Dat hoeven wij niet te doen

Dit is het eerste blogje wat ik schrijf aan mijn nieuwe bureautje, op een nieuwe stoel. Gisterochtend kreeg ik bericht dat het bureautje tussen half elf en half twaalf bezorgd zou gaan worden, en even over half elf ging de bel. En nadat ik de bezorger toegang had verschaft tot het gebouw ging de bel nog eens. Of ik even naar beneden wilde komen. De bezorger, een kleine maar brede jongeman, stond naast een groot pakket en deelde mee: "Er is geen lift, en het is loodzwaar, wij hoeven dat niet naar boven te sjouwen". Ik meende even voor een moment dat we het dan samen gingen doen, maar ook dat was blijkbaar niet toegestaan volgens het cao. Na mijn handtekening voor ontvangst nam hij afscheid en ik wenste hem een fijne dag.

Het bureau is gemaakt van duurzaam en stevig hout en de poten zijn van ijzer, dus ja, het woog wel wat, maar niet onoverkomelijk zwaar, zodat zelfs ik met mijn niet zo sterke rug het pakket naar binnen heb gedragen. Ik snap best dat je zulks ook niet de hele dag moet doen, of ze moeten de pensioenleeftijd naar een jaar of 45 bijstellen. Er zat nog een bepaald verrassingselement bij dit bureau, omdat het handgemaakt is en de maker qua verf op intuïtieve Karel Appel-achtige wijze te werk gaat, is elk bureau uniek met eigen kleurschakeringen.

Het was belangrijk in verband met de stoel die ik erbij wilde kopen. Ik had van de week al gezien en bedacht dat het een stoel moest worden met een velours bekleding, dit omdat mijn eettafelstoelen dat ook zijn en er toch binnen de verschillende items in de kamer een soort samenhang moet zijn. Dat was onder meer de reden voor de aankoop van dit bureautje. Mijn fanatisme betreffende het ontvangen van het folderpakket, genoemd in een ander blogje, bleek niet voor niets, want in één van de folders werden precies de stoelen aangeprezen die ik bedoelde. In vier kleuren velours, grijs, petrol-groen, bleek-roze en blauw. Vanzelfsprekend ging in eerste instantie mijn voorkeur uit naar de bleek-roze variant, maar bij het uitpakken van het bureautje ontdekte ik dat het als een vlag op een modderschuit zou staan. De Karel die mijn bureautje had vervaardigd zat duidelijk in zijn groene periode, in verschillende schakeringen. waar onder petrol-groen.

Petrol-groen ging het worden. In de winkel ontdekte ik trouwens dat wat bleek-roze leek in de folder in werkelijkheid Barbiekasteel-roze was, dat is zelfs voor mij een brug te ver. Even op de stoel gezeten en het zat prima. En zo had ik op een doordeweekse vrijdag, vanwege het snelle leveren van het bureautje (woensdagavond besteld) plotseling een heel nieuwe touch in het interieur. 

Four funerals and no wedding

Vorig jaar april werd ik opgeschrikt door het overlijden van mevrouw Bettink, de moeder van mijn vriendin Anita, bij wie ik in de jaren 80, toen we nog bij onze ouders woonden, regelmatig thuis ben geweest. 31 Augustus van datzelfde jaar overleed mijn tante Jopie, en op 10 mei van dit jaar haar zuster, mijn moeder. Gisteren heb ik de laatste eer bewezen aan Jeane, de moeder van mijn dierbare vriend Rick, een vrouw die ik me alleen maar vrolijk lachend voor de geest kan halen. "Mijn moeder danste door het leven" zei Rick zo heel treffend en mooi in zijn toespraak. Vier uitvaarten, vier verschillende vrouwen variërend in leeftijd van 69 tot 91 jaar, die in ieder geval met elkaar gemeen hadden dat ze moeder waren.

Vier moeders.

Als een moeder overlijdt gaat er ook een klein stukje van jezelf met haar mee, terwijl er tegelijkertijd een stukje van haar in jou voortleeft. Moeder en kind, is er een sterkere (bloed)band denkbaar? Het maakt niet uit hoe groot en volwassen jij bent, of hoe oud zij is, zolang ze er is ben en blijf je haar kind. Valt zij weg dan voelt het alsof de bron waaruit je bent ontstaan in één keer verdwijnt en je het ineens alleen moet doen.

'Kijk mama, zonder handen'.

Zij is er niet meer om je op te vangen als je valt, ook al was het de laatste tijd eigenlijk zo dat ze veel meer steunde op jou. De onvoorwaardelijkheid van haar liefde voor jou, wat zo vanzelfsprekend leek, daarvan zie je nu pas hoe ongelofelijk bijzonder dat was. En alles wat ze heeft gedaan zodat het jou aan niets ontbrak, daar kijk je nu met volwassen ogen met veel meer bewondering naar dan toen, want je vond het eigenlijk heel gewoon, of je was te jong om te beseffen hoeveel inspanningen en moeite ze heeft moeten doen terwijl ze deed alsof het voor haar slechts een handomdraai was.

Moeders kunnen een beetje toveren.

Zelfs na hun afscheid, want wat hebben ze ons een hoofd en een hart vol herinneringen cadeau gegeven. Voor wel een heel leven lang.

Aan de slag met taal

Gisterochtend had ik de eerste training voor taalcoaches. Het was in de bibliotheek aan het Stationsplein in Capelle. En zo ging ik voor het eerst sinds tijden weer op een tijd voor werkenden de deur uit, want het begon om 9.00 uur. Ik had besloten om op de fiets te gaan. Ik was ruim op tijd weggegaan omdat ik de weg niet precies wist en door het bos moest. Dat was heel vooruitziend, want ik had ergens een afslag gemist, dus deed ik er wat langer over om er te komen met als ijkpunt om me te oriënteren de omgeving waar vriendin Nadira woont, vanaf daar wist ik waar het Stationsplein was. Ik was keurig op tijd en kon me meteen even opwarmen met een kopje koffie, want fietsen in de herfstochtend is best fris.

De dame die de cursus gaf deed dat met veel enthousiasme en plezier, en vooral ook duidelijk, iets wat natuurlijk ook heel belangrijk is als ik straks als taalcoach aan de slag ga met een 'anderstalige' zoals dat heet. Er kwamen een aantal zaken aan bod die ik heel vanzelfsprekend vond en ik al had bedacht bij het voor mezelf voorstellen wat een taalcoach zoal doet, maar daarnaast had ze ook een aantal handige handvatten waarmee je aan de slag kunt. Zoals dat eigenlijk alles om je heen taal is, en op die manier te integreren in de lessen. Ik vond de term 'woordspin' erg leuk, waarbij je een onderwerp kiest, bijvoorbeeld 'herfst', en de leerling daar dan woorden bij kan bedenken die ermee te maken hebben. Je kunt de lessen, vanzelfsprekend van de leerling uitgaand, wat zijn/haar leerwens is, naar eigen inzicht indelen. En natuurlijk zijn er lesboeken als houvast waar je op terug kunt vallen.
Het was een leuke en leerzame ochtend die me bovendien een certificaat op leverde! Jawel! Ik zal mijn cv moeten herzien.

De terugreis was aanmerkelijk sneller omdat ik nu wel in één keer de juiste weg vond. Ik bleek ondertussen te zijn opgebeld door Taalcoaching Capelle dat er een koppeling tussen mij en een leerling zit aan te komen, ze hebben er twee op het oog. Ik hoor binnenkort meer. Als de goody-two-shoes person that I am, heb ik het natuurlijk volgens de voorschriften aan het UWV voorgelegd, en zij vinden het ook een goed plan dat ik dit vrijwilligerswerk ga doen.  En wie weet waar dit nog toe kan leiden.

