"Hallo meisje"

Roermond,  zaterdag 11 november 1944
De zusjes Jopie en Netty van Etten, 19 en 18 jaar oud, zijn door de oorlog terecht gekomen in het klooster 'De Steenen Trappen'. Jopie is, zoals dat werd genoemd 'in betrekking' bij een familie, wat betekent dat ze er huishoudelijk werk verricht en er voor dag en nacht woonde. Die zaterdag wordt er gebombardeerd.

Ongeveer half één. Daar komen alweer vliegers. We zijn dat al zo gewend. Ik gun me niet eens tijd om te kijken, maar mijnheer wel, en meteen roept hij: 'Naar beneden, ze gooien bommen!' Ik stak mijn hoofd nog uit het raam om te zien wat er gaande was, daar kwamen er weer twee aan. Ik rende naar de kelder  ondertussen nog een paar mantels van de kinderen meesjouwend die op de kapstok hingen. We waren net allemaal in de kelder of daar schudde en dreunde het hele huis, de kinderen huilden en gilden door elkaar en wij groten waren aan het bidden. We konden niets doen dan bidden en afwachten totdat er op ons ook een bom zou vallen want die veronderstelling hadden we hoor!

Toen Jopie en de familie weer uit hun schuilplaats te voorschijn kwamen zagen ze dat alles in puin lag, de ramen waren er uit, maar veel tijd was er niet, want daar kwamen alweer vliegtuigen, dus weer de kelder in. Na verloop van tijd konden ze echt uit de kelder komen, de ravage was enorm, ze konden haast niets zien van het stof en het gruis.

Ik zat ook reuze in angst over Netty, want wie weet kon daar ook wel wat gebeurd zijn, maar ik durfde niet aan mevrouw te vragen of ik even mocht gaan kijken want we waren toch al zo laat met alles. Het eten was ondertussen lelijk aangebrand, overal stof en glassplinters. Alles moest weer opnieuw gedaan worden dus had ik m'n handen nog vol werk. 

Maar iedere keer vloog ik weer naar de straat of ik geen bekende zag aankomen. En jawel hoor, daar kwam een meisje van ons op de fiets aan, huilend. Ik riep haar en zij kwam de stoep op gereden. Ik rende naar haar toe schreeuwend 'Wat is er gebeurd?!' 'O meid', zei ze, 'Op de Steenen Trappen is een bom gevallen het moet heel erg zijn'.  En meteen reed ze weer door.

Ik weer naar binnen en greep mijn jas onderwijl aan mevrouw vertellend wat er was gebeurd. 'Ga dan maar gauw kijken' zei ze. Dat hoefde ze me niet te zeggen ik rende in één run de deur uit, Het oudste meisje van mevrouw kwam me achterna. Hand in hand renden we zonder ophouden. Eindelijk kwamen we door de straat waar het geweest was, alles in puin, in een paar minuten hadden de bommen heel wat huizen met de grond gelijk gemaakt. Netty was juist aan de poort toen ik aankwam, ze was zo blij dat ze me zag want ze was in de waan dat met mij ook iets gebeurd was, ze vloog me om me hals en was zo blij dat ik er weer was.

Jopie en Netty hebben ieder voor hun ouders de belevenissen die zij hebben meegemaakt in Roermond en later in Friesland op papier gezet, Jopie tot aan de evacuatie naar Friesland en Netty de treinreis in veewagens naar Friesland en hun tijd daar. Helaas zijn de verhalen van Netty kwijt geraakt, maar die van Jopie zijn er gelukkig nog en het bovenstaande is een klein gedeelte daar uit.

Den Haag, woensdag 30 juli 2014

Samen met mijn zus ben ik met onze moeder (Netty) een bakje koffie wezen drinken bij haar zus, onze tante Jopie. Ze zien elkaar niet zo vaak meer omdat lijf en leden niet meer zo willen en reizen een hele bedoening is. 'Hallo meisje' zegt tante Jopie (89) als ze haar zus (88) ziet. Het lopen en het gaan zitten gaat moeizaam. 'We zijn een stel krukken', constateert tante Jopie. 'Ik had nooit gedacht dat wij samen zou oud zouden worden', gaat ze verder. 'Wat leuk dat jullie er zijn!' 

Van de zussen was en is tante Jopie altijd degene geweest met een wat nuchtere inslag, niet zo heel uitbundig, en dat is nu ze wat ouder is wat meer versterkt, maar toch kon je zien dat ze het op haar manier erg waardeerde dat we er waren. 'Mijn zusje is er, dus ik kom even niet bij jullie zitten', zei ze tegen de medebewoners van het verzorgingshuis waar ze woont. 'Waar wil u zitten tante Jopie?' vroeg mijn zus toen we even buiten zijn gaan zitten. 'Naast mijn zusje.' was haar antwoord. Een paar uurtjes is voldoende omdat ze heel erg gewend is aan het vaste patroon van het verzorgingshuis waar ze naar volle tevredenheid woont. 

De Steenen Trappen

Jopie en Netty

Exit Game

Drie maanden geleden zijn de Dordtse vrienden Erik de Seijn en Reneé van Horssen in Rotterdam het spel 'Espcape The Room' begonnen, en ze hebben nu al zo'n 650 toeristen mogen verwelkomen die het spel hebben gespeeld. Het is op dit moment de nummer 1 activiteit in Rotterdam op de website Trip Advisor, maar bij Nederlanders, en zelfs Rotterdammers nog niet zo bekend.

