2022

Weer een jaar voorbij, het gaat steeds sneller voor mijn gevoel. Volgens mij begonnen we dit jaar met een lockdown. Omdat het voor mij wel oké was weet ik het niet zeker meer. Er zijn mensen ter extreem rechter zijde van het spectrum die het allemaal heel precies in kaart hebben gebracht en het ook steeds weer in herinnering roepen met de hashtag #opdatwenietvergeten. Daar waar de normale mens gewoon weer is doorgegaan blijven zij er met graagte in hangen en bedienen zo hun idolate achterban die vooral chronisch boos en verongelijkt is en tegen. Waar tegen? Tegen alles eigenlijk. Het lijkt me vrij vermoeiend en ook niet heel gezond. Ze vinden van zichzelf dat ze niet deugen en zijn daar zicht- en hoorbaar uitermate trots op. De vertokkierisering van de maatschappij is ook in 2022 gestaag doorgegaan. 

Voor mij was 2022 over het algemeen een prima jaar. Ik leef niet groots en meeslepend, maar klein en ingetogen en dat past me prima. Ik ben het jaar begonnen in een nieuwe baan waar ik op dag twee al dacht: dit is geen goede stap geweest. Maar u kent me, ik heb toch geprobeerd door te zetten, maar het was gewoon een verkeerde keuze. Dat kan gebeuren. Ik hoef niet zo heel lang meer, maar om die laatste paar jaar nou met lood in m'n schoenen naar m'n werk te gaan, daar is het net weer iets te lang voor. Dus in goed overleg is besloten het contract, na vijf maanden, niet te verlengen. 

Gelukkig heb ik heel snel ander werk gevonden wat ik nu sinds juli doe en naar tevredenheid zowel van mij als de werkgever. Onlangs is mijn contract met in ieder geval een jaar verlengd. En over een jaar, dan zien we wel weer. U weet, ik kijk nooit verder dan één week vooruit. Ten eerste is de wereld momenteel nou niet in de meest stabiele staat en ten tweede ben ik op mijn leeftijd een mens van een dag. 

Natuurlijk in dit jaar weer heel fijne en leuke momenten gehad met lieve vrienden. Dagjes of weekendjes weg. Heerlijke etentjes buitenshuis of bij elkaar thuis. Museum- en bioscoopbezoek. Ik kan daar intens van genieten. Ook heb ik weer een groot aantal mensen ontmoet die ik lange tijd niet heb kunnen zien vanwege de beperkende maatregelen i.v.m. de pandemie. Mooi en dierbaar om op terug te kijken. Maar tevens ook van een aantal mensen afscheid moeten nemen. Er komt een moment in je leven dat je meer naar uitvaarten gaat en condoleancekaarten verstuurt dan dat je bruiloften bezoekt en gelukwensen zendt aan het jonge stel. De cirkel van het leven, precies wat u zegt. 

Ondanks veel gemopper over van alles en nog wat, veel mensen voelen zich steevast tekort gedaan en denken, vaak ten onrechte, dat de ander 'altijd alles voor elkaar krijgt', ben ik nog steeds van mening dat je verantwoordelijk bent voor je eigen welzijn. Daarmee bedoel ik dat je kunt kiezen hoe je op situaties, ook, of misschien wel juist, die waar je zelf niet de hand in hebt, reageert. Zelf probeer ik het altijd om te buigen naar iets positiefs. Dat moet in je aard liggen, zulks is niet iedereen gegeven, maar het bekende gezegde 'Klagers hebben geen nood' vind ik vaak heel erg van toepassing. Zijn het wellicht precies die mensen die moord en brand schreeuwen over de energieprijzen, dat alles duurder wordt en die de huidige regering en hun beslissingen verrot schelden die vanavond voor ik weet niet hoeveel geld de lucht in gaan schieten, nog steeds roken en vinden dat ze vaak en ver op vakantie moeten? 

Nou ja, hoe het ook zij, ik blijf overal met humor naar kijken en het zilveren lijntje in dingen zien, zoals ik al zei op een kleine ingetogen manier. Ik voel me een bevoorrecht mens in een wereld die voor een groot gedeelte in brand staat. 

Connectie

In de jaren dat ik blogjes schrijf heb ik u meermaals deelgenoot gemaakt van mijn vriendschap met Robert. Hieronder zal ik de blog, de enige ooit in het Engels, van 10 jaar geleden plaatsen, waarin ik kond doe van hoe het zo allemaal begonnen is. Ik ben inderdaad in 2013 naar Toronto geweest, waar ik ook over geblogd heb. Nu even snel met grote stappen door de tijd heen: Gaetano woont en werkt nog steeds in Toronto en is al jaren gelukkig met zijn Gerry. Robert woont en werkt sinds najaar 2017 in Groot Brittannië in Manchester. De laatste keer dat wij elkaar gezien hebben was in zomer 2017, net na het overlijden van mijn moeder nodigde hij me uit om naar Parijs te komen waar hij met zijn man ook was, dat was net voor hun verhuizing naar Manchester. 

Robert en ik zien en horen elkaar niet met regelmaat maar er is een soort totaal niet te verklaren connectie. Zo zijn er in de 25 jaar dat wij elkaar nu kennen telkens weer momenten geweest dat we precies op het juiste moment in de lucht kwamen. Dat lange weekend Parijs, bijvoorbeeld, gaf mij de gelegenheid om naar het Île de la Cité te gaan, naar De Boom, waar ik jaren ervoor met mijn moeder was geweest. U kunt over het hoe en waarom desgewenst hier lezen. In april 2020 zou Robert naar Nederland komen, maar u weet, covid en lockdowns. 

Een paar maanden geleden kreeg ik een sterk gevoel dat er wat zaken speelden in zijn leven en dat gevoel bleek juist te zijn, evenals over wat er aan de hand was. Het werd nu ook dringend tijd om elkaar weer eens in real life te gaan zien. Ik vermoedde zomaar dat dat niet lang op zich zou laten wachten. En jawel hoor, gisteren berichtte Robert me of ik vanavond tijd had voor een drankje en een hapje, en, ik lees tussen de regels door, er moet weer eens even goed bijgepraat worden. Die niet in woorden te vangen connectie tussen ons brengt ons steeds op cruciale momenten in één van onze levens bij elkaar om het allemaal eens even tegen het licht te houden of om gewoon precies op het juiste moment het enig juiste te doen. Zo kan ik me de twijfel herinneren over Roberts grote stap van Toronto naar Manchester. Gezeten aan een dinertafel ergens in een Rotterdams restaurant vertelde hij in een lange monoloog over alle ins en outs, voors en tegens. Toen hij klaar was keek ik hem aan en zei: 'We weten alle twee dat je het gewoon gaat doen'. Ik denk dat wij ver genoeg van elkaar afstaan (we zien elkaar soms letterlijk jaren niet) en tegelijkertijd toch die raadselachtige connectie hebben om in dit leven dit voor elkaar te kunnen betekenen. U weet dat ik er zeer van overtuigd ben dat je nooit zonder reden mensen ontmoet in je leven.

