Wat een planeet

In 1973 verscheen de tweede musical van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink, 'Wat Een Planeet'. Het speelde zich af op en rond een cultureel centrum. Conny Stuart speelde er een dubbelrol in en zong dit door Annie en Harry geschreven lied. En zoals wel meer nummers van hen is het ook nu nog actueel. 

Wat Een Planeet

Wat een planeet, groot is ie niet

Je bent er in een uur omheen, met een satelliet

Daar is ie dan, gezien vanaf de maan

Wat een planeet, het leek zo goed te gaan

We dachten: Hé, we worden nog humaan

Maar nee, dat is niet doorgegaan

We gaan d’r an, zeggen de computers

Wij en onze tegenvoeters

De olie uitgeput, het gas fini

Allemaal op, de energie

En ook de kringloop is verstoord.

Het is voorbij met de menselijke soort

Een ramp op wereldschaal

En ’t is ook nog mijn schuld allemaal

Want de geleerden, de mensen die het weten

De ongeluksprofeten 

Kijken me aan met blikken vol vermaan

Zodat ik weet: ík heb 't allemaal gedaan

Wat een planeet 

Een derde deel dat zich te barsten vreet

Terwijl de rest voor onze ogen crepeert op het journaal, massaal

En t is ook nog mijn schuld allemaal…

De ondergang staat voor de deur

Help waar is de chef, de commandant, de regisseur

Wie is de baas van dit bedrijf?

Helaas het zijn er vier of vijf,

De één al loucher dan de andere

Maar de hoogste commandant, is van nu af aan een sjeik 

Daar in het zand, met z’n hand aan de oliekraan

Wat een planeet

Zou dit de leukste zijn?

Of zou er één bestaan, één Melkweg verderop, om allemaal naartoe te gaan?

Wie weet? Maar moet het echt?

We zijn eraan gehecht, die ouwe bol, al is ie vuil en veel te vol en één enorme keet

Toch, wat een planeet

Ik word zo moe, zo af en toe, van de profeten

En ook zo kwaad om al die onheilskreten

Sterf dan maar uit met je club 

Ik doe niet mee, ik ben een blijvertje

Ga maar ten onder met je club 

Ik niet, o nee, ik ben een survivortje

De energie is op, oké, maar niet de mijne en niet de uwe

We kunnen ook nog zelf en met de hand de wagen duwen

Ziezo en als je dat maar niet vergeet

Want oh, oh, oh, wat een planeet

© Annie M.G. Schmidt, Harry Bannink, Conny Stuart

Toen was geluk.... #134

Toen ik onderstaande foto's zag, kwam het weer terug. De prikklok. Ik heb er maar heel kort mee te maken gehad bij mijn eerste baantje bij Waayer waar ik bijna twee maanden heb gewerkt voordat ik bij V&D ben gaan werken. Als je binnenkwam moest je de kaart in de automaat steken en dan stond je aankomsttijd er op. Of je 's avonds ook weer moest klokken weet ik niet meer, maar ik vermoed van wel.

Bij V&D was men al van de prikklok af toen ik er begon maar de wand met personeelskaarten was er nog wel, precies zoals op de tweede foto. Daar stonden zogenaamde 'draaikaarten' in, met een 'in-kant' en een 'uit-kant'. Als je binnenkwam zette je jouw kaart op in en bij het naar huis gaan draaide je 'm weer om op uit. Ik meen dat je vakantiedagen ook op die kaart vermeld stonden. In die tijd was er ook een personeelscontroleur die dat allemaal bijhield. Dat is een verloren gegaan beroep vooral voorbehouden aan mensen die als er onverhoopt een oorlog uit zou breken meteen opgepakt zouden moeten worden wegens verregaande kans op collaboratie. 

Zij zaten de hele dag bij de personeelsingang, ik vermoed administratieve dingen te doen, maar bovenal het personeel in de gaten te houden. Doorgaans waren het hele aardige collega's, hoor, maar meestal in februari vond de bedrijfsleiding dat punten weer eens op de i gezet moesten worden, en dan moest de personeelscontroleur in de gaten houden wie er te laat was en dat doorgeven. Als ze die rol hadden zeiden ze de periode dat het duurde ook geen goedemorgen meer, want nu voelden ze zich als verrader verwant met de boven ons gestelden, en bromde alleen: 'Je bent te laat.' 

Wanneer de overgang van in- en uit-kaarten naar aanmelden in de kassa was heb ik niet zo heel scherp voor de geest. Maar op een gegeven moment moest je je aan- en afmelden met je personeelsnummer in de kassa en later met je personeelspas, of juist andersom. dat weet ik niet zo precies meer. Gek hoe dingen die je ooit dagelijks vrijwel gedachteloos deed zijn weggezakt in de nevelen van de tijd. 

Juice

Als middelbaar mens ken ik de term 'juice' eigenlijk alleen als sap, appelsap, druivensap, enz.. De frisse smaak van fruit in de mond, zeg maar. Maar middels de social mediakanalen word ik onbedoeld en zeker zonder dat ik daar behoefte aan heb geconfronteerd met de huidige betekenis van het woord, namelijk roddel en achterklap, en in tegenstelling tot de oorspronkelijke betekenis krijg ik hier een heel vieze smaak van in de mond en tevens lichte uitslag in m'n nek.

Ene Yvonne Coldeweijer heeft blijkbaar als beroep om roddels over bekende Nederlanders op, ik denk, een eigen site te plaatsen. Omdat er mensen zijn die zelf niet zo'n spannend leven hebben en hun eigenwaarde en zelfbeeld enigszins willen bijstellen door de nare, vervelende, opruiende en schadelijke berichten die Yvonne over BNers plaatst te delen worden ze soms, maar altijd te vaak, onder mijn aandacht gebracht. Het zijn nooit leuke berichten, maar immer verhalen waarin de genoemde BNer in een kwaad daglicht wordt gezet. Ik hoef dat allemaal niet te weten. Maar als jouw leven dan kut is zonder enig perspectief dan is het voor sommige laagschedeligen orgastisch om te vernemen dat het hoofd van een bekend mensch op het hakblok wordt gelegd. 'Mijn leven is dan wel volledig mislukt, maar ......(willekeurige naam van een BNer) valt lekker van zijn/haar/hen voetstuk af'. Die zwakzinnige gedachtegang. 