Nutteloze weetjes

Susanna M. Salter werd in 1887 gekozen als de eerste vrouwelijke burgemeester
in Amerika, en wel van de plaats Argonia. Een groep mannen hadden haar als
grap genomineerd, met de bedoeling om vrouwen te vernederen. Maar in plaats
daarvan won ze met 60% van alle stemmen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Werknemers bij Jack Daniel's krijgen iedere maand een gratis fles Jack Daniel's
whiskey.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vogels in stedelijke gebieden verwerken sigarettenpeuken in hun nesten, om
parasiterende mijten te weren. Nicotine werkt als een organische pesticide.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2015 zijn er meer mensen dodelijk verongelukt terwijl ze bezig waren een
selfie te maken dan dat er doden zijn gevallen bij aanvallen van haaien.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ongeveer 1 tot 3% van de mensen hebben het gemuteerde gen 'hDEC2'. Dit gen
stelt hun lichaam in staat om de rust die het nodig heeft te kunnen halen uit maar
enkele uren slaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Michael C. Hall en Jennifer Carpenter speelden in de serie 'Dexter' broer en zus.
Dit bleven ze doen terwijl ze onderwijl gingen daten, verloven, trouwen en
scheiden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vincent Furnier was zanger van de band Alice Cooper, en toen de band in 1974
uit elkaar ging begon Vincent als Alice Cooper een solocarrière.
Maar omdat de rechten van de naam 'Alice Cooper' aan alle bandleden behoorde,
betaalt hij jaarlijks royalty's aan zijn voormalige collega's voor het recht om
de naam te mogen gebruiken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Iedereen die 100 jaar wordt in Japan krijgt van de premier een zilveren kom
cadeau. Maar omdat de aantallen 100 jarigen blijven stijgen (32.000 in 2016), is
er besloten om wat goedkopere kommen te maken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mozart had een hekel aan de operazangeres Adriana Ferrarese del Bene. Als ze
zong dan liet ze haar kin bij lage noten zakken, bij hoge noten wierp ze haar hoofd
in haar nek. Voor haar schreef hij een lied met een constante wisseling tussen
hoge en lage noten, zodat haar hoofd als een kip heen en weer ging op het
toneel terwijl ze zong.

Meer dan duizend woorden

Prinses Diana en prins Harry in een pretpark, april 1992. 

Een priester houdt een stervende soldaat vast terwijl
om hen heen de kogels vliegen in Venezuela, 1962.

Rasputin, 1910.

Sandwiches verkoop in Londen, 1972.

Luchtfoto van Barcelona.

Remember the 60's

Vanaf 1974 begon ik me te interesseren voor muziek, ik kocht van mijn zakgeld iedere maand een singletje, de eerste was "Kung Fu Fighting" van Carl Douglas. Kerst 1977 kreeg ik een radio- cassetterecorder en nam ik vanaf die tijd liedjes op van de radio, 'De Nationale Hitparade', want daar werd niet door de platen heen gepraat. Vanaf dat moment kocht ik geen singles meer, maar lp's. Begin jaren 80 werd ik bewust van het feit dat er meer was dan de muziek van het moment.

Ik maakte kennis met de muziek uit de jaren 60, en er ging een wereld voor me open. Mede door de dubbel lp serie "Remember The 60's" welke in 9 delen van ieder 32 nummers werden uitgebracht van 1982 t/m 1985 maakte ik een aardige inhaalslag. De samenstelling was een goed gemiddelde van wat er in de jaren 60 zoal op de markt verscheen, en hoorde ik een nummer wat me aansprak, dan kon ik me meer gaan verdiepen in het repertoire van de desbetreffende artiest.

Muziek uit de jaren 60, ik ben er nog steeds verzot op, en hoe konden we begin jaren 80 weten hoe het verzamelen van muziek zich zou ontwikkelen en ik nu een harde schijf heb met op het moment van schrijven 51.433 verschillende nummers waarvan vanzelfsprekend ook enorm veel uit de jaren 60. Maar als kind uit het vinyl en later cd tijdperk, heb ik alles van de harde schijf ook op cd. Dat voelt 'echt'. Ik heb me ook met hakken in de aarde overgeven aan de cd destijds, maar mochten de cd's uiteindelijk helemaal verdwijnen, pas ik me wel weer aan, zolang er maar muziek blijft. Om met John Miles te spreken: 'Music was my first love and it will be my last'.

Kerst 1983 kreeg ik deel 3 van de 'Remember the 60's' serie én een lp van Tracey Ullman die ook een jaren 60 geluid had.
Op mijn schoot een envelopje met loten van de 1-2-3-loterij van de 1-2-3- show. 

Rundfunk

Gisteravond naar de eerste voorstelling geweest van dit theaterseizoen. Bij het uitkiezen van de voorstellingen wilde ik deze keer niet alleen naar de gevestigde namen gaan, maar ook naar onbekend talent. Dat zulks een relatief begrip is, blijkt wel uit het feit dat ik me liet overhalen door het tekstje in het programmaboekje over deze voorstelling, zonder dat ik ooit van Rundfunk had gehoord. Want toen ze onlangs te gast waren bij 'De Wereld Draait Door' vernam ik dat ze in 2015 en 2016 grote bekendheid hadden gekregen met een tv programma, eveneens 'Rundfunk' genaamd, wat zich afspeelt op een middelbare school. Totaal aan me voorbij gegaan, hoewel ik de leraar Duits, gespeeld voor Pierre Bokma, wel eens voorbij had zien komen in andere programma's. Bij deze dus onbekend talent voor mij, dat dekt de lading beter.

Rundfunk bestaat uit Yannick van de Velde, die ik wel eens als acteur in diverse films en tv series heb gezien en Tom van Kalmthout. Zij waren klasgenoten op de Amsterdamse Toneel- en Kleinkunstacademie, en ze maakten in 2012 een voorstelling die werd geselecteerd voor de Parade.
De voorstelling waarmee zij dit seizoen in het theater staan heet 'Wachstumsschmerzen', en gisteren speelden ze een try out voorstelling in het Isala Theater in Capelle.

Wat een geweldig leuk begin van het theaterseizoen! In snelle afwisselende sketches spelen ze allerhande types, mannen, vrouwen, kinderen in alle soorten en maten. Absurdistische humor met toch een grote herkenbaarheid. Vaak een twist aan het eind van een sketch, wat het nog hilarischer maakt. Het nu zo actuele genderneutraliteit komt aan bod, een gesprek van twee vrouwen in de trant van 'ik merk aan mezelf dat ik echt iemand ben die...', en een fusie die verzandt in een woordentwist van kinderplatitudes worden met veel talent en gevoel voor timing gebracht. Publieksparticipatie, rappen en soms letterlijke onderbroekenlol, je krijgt het allemaal te zien en te horen.

Ik raad deze voorstelling iedereen ten zeerste aan. Ik ben instant Rundfunk-fan en zal nu met terugwerkende kracht het tv programma eens terug gaan kijken.

Rundfunk, Yannick en Tom

Tegeltjeswijsheid 261

In Memoriam: Cees Bergman

De naam Cees Bergman zal misschien niet zo heel veel mensen meteen iets zeggen, toch heeft Cees zeer waardevolle bijdragen geleverd aan de vaderlandse muziekgeschiedenis. Van 1973 t/m 1979 was hij de zanger van de glamrockband Catapult en heeft samen met die band verschillende hits gescoord, waarvan "Let Your Hair Hang Down" de grootste was.

Al tijdens de Catapult tijd schreef hij samen met de andere bandleden ook veel hits voor andere artiesten, zoals The Internationals, Patricia Paay, Surfers en Lia Velasco. Ze gingen daar in de jaren 80 mee door voor acts als Fantastique, Tower en André Hazes. Onder Cat Music richtten ze een productiemaatschappij op waar ze naast andere artiesten ook zelf onder diverse namen nummers opnamen, o.a. Monotones, Videokids en Master Genius.

Maar veruit het grootste succes behaalde Cees met zijn voormalige Catapult collega's als Rubberen Robbie, een parodie op de naam van punkzanger Plastic Bertrand, wiens nummer "Ça Plane Pour Moi" zij als eerste single opnamen onder de titel "Geef Mij Maar Drank". Als Rubberen Robbie namen Cees en zijn mannen nog meer persiflages van bestaande nummers op, met maar klein succes, tot ze in 1981 met de single "De Nederlandse Sterre Die Strale Overal", waarin in plat Leids een aantal Nederlandse evergreens met eigen teksten aaneen werden geregen à la het destijds uitermate populaire Stars On 45. Ze bereikten er een eerste plaats mee. Er kwamen nog wat medley singles uit die ook succesvol waren, maar na 1983 hield het voor Rubberen Robbie qua hits op.

Vanaf de jaren 90 waren ze het team achter de act Ome Henk, maar was het niet Cees meer die zong, maar Frank van der Plas. Het laatste album van Ome Henk kwam in 2015 uit.

Cees is op 21 september overleden op 65 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.

Cees Bergman aan het werk in zijn studio.

Catapult met tweede van links Cees Bergman.

