paars en oranje in. Precies die wij toen hadden kon ik op het web niet vinden, maar onderstaande foto geeft een indicatie. Wat mij bijstaat is dat onze meerkleurenpen destijds niet met springveertjes van kleur wisselde, maar dat je de kleurtjes zelf moest wisselen door de bovenkant van de pen lost te schroeven en de gewenste kleur handmatig moest aanbrengen. De stiftjes zaten allemaal rondom in de pen, die voor kinderhandjes eigenlijk veel te dik was.

Het was natuurlijk ook een nachtmerrie voor de leraren, die zich genoodzaakt zagen om te verordenen dat we toch echt enkel met blauw mochten schrijven op school, nadat ze een met geel geschreven opstel gewoonweg niet konden lezen. 

Tegeltjeswijsheid 475

 

Verkeersregels

Verkeersregels, dat is duidelijk, die moeten er zijn, anders doen mensen maar wat, leer mij de mensen kennen. Hilarisch vind ik de reacties als ergens wordt gepost dat men op moet letten want er is een snelheidscontrole daar en daar. Tussen wat scheldpartijen op de wetshandhavers door is er natuurlijk altijd de dooddoener 'laat ze boeven vangen' te lezen. Ik reageer soms vrij nuchter met een 'of je houdt je gewoon aan de toegestane snelheid'. 

Toch zijn er landen waar best bijzondere verkeersregels zijn.

Op Cyprus is het ten strengste verboden om iets te eten of te drinken achter het stuur, men dient de handen namelijk te allen tijde aan het stuur te houden, zelfs het nemen van een slokje water is strafbaar.

Op zondag je auto wassen in Zwitserland is verboden. Zondag is namelijk een rustdag en dat nemen ze vrij serieus. Verder mag je ook je autodeuren niet te hard dichtslaan, onnodig geluid vinden ze dat en er staat een boete op. 

In Denemarken ben je verplicht om onder je auto te kijken voordat je wegrijdt. Het zou namelijk zomaar kunnen zijn dat er iemand onder je auto te slapen ligt. 

In Thailand mag je niet zonder shirt een auto besturen.

Wellicht wat overbodig, maar in de staat Alabama staat in de wet dat je achter het stuur geen blinddoek mag dragen.

In Japan kun je een boete krijgen als je voetgangers vies maakt wanneer je door een plas rijdt of iets van dien aard. Toeteren is er ook verboden behalve als het echt een noodgeval is. 'Een toeter is geen groeter' kan ik me nog voor de geest halen als een soort campagne hier tegen het onnodig gebruik van de claxon. 

Doe dit maar niet in Thailand. 

Smiley

Nadat ik het tweede seizoen van de serie 'Heartstopper' in twee avonden bekeken had, was er weer ruimte om een nieuwe serie te beginnen. Mijn keuze viel op de aan mij aangeraden Spaanse serie 'Smiley'. Ik ben nu halverwege de acht afleveringen en kan met zekerheid zeggen dat ik Spaans niet een heel fijne taal vind om naar te luisteren. Maar omdat het gegeven van de serie wel grappig is en het ook maar acht afleveringen van een half uur behelst druk ik die aversie wat naar de achtergrond.

Daar waar ik bij 'Heartstopper' me wentel in het verhaal van ontluikende liefde tussen twee tieners, komt in 'Smiley' de enigszins aangedikte rauwheid van de hedendaagse tijd naar voren. Het is gebaseerd op het toneelstuk van Guillem Clua uit 2020. Hoofdpersoon is de 32 jarige Álex (Carlos Cuevas) een oppervlakkige zichzelf centraal stellende barman in Barcelona. Hij ontleent zijn bestaansrecht volledig aan zijn uiterlijk, maar dat schild gaat op den duur natuurlijk wijken, zeker als hij door een grappig toeval de iets oudere Bruno (Miki Esparbé) ontmoet die in ongeveer alles zijn tegenpool is. Het verhaal moet de tendens van nu verbeelden dus al bij de eerste ontmoeting gaan de hielen naar Jezus. Daarna verliezen ze elkaar uit het oog, maar wij kijkers zien dat ze toch steeds aan elkaar blijven denken. We maken gaandeweg kennis met een hele rij leuke personages van Bruno's werk en Álex' vrienden en familie, die allemaal een eigen verhaal hebben. 

Een leuke serie als je door het Spaans heen kunt luisteren met humor en ook een klein beetje moraal. Netflix heeft al aangegeven dat het bij dit ene seizoen blijft en er dus geen vervolg op gaat komen. 

De belangrijkste castmembers van 'Smiley'.

