Haarlem - Teylers museum

Daagjes uit met lieve vrienden in de vakantie, ik ben er gek op! Gisteren met Nadira, Rick en Chris naar Haarlem geweest, waar ik als kind wel eens een bezoek aan heb gebracht, maar daarna nooit meer. We ontmoetten elkaar op het station en zijn bij een heel leuk zaakje Jetties, een bakje koffie gaan drinken met wat lekkers erbij ik had chocolatecookie cheesecake een zeer intensief gebakje, maar overheerlijk!

Van kornuit Harry hadden we gehoord dat het Teylers museum zeker een bezoek waard zou zijn, en daar waren we geen van vieren nog geweest. Wij durfden blind op Harry's oordeel te varen, en hij had niets teveel gezegd, wat een prachtig museum! Buiten de exposities is het een adembenemend gebouw waarvan sommige delen meer dan 200 jaar oud zijn, het is dan ook het eerste en het oudste museum van Nederland.
Er zijn fossielen, en gesteenten en mineralen te zien met daarbij zo heerlijk ouderwets getypte of geschreven beschrijvingen er bij. Natuurkundige instrumenten, schilderijen, tekeningen en er was een tijdelijke tentoonstelling getiteld 'Buitenaards', in de breedste zin van het woord.

Daarbij hoorde ook een door een student sterrenkunde gepresenteerde voorstelling in een mobiel planetarium, waar we eigenlijk bij toeval op stuitten. Nadira en Chris moesten even toiletteren, en Rick en ik stonden te wachten toen er mensen naar boven werden geroepen voor de voorstelling en wij konden dus ook mee, de lieverd wachtte zelfs totdat Nadira en Chris klaar waren. Wij moesten ons in een soort opblaasbare tent begeven en op de grond op kussentjes gaan zitten, daar begon een voorstelling over onze melkweg en het heelal met letterlijk duizelingwekkende beelden waar we helemaal inzaten. De jongen had gezegd dat het een interactief gebeuren zou zijn en dat we gerust dingen konden vragen. Een dame op leeftijd nam dat zeer ter harte en had de hele voorstelling door een soort één-tweetje met de student, maar het was erg interessant, zeker om te zien dat onze melkweg slechts een zandkorrel is in het geheel, en dat het over een paar miljoen jaar ook wel weer klaar is, omdat de zon er dan toch echt eens mee ophoudt én omdat er (als ik het goed begrepen heb) een ander melkwegstelsel naar de onze op weg is en er mee in botsing gaat komen.

Na al deze indrukken door de stad gewandeld en leuke plekjes gezien, bijzondere winkels, pittoreske steegjes en zo werd het langzaam tijd voor het diner, dat hebben we genuttigd bij Jacobus Pieck, waar we werden geholpen door een erg leuke serveerster waar we alle vier wel van gecharmeerd waren. Buiten dat ook heerlijk gegeten, ondanks dat er drie dames uit het hippietijdperk met twee gewenste, buitengewoon lelijke en luidruchtige kinderen die een duidelijke vrije opvoeding genoten aan een tafel te dichtbij kwamen zitten. Maar ze gingen ook eerder weg dan wij zodat we, terwijl we elkaar weer konden verstaan, in alle rust een overheerlijk toetje en een kopje koffie c/q thee hebben kunnen nuttigen.

Het was weer een dag met een gouden randje!

Apenheul

Omdat vriend Harry erg gelukkig is in het winnen van toegangskaartjes voor leuke dagjes uit, konden we gisteren samen met Rick en Christian genieten van het prachtige weer in de Apenheul en het daarnaast gelegen park Berg en Bos. We hadden om 11 uur afgesproken in het park en op de weg er naar toe zagen we elkaar al op de snelweg voorbijgaan zodat we min of meer gelijktijdig het parkeerterrein opreden.
Éérst natuurlijk koffie met wat lekkers erbij en even bijpraten om daarna richting de Apenheul te gaan waar we middels diverse borden werden gewaarschuwd hoe ons te gedragen ten opzichte van de loslopende apen.