Ik heb wel eens een foto van Yvonne gezien, een dertien in een dozijn blondje die ik in het wild niet zou herkennen al zou ik erover struikelen. Waarom ze vindt dat ze over elke willekeurige BNer van alles moet zeggen en vinden? Ik heb geen idee. Waarschijnlijk heeft ze zelf iets in die richting geambieerd maar heeft gebrek aan talent dat gedwarsboomd en is het enkel kinnesinne. Het is namelijk nooit iets leuks wat er door haar gemeld wordt. En nee, ik lees de spontaan aan mij getoonde berichten nooit, maar een koptekst kan ik vaak niet omheen. Dan zie ik de naam over wie 'juice' (inmiddels een jeukwoord) te delen is en in een wervend bedoelde tekst wordt hijgerig op een Woefdram achtige wijze beknopt uiteengezet wat er in het artikel te lezen is. 

Maar gisteren zag ik iets...., in het stukje verlokkende tekst had Yvonne gezet: 'Mijn spion heeft....' Mijn spion!? De vieze smaak werd geïntensiveerd doordat ik een weinig moest vomeren in mijn mond. Jezus Coeristus! Een spion! Serieus? Dit verzint ze toch ter plekke, net zoals ze aan haar eerste leugen over een BNer niet gebarsten is. Want in godsnaam, wie is zo diep gezonken dat je de handel en wandel van andere mensen doorgeeft aan die doos, terwijl je weet dat ze enkel maar negativiteit over hen publiceert. De leegte en nietszeggendheid van het hele roddel en achterklapgebeuren is al wel duidelijk, maar dit maakt er haast een van Kooten en de Bie-achtige satire van. Ik moest ook aan het typetje Agnes de Boer van Martine Bijl denken, googelt u maar eens. Omringd door gekken, ik zeg het u. 

 

In Memoriam: Wim de Bie

Het zal en kan u niet ontgaan zijn, het overlijden van Wim de Bie. Alle superlatieven over Wim, vanzelfsprekend in één adem genoemd met Kees van Kooten, zijn uitgesproken en opgeschreven en ook allemaal waar. Ik kan er niets meer aan toevoegen en het enkel volmondig onderschrijven.

Wim kwam net als Kees (en ik) uit Den Haag. Al op de middelbare school, het in Den Haag zeer bekende Dalton Lyceum, vormden ze samen het cabaretensemble Cebrah. Wim en Kees maakten in 1965 hun televisiedebuut en maakten vanaf 1969 t/m 1993 onder verschillende namen satirische programma's die inhaakten op de actualiteit. Daarbij hebben ze de lat heel hoog gelegd voor iedereen die na hen kwam en ook satire wilde bedrijven. 

Op eenzame hoogte is zelden zó waar geweest. Een hele reeks nu nog steeds bekende en onnavolgbare typetjes zetten zij in hun programma's neer. Hoewel 'typetjes' de lading zeker niet dekt. Het waren échte mensen die, hoewel zwaar aangezet, zeer herkenbaar waren, je kon ze bij wijze van spreken zomaar tegenkomen op straat, in de winkel of op je werk. Daarnaast maakten ze ook platen, boeken en de jaarlijkse Bescheurkalender. Wim schreef ook zelf boeken, verschillende romans, een aantal over zijn alter ego Meneer Foppe.

Wim leed aan de ziekte van Parkinson en is op 27 maart overleden. Hij is 83 jaar geworden. 

Wim de Bie en Kees van Kooten. 

Hoe goed Wim en Kees waren geeft deze verbijsterende voorspellende tekst uit 1977 aan, alsof het gisteren is geschreven: 

Redbone A's and B's

Weet u het nog, het chocoladehart die ik van Arnoud van Bol.com mocht ontvangen omdat mijn bestelling wat langer zou duren dan verwacht. De bestelling was ergens begin februari en eerst vrijdag 24 maart lag ie dan eindelijk in de bus. Het hart is allang op en elke week kreeg ik keurig bericht van Bol dat het wéér een weekje later werd. Maar u weet ik ben een geduldig mens en ik weet dat het aan de platenmaatschappij ligt, niet aan Bol. Het ging om de dubbel cd van Redbone, 'A's and B's'. Voor de jongeren onder u zal ik eerst even vertellen over Redbone.

Redbone werd opgericht in 1969 door de broers Patrick en Lolly Vasquez en samen met Tony Bellamy en Peter Depoe die in 1973 werd vervangen door Butch Rillera kenden ze vanaf 1970 tot 1977 grote successen. De naam Redbone is een verengelsing van het woord 'rehbone' wat 'gemengd ras' betekent. Alle leden van de groep waren van Mexicaans/Indiaanse afkomst wat in hun bühnekleding ook naar voren kwam. Veel van hun nummers gingen daar ook over met als hoogtepunt hun nummer één hit in Nederland en België 'We Were All Wounded At Wounded Knee'.

Een lied over het bloedbad dat in 1890 onder de Indianen is aangericht door de Amerikaanse cavalerie in Wounded Knee in South Dakota. In 1973, het jaar van het uitkomen van de single, was er al enige jaren een opleving van indianenactivisme in de Verenigde Staten en in februari van 1973 werd Wounded Knee bezet door honderden leden van het American Indian Movement. De Amerikaanse autoriteiten, u kent ze, stuurden gewapende eenheden naar Wounded Knee en sneed de elektriciteitsvoorziening af. Na ruim zeventig dagen werd de bezetting gebroken en werden er 1200 arrestaties verricht. 15 van hen werden daadwerkelijk veroordeeld, 16 Indianen zijn onder mysterieuze omstandigheden verdwenen en 64 zijn onder onopgehelderde omstandigheden vermoord. 