Het g-woord

Gisterochtend was ik vrij vroeg wakker en onder het nuttigen van mijn ontbijtje keek ik even wat er zoal op social media gebeurde, en ik zag dat duizenden mensen met hartkloppingen en verhoogde bloeddruk aan de dag begonnen waren. Was het de dreiging van Donald Trump om Noord Korea van de aardbodem weg te vagen wat hen zorgen baarde, of het feit dat het eigen risico voor de zorg tóch niet omhoog gaat, maar het bedrag nu via de zorgpremie geïnd gaat worden? Nee er was iets gaande wat deze zaken, wereldvrede en kiezersbedrog, tot een nulliteit reduceerde. HEMA is voornemens om de aanduidingen 'jongen' en 'meisje' niet meer aan te gaan geven op de verpakkingen en etiketten van hun kinderkleding.

Ik had het ook gelezen en voor kennisgeving aangenomen, maar er waren mensen die hun ontbijt naar binnen schrokten zonder het daadwerkelijk te proeven, want hun woede was hierdoor gewekt. In soms best lange betogen met vrij veel spelfouten, die hopelijk te wijten waren aan het feit dat ze over hun eigen vingers struikelden om hun mening hierover zo snel mogelijk te kunnen geven, lieten zij weten dat het hellende vlak waarop Nederland zich bevindt met dit besluit daadwerkelijk een feit is. Nu weet ik uit ervaring dat veel mensen niet goed en vooral niet begrijpend kunnen lezen, dat bleek ook uit de reacties.

Velen hadden het idee dat door het besluit van HEMA meisjes als bouwvakkerettes rond gingen lopen en jongens in een wolk van roze tule, Zwarte Piet werd er om voor mij onduidelijke redenen meermalen bijgehaald, het werd zover doorgetrokken dat volwassenen dachten dat van hen verwacht werd dat ze zelf in kleding moesten gaan lopen die in eerste instantie bedoeld was voor de andere sekse. Iemand stelde zich een soort schrikbeeld voor van allemaal dezelfde vormeloze kleding en hetzelfde kapsel, het Noord Koreaanse model zeg maar, en unaniem vonden ze dat 'het allemaal veel te ver doorsloeg in Nederland', terwijl juist zij degenen waren die doorsloegen. "Dabei war'n da am Horizon nur 99 Luftballons" moest ik aan denken, want alleen de aanduidingen 'jongen' en 'meisje' verdwijnen, verder niets. Tussendoor waren er nog anderen die het wel begrepen en enigszins sussend de overstuur geraakte mensen wat probeerden te kalmeren, maar dat was verspilde moeite. Zelf meng ik me nooit in dat soort verhitte internetdiscussies.

Ik vind het idee van HEMA wel een verademing in vergelijking met het personeel en de beveiliging van Zara in Amsterdam en Breda, die klanten schoffeerden waarvan zij vonden dat die niet op de juiste afdeling winkelden. Nu vermoed ik dat HEMA bewust gekozen heeft om voor het modewoord 'genderneutraal' te kiezen in hun bekendmaking, wat bij veel mensen als een rode lap op een stier werkt, waardoor ze niet meer verder lezen en in hun mening, gevormd door aannames vanwege dat woord, volledig leeglopen. HEMA had door die keuze en de overspannen reacties erop alle aandacht, en opvallen zodat er over je gepraat wordt is belangrijk in de detailhandel. Want het had niet gehoeven, als ze het stilzwijgend hadden gedaan was het vrijwel niemand opgevallen.

Het is niet dat nu er binnenkort geen 'meisje' meer op een bloemetjesjurkje staat, dat er ouders zullen zijn die niet begrijpen dat het kledingstuk in eerste instantie niet voor hun zoontje is bedoeld. Bij een basic lichtblauw t-shirtje moeten papa en mama zelf even nadenken of het iets is voor hun kind is, en wat vindt het kind vanaf een bepaalde leeftijd zelf? Ik ken een jongetje van zes die gek is op K3, en zo zijn er meisjes die de Power Rangers heel geweldig vinden. Het is een storm in een glas water, maar als al die mensen die zo gestrest hun ochtend zijn begonnen door dit bericht daadwerkelijk allemaal ouders zijn van kleine kinderen, heb ik erg met die kinderen te doen.

Een vraag

Sinds ruim twee weken zie ik de vreselijke beelden van duizenden vluchtende mensen die vanuit Myanmar de grens over gaan naar het arme Bangladesh. Deze mensen behoren tot de Rohingya, een minderheid die door de regering van Myanmar niet wordt erkend. Zij leven in de deelstaat Rakhine, het leger moordt, verkracht, martelt en brandt de dorpen van de Rohingya plat. Hulpverleners worden vooralsnog niet toegelaten door de regering van Myanmar. Hier is duidelijk sprake van etnische zuivering.

Pas gisteren verbrak de adviseur van staat (staat gelijk aan minster-president) van het land, Aung San Suu Kyi, de stilte, na al die tijd geweigerd te hebben om over de etnische zuiveringen te praten. Het was een vreemde toespraak. De helft van de Rohingya (400.000 mensen) zijn gevlucht naar Bangladesh, maar Aung San zei dat het leger al twee weken geen acties tegen hen uitvoert, en dat de helft van de dorpen van de Rohingya nog intact zijn, en zei niet te snappen waarom er nog steeds leden van de minderheid vertrekken. Volgens haar kunnen alle Rohingya veilig terugkeren naar Myanmar. Maar ze moeten dan wel door een verificatieproces, en dat is moeilijk, want de identiteitsbewijzen die ze daarbij moeten laten zien, zijn bij hun vlucht ingenomen.

Ik heb in al mijn onwetendheid toch een vraag; aan Aung San is in 1991 de Nobelprijs voor de Vrede toegekend, en ondanks dat het leger alle macht heeft in Myanmar, en zij, denk ik, weinig kan doen omdat ze haar ook in de tang hebben, maar toch, bestaat er zoiets als het terugvorderen van de Nobelprijs voor de Vrede als er in een land onder jouw leiding dit soort vreselijke dingen gebeuren? Zo niet, dan verliest die prijs al zijn betekenis. Vooral ook omdat de prijs haar werd toegekend vanwege "Haar geweldloze (!!) strijd voor democratie en mensenrechten(!!)"

Pesten

Het is de 'week tegen pesten', las hij op social media. De laatste jaren wordt er aan het onderwerp pesten op scholen steeds vaker aandacht besteed. Zijn gedachten gaan dan altijd terug naar zijn eigen schooltijd. Hij werd gepest. Hij was enig kind en kende een vrij beschermde jeugd. Omdat hij enig kind was, kon hij zich alleen goed vermaken. Op de lagere school groeide hij zes jaar lang tegelijk op met de andere kinderen in de klas. Dat hij net even anders was dan de andere jongetjes viel wel op, maar als je jarenlang met elkaar optrekt is dat gewoon een feit. Hij had nooit echte vriendjes buiten school, maar kon gewoon met iedereen wel opschieten. Zijn lagere schooltijd, hij kijkt er altijd met een weemoedige glimlach om z'n mond aan terug. De onschuldige jaren, van het gewoon kind kunnen zijn.

Dat hield abrupt op toen hij, 12 jaar oud, naar het voortgezet onderwijs ging. Hier gold de wet van de sterkste, en dat was hij niet. Weg uit de vertrouwde, beschermde omgeving met allemaal nieuwe kinderen en leraren en een andere manier van onderwijs krijgen. Zo veel nieuwe indrukken waren te overweldigend voor hem. Kinderen op die leeftijd hebben feilloos in de gaten wie de zwakste schakel in het geheel is, en dat was hij. Hij was zachtaardig, bedeesd en verlegen en wist zich niet goed te handhaven tussen al die jongens met alfa-gedrag. Dat viel op, in hem hadden ze een makkelijk slachtoffer, hij deed niets terug. Als enig kind had hij nooit voor zichzelf hoeven opkomen, en op de lagere school was hij gewoon een onderdeel van de groep. Nu stond hij buiten de groep omdat hij niet voldeed aan de verwachtingen die men had van een jongen van 12. Stichting SIRE weet daar nu blijkbaar alles van, zo zag hij enkele weken geleden. Hij was niet goed in sport, hield er ook niet van, hij hield van lezen en muziek. Hij haalde ook geen rottigheid uit, gewoon omdat het niet in hem opkwam.

In die tijd leerde hij zich zo onzichtbaar mogelijk te maken, in de klas, maar ook in de pauzes, hij liep dan alleen, weg van de drukte van het schoolplein en de straten waar de anderen liepen. Op de middelbare schoolleeftijd waarin je heel expressief zou moeten zijn, werd hij juist nog introverter dan hij van nature al was. Het overlevingsmechanisme trad in werking en tot de dag van vandaag kan hij nog steeds mensen en situaties heel snel screenen, 'elk nadeel heb z'n voordeel', heeft een wijs man ooit gezegd. Altijd sneller denken dan de pestkoppen, hen net één stap voor zijn. Wonderwel lukte dat vaak, wie niet sterk is moet slim zijn, toch? Het pesten focuste zich voornamelijk op uitschelden en dingen wegmaken, verstoppen of kapot maken, soms dreigen, maar tot slaan of erger is het nooit gekomen gelukkig.