Het is een schemerige kamer vol met puzzels waaruit je binnen een uur moet ontsnappen. Zo simpel is het gegeven, maar je moet er maar op komen. Toeristen komen van heinde en verre om dit spel mee te maken. Het spel is dus een groot succes en over de wereld begint dit navolging te vinden, maar Erik en Reneé waren de eersten, het is hun idee. Met name veel Belgische toeristen hebben ze mogen verwelkomen zodat Erik en Reneé al voorzichtig aan het kijken zijn om een vestiging in België te kunnen openen.

Ik vind dit zo'n leuk idee van deze jongens, en helemaal geweldig dat het een succes is dat ik er een blogje aan wijd om op die manier misschien nog wat meer aandacht te kunnen genereren. De locatie bevindt zich aan Ootmaaslaan 37, maar er is natuurlijk ook een mooie website waar je alles kunt lezen over dit nieuwe hoogtepunt in Rotterdam: www.exitgame.nl/

Erik de Seijn en Reneé van Horssen

Say cheese

Mensen die mij kennen en wel eens uitstapjes met me maken, weten dat ik bij die gelegenheden het altijd leuk vind om foto's te maken met mijn cameraatje of met mijn telefoon. De reden waarom is omdat ik het leuk vind om gezellige momenten vast te leggen om daar later nog eens op terug te kijken met het 'o-ja-weet-je-nog-gevoel'. Dat is een gevoel wat voor velen herkenbaar is, vandaar dat er een 'Throwback Thursday' in het leven is geroepen waarop mensen op donderdag op sociale media foto's van weleer plaatsen..

Zelf ben ik nog van het foto's laten afdrukken. Jawel! Opslaan op de computer vind ik prima, het delen ervan op bijvoorbeeld Facebook idem dito, maar ik wil ook gewoon met een album op schoot kunnen zitten en er doorheen kunnen bladeren. Er groeien nu hele generaties op die dat niet kennen, en sommigen vinden foto's op de PC meer dan genoeg, maar ik ga dat stapje verder. Nu maak je heden ten dage wel meer foto's dan vroeger met fotorolletjes, daar zaten er 24 op en als je eens heel wild deed nam je 2 rolletjes mee op vakantie, om na thuiskomst maar af te wachten wat er op stond, terwijl je nu meteen kan zien of de foto gelukt is en of iedereen er wel op z'n voordeligst op staat. 

Foto's inplakken moet je wel even voor gaan zitten, en ik moet bekennen, het liep erg op bij me, hele stapels die op het inplakken in een album lagen te wachten, maar ik ben er toch maar eens mee begonnen en nu kan ik zeggen: Alle foto's zijn ingeplakt, en ik heb het vaste voornemen het niet meer zo te laten oplopen.

Echte foto's, ik ben er gek op.

Ken je 'm nog, de rits-rats-klik-camera uit de jaren 70

Het ouderwetse fotorolletje

Alle albums met foto's

Henk Palm

Deze rouwadvertentie snijdt door merg en been. Hakt er wel even in bij me, daar is een mens toch geen 93 voor geworden. Meneer Palm verloor zijn enige dochter en haar gezin bij de ramp. dat was teveel voor de hoogbejaarde man. Heel, heel verdrietig.

Nutteloze weetjes

De 'Keep calm and carry on' poster werd door de Britse overheid
verspreid in 1939, het begin van de Tweede Wereldoorlog. Om het
moraal van het publiek hoog te houden bij een eventuele invasie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een Mickey Mouse strip uit 1930 waar Minnie hem verlaat voor
een andere muis. Als reactie hierop probeert Mickey zich op verschillende
manieren van het leven te beroven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Praten met je moeder heeft hetzelfde effect als een knuffel en het kan
stress verminderen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lewis Carroll, de schrijver van 'Alice In Wonderland' wilde een 11 jarig
meisje, genaamd Alice, trouwen toen hij 31 was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Harry Patch, de laatst nog levende soldaat uit Wereldoorlog 1, is
overleden op de leeftijd van 111 jaar, 1 maand, 1 week en 1 dag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Muizen worden agressief en moordlustig als ze worden blootgesteld
aan heavy metal muziek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De film 'The Lion King' zou eigenlijk 'Koning Van De Jungle' heten, totdat
de makers er achter kwamen dat leeuwen op de savanne leven en niet in
de jungle.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een mens heeft gemiddeld 3000 gedachten per dag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Otters houden elkaars handjes vast als ze slapen, zodat ze niet wegdrijven
van elkaar.

Herinnert U zich deze nog? #54

VANESSA

"SUNSET GIRL"

1981

Aantal weken: 1

Hoogste positie: 40

Onder de naam Vanessa had, toen nog, Connie Zulver haar eerste kleine hit in 1981 met "In The Heat Of The Night", dit "Sunset Girl" was de opvolger en vond ik één van haar leukste liedjes, maar het zette niet veel zoden aan de dijk. Pas haar 3e single "Upside Down" werd een enorme hit en daarmee werd Vanessa een begrip. 