Het nummer 'We Were All Wounded At Wounded Knee' mocht niet op de Amerikaanse radio gedraaid worden vanwege de controversiële tekst en is daar ook niet op het album te vinden. Alleen in Nederland, België en Duitsland werd het een hit. Andere hits van Redbone waren o.m. 'Wovoka', 'The Witch Queen Of New Orleans' en 'Come And Get Your Love' die laatste kende in 2014 weer hernieuwde populariteit door de film 'Guardians Of The Galaxy'. In 1977 stopte Redbone ermee, om in 1997 als trio (Patrick, Lolly en Tony) weer op te gaan treden. Tony overleed in 2009, Lolly in 2010. Patrick, inmiddels 82, treedt nog steeds op.

Op de dubbel cd staan, zoals u wel verwacht, alle single a en b kanten, echter heeft men in sommige gevallen gekozen voor de albumversies in plaats van de singleversies. Dat is niet zo goed voor mijn lichte autisme. Maar ter verdediging van de samenstellers staat er nergens 'single a's and b's' maar enkel 'A's and B's'. Ondanks dat zou mijn leven niet compleet zijn zonder deze cd. 

Het s-woord

Afgelopen zaterdag stond mijn voormalige kapster in de rij met de zaterdagboodschappen hoog opgetast op de band. Iets te hoog c/q wat onhandig neergezet want een glazen fles met druivensap viel van de band af en spatte uiteen op de vloer. Zij putte zich uit in allerlei verontschuldigingen en ik sprak gedecideerd via mijn oortje: 'Attentie. Er is een situatie bij kassa 7...' om vervolgens kond te doen van het gebeurde en of iemand het wilde opruimen. 'Ik krijg haast een hartverzakking, een situátie! Maar ik kom eraan' kreeg ik als antwoord terug, waarop een dame van de broodafdeling meedeelde: 'Ik stond al in de startblokken'. 

Het voor mij gangbare woord 'situatie' blijkt dus als alarmerend te worden ervaren. Ik wist dat niet, ik ben een kind. Ik vind een uiteengespatte glazen fles met inhoud op de vloer best wel een situatie, maar dat woord schijnt enkel voorbehouden te zijn als men mij met een revolver op de slaap bedreigd of als iemand voor mijn neus ineenzijgt. Ik heb op mijn communiezieltje beloofd om het s-woord niet meer zo nonchalant te gebruiken voor de algehele gezondheid van mijn collega's. 

Even later liet het universum mij het verschil zien. Bij de buren aan de overkant van 't Bakkertje, zag ik een oudere dame op de grond liggen met twee familieleden erbij. Later kwam er medische hulp die de inmiddels bijgekomen dame op een stoel liet plaatsenemen en uitgebreid de tijd nam om haar te onderzoeken. Ik zag dat ze alweer aan het lachen was, dus viel het alleszins mee. Maar dát is dus een situatie, daar valt een gevallen fles druivensap bij in het niet. I get it. Een leermoment. 

Tegeltjeswijsheid 461

 

Ach zo....

 

April, May en June

Op Netflix is de Nederlandse speelfilm 'April, May en June' te zien die in 2019 is uitgekomen. Het is een film met Linda de Mol, en dan is de regie steevast in handen van Will Koopman. Ook wordt er weer uit het selecte groepje acteervriendinnen van Linda geput, dus zien we naast haar Tjitske Reidinga en Elise Schaap als de halfzussen April, May en June die te horen krijgen dat hun moeder Mies (Olga Zuiderhoek) stervende is. 

Het is een onderhoudende film met ondanks het verdrietige thema ook de nodige humor. Alle drie de zussen en hun broer Jan (Bas Hoeflaak) hebben een andere vader. De zussen kennen hun vader, maar de vader van Jan was ooit een one night stand van Mies. De verhaallijnen zijn wat vergezocht en soms zelfs wat wonderlijk, maar al met al is het een leuke film. June (Tjitske) laat in haar rol heel duidelijk zien dat het kiezen voor kinderen niet te licht genomen moet worden. Bas zet een geweldige Jan neer, de autistische broer naar wiens vader de zussen op zoek gaan en wat meteen het meest ongeloofwaardige deel van de film is. Men heeft de Amerikaanse acteur Patrick Duffy weten te strikken om de hele kleine cameorol te spelen van de van de vader van April (Linda), gewoon als Patrick Duffy. In het begin van de film zag ik een foto van hem in z'n jonge jaren, ik vond het wel vreemd, maar dat viel later dus op z'n plek.

Kortom u kunt de film gerust kijken, het is niet hoogstaand, maar Bas als Jan is alleen al de moeite waard. Daarnaast is Dragan Bakema als dokter Alex vitamientjes voor de ogen. 

June (Tjitske), May (Elise) en April (Linda).

Jan (Bas) en Mies (Olga).

Vader Patrick (Patrick) met dochter April (Linda). 

Er niet klaar voor zijn

Er niet klaar voor zijn, kent u die uitdrukking, thuis of op uw werk? Er niet klaar voor zijn, ik moest er aan denken toen ik las dat de Oranjevereniging van Nieuwe-Tonge, Ring van Oranje, op het eiland Goeree-Overflakkee Stichting Gay op Flakkee verbood om met dodenherdenking bloemen te gaan leggen omdat 'het dorp er niet klaar voor is'. 

Zitten er nog Duitsers in het dorp? Of zou het komen dat er mensen in het dorp Nieuwe-Tonge wonen, onderdeel van de Biblebelt, die homofobisch zijn en alles wat in hun ogen anders is afkeuren? Dat de hele herdenking juist gaat om mensen die werden buitengesloten, vervolgens vervolgd en vermoord zijn omdat ze waren wie ze waren gaat er in die keiharde koppen blijkbaar niet in. 