Dus vanavond gaan Robert en ik elkaar zien en wat zullen we veel te bepraten hebben. Hij is ook de enige mens op de wereld die dit één avond van te voren op me kan droppen. U weet, ik ben normaliter van de geplande spontaniteit, een mens die rustig wandelend door het leven gaat en hij is daar precies het tegenovergestelde van, maar van hem kan ik het hebben. Al 25 jaar.

Nou, u heeft heel wat te lezen vandaag:

maandag 21 mei 2012

The days of the purple shirt

This blog will be in English in honour of my friends Robert and Gaetano, so they are able to see what is written about them. And as to be expected by reading his name, Gaetano is Italian, but that language is a bridge too far for me.

It all began at September the 27th in 1997, I was out on the town in The Hague and just as we were on our way to another club, cause this one was closing, an Italian-accented voice asked to no one in particular: "Where is the Strass-bar". "You can walk with us" I replied, since we were planning on going there as well.
Along with him were a dutch girl Hikke and another guy from Canada, Robert.

Inside the Strass bar I asked Robert why he was here and he told me he was at the Erasmus University in Rotterdam and that he was there for quite some time already and had to stay for at least 6 months more. Then I asked him the priceless question: "Are you a student?" Which makes him laugh, because little did I know that in front of me stood Professor Dr. Robert, MD, FRCPC, Phd.
We had a wonderful evening and travelled home together to Rotterdam by nighttrain, because both Robert and Gaetano lived there as well.

That evening was the beginning of a friendship which transcend our different backgrounds (Canadian, Italian and Dutch) and nevertheless our different places in life. A Doctor at his level is quite something different than selling books, but the remarkable thing about both Robert and Gaetano is that this has never been and never will be an issue. Robert once told me that he likes the fact that I only know him as Robbie and not as doctor with the white coat on, that it is fun to talk about other things with me than his work which he is very dedicated to, let there be no mistake about that.

To illustrate his oppinion about that this is what happend on a convention somewhere in Europe (Switserland I believe), where my name popped up in a conversation, so his colleague asked what profession I was in and when he told her she replied: "How can you be acquintance with someone like that?" That was the point where Robert started one of his (in)famous lectures to her....

All the time he was here we did wonderful things like going out, have dinners, had good meaningful conversations about life and for me he showed me the importance of enjoy life to the fulllest. I think with much love and joy about those days, which I prefer to call "The days of the purple shirt" refering to a wonderful picture taken of Robert at my place wearing a purple shirt. Also Robert had to overcome some things during the time he lived here and for me the purple shirt is like a symbol for the changes for both him and me.

But professor or not, he had to be out of his appartment two weeks before his actual flight to Toronto, so he stayed two weeks in my tiny little guestroom with all he collected in his one and a half year stay which, on the last day before he went back for good, was spread around my livingroom with him walking distraughtly around it shouting: "How can I take all this with me?"

All those years we kept contact and whenever he was in the Netherlands for work he always finds time to have dinner with me and catch up, that's where I got to know his partner for 12 years now, Nick, who came along one time.

Gaetano on the other hand stayed a bit longer and it was on December 6th 2001 when I was invited to his public defense of his thesis at the Erasmus University, and the party afterwards which was quite an experience with para nymphs and all. Priceless to see was the face of his brother Fabrizio who was one of the para nymphs. Gaetano frightend him by saying that him could be asked questions as well. In the limited time where Gaetano had to answer the questions, he stretched time by repeating the question before answering. Wonderful. At the lovely dinnerparty afterwards I met his sweet mother as well.

And now 15 years after our first meeting Robert is still travelling the world for his work but has his base in Toronto and after working in different places in different countries Gaetano is working there as well, together with Robert. How wonderful is that?!

Last Friday Robert called me and I learned three things from that phonecall:

• When I heard his cheerful voice it's like it's 1998 again
• We have that remarkable thing that we pick things up where we left off the last time no matter how long ago it was.
• Talking English on the phone is so much harder compare to talking it with a real life person in front of you. 

And suddenly there was the proposal on which he said: "I won't take no for an answer, I'm putting my foot down" This is the Robert I know usually beginning these kind of things with: "OK, this is the deal..."
He invites me to come over to Toronto in May next year, we talked about it a lot in the past, but Robert says we now have to put action to word, and I am very, very pleased and happy about it, can you imagine little ol' me going intercontinental?!
Robert, Gaetano and me back together again, it's equal to a reunion of the Supremes!

Robert, Gaetano and me at Bazar Rotterdam in 1999

The famous purple shirt

Invitation from Gaetano

In Memoriam: John Leddy

John Leddy is geboren in Den Haag en heeft zijn jeugd in Rijswijk doorgebracht. In eerste instantie werkte hij als boekhouder. In 1956 studeerde John af aan de Amsterdamse Toneelschool. 

Gedurende zijn carrière die begon in 1960 was John verbonden aan verschillende theatergezelschappen. Hij heeft tevens geacteerd in een hele lange lijst van televisieseries en -films, waaronder zeer succesvolle als o.m. 'De Glazen Stad', 'De Kleine Waarheid', 'Marijntje Gijzen' en 'Sil De Strandjutter'. Maar John zal altijd herinnerd blijven worden als Koos Dobbelsteen, de rol die hij speelde in de uiterst populaire en langlopende serie (1981-1993) 'Zeg 'Ns Aaa'. 

Ik kende hem natuurlijk niet, maar volgens mij was John een heel aimabele man. Hij is getrouwd geweest met Heleen van Meurs met wie hij twee kinderen kreeg. Sinds 1969 was hij gehuwd met Jannig Greijdanus, samen kregen ze drie kinderen. Op eerste kerstdag is John overleden na een kort ziekbed op 92 jarige leeftijd. 

In 2018 werd John bevorderd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. 