Ik deed mijn tas uit voorzorg maar in een kluisje, maar Rick en Harry kozen voor de 'aapbestendige' tassen. Het was erg druk in het park, en daar waar veel mensen stonden waren ook apen te zien, en vooral die kleine aapjes waren erg op de bezoekers gericht en met name buggy's, want daar zaten ze veelvuldig op, naast apen zagen we ook andere dieren, dit om de leefomgeving van de apen zo natuurgetrouw na te bootsen hoorden we van een medewerker. Het park met de apen vonden we wel erg mooi qua natuur, maar zoveel apen hebben we eigenlijk niet gezien, en dieren kun je nu eenmaal niet dwingen. Daarnaast helpt het ook niet erg om de ambiance te veraangenamen als er om 500 meter een eetgelegenheid is waar uitschuifgezinnen luidruchtig zitten te vreten eten.

We kregen ook wel trek maar wensten niet in zo'n gelegenheid te lunchen en weken uit naar daar waar we onze koffie hadden gedronken in de ochtend. Vervolgens zijn we het naastgelegen park Berg en Bos ingegaan en hebben daar de blauwe 'natuurroute' gelopen. Een wandeling die ons buiten de gebaande paden bracht en waar we soms door drassige grond moesten ploegen, obstakels moesten ontwijken en waar we bovendien een uitkijktoren hebben beklommen wat voor iemand als ik met hoogtevrees geen sinecure is, maar wat ik dan toch maar heb gedaan! Al met al hebben we anderhalf uur gewandeld door het werkelijk prachtige park, tel daar de stappen die we in de Apenheul hebben gezet bij op en je begrijpt dat we best trek hadden gekregen.

Op voorstel van Rick zijn we gaan eten bij het Reeuwijkse Hout, halverwege onze weg richting huis, wat heerlijk was en waarmee we een geweldige dag afsloten met mooi weer, prachtige natuur en fijn gezelschap.

Tegeltjeswijsheid 134

Missie naar Gamma

Sommige mensen, meest mannen, fleuren helemaal op zodra ze de Gamma binnenlopen. Ik ben niet zo'n man, als er iets in huis kapot gaat waardoor de gang naar deze zaak moet worden gemaakt, onderzoek ik eerst alle mogelijkheden om maar niet te hoeven. Ik word er onzeker van zodra ik er binnen stap, ik kom in een wereld die ik niet ken, een soort buitenaardse enclave in de stad.

Het personeel is ook niet altijd ter zake kundig, vorig jaar ben ik er voor het laatst geweest, vanwege de lekkage in de slaapkamer had ik bedacht dat er gekit moest worden, en dus kocht ik zo'n ding en ik vroeg nog aan de Gamma-jongen of dit was om dicht te kitten tegen lekkage's. Ja dat was zo, maar de schat vergat er bij te zeggen dat je er een soort van pistool bij moest kopen. Ik dacht dat ik er als een tube in kon knijpen. Buurman Aad is een man die zo'n pistool voor kittube's gewoon in huis heeft, dus kwam het nog goed, hij heeft het zelfs voor me gedaan.

Gisteren ben ik weer met kloppend hart de wondere wereld van de Gamma binnengestapt, want mijn doucheslang lekte, al weken, ik stelde het uit, maar nu toch ineens de stoute schoenen aangetrokken. Ik ben er goed voorbereid heengegaan, met de oude slang bij me, want anders kom ik geheid met iets thuis wat niet past. Stik nerveus sta ik dan voor het vak met slangen en douchekoppen, want de keus en verscheidenheid is duizelingwekkend, enorme prijsverschillen, hyperventilatie ligt op de loer, maar dan besluit ik niet voor het goedkoopste te gaan, maar ook  niet voor de slang van €65,- (doe éven normaal zeg!). Ik kies iets uit de midden prijsklasse, en dan moet er nog een douchekop bij gezocht worden. Mij leek het verstandig die van hetzelfde merk te nemen, want, zo dacht ik, dan past dat tenminste. Ook die van een gemiddelde prijs uitgezocht.

Toch nog even een medewerker gezocht om mijn keuze als goed bevestigd te horen, en ik laat mijn oude slang zien vraag of dat wat ik heb uitgezocht die naadloos kan vervangen, ik vertel er ook met enige trots bij dat ik de douchekop van hetzelfde merk heb uitgezocht, omdat het dan zeker past. Een wat meewarige blik werpend vanuit zijn heftruckje waarmee ie zakken met weet-ik-veel-wat aan het verplaatsen is zegt ie: "Dat past altijd, dat is allemaal één maat". Ik schiet dan direct weer in de 'ik-hoor-hier-zo-niet-thuis-modus' en stamel dan een 'dankuwel' en ga afrekenen, met de hoop dat het inderdaad allemaal zo is.