In 2019 ben ik voorgedragen om in Capelle aan den IJssel samen met een jongere uit de regenbooggemeenschap een bloemstuk te leggen bij de dodenherdenking. Ik weet niet meer hoe men bij mij is uitgekomen, ik vermoed door mijn radiowerk destijds. Ik vond het een eer om te doen, belangrijk ook. Het bloemstuk was heel lelijk en viel echt uit de toon in vergelijking met de andere kransen, daar heb ik in de gevraagde feedback achteraf nog wel wat tips voor gegeven. Maar daar gaat het nu niet om, in Nieuwe-Tonge vindt Ring van Oranje dat er voor de vervolgde, gemartelde en vermoorde mensen van de regenbooggemeenschap helemaal geen krans mag worden gelegd, omdat men Gods toorn vreest of zo wat, het eiland is natuurlijk al eens eerder onder water gezet door de kracht van de natuur.

Wat ik hierin zie is onverdraagzaamheid, een groep slachtoffers uitsluiten heet selectief herdenken. Gelukkig zag de burgemeester van Goeree-Overflakkee, Ada Grootenboer, dat ook in. De commotie omtrent het verbod van de Oranjevereniging zal daar ook aan bijgedragen hebben. Ring van Oranje heeft besloten de dodenherdenking niet meer te organiseren en nu zal de gemeente dit doen. Ada benadrukt dat de gemeente het belangrijk vindt dat iedereen welkom is, ook Stichting Gay op Flakkee, om een krans of bloemstuk neer te leggen. 

Zo komt het toch allemaal nog goed, maar dat er anno 2023 ergens nog een godvergeten dorpje is dat meent dat het nog dapper stand moet houden tegen alles wat anders is in hun bekrompen en beperkte wereldbeeld en naastenliefde predikt, maar met gemak anderen uitsluit die niet aan hun standaarden voldoen, is natuurlijk van de zotte. Er niet klaar voor zijn..... flikker toch op! (pun intended)

Prioriteiten

Sinds kort hebben we een elektronisch mededelingenbord in de entree. De vaart der volkeren, u begrijpt, daar wil de woningbouwvereniging in voortgaan. Daarin wel, de boilers die sinds vrijdag niet meer automatisch opwarmen is als een volslagen verrassing bij hen aangekomen. Bij mij en, ik kan me zo voorstellen, de andere bewoners ook. Niet dat het gebeurd is, netbeheerder Stedin is twee jaar geleden al begonnen met het aankondigen dat ze gaan stoppen met het tf-signaal die de boiler doet opwarmen. 

Daar hebben de bewoners persoonlijk en ook de woningbouwvereniging bericht van gehad en via die laatste hebben we geruststellende berichten daaroverheen ontvangen dat zij ervoor zullen zorgen dat de boilers gewoon blijven functioneren zoals we gewend zijn. Je zou dus verwachten dat de woningbouwvereniging in deze niet voor één gat te vangen zou zijn, dat ze al een plan klaar zouden hebben liggen. U moogt opnieuw denken.

Onderstaande stond te lezen op het elektronische mededelingenbord. In het licht van wereldlijke problemen stelt het natuurlijk niets voor, ik héb een boiler, die nog steeds, het zij handmatig, opwarmt, een dak boven m'n hoofd, werk, eten, etc. Maar het feit dat iets waarvan al zo'n twee jaar bekend is dat het staat te gebeuren pas áls het moment daar is, of liever gezegd, al voorbij is, men pas 'druk bezig gaat zijn' met het zoeken naar een oplossing. Kortsluiting in m'n hersentjes. 

Maar gelukkig hebben we wél een elektronisch mededelingenbord waarop we het kunnen lezen en die we in de gaten moeten houden voor als er meer bekend is. 

Een échte Minkema

Jan-Simon Minkema, acteur, zanger, regisseur, (tekst)schrijver, dichter en (woon)kunstenaar, we kennen elkaar al enige jaren en hij is ooit eens te gast geweest in het radioprogramma 'Uit De Kast' van Radio Capelle waar ik destijds columnist van was. Het uur dat het programma duurde was natuurlijk veel te kort om alles wat Jan-Simon in zijn lange carrière heeft gedaan te bespreken. Ik weet nog dat de nazit heel gezellig was, er was wel een klik tussen ons en we zouden snel weer afspreken, maar dat is er steeds niet van gekomen. Zo'n coronaperiode draagt daar ook niet echt aan bij natuurlijk. 

Maar nu had hij wat van zijn prachtige handgemaakte woonkunst te koop en toen het onderstaande plantentafeltje werd aangeboden, was de beslissing snel genomen. Hij heeft het maakproces ervan toendertijd gedeeld op Facebook en ik was er eigenlijk meteen al verliefd op. Volgens mij heeft het tafeltje maar heel kort te koop gestaan en was ik de eerste die interesse toonde (anderen hebben, vermoed ik zomaar, niet eens de kans gehad). 

Ik vroeg Talitha of zij met mij op enig moment naar Jan-Simon wilde gaan om het tafeltje op te halen en het was gisteren dat we naar het Noord Hollandse Zwaag reden. Talitha komt uit die omgeving en had zelfs in Zwaag afgereden. We werden hartelijk door Jan-Simon ontvangen in zijn kleurrijke oergezellige woning waar hij zo ongelooflijk veel zelf heeft gemaakt, van mozaïek muren en vloeren tot handgeschilderde bloemen en tegeltjes. Je komt ogen tekort. Voor mij was het net of we vorige week nog in de radiostudio zaten, we pikten de draad weer op waar ie de vorige keer is blijven liggen, dat kun je zo hebben met sommige mensen. We hebben onder het genot van een kopje koffie en lekkere cake honderduit gepraat over van alles en nog wat. Wat een heerlijke gezellige middag. 

Het plantentafeltje hebben we netjes op de achterbank gelegd en met de veiligheidsgordels vastgegespt. Op onderstaande foto's kunt u zien hoeveel werk er in zit. Jan-Simon heeft alles met de hand beschilderd en elk stipje is er handmatig opgezet. Wij hebben wel meer gemeen met elkaar, maar onze voorliefde voor kleur is er in elk geval één van. En kleurrijk dat is het tafeltje zeker! Er waren verschillende opties waar ie zou kunnen komen te staan, en Talitha wilde vanzelfsprekend wel even mee naar binnen om te zien waar. Naast de servieskast staat het tafeltje het mooiste. 