Tegeltjeswijsheid 451

 

Hotel New York

Vorig jaar hadden Talitha en ik besloten om met kerst bij Hotel New York te gaan dineren. Maar u weet het vast nog wel, toen werd er kort voor kerst een lockdown afgekondigd en kon het niet doorgaan. Voor Hotel New York erger dan voor ons, wij maken er dan toch wel wat van, dat kunnen wij.

Dit jaar in de herkansing en vrienden Rick en Chris haakten aan. Al ergens in oktober toen Rick bij mij kwam eten besloten we om het maar meteen te reserveren. Keurig een bevestiging ontvangen en klaar. Maar toch toen het zo december werd voelde ik wat onrust. Ik had namelijk nog wel een herinnering aan de bevestiging verwacht, of een vooruitbetaling, wat vorig jaar expliciet werd vermeld. Maar niets van dit alles. Als u mijn blogje van gisteren heeft gelezen, zult u begrijpen dat ik het vorige week niet langer uithield en even contact heb gezocht met Hotel New York. Ik zag ons al, als Maria en Jozef voor ons, bij de deur staan en dat ons medegedeeld zou worden dat er geen plaats was voor ons in de herberg. Maar de reservering stond en één dag voor het daadwerkelijke diner kreeg ik alsnog een herinnering eraan.

We hadden bij Rick en Chris afgesproken om een wijntje te drinken en even wat bij te kletsen. We hadden allemaal wel wat leuks te melden, dus de stemming zat er meteen goed in. Rick had geregeld dat we met de watertaxi naar Hotel New York zouden gaan. Heel sfeervol zo met Kerst. Aangekomen bij het hotel kwamen we in een sfeervol ingerichte ruimte waar live muziek te horen was. We kregen een uitstekende plaats aangewezen, net even iets hoger dan de rest zodat we een mooi overzicht hadden. Een uiterst vriendelijk meisje serveerde ons het zes gangen menu van heerlijke kleine maar verfijnde gerechten. 

We hebben genoten van het diner, de wijn en elkaar. Heel fijn zo ontspannen kerst te vieren met lieve vrienden.

Sokken, kinderschoenen en geldlades

Zelf vind ik dat ik vrij ongecompliceerd in het leven sta, ik neem de dingen zoals ze komen, acteer erop daar waar nodig en weet overal wel een positieve draai aan te geven. Zolang ik tussen mijn werk en sociale activiteiten bewust rustmomenten inbouw die min of meer 'heilig' zijn, zodat alle prikkels verwerkt worden en ik me weer kan opladen gaat het me goed. Ik wantrouw mensen die van de ene activiteit naar de andere rennen, belevenis op belevenis willen ervaren en zo ongeveer een permanent ingepakte koffer hebben klaarstaan om nog niet terug van vakantie de volgende alweer in de planning hebben. Hoezo kun je niet senang zijn met jezelf en waarvoor ben je op de vlucht?

Aan de andere kant is een lichte vorm van OCD mij niet vreemd. U heeft het vast ook wel eens meegemaakt dat u de was uit de machine haalt, die gaat ophangen en er blijkt een sok te missen. Een normaal mens denkt dan (misschien na even zoeken): nah, die sok kom ik wel weer eens tegen. Ik daarentegen rust niet eerder eer die sok terecht is. Gisteren was het weer zover. Er miste een sok. Ik heb dan een heel protocol aan zoekplaatsen. Nog in de wasmand, nog in de machine, tijdens het ophangen uit de mand gevallen en ergens op de grond, in een kussensloop of dekbedovertrek. Maar gisteren bleef ie zoek. Na nogmaals alle zoekplaatsen nagegaan te zijn kan ik niet rusten voordat die sok terecht is en uiteindelijk heb ik 'm gevonden in een mouw van een trui. 

Ik begrijp als u zult zeggen: 'waar maak je je druk om?', maar zo rol ik nu eenmaal. Op mijn werk heb ik ook altijd OCD-achtige dwang dat bepaalde dingen in orde moeten zijn. Structuur en onder controle. Ter mijn verdediging, ik heb natuurlijk 35 jaar lang boeken gerubriceerd en op lexicografische volgorde weggezet, dat doet iets met een mens. Bij de banen erna heb ik ook steeds iets gehad wat in orde moest zijn wilde ik me senang voelen. Bij mijn tijdelijke werk bij lunchroom Cappuzzino was dat het kleine keukentje waar ik op een bepaalde manier alles wilde hebben staan en vooral ook de afwasmachine die ik op maar één wijze ingericht wilde hebben. Ja, ik deed het inderdaad opnieuw als iemand anders er spullen had ingezet. 

Bij Scapino deed ik het kinderschoenenvak en dat had wel iets weg van het werken in de boekhandel. Op maat, op volgorde van soort middels nummers en ook de overvoorraad diende zo te worden weggezet. Omdat klanten soms als een ordeloze troep losgeslagen buffels de winkel bestormen kon er soms wel eens een schoentje zoek zijn. Dat stond dan voor mij gelijk aan het hele sokverhaal. Dat schoentje móest en zóu boven water komen. Mensen hebben vaak de kracht niet meer om een gepakt schoentje weer terug te zetten waar ze het vandaan hebben gehaald, dus kon je die op de meest idiote plaatsen uiteindelijk terugvinden.

Ook in mijn huidige werk moet de kassalade op een bepaalde manier ingericht zijn wil ik er lekker mee kunnen werken. Vanzelfsprekend zitten alle briefjes (gekopt!) en muntjes op de daarvoor bestemde plaatsen in de la, maar ik heb het meer over de voorraad rolletjes, zegeltjes en emballagebonnetjes. Ik neem wel eens een la over en dan zitten er losse zegeltjes in. Error in mijn hersentjes. Ik maak er zaak van om die zo snel mogelijk uit te geven, zodat de vaste rolletjes van de verschillende zegels overblijven. Daarnaast wil ik alle rolletjes met muntjes links hebben liggen zodat in het vakje rechts plaats is voor emballage- en andere bonnetjes en de voorraad van de zegeltjes. 

Ja, ongecompliceerd noemde ik mezelf, maar de laat-maar-waaien-mensen zullen bovenstaande zaken triviaal vinden en mij uiterst pietluttig. Dat mag. Omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit, betekent het dat ik ook niet het grote overzicht heb en teveel op mijn bordje moet hebben. Ik floreer voornamelijk goed op microniveau waar ik me kan focussen. Dat geeft niet, daar ben ik niet minder om. Anderen vinden weer hun eldorado in veel verantwoording willen hebben en de grote lijnen uit te zetten. Zo vullen we malkander mooi aan. 

