Niet alle helden dragen capes

Deze oudere heer wendde zich tot Delmar College of Hair & Esthetics in Calgary, Alberta, Canada, omdat hij wilde leren hoe hij het haar van zijn vrouw kon stijlen met een krultang. Zijn vrouw kon dat niet meer zelf en verbrandde zich steeds. Het team deed het graag. Er werd hem geleerd hoe hij volume met krullen kon creëren bij kort haar en hoe de hoofdhuid van zijn vrouw te beschermen tegen verbranden. En passant leerden ze hem ook hoe hij mascara kon aanbrengen bij haar.

Dit ontroert me, die man die de stap zet om zich hierin te bekwamen en het team van Delmar College die het hem met plezier leert. Nog niet alles is verloren, mensen!

Ik heb je lippen nooit geproefd

Van de week kwam het lied 'Ik Heb Je Lippen Nooit Geproefd', gezongen door Conny Vandenbos en geschreven door Robert Long ineens voorbij toen mijn muziekbibliotheek op random stond. Een heerlijk nummer over de vriendschap tussen een vrouw en een gaysuele man. 

Ik heb al eens eerder geschreven dat je als gaysuele man moet waken voor De Faghag. Een Faghag is een vrouw die haar hele bestaan ontleent aan haar vriendschap met één of meerdere homo's. Wantrouw als man met artistieke neigingen vrouwen die geen vriendinnen hebben en zich enkel ophouden in gaysuele kringen. Je bent in veel gevallen een soort accessoire waar zij haar 'wereldse kijk op het leven' mee wil illustreren en zij kirt met enige regelmaat: ''Jullie zijn allemaal zo leuk". Geloof me dat is zeker niet zo, ik sowieso al niet, vandaar dat ik nooit faghags heb gehad, ik herken ze van mijlenver en ben er vrij allergisch voor, dus kapte ik het af voordat ze voet tussen de deur kregen. Ik heb vrienden en ook verloofdes gekend die zich wel zo'n vrouw lieten aanleunen met als moeder aller faghags ene Katie, wiens doel in het leven was ooit een 'homo te bekeren'. Ik heb haar eens toegefluisterd dat het haar andersom beter zou lukken. Ziet u, ik ben helemaal niet zo leuk. En toch is mijn leven nu en in het verleden verrijkt met hele leuke, toffe, gezellige, vriendinnen, zo één als Conny in haar lied. Ik heb Conny niet persoonlijk gekend, maar zij was vast en zeker geen faghag. 

Ik Heb Je Lippen Nooit Geproefd

Ik heb je lippen nooit geproefd

Jij hebt me zo vaak vastgehouwen

Op momenten van vertrouwen

Ogenblikken van verdriet

Als de moed me soms verliet

Als ik bang was of bedroefd

Maar mijn lichaam wou je niet

En ik wilde nooit het jouwe

Omdat dat bij ons niet hoeft

Daarvoor hebben we een ander allebei

Ik heb je lippen nooit geproefd

Maar mijn allerbeste maatje dat ben jij

Oh, we praten over liefde, over vriendschap, houden van

Alles waar je meestal niet over kunt praten met een man

Jij bent ook een man, maar een waar ik me altijd bij ontspan

Juist omdat we uren kunnen ouwehoeren

Zonder dat je naar mijn tieten zit te loeren

Want ik weet, daar heb je geen interesse in

Je bent mijn broer, je bent mijn vriend en mijn vriendin

Ik heb je lippen nooit geproefd

Als je hier bent slaap je bij mij

Dan vertellen we geheimen

En soms geef je me een kus

Als een broertje aan zijn zus

Heel relaxed, onopgeschroefd

Want mijn lichaam wil je niet

Ik verlang niet naar het jouwe

Omdat dat bij ons niet hoeft

Daarvoor hebben we een ander allebei

Ik heb je lippen nooit geproefd

Maar mijn allerbeste maatje dat ben jij

Mannen hebben geen idee waarom

Ik jou zo blind vertrouw

Ze zeggen schamper: 't Is een flikker

Wat weet die nou van een vrouw

Maar in wezen zijn ze diep van binnen

Strontjaloers op jou

Omdat wij de apotheek in lopen, samen

Om tampons te kopen zonder ons te schamen

Of een middagje de stad gezellig in

Je bent mijn broer, je bent mijn vriend en mijn vriendin

Ik heb je lippen nooit geproefd

Jij hebt me zo vaak vastgehouwen

Op momenten van vertrouwen

Ogenblikken van verdriet

Als de moed me soms verliet

Als ik bang was of bedroefd

Maar mijn lichaam wou je niet

En ik wilde nooit het jouwe

Omdat dat bij ons niet hoeft

Daarvoor hebben we een ander allebei

Ik heb je lippen nooit geproefd

Maar mijn allerbeste maatje dat ben jij

Ik heb je lippen nooit geproefd

Omdat dat bij ons niet hoeft

© Robert Long, Conny Vandenbos

Onderzoek

Zoals elke oude van dagen in Nederland heb ook ik van de week de vooraankondiging mogen ontvangen betreffende het bevolkingsonderzoek darmkanker. Het is vrijwillig, je hoeft er niet aan mee te doen, maar waarom zou je niet? Ik was blij dat het een vooraankondiging betrof en dat de uitnodiging pas over een paar weken in de bus ligt. Zodoende kon ik alvast op hun website lezen wat de bedoeling was en middels een animatievideo zien wat er van mij werd verwacht.

Ik ga niet in details treden over wat ik heb gezien, want ik wil de jongere lezers van mijn blog niet hun onschuld afnemen. Ik gun hen nog de jaren van heerlijke onbevangenheid. Maar een blik in de hel is een vrij aardige omschrijving over mijn actieve rol in het geheel. Voor mijn nog onbezoedelde jongere lezers zijn de, enigszins aangepaste, woorden van de grote Annie M.G. Schmidt:

Dit is het land waar bejaarde mensen wonen...

Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in. 

Ik kan me nu fysiek en vooral mentaal voorbereiden op wat van mij verwacht wordt, maar het kan altijd erger, je kunt ook de persoon zijn die de ingestuurde onderzoeken daadwerkelijk moet doen. Zie, ook hier is mijn inmiddels bekende 'zilveren lijntjes-tactiek' op van toepassing. 

- - - - - - - - - - - - -

Zelden zit ik om woorden verlegen, maar bij het zien van onderstaande foto ben ik letterlijk met stomheid geslagen. Het heeft mij de hele dag niet meer losgelaten. Ik kan enkel denken aan de familie. Dit is een laatste rustplaats waar, zoals u ziet, zorg aan besteed wordt. Regelmatig komen nabestaanden een bezoek brengen en dan komt er een moment dat ze dit aantreffen. 

Eénhersencelligen hebben bedacht om een begraafplaats te bezoeken en hebben bij het verlaten hun woning nog even gekeken of ze alles bij zich hadden, sleutels, telefoon, spuitbus, jasje voor als het fris wordt. Eenmaal op de plaats van bestemming is er gezocht naar een graf waar twee mannennamen opstaan om vervolgens in al hun intense simpelheid dit aan te richten. 

Ik weet niet waar het is, maar ik hoop vurig dat na reiniging van het graf deze plek overladen wordt met bloemen om iedereen te laten weten in het algemeen, de nabestaanden in het bijzonder, alsmede ook de laagschedelige kneuzen die dit gedaan hebben gedaan, dat dit absoluut niet wordt geaccepteerd. 

Beste ouders

Naast dat te veel ouders hun met name kleine kinderen als prinsjes en prinsesjes zien aan wie het niets mag ontbreken, kunnen sommige ouders plotseling heel irreële verwachtingspatronen hebben betreffende hun leercapaciteiten. Vlinder en Storm die het woordje 'nee' tijdens hun prilste jaren weinig tot nooit hebben gehoord, dienen wel volgens diezelfde ouders een hoge opleiding af te ronden om zo aan de top van de maatschappij te komen.