Al in 1972 maakt ze als Connie Zulver een Nederlands talig plaatje getiteld "Ieder Meisje Droomt Van Liefde". Na haar huwelijk met Peter Zulver trouwde Connie in 1987 met Free Record platenbaas Hans Breukhoven. Haar zangcarrière maakte plaats voor de rol als vrouw van en later opende ze een eigen beautycentrum. Vanessa werd weer Connie, maar ze bleef in de spotlights, na 21 jaar strandde haar huwelijk met Hans, maar ze blijft zijn achternaam dragen. Incidenteel neemt Connie nog wel platen op en treedt ze nog sporadisch op. In 2005 heeft ze nog één keer als Vanessa al haar oude hits laten horen op de Gay Pride van dat jaar. Connie is nu 63 jaar en blijft een interessant persoon voor de roddelbladen. Zelf ben ik haar een paar keer tegengekomen en hebben we even gekletst, ik vind haar een heel aardige vrouw.

Tegeltjeswijsheid 130

Een land in rouw

Een dag van nationale rouw was er gisteren, en wat ik gezien en gehoord heb is dat iedereen op zijn of haar eigen manier daar een invulling aan heeft gegeven. Er waren kerkdiensten, bijeenkomsten, de minuut stilte om 16.00 uur waar het merendeel van de bevolking gehoor aan heeft gegeven. Wat ik langzaam maar zeker ook zag gebeuren was dat mensen hun profielfoto en/of hun omslagfoto op hun Facebookaccount aanpasten, een heel mooi gebaar wat ergens is begonnen en grote navolging kreeg, zoiets geeft me dan weer wat meer vertrouwen in de mensheid, die wel weer een beschadiging had opgelopen toen bekend werd dat er, en ik gebruik de term losjes, 'mensen' waren die op naam van de slachtoffers uit het vliegtuig een account openden, anders dan familieleden, om voor mij volslagen onduidelijke redenen, maar een goede bedoeling zal er niet hebben achter gezeten. Facebook heeft ze direct verwijderd. Hoe ziek ben je dan in je hoofd? Walgelijk!

Dan heb ik het nog niet eens over een aantal wandelaars van de Nijmeegse Vierdaagse die, hou je vast, geïrriteerd waren doordat de intocht vanwege de ramp was versoberd. "Ik voelde me haast schuldig dat ik de Vierdaagse had uitgelopen en daar heel blij mee was". Een ander ging zijn Vierdaagsekruisje inleveren omdat hij het 'respect voor de lopers' had gemist. Muziek en jolijt zijn volgens de klagers 'noodzakelijk' om een Vierdaagse uit te lopen. Het zijn gelukkig maar 11 mensen die hierover hun beklag hebben gedaan, maar wat mij betreft 11 teveel, en ik mag dan ook hopen dat deze egoïsten voor het leven uitgesloten zullen blijven van volgende deelnames aan het evenement. 

Alles wat er sinds vorige week donderdag gebeurd is duizelt een beetje door mijn hoofd, de verschrikkelijke gebeurtenis op zich, de beelden ervan, foto's en verhalen van de slachtoffers, de vlammende speech van Frans Timmermans, door verdriet overmande familieleden en vrienden, niet meewerkende rebellen, de steun van koning en koningin die zo werd gewaardeerd door de nabestaanden, Premier Rutte die met ingehouden woede en zichtbaar aangedaan probeert het beste te doen, de aankomt van de eerste slachtoffers, de klokken die gingen luiden, de minuut stilte, alle landgenoten die ieder op hun eigen manier meeleven, de veertig rouwauto's, de mensen langs de kant. Gesprekken die je voert komen steeds weer terug op deze tragedie. Dit is een ramp die nog lang zal blijven nadreunen. Wereldwijd. 

Nationale rouw

Vandaag is door premier Rutte uitgeroepen tot dag van nationale rouw. De eerste slachtoffers van de vliegramp met vlucht MH17 komen dan aan in Eindhoven. Op alle overheidsgebouwen hangt de vlag halfstok. Klokken zullen geluid worden gedurende 5 minuten voor de aankomst van de vliegtuigen. Dat zal rond 16.00 uur zijn. Na de landing van de twee vliegtuigen zal er een trompetsignaal klinken, daarna zal er een minuut stilte in acht worden genomen. De koning en koningin zullen er samen met premier Rutte, vicepremier Asscher en vertegenwoordigers van andere landen met slachtoffers aanwezig zijn. (want laten we niet vergeten dat Nederland wel de meeste slachtoffers kent, maar niet het enige land is waarvan doden zijn te betreuren).

Het is niet verplicht om mee te doen met de rouw, maar het kabinet verwacht wel dat burgers de minuut stilte in acht nemen. Ook kunnen mensen hun vlag halfstok hangen. De overheid bepaalt niet dat winkels gesloten en evenementen afgelast moeten worden. Het is aan de winkeleigenaren en de organisatoren om te bepalen hoe er met de rouw wordt omgegaan.

Het is voor het eerst sinds 8 december 1962 dat er een dag van nationale rouw is in Nederland, dat was de dag dat koningin Wilhelmina werd bijgezet. Ik heb het dus nooit meegemaakt. Ik ben vandaag vrij en het lijkt me gepast dat ik zwarte kleding draag en inderdaad een minuut stil ben zodra de klokken rond 16.00 uur ophouden. Als ik zou moeten werken zou ik voorgesteld hebben om om 16.00 uur via de omroep personeel en bezoekers te vragen een minuut stilte in acht te nemen. Ik ben benieuwd of iemand überhaupt op het idee zal komen. Het is destijds wel gedaan toen er op Europees niveau 2 minuten stilte werd gevraagd voor de aanslag op het treinstation in Madrid, het werd keurig omgeroepen, wij hadden de muziek uitgezet en stonden met onze gedachten bij de tragische gebeurtenis toen er tóch iemand iets wilde vragen. Ik kan daar erg slecht mee omgaan, zo respectloos.