 

Happy vibes week 52

De vijfjarige Ryder Killam woont in Amerika in de staat New England. Net als alle kinderen moet hij naar school. Omdat hij een rolstoel nodig heeft om zich te verplaatsten zijn sommige dingen wat lastiger. 

Eén van die dingen is het wachten op de schoolbus. Ryder kan zich niet haasten en moet al aan het eind van de straat staan voordat de bus komt. Soms moet hij wel tot een kwartier wachten eer de bus er is, ongeacht het weer. 

Zijn vader Tim bedacht om een grote parasol te gebruiken voor als Ryder op de bus wacht, maar dat is niet echt een goede oplossing. Als het kouder wordt en de wind steekt op heeft zo'n parasol niet zoveel zin. Tim en zijn vrouw deden een oproep op Facebook of iemand een idee had. 

Dan McKena van de nabijgelegen middelbare school en zijn veertien leerlingen, tieners, boden aan om voor Ryder een echte houten bushalte te maken: Ryder's bus stop. En zo geschiedde. 

Dit was de laatste zondagse 'happy vibes' blog. Mijn doel was om dit jaar op zondag eens iets positiefs te melden met wat mensen voor elkaar doen. Dit omdat over het algemeen de mensheid nu niet echt vrolijk stemt. Ik hoop dat u het met plezier tot u heeft genomen en voor een moment gedacht heeft dat de vaak kleine gebaren van goede wil een grote impact kunnen hebben. 

Voor komend jaar heb ik wel nagedacht over weer iets wekelijks voor de zondagblogjes, verschillende scenario's passeerden de revue in mijn hoofd, maar ik heb besloten het los te laten. Ik wil mezelf niet teveel vastzetten. En ik laat de 'happy vibes' natuurlijk niet los, God weet hoezeer we het soms nodig hebben. Dus zo nu en dan zal er best wel weer een blogje verschijnen met iets waar u een blij en positief gevoel van zult krijgen. 

Kersemis

Wie anders dan de onvolprezen Robert Long kan Kerstmis terugbrengen tot wat het heden ten dage werkelijk is. 

Kersemis

Ook als het geen witte is

Dan is het nog wel Kersemis

Want iedereen verlangt naar deze tijd

Al is de vrede slecht verdeeld

De warmte voor een deel gespeeld

Toch wil je de illusie niet graag kwijt

Je zit zo knus bijeen geschaard

Het houtblok knappert in de haard

En even is het vredig overal

De kerstboom is zo mooi verlicht

De wereld doet zijn ogen dicht

En Jezus wordt geboren in een stal

Laat het met kerst in godsnaam sneeuwen

En laat de eng'lenkoren schallen

Zing halleluja met z'n allen

Tenslotte doen we dat al eeuwen

De wereld hangt al van cynisme aan elkaar

Maar alsjeblieft niet tussen kerst en nieuwejaar

Ook als het geen witte is

Dan is het nog wel Kersemis

Want zonder sprookjes kan de mensheid niet

De wereld is een tranendal

Maar kerst is een speciaal geval

Waar eventjes geen plaats is voor verdriet

We zijn weer even bij elkaar

Met kaarsen en met eng'lenhaar

Met koffie, thee en speciaal kerstgebak

Paté en soep en kerstkalkoen

Waar wij normaal een week mee doen

En wijn en bier en whisky en cognac

Laat het met kerst in godsnaam sneeuwen

En laat de kinderkoren schallen

Zing halleluja met z'n allen

Tenslotte doen we dat al eeuwen

De wereld hangt al van cynisme aan elkaar

Maar geen gelazer tussen kerst en nieuwejaar

Ook als het geen witte is

Dan is het nog wel Kersemis

Dit wordt alweer het zoveelste couplet

Ik kan nog wel een tijdje door

Maar heb er het geduld niet voor

Dus lieve vrienden, hierbij laat ik het

Tenminste wat de zang betreft

Want in de Weihnachtsliedgeschäft

Daar is het echt van levensgroot belang

Dat voor de zanger u verlaat

Hij eventjes gevoelig praat

Omringd door kinderkoor en eng'lenzang

Laat het met kerst in godsnaam sneeuwen

Laat alle koren dan maar schallen

Zing halleluja met z'n allen

Tenslotte doen we dat al eeuwen

De wereld hangt al van cynisme aan elkaar

Maar geen gedonder tussen kerst en nieuwejaar

© Robert Long

The Neasden queen of soul

Daar was ze dan, in 1982, met een torenhoge suikerspin een gekleed in jaren zestig jurken, de Britse in Neasden geboren Mari Wilson. Zij en haar begeleidingsgroep maakten op Motown-sound geïnspireerde muziek. Haar grootste hit uit die tijd was 'Just What I Always Wanted'.  Tussen 1980 en 1985 maakte ze één album en elf singles. '

Vervolgens richtte Mari zich op liveoptredens. In 1991 kwam er weer een album uit, 'The Rhythm Romance'. De suikerspin was weg, en het album was meer jazz. Pas in 2005 nam ze weer twee nieuwe albums op een soloalbum en het album 'Girl Talk' samen met Barb Jungr en Claire Martin naar aanleiding van de cabaret act waar de drie mee toerden. 

Mari heeft ook de rol gespeeld van Dusty Springfield in 'Dusty-The Musical' en in de door haar geschreven one woman musical 'The Love Thing'. In 2007 begon Mari weer te toeren met haar oude liedjes waarmee ze haar eerste successen behaalde.

Van die periode is een 3 cd boxje verschenen, 'The Neasden Queen Of Soul' met alles wat Mari tussen 1980 en 1985 heeft opgenomen inclusief met wat 2022-remixen. Een mooi boekje erbij waarin Mari je meeneemt naar de begin- en succesjaren. U begrijpt dat ik dat boxje heb aangeschaft. 

Mening

Het Metro-krantje weet u het nog? Het was van 1999 tot 2020 gratis mee te nemen van NS- en metrostations. Ik reisde tot 2016 elke dag met de metro van en naar mijn werk en vond het een fijn krantje om te lezen. Er veranderde veel in de loop van het bestaan. In de hoogtijjaren met de hoogste oplages 2006 t/m 2014 was ik 'medewerker' van Metro.