Spontane gezelligheid

Afgelopen week berichtte Rick me met de vraag of ik in het weekend thuis was, dan wilde ze even langskomen voor ze volgende week op vakantie gaan. Er is een klein select groepje mensen dat bij mij nooit ongelegen komt, Rick en Chris horen daarbij. We spraken zondag in de namiddag af, dan konden ze eerst naar de ouders van Chris. Rond kwart voor vier waren ze er en het weer was zo opgeknapt dat we op de lanai konden zitten. 

Ik zou zorgen voor het diner en Rick maakte het toetje. Letterlijk ging hij aan de slag toen ie binnenkwam. Het was een Frans toetje, vanilleflan met frambozen, wat na het maken nog anderhalf uur in de koelkast moest. Ik had na mijn ervaring met schnitzels vorige week weer een nieuwe hang naar het verleden qua eten; varkenshaasje. Dat was ook een eeuwigheid geleden dat ik het had gegeten en voor jezelf maak je dat niet zo snel. Met een pepersausje, groente en Parijse aardappeltjes (ook zoiets van weleer) hebben we heerlijk gesmuld.

Op de lanai lekker aan de rosé met wat knabbeltjes en na het eten koffie waarbij de glaasjes die ik van mijn zus heb gekregen hun première beleefden. Tot laat fijn buiten kunnen zitten. Zomaar een spontane actie vol gezelligheid met dierbare vrienden, dat zijn geluksmomentjes, hoor. 

De kippen en de kitten

Bertus ken ik sinds 2005, via een niet meer bestaande blog, Jeugdsentimenten, leerden we elkaar kennen en sinds die tijd zijn we elkaar blijven volgen, we weten best veel van elkaar en toch hebben we elkaar maar één keer heel kort gezien 'in het echt', zoals dat heet. Maar toch voelt Bertus voor mij als een heel goede dierbare bekende. Binnen afzienbare tijd gaan we elkaar toch weer eens ontmoeten. Ook Steven ken ik door diezelfde blog en wij hebben ook steeds contact gehouden en elkaar zelfs al een paar keer gezien. Nu is het plan om met Steven en zijn Carolien af te reizen naar het oosten van het land om Bertus te bezoeken die daar een boerderij bewoont met paarden, kippen en de op het wereld wijde web best bekende 'waakpoes'. 

Onlangs deed Bertus kond van een aanloopkitten, een klein poesje die hij vond samen met de kippen in het kippenhok. De kippen hadden dit kleine asielzoekertje, ook al zag ze er anders uit dan zij en hield ze er heel andere gewoontes op na dan zijzelf, in hun midden opgenomen. De kleine kitten was op zoek naar geluk en hoopte dat te vinden bij de kippendames. Niets menselijks is ook het dierenrijk vreemd, alleen gaan zij er, als het er op aan komt, wat minder verkrampt mee om

Bertus postte daar natuurlijk over en langzaam won ook hij het vertrouwen van de kitten, maar het diertje voelt zich vooralsnog het meest senang tussen de kippen in hun hok, dat staat open, dus ze kiest er zelf voor om daar steeds naar terug te keren. Hoe waakpoes op de kitten heeft gereageerd weet ik eigenlijk niet, misschien hebben ze malkander nog niet gezien. 

Ik vind het zo'n bijzonder verhaal dat ik er even een blogje aan wilde wijden, natuurlijk met door Bertus gemaakte foto's van de aanloopkitten. 

Tegeltjeswijsheid 474

 

Toen was geluk... #138

Toen ik vorige week in het bruisende Otterlo een schnitzel op de kaart zag staan kon ik me niet beheersen en bestelde het. Ik kon me de tijd niet heugen dat ik voor het laatst een schnitzel gegeten had en had er plots unbedingt trek in. Het was overheerlijk. Meteen moest ik denken aan de keten van fastfood restaurants waarbij schnitzels in diverse variaties tot de standaard keuze op de menukaart stond: Wienerwald. 

Talitha had geen idee waarover ik het had, zij is dan ook aanmerkelijk jonger dan ik en ik las dat het laatste Wienerwald restaurant in Nederland in 1982 is gesloten. Niet dat ik er als kind nu frequent kwam, ik kan me eigenlijk maar één keer vaag herinneren dat we er hebben gegeten, in Rotterdam op de Lijnbaan. In Den Haag was ook een filiaal gevestigd in de Hoogstraat. Wat me er vooral van is bijgebleven is de uitbundige Oostenrijkse inrichting met veel hout, een soort Weinstube, je moest je natuurlijk in Tirol wanen. 

In Duitsland en Oostenrijk bestaan Wienerwaldrestaurants nog steeds. Maar ik zag dat het interieur is gemoderniseerd naar de huidige tijd. Wel nog steeds de gebraden kip en de schnitzels op het menu, sommige dingen moet je niet willen veranderen. 