Om de dag mooi af te sluiten hebben Talitha en ik lekker bij restaurant Rhodos gegeten. En met Jan-Simon afgesproken dat we elkaar snel weer gaan zien en er niet meer zo'n lange tijd overheen laten gaan. Heb ik zomaar een échte Minkema in huis!

Tegeltjeswijsheid 460

 

De buurtapp

Mensen die mij kennen weten dat ik geen 'ouwe jongens krentenbrood'-type ben, ik ben meer gereserveerd, kat uit de boom kijkerig en nogal op mezelf. Dus contact met buren beperkt zich tot goedemorgen, goedemiddag, een pakje aanpakken als ze niet thuis zijn en met sommigen een praatje als het zo uit komt, maar zeker niet bij malkander over de vloer. 

Een tijdje terug stond ik met een buurvrouw te praten bij de brievenbussen, ze is pas op een heel vervelende manier ontslagen en daar hadden we het over en natuurlijk gaat het gesprek ook altijd over de buurt en de woningbouw van wie wij de woning huren. Nog niet zo lang geleden was er door een aantal bewoners een 'klankbordgroep' opgestart die een betere communicatie wil bewerkstelligen tussen de woningbouw en de bewoners. Zij die al langer mijn blogjes lezen weten dat communicatie niet het sterkste punt is van de woningbouwvereniging. Ik roep nog maar even het lekkagedebacle van de badkamer in herinnering. Ik vertelde haar dat ik me had aangemeld om via hen geïnformeerd te worden over alles wat er speelt, ze hebben eens per maand een onderhoud met de bewonersconsulent. 

Nu is er een verslag gekomen van het eerste onderhoud en ik had alweer pret, want de bewonersconsulent wist geen antwoord op hoe het qua prijsplafond zit met onze blokverwarming, ze weet vagelijk iets over onderhoud aan de pergola's op de lanai, maar niet precies wanneer, wat en hoe. Een lid van de klankbordgroep heeft haar een brief van de wethouder overhandigd waarin staat dat het onderhoud van de vijvers voor de woningbouw is, niet van de gemeente, blijkbaar is dat nieuws voor haar. De app van de zonnepanelen doet het niet meer (de zonnepanelen zelf wel). Daar zijn we zelf achter gekomen, de bewonersconsulent gaat navragen waarom de bewoners daar niets over hebben gehoord. Kortom, die klankbordgroep is duidelijk gewenst en ook nodig.

De buurvrouw met wie ik in gesprek was kende de klankbordgroep en had zich al aangemeld en ze vertelde me dat er ook een buurtapp is. Ze zag aan mijn gezicht dat ik daar niet heel erg warm voor liep, maar ze legde uit dat het wel handig is voor bepaalde dingen. Er was bijvoorbeeld een pakje bezorgd bij iemand maar de bezorger had verzuimd om aan te geven wáár het pakje was bezorgd, dat was via de app in no time achterhaald. "En", zo zei ze erbij "je hoeft helemaal niks te posten, hoor, je kunt ook alleen lezen". Ze raadde me wel aan om de app op stil te zetten.

Ik ging overstag en wat ik al verwachtte, een hoop geneuzel, maar gisteren ervoer ik toch de meerwaarde van de buurtapp. 's Morgens merkte ik dat het water niet warm maar lauwig was. Iets met de boiler? Maar in de buurtapp kwamen al meldingen van buren die het ook hadden. Dan ben ik al gerustgesteld, dan ligt het niet aan mijn boiler. Het bleek dat het TF-signaal was uitgevallen (het automatisch opwarmen). En voor zolang het duurt kun je dat natuurlijk ook handmatig doen. Maar de buurtapp heeft zijn nut dus bewezen. 

Dionne Warwick: The Warner Bros. Recordings

Voor mij is Dionne Warwick altijd meer een bijzangeres geweest, waarvan ik met name haar jaren zestig repertoire leuk vind. Dat bestaat uit nummers geschreven door Burt Bacharach en Hal David. Tijdloze klassiekers als o.m. 'Anyone Who Had A Heart', 'Walk On By' en 'Don't Make Me Over'. In 1980 had ze ineens een wereldhit met 'I'll Never Love This Way Again' en brak er een tweede succesvolle periode voor haar aan waarin ze met gerenommeerde tekstschrijvers en componisten een hele rij albums maakte bij Arista Records.

Van die periode is een tijdje geleden een boxje uitgekomen met twaalf cd's en allerlei bonustracks die heb ik aangeschaft en nu is er van die niet zo succesvolle periode tussen 1972 en 1977 ook een boxje verschenen met de albums en losse nummers opgenomen in die periode. Toen Dionne naar Warner Bros. ging nam ze in eerste instantie Burt en Hal mee. Op het eerste album uit 1972 simpelweg 'Dionne' getiteld zijn zeven van de tien nummers dan ook van hun hand en bovendien produceerden ze het album (Grappig is dat het eerste album voor Arista in 1979 ook de titel 'Dionne' heeft meegekregen). Onenigheid tussen Burt en Hal zorgde ervoor dat Dionne het ineens zonder hen moest doen. Vanwege hun contract bij Warner waren ze nog wel verplicht om voor en met haar een album te maken, rechtszaken volgden, maar nee, een samenwerking zat er niet meer in. 

De daarop volgende jaren was Dionne zoekende, zoals in het uitgebreide begeleidende boekje staat te lezen. Niet de minsten boden hun diensten aan, Holland/Dozier/Holland, Ashford & Simpson, om maar wat mensen te noemen, maar het echte grote succes bleef uit. Een lichtpuntje was in 1974 haar samenwerking met de Detroit Spinners, hun single 'Then Came You' werd een grote hit, nummer één zelfs, en een plan om een gezamenlijk album te maken werd gesmeed maar nooit gerealiseerd. Maar zoals eerder vermeld is het allemaal goed gekomen met Dionne.