De terugkomst van de slachtoffers is een belangrijke stap voor de nabestaanden in het verwerken van dit in woorden niet uit te drukken leed.

Tegeltjeswijsheid 129

Wat een week

Voor de ramp met het vliegtuig alles overschaduwde zou deze week voor mij in het teken staan van gezelligheid met mensen die ik niet zo vaak zie. Dinsdagavond heerlijk op het terras van restaurant Gusto gegeten samen met José. José ken ik al heel wat jaren en het is altijd meteen weer leuk als we elkaar zien. Ze werkt bij de gemeente Rotterdam, op het moment is ze bezig met de winkelgebieden die net buiten de binnenstad liggen aantrekkelijker te maken voor het winkelend publiek. De 'superzebra' bij de bibliotheek is één van haar ideeën om mensen er toe te verleiden richting het Oostplein te lopen waar ook nog genoeg leuke winkels te vinden zijn.

Woensdag was ik samen met Harry uitgenodigd bij Remco die pas was verhuisd om zijn woning te bewonderen en een hapje te eten. Remco en ik gaan al terug van voor de jaartelling ongeveer, en we hebben heel wat verhalen van wat we allemaal hebben meegemaakt weer eens even opgehaald, voor ons een bron van 'o-ja-weet-je-nog' en voor Harry waren ze nieuw. Hij had heerlijk gekookt en woont in een geweldig en smaakvol ongericht appartement in Rijswijk.

Ondanks dat ik de vrouwen, mannnen, kinderen, dieren en planten niet de kost/water zou willen geven die hun rechterarm/poot/blad zouden willen geven om zich van de aandacht van Johan te verzekeren, zijn er voor zijn vriendin Greta nog vijf andere zich boys noemende mannen in haar leven die ze over de wereld volgt, de Backstreet Boys (ja, die bestaan nog). Zodoende kon het gebeuren dat zij zich in Antwerpen laafde aan het gezang van haar vijf mannen en ik in Gouda een vorkje prikte bij Koeien en Kaas met Johan waar we ook weer buiten konden zitten en weer lekker konden bijkletsen. We zijn van hun huis gelopen naar de stad en dat was een openbaring voor mij, ik zag gedeeltes van Gouda die ik nog niet kende, terug had Johan weer een andere route bedacht en ook dat was heel bijzonder. Thuis hebben we een DVD gekeken van cabaretier Richard Groenendijk en daarna was het weer tijd om op huis aan te gaan.

Het is heerlijk genieten om tijd met leuke mensen door te brengen, en het onbeschrijfelijke drama van afgelopen donderdag maakt duidelijk dat tijd voor elkaar vrij maken om samen iets leuks te gaan doen zo belangrijk is, in een oogwenk kan je leven zomaar totaal overhoop liggen. De beelden van wat tot me komt van de gebeurtenis zijn zo onwerkelijk. Johan en ik hebben, in dat licht, dan ook geproost op het leven en het genieten van en met de dierbaren om je heen. 

Met José bij Gusto

Thuis bij Remco met Harry

Met Johan bij Koeien en Kaas

Mooi stadsparkje in Gouda

Bijzondere niewe plek in Gouda met veel blauw en gele bloemen.

Nutteloze weetjes

Je kunt jezelf niet kietelen omdat je lichaam geen echt gevaar
herkent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De ontwerpers van wi-fi hebben het zo genoemd omdat het rijmt
op hi-fi. (Wij in Nederland spreken het dus verkeerd uit)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
90% van de mensen geven een neplach als ze niet hebben
begrepen wat iemand tegen ze heeft gezegd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Amerika zijn 47 mensen die 'Lol' heten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het spreekwoordelijke onduidelijke doktershandschrift kost
ongeveer 7000 mensen per jaar het leven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het station King's Cross in Londen heeft een perron 9 3/4, ter
ere van Harry Potter.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In China is er een Obama etalagepop.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen die heel lange werkdagen achter hun computer maken of
die veel TV kijken lijden vaak aan het TATT (Tired All The Time)
syndroom.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je aan sex denkt kun je je plas ophouden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een ontmoeting

"Zo Nance, ben je er klaar voor?" riep Eric joviaal toen ze de deur open deed. Eric en zijn man Alex zouden haar naar Schiphol brengen vanwaar ze naar haar vakantiebestemming zou vliegen. "Helemaal!" antwoordde ze terug. Afgelopen zondag had ze nog bij hen gebarbecued en hadden ze samen met haar haar voorpret voor de aankomende vakantie gedeeld. "Pak jij haar koffer even Lex?" vroeg Eric aan Alex, "Yep" riep hij vrolijk terug. Ze waren al zo lang vrienden dat het delen in elkaars vreugde als vanzelf ging, en zij had hen andersom ook vaak op het vliegtuig gezet. Op Schiphol was de gebruikelijke vakantiedrukte en het was even zoeken waar ze haar koffer kon inchecken, maar toen kon er afscheid genomen worden. "Heel veel plezier, schat" zei Alex lief, "en doe geen dingen die ik ook niet zou doen". Ze knuffelden elkaar en ze bleef net zolang zwaaien tot ze hen niet meer zag.