Wienerwald op de Lijnbaan in Rotterdam. 

Een indruk van het interieur van die tijd. 

Meer dan duizend woorden

De 16 jarige Brenda Ann Spencer werd in 1979 gearresteerd voor het doodschieten van twee mensen in Californië. Op de vraag waarom ze het had gedaan was haar antwoord: "I don't like Mondays". Ze zit nog steeds in de gevangenis. Hetzelfde jaar vonden de Boomtown Rats er inspiratie in voor wat later hun grootste hit zou blijken. 

Toen Mary haar vader vertelde dat ze met Jake Jacobs ging trouwen was zijn reactie: "Als je met deze man trouwt zul je nooit meer een voet in dit huis zetten". Als wit meisje trouwen met een zwarte man was in het Groot Brittannië van 1948 iets waarover gefronst werd. Ze trouwden toch zonder dat er familie kwam. In 2019 vierden ze hun 71 jarig huwelijk. Kort daarna overleed Jake (93) en in juli 2020 overleed Mary op 91 jarige leeftijd. 

Een Oost Duitse soldaat helpt een jongetje door het prikkeldraad heen. Het kind was achtergelaten in de chaos die was ontstaan van mensen die aan het vluchten waren naar de kant waar hun hun familie was in de dagen dat de muur werd opgeworpen. Wat de soldaat deed was verboden. De soldaat is gesnapt door een superieur toen hij dit deed, hij werd uit zijn eenheid gezet. Het is niet bekend wat er daarna met de soldaat is gebeurd. 

Lena Radić was een Bosnische Servische die op 17 jarige leeftijd werd opgehangen omdat ze op de nazi's had geschoten in de Tweede Wereldoorlog. Vlak voor haar executie werd haar de mogelijkheid geboden om haar leven te sparen door te vertellen wie haar medeplichtigen waren. Haar antwoord: "Ik ben geen verrader, degenen naar wie jullie vragen zullen zichzelf bekend maken als zij jullie tot de laatste man succesvol hebben geëlimineerd". 

De wereldberoemde foto van die bouwvakkers die op duizelingwekkende hoogte hun lunch gebruiken kent u vast wel. Hij is gemaakt door Charles C. Ebbets, en hoe hij dat deed ziet u op de rechterfoto. Wie dan weer hem op de foto heeft gezet is niet bekend. 

 

In loving memory: Morgan Stevens

Van de week zag ik een artikel over de populaire jaren tachtig serie waar ik graag naar keek, 'Fame', en ontdekte dat vorig jaar op 26 januari de acteur Morgan Stevens is overleden die de rol van leraar David Reardon speelde. Morgan speelde voornamelijk in tv-series, soms een gastrol, dan weer een terugkerende rol. Hij begon zijn carrière in 1970 en was o.m te zien in 'The Waltons', 'The Love Boat' en 'Murder, She Wrote'. Maar zijn grootste succes kwam met 'Fame' en later 'A Year In The Life'. 

In augustus 1989 is hem iets overkomen wat ik nooit heb geweten en waar ik wel van schrok. Hij werd staande gehouden in zijn auto en de dienstdoende agent vermoedde dat Morgan onder invloed van alcohol was. Omdat hij op dat moment last had van zijn stembanden en niet goed kon communiceren namen ze aan dat hij dronken was. Hij moest mee naar het bureau waar hij in elkaar is geslagen door twee agenten omdat hij zijn shirt die hij op hun verzoek uit moest doen op de grond gooide in plaats van op te vouwen en aan hen te geven. Een bloedtest wees later uit dat hij helemaal niet onder invloed van alcohol was. 

Hij kon vanwege de verwondingen lange tijd niet werken en later is er een schikking getroffen waarbij niet bekend is gemaakt om hoeveel geld het ging. In 1995 kreeg Morgan een terugkerende rol in de destijds zeer populaire serie 'Melrose Place'. In 1999 speelde hij zijn laatste rol in Walker, Texas Ranger'.

Hij is op 70 jarige leeftijd overleden aan hartfalen. 

Morgan nadat hij in elkaar geslagen was door
twee politieagenten. 

Naar huis

In een perfecte wereld zou dit lange weekend met Talitha in Otterlo en omgeving de opmaat zijn voor mijn vakantie, maar door communicatiestoornissen op het werk was dit uitstapje het sluitstuk. U merkt, ik ben, tot een bepaalde hoogte, geen moeilijke werknemer. Ik heb het fijn gehad in de naar voren geschoven vakantie, leuke dingen gedaan en ook mijn rust gepakt. Gelukkig geen temperaturen boven de 25 graden hoeven te doorstaan, kortom heerlijk.