Ik heb dit boxje ook gekocht, en zo is ze van een bijzangeres ineens een zangeres geworden waarvan ik best veel heb nu. Maar echt beklijven doet ze me niet, het is me iets te veilig en te vlakjes allemaal, lift muziek, prettig in het gehoor, maar meer ook niet. Toen ze vorig jaar optrad in de Doelen in Rotterdam gingen vrienden erheen, maar ik hoefde niet zo nodig. Het was een leuk concert, zo hoorde ik later. Dionne was eerder gevallen maar kwam toch, destijds 81 jaar, met pantoffeltjes aan optreden. Dat separeert natuurlijk wel de écht grote artiesten van de huppeltutjes. 

Start voting now

Nou ja, gisteren dan. Gisteren mochten we stemmen voor de Provinciale Staten en meteen ook maar voor het waterschap. Dat is verstandig om te combineren, want alleen stemmen voor het waterschap leeft niet zo heel erg onder de bevolking. Provinciale Staten veel meer, zeker omdat tout politiek Den Haag in de weken voorafgaand aan deze dag het er maar druk mee had. Indirect is het ook een stem voor de Eerste Kamer, dus zagen we met name Carloline (Kèro'lai'n) van der Plas in ongeveer elk programma wat ons land rijk is. Maar ook andere politici lieten zich niet onbetuigd. Met als afschrikwekkend dieptepunt premier Mark Rutte in het proletenprogramma 'Voetbal Inside' waar de lachzakbejaarden met hem in gesprek gingen. Nee, ik heb het niet gezien, mijn tv zendt dat programma niet uit, maar ik zag een foto voorbij komen waarop één van de oudjes een helm met een piemel erop op z'n hoofd had, nou ja, dat niveau dus. Zit je dan als premier.

Verder heb ik de debatten van de lijsttrekkers uit de Tweede Kamer ook niet gezien, het is altijd veel door elkaar heen geschreeuw en ik had mijn keuze al gemaakt door gewoon te lezen waar partijen in mijn provincie voor staan en om het te staven of ik de juiste keuze had gemaakt heb ik nog even de kieswijzer gedaan en jawel, de partij die mijn voorkeur had, kwam daar ook uit. Daar hoef ik geen narcistische nazi, boerenoma of een Indo-Limbo met een identiteitscrisis voor te horen. 

Stemmen ga ik altijd, ik zal nog maar weer eens even de oude kool stoven: zolang er mensen zijn die vastzitten in landen waar een regime is die geen tegenspraak duldt of die strijden voor een democratie met vrije verkiezingen maar daarom worden vervolgd, gemarteld of vermoord, kan ik het voor mezelf niet verantwoorden om niet te gaan stemmen. Ik was om half één vrij en heb gestemd in een stemlokaal waar ik langskwam op weg naar huis. 

Wat er uit is gekomen zullen we vandaag horen, en het zal nog lang onrustig zijn in het land in het algemeen en op de socials in het bijzonder. Veelal ook door mensen die niet hebben gestemd, maar wel 'Je MaG iN dIt LaNd NiKs MeEr ZeGgEn' voor in de mond hebben liggen. Er zijn veel chronisch boze mensen die maar één ding zijn: TeGeN!! Tegen wat? AlLeS!! 

Ach zo....

 

Herinnert U zich deze nog? #214

 TREA DOBBS

'WAS JIJ MAAR IN LUTJEBROEK GEBLEVEN'

1968

Tipparade

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Net zoals iedereen dat wel eens heeft, had ik van de week een Trea Dobbs moment. Eens even door haar oeuvre gaan. Trea genoot voornamelijk bekendheid in de jaren zestig. Eerst nog onder haar eigen naam Trea van der Schoot. Ze deed aan vele talentenjachten mee en in 1963 won ze het destijds populaire 'Cabaret Der Onbekenden', waar vele zangers en zangeressen hun eerste schreden zette in die jaren. Ze mocht een plaatje maken, maar dat deed niet veel. Haar derde single 'Parel Van De Zuidzee' werd wel een hit. De in die tijd zeer bekende Caterina Valente maakte kennis met Trea en zo begon ze ook in het Duits platen te maken. Op aanraden van Caterina nam ze de artiestennaam Dobbs aan, naar een clown uit een oud circus-geslacht. 

De populariteit van Trea bleef stijgen, singles in Nederlands, Duits en Engels werden hits. In 1964 zat ze in de Nederlandse ploeg voor het Knokke festival en won. In 1965 deed ze samen met Ronnie Tober, Conny Vandenbos, Shirley Zwerus en Gert Timmerman met elk drie liedjes mee aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival. Van elke artiest werd één nummer als winnaar uitgekozen en daarmee bonden ze de strijd aan. Conny won en ging naar Napels met ''T Is Genoeg', Trea eindigde als derde maar had wel de grootste hit met haar 'Ploem Ploem Jenka'.

1965 was helemaal haar jaar, er kwam een lp uit, een tv show 'Licht Op Trea' en samen met Rob de Nijs, Marijke Merckens en Ria Valk maakte ze in totaal tien tv-shows 'TV Magazine'. Zoals alle tienersterren uit die tijd, nationaal en internationaal, was de concurrentie van de opkomende beatmuziek te groot. Tijdens een optreden met de Sleeswijk Revue stortte Trea in. "Mijn carrière is niet als een nachtkaarsje uit gegaan, het was in één keer afgelopen" zou ze er later over zeggen. 

Begin jaren tachtig maakte ze een comeback waarbij de single ''N Kus Van U Meneer' een hit werd en met name in de gayscene een evergreen is geworden. Het liedje 'Was Jij Maar In Lutjebroek Gebleven' is een Nederlandse vertaling van 'Wärst Du Doch In Düsseldorf Geblieben' en in oorsprong uitgebracht als b-kant van de single 'Viva El Amor' in 1968, maar werd al gauw de hit. Ik heb dat altijd een heel leuk liedje gevonden. Enkele jaren geleden is er in het Noord Hollandse Lutjebroek een actie gestart om dit liedje in de Top 2000 te krijgen, echter zonder succes.