En jawel, ik heb ZELF de doucheslang en de douchekop gemonteerd én met waterpomptang en al aan de kraan bevestigd!

Grace Kelly in Het Loo

Nog nooit was ik er geweest, in paleis Het Loo, dus toen er enkele maanden geleden een tentoonstelling werd geopend door prins Albert van Monaco over zijn moeder, de voormalige filmster en latere prinses van het vorstendom, Grace Kelly, leek het mij een leuke aanleiding om de zo bekende twee vliegen in één klap te maken en een bezoek te plannen. Goede vriend Harry was er meteen voor te porren en voor hem was het ook een eerste kennismaking.

Omdat het reistechnisch beter was kwam Harry overnachten in de tegenwoordig erg in trek zijnde jaren 70 logeerkamer. 's-Morgens om half 10 vertrokken we in de regen, maar hebben het verder de hele dag droog gehad. Ter plekke aangekomen eerst koffie/thee met een, hoe kan het ook anders, oranjegebakje. Eerst het paleis in, en het is enorm leuk om te zien hoe de vertrekken zijn ingedeeld, iedereen die er heeft gewoond had een eigen kabinet, een klein, tot heel klein kamertje waar gewoonlijk een bureau in stond en een zitgelegenheid. De overdadige slaapkamers, speelkamer van de kleine Wilhelmina, en heel bijzonder haar badkamer die ze in 1904 heeft laten aanbrengen met het geweldige nouveauté van een stortdouche met warm en koud stromend water alsmede een handdoekenrek aangesloten op de verwarming. Let wel, dit was de tijd dat gewone mensen in een teil gingen badderen. Ook de kamer van Juliana is te zien en veel meer moois.

Lunch in de balzaal, je gaat ten paleize of je gaat het niet, om daarna in het leven van Grace Kelly te stappen. Adembenemend! Helaas mochten er geen foto's gemaakt worden, en zelfs Harry, die juist dan geprikkeld wordt het tóch stiekem te doen, durfde het niet aan, bang als hij was om nooit de grenzen van Monaco over te mogen. De mooiste japonnen, waar onder haar bruidsjapon, hoeden, schoenen, accessoires, haar kapsels, maar ook haar auto de Renault Floride uit 1959, film fragmenten, tv beelden van o.a. het huwelijk met prins Rainier en talloze foto's, sommige waarop ze kleding aan had die hier te zien was.

Nog even een zijvleugel in waar op de benedenverdieping serviezen en schilderijen te bewonderen waren en boven onderscheidingen en medailles uit diverse landen om dan de prachtige tuin te betreden waar we Loretta Schrijver tegen het lijf liepen die daar opnames aan het maken was. Bijzondere planten in patroonvorm aangelegd, beelden en prieeltjes. Ook kon er een zogenaamde oranjeroute in het er achter gelegen park gelopen worden maar dat hebben we deze keer niet gedaan, wie weet een volgende keer. Nog even de stallen ingelopen om de auto's en koetsen te zien, waar onder de witte koets van de begrafenis van Wilhelmina. Tijd om weer op huis aan te gaan waar we deze fijne dag besloten met een hapje eten bij het Indonesische restaurant Rasa Sayang.

Overdadige slaapkamers

De badkamer met stortdouche van Wilhelmina

De kamer van Juliana als jonge dame

Emma

Juliana

Deze foto van Grace Kelly was op muurformaat te bewonderen

Gedeelte van de kleding van Grace Kelly

De Renault Floride

Wat de neuk!?

De diarree aan wanstaltige TV-programma's die met name de commerciële zenders over ons uitstorten met als doelgroep de onderkant van de samenleving blijkt echt eindeloos. Ik snap dat men deze mensen 's-avonds niet op straat wil, en de programmering daarom op hun niveau aanpast met personen er in waarmee ze enige verwantschap hebben, dat is de reden waarom in die lange rij van reality-series vrijwel uitsluitend mensen met minimale herseninhoud te zien zijn, die net wat minder goed in het leven staan dan de veelal met overgewicht behepte, overgetatoeëerde, in trainingspak gestoken laaggeschoolde vechthondenbezitters die op de bank hangend er naar kijken. Zij zijn dan wel te dik, maar als ze Wendy van Dijk zien met een persoon waar wel drie Wendy's uit kunnen, nemen ze nog maar eens een biertje en een frituurhapje, want die daar op de TV zijn pas dik!