Een schooldirecteur in Singapore heeft de ouders van leerlingen van de examenklassen een brief gestuurd.

Beste ouders,

De examens van uw kinderen staan voor de deur. Ik weet dat jullie allemaal vurig hopen dat jullie kind het goed zal doen.

Maar onthoud, tussen de studenten die de examens gaan maken zit een artiest voor wie het helemaal niet nodig is om wiskunde te kennen. Er is een ondernemer die niks heeft met geschiedenis of Engelse literatuur. Er is een musicus wiens scheikundecijfers niets uitmaken. Er is een atleet wiens lichamelijke fitheid belangrijker is dan natuurkunde.

Als uw kind topcijfers haalt, fantastisch! Maar als hij of zij dat niet doet, neem dan niet hun zelfvertrouwen en waardigheid van hen af. Zeg hen dat het oké is, het is maar een examen. Ze zijn voorbestemd voor andere grote dingen in het leven. Zeg hen, hoe de uitslag ook zal zijn, dat u van ze houdt en hen niet veroordeeld. 

Omringd door gekken week 17

De horeca en ja, ook de terrassen zijn nog gesloten vanwege de besmettingscijfers en de ziekenhuisopnames. Een kind begrijpt dat, maar de gemeente Rotterdam niet echt. Natuurlijk is daar ook de horeca gesloten, maar de lieverds hebben picknicktafels in de stad uitgezet waar mensen met eigen drank en eten aan kunnen gaan zitten. Nu zullen u en ik niet zo gek zijn om dat te doen, want de pandemie waart nog steeds rond, maar de verstandelijk wat minder bedeelden maken er gretig gebruik van. Naast dat dit een klap in het gezicht van de horeca is, moeten we niet vreemd opkijken dat de besmettingscijfers voorlopig nog niet omlaag zullen gaan. Nu die terrassen dan, tegen beter weten in, toch open gaan op 28 april, ik geloof van 12.00 tot 18.00 uur, moeten al die zeikerds die godnondeju het al maanden over niks anders hebben gehad dan over terrassen er gaan zitten ook! Al is het 5 graden en giet het pijpenstelen. 

Ik heb het eerder gezegd, en ik zeg het weer, mensen kunnen niet omgaan met een beetje verruiming, een gegeven vinger wordt een hele hand. Er was een proef ergens vorige week in Utrecht waarbij een aantal cafés open mochten. Medewerkers van de cafés hebben in de nacht van zaterdag op zondag een illegaal feest gegeven in 't Oude Pierement, één van de deelnemende kroegen. Maar liefst veertig personen waren er aanwezig. 

Er zijn landen waar een persfotograaf niet zomaar een foto kan maken van een brandje, die zou dan door de daders omstanders worden belaagd. Gelukkig bestaat er in ons land zoiets als persvrijheid. O wacht.....

Dus het kabinet heeft informatie over de toeslagenaffaire doelbewust achtergehouden voor de Tweede Kamer om op die manier verantwoordelijke hoge ambtenaren en politici uit de wind te houden. Het wordt gebracht als groot nieuws, maar eigenlijk kijk ik er niet van op. U? Feit is wel dat naast Mark Rutte nu ook Sigrid Kaag en Wopke Hoekstra onderdeel zijn van leugens en bedrog. Die formatie wordt er één om je vingers bij af te likken. 

Voor het tripje naar Gran Canaria waar plaats is voor 180 personen hebben zich 68.000 would be-proefkonijnen aangemeld. Er is nog niet bekend wie de 'gelukkigen' zijn. De reis begint op 1 mei, dus het zullen mensen moeten zijn die meteen alles uit hun handen kunnen laten vallen qua werk e.d.. 

Je hebt Sidney Smeets, advocaat en Lid van de Tweede Kamer voor twee weken, met een voorliefde voor net iets te jonge jongens en je hebt André Hazes, de efeboseksuele alcoholistische zanger met het rijmwoordenboek die, toen zijn vrouw niet thuis was, de slaapkamer van de vijftienjarige babysit Raggel binnendrong om vervolgens bij haar hetzelfde te doen. Voor de eerste is er pek en veren voor de tweede adoratie en voetstuk. 'Leve de dubbele moraal!', zong Conny Stuart al. 

Boerenoma Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas van het spek en bonenpartijtje Boeren Burgers en Buitenlui, wenst niet dat dit tot 'triple B' wordt afgekort. De immer in zwart leren jasje gestoken donderwolk maakte daar een punt van in de Kamer. Vermoedelijk doet het haar teveel denken aan haar kledingmaat triple XL. Zeikwijf zegt u? Nogal. Aan de andere kant zijn mensen die woorden als 'toestraks' gebruiken bij voorbaat al af.

Het demissionair Kabinet wil geen vliegverbod voor India instellen zoals in o.m. USA, Canada, Duitsland en Engeland, want hier is op 26 maart RIVM-advies over geweest. Aantal besmettingen in India 26 maart: 62.291 Aantal besmettingen in India gisteren: 332.730. Ach, de Indiase variant kan er ook nog wel bij. 

Herinnert U zich deze nog? #174

PAUL OSCAR

"MINN HINSTI DANS"

1997

Geen hitnotering

Klik hier als de video niet te zien is. 

Volgende maand is het weer zover na een jaar gedwongen pauze, het Eurovisie Songfestival. Vanzelfsprekend ben ik al bezig om voor u, ter leering ende vermaeck, elke inzending van commentaar te voorzien zodat u goed voorbereid de Euroviseweek zal ingaan. Voor nu lijkt het me weer eens leuk om in het roemruchte verleden van het festival te duiken. 

Terug naar het jaar 1997, er was nog een orkest en men diende in de eigen landstaal te zingen. Orkest, jawel, maar veel muziek kwam ook van tape. Vaak was het een combinatie, zoals bij deze inzending van IJsland. Er kan gerust gesteld worden dat deze inzending z'n tijd ver vooruit was, zo ver dat de jury's er met gefronste wenkbrauwen naar keken. In latex gestoken danseressen die over een bank lagen te kronkelen met suggestieve bewegingen en Paul Oscar die als een IJslandse David Bowie zijn woorden ondersteund door een strakke discobeat over het voetlicht bracht. Het baarde opzien, niet wetend want ons in de jaren die nog moesten komen te wachten stond, van hoogbejaarde oma's en diverse travestieacts tot monsters en bdsm.  

Er werd in dat jaar voor het eerst door vijf landen geëxperimenteerd met televoting. Van de 18 punten die de IJslandse inzending kreeg kwamen 16 van de vijf landen die aan televoting deden. Het lied bereikte uiteindelijk een 20e plaats in een veld van 25 deelnemers. Maar het gaf wel aan dat de mensen thuis heel anders naar de inzendingen keken dan de vakjury's. 

Paul Oscar is heden ten dage nog steeds een bekendheid in eigen land, als zanger, liedjesschrijver en disc jockey. Hij beseft dat IJsland als werkgebied eigenlijk te klein is voor hem, maar, zo zegt hij zelf: "Ik ben een IJslander. Ik ben hier thuis. Mijn wortels zijn heel belangrijk voor me. Ik zou het niet willen ruilen voor een zak goud." 

Paul Oscar nu. 

Klemluifel

Veel (bezorgde) vragen heb ik ontvangen betreffende mijn lanai, o.m. omdat ik vorig jaar niet zoals elk jaar een blogje heb gemaakt over de bloemen- en plantenpracht daarop e.d.. Dat klopt, ik heb er sinds vorig voorjaar niet zoveel aan de lanai gedaan, zeg maar gerust niets. Dit vindt zijn oorzaak in de lockdown-light vorig jaar, winkels en ook tuincentra waren wel open toen, maar vanzelfsprekend zag ik er geen heil in die te bezoeken met het oog op het beginstadium van de pandemie. In de zomer was alles weer losgelaten, maar te laat om wat te gaan planten, en daarna kwamen natuurlijk de lockdown-light light en de uiteindelijk onvermijdelijke lockdown.