In de winkels had ze niet zoveel zin, zoveel goedkoper was het nou ook allemaal weer niet, ze wilde een broodje en een, voor voorlopig laatste keer, Nederlands kopje koffie. Nu voelde ze pas hoe moe ze was en hoezeer ze toe was aan deze vakantie waar ze zo naar had uitgekeken. Het was een drukke periode geweest met haar werk, ze had heel veel opdrachten gehad en weken van meer dan 40 uur waren gewoon, daarnaast ook nog sporten en socializen. Maandag had ze de laatste inkopen voor haar reis gedaan, met 3 vriendinnen geluncht, die gezond jaloers waren dat ze lekker weg ging. Dinsdag bij haar ouders langs gegaan, waarbij haar moeder haar nogmaals meedeelde het een heel eng idee te vinden dat ze in haar eentje op reis ging, en haalde ter illustratie de twee onfortuinlijke jonge vrouwen uit Brazilië aan. "Ik zal iedere dag wat op Facebook zetten, mam" reageerde ze geruststellend. Haar vader had zich speciaal sinds een paar maanden in het hele Facebookgebeuren bekwaamt vanwege de reis die hun dochter ging maken. Bij het afscheid had haar moeder haar gezicht met beide handen gepakt. "Lieverd ik wens je een hele, hele, fijn reis toe, ga heerlijk genieten, maar ik ben o zo blij als je over een week of twee weer thuis bent". Die lieve mensjes, dacht ze, ze blijven haar ondanks haar 34 jaar nog steeds als hun kleine meisje zien. Gisteren, woensdag, had ze haar koffer ingepakt, de sleutel bij de buurvrouw vast afgegeven voor de post en de plantjes.

Ze had haar broodje en koffie op en liep alvast maar naar de gate vanwaar haar vliegtuig vertrok. Ze maakte een foto van het informatiebord waar haar vlucht op stond en plaatste dat vervolgens op Facebook, met het bijschrift: 'Bijna ready for take off' . Daar kwamen vrij snel al reacties op, van vriendinnen die direct na haar terugkomst alle verhalen wilden gaan horen en ook haar vader reageerde er op. Ze was bezig met reageren toen ze een stem hoorde die met een Australische tongval vroeg: "Excuse me is this seat taken?" Ze keek op in de vriendelijke blauwe ogen van een blonde jongen. "Eh, no", glimlachte ze flauwtjes terug. "Thanks" antwoordde hij. "I'm Tim" ging hij verder en stak zijn hand uit. "Nancy". Vervolgens kwam er een spraakwaterval in het sappige Australische accent, Tim was kort voor Timothy, hij kwam inderdaad uit Australië, was 28 jaar, was de laatste twee maanden op reis geweest door Europa omdat zijn relatie naar 6 jaar was uitgegaan en hij er gewoon even uit moest. Ze was verbaasd over zijn openheid, zelf was ze ook niet bepaald verlegen met vreemden, maar deze informatie was vrij persoonlijk. Om toch ook maar wat terug te zeggen vroeg ze of hij in die twee maanden nog leuke meisjes was tegengekomen. Zijn vrolijke gezicht stond ineens serieus hij haalde een hand door zijn blonde warrige haar en zei: "Yeah, I met a lot of people, girls too, but not in that way. I'm not into that right now, still coping with the end of my relationship."
Dit verraste haar op een aangename manier, zulke mannen zijn er dus óók nog, dacht ze.

Zijn gezicht stond weer vrolijk toen hij zei: "Oops we have to hurry up now, otherwise they will forget us". Door het gezellige geklets met Tim was het inchecken al begonnen en waren ze de laatste twee die aan boord gingen. Tim zat vier rijen voor haar. Het vliegtuig taxiede over het vliegveld, hij draaide zich even naar haar om en knipoogde, "Good flight", fluisterschreeuwde hij naar haar. "You too" mimede ze terug. Ze moest glimlachen, als de mensen die ze tegen ging komen op haar vakantie net zo leuk en gezellig zijn als Tim, werd het een geweldige reis. Toen het vliegtuig vaart ging maken om op te stijgen, sloot ze haar ogen en toen ze loskwamen van de grond was het net of haar eerdere vermoeidheid achterbleef, ze voelde zich heerlijk ontspannen, omdat haar vakantie nu écht begon of door het leuke onverwachte gesprek met Tim? Vlucht MH 17 van Malaysian Airlines liet zonnig Amsterdam achter zich richting haar droombestemming: Indonesië.

De ramp

Deze week staat voor mij in het teken van gezelligheid en leuke ontmoetingen en contacten met lieve en bijzondere mensen, en daar wilde ik ook over bloggen, maar als er dan zo'n ramp gebeurt als met het vliegtuig van Malaysia Airlines, dan overheerst zulk verschrikkelijk nieuws. Alle 298 inzittenden, passagiers en bemanning, zijn daarbij om het leven gekomen. Op het moment van het schrijven van dit blogje is nog veel onduidelijk, het vliegtuig zou uit de lucht zijn geschoten door de separatisten, in dat geval waarschijnlijk als vergissing omdat zij het aanzagen voor een militair vliegtuig, maar het zou ook een ongeluk geweest kunnen zijn of een aanslag van binnen uit het vliegtuig.