Dat is de kracht, het laten zien van mensen met een vergelijkbaar niveau die er erger aan toe zijn dan jij, het geeft een goed gevoel over jezelf. Jij hebt dan wel schulden omdat je ondanks een beperkt budget wel iedere nieuwe gadget wil hebben, maar jij wordt je huis (nog) niet uitgezet. Ik hoor ook dat veel mensen die de talloze talentenshows volgen, de rondes waarbij er, naar ik begreep, mensen te zien zijn zonder talent die door de jury op harde wijze worden neergesabeld het leukste vinden. Wat zegt zoiets over je?
"Sterren Flikkeren Op Hun Muil", "Mijn Man Neukt Jouw Vrouw" of hoe heten die programma's allemaal? Je kan het zo gek niet bedenken of er wordt een camera op gezet.

Volgens mij is het allemaal begonnen met "Big Brother", kijken naar mensen in een huis. Dat was een schot in de roos, ik heb het nooit gezien, maar je kon het niet ontlopen, er werd over geschreven en mensen in mijn omgeving hadden er hele gesprekken over. Daarna is het van kwaad tot erger gegaan met (gescripte) reality TV, moeders die hun zonen uit huis willen en een vrouw voor hem gaan zoeken, vrouwen die een miljonair willen die uiteindelijk homo blijkt te zijn (cabaret!), burenruzie's, enge ziektes waar je niet mee naar de dokter durft, maar wel mee op nationale TV wilt, nodeloos te zeggen dat hier in huis de TV vaak alleen maar aangaat voor het journaal.

En als je denkt dat men onderhand wel op de bodem is beland van de gierput die reality TV uiteindelijk gewoon is, hoorde ik van de week van vriend André dat er nu een programma komt waarin je kunt kijken naar mensen die televisie kijken.
Ik herhaal; er komt een programma waarin je kunt kijken naar mensen die televisie kijken. Ik dacht natuurlijk eerst aan een grapje, maar nee hoor, de titel is "Thuis Voor De Buis", oorspronkelijk een Engels programma waarin een vaste groep kijkers hun spontane reacties gaan geven, vanzelfsprekend op RTL 4.

Wat de neuk!? Ik snap nu waarom het Kijk,- en Luistergeld is afgeschaft (ja zo oud ben ik al), hier kun je geen bijdrage voor vragen, wat komt er nu nog? Buren die elkaars huis gaan opknappen? Pubers die uit de kast gaan komen met een camera er op? Mensen op gevorderde leeftijd volgen die nog maagd zijn? Camera's plaatsen bij de eerste hulp van een ziekenhuis? Een datingprogramma met uitsluitend naakte mensen? Ik sta nergens meer van te kijken, behalve van het feit dat er daadwerkelijk mensen zijn die het willen zien.

Herinnert U zich deze nog? #56

TIFFANY

"PRESIDENTIAL SUITE"

1980

Aantal weken: 3

Hoogtse positie: 38

In 1988 was er een Amerikaans bubblegum zangeresje die onder de naam Tiffany een grote hit had met "I Think We're Alone Now". Daar gaat het hier niet om, deze Tiffany is een Nederlandse groep die in 1977 eerst als het kwartet Black & White 2 singles uitbrachten, en vanaf 1979 t/m 1981 gereduceerd tot trio onder de naam Tiffany opereerden. Er is niet zoveel informatie te vinden, maar als ik het goed heb waren de leden Maritza Vos, Stanley Sedney en Saskia van Enk. Deze single is geproduceerd en gecomponeerd door de broertjes Rob en Ferdi Bolland. 

Schuitje varen, wijntje drinken

Moeder Rika van vrienden Talitha en Karim vierde vorige week haar 70e verjaardag, dit heugelijke feit wilde zij niet ongemerkt voorbij laten gaan en zo waren wij uitgenodigd om gisteren bij haar in Alkmaar een gezellige middag en avond door te brengen. Vanuit mijn woonplaats is het een hele reis, maar gisteren was mijn eerste vakantiedag dus ben ik geheel in de vakantiemodus de trip begonnen. Ik ben niet zo'n klager over het weer, je kunt er toch immers niets aan veranderen, maar daar er een boottochtje in de dag was opgenomen leek het me wel prettig als het droog bleef.