De lanai heeft nu de aanblik van de tuin van Onslow en Daisy in de serie 'Keeping Up Appearances'. Door de vrieskou in februari zijn er een aantal dingen kapot gevroren en liggen de scherven daarvan op de lanai, er zijn wat overleden planten, kortom een troosteloos gezicht. Nu hebben we een tijd terug via de woningbouw bericht gekregen over het vervangen van de pergola's op de lanai, maar geen datum en toen ik daar twee weken geleden eens naar ging vragen bij de bewonersconsulent, wist zij me mede te delen dat het er inderdaad aan zat te komen, maar nog geen idee had wanneer. Ik wilde het graag weten omdat ik geen zin heb in een zojuist helemaal in orde gebrachte lanai als de heren komen om de pergola te gaan vervangen en ik alles weer binnen moet gaan zetten.

Maar toch, ik kijk er vanuit de woonkamer op en ik ben die armoedige aanblik zat. Aanstonds in mei ben ik een weekje vrij, dan wil ik toch wat aan de lanai gaan doen. Is altijd wel een heel gebeuren voor iemand met een rugconditie, maar als het eenmaal gedaan is ziet het er wel weer een stuk beter uit. Niet te veel planten, vanwege de aankomende vervanging, maar toch wat kleine vrolijke kleurige plantjes en in ieder geval alles wat dood is en in scherven ligt weghalen. Zitten op de lanai doe ik nauwelijks, ten eerste is het er veel te warm als de zon schijnt en ik kan ook niet goed tegen de zon. Daarnaast zijn er buren komen wonen met kinderen waarvan er één de hele dag van opstaan tot naar bed gaan, en zelfs ook nog vanuit bed, dreint, jengelt en gilt. Ook blijkt er iemand te wonen die zo nu en dan pretsigaretjes rookt en die lucht vind ik onprettig. En zij maken ook gebruik van hun lanai. 

Ooit heb ik voorgesteld aan een andere bewonersconsulent om, als er nieuwe pergola's geplaatst gaan worden, daar standaard zonneschermen aan te bevestigen, omdat, zoals gezegd de zon de hele dag op de lanai staat, en in de wintermaanden schijnt die zon ook recht het huis in. Ze nam het mee, zo zei ze toen, maar twijfelde of de woningbouw daar in mee zou gaan, omdat ze dan ook verantwoordelijk zijn voor het onderhoud ervan e.d.. Ik wees haar erop dat iedereen nu maar wat doet, van verschillende kleuren schermen in diverse staten van zijn tot sommigen die lappen ophangen. Door de woningbouw aangebrachte schermen zouden in ieder geval uniformiteit geven in de aanblik. 

Ik zou natuurlijk zelf een zonnescherm kunnen laten aanbrengen, maar het is een huurwoning, en hoewel levensbestendig en ik voornemens ben om er te sterven, om er vervolgens als ik na drie maanden ben ontdekt uitgedragen te worden, kan het leven je soms zomaar een lel verkopen en lopen zaken plotseling anders. Ik hoorde gisteren van een dame van mijn leeftijd, iets jonger zelfs, die een beroerte heeft gekregen. We zijn allemaal maar een mens van een dag. Dus die duizenden euro's wat dat kost ga ik er niet aan uitgeven, maar nu ontdekte ik in een folder, van Lidl nota bene, dat er zoiets bestaat als klemluifels. Klemluifels, ik had er nog nooit van gehoord, maar het wereld wijde web staat er vol mee. Het blijft wonderlijk en leuk dat ik op gevorderde leeftijd nog steeds nieuwe dingen kan ontdekken en ervaren. Zo'n klemluifel lijkt me wel wat, die zijn ook niet zo heel erg aan de prijs, maar ik wacht ermee tot de pergola's zijn vervangen en wie weet wordt mijn idee van zonneschermen wel gehonoreerd. 

Toen was geluk... #85

Onderstaande foto kwam ik tegen in een Facebook groep over Den Haag en ik werd meteen terug gekatapulteerd in de tijd. Met dit soort dames was mijn jeugd gelardeerd, tantes, buurvrouwen en ja ook mijn moeder. Die jurkjes, die kapsels, let u ook even op die enorme handtas naast de stoel bij de dame vooraan, de manier hoe de armen en handen werden gehouden, want er werd gerookt in die dagen, gewoon in huis! 

Dat was bij ons thuis ook de gewoonte. Het is een bekend verhaal wat steeds zo rond mijn verjaardag weer werd opgediept. Omdat ik een maand te vroeg werd geboren, heb ik de eerste zes weken van mijn leven in de couveuse doorgebracht, daarna mocht ik naar huis. Mijn moeder sprong voorzichtig met dit kwetsbare kind om, dus in plaats van dat zij met mij op controle ging bij de dokter, liet ze hem thuis komen. Zo kwam hij een keer terwijl buurvrouw tante Stien op visite was en er werd natuurlijk flink gerookt. Het eerste wat de dokter deed was de deuren naar het balkon openen: "Het kind ligt in een rookgordijn!" uitroepend. In die dagen werd roken nog helemaal niet als iets gevaarlijks, laat staan dodelijks gezien. Dat ik er überhaupt nog ben. 

Daarnaast de keurige maar sobere inrichting,  de gaskachel, centrale verwarming was iets voor de nieuwbouw. Ik meen iets van een Tomado-rekje te zien, en het bloemstukje achter zijn volgens mij anthuriums, die zag je veel in de jaren zestig en zeventig. Op de salontafel van dit gezellig samenzijn vanzelfsprekend een grote glazen asbak en glaasjes drank. Geen smartphones, dat was science fiction. Het zou zomaar kunnen zijn dat in dit huishouden niet eens een telefoon aanwezig was. 

 

Plateau

Terwijl de ziekenhuisopnames sinds vier maanden niet zo hoog zijn geweest als nu, code zwart zelfs niet ondenkbaar is, besluit het demissionaire kabinet, tegen alle adviezen van hen die er verstand van hebben in, om te gaan versoepelen. Het coronabeleid was al vanaf het begin zwabberend en niet te volgen, maar deze beslissing met veelvuldig gebruik van het woord 'plateau', komt totaal uit de lucht vallen. Maar ik ben bang dat ik er misschien een klein aandeel in heb gehad.

Zoals u weet worden mijn blogs, behalve door extreem rechts, met graagte gelezen in het Haagse. 'Confrère, heb je de 'Aidan's World' van vandaag al gelezen? Het is weer mieters' is een veel gehoorde conversatieopener. Blijkbaar ook vorige week toen ik had gemeld hoe het er in winkels aan toegaat met de maatregelen van afspraken maken om over vier uur te komen winkelen. Dat zulks helemaal niet gebeurt en mensen al een afspraak kunnen inplannen voor over een kwartier of gewoon voor de deur staan. Ik werd gebeld door de secretaresse van Mark Rutte die me doorverbond met haar baas. 'Meneer Aidan, Mark Rutte hier, dat wat u schreef over die winkels, dat heeft u toch overdreven, dat kan toch niet waar zijn?' Ik vertelde hem hoe het in het echt werkt. 'Maar dan komen mensen natuurlijk wel alleen?' 'Nou....' antwoordde ik. De verbouwereerdheid in zijn stem verbaasde en ontroerde me tegelijkertijd. De schat had geen idee. 'Ik ga daar onderzoek naar laten doen, wat voor mensen dat zijn' zei hij strijdlustig. 