Na het ontbijt zijn we richting huis gereden, maar niet voordat ik nog even mocht meemaken dat de boiler weer uitviel net toen ik min of meer ingezeept onder de douche stond. Inmiddels weten we, zoals eerder vermeld, hoe te handelen. We hebben vanzelfsprekend het bungalowtje netjes achter gelaten en zijn voor de laatste keer door elkaar gehusseld op de onverharde weg die naar ons bungalowtje leidde. 

U kent mij inmiddels en weet dat ik met hetzelfde enthousiasme als waarmee ik op reis ga ook weer richting huis vertrek. Het binnenkomen in mijn eigen woning is altijd weer een geluksmoment. Na een paar heerlijke dagen weer aarden in m'n eigen omgeving. Meteen een wasje erin gedaan en boodschapjes voor de aankomende week. Vandaag begint het gewone leven weer van werken en sloven, maar vanzelfsprekend gelardeerd met leuke uitstapjes, etentjes, bioscoopbezoekjes, enz. met lieve vrienden. Balans, daar draait het om in het leven. 

De tweede dag

Het was natuurlijk de vraag die op ieders lippen lag; of wij weer warm water hadden. Ja, lieve lezers, we konden weer onder een warme douche staan. Om onduidelijke redenen was de boiler uitgegaan en dat was 's morgens nog steeds zo, maar ik drukte op een willekeurig knopje en floep, hij deed het weer. Het is een heerlijk bungalowtje met fantastische bedden waar we goed op hebben geslapen, maar de elektrische apparaten zijn een ervaring apart. Allereerst maken ze vrij bijzondere geluiden, Talitha dacht dat ze de buren hoorde mompelen, maar dat bleek het koffiezetapparaat, als de waterkoker aangaat, dan kun je voor die korte tijd niet converseren, en ook de tv kan plots vinden dat ie wel klaar is. Gisteren viel opeens al het licht uit en was de aardlekschakelaar uitgesprongen, nadere inspectie wees uit dat er kortsluiting in het koffiezetapparaat zit. Ook vanuit het niets. Talitha geeft het netjes door aan de uitbaters van het bungalowtje, zodat ze het apparaat kunnen vervangen.

Wederom stonden we met mooi weer op en ons doel van de dag was Paleis Het Loo. Ik was er jaren geleden al eens geweest, en herkende wel wat dingen, maar er bleek een grote verbouwing te zijn geweest en het is enorm opgeknapt, met name de entree zowel boven als onder de grond. Het paleis is natuurlijk nog zoals het was, met een heel duidelijke looproute zodat je alles kunt zien en anderen niet in de weg loopt. We zijn ook op het dak geweest met een prachtig uitzicht over de mooi aangelegde tuinen. Voor een late lunch hebben in het geweldige restaurant wat verbonden is aan het paleis gegeten. Toen we daar zaten begon het te hozen, maar daar hadden wij geen last van. Het was weer droog toen we weer naar het bungalowtje gingen.

's Avonds hadden we gereserveerd bij het authentieke Italiaanse restaurant Il Mio Girasole in Barneveld. Het was, zelfs met Google Maps, wat lastig te vinden, maar dat kwam ook omdat het kerktijd was en Talitha in verbijstering de kerkgangers gadesloeg in hun specifieke outfits, daardoor misten we een afslag zodat we, letterlijk bijna, een rondje om de kerk moesten maken. Vervolgens bleek parkeren ook nog wel een issue, maar het lukte. Eenmaal voor de deur twijfelden we of het wel het juiste restaurant was. maar toen we binnenstapte werden we begroet als waren we goede vrienden. Wat een warm welkom en dat is het hele diner lang zo gebleven. Wat een geweldige, vriendelijke en gepassioneerde mensen. En het eten was om over naar huis te schrijven of in dit geval in een blogje te benoemen: voortreffelijk. Niet voor niets bezitten zij het keurmerk van het Accademia Italiana delle Cucina.

Weer terug hebben we dit keer een romcom gekeken, 'Happiness For Beginners' een lekkere wegkijkfilm, maar verder niet zo heel bijzonder. Natuurlijk vond de tv het een half uur voor het einde wel dat het klaar was, maar inmiddels weten we hoe daar mee om te gaan zodat we het eind gewoon konden zien. Ook van de boiler die voor de tweede keer was uitgegaan, waarschijnlijk door de uitgesprongen aardlekschakelaar, raken we niet overstuur, knopje ingedrukt en hij deed het weer. U merkt het, wij overleven gerust in de wildernis.

Bijzondere waterpartij bij de ingang van het paleis.

De tuin gezien vanaf het dak.