Nou ja, medewerker is een groot woord, maar in die periode was ik een onderdeel van het meningenpanel. Daar had ik me voor opgegeven. Iedere dag kreeg ik een stelling voorgelegd die ik dan kort en spitsvondig van commentaar voorzag. De andere dag kon ik zien of mijn mening door de reactie was uitverkozen om gepubliceerd te worden. Het was erg leuk om te doen. Soms stond ik er een paar dagen achtereen per week in en dan weer één of twee keer per week. Op een gegeven moment was er weer een verandering geweest en was er geen ruimte meer voor in de krant. Metro is nog steeds online actief met, zo zag ik, ook weer een meningenpanel, maar nu zijn het echt deskundigen op het gebied van de stelling met ook meer tekst dan de paar regels die ik mocht insturen. 

Ik heb ze, denk ik, allemaal nog. Ik heb ze verzameld en ook mijn collega Marijke uit die tijd hield het voor me in de gaten mocht ik het gemist hebben. Ik heb ze voor dit blogje globaal even bekeken en zag dat sommige meningen ik nog steeds ben toegedaan maar ook dat voortschrijdend inzicht mij niet vreemd is en ik in de loop van de tijd ook anders en wat genuanceerder over zaken ben gaan nadenken. Gelukkig maar, niets is erger dan een halsstarrige oude man. 

Zoals u ziet is de lay-out van het rubriekje ook enige malen aangepast. 

In Memoriam: Terry Hall

Mensen van mijn generatie hebben het meegemaakt, de korte maar hevige populariteit van de zogenaamde 2 Tone-ska. Het duurde van 1979 t/m 1981. De grondleggers waren The Specials met zanger Terry Hall. Andere groepen waren o.a. Madness, Selecter en Bad Manners. 

The Specials hadden in die korte periode een aantal grote hits, 'Gangsters', 'Stereotype' en 'Ghost Town'. In 1981 stapt Terry Hall samen met bandleden Lynval Golding en Nevile Staple uit de groep en vormen gedrieën Fun Boy Three. Hun eerste succes krijgen ze in 1982 als ze samenwerken met Bananarama, 'It Ain't What You Do It's The Way That You Do It' wordt een hit. Ze maken een aantal singles en twee albums. Dan stopt Fun Boy Three er in 1984 alweer mee. 

In Nederland horen we dan niet zoveel meer van Terry maar hij heeft in verschillende bands gezeten en ook soloalbums gemaakt met wisselend succes. Ondanks dat hij zich er jarenlang tegen heeft verzet kwam er toch een reünie van The Specials in originele bezetting in 2008. Met nog drie originele leden van de band, waaronder Terry en Lynval, kwam er in 2019 een album uit, 'Encore'. 

Terry is twee keer getrouwd geweest en heeft drie zonen, twee uit zijn eerste huwelijk met Jeanette en een uit zijn tweede huwelijk met Lindy. Terry is op 18 december j.l. overleden na een kort ziekbed. Hij is 63 jaar geworden. 

Kerstpakket

Kerstpakketten, is dat nu echt iets Nederlands? Of wordt er in andere landen ook zoiets gedaan door werkgevers naar hun personeel? Ik kan het natuurlijk googelen, maar ik laat deze vraag hier maar even in het luchtledige hangen.

Mijn vader werkte vroeger bij een klein bedrijf en het kerstpakket wat hij mee naar huis kreeg was een gebeurtenis. Letterlijk. Het werd pas opengemaakt als wij er ook bij waren. Daar werd een moment van gemaakt. Het was mijn eerste ervaring met het begrip 'kerstpakket'. De werkgever van mijn vader had voor elk personeelslid een op de persoon samengesteld pakket. Voor mij als kind leek het pakket op de tas van Mary Poppins, er bleef maar uitkomen. 

Gisteren regende het, dus ik besloot met de metro naar mijn werk te gaan. Bij voorkeur fiets ik niet in de regen, maar er speelde ook mee dat ik die dag het kerstpakket kon meenemen en ik had al gezien dat het qua formaat een volwassen pakket was welke je zomaar niet op de fiets vervoert. Ik werkte tot kwart over drie en ik klopte bij onze bedrijfsleider aan om het pakket in ontvangst te nemen. Hij bedankte me voor de inzet en overhandigde mij het kerstpakket. Ik werk er natuurlijk nog maar een half jaar, maar hij deelde mee blij te zijn met mijn aanwezigheid. Zo'n complimentje is natuurlijk altijd leuk om te horen, je kunt wel denken dat je het naar eigen idee goed doet, maar als het wordt bevestigd is dat fijn. Ik heb het ook nog steeds naar mijn zin, en ik vermoed zomaar dat mijn tijdelijke contract in jedem Fall wel met een jaar verlengd zal worden binnenkort. 

Het is een mooi en divers samengesteld pakket die me doet denken aan de beste jaren van V&D. Lekkere dingen om te snoepen maar ook items waar je langere tijd wat aan hebt. Ik ben er blij mee. 

Lijstjes

Afgelopen zaterdag bleef Jeroen Woe bij het programma 'Even Tot Hier' er bijna in, de lijstjesfetisj van de Nederlander. Overal worden lijstjes van gemaakt met als jaarlijkse apotheose de in beton gegoten Top 2000 waarin de gemiddelde smaak van de gemiddelde Nederlander middels van te voren geselecteerde nummers naar voren komt. Het feit dat in de 23 jaar dat de Top 2000 bestaat er slechts 4721 verschillende liedjes in hebben gestaan geeft al veel aan. Maar ik denk dat je het moet zien als een jaarlijkse traditie om dezelfde nummers te willen horen, net zoals met St. Nicolaas en Kerst het altijd weer dezelfde liedjes zijn. En veel mensen beleven veel plezier aan die Top 2000.

Ik heb er niets mee, het is mij te doorsnee, maar ik heb makkelijk praten met mijn Top 56920 die ik momenteel op cd én op een externe harde schijf heb staan en dagelijks het hele jaar door kan beluisteren. Daarnaast vind ik juist de vreemde eenden in de bijt, de paradijsvogels uit de muziek, de eendagsvliegen, de noveltyacts, de 'foute' muziek zo u wilt veel interessanter. En bij mij ligt de nadruk meer op muziek tussen 1950 en 1990. Na 1990 ga ik nog wel mee in dingen, maar vanaf 2000 vind ik het steeds minder interessant worden (uitzonderingen daar gelaten). Dit komt ook omdat men heden ten dage zo makkelijk toegang heeft tot wat er wordt gemaakt. Het is verworden tot een soort confectie van C&A, om met Annie M.G. Schmidt te spreken. De muziek waar mijn hart naar uitgaat heb ik soms best wel moeite voor moeten doen om het in mijn bezit te krijgen, en nog blijven er vurige wensen van nummers die verdwenen zijn in de tijd. 