Later belde hij me terug. Als ik de terrassen weer open, meneer Aidan, gaat u daar dan meteen heen? 'Zie ik zo bleek, meneer Rutte? beantwoordde ik zijn vraag met een wedervraag. 'Ik hou voorlopig nog laag profiel'. 'Heel verstandig', reageerde hij tevreden. 'Dat dacht ik ook wel, de resultaten van het onderzoek geven aan dat mensen die vanaf maart, bij de eerste zonnestralen, al riepen om het openen van de terrassen, zij die zonder afspraak met meerdere komen winkelen, avondklok en maatregelen negerende feestvierende voetbalsupporters en mensen die, omdat ze niet zelf zijn geconfronteerd met het virus of dierbaren op hun buik aan de beademing hebben zien liggen, menen dat 'het wel meevalt' blijken vrij veel overeenkomsten te hebben', zo ging hij verder. 'En met die mensen wil ik wel een risico nemen' zei hij. 'Al eerder hebben we gezien met die Field Lab's en die vakantie naar Rhodos en binnenkort naar Gran Canaria, dat bepaalde mensen gevoelig zijn voor externe impulsen en dan niet meer hun gezonde verstand gebruiken. Wij vinden dat een geniale test. Iets met kaf en koren, zo u wilt'. 

Ik schrok er wel van. Ik vertelde hem dat de cijfers nog helemaal geen ruimte geven voor versoepelingen, dat het RIVM en consorten daar heel duidelijk over zijn en dat het toch niet kan zijn dat een blogje van mij reden is om zo'n onverantwoorde beslissing te nemen. 'Toch wel, meneer Aidan, toch wel, zolang mensen als u, en dat zijn er veel meer dan u denkt, maar niet in die gekte meegaan durf ik het aan. Ik ga het hebben over balanceren, dat we niet met 0-risico uit de pandemie gaan komen, en ik vind 'plateau' tegenwoordig zo'n fijn woord. En omdat ik van een gebbetje hou zal ik zeggen dat winkelen zonder afspraak kan, maar dat men alléén moet komen, ik zal mijn lachen proberen in te houden, nu ik weet dat vrijwel niemand zich er aan houdt. Maar dat is dan een knipoogje naar u, meneer Aidan, van wederzijds begrip'. 

Dus lieve mensen, ik was nogal overdonderd door de plotselinge wending van de visie van het demissionaire kabinet, vooral omdat het zoals het er nu naar uitziet mede door mijn blogje komt. En nee, ik was mijn handen niet in onschuld, maar ik heb, zoals u kunt lezen, geprobeerd het uit z'n hoofd te praten, het is me helaas niet gelukt. Aan de andere kant, als hij al geen oren heeft naar mensen met echt verstand van zaken..... Ik kan u alleen maar de raad geven om niet als een bende lemmingen door de winkelstraten te rennen of en masse op terrassen te gaan zitten, de mensen in mijn inner circle zullen het, zoals Mark al opmerkte, niet doen, die zijn wel wijzer, maar u die dit bij toeval leest en het wel van plan was, denk nog eens goed na, een volgende piek is niet ver weg.

10 Jaar Aidan's World #3

Iets meer dan tien jaar geleden was dit dan mijn eerste échte blog. Het ging over een situatie die zich die dag op mijn werk bij V&D op de boekenafdeling/entertainment had voorgedaan. Ik kan het me nog zo voor de geest halen. Het kalme handelen van die moeder, ik heb het daarna nooit meer mee mogen maken. Gek idee dat het meisje waarover het gaat nu zo'n 13 of 14 jaar is, en hier waarschijnlijk niets meer vanaf weet. 

Doug Storm

In mijn wekelijkse 'Omringd door gekken' blogjes en ook daarbuiten mag ik graag op een anekdotische ironische manier het doen en laten van de mensch belichten, maar rode draad blijft dat ik, zoals al eerder vermeld, mensen steeds minder leuk ga vinden. Zo'n pandemie en de maatregelen daaromtrent werken in deze als een katalysator, mijn hemel wat kunnen mensen ongelooflijk zeiken! Daarom is het voor mij belangrijk om ook eens verhalen tot me te nemen waarin het mooie en positieve van de mensheid naar boven komt, want natuurlijk is dat er ook, daar sluit ik m'n ogen niet voor, sterker nog, het werkt als balsem voor mijn stijgende antipathie. Ik kan me zo voorstellen dat dat voor u ook geldt, daarom het verhaal van acteur Doug Storm, zoals opgenomen in het boek 'Making It On Broadway'.

"Ik was op tournee met 'Les Miserables' en we traden op in Salt Lake City. In die tijd verkochten we posters van handtekeningen voorzien door de volledige cast. Voor $50 werden die verkocht voor het goede doel, Broadway Cares/Equity Fight AIDS. 

Na een optreden was ik, gekleed in mijn toneelkostuum, posters aan het verkopen in de lobby. Ik zag een klein meisje die naar me keek of ik de Messias was. Ik hoorde haar vragen: "Alsjeblieft mama, alsjeblieft, mag ik een poster? Alsjeblieft, alsjeblieft?" Haar moeder zei nee en ze liepen weg. Het was een moment wat ik nooit meer vergeet. Een stemmetje binnenin me zei duidelijk: "Ga, Doug, ga!"

Plotseling, zonder verder na te denken rende ik, nog volledig in toneelkostuum, het theater uit. Ik wurmde me door de menigte heen en zag het meisje en haar moeder aan de overkant. Onderwijl dacht ik terwijl ik daar rende in mijn Les Miserables-kostuum, straks word ik nog gearresteerd, maar het maakte me niet uit.

Ik benaderde het meisje en zei: "Sorry". Ze draaide zich om en staarde enkel. "Je bent je poster vergeten." Ik gaf haar de poster en ik draaide me om en rende terug naar het theater voordat iemand iets kon zeggen. Ik ging naar het kantoor van de company manager en zei: "Ik heb één van de posters weggegeven. Hier is vijftig dollar, mijn bijdrage aan Broadway Cares."

Een paar dagen later hing er een brief aan het mededelingenbord en dit is wat er in stond:

'Lieve cast van 'Les Miserables,

Jullie hebben me enorm geraakt, dank je wel. Ik wil jullie ook bedanken voor de poster die jullie mijn dochter hebben gegeven. Ik weet niet wie je bent, maar het was een aardige jongeman, en hij was al weg voordat wij dank je wel konden zeggen. Laat ik jullie iets vertellen over mijn dochter. Ze is ziek. De verwachtingen zijn dat ze geen lang leven zal hebben en jong sterft. Ze heeft altijd 'Les Miserables' willen zien, ze mocht die avond even uit het ziekenhuis weg om de show te bezoeken. De kaartjes waren een cadeau van een vriend van de familie. Ik ben een alleenstaande moeder. Krap bij kas. Ik vond het vreselijk dat ik die poster niet voor mijn dochter kon kopen. Heel, heel erg bedankt, wie je ook bent. Dank, dank, dank'.

De hele cast zat in tranen. Ik zei niets.

Vier jaar later, de avond voordat 'The Scarlet Pimpernel' zou stoppen, was ik moe en enigszins bitter. Ik zou weer werkloos zijn. Vanuit het niets hoorde ik vanaf de ingang van het toneel een stem: "Meneer Storm?" Ik dacht: Mijn hemel, wie noemt me in godsnaam meneer Storm? Ik keek en bevroor voor een moment. Het was het kleine meisje van toen. 

"Hoi, ik wist dat u in de show zat want ik volg het op internet, ik heb een klein pakje voor u en een kaartje". "Jeetje, hoe gaat het met je? Wil je binnenkomen? Ga je de show zien vanavond?" "Nee", antwoordde ze, "Ik ga de show morgenavond zien, de laatste show". Ik zei, "Kom morgen dan voordat de show begint, dan neem ik je mee backstage". 

Ik ging naar boven om mijn makeup op te doen. Ik stopte even om het kaartje te lezen.