Toen ik 's-ochtends wakker werd waren er lichtflitsen, gedonder en een regenbui die in andere gebieden van de wereld een moesson genoemd zou worden, dat zag er dus niet best uit, maar gaandeweg klaarde het op en begon de zon te schijnen. Karim en zijn vrouw Gaby kwamen me ophalen van het station om naar Rika te gaan voor koffie met gebak. Al snel voegden Talitha, André en Edo zich er ook bij en zo was de club compleet. Het was trouwens erg leuk om deze groep vrienden weer eens te zien, dat was best wel even geleden, maar doordat we middels Facebook van elkaars zaken op de hoogte blijven heb je dat niet zo door, maar eerlijk is eerlijk, elkaar 'live' zien is toch veel leuker!

Het weer werd toch weer wat minder op het moment dat we richting boot gingen, poncho's werden aangetrokken, paraplu's werden opgestoken, maar we gingen aan boord. En na ongeveer een minuut of twintig klaarde het op en ging de zon zelfs schijnen. De meegebrachte wijn kon worden ingeschonken. We hadden al eerder door de wateren van Alkmaar gevaren, en we blijven het leuk vinden. Na ruim een uur werden we weer aan wal gezet en zijn we naar restaurant Mij gelopen waar Rika ons trakteerde op een heerlijk 5 gangen diner. Het bijzondere was dat het een verrassingsmenu betrof, van te voren werd er gevraagd of er allergieën dan wel andere wensen waren en werden we verrast door de leuke, vrolijke bediening, de heerlijke gerechten die op een oogstrelende manier werden geserveerd. Het was een mooie afsluiting van een gezellige middag met fantastisch gezelschap.

De tocht begon met regen

Moeder Rika met haar kinderen Talitha en Karim

1572

Op het werk had ik de film "Kenau" opgezet, een film over de heldendaden van Kenau Hasselaer tijdens het beleg van Haarlem in 1572. In de film wordt korte metten gemaakt met zij die zich tegen het gezag keren, publiekelijk vinden er verbrandingen, verdrinkingen en onthoofdingen plaats, zonder enige vorm van hoor en wederhoor. Ik zei nog tegen mijn collega: "In die tijd werd er niet zo benauwd gekeken, vonnissen werden direct volbracht".

Nu, 442 jaar later, zie ik op het journaal een in een oranje gewaad geklede Amerikaanse journalist, James Foley, hij zit geknield met naast hem een in het zwart geklede man met een bedekt gezicht, hij heeft een mes in zijn hand. James leest een voor hem opgestelde verklaring voor, ik zie een knappe stoere man die, hij is tenslotte journalist, iets ongelofelijk verschrikkelijks opleest met een prettige stem en de juiste intonaties, daarna leest de in het zwart geklede man ook iets op, door de gezichtsbedekking klinkt het wat mompelend en hij spuugt de woorden uit. James heeft zojuist opgelezen dat hij binnen enkele momenten onthoofd zal worden door de beul die naast hem staat. Ik heb deze journaalbeelden letterlijk vol ongeloof met open mond bekeken en krijg het beeld van die stoere journalist die al 2 jaar in gijzeling was niet uit mijn hoofd.

Een dag later zie ik dat leden van Hamas op straat openlijk mensen hebben geëxecuteerd in Gaza omdat zij er van werden verdacht informatie te hebben doorgespeeld aan Israël. In deze oorlog beschuldigen de Palestijnen en de Joden elkaar van het doden van 'onschuldige kinderen', iets wat schijnbaar het ergste is wat er kan gebeuren in een oorlog. Zo wordt het ook in het nieuws gebracht: 'Er waren 38 slachtoffers waaronder 14 vrouwen en kinderen'. Dat moet dan extra gewicht in de schaal leggen, terwijl ik de dood van de 24 mannen net zo erg vind.

In bepaalde contreien van de wereld is het nog steeds alsof het de 16e eeuw is, met onthoofdingen en openbare executies, want niet alleen James Foley heeft dit afschuwelijke lot ondergaan, om maar niet te spreken over alle andere verschrikkelijke manieren die de ISIS gebruikt om tegenstanders van hun kalifaat te doden. Let wel:  uit naam van hun geloof, wat volgens mij liefde en verdraagzaamheid zou moeten prediken, maar wie ben ik? Ik ben een mens uit het jaar des Heeren 2014, die angstig is voor alles wat er nu in de wereld gaande is.