Een ontspannen schooltijd is het natuurlijk niet geweest. Vier jaar lang altijd op z'n qui-vive zijn, niemand kunnen vertrouwen. Thuis, alleen, dan was ie in zijn eigen vertrouwde omgeving in z'n element. En dan was er nog de schaamte omdat hij werd gepest. Op die kwetsbare leeftijd dat hij zijn plaats in de maatschappij moest zien te bepalen en zich heel ongemakkelijk voelde met zichzelf was er ook dat allesoverheersende gevoel van schaamte over het gepest worden, er niet bij mogen horen, anders dan anderen zijn. Hij wilde niet mee op de vierdaagse schoolreis, het idee alleen al deed z'n maag omdraaien van angst. Alleen naar de diploma-uitreiking, waar de anderen allemaal met hun ouders waren, had hij tegen z'n ouders gezegd dat ze niet mee hoefden, bang als hij was dat ze zouden weten dat hun zoon buiten de groep viel. "Waarom zijn jouw ouders er niet?" werd er gevraagd. "Mijn vader moest werken en mijn moeder is ziek" loog hij.

Blij dat hij het uiteindelijk had gered op school en een diploma had behaald, wilde hij die jaren voorgoed achter zich laten en zeker niet naar een vervolgopleiding, omdat hij vreesde voor herhaling. Hij vond snel werk en zijn leven ging zo z'n gang, maar de ervaringen in zijn schooltijd werden een soort littekentjes die hun weerslag op dat leven bleven houden. Omdat hij heeft geleerd dat hij het beste maar alleen kan zijn, omdat ie zich dan het fijnste voelt, is dat steeds de vertrouwde basis waar hij naar terugkeert. Te veel mensen om hem heen doen 'm meteen weer in de rol van het zich onzichtbaar maken schieten. Relaties, hij heeft het geprobeerd, maar hij kan het niet, mensen zijn immers niet te vertrouwen en het benauwd hem, hij kan pas vrijuit ademen als ie alleen is.

Hij is nu een man van middelbare leeftijd en als er iets over pesten op scholen wordt gemeld vangt dat zijn aandacht, zeker omdat de kinderen van nu die gepest worden, met al die social media, niet zoals hij een veilige plek hebben om zich er voor te kunnen afsluiten, ze hebben er 24 uur per dag mee te maken. Hij kan zich enigszins indenken hoe erg dat moet zijn, en positief als hij ondanks alles toch altijd is, bagatelliseert hij in dat licht zijn eigen ervaringen met pesten in zijn schooltijd. Maar die stille, bange, verlegen gepeste jongen huist nog steeds in hem, en dat zal ook zo blijven, zijn leven lang.

Verborgen verleden / Passé caché

Het geweldige tv-programma "Verborgen Verleden" is afgelopen zaterdag weer aan een nieuw seizoen begonnen. Ik vind het heerlijke tv waar een bekende Nederlander in zijn of haar verleden duikt met vaak verrassende ontdekkingen. Twee jaar geleden schreef ik in één van mijn Jubeljaarblogjes over mijn flamboyante oma van vaders kant die haar hele leven er prat op ging dat ze van Franse afkomst was, en wij die dat met een korreltje zout namen. Maar in dat blogje staat de uitkomst van mijn speurtocht: Mijn oudgrootvader Pieter Trel, was inderdaad geboren in Cahors in Frankrijk. Ook maak ik in het blogje melding van een verloren gegaan krantenartikel in een Leidse krant, een paar jaar na het overlijden van mijn oma, waarin het raadsel over de Franse afkomst van de familie Trel uiteen werd gezet.

De Doos uit de berging, die ik vanaf nu 'De Schatkist' zal noemen, bevatte dit krantenartikel, en het verheugt me om daar de stamboom zoals ik in mijn blogje beschreven had exact zo terug te zien. Vanzelfsprekend was de naam van mijn oudgrootvader niet Pieter Trel, maar Pierre Treille, Treil of zelfs Freijl. Die laatste naam werd genoemd door vader een zoon de Haan die op 9 augustus 1773 verschenen voor de notaris en verklaarden zich borg te stellen voor Pierre Freijl, scharenslijper en geboren te Cahors in Frankrijk. Daarmee garandeerden zij dat wanneer Pierre tot armoede zou vervallen en een beroep op liefdadigheid zou moeten doen ( bij het Rooms Katholieke Armenbestuur om steun vragen) zij de eerstkomende vijf jaar al deze kosten zouden betalen. 

In het artikel staat een hele verhandeling dat iedereen die in Leiden geboren was ondersteuning niet geweigerd kon worden, maar aan nieuwelingen had men weinig boodschap, want Leiden kon toch geen paradijsje worden voor lieden van elders die op zoek waren naar een luilekkerland? Plots lijkt 1773 heel erg op 2017. Het gold overigens ook voor Nederlanders uit andere gemeenten, men diende dan een borgbrief te overleggen van de vroegere woonplaats, later moest dat de geboorteplaats zijn. Iemand uit Frankrijk zoals mijn oud-opa kon volstaan met twee borgen op te trommelen, in dit geval vader en zoon de Haan. Ik wil hierbij de familie de Haan alsnog bedanken, want, zo lees ik, zich borgstellen was een gevaarlijk iets, en moet van de heren de Haan pure barmhartigheid zijn geweest. Medemenselijkheid was ook toen blijkbaar nog niet geheel uitgestorven. 

Twee jaar later op 28 april 1775 ging hij in ondertrouw als Pieter Treil, 'jongeman van Vrankrijk', wonende te Leiden met Maria Blanchaer, 'jongedochter van 's Hage', wonende te 's Hage. 's Hage is natuurlijk Den Haag. Het stel kreeg 10 kinderen, maar die bleven niet allemaal in leven. Het negende kind, Hendrik is ook maar 44 jaar geworden. Hij was mijn oudvader en de opa van mijn overgrootvader, de vader van mijn oma. Maria de vrouw van Pierre werd slechts 45 jaar oud en stierf op 25 maart 1789. Pierre zou nooit meer hertrouwen.

Hij bleef scharen slijpen, zo komt hij ook voor in het 'Registre Civique, de kiezerslijst die Napoleon in 1811 liet aanleggen. Overigens hebben de kiezers in Nederland nooit de kans gehad om hun stem uit te brengen, want daarvoor duurde het Franse bewind te kort, en eigenlijk had Napoleon ook geen boodschap aan de stem van het volk. Maar goed, in die kiezerslijst komt Pieter Trel ook voor als 'rémouleur de ciseaux'. Op 1 mei 1797 betrok Pieter/Pierre een woning aan de Pieterskerk nr. 15 in Leiden voor de huurprijs van 50 gulden per jaar. Hij heeft er gewoond tot aan zijn dood in 1823. Hij is 80 jaar geworden. Na zijn dood woonde zijn zoon, mijn oudvader, Hendrik er in en na zijn dood zijn weduwe. 

In het artikel wordt gewag gemaakt van het het feit dat er op dat moment, 11 april 1989, nog maar één Trel in Leiden woonachtig was. Dat klopt dat was tante Emma de jongste ongehuwde zus van mijn oma. Verder is er een ander mysterie opgehelderd. Ik ging er altijd vanuit dat Pierre Treil was gevlucht uit Frankrijk vanwege een religieuze revolutie, maar in de tijd dat hij naar Nederland kwam was daar volgens het artikel geen sprake van. Een Fransman die naar Nederland kwam in een tijd dat er geen oorlog woedde en gewoon Rooms Katholiek bleef kon niet meteen voor vluchteling doorgaan. Het artikel besluit met de stelling dat wat ook de rede geweest moge zijn dat hij uit zijn geboorteland is vertrokken, economische motieven er zeker een zeer belangrijke rol bij gespeeld hebben. 

Zo zie je maar in deze tijd van diaspora en allerlei meningen daarover, als je je eens in je eigen familiegeschiedenis verdiept zul je er achter komen dat op enig moment er om wat voor reden dan ook gevlucht of verhuisd is naar andere steden en landen. Dat is wat ook steevast naar voren komt in het programma "Verborgen Verleden". 