'Ik wilde u laten weten dat ik ben toegelaten tot NYO Tisch Shool of the Arts for Drama, en ik ga me inschrijven want ooit wil ik ook een poster geven aan een kind. Dank u voor het helpen om mijn leven vorm te geven'. 

Ik was van mijn stuk gebracht. In mijn moment van wanhoop en zelfzuchtige bitterheid, was daar ineens dat meisje. De cirkel was rond. Dat alleen is waarom ik in deze business ben gaan werken."

Doug Storm. 

Omringd door gekken week 16

Benjamin Smith de topman van Air France-KLM wist vorig jaar 7 miljard euro steun los te peuteren bij Frankrijk en Nederland. Het bedrijf sloot het jaar 2020 af met een verlies van 7,1 miljard euro. Toch heeft hij een aandelenbonus van 2 miljoen gekregen. 

Omringd door gekken aanschouwelijk gemaakt: 

Iemand op Twitter: 'Elke vorm van euthanasie is moord! Elk mensenleven is waardig.' Dezelfde persoon op Twitter: 'Terrassen en kroegen open nu! Dan maar een paar doden.'

Na die hele toeslagenaffaire waar een kabinet over gevallen is zou je denken dat de Belastingdienst zaken wel twee tot drie keer controleert. Denk opnieuw. Wederom zijn er ten onrechte tweehonderd mensen te kennen gegeven dat zij hun toeslagen kwijtraken en het geld wat zij tussen 2014 en 2020 hebben ontvangen moeten terugbetalen. De Belastingdienst gaat de fout 'op korte termijn' herstellen. 

Ze lagen in scheiding toen André Hazes overleed, zijn bijna ex-vrouw Raggel nam meteen de rol van treurende weduwe aan en die rol speelt zij nog steeds. Het is nu zeventien jaar geleden en dat wordt gevierd met een tv-documentaire. Dochter Roxanne vernam over het hoe en wat van de documentaire en besloot er niet aan mee te werken en heeft geen toestemming gegeven om privébeelden en opnames van haar en haar vader uit te zenden. Beroepsweduwe Raggel had daar natuurlijk schijt aan, want het levert geld op, dus zijn, tegen de uitdrukkelijke wil van haar dochter, die beelden en opnames tóch in de documentaire opgenomen. 

Heeft u het ook gezien? Alles werd uit de kast gehaald om een aantal proefpersonen weer naar Rhodos te kunnen laten gaan. Tegelijkertijd wordt er nog geen stap extra gezet om die kinderen van Lesbos te halen. 

Van de week begon ik later en kwam langs Action. Daar stond in de regen een rij voor de deur om naar binnen te kunnen voor een half uur winkelen. Een rij. Voor Action. In de regen. 

Eén van die Fieldlab-dingen gaat plaatsvinden in Breda, daar komen 24 april tienduizend (10.000!!) mensen hutje mutje bij elkaar voor een Koningsdag-evenement. Ik wil geen haren splitsen, maar Koningsdag is 27 april. Hoe dan ook, er waren miljoenen(!!) geïnteresseerden, en de allerlaatste kaarten werden geveild via VakantieVeilingen. Er werden bedragen tot aan €15.000 geboden. Ene Justin vertelde dat zijn laatste bod €7400 was, hij wilde tot €8000 gaan en toen er €9500 werd geboden is hij gestopt. 

Ik heb de berichten dat mensen geestelijk in de knoei komen door de maatregelen vanwege de pandemie steeds afgedaan als aanstellerij en een eerste wereldprobleem, maar nu met deze twee verschijnselen zijn mij de schellen van de ogen gevallen. Het volk is langzaamaan krankjorum aan het worden en gaat hele rare dingen doen! In de regen voor een pauperwinkel staan wachten om die goedkope teringzooi te kunnen kopen en duizenden euro's neertellen om met medetokkies los te gaan op Wolter Kroes en Snollebollekes met reële kans om besmet te worden dan wel het virus door te geven, dan ben je geestelijk volslagen van het padje af. 

Tegeltjeswijsheid 390

 

Glee en Oogappels

Mijn eerdere blogje over 'Glee', de serie die ik pas ben gaan kijken, dien ik enigszins bij te stellen. Ja, het blijven wat vergezochte en soms zelfs totaal ongeloofwaardige verhaallijnen en gebeurtenissen. En die stereotypering van het leven op een highschool met cheerleaders en quarterbacks en het worden van promking en -queen als het hoogst haalbare komen wat exorbitant over, maar het is van Amerikaanse makelij, dus dan is enige overdrijving toegestaan. Waar ze altijd heel goed in zijn is, ondanks dat, tóch op het gevoel inspelen en dat werkt bij mij. 

Wat ik geweldig vind aan de serie is dat er, voor Amerikaanse begrippen, heel liberaal is gecast. Er zijn mensen van kleur, personages met een lichamelijke of geestelijke beperking, verschillende lichaamsvormen, diversiteit in seksuele oriëntatie, kortom een doorsnee van de samenleving. Niet alles en iedereen is namelijk wit, hetero met een perfect gezicht en lichaam. Ook de problemen die deze mensen ervaren worden benoemd en niet onder het tapijt geschoven. Op die manier hebben met name jongeren een rolmodel waar ze zich aan kunnen spiegelen. Met terugwerkende kracht is Kurt Hummel (Chris Colfer) natuurlijk mijn favoriete personage. Wij hadden in mijn tijd alleen Albert Mol als referentiekader. Daarnaast heb ik Shannon Beiste (Dot Marie Jones) in mijn hart gesloten, de vrouw als een huis met het kleine hartje. 

Ik merk dat ik die diversiteit aan mensen in films en series fijn vind. Te lang hebben we naar perfecte mensen gekeken in 'Dallas' en 'Dynasty'-achtige series. Daarom is de Nederlandse serie 'Oogappels', waarvan onlangs het derde seizoen is begonnen, zo geweldig. Het heeft helemaal niets met 'Glee' te maken, behalve dan de diversiteit aan personages. Net als bij 'Glee' een goede mix aan interessante mensen van allerlei pluimage. Merel (Malou Gorter) die het goed bedoeld, maar omdat ze geen flair heeft als keiharde bitch overkomt. Ik vermoed dat Malou de vrouw die ze speelt als uiterst kwetsbaar zal omschrijven. Chris (Thor Braun) de puber die van iedereen eigenlijk het meest volwassen is in hoe hij in het leven staat. En een geweldig rolmodel voor veel jongeren van nu die op zoek zijn naar wie ze zijn. Thor vertelde in een interview dat hij eigenlijk met dezelfde vragen zat over zichzelf op hetzelfde moment als Chris in de serie. Ik vraag me af als je 'alter-ego' de door de makers en schrijvers in de mond gelegde zinnen uitspreekt ze jou dan misschien helpen om het in het echt ook wat scherper te zien? 

De schrijvers van de serie weten heel goed de tijdsgeest vast te leggen, hoe Merel tegen een muur van onbegrip aanloopt als ze aankaart dat zij als vrouw minder verdient dan een zojuist aangenomen mannelijke collega die exact hetzelfde werk doet. De curlingmoeder Fabie (Brancha van Doesburgh) en Chris die in de aflevering van woensdag de leraar corrigeert als die het heeft over het 'uit de kast moeten komen'. Hoezo moeten? Onlangs nog negatief nieuws over de reformatorische school Gomarus in Gorinchem waar men de leerlingen dwong om precies dat te doen. De schrijvers konden bij het schrijven van die scène nooit bevroeden hoe actueel ze ermee zouden zijn. 

Geweldige vondst is ook het commentaar van de grootouders (gespeeld door zeer gerenommeerde acteurs en actrices) in interview setting over het opvoeden in het algemeen en dat van pubers in het bijzonder. Kortom een heerlijke serie met van jong tot oud leuke goed gecaste acteurs en actrices in interessante verhaallijnen, waarbij het voor de jongere onder hen natuurlijk geweldig op hun cv staat dat ze aan zo'n serie hebben meegewerkt. Ik heb iedere week weer het gevoel dat ik bij bekenden op bezoek ga.