Het leek me dan ook leuk om nog een lijstje toe te voegen aan de miljoenen lijstjes van alles en nog wat die er al zijn, namelijk de top 10 van artiesten waar ik de meeste nummer van heb, en ik kan u vast zeggen dat het een goede afspiegeling is van waar mijn muzikale interesse ligt. 

1. 1005 nummers: Frank Sinatra
2.   718 nummers: Shirley Bassey
3.   717 nummers: Barbra Streisand
4.   595 nummers: Willeke Alberti
5.   565 nummers: Rob de Nijs
6.   552 nummers: Peggy Lee
7.   529 nummers: Andy Williams
8.   474 nummers: Sammy Davis Jr.
9.   458 nummers: Eydie Gormé
10.   443 nummers: Willy Alberti / Barry Manilow

Belangrijk om te weten dat sommige oeuvres van artiesten ik wel compleet heb, zoals bijvoorbeeld ABBA, Boney M., Neil Diamond, Julie London, Conny Vandenbos en Doris Day, maar dat die volledige oeuvres kleiner zijn dan de aantallen van de top 10. 

Frank Sinatra.

Shirley Bassey.

Barbra Streisand. 

Happy vibes week 51

Dane Weeks wist niet wat hem overkwam toen een vrouw naar hem toekwam en hem een stevige knuffel gaf en fluisterde: "Doe alsjeblieft net of je me kent, drie mannen zijn me al een tijdje aan het achtervolgen". Hij deed wat ze vroeg en liep met haar naar haar huis. 

"Ik zal niet doen alsof ik niet aarzelde, dit is wel New York, maar haar knuffel voelde te echt om in scène gezet te zijn en ik zag inderdaad op een afstand drie mannen. Toen we samen liepen en praatten merkte ik dat ze doodsbang was en ze bleef maar zeggen dat ze naar huis moest naar haar zoon".

Ze vertelde dat de mannen haar al in de gaten hielden toen ze in de trein zat, toen ze uitstapte stapten zij ook uit en volgden haar. Dane heeft haar vijf jaar oude zoontje en haar moeder ontmoet en nummers zijn uitgewisseld. Omdat ze vaak tot 's avonds laat moet werken heeft Dane haar aangeboden dat hij en zijn vriend haar als dat nodig is van de trein naar huis willen escorteren. "Wat een ervaring voor ons alle twee" concludeerde Dane. Het opende zijn ogen dat vrouwen dit soort angsten ervaren. 

Ik weet van vriendinnen dat veel vrouwen gewend zijn om constant op hun hoede te zijn, of ze nu door een rustige straat lopen of 's nachts teruglopen naar hun auto op de parkeerplaats. Ik heb het al eerder verteld, doordat ik regelmatig merkte als ik in het donker laat van de metro naar huis liep en er een vrouw voor me liep, ze wat schichtig herhaaldelijk omkeek. Wat ik nu doe, ik ga aan de andere kant lopen en haal haar in zodat ik verder bij haar vandaan en uiteindelijk voor haar loop. Zij weet natuurlijk niet dat ik een watje ben en zelfs insecten in huis vang en buiten zet.

Het is intriest dat vrouwen altijd op hun qui-vive moeten zijn. Maar ook mannen, zoals ik, met artistieke neigingen. Gisteren hoorde ik dat een 27 jarige man vanwege zijn geaardheid was lastig gevallen in de trein en na aankomst in Den Haag, net als in het verhaal van Dane, was achtervolgd. Er sloten zich bij de twee achtervolgers nog twee mannen aan en met z'n vieren hebben ze hem geschopt en geslagen.

Laten we dus gewoon wat meer op elkaar letten. Wees een Dane. 

Dane Weeks.

Tegeltjeswijsheid 450

 

Dit is mijn lijf

'Wanneer ik voor de spiegel zit

Denk ik wat is dit

Is dit nou mijn lijf

Wie is die persoon in 't spiegelglas

Dit is niet wat het was

Is dit nou mijn lijf'

Dit zijn de beginregels van de hertaling van het lied 'This Is My Life' van Shirley Bassey, geschreven voor de tv serie 'T Spaanse Schaep' en onnavolgbaar gezongen door de grote Jenny Arean.

Ik had al een tijdje niet gesport en had inmiddels een dad body toen ik na het faillissement in 2016 besloot de gang naar de sportschool weer te maken. Ik wilde wat structuur gaan aanbrengen in de zee van tijd die voor me lag, want u weet, ledigheid is des duivels oorkussen. Mijn physical leader Noes had mij al verzekerd dat het lichaam een soort geheugen heeft en als ik eenmaal weer zou gaan sporten ik binnen no time weer in shape zou zijn. Dat was ook zo. Ik had op die manier een dagbesteding en kreeg er zelfs weer lol in. Ook toen ik weer ging werken bleef ik daarnaast gewoon sporten. Toen kwam de pandemie en de daarmee gepaard gaande lockdowns. Toen sporten met restricties weer kon voegde ik me naar wat mogelijk was. Vervolgens kwam er weer een lockdown en ik moet bekennen dat het niet er uit hoeven om me fysiek in te spannen na gedane arbeid toch wel lekker voelde. 

Juichend kwam, ik geloof, begin dit jaar het bericht dat de lockdown weer voorbij was en we weer mochten. Ik juichte ook, maar vervolgens ging ik niet. Ik had alle zin om te gaan sporten verloren. Dus nu zit, of liever gezegd sta, ik wel eens voor de spiegel, zie de wanstaltigheid en hoor dan in mijn hoofd Jenny zingen. 

Het lichaam is een ondankbaar ding, als je na al die jaren van sporten stopt, zakt ook alles ineen. Inmiddels heb ik een granddad body en dat is ook helemaal niet verwonderlijk, want ik heb er de leeftijd voor. Maar toch, mijn lijf zou wat liever voor al die inspanningen uit het verleden kunnen zijn en niet zo ongeïnteresseerd om mijn geraamte lubberen. Aan de andere kant heeft ditzelfde lichaam mij vooralsnog door de pandemie geloodst zonder ook maar een snottebel. 