Mijn Franse kant is trouwens niet zo heel erg meer aanwezig, toen ik onlangs verschillende teksten moest oplezen in diverse talen, verzocht de toehoorder na 6 regels van het Franse stukje me te stoppen: "Ja, dat is wel genoeg zo." Hoe zou het Nederlands van oudgrootvader Pierre geweest zijn? 

In loving memory: Glenn Quinn

Steeds zie ik op Facebook een post voorbij komen dat ik bij de 1% van de wereldbevolking hoor die nog nooit naar de tv-serie"Game Of Thrones" heb gekeken. Ik voel me er niet minder om, het zou trouwens zomaar kunnen zijn dat ik over een jaar of 20, Deo volente, de serie alsnog in z'n geheel zal gaan bekijken, want dat heb ik onlangs ook gedaan met de 20 jaar geleden gestopte serie "Roseanne".

Ik heb er erg van genoten, hoewel het volledige laatste seizoen wat mij betreft achterwege gelaten had kunnen worden, de koek was duidelijk op. Een tijdje terug heb ik al in een  toen en nu-blogje geschreven over hoe de vijf leden van het gezin Conner er nu uitzien, en bericht dat er volgend jaar een reünie komt met de originele castleden. Er waren natuurlijk nog meer acteurs en actrices die vaste terugkerende rollen hadden, zoals Johnny Galecki, die nu furore maakt in de serie "The Big Bang Theory". Hij speelde het vriendje en latere man van dochter Darlene. Zijn broer, in de serie, en vriendje en latere man van oudste dochter Becky werd gespeeld door Glenn Quinn.

Glenn is geboren in Ierland en heeft daar tot zijn 18e gewoond, toen is hij samen met zijn moeder en zussen naar Californië geëmigreerd. Twee jaar daarna begint hij al voorzichtig met acteren, na wat kleine rollen gaat hij de rol van Mark Healy in "Roseanne" spelen. Het zou eenmalig zijn, maar hij is erbij gebleven tot het laatste seizoen. Tijdens "Roseanne" speelt hij ook in de serie "Covington Cross", en vanaf 1999 tot 2003 was hij te zien als Allen Francis Doyle in de vampierenserie "Angel". Glenn vond het fijn dat hij in die rol zijn Ierse accent mocht spreken. 'Het voelt alsof je een paar oude schoenen aan doet, na het zolang te hebben verborgen in mijn andere rollen" zei hij daarover.

Het is een guilty pleasure van mij, om bij het zien van een oude serie of film op te zoeken hoe het nu met de acteurs en actrices gaat. Bij Glenn kwam ik tot de schokkende ontdekking dat hij in 2002 op 32 jarige leeftijd was overleden aan de gevolgen van een onbedoelde overdosis heroïne. De hele verdere serie heb ik steeds met gemengde gevoelens naar hem gekeken, zo'n jong veelbelovend leven veel te vroeg beëindigd.

Roseanne Barr zei over dit tragische voorval dat hij 'een slachtoffer van Hollywood' was. Een aantal collega's van de serie waren bij zijn uitvaart aanwezig, en Michael Fishman (DJ Conner) heeft een memorial fund opgericht in Glenn's naam. Om Glenn te eren heeft Darlene in de reünie-serie een zoontje die Mark zal heten, naar de rol de Glenn speelde. Maar het zou zoveel fijner zijn geweest als Glenn er zelf bij had kunnen zijn.

Hokjes in roze en blauw en nog veel meer kleuren

Deze column heb ik vandaag voorgelezen in het radioprogramma "Uit De Kast" . Tevens is de column geplaatst op de website van "Roze Golf" van RTV Oost. 

Als iemand die al heel wat jaren meeloopt in de maatschappij durf ik te zeggen dat op een organische manier de hokjesgeest subtiel aan het veranderen is op z’n minst minder afgekaderd. De verschillende hokjes hebben een deurtje naar elkaar toe wat open kan, zeg maar. Subtiel is het sleutelwoord in deze stelling, want zoals met alle zaken die in de loop der tijden veranderd zijn, gaat het bijna onmerkbaar langzaam. En dat is meteen waar het in de huidige tijd misgaat, alles moet namelijk snel, en wel meteen, het moet nú veranderen.  Een goed voorbeeld is de discussie betreffende het sprookjesfiguur Zwarte Piet, die ongetwijfeld binnenkort weer zal oplaaien. Dit specifieke figuur is sinds mijn jeugd op, daar is dat woord weer, organische wijze veranderd van een boeman met roe en zak naar een lieve vrolijke kindervriend. En in de huidige samenleving is het tijd voor een verdere evolutie, maar dat moet geheel in de tijdgeest van nu stante pede, en dat wekt weerzin op. Want hoewel alles op afroep direct beschikbaar is, en we dat ook zo willen hebben, is het menselijke brein daar volgens mij nog helemaal niet aan toe, die houdt van geleidelijk aan, gewend als we zijn aan oude ideeën, gewoontes en gebruiken.

Wat qua hokjesgeest ook niet helpt is hoe het er in de wereld momenteel aan toegaat. Er is chaos, terreur, dreiging en er heerst angst, verwarring en argwaan, wat juist weer maakt dat een ieder zich in zijn of haar eigen hokje verschanst en min of meer met de vuist in de lucht zwaaiend naar andere hokjes allerlei beschuldigingen over en weer schreeuwt waarbij het vaak niet uitmaakt of het waarheden dan wel aannames zijn. Dat botst dus enorm, aan de ene kant de organische subtiele vervaging van het hokjesdenken en aan de andere kant de veiligheid en bekendheid van het eigen hokje wat door alles wat er om ons heen gebeurd zo vertrouwd lijkt om in te blijven zitten en aan vast te houden.

Ik moest daar aan denken toen ik van de week de totale verontwaardiging las over een tijdschrift waarop de voorkant twee zoenende meisjes stonden. Het waren bekende meisjes die ik niet kende, maar ik behoor dan ook niet tot de doelgroep van zowel de meisjes als het tijdschrift. Het ging om het tijdschrift LINDA.meiden, één van de vele spin-offs van de glossy LINDA. van Linda de Mol. Het geval was dat dit twee heteroseksuele meisjes waren die zoenden, en dat was tegen het zere been van sommige mensen in de LHBT-gemeenschap. Zij stelden dat er beter twee lesbische meisjes zoenend op de voorkant hadden kunnen worden geportretteerd. Datzelfde geluid was te horen toen vorig jaar bij eveneens een blad uit de LINDA. gelederen, L’Homo, twee heterojongens zoenend te zien waren. Moord en brand, want waarom niet twee echte homo’s?

Dit is een klein voorbeeld van het botsen van het al dan niet in hokjes denken. Ik denk: ‘wat leuk dat dit kan in deze tijd’, en ik zie er de langzame verandering van de tijdgeest in qua hokjesdenken. Maar anderen, vreemd genoeg voornamelijk uit de LHBT-gemeenschap die de hokjesgeest doorgaans te vuur en te zwaard bestrijden, vonden dit juist reden om, in het geval van die twee meisjes, een actie op touw te zetten omdat het getoonde teveel zou seksualiseren. Nou is het enige wat homo’s en lesbiennes van anderen onderscheid dan ook hun seksuele geaardheid, voor de rest leven ze hun leven als ieder ander. Maar het eigen LHBT-hokje, of specifieker het hokje ‘lesbisch zijn’ wordt hier desondanks het ageren tegen hetzelfde hokje bijna angstvallig vastgehouden. Je zou haast denken dat het er vooral omgaat dat ánderen je niet in een hokje plaatsen, maar dat je zelf er naar believen in en uit kan stappen, al naar gelang de situatie.

Het geeft al aan dat het nog wel heel lang kan duren eer de hokjes echt verdwenen zijn, en er kan zelfs zo’n tijd mee gemoeid zijn dat wij dat niet mee gaan maken. Of misschien blijven de hokjes wel, maar zal er in de toekomst meer respect en acceptatie zijn voor de hokjes onderling. Want hoewel ik een voorstander ben van zo min mogelijk hokjes is het soms ook heel goed en begrijpelijk dat je je graag verhoudt met anderen uit hetzelfde hokje.