James Foley

Nutteloze weetjes

De opslagcapaciteit van het menselijk brein, overstijgt 4 terabytes.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de psychologie zegt men dat stilte soms de meest krachtige
schreeuw is, een indicatie dat er iets heel ergs aan de hand kan zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Osama Bin Laden was ooit een CIA agent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kinderen van strenge ouders vertonen vaker stiekem gedrag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De ronde tafels in Starbucks zijn er neergezet om mensen die
solo een kopje koffie drinken zich minder alleen te doen voelen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De muziek van Britney Spears wordt door de Britse marine gebruikt
om Somalische piraten af te schrikken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
82% van de tieners bellen nooit aan. Ze teksten of telefoneren dat
ze voor de deur staan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrouwen spreken zo'n 20.000 woorden per dag, mannen slechts 7.000.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De bedenker van het chocolate chip cookie, heeft het idee aan Nestlé
verkocht in ruil voor een levenslange proviandering van chocolade.

Zo snel kan het gaan

Dus omdat de bewonersconsulent niet binnen de daarvoor gestelde 5 werkdagen had gereageerd, heb ik de verkeerd geadresseerde post van Woonzorg Nederland retour gestuurd met bijgevoegd een begeleidende literair verantwoorde licht ironische brief. Dinsdag hebben zij het pakketje ontvangen en reeds donderdag lag de eerdere post, maar nu juist geadresseerd, in de bus én was ik bovendien gebeld door een bewonersconsulent, een, want onze vaste bewonersconsulent was op vakantie en dit was haar vervangster, die vroeg haar terug te bellen of woensdag even op het spreekuur te komen, dan kon zij het e.e.a. uitleggen.

Gisteren ben ik dus even langs gegaan, en zij legde uit hoe het komt dat iemand na 13 jaar tóch nog in de administratie van Woonzorg voorkomt. Verloofde bleek namelijk nooit uitgeschreven, wel bij de gemeente, maar niet bij Woonzorg. Er was een nieuw computersysteem, zelf denk ik dat dát meer de boosdoener is, want verloofde is na vertrek een straat verder gaan wonen in een woning van Woonzorg, dus ergens is er iets niet helemaal goed gegaan, maar eerlijk is eerlijk, deze vervangende bewonersconsulent heeft spijkers met koppen geslagen en heeft binnen zeer korte tijd voor elkaar gekregen waar het om ging. Zo snel kan het dus gaan. Ver is het van mij om de kwaliteiten van onze vaste bewonersconsulent in twijfel te trekken, maar het geeft te denken....

Als uitsmijter had ik als laatste in de brief gevraagd de kosten voor de bewonersconsulent, welke via de servicekosten in rekening worden gebracht, te seponeren omdat ze, in mijn ogen, niet functioneert (Cabaret!)
Daar kwam haar vervangster ook nog op terug, als was het een serieus voorstel, maar ik legde haar uit dat ik zelf ook wel snapte dat zoiets niet kan en dat mijn bedoeling was een brief te sturen die zou opvallen, dat was dus gelukt (bij het afscheid citeerde ze er zelfs uit). Het blijkt dus dat dingen dus wél snel geregeld kunnen worden.

Tegeltjeswijsheid 133

Belangrijke mededeling

'Goedemorgen Aidan!', zei mijn leidinggevende toen ik gisterochtend het kantoor binnenkwam, 'Er is een belangrijke mededeling voor je'. Direct ben ik alert, want een 'belangrijke mededeling' betekent niet automatisch ook een leuke mededeling, zo is in het verleden wel eens gebleken. Ik reageer dus neutraal met een wat gereserveerde houding en enigszins samengeknepen ogen, maar mijn leidinggevende die me al wat langer kent dan vandaag, prikt er doorheen en zegt: 'Nee dit is echt leuk!' Ik ontdooi, want als het zo gebracht wordt kan het niet anders dan ook leuk zijn.

Ik bleek namelijk vorige week de meeste kassakoopjes verkocht te hebben van het hele pand. Ik heb een aantal vrienden die in de medische wereld vernieuwingen introduceren en daar de hele wereld over lezingen over geven, weer anderen die jonge mensen klaarstomen om goed voorbereid de maatschappij te betreden, sommigen helpen bedrijven en hun medewerkers weer op juiste koers te komen, en zelfs een vriend die familie en vrienden van overledenen begeleidt in de voor hen zo zware tijd. In dat licht gezien steekt de meeste kassakoopjes verkopen wat schril af, maar het is in mijn métier toch echt het hoogst haalbare.