De zwarte doos is gevonden en zou naar Moskou worden gebracht, mijns inziens is dat niet wenselijk, maar in de komende uren en dagen kan nog veel veranderen en kunnen zich nieuwe feiten aandienen. Ik wil samen met jullie, mijn lezers, even een moment stil staan bij de 298 omgekomen mensen, vanuit diverse landen. Denk even een moment aan ze en aan hun familieleden, vrienden en bekenden van wie op deze verschrikkelijke manier een dierbare uit hun leven is weggerukt. Wij allemaal kennen mensen die via deze vliegroute hun vakantie zijn begonnen in voorgaande jaren.

Bij de jongen die werd geïnterviewd die eigenlijk een ticket wilde voor deze vlucht, maar er net naast greep en dus een vlucht later ging, zag je de ontzetting op zijn gezicht. 'Een engeltje op zijn schouder' zei een vriendin van me. Zo'n ingrijpende gebeurtenis zet alles weer in perspectief en doet je relativeren en zoals mijn lieve tante Stien altijd zei: 'Pluk de rozen zolang als je kunt'.

Daar ben ik weer!

Dus ik stond in de KPN winkel in Rotterdam met mijn overleden modem. 'Ja hoor', zei de jongen, 'dat ruilen we gewoon om'. Mijn klantgegevens moesten worden ingetoetst en hij merkte op: 'Ik zie dat u nog geen mobiel abonnement heeft van KPN'. Ik antwoordde dat ik heel erg gelukkig was met mijn T-Mobile abonnement. 'Vervelend dat u helemaal hierheen moet komen, is u geen cadeautje aangeboden?'.
Enigszins verbaasd zei ik dat modems nu eenmaal niet het eeuwige leven hebben, en dat waar ik woon geen KPN winkel is, en ik kon kiezen uit omruilen via een koeriersdienst (woensdag) of nu naar en winkel.. 'Nou ik geef u 3 maanden €5,- korting op Videoland, hoor' zei hij ruimhartig. Ik vond dat aardig, Videoland is het middels je TV uitkiezen van een film waar je dan een klein bedrag voor betaald, ik maak daar zo'n 2 keer per jaar gebruik van, maar ik kan dan nu 3 keer een film kijken voor niks. Dat dacht ik.

Met mijn omgeruilde modem weer terug naar huis, in de metro zag ik dat ik een mail had ontvangen van KPN waarin werd vermeld dat ik, IK, een extra dienst had aangevraagd, namelijk onbeperkt films huren à €10,- per maand, waarvan ik de eerste 3 maanden een korting kreeg van €5,-. Ik kon dat niet meer afzeggen. Nogal een cadeau, niet? Zodra ik het modem geïnstalleerd zou hebben zou ik die klantenservice hierover eens benaderen.

Nou ja, dat installeren is, zoals jullie, mijn geliefde lezers weten, niet gelukt, omdat de schat uit de winkel mij een verkeerd modem had meegegeven, daar kwam ik achter toen ik de klantenservice belde met de mededeling dat op het modem niet de juiste lampjes gingen branden. Ik moest van de dame het typenummer aan haar doorgeven en toen zei ze: 'Dat is niet het goede modem, deze zou dinsdag omgeruild kunnen worden'. Maar omdat een mens ook nog wel eens werkt en ik 's-avonds met vriendin José had afgesproken werd dat woensdag. Ik vertelde haar van het 'cadeau' en zei: 'Ik heb niet GEVRAAGD om een cadeau, ik WIL ook helemaal geen cadeau, en dit IS ook geen cadeau.' De dame moest lachen om dit voorval (KPN humor?) en zei, 'zal ik dat dan maar meteen stopzetten?' 'Als u dat doen wilt, graag', antwoordde ik terug.
Vanzelfsprekend heb ik dat wél gecontroleerd.

Het ergste van dit alles was dat ik geen blogje kon maken gisteren, op mijn telefoon is het een gepriegel en een leuke foto erbij zetten welhaast onmogelijk. Een aantal mensen begonnen daardoor hun dag niet goed, mijn blogje is bij velen een vast begin van de dag, en ik neem de plaats die ze in hun leven innemen ook zeer serieus, dus weet dat ik het met pijn in mijn hart heb moeten beslissen, maar vandaag beginnen jullie weer met een fijn blogje en schijnt de zon misschien alweer net iets feller.

Noodoplossing

Mijn lezers betekenen zoveel voor mij, dat ik noodgedwongen dit blogje op mijn mobiel aan het priegelen ben. Gisteren hield mijn modem er mee op, en een telefoontje naar de KPN klantenservice leerde me dat ik de modem kon omruilen voor een nieuwe.

Het dorp waar ik woon heeft geen KPN winkel in de buurt, dus reisde ik af naar Rotterdam, lang verhaal kort: ander modem gekregen, werkte niet, klantenservice gebeld, bleek ik het verkeerde type meegekregen te hebben, woensdag wordt ie voor het juiste type modem omgeruild. Dat was niet de enige misser van de winkel, maar daarover meer als ik weer op mijn PC kan werken. Dus even geen PC en geen TV, leve de DVD en het boek! Vanavond ga ik met vriendinnetje José een hapje eten, zo erg is het dus allemaal niet, hoewel het me wel pijn doet om te zeggen, dat er morgen geen blogje zal zijn. Ik ben dus niet dood of gegijzeld, noch ontvoerd, het is een technisch probleempje van tijdelijke aard. Vergeef het me.