Ja ik weet, als ik weer zou gaan sporten is het vrij snel weer oké, maar ik heb er geen zin an. En dan, als man van middelbare leeftijd moet je erkennen dat het nooit meer zo wordt als het was. Daarnaast heb ik, toen ik nog fervent sportte, twintig jaar lang 29 kunnen zijn. Dus ik tel mijn zegeningen. Zo'n sportschool is ook meer het domein van de jongere mensch, die nog in het volle licht kan staan en schaamteloos kan roepen: "Neem mij!". Daar moet je je als beginnend bejaarde ver van houden, het krijgt al snel iets sneus. Zeker als opa zich tegen die jongeren gaat aan bemoeien en denkt één van hen te zijn, ik vond dat destijds als jeune premier vrij gênant en met mezelf afgesproken nooit zo te worden. 

Ach, elke leeftijd heeft zo zijn bekoring zei mijn vader altijd. Toen vond ik het gezeur, maar de man had gelijk. Ik heb het al eerder gezegd, je hoeft steeds minder naarmate je ouder wordt, en zeker niet vanwege valselijk vermeende relevantie hijgend hip blijven doen. Een zegen. Nu zeg ik niet dat ik nooit meer iets aan lichaamsbeweging zal gaan doen, wellicht een wandelclubje als ik gepensioneerd ben, maar voor nu vind ik het wel geschoten.  Het lied van Jenny gaat trouwens best berustend verder: 

'Dit is mijn lijf

Ik heb het heel mijn leven mee gedragen

Ik ben gevallen en weer opgestaan

Laat het gaan, laat het gaan' 

 

Toen was geluk... #127

Ineens kwam onderstaande foto voorbij en er ging een laatje in mijn herinnering open. Mosterd in een glas met een oor. Hoezo? denk ik nu. Wat heeft drinken, want dat doe je uit een glas met een oor, met mosterd te maken? Volgens mij bewaarden mensen zo'n glas wel, vaagjes herinner ik me dat ze bij ons ook in de kast stonden. Er zat ook niet een schroefdop op, maar een van plastic. Nu kun je kiezen uit vijf miljoen verschillende soorten mosterd, dat was vroeger niet zo, alleen zijn er nu niet meer van die glazen met oor, tenminste ik zie ze niet meer. Corrigeer me vooral als ik het mis heb. 

Ik heb altijd dezelfde mosterd, die van 'Mosterdmolen de Huisman' Zaanse mosterd, gewoon in een potje zonder oor met schroefdeksel die ik weer recycle in de glasbak. 

Who knew?

Met de huidige kampioenschappen in het vermaledijde Qatar nog vers in het geheugen (of is het nog bezig?) is het niet verwonderlijk dat voetbal de nummer één sport is in de wereld.

De meeste gevangen per 100.000 inwoners. Het zal niemand verbazen dat de Verenigde Staten de lijst aanvoeren met 629 gevangenen per 100.000 inwonders. San Marino heeft helemaal geen gevangen, wat een heerlijk land! Nederland zit tussen de 50 en 100 gevangenen per 100.000 inwoners.

Internationale vrouwendag, van officiële feestdag naar gewoon helemaal niks. In de Westerse wereld dus helemaal niks, behalve Portugal en Italië waar het een wel een feestdag is, maar dan weer niet officieel. 

Hoeveel migranten zijn er nu in de verschillende landen. Vaticaan spant de kroon. In dat land(je) bestaat de hele bevolking uit migranten. Er wonen dan ook maar iets van rond de 1000 mensen. In Cuba wonen enkel maar Cubanen, niemand anders wil er blijkbaar wonen. Canada en Australië maken hun naam als immigratielanden waar. 

Een fles water van anderhalve liter kost in Noorwegen €2,18 en in Turkije €0,21. 

Schooluniformen van verplicht gesteld door de overheid (o.m. Rusland, Argentinië en Albanië) tot niet bestaand (vrijwel het hele westen) Alleen in Finland zijn schooluniformen echt verboden door de overheid. 

 

Herinnert U zich deze nog? #209

FOX

"S-S-S-SINGLE BED"

1976

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 8

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

De band Fox is opgericht door de Amerikaanse Kenny Young die gitaar speelde in de groep. Hij was in de jaren zestig verantwoordelijk voor hits als 'Under The Boardwalk' van the Drifters en 'Captain Of Your Ship' van Reparata & the Delrons. Hij werkte toen al samen met zangeres Susan Traynor met wie hij in 1968 naar het Verenigd Koninkrijk ging. Daar ontdekte hij de Noord Ierse Clodagh Rodgers voor wie hij drie jaar lang succesvolle hits schreef. Van 1970 tot 1973 was Susan zangeres bij de folkgroep Wooden Horse. 

Met nog vijf andere muzikanten vormden Susan en Kenny in 1974 de groep Fox. Susan had inmiddels Noosha Fox als artiestennaam aangenomen en zich een image aangemeten waarbij ze als een soort Marlene Dietrich de frontvrouw van de groep was, gekleed in lange elegante kleding met bleek gelaat. Dit in contrast met de rest van de band die zich in spijkerbroeken en shirts hulden. 

De eerste single 'Only You Can' was een hit, volgende singles waren minder succesvol. De keuze om op hun tweede album voornamelijk Kenny de leadzang te laten doen, werd door het publiek niet goed ontvangen. In 1976 verscheen bovenstaande door Kenny geschreven single waarop als vanouds Susan/Noosha weer de solopartijen zingt. Het werd hun laatste grote hit. Zelfs nummer één in Australië. 

In 1977 stopte de band ermee en Noosha begon een solocarrière. Kenny schreef en produceerde haar eerste single 'Georgia Bailey', wat een bescheiden succes werd. In 1979 flopte haar single 'The Heat Is On', waarmee Agnetha Fältskog in 1983 alsnog een enorme hit had. Begin jaren tachtig trok Susan/Noosha zich terug uit de muziekwereld. 

Slametan

Begin december lag er een enveloppe in de brievenbus met een voor mij onbekend handschrift. Ik weet niet of u dat ook heeft, of dat ik er alleen in sta, maar aan het handschrift weet ik meestal al van wie de post komt. Dat heb ik altijd al gehad, maar zeker in deze tijd dat geschreven post iets zeldzaams is. Er bleek een kaart in te zitten met een uitnodiging van Jan-Willem, de man van Ellen. Hij schreef dat hij mij had geprobeerd te bellen, maar dat het nummer wat in Ellens adresboekje stond niet meer bestond. Later kwam naar voren dat het een nummer was van mijn vaste telefoon die ik al heel lang niet meer heb. Vandaar dat hij mij op deze manier wilde uitnodigen voor de slametan voor Ellen op 9 december.