Oogappels.

Dot Marie Jones en Chris Colfer. 

Toen was geluk... #84

Mode, niets is meer aan verandering onderhevig. Zo bedacht ik me van de week opeens dat het in de jaren tachtig in was om een trui of sweater over je schouders te dragen om de outfit te complementeren. Officieel was het natuurlijk de bedoeling, vanwege het immer onvoorspelbare weer in ons land, iets bij je te hebben voor als er een dun windje opstak om je daartegen te beschermen. Maar ik kan u hier en nu verklaren dat ik truien en sweaters heb aangeschaft louter en alleen om als een soort stola om mijn schouders te draperen, sommige heb ik nooit aangehad. 

Het was ook helemaal niet handig natuurlijk, die trui gleed er steeds vanaf, maar ja, mode hè. Om het u te illustreren ben ik in de onpeilbare dieptes van de fotodoos gedoken en heb er een aantal uitgezocht.

Dagje Utrecht met mijn moeder (die de foto heeft gemaakt), haar zus, mijn tante Jopie en mijn nichtje Brenda. U ziet hier een ensemble bestaande uit een grijze bandplooibroek met een oranje-wit geblokt overhemd (in de broek gepropt (!)), met als details een grijs leren stropdasje en een oranje riem met om de schouders nonchalant een oranje sweater. Niet op de foto, maar ik weet het nog, als schoenen licht grijze moccasins.

Ook door de straten van Ibiza flaneerde ik in zomeroutfits waarbij de trui om de schouders niet mocht ontbreken. Het waren ook de jaren van de vermaledijde witte sportsokken overal onder. De gruwel. En nee, ik heb me niet over het eiland voortbewogen op het roze brommertje. Die stond daar en ik vond dat een geschikt attribuut voor een fotomoment.

En ja, zelfs op mijn werk op de boekenafdeling van V&D Den Haag 
Leyweg, probeerde ik de allereerste spuuglelijke bedrijfskleding die 
wij aan moesten nog wat cachet te geven door de trui die erbij werd
geleverd als modeaccessoire te gebruiken. Het hield niet over. Hier 
samen met mijn lieve collega Nel den Boer (spreek uit: den Boej).

 

TeRrAsSeN oPeN!!!

Toen vorige week uitlekte dat men voornemens was om op 21 april een aantal versoepelingen door te voeren en ik iemand in een journaalitem champagne zag ontkurken, vroeg ik me af of deze persoon in dezelfde dimensie leefde als ik. Midden in een nog steeds stijgende derde golf met besmettingen, ziekenhuizen en IC's net zo vol als tijdens de eerste golf, tenminste zo was het in mijn wereld. In diezelfde wereld betekent 'iets voornemens zijn' niet dat het ook daadwerkelijk zal plaatsvinden.

Maar goed, tijdens de 34e of 83e (who's counting) persconferentie gisteren werd vanwege het 21 april debacle door Mark Rutte en Hugo de Jonge nu tegen 't volk gepraat alsof we kinderen van zes jaar zijn. En om eerlijk te zijn, heel veel van ons zijn dat ook in dit hele corona/lockdown/maatregelen/versoepelingen/ vaccinatie-gebeuren. Een datum die wordt genoemd als een mogelijk startpunt voor het intrekken van enige maatregelen ziet men direct als toezegging, maar gisteren is met klem twee of drie keer benadrukt dat dat zeker niet zo is, desondanks ben ik er niet gerust op of iedereen dat nu wel heeft begrepen. Men is in deze voor niemand leuke situatie zo naar zichzelf gericht dat het algemene beeld volledig aan de belevingswereld lijkt onttrokken. 

Die burgemeesters van een aantal steden ook, die tegen de adviezen van de gezondheidsraad in roepen om het openen van de terrassen enkel en alleen omdat ze niet willen handhaven of daar de capaciteit niet voor menen te hebben. Trouwens, dat geroep om het openen van die terrassen papegaait iedereen elkaar nou wel als een soort mantra na, maar het is godnondeju stervenskoud! Ik moet er niet aan denken om op een terras te moeten zitten. Nou ja, ik ben bang dat velen de mitsen en maren niet hebben gehoord en nu 28 april rood op de kalender hebben omcirkeld om dan volgende week weer in alle staten te zijn als het, zoals gezegd, ook niet door zou kunnen gaan.

Het enige wat wel open had gekund zijn de winkels. Die zouden nu op afspraak moeten werken, u weet het, u maakt een afspraak en dan kunt u VIER UUR later, ALLEEN, een half uurtje winkelen. Nou, u weet inmiddels ook dat geen winkel zich daaraan houdt. Er is een vinger gegeven, maar de arm tot aan de oksel is door menig winkelier gepakt. Als u voor de deur staat wordt u, na noteren van naam en telefoonnummer gewoon met een glimlach binnengelaten. En nee, daar wordt niet op gehandhaafd, de burgemeesters en hun teams kunnen volle parken al niet aan, dan is er ook geen menskracht genoeg om dit in de gaten te houden. Het kan niet zo zijn dat de boven ons gestelden dit niet weten, winkels weer openen zou betekenen dat het gewoon hetzelfde blijft gaan als nu, alleen zonder het noteren van namen en telefoonnummers, daar hadden ze nu eens goede sier mee kunnen maken. 

Maar goed, mocht ik deze pandemie overleven, verheug ik me al op de programma's die over twintig jaar te zien en te horen zullen zijn over deze krankzinnige tijd met een overheid die de term 'zwalkend beleid' een nieuwe betekenis heeft gegeven en een als een peuter stampvoetende en krijsende bevolking die 'recht hebben op' en 'eisen dat'. Aan de andere kant zou ik dan hoogbejaard zijn, dus de kans is groot dat ik dan vanaf mijn wolkje op het gewemel neer zal kijken. Als er überhaupt nog gewemel is, de dikke dame zwijgt namelijk nog in alle toonaarden. 

Stickertjes

Vandaag wil ik u deelgenoot maken van een column die Jeugdsentimenten/Facebookvriend Bertus twee jaar geleden heeft geschreven en die hij vorig jaar heeft ingesproken. Bertus is naast basisschoolleraar tevens voice-over, dus is het prettig om hem zijn eigen werk te horen voorlezen. Uit eigen ervaring weet ik dat je als schrijver weet waar de klemtonen en de eventuele kwinkslagen in je eigen werk zitten. Deze column gaat over hoe hij als kind zelf is gaan schrijven en hoe daar in zijn tijd op school mee werd omgegaan versus hoe dat nu is en hoe hij daar als leraar mee omgaat. 

Hier kunt u de column lezen: Wie schrijft die blijft (geschreven versie)

Hier kunt u de column horen: Wie schrijft die blijft (gesproken versie)

U weet dat ik vrij allergisch ben voor het hele curlingouder gedoe van deze tijd waarbij de Gewenste Kinderen als door God gezonden prinsjes en prinsesjes worden gezien aan wie het niets mag ontbreken en die het woordje nee zelden of nooit horen. Het andere uiterste is dat kinderen gelijk worden gesteld met volwassenen en meteen al met alle tegenslagen van het leven moeten worden geconfronteerd. Er is een middenweg en het verschilt natuurlijk ook per kind. Elk kind is natuurlijk een eigen individu, zoals Bertus ook opmerkt in zijn column.

Dit hele verhaal bracht mij terug naar de tweede klas (ik geloof nu groep vier) van de basisschool, toen nog lagere school genoemd. Aan tere kinderzieltjes deed men niet. Door de leraar gewenst gedrag werd duidelijk ten overstaan van de hele klas gewaardeerd, net zoals ongewenst gedrag . Zo was er een schriftje waarin wij schreven, ik vermoed voor taaloefeningen, en als we die dan af hadden dan ging je naar het bureau waarachter de leraar zat en als hij het mooi en netjes geschreven vond kreeg je een stickertje, die je zelf mocht uitzoeken.