Dat ik dit nog mag meemaken! Al had ik op dat moment dood ter aarde gestort, dan nog was mijn leven niet voor niets geweest, de meeste kassakoopjes! Mag ik u even spreken, zeg! Het is de Oscar van ons bedrijf. Toegegeven het is een gedeelde glorie, samen met 2 collega's, maar daarvan had ik toch echt de meeste verkocht, het verhoogt mijn status, voor zover dat nog mogelijk was, naar duizelingwekkende hoogtes. Ik neem aan dat deze mijlpaal in mijn dossier wordt opgenomen en dat bij terugkomst van de bedrijfsleider van zijn vakantie de salarisonderhandelingen kunnen gaan beginnen. Maar eerst zal ik nog eens goed gaan verzinnen wat ik met de gewonnen prijs ga doen, dronken als ik ben van de overwinningsroes.

Vanzelfsprekend wordt hier binnen het bedrijf niet geheimzinnig over gedaan, en wordt mijn naam en die van mijn mede winnaars vermeld in het personeelsrestaurant, waar collega's uitbundig en sommigen zelfs met enige afgunst op reageren in de hoop dat ook zij ooit mogen meemaken dat hun naam in één adem met die van mij genoemd zal worden als kassakoopjeswinnaar van de week!

Herinnert U zich deze nog? #55

BARBARA NIELSEN

"IN HET STAMCAFEETJE"

1976

Aantal weken: 2

Hoogste positie: 28

Ik heb het altijd een heel leuk liedje gevonden deze kleine hit van Barbara Nielsen. Haar eigen naam is Pauline Aarts en ze is geboren in 1949 in Venlo. Ze heeft naast een aantal singles, waarvan deze de bekendste is, 2 albums gemaakt, in 1975 "Barbara Nielsen" en in 1977 "Blijf Nog 'N Beetje". Die laatste titel heeft ze niet ter harte genomen, want daarna is niets meer van haar vernomen. Misschien valt haar oog op dit blogje en kan ze zelf vertellen hoe het met haar is. 

A walk in the park

Vanaf woensdag logeert vriend Michael bij me, lezers van mijn blog weten dat Michael 2 jaar geleden op zijn huwelijksreis een ernstig ongeluk heeft gehad, in coma heeft gelegen en hard heeft gewerkt om zijn leven weer op poten te krijgen, wat op een fantastische manier is gelukt, maar wat niet wegneemt dat het hersenletsel wat hij heeft opgelopen nog steeds zijn sporen nalaat en het nog steeds belangrijk is dat hij veel rust. Hij is hier gekomen met zijn oma 'nan' Iris, die logeert bij haar zoon en familie en Mikey dus bij mij omdat rust nog steeds belangrijk is voor hem, en zeg je rust, zen en regelmaat zeg je Aidan.

Zelf vind hij het bij mij een eldorado van kalmte en zeer relaxing. Gisteren zijn we een wandeling wezen maken in het Kralingse Bos, iets wat ik had voorgesteld en wat hem erg leuk leek. Voor mij was het een eye opener dat het bos heel makkelijk te bereiken was met de metro, terwijl ik voorheen dacht er alleen met een auto te kunnen komen, zo in die zin heeft hij mij mijn eigen omgeving beter doen leren kennen. Ik ga er zeker mijn voordeel mee doen en als ik eens een fijne wandeling wil maken weet ik nu dat ik er zo ben. Waar ik ook achter kwam is dat Mikey en ik dezelfde tred van lopen hebben, wat een heerlijkheid! Bij de meeste mensen met wie ik loop, en ik noem geen namen, zij weten zelf wie ze zijn, loop ik er als een soort Turkse vrouw achteraan te rennen.

Aan het eind van de wandeling rondom de plas vroeg hij hoeveel stappen ik dacht dat we hadden gemaakt, want hij had een stappenteller aangezet, dat bleken er ruim 8000 te zijn! Tel de stappen er bij op die we nog hebben gedaan om weer bij de metro te komen en we zitten zeker over de 10.000. Het was heerlijk maar ook vermoeiend zodat hij bij thuiskomst weer even is gaan rusten. Vandaag gaat hij weer terug naar Engeland, naar zijn vrouw Danielle en dochtertje Reese, met wie hij de volgende keer komt, want Danielle is na de tragedie niet meer met het vliegtuig geweest, en vind het nog best eng, maar de 50 minuten naar Nederland durft ze wel aan. Mikey heeft gezien dat er genoeg ruimte is voor hun 3 om hier een paar daagjes te komen logeren en ik vind het leuk om hen te leren kennen, bovendien is Danielle nog nooit in Nederland geweest. Dat noemen we een win/win situatie.