Herinnert U zich deze nog? #53

TAUCHEN-PROKOPETZ (DÖF)

"CODO"

1983

Aantal weken: 9

Hoogst positie: 1

Toen begin jaren 80 de Neue Deutsche Welle ook commercieel succesvol werd, oorspronkelijk was de stroming die halverwege de jaren 70 begon vooral underground, stonden er ook in Nederland weer regelmatig Duitstalige singles in de hitparade, zo ook deze grappige single van het Oostenrijkse cabaretduo Manfred Tauchen en Joesi Prokopetz met de Duitse zangeres Inga Humpe. Inga's zus Anette had de single mede geschreven en geproduceerd. 

Oorspronkelijk werd de single onder de naam Tauchen-Prokopetz uitgebracht, DÖF was de titel van het album, maar het gaf wat verwarring doordat beiden op het hoesje werden vermeld. DÖF stond voor 'Deutsch-Österreichische Freundschaft', maar daar kwam protest tegen van de groep DAF ('Deutsch-Amerikanische Freundschaft), zodat de afkorting werd omgebogen naar 'Deutsch-Österreichisches Feingefühl'. 

Van de single is ook een Engels/Jiddische versie uitgebracht getiteld "Cojdoj The Flying Schissel". Er volgden nog wat singles maar die behaalden niet meer het grote succes en na zo'n 2 jaar gingen de leden ieder hun eigen weg. 

Nog even kwam het lied eind jaren 90 in het nieuws toen bleek dat het thema van de Amerikaanse TV serie "Buffy The Vampire Slayer" erg lijkt op "Codo", maar de schrijver van het thema Nerf Herder zei dat hij nog nooit van DÖF had gehoord en dat de gelijkenis louter toeval was.

De schoenmaecker

Dus na onze fieldtrip vorige week was mijn prijsloze rechter bootie gehavend thuisgekomen. Mensen die mijn schoenenkast kennen weten dat ik dan niet direct barrevoets door het leven hoef, maar toch, het is één van mijn favoriete paar. Zodoende maakte ik afgelopen woensdag de tocht naar de schoenmaecker, ik weet ook wel dat het gewoon schoenmaker is, maar ik vind het de dinosaurus onder de beroepen. Ik kom er nooit en gooi schoenen doorgaans gewoon weg als ze kapot zijn of gewoon op.

De schoenmaecker in mijn winkelcentrum is een kasteleinachtige man, en zo manifesteert hij zich ook achter zijn toonbank, een grap, een grol, het ouwe-jongens-krentenbrood-type. Ik toonde hem de bootie en hij zei: "Daar zijn geen woorden bij nodig, dit is wel heel duidelijk". "Moet je nog boodschappen doen?"
"Euh, ja" antwoordde ik twijfelachtig, "Is het dan zo gauw gedaan?" "Ja, hoor" zei hij op schappelijke toon, en vervolgens rukte hij in één keer de hele zool van m'n bootie af, er meteen aan toevoegend: "Nou, dit gaat toch wat langer duren, maar ik ga 'm helemaal voor je op pimpen".

Ik stond aan de grond genageld, voor mijn ogen werd mijn lievelingsbootie uitéén gereten, zo moet het voelen als voor de ogen van een moeder haar kind het salomonsoordeel moet ondergaan. Ik moet wit zijn weggetrokken, ik was licht in mijn hoofd, mijn ogen moeten van ontzetting groot als schoteltjes zijn geweest, maar de niet van zijn stuk te brengen schoenmaecker vroeg vrolijk of ik mijn linkerbootie ook al had nagekeken. "Nee", zei ik kleintjes, het voorgaande nog bezig te verwerken, "Die is nog goed". Zijn expertise met me delend raadde hij me aan dat toch maar te doen. Me vasthoudend aan de deurpost heb ik zijn domein verlaten om werktuigelijk mijn boodschappen te gaan doen, mijn gedachten waren er niet echt bij.

Gisteren kon ik mijn bootie uit de tijdelijke revalidatie ophalen, en deze vakman ontving me weer met de nodige jolijt. Vakman, ja, want hij is weer als nieuw! Dus schoenmaecker in plaats van schoenmaker, niet omdat het een met uitsterven bedreigd beroep is, maar uit waardering voor het oude ambacht.

Gebeurtenissen

Zomaar wat gebeurtenissen die mijn dag gisteren kleurden in diverse tinten van zonnig licht tot grimmig zwart.

Eindelijk snap ik waarom er foto's en filmpjes op Facebook verschijnen waarin mensen zichzelf en anderen elkaar 'een nat pak' bezorgen, het is een hype wat begonnen is onder binnenvaartschippers en nu dus om zich heen grijpt, het is een soort uitdaging, die als je het niet doet je een fles wijn kost of iets dergelijks. Zó niet aan mij besteed dit, ik heb ook nooit geplanked en ge-owled.

Hier is een discussie over het verzonnen personage Zwarte Piet, of het nu cultuur is of discriminatie, ondertussen heeft in Spanje in het pittoreske Pamplona weer het toppunt van cultuur plaatsgevonden, het stierenrennen. Mannen die zichzelf stoer vinden, of dat aan anderen willen laten zien, rennen door de straten van het stadje naar de arena achtervolgd door stieren, die, als ze daar eenmaal aankomen, gedood worden. Die stieren dan, zo stoer zijn die mannen nou ook weer niet. Ik vind dat walgelijk, net zoals stierenvechten, maar ja onder de vlag van cultuur kan blijkbaar veel.