9 December was het veertig dagen geleden dat Ellen is overleden. Het is een Indische traditie om met dierbaren van de overledene veertig dagen na het overlijden gezamenlijk te eten omdat de ziel dan definitief afscheid zal nemen van de nabestaanden. Jan-Willem schreef dat Ellens dochters en hij het erg op prijs zouden stellen als ik daarbij aanwezig wilde zijn. Nou, u begrijpt ik was meteen weer in tranen en voelde me zeer vereerd en natuurlijk wilde ik. Enkel, het was op vrijdag en dan werk ik meestal de hele dag of vaker nog 's avonds. Ik keek op mijn kalendertje en zag dat ik op vrijdag 9 december tot 12.00 uur werkte. Niets is toeval, daar geloof ik stellig in, zeker als je met zo'n spirituele vrouw als Ellen van doen hebt.

De slametan werd gehouden in het huis van Ellen en Jan-Willem, het huis waar ze na haar escape uit Amerika halverwege de jaren zeventig is gaan wonen en er onder geen beding ooit meer weg wilde. Ze had daar haar plek gevonden. Er was een kamer vol met mensen, er werden herinneringen gedeeld. Met Brenda, Ellens middelste dochter, heb ik nog even het verhaal uit Amerika over die welgestelde filantroop, een prins of een sjeik, opgehaald, die zei graag geld te schenken uit liefdadigheid en zich er op voorstond tijgers te hebben. Om dat te bewijzen, op Ellens 'yeah, sure', kwam hij eens bij hen op bezoek en had een tijger meegenomen, compleet met diamanten halsband. Toen Ellen mij dat verhaal ooit eens vertelde zei ze: "Je huis is vol, hoor, als er een tijger binnen is". Brenda kon zich dat moment nog herinneren en tevens dat Ellen de man die zei er plezier in te hebben om financieel te helpen, want geld genoeg en no strings attached, hem vriendelijk ervoor bedankte. Een alleenstaande vrouw met destijds twee dochters, het voelde voor haar niet goed, maar het leverde natuurlijk wel een prachtig verhaal op. 

Het was een mooie liefdevolle avond en Ellen was er in spirit bij, ik zal u niet vermoeien met hoe en waarom ik dat voelde, ik merkte het aan kleine dingetjes, tekens zo u wilt, dat het zo was. Natuurlijk was er overdadig en lekker eten, zeg je Indisch zeg je eten en vanzelfsprekend veel te veel zodat iedereen bakjes meekreeg. Zaterdag heb ik er nog heerlijk van kunnen genieten. 

Selamat jalan, lieve, bijzondere, fantastische Ellen. 

                                                            

Happy vibes week 50

Toen een vlucht van Orlando naar Knoxville onlangs was gecanceld, probeerde Renee en haar dochter Alanah om een andere vlucht te boeken voor dezelfde avond. Dat lukte niet. Ze kwamen Carlos tegen die de andere dag om 10.00 in Knoxville moest zijn, hij had daar een afspraak met zijn dochter op een universiteit. Carlos en Renee bedachten samen dat ze een busje zouden kunnen huren, ze stelden hun idee voor aan een aantal andere reizigers. Renee draaide zich om naar de andere gestrande passagiers en zei: "We gaan nu naar beneden om een busje te huren, kom op mensen!". In totaal vijftien mensen gingen er voor.

Onder hen John en Adolf uit Mexico en Michelle die naar Knoxville moest voor een conventie waarbij ze een belangrijke spreker zou zijn. Ze huurden een busje waar vijftien mensen in konden en deze vreemden voor elkaar gingen de reis van zo'n 1050 kilometer die zo'n tien uur zou gaan duren met elkaar aan. 

"Het was geen rustige reis", vertelt Alanah, "Niemand heeft echt kunnen slapen, ik denk dat ik bij elkaar twintig minuten geslapen heb, maar ik kon me geen betere groep mensen bedenken om deze reis mee te maken. De hele ervaring heeft mijn vertrouwen in de mensheid weer wat hersteld". 

Uiteindelijk hebben alle vijftien passagiers hun afspraken in Knoxville kunnen nakomen. Daarnaast zijn er vriendschappen ontstaan. 

That holiday feeling

Zoals u weet koop ik in deze tijden van streaming nog steeds cd's. Muziek verzamelen is een hobby en ik wil het dan ook echt hebben in plaats van dat het ergens in de lucht hangt. Gewoontegetrouw komen vaak aan het eind van het jaar nieuwe cd's uit. Dit heeft natuurlijk te maken met de cadeauperiode. Nu ligt mijn muzieksmaak toch vooral in het verleden, dus echt nieuwe cd's koop ik niet zo vaak (uitzonderingen daargelaten). Vaak zijn het oeuvreboxjes van artiesten of een lp van jaren her die dan eindelijk eens op cd uitkomt al dan niet met leuke bonustracks.

Gisteren lag in de bus de door mij bestelde cd 'That Holiday Feeling' van Steve Lawrence en Eydie Gormé. Een kerstalbum uit 1964 aangevuld met acht bonustracks. Het is een kerstalbum zoals men dat in die tijd graag hoorde in Amerika. Hysterische flink georkestreerde vrolijkheid afgewisseld met traditionele kerstballads. 

Met name Eydie Gormé is voor mij een semi-oeuvre artiest, een artiest van wie ik graag het complete oeuvre wil hebben. In Nederland is Eydie vooral bekend van haar hit uit 1963 'Blame It On The Bosa Nova'. Steve Lawrence van 'Footsteps' uit 1960. 

Steve en Eydie waren sinds 1957 getrouwd en hadden beiden zowel een solocarrière als een carrière als duo. Op hun albums als duo zongen ze ook altijd een aantal nummers solo. In Amerika waren ze heel populair, kwamen veelvuldig op tv en traden op in Las Vegas en Broadway. Steve heeft in de tv-serie 'The Nanny' de rol gespeeld van de vader van Fran Fine. 

Eydie is in 2013 op 84 jarige leeftijd overleden. Steve is nu 87 jaar maar lijdt sinds 2019 aan Alzheimer. Het echtpaar had twee kinderen, David, nu 62 jaar en Michael, die op 23 jarige leeftijd is overleden aan hartfalen.