Er waren kinderen met een schriftje volgeplakt met stickertjes en je had mijn schriftje. Ik had geen mooi handschrift, of in ieder geval niet mooi genoeg voor de leraar. En ik deed heus mijn best, want ik wilde ook best stickertjes in mijn schrift, maar niks hoor. Dat ik er mijn best voor deed was niet voldoende. Hij zag altijd wel een niet regelmatige schrijfstijl of een pen die had gevlekt, wat hij dan ook meedeelde zodat de klas het ook meekreeg. Eén keer heb ik een stickertje mogen uitzoeken. Het feit dat ik het nu na vijftig jaar nog weet geeft al aan dat zoiets onbenulligs voor een kind heel belangrijk kan zijn. 

Nu zou ik denken steek dat stickertje maar in je reet, maar als 8 jarige ben je wat minder assertief. Je bent wel plooibaar als kind en neemt dingen zoals ze zijn, dus ik heb er geen trauma aan over gehouden, al kan ik me de teleurstelling telkenmale als ik me hoopvol aan het bureau meldde nadat ik het gevoel had dat ik deze keer wel netjes genoeg had geschreven, nog wel voor de geest halen. 

Nee, dan Mees Bertus, die had ik best als leraar willen hebben, die zou waarschijnlijk gezien hebben dat 8 jarige ik er mijn best voor deed en alleen daarvoor al een stickertje geven, mocht hij al aan dit soort beloningssystemen doen. 

In Memoriam: Patrick Juvet

Patrick Juvet is geboren in Zwitserland en had met zijn tweede single 'La Musica' een grote hit in Frankrijk in 1972. Een jaar later deed hij voor Zwitserland mee aan het Eurovisie Songfestival met het nummer 'Je Vais Me Marier Marie' waarmee hij op de twaalfde plaats eindigde. In 1978 ging hij op de discotoer en scoorde internationale hits met 'Got A Feeling' en 'I Love America'. 

Begin jaren tachtig ging hij weer Franstalige muziek maken, maar behaalde niet meer zijn grote successen van weleer. Er brak een tijd aan voor Patrick van financiële problemen, hij leed aan depressies en alcoholisme, verhuisde naar Londen, Los Angeles om in de late jaren tachtig weer naar Zwitserland terug te keren. 

In 1991 bracht hij het album 'Solitudes' uit met persoonlijke nummers waarbij hij werd geassisteerd door Françoise Hardy, Luc Plamondon en Marc Lavoine. In 2005 bracht hij zijn autobiografie uit, 'Les Bleus Au Cœur: Souvenirs", waarin hij over zij carrière en biseksualiteit praat. 

Op 1 april j.l. werd Patrick dood gevonden in een appartement in Barcelona. De doodsoorzaak is vooralsnog niet bekend gemaakt. Hij is 70 jaar geworden. 

Omringd door gekken week 15

OmDaT hEt TrAdItIe Is GoFfErDoMmE! was woonwarenhuis IKEA op Tweede Paasdag volledig volgeboekt met afspraken om drie kwartier te kunnen lopen door het gebouw. Niets geeft de trieste deplorabele staat van een groot deel van de bevolking meer weer dan dit gegeven. 

U heeft het gehoord, proeven met toegangstesten. Het gaat om 'niet-vergunningplichtige activiteiten op maximaal drie aaneengesloten dagen met een beperkt aantal bezoekers'. U dient een kaartje te kopen voor o.a. Keukenhof, Blijdorp of Paradiso. Met dat toegangsbewijs moet u zich bij een speciale teststraat laten testen op het coronavirus, daarvoor maakt u, uiterlijk twee weken van te voren, een afspraak via een website, en u dient de test wel binnen veertig uur voor het evenement te ondergaan. En nee, met een negatieve (dus goede) uitslag van een GGD-teststraat of thuistest komt u er niet in. Op de locatie van het jolijt gelden strikte criteria en voorwaarden en moeten alle coronamaatregelen gewoon in acht worden genomen. Dit alles is erop gericht om te leren over de inzet van toegangstesten en de werking van de bijbehorende testbewijzen. Met andere woorden, u wordt, net als bij de Fieldlabs, gewoon ingezet als guinea pig. 

Op de vraag of hij het verzoek verwacht om informateur te worden antwoordde Herman Tjeenk Willink eind maart nog: "Het is armoede als je moet constateren dat je alleen bij een 79 jarige kan uitkomen. Dat is niet goed". Maar u weet het, inmiddels is de wanhoop zo groot dat de hoogbejaarde minister van Staat toch gevraagd is, hoe armoedig dat dan ook is. 

Ik heb het niet gezien maar er blijkt ophef te zijn over de broek die Kauthar Bouchallikht aan had in de Kamer. De vrouw draagt ook een hoofddoek dus reden voor Geert Wilders en zijn achterban om daar eens flink wat van te vinden. Splinter en balk. Geert vergeet de wandelende vetvlek van zijn eigen partij die zich ongeschoren, met vettig lang haar (wat er nog rest), open overhemd en met een religieus symbool in de cleavage in diezelfde Kamer vertoont, juist, de vrouwenmeppende souteneur Dion Graus. 

Die toegangstesten kosten de overheid trouwens 925 miljoen euro. Er wordt niet op een cent gekeken. De gedupeerden van de toeslagenaffaire wachten nog steeds op teruggave, maar dit geheel terzijde. Er wordt ook al juichend gerept over allerlei versoepelingen vanaf 21 april. Dit terwijl de ziekenhuizen en IC-afdelingen vol liggen, de besmettingen weer oplopen en er door die toegangstesten en versoepelingen nog grotere stijgingen te verwachten zijn. Bij zo'n Fieldlab-gebeuren blijken ook 16 mensen besmet die ieder dan weer om en nabij de honderd anderen besmetten en die 1600 besmetten ieder ook weer zo'n honderd.... etc.. Terwijl het niet zo heel moeilijk is allemaal:

Goede redenen om de lockdown (gedeeltelijk) op te heffen:

• Het aantal besmettingen is laag
• Er zijn niet te veel positieve testen
• Ziekenhuizen zijn leeg
• De meeste mensen zijn gevaccineerd

Slechte redenen om de lockdown (gedeeltelijk) op te heffen:

• Andere landen doen het ook
• Horeca-ondernemers willen hun zaak graag weer heropenen
• De (demissionaire) regering wil graag wat populairder worden
• Het wordt mooier weer 
• We zijn het allemaal zat om thuis te zitten

Het lichtpuntje dat tijdens het Eurovisie Songfestival Jan Smit niet in het commentaarhokje zit met Cornald Maas omdat hij één van de presentatoren is, heeft AVROTROS vakkundig gedoofd door iemand naast Cornald te zetten die nog vervelender is dan Jan, namelijk Sander Lantinga. Sander is de verpersoonlijking van het begrip 'schijtlolligheid'. Hij is die zogenaamd 'leuke' oom op verjaardagen om wiens belegen grapjes niemand kan lachen. U heeft vast zijn commentaar gehoord tijdens de Top Pop uitzendingen van nog niet zo lang geleden, nou die jaren zeventig humor krijgen we dus ook tijdens de drie songfestivalavonden. Cornald had het, zoals wel is bewezen in het verleden, prima alleen gekund.

 

Gerda en Arie

Voor de lockdown, maar zeker toen die van kracht ging in december zijn wij op het werk bezig met internetbestellingen. We zoeken de gewenste artikelen op, verwerken dat in de computer, waar dan de documenten en adreslabels uitkomen die we netjes in en op het pakketje doen om alle pakketjes vervolgens naar het postafgifte punt te brengen. Ik vind het leuk werk om te te doen, maar zo gaandeweg viel me iets op en als je eenmaal ergens op gaat letten.... nou ja, u weet toch.