Op mijn werk nam onze gewaardeerde collega Ron na 44 jaar(!) afscheid. Ron werkte op de afdeling display, en was in zijn werk een rustige doelmatige man, die gewoon zijn werk deed en geen golven maakte. Ik zat vaak met hem in de pauze en hij houdt net als ik van theaterbezoeken. Een goed gevoel voor humor heeft hij ook. Er was een receptie waar ook veel oud collega's op verschenen, altijd leuk iedereen weer eens even te spreken en te zien.

Door een vriendin en later op het journaal kwam het nieuws tot me dat in de Haagse prachtwijk de Schilderswijk kinderen(!!!) de psychiatrische patiënten van twee woongroepen van de Stichting Anton Constandse pesten, bespugen, uitschelden en beroven. Kinderen. Kin-der-en. K.I.N.D.E.R.E.N. Waar zijn, en vooral ook, wie zijn #$%!!*&^! die ouders? Deze vriendin kent de locatie en weet dat hier heel kwetsbare mensen wonen die heel veel hebben meegemaakt en met elkaar proberen ondanks alles het beste te maken van hun leven. De panden worden bekogeld met stenen en eieren en zelfs vuurwerk. De Stichting wil nu verhuizen, en de 14 bewoners zijn doodsbang en willen dolgraag bij elkaar blijven. Ik kan hier zo verdrietig van worden. De geterroriseerden moeten weg en de criminelen mogen blijven. Bah!

Eenmaal thuis gekomen zag ik dat alle versierselen die waren aangebracht om het oranjegevoel ten volle te kunnen beleven waren weggehaald. Gisteren begonnen de initiatiefnemers er al mee, en vandaag hebben de volgers, de dames met de keukentrappen in het parkje, weten jullie nog wel, hun bijdragen ook verwijderd. Het ziet er nu weer uit zoals het hoort.

Mijn moeder had gisteren terugkomdag in het ziekenhuis en heeft tegen de dokter gezegd dat hij een gouden medaille verdiend omdat ze helemaal verlost is van de pijn en ze daardoor ook weer hele nachten doorslaapt. Ze is daar, begrijpelijk, nog steeds intens gelukkig mee. De dokter ook blij, want een fictieve gouden medaille krijgt hij waarschijnlijk ook niet iedere dag. Hij wil mijn moeder blijven volgen, dus over een half jaar wil ie haar weer even zien, mocht ze onverhoopt ergens last van krijgen mag het altijd eerder.

Maleficent

Omdat door de zomerprogramering de TV de laatste weken alleen maar aangaat voor het journaal leek het me wel weer eens leuk om naar de bioscoop te gaan. Ik had goede verhalen gehoord over de Disney film "Maleficent", zodat ik samen met Harry woensdagavond de film heb gezien. Omdat Harry tot 20.30 moest werken werd het de late voorstelling. Om een voor mij onverklaarbare reden waren we de enigen in de hele bioscoopzaal, dat was wel bijzonder, ik bedoel denk je eens in wat het zou kosten als je een zaal zou willen afhuren. Toen de film al was begonnen kwamen er nog 2 mensen bij, maar het bleef een aparte gewaarwording.

De film was erg leuk, we zaten weer met zo'n kekke bril op, want het was een 3D film. Het was het verhaal van de boze fee uit "Doornroosje". En dat is een zo veel interessanter verhaal dan het alom bekende sprookje. De hoofdrol van Maleficent wordt gespeeld door Angelina Jolie, en het is voor het eerst dat ik die vrouw aan het werk zag, ik ken haar alleen als de vrouw van en uit de gossip columns. Ze speelde de verraden en daardoor wraaklustige fee met het goede hart met verve, als een jonge Joan Collins. Met name de scene van het uitspreken van de vloek over het kind is geweldig.
Angelina domineerde de film en kreeg goed tegenspel van Sam Riley als haar kompaan Diavel, de rest van de rollen waren dienend aan die van haar. De special effects zijn erg mooi om te zien en ik kan de film zeker aanraden.

Tegeltjeswijsheid 128

Nog één keer

Vandaag markeert het einde van een tijdperk, want vanaf vandaag moet iedereen die met de trein gaat reizen inchecken met een OV-chipkaart en kan er geen papieren kaartje meer gekocht worden. Ik reis al een tijd met een chipkaart die automatisch oplaadt en ik moet zeggen het reist heel prettig, geen rijen bij de loketten, of een automaat die je betaalpasje niet herkent. Maar toch, nostalgisch als ik ben wil ik in het blogje van vandaag nog één keer een blik in het verleden werpen. 

Het loket waar je je kaartje kocht is al langere tijd verdwenen.

Daarvoor in de plaats kwamen machines waarin je zelf je kaartje kon kopen.

1977: Deze hard kartonnen kaartjes zijn
de eerste treinkaartjes die ik me kan herinneren.

1982

1997

2003

En vanzelfsprekend verdwijnt dit ook, een conducteur speelsetje waarvan het
kaartjes knippen het leukste was, iets wat kinderen nu niet meer zullen zien in de trein.