Vanuit dat oogpunt is er bij de Nederlandse Politie een netwerk in het leven geroepen, binnen alle regionale eenheden, met de naam Roze in Blauw, die zich bezighoudt met de bestrijding van antihomoseksueel geweld en de ondersteuning van de slachtoffers daarvan. Het bestaat uit agenten die zelf homo, lesbisch of bi-seksueel zijn, en het daardoor voor LHBT’ers laagdrempeliger is om aangifte te doen van antihomoseksueel geweld. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen, hoewel ik tegelijkertijd vind dat iedere politieman of –vrouw ongeacht zijn of haar eigen geaardheid aangiftes van iedereen moet kunnen opnemen. Op de Politieacademie wordt daar voor de nieuwe agenten ook voorlichting over gegeven en worden de gevoeligheden die het met zich mee kan brengen behandeld.

Ik denk ook dat men gedacht heeft vanuit de LHBT-gemeenschap toen Roze in Blauw in het leven werd geroepen. Als jou iets verschrikkelijks is overkomen, dan trek je, heel menselijk, toe naar je eigen groep, je eigen hokje. Als een vrouw, al dan niet seksueel, is mishandeld, kan ik me zo heel goed voorstellen dat ze die vreselijke ervaring liever vertelt aan een vrouwelijke agent. Dus als LHBT’er voel je je waarschijnlijk prettiger bij een Roze in Blauw agent om jouw traumatische gebeurtenis te vertellen. En dat kan voor meer groepen in de samenleving gelden. Een vluchteling bijvoorbeeld, die de taal nog niet spreekt en wordt mishandeld of uitgebuit kan zijn verhaal het beste doen bij een agent die zijn moedertaal spreekt. Het is daarom ook belangrijk dat er agenten zijn of komen met een migratieachtergrond.

Zo zie je de manier waarop we over onze hokjes denken aan het verschuiven is, maar het hokjesdenken is nog zeker niet verdwenen. En misschien moet dat ook wel niet, want je eigen hokje voelt vertrouwd en veilig, je kent en herkent de anderen die zich ook in dat hokje bevinden, maar zorg dat er zich aan alle zijden van het hokje een deur bevindt die open kan naar het hokje ernaast, want als je jouw hokje met je eigen kleur vermengd met de kleur van een ander hokje ontstaan er weer prachtige nieuwe kleuren. 

Nutteloze weetjes

Een interessante tactiek die werd gebruikt om te voorkomen dat
gevangenen succesvol zouden kunnen ontsnappen van Alcatraz, was
om hen te voorzien van douches met warm water, om ze
kwetsbaarder te maken voor het ijskoude water van de baai bij een
ontsnappingspoging.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De tien deelnemers aan het Britse reality programma "Eden" overleefden
het experiment van een jaar lang leven op een geïsoleerd eiland. Later
hoorden ze dat slechts vier maanden van de show waren uitgezonden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Beatles wilden hun album eigenlijk 'Everest' noemen, maar ze hadden
geen zin om de hele reis naar Mount Everest te moeten maken voor de
fotoshoot van de hoes. Dus noemden ze het album 'Abbey Road', wat zich
direct buiten hun studio bevond.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Doordat hun leefgebied steeds kleiner wordt en bemoeienis van mensen,
zijn er momenteel wereldwijd meer beelden van leeuwen dan dat er in
Afrika rondlopen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Michael Jackson wilde geen alcohol drinken in het bijzijn van zijn
kinderen. Daarom werd hem op vluchten wijn geserveerd in colablikjes.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Grotere borsten genereren hogere fooien. Bij een experiment kreeg een
barista met een DD-cup 30% meer fooi van mannen en 40% meer fooi
van vrouwen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Meer dan 100 gevangenen in de grootste zeer zwaar bewaakte gevangenis
in de Verenigde Staten zamelden geld in om een afscheidsfeestje te
organiseren voor hun geliefde bewaker John Whitley.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was homoseksualiteit illegaal en konden
homo's om die reden doodgeschoten worden. Twee homoseksuele soldaten
schreven liefdesbrieven aan elkaar. In één ervan staat te lezen: "Wouldn't 
it be wonderful if all our letters could be published in the future in a more
enlightened time? Then all the world could see how in love we are". Hun
brieven zijn gevonden en gepubliceerd in een boek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tom Cruise is van alle drie z'n vrouwen gescheiden toen ze 33 jaar waren.

Ik wil dat hebbáh

De dame die werd geholpen bij het Kruidvat nam de tijd, het jonge meisje van de kassa had het er maar druk mee. De rij groeide dus aan, ik vind dat nooit zo'n probleem, als ik boodschappen ga doen neem ik de tijd en calculeer eventuele wachttijden, om wat voor reden dan ook, gewoon in. Bovendien was de jongen die voor me stond niet vervelend om naar te kijken. Begin twintig, en goed gelukt zeg maar, hip haar, hij had een lekker luchtje op, gekleed naar de tijd van nu, waaronder de heden ten dage onontbeerlijke net iets te korte broek zodat de enkels zichtbaar waren. Dé trend voor het jongmensch van nu, en een enkele oudere man die meent dat zijn licht gespataderde enkels een traktatie voor het oog zijn.

Het lijkt wel dat de jongens op afroep hebben besloten om massaal de enkel te tonen. Zou daar een bericht over zijn uitgegaan naar jongens van een bepaalde leeftijdscategorie? Hoewel er toch ook nog steeds adolescenten zijn die met witte sokken in van die badslippers lopen, die hebben die memo dus niet gehad. Nu zijn dat vaak niet de meest belezen types, dus misschien hebben ze het berichtje ongelezen verwijderd. Het zijn dit soort nutteloze gedachten die me bezighouden tijdens het wachten in de rij, waar nu zes mensen in stonden, maar daar trok de dame die werd geholpen zich niets van aan. 

Plotseling kregen wij wachtenden onbedoeld entertainment voorgeschoteld wat plaats vond in het pad waar de snoeperijen waren uitgestald. Een meisje van een jaar of vier liet met enige stemverheffing aan haar moeder weten dat ze een bepaalde zak snoep wilde hebben. De moeder weigerde. Het meisje onderging als reactie hierop een metamorfose. Ze kreeg een ongezond rode kleur, haar gezicht vervormde zich tot een demonische grimas en een even zo duivels geschreeuw kwam verrassend luid uit het kleine lijfje. Tijdens het gillen liet zij door middel van ongearticuleerde klanken weten dat zij toch echt vond dat ze die zak snoep moest krijgen. De moeder begon nu ook wat vlekjes in haar gezicht te krijgen. "Fleur, wat hadden we nou afgesproken? Je zou niet gaan zeuren, dat hadden we afgesproken" 

In de rij werden wat betekenisvolle blikken gewisseld, of waren het blikken van herkenning? Fleur zette een tandje bij, waarschijnlijk omdat dat eerder ook al eens had gewerkt. Ze liet zich als was ze een slappe pop op de grond zakken, en het volume werd wat opgeschroefd. De door haar zo gewenste zak snoep hield ze nog steeds vast omklemd. "Ik wil dat hebbáh" verduidelijkte ze nog maar eens. Haar moeder kreeg het zichtbaar warm en hurkte naast Fleur neer, ze ging met het kind een discussie aan, maar Fleur bleef onverbiddelijk in haar rol van het meest ongelukkige onbegrepen kind ter wereld. Moeder zette haar weer rechtop, althans dat probeerde ze, want Fleur zeeg direct weer ter aarde, jammerend. 

"Als je nu gaat luisteren en stopt met huilen, mag je straks een ijsje" wierp de moeder in de strijd. Fleur nam, nog steeds snikkend, even de tijd om dit aanbod te overwegen. Ik voed zelf niet op, maar ik twijfel sterk of deze actie van moeder naast de opvoedkundige meetlat gelegd kan worden. Terwijl moeder en Fleur in het gangpad de ijsjesdeal nog wat verder uit onderhandelden, was de rij inmiddels al wat opgeschoten, en was de jongen voor mij aan de beurt. "Dit was het zo?" vroeg het kassameisje aan  hem. Met een hoofdbeweging naar de moeder en dochter in het snoepgangpad die er, zo het leek, uit waren gekomen zei hij: "Ik wil ook graag een pakje condooms". 

Bovenop z'n goed gelukt zijn had ie ook nog humor!

In Memoriam: Riem de Wolff

Ongekend populair waren ze in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw, de broers Ruud en Riem de Wolff, die onder de naam Blue Diamonds in eerste instantie covers opnamen van hun grote voorbeelden Everly Brothers, maar in 1960 namen ze op initiatief van Jack Bulterman het uit 1927 daterende "Ramona" op in een wat sneller arrangement dan het origineel. Dat was een schot in de roos, maar liefst 26 weken stond de single in de hitparade en bereikte de eerste plaats. Het lied werd ook in het Duits, Frans en Spaans opgenomen. Ook in Duitsland en Indonesië waar de familie de Wolff oorspronkelijk vandaan kwam kenden ze grote populariteit.