Ik heb Trea ooit es zien optreden toen ik nog lid was van een songfestivalfanclub. Samen met haar voormalige concurrent uit 1965, Ronnie Tober, verzorgde ze de muzikale omlijsting van de middag, en ik weet nog dat het erg leuk was. Trea is nu 75 jaar en zingt niet meer, door het vele roken is haar stem zo aangetast dat ze niet meer kan neerzetten wat ze gewend is van zichzelf. Ze schrijft teksten en coacht beginnende artiesten. 

The Fabelmans

Weken geleden hadden Rick, Chris en ik afgesproken dat het weer eens tijd was om elkaar te zien en een filmpje te pakken. Gisteren was het zover, we zijn naar de film 'The Fabelmans' geweest. Bij het lezen van dit blogje zult u onderhand weten of deze film een Oscar heeft gewonnen voor beste film, of in één van de andere categorieën waarin ie is genomineerd. Van mij, nee van ons, zou het zomaar mogen. Wat een prachtige film.

Het gaat over de jeugdjaren (van z'n 7e tot z'n 18e) van Steven Spielberg. Hij heeft de film zelf geregisseerd en het is een coming of age verhaal van de jonge Steven, in de film Sammy Fabelman genoemd, en hoe zijn interesse in het maken van films ontstaan is tegen de achtergrond van de jaren vijftig en zestig in verschillende gedeeltes van Amerika, omdat vader Fabelman voor zijn werk regelmatig moest verhuizen. Het is een vrij accurate weergave van wat werkelijk heeft plaatsgevonden, al heeft Steven toegegeven dat de 8mm films die de jonge Sammy in de film maakt, welleswaar één op één de originele van hem zijn (daar hechtte hij grote waarde aan), maar dat hij wel hier en daar betere camerahoeken heeft gebruikt dan hij als tiener heeft gedaan. Je bent natuurlijk filmmaker of niet. 

Zelf was ik blij dat er eindelijk weer eens een film is in een normaal tempo waarin de tijd wordt genomen om een verhaal te vertellen en dat er buitengewoon goed wordt geacteerd. Michelle Williams is niet voor niets genomineerd voor een Oscar voor de rol van moeder Mitzi Fabelman. Ik blijk al aardig wat films van haar gezien te hebben, maar herkende haar niet meteen. Dat geeft al aan dat ze het acteervak goed verstaat. Ze speelt in deze film echt waanzinnig goed de liefhebbende moeder en vrouw die toch niet helemaal gelukkig is. Van de jonge Canadese acteur Gabriel LaBelle die de rol van Sammy speelt gaan we ongetwijfeld nog veel horen, wat een talent. Hij heeft al wat gedaan, maar dit is zijn eerste grote rol. Het is in z'n geheel echt een goed gemaakte en gecaste film. Noemenswaardig is wel nog even de rol te noemen van uncle Boris, gespeeld door de 88 jarige veteraan acteur Judd Hirsch (bekend van o.m. de tv-serie 'Taxi') Ook hij is genomineerd voor een Oscar voor deze rol. 

Ik kan u deze film ten zeerste aanraden om te gaan kijken. Wij zijn na de film nog even een hapje wezen eten om over de film na te praten en verder even fijn bij te kletsen. 

Michelle Williams als Mitzi Fabelman.

Gabriel LaBelle als Sammy Fabelman. 

Judd Hirsch als uncle Boris. 

De cast met Steven Spielberg.

100 Jaar Zuiderpark

Gisteren was het Zuiderpark in Den Haag in het nieuws. Chronisch boze en ontevreden mensen vonden elkaar in hun onmetelijke weerzin tegen alles. Dat types als Thierry Baudet, Geert Wilders, Wybren van Haga en Arnold Karskens er podium kregen geeft al aan in welke donkerbruine sfeer het hele gebeuren zich voltrok.

'Mijn Zuiderpark', vanaf mijn geboorte er bijna dertig jaar zowat naast gewoond. Vijf minuten lopen en ik was in het mooie park. Het Zuiderpark heeft als een rode draad door mijn jonge leven gelopen. De speeltuin, het openlucht zwembad, eendjes voeren, schooltuintje, bladeren zoeken in de herfst, in de winter met sneeuw van de heuvels afglijden met de slee, en ook met school vaak geweest. Dit jaar bestaat het precies honderd jaar, en het had zo mooi geweest als het park op een leuke manier in het nieuws was gekomen in plaats van die hele charade gisteren. 

Want het Zuiderpark heeft een rijke geschiedenis, denk enkel maar aan het popfestival Parkpop wat er vanaf 1981 t/m 2019 werd gehouden. Of de antikernwapendemonstratie op 29 oktober 1983. Als u het boek 'Sonny Boy' van Annejet van der Zijl heeft gelezen, de biografie van Waldemar Nods en Rika van der Lans, heeft u in het boek de foto's gezien waarop Waldemar te zien is zwemmend in het openlucht zwembad van het park. Zo heeft er in die honderd jaar nog veel meer plaatsgevonden in het Zuiderpark. 

In 1908 presenteert architect H.P. Berlage aan de gemeente zijn uitbreidingsplan voor Den Haag. Hij tekende een groot park in het landelijke gebied ten zuidwesten van de stad, buiten de toenmalige stadsgrens en vlak bij de al geplande nieuwe wijken, waar mijn vader in 1953 kwam te wonen. 13 jaar later, in 1921 presenteren Pieter Westbroek, directeur van de Dienst der Gemeenteplantsoenen en tuinarchitect Dirk Tersteeg een nieuw ontwerp voor dit park. Na wat kleine aanpassingen keurt de Haagse gemeenteraad op 5 maart 1923 het definitieve ontwerp goed.