Toen en Nu: Pia Zadora

Toen in 1982 de "Night Of A 100 Stars" werd gehouden waren er zoveel sterren van faam en naam dat iemand zei: 'Als hier een bom op valt is Pia Zadora de grootste ster van de wereld'. Dat geeft al direct aan dat men de kwaliteiten van Pia als actrice en zangeres niet hoog aansloeg. Wij kennen haar vooral van haar nummer 1 hit uit 1984 "When The Rain Begins To Fall" samen met Jermaine Jackson.

In Amerika maakt ze haar eerste film al in 1964 als 11 jarige, het is een kerstfilm waar ze ook een liedje in zingt .In 1977 trouwde ze met de 32 jaar oudere steenrijke zakenman Meshuiam Riklis en niet lang erna verscheen ze in reclames zowel op TV als in gedrukte vorm als 'Dubonnet Girl', een wijn waar haar man aandeelhouder van was. Daarna begon ze in films te acteren en maakte platen, waarbij boze tongen altijd beweerden dat haar man dat allemaal voor haar regelde. En hoewel ze in 1981 een Golden Globe ontving als 'aankomend talent van het jaar', grossierde Pia meer in Golden Raspberry Awards:

• 1983: Slechtste nieuw talent (gewonnen)
• 1984: Slechtste actrice (gewonnen)
• 1990: Slechtste nieuwe talent van het decennium (gewonnen)
• 1990: Slechtste actrice van het decennium (nominatie)
• 2000:  Slechtste actrice van de eeuw (nominatie)

Ook won ze de 'Sour Apple' award in 1982. Haar muziek waren eerst popliedjes maar op aanraden van niemand minder dan Frank Sinatra, legde Pia zich toe op het zingen van standards uit het American Songbook.

Pia is nu 61 jaar en is vorig jaar gearresteerd voor huiselijk geweld tegen haar 16 jarige zoon.

Gezeur

Als je er voor kiest om op zichtbare plaatsen tatoeages en/of piercings te laten aanbrengen, je uit religieuze overwegingen besluit om een hoofddoek te dragen, als je groen, blauw, paars of roze geverfd haar hebt, dan neem je de gevolgen die dat heeft voor het vinden van een baan voor lief. Vanzelfsprekend zijn er banen waar het niet uitmaakt, een vrachtwagenchauffeur die er uitziet als de Sixtijnse kapel is prima, maar wil je aan de slag als stewardess zul je toch rekening moeten houden met een afwijzing, paars haar als werknemer bij Kinki Kapper, zal worden toegejuicht en er zal zelfs worden aangeraden om er lila highlights in te zetten, maar als receptioniste bij een groot bedrijf zul je niet worden aangenomen. Ook het dragen van een hoofddoek, al dan niet onder dwang van de familie, kan een remmende werking hebben om vol mee te gaan draaien in het arbeidsproces.

Moslimette Leila Kallal ondervond dat aan den lijve, toen ze om die laatste reden niet werd aangenomen bij een bedrijf. Daar liet ze het niet bij zitten, ze had nu toch tijd genoeg, want geen werk, en ging daar, gewapend met het D-woord eens flink deining om maken. Ze nam een gesprek die ze telefonisch had met de weigerachtige werkgever op om vervolgens een aanklacht in te gaan dienen. En dat kan in Nederland, als je vindt dat je wordt gediscrimineerd, word je niet onthoofd, hoef je niet levenslang de gevangenis in en word je ook niet gemarteld, maar kun je gewoon een aanklacht in gaan dienen en de media opzoeken. En dat deed Leila dan ook met veel energie, kreeg zelfs steun van, hoe kan het ook anders, enkele PvdA politici, alleen jammer dat ze op de foto's bij het artikel hoofddoekloos staat afgebeeld. Waarom dan in Allahsnaam die hele poppenkast als je gewoon zonder hoofddoek in de media verschijnt? Ze is in ieder geval goed geïntegreerd, zeuren om het zeuren, klagen om het klagen, veel Nederlandser krijg je het haast niet.

Leila Kallal

Tegeltjeswijsheid 132