In de jaren 70 nam de platenverkoop af, maar Ruud en Riem bleven populair en waren graag geziene en gehoorde artiesten zowel in het land als op tv. In 2000 overleed Ruud op de veel te jonge leeftijd van 59 jaar. Riem heeft na de dood van zijn broer nog wel opgetreden met zijn zoon Steffen als de New Diamonds, maar trad liever solo op, de Blue Diamonds waren voorbij. Hij zong de laatste jaren meer de indo-rockstijl in plaats van de tweestemmige samenzang van de Blue Diamonds, maar ook de hits van toen bleef hij zingen.

Gisteren is Riem overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Hij is 74 jaar geworden.

Coaching de coach

Gisterochtend mocht ik meelopen met iemand die al jaren als taalcoach werkt. Bij binnenkomst zag ik meteen ook de twee dames met wie ik vorige week in gesprek ben geweest. Leuk om zo in het prille begin al 'bekenden' te hebben. De taalcoach met wie ik mee zou lopen vroeg me om een half uur eerder te komen zodat hij met mij kon doornemen wat de do's en don't's zijn als (beginnend) taalcoach en waar zich eventuele valkuilen kunnen bevinden. Sommige punten waren vanzelfsprekend maar andere waren een eyeopener en fijn om benoemd te zien.

De leerling met wie hij al een tijdje werkt en waar ik bij mocht zitten was een dame die in haar thuisland apotheker was. Een intelligente dame, die vanzelfsprekend naar school gaat om o.a. Nederlands te leren, en het daar ook goed doet met lezen en schrijven, maar op haar eigen verzoek heeft zij zich tot een taalcoach gewend om het praten in onze taal te oefenen, daar heeft ze wat moeite mee. Haar, en vandaag ook mijn coach, vroeg aan haar over welke onderwerpen ze wilde praten en dat gebeurde dan, waarbij hij naast het spreken ook meteen wat informatie meegaf. Zo wilde ze over vakantie praten en hij vertelde haar hoe in Nederland de vakanties waren geregeld op scholen en hoe het op het werk gaat, en passant ook even de 7 feestdagen die we in Nederland kennen doorlopen. Ik heb er natuurlijk niet als een sjappie (ik had Patrick Laureij gezien hè) bij gezeten maar me ook op gepaste momenten met de conversatie bemoeid.

Erg leuk. Ik zal binnen afzienbare tijd aan een leerling gekoppeld worden, om samen met hem/haar de Nederlandse taal en onze gebruiken en gewoontes wat inzichtelijker te maken. Als back-up is er voor mij altijd een coördinator die me kan bijstaan in bijvoorbeeld welke lesmaterialen ik het beste kan gebruiken. Daarnaast heb ik eind deze maand samen met andere beginnende taalcoaches een workshop 'Aan de slag met taal'.

Licht en dekking hoog

Deze maand begint het theaterseizoen weer, en er liggen weer heel leuke voorstellingen in het verschiet waar ik natuurlijk via mijn blogje verslag van zal doen. Maar een mens kan nu eenmaal niet naar alle voorstellingen, er moet met het oog op de financiën keuzes gemaakt worden, en dan moet er gestreept worden in de uitgezochte voorstellingen, wat ik met pijn in het hart doe, want ik gun de theatermakers die zo hard aan een voorstelling werken allemaal een volle zaal. Ook, of misschien wel juist, hen die nog aan het begin van hun carrière staan, of voor het eerst in het theater. Dat is de reden waarom ik dit theaterseizoen ook bewust voor een aantal voorstellingen heb gekozen op basis van de omschrijving in de brochure, en niet per se op naam van de uitvoerende(n).

Gelukkig zendt de Nederlandse televisie en met name BNNVARA regelmatig cabaretvoorstellingen uit, sommigen heb ik in het theater gezien, en anderen niet, zodat ik alsnog voor mij nieuwe voorstellingen kan zien. Dit weekend waren het er twee. Op zaterdag de voorstelling "Licht" van Youp van 't Hek, en zondag "Dekking Hoog" van Patrick Laureij. Meteen ook een al gevestigde naam en iemand die al zo'n 11 jaar meeloopt, maar pas zijn eerste solo theatervoorstelling speelde.

Op Youp verheug ik me altijd, onder het mom goede wijn behoeft geen krans ga ik zitten en laat me vermaken om de manier waarop hij, veelal via een oude vriend die als een rode draad door het verhaal loopt, tegen de wereld aankijkt en zaken relativeert of zich juist boos maakt over situaties en gebeurtenissen. Het was de eerste reeks voorstellingen na zijn zware operatie, en zonder daar in te zwelgen stipte hij het zo nu en dan even aan met ook de nodige zelfspot. Ik heb er, zoals ik ook verwachtte, erg van genoten.

Patrick Laureij had ik al eens in een praatprogramma gezien en ik moet eerlijk zeggen, ik was niet meteen enthousiast. Zijn manier van praten mag dan helemaal van nu zijn, ik was er niet zo van gecharmeerd, maar toch, ik vind dat met cabaret iedereen een kans verdiend die zijn nek uitsteekt en op een podium gaat staan om mensen met woorden te vermaken. Ik heb er geen spijt van gehad, ik was aangenaam verrast door zijn show, die stoere houding en repetitief taalgebruik, wat daar blijkbaar bijhoort, zijn in goede balans met de momenten als hij zelf die hele façade van stoerdoenerij weer genadeloos onderuit haalt en zijn kwetsbare onzekere kant laat zien. Ik vond het jammer dat slechts 50 minuten van de show werden uitgezonden. Dat is een goed teken, het smaakt zeker naar meer.

Youp van 't Hek

Patrick Laureij

Zeezout

Vroeger had mijn moeder een keulse pot in de keukenkast staan waarin een pak Jozo keukenzout was uitgestort, en waarvan ze met een plastic schepje de maaltijden die ze bereidde zo nodig van zout voorzag. Als je op jezelf gaat neem je heel veel dingen van thuis over, zeker huishoudelijke en kookgerelateerde zaken, dus ook ik had een pot met zout van Jozo.

Dat was 30 jaar geleden. Nu heb ik een elektrische zoutmolen met daarin grof roze Himalayzout. Toegegeven ik ben voor de kleur gevallen, want zout is volgens mij gewoon zout. En in die 30 jaar is ons ook veelvuldig via allerlei wetenschappelijke onderzoeken op het hart gedrukt dat we zeer matig moeten zijn met het gebruik van zout, want zo goed is het niet; verhoogde bloeddruk, hart- en vaat ziekten, nierziekten om maar eens wat te noemen. Bovendien zit er in bijna alles wat we eten al meer dan voldoende zout. Voor volwassenen geldt het advies om niet meer dan 6 gram zout per dag binnen te krijgen. 

Ondanks dat heb ik een trend waargenomen, die hand over hand toeneemt: zeezout. Zeezout wordt in de markt gezet alsof het om een gezonde(re) toevoeging gaat. Vergeleken met gewoon keukenzout bevat zeezout een klein beetje meer mineralen, zoals magnesium en calcium, maar zo weinig dat het bij normaal gebruik niet bijdraagt aan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheden. 

Ik weet het niet zeker, maar ik dacht dat de bekende slaafvrije chocoladerepen van Tony's Chocolonely de eerste waren met de smaak melk-karamel met zeezout. Dat was blijkbaar een succes, want sindsdien is het hek van de dam. Verkade en andere fabrikanten kwamen met een eigen variant, en ook de Magnum chocoladeijsjes kregen er een soort met zeezout bij, waarop andere ijsfabrikanten niet achter konden blijven. Mona kwam met karamel-zeezout intense vla, en Albert Heijn ging naast de bekende chocoladesoesjes nu ook karamel-zeezoutsoesjes verkopen. Was de toevoeging van zeezout ogenschijnlijk voor het wat duurdere segment chocolade/karamel gerelateerde artikelen. In de nieuwe folder van Albert Heijn is aan hun eigen merk hagelslag een variant met zeezout toegevoegd voor slecht 99 cent. Daarnaast zijn ook de aloude zoute chips en andere zoutjes naar deze trend opgewaardeerd met toevoeging van zeezout, althans zo wordt het op de verpakking vermeld.

Extra zout toevoegen terwijl we al genoeg zout binnenkrijgen. Ik vind het gek. En het is het (marketing)woordje 'zeezout' dat het 'm doet, hè. Geen mens zou bovenstaande lekkernijen kopen als er op stond 'met extra zout'. Gewoon lekker van genieten, maar zoals alles, met mate. 