De naam Zuiderpark valt op 24 januari 1910 voor het eerst in een raadsvergadering. Raadslid Mouton spreekt over het park in het zuiden, waarop raadslid Ter Laan het woord ‘Zuiderpark’ laat vallen. Vanaf dat moment komt de naam Zuiderpark in alle correspondentie en notulen voor. Het Zuiderpark is het eerste echte volkspark van Nederland. De aanleg ervan was vooral een werkverschaffingsproject voor Haagse werklozen. Het ontwerp bevat uitgestrekte speelweiden, schaduwrijke boomgroepen en heeft plaats voor kinderspeelplaatsen, vijvers, volks- en kindertuinen, een botanische tuin en gebouwen waar je kunt schuilen bij slecht weer. Het sportveldencomplex en het openluchtbad worden als eerste aangelegd. Het duurt tot 1936 om alles aan te leggen en te beplanten. Het Zuiderpark ligt op laaggelegen, natte poldergrond. Die moest worden opgehoogd en daarvoor is afval van de vuilverbranding, de elektriciteitscentrale en ook huisvuil gebruikt.

Sinds 2011 kreeg het Zuiderpark de status van beschermd stadsgezicht. Het is 108 hectare groot. 

De aanleg van het Zuiderpark was een werkverschaffingsproject. Hier één van de heuvels.

Het, inmiddels niet meer bestaande, openluchtzwembad. 

In Memoriam: Robert Blake

Soms gaat er een bekend iemand dood, waarvan ik dacht dat ie allang was overleden. In dit geval de acteur Robert Blake, die ik voornamelijk ken uit de razend populaire tv-serie 'Baretta' uit de tweede helft van de jaren zeventig, waarin Robert detective Tony Baretta speelt. Ik kan me de verhaallijnen niet meer herinneren, wel dat hij een kaketoe, Fred, had, en dat hij in die tijd bijdroeg aan een modegril, het 'Baretta T-shirt.' 

Robert heeft geen gelukkige jeugd, er is veel geweld en mishandeling thuis. Zijn ouders laten hun drie kinderen optreden als de Three Little Hillbillies. Later verhuizen ze naar Los Angeles waar de kinderen als figuranten in films gaan werken. Hij wordt vast castlid van 'Our Gang', in Nederland bekend onder de naam 'De Boefjes', waarin hij vanaf 1939 t/m 1944 de rol van Mickey speelt. Daarna speelt hij drie jaar lang de rol van Little Beaver in de film serie 'Red Ryder'. Tot halverwege de jaren tachtig is hij in een hele rij films en series te zien. In de jaren negentig nog drie keer. Zijn laatste filmrol was in 1997 als Mystery Man in 'Lost Highway'.

Toen hij kindster af was (hij is op z'n 14e van huis weggelopen), brak er een periode van depressies en verslavingen aan, maar bouwde hij toch een carrière als volwassen acteur op. Robert is drie keer getrouwd geweest, met Sondra Kerr van 1961 tot 1983. Bonny Lee Bakley huwde hij in 2000 (het was haar tiende (!) huwelijk) zij werd doodgeschoten in zijn auto in 2001. Van 2017 tot 2019 was hij gehuwd met Pamela Hudak. Hij heeft drie kinderen, een zoon en een dochter van Sondra en een dochter van Bonny Lee. Robert werd beschuldigd van de moord op Bonny Lee, maar hij werd in een breed uitgemeten proces vrij gesproken. De moord is onopgelost gebleven. Robert is op 9 maart 2023 overleden aan een hartziekte, hij is 89 jaar geworden. 

Robert als Mickey in 'Our Gang'.

Robert als Baretta. 

Toen was geluk... #133

Al jaren vier ik mijn verjaardag niet meer, de drukte die dat met zich meebrengt is, zoals u weet, niet mijn kopje thee. Maar ik doe er verder niet spastisch over, zoals sommigen die als door een wesp gestoken reageren op een welgemeende felicitatie of ontstemd raken van een gestuurde felicitatiekaart. Die mensen bestaan en hebben vaak wat moeite met het ouder worden an sich. Mij kunt u gewoon feliciteren als u dat wilt of het niet doen, het is mij egaal. Ik behoor nu ook weer niet tot de mensen aan de andere kant van het verjaarspectrum die op de diverse socials zichzelf feliciteren of anderzijds laten weten dat ze jarig zijn. Dat kinderen dat doen begrijp ik, maar volwassenen. Serieus?

Als kind keek ook ik natuurlijk uit naar mijn verjaardag, daar hoorde bepaalde rituelen bij die de feestvreugde verhoogden. Allereerst bakte mijn vader vanzelfsprekend tulband en cakejes de avond van te voren. 's Morgens bij het ontbijt de cadeautjes, in die tijd aten gezinnen nog met elkaar aan tafel ook doordeweeks. Het trakteren op school was ook een hele ceremonie. Het was toen nog niet zo dat (luizen)moeders malkander de loef af wilde steken met de traktaties van hun kind. En in mijn tijd was er ook geen protocol over wel of geen snoep. De ceremonie was meer dat we van te voren gingen besluiten wat het zou gaan worden. Ik kan me de eigen gebakken cakejes van mijn vader nog herinneren en mini Marsjes en Milky Waytjes toen die nét op de markt waren. De docent kreeg steevast een chocoladereep. Dat was een stilzwijgende standaard. 

Het werd gevierd met familie en vrienden. Een kinderverjaardag met kinderen kan ik me maar heel sporadisch herinneren, één of twee keer. Ik was als kind al niet zo goed met kinderen. Altijd een soort Sheldon Cooper achtige volwassene in een kinderlichaampje geweest denk ik. Wat wel tot de verjaardagetiquette behoorde was dat ik mocht kiezen wat ik wilde eten. Dat was elk jaar hetzelfde: spinazie met aardappeltjes en een biefstukje met als toetje vlaflip. Niks buitenissigs, ik was, en ben nog steeds, heel gelukkig met kleine dingen. Die doen 't 'm zongen Saskia en Serge al. 

Tegeltjeswijsheid 459