De Hond bijt zich vast

Op Facebook zag ik plots een bericht van Marc de Hond die als invalide passagier van vliegtuigmaatschappij Transavia een terechte klacht had. Als hij tijdens de 4 uur durende vlucht naar het toilet zou moeten, dan zou de stewardess aan medepassagiers vragen om hem naar het toilet te dragen. Dit is werkelijk hun officiële policy. Anno 2017 bij een vliegtuigmaatschappij van een westers welvarend land natuurlijk niet te tolereren. Dat vond Marc ook en zag het als zijn taak om als bekende Nederlander met een handicap hier aandacht voor te vragen en met succes. Zijn bericht was in no time zo'n 40.000 keer gedeeld.

Er bestaan hulprolstoelen voor in vliegtuigen, alleen bij Transavia hebben ze ervoor gekozen om in geen van hun vliegtuigen een hulprolstoel aan boord te hebben, ondanks dat de wet per 1 januari 2017 voorschrijft dat met kleine aanpassingen, wat zo'n rolstoel is, gehandicapten gefaciliteerd moeten worden. Door de aandacht die deze klacht krijgt is Transavia de rolstoelvraag aan het evalueren. In de vele reacties die hij kreeg op zijn Facebookbericht waren ook mensen die reageerden met "Dan vlieg je toch met een andere maatschappij" Ik denk dat Marc daar zelf ook wel opgekomen zou zijn, maar dan pak je het probleem niet aan, en ik vermoed dat hij het niet zozeer voor zichzelf aandacht heeft gegenereerd, maar voor de gehandicapte mens in het algemeen. Als het mevrouw van Dam was geweest met dezelfde ervaring dan zou het hooguit een item bij het programma "Kanniewaarzijn" zijn geweest, maar nu hij het in het nieuws brengt is de kans groter dat er wat aan gedaan gaat worden.

Het verhaal van Marc zal nagenoeg bekend zijn, op 25 jarige leeftijd werd bij hem een tumor in zijn ruggenmerg ontdekt. De tumor wordt verwijderd, maar door een fout tijdens één van de operaties raakten de zenuwen in zijn ruggenmerg bekneld, met een dwarslaesie tot gevolg. In 2008 schreef hij een boek over deze ervaring, welke ik destijds ook heb verkocht, en wat mij raakte was de zwarte bladzijde in het boek die het einde van de periode van hoop markeerde en waarna hij zijn leven met een dwarslaesie beschreef. Als er iemand is die deze zeer ingrijpende ervaring heeft weten om te buigen naar een positieve levenshouding is het Marc. Ik heb daar mateloze bewondering voor.

Ik ben Marc eens tegen gekomen in Amsterdam, of liever gezegd, ik zat op een terras toen iemand met een ongelooflijke vaart met zijn handbewogen rolstoel langs racete, toen dacht ik nog: 'die gast moet enorme sterke armen hebben.' Later in de Leidsestraat sprak hij me aan met de vraag of ik hem even een duwtje wilde geven een winkel in met een hoge stoep. Dat heb ik gedaan, en toen ik er op ging letten, zag ik dat maar heel weinig winkels in de Leidsestraat rolstoeltoegankelijk zijn. Als valide mens merk je daar doorgaans niet zo veel van, net zoals je geen idee hebt hoe het is om als blinde of dove je in de samenleving te bewegen.

Toen mijn moeder in haar scootmobiel reed hebben we het wel eens meegemaakt dat de lift op het metrostation het niet deed, dan moesten we doorrijden naar een station verderop om daar uit te stappen om met een andere metro weer terug te gaan naar het station waar we moesten zijn, omdat de lift aan de andere kant het wel deed. Dat zijn zaken waar je als lopend mens geen hinder van ondervind. Als je eens bewust om je heen kijkt zo in het dagelijks leven zal het je opvallen dat het voor mensen met een handicap, ondanks alle verbeteringen de afgelopen jaren, niet altijd makkelijk is om hun weg te vinden.

Zo zou ik nooit een invalide vriend op bezoek kunnen vragen, omdat mijn woning uitsluitend met een trap te bereiken is. De drie woongebouwen in mijn straat zijn dan wel met een brug aan elkaar verbonden, en twee gebouwen hebben een lift, maar als je die neemt moet je om bij mijn woning te komen alsnog een trap af. Daar dacht ik gisteren, naar aanleiding van Marc's bericht, aan.

Zo zie je dat er op het gebied van toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers nog best veel te verbeteren valt. Transavia is nu aan zet. Ik ben benieuwd.

De dagen van voor de val

"....Niet langer vormen de kinderstemmen op het schoolplein een aangenaam gekwetter; ze klinken als de herinnering aan de dagen van voor de val.

Deze zin is niet van mijzelf maar is de laatste zin van de column van Henk van Straten, gepubliceerd op 7 september, en ik snap gevoelsmatig zo goed wat hij ermee bedoeld. Er is nogal wat aan de hand momenteel. In Noord Korea laat een jubelende nieuwslezeres ons weten dat het land klaar is voor de totale wereldvernietiging. In Nederland is er vooral veel verontwaardiging en tumult ontstaan doordat het eigen risico als ook de zorgpremie volgend jaar omhoog gaan. Ik ben dan weer heel verbaasd dat er werkelijk mensen waren die dachten dat zulks niet zou gebeuren. Ja, maar het CDA en de CU hadden in hun verkiezingsprogramma staan dat ze het eigen risico juist zouden verlagen. Dat klopt, maar nu de gristelijken onderdeel zijn van de coalitie in wording, leggen ze dat heel gristelijk weer naast zich neer. Maar God ziet alles. Alles. Maakt u zich geen zorgen. 

Zelf ben ik vooralsnog gezond, ik ben me er terdege van bewust en ook zeer dankbaar voor. Mocht ik echter door een ziekte getroffen worden dan is in mijn geval, maatschappelijk gezien, euthanasie de meest voordelige oplossing, maar daar doen de gristelijken ook weer moeilijk over, omdat zij vinden dat God daarover gaat en menschen niet zelf een leven mogen beëindigen. Dat voor sommigen de medische kosten onbetaalbaar worden en ze daardoor doktersbezoek gaan vermijden kunnen ze dan wel weer uitleggen aan hun Schepper en de kiezers. Heel bijzonder.

Verder is er in de wereld echt wel wat gaande. Sinds de grote ziener Donald Trump de klimaatverandering heeft ontkent lijkt het wel of er een soort hogere macht hem en ons het tegendeel wil bewijzen. 'Houston had a serious problem' toen orkaan Harvey daar hevig huis hield. De afgelopen dagen heeft orkaan Irma op de Atlantische Oceaan zich ontwikkeld tot een kracht die de hoogste categorie (5) eigenlijk ontstijgt. Op Sint Maarten en Saint-Barthélemy is een ongekend grote ravage aangericht, en bij het schrijven van dit blogje is Irma op weg naar Florida, het land van de president die heeft verkondigd dat die hele klimaatverandering een hoax is. Orkaan José komt er ook al aan.

Door de overstromingen in Azië, die gelijktijdig plaatsvonden toen Harvey Houston aandeed, zijn in landen als Bangladesh, India en Nepal 1500 mensen omgekomen en zijn 41 miljoen mensen dakloos geworden of door de ramp in andere problemen gekomen. "Ja door jullie!" hoorde ik mezelf alleen zittend op de bank naar de tv roepen, toen men bij het NOS Journaal zei dat door de berichtgevingen betreffende Houston de ramp in Azië 'misschien wat onderbelicht was'. Zij kiezen zelf uit wat voor nieuws ze brengen en vonden de ramp in Azië duidelijk minder aansprekend dan die in Houston. 

Naast al deze natuurrampen en oorlogstaal van megalomane zwakhoofdige leiders, zie je wereldwijd de samenleving opsplitsen in groepen en groepjes zich, verschansend in hun eigen gelijk, schreeuwend en dreigend naar anderen opstellen, die op hun beurt dat ook weer terug doen. Dat is geen goed teken, het geeft aan dat er verwarring en angst heerst. Het voelt voor mij inderdaad zoals Henk van Straten het zo mooi verwoordde als 'de dagen van voor de val'. De val van wat? Het einde van het interbellum? De westerse economie? De democratie? Is het de natuur die in ongenadige kracht terug vecht en het mensdom ten val brengt? Of zijn we gewoon zelf bezig met onze eigen ondergang te bewerkstelligen? We zullen het zien.