Ik zoek en verpak dan herenschoenen, boxertjes, herenkleding, sokken, nu ja, noem maar op en op het adreslabel staat dan een vrouwennaam. Ik heb dan de aanname dat dit anno 2021 zo'n zelfde stel moet zijn als die je vroeger zag winkelen. Gerda en Arie. Gerda vindt dat Arie nieuwe kleding nodig heeft, Arie zelf is op dat vlak volledig meningloos. Alle levenslust die hij ooit had heeft Gerda er vakkundig uitgeramd in vijftien jaar huwelijk. Arie staat er bij en Gerda gaat door de vakken en zegt tegen hem: 'Ga eens rechtop staan', en houdt vervolgens een trui tegen Arie aan. 'Hè, ga nou eens goed staan!' Ja, u heeft dat tafereel vast en zeker ook wel eens gade geslagen, en ook gedacht; die neuken niet meer. 

Ik dacht dat het een vervlogen iets was van de generatie voor mij, maar ik moest dus opnieuw denken. De Gerda's en Arie's 2.0 doen dat nu via webbestellingen, correctie, Gerda doet dat, zij bestelt kleding en schoenen voor Arie, en Arie vindt het allemaal best. Toch zijn er gelukkig ook Kevins, Toms en Maxen die gewoon zelf uitmaken wat ze aan willen en zelf bestellen, maar het is een minderheid. Ik zeg heel kinderachtig in mijn hoofd 'yes!' als ik stoere schoenen een gaaf shirt of een doosje boxertjes verpak en op het adreslabel staat 'Mick van Dam' in plaats van 'Gerda van Truttenstein'. 

Ochtend- of avondmens

Is u een ochtend- of een avondmens? Van mezelf weet ik het niet zo heel goed. Er zijn mensen die als de wekker gaat, meteen de milliseconde erna naast hun bed staan en hun tanden in de nieuwe dag zetten. Als mijn wekker gaat is mijn eerste gedachte: Oké, ik ben er nog. Om vervolgens nog geruime tijd te soezen en te snoozen en langzaam aan die eerste constatering te wennen. Om één of andere niet meer te achterhalen reden staat mijn wekker ook een half uur vroeger dan de werkelijke tijd. Ik heb er geen verklaring voor, maar zo doe ik het al sinds ik wekkers zet. Een soort waanidee van een stukje tijd stelen of zoiets. 

Maar als ik er dan eenmaal uit ga, dan doe ik mijn ochtend rituelen, van douchen tot ontbijten, wat ongeveer drie kwartier in beslag neemt. Dat is op een werkdag, op een vrije dag zonder afspraken word ik wakker als ik wakker word en dan is er geen haast, ontbijt ik wat uitgebreider en doe kalmpjes aan. 's Avonds maak ik eten wat ik opeet onderwijl kijkend naar het programma waar ik op dat moment 'in' ben, voor nu is dat 'Glee'. Journaal is vaste prik met een bakje koffie, daarna soms nog wat tv kijken of anders aan mijn blogje werken of iets met muziek, en dan is het altijd zo rond hetzelfde tijdstip weer bedtijd.

In deze coronatijd is het natuurlijk anders, maar in tijden zonder pandemie sport ik ook bijna iedere dag op de sportschool en heb ik nog wel andere activiteiten, zeker als ik vrij ben, maar nu dat voor voorlopig even niet kan, vind ik het eigenlijk wel lekker zo'n beetje kabbelend de dagen doorbrengen. Wat ik nooit zal doen, of ik moet ziek zijn, is overdag naar bed gaan. Dat komt, net als overdag tv kijken, gewoon niet in me op. Ik leid dan geen bruisend leven, maar het is ook weer niet zo geestdodend dat ik op de dag in bed ga liggen om een dutje te doen. Ik weet dat mijn opa en oma dat deden, een middagdutje, maar die waren dan ook ver in de tachtig. Op die leeftijd, als God het wil, zal ik me er misschien ook wel aan overgeven, maar nu als middelbaar mens lijkt me dat niet echt wenselijk en ik heb er ook geen behoefte aan.

Een nachtbraker ben ik niet. Nou, niet meer, vroeger in mijn hoogtijdagen toen ik nog uitging kwam ik gerust diep in de de nacht thuis, soms hoorde ik de vogeltjes al zingen. Maar daar moet ik nu echt niet meer aan denken. Daar waar ik vroeger me zonder omhaal in mensenmassa's begaf in cafés en disco's om te dansen, mijd ik grote groepen nu zoveel mogelijk, dat was ook al zo voor corona. Er is een omslag geweest ergens, ik vind het echt niet meer leuk. Gereguleerd tussen de mensen, zoals in bioscoop, theater of restaurant is geen punt, dan zit iedereen waar ie moet zitten, maar veel mensen die kris kras door elkaar lopen, ik voel me er niet prettig meer bij. 

Dus ja, ochtend- of avondmens, ik denk dat ik meer een dagmens ben. 

10 Jaar Aidan's World #2

Het lijkt natuurlijk een opeenstapeling van louter successen die blogjes, maar soms zat er ook een misser tussen, zoals iets wat ik had bedacht onder de noemer 'Televisietijd'. Mijn bedoeling was om zo nu en dan een TV-serie van vroeger in de spotlight te zetten, maar het voelde op één of andere manier niet goed. Het zijn er dan ook maar vier geworden. Dit was de eerste:

Verklempt

Al geruime tijd ben ik lid van een Facebookgroep over de wijk waarin ik ben opgegroeid in Den Haag, Morgenstond. Het is een naoorlogse wijk welke in de jaren vijftig van de vorige eeuw in razend tempo werd gebouwd, maar wel met een duidelijk plan, er was ruimte voor veel groen en gemeenschappelijke tuinen bijvoorbeeld. Er was verschillende architectuur maar het harmonieerde wel met elkaar. Vele foto's van de site heb ik gedownload en staan als screensaver op mijn computer, zo zie ik steeds weer de zo vertrouwde plekken uit mijn jeugd voorbij komen. Er komen niet veel nieuwe oude foto's bij, maar van de week stond er plots een foto die mij emotioneerde. Nu zitten mijn emoties om onbekende redenen vrij hoog de laatste tijd, ik laat dat maar zo, een fase, de leeftijd, aard van het beestje, wie zal het zeggen? Maar bij de aanblik van deze foto voelde ik me verklempt.

Ik zal u proberen er deelgenoot van te maken. De foto is gemaakt in 1952, het allerprilste begin van de wijk. Mijn vader kwam er in 1953 wonen. We zien hier de straat waarop die auto staat, dat is de Maartensdijklaan, we kijken naar de straat waar de portiekflats staan, dat is de Gramsbergenlaan. Wat mij meteen raakte zijn die prachtige beschilderingen op de muren, die kan ik me nog heel goed herinneren, en die zitten er volgens mij heden ten dage nog. U ziet tussen de twee flats in dat er nog gebouwd wordt, die straat zou de Raaltestraat gaan heten.

Recht tegenover de Raaltestraat, niet zichtbaar op de foto, maar ik weet het, ligt de Hellendoornstraat, de straat waar ik tot mijn 21e heb gewoond met mijn ouders, in exact zo'n zelfde portiekflat op de bovenste etage. En om de cirkel rond te maken de straat waaruit de foto is genomen is de Dalfsenstraat, daar ben ik gaan wonen op mijn 21e in mijn eerste flatje toen mijn ouders naar Doetinchem verhuisden. U kunt aan het ontbreken van de stoep zien dat daar nog niet is gebouwd, de woningen in de Dalfsenstraat zijn, als ik het goed heb, in 1954 opgeleverd.  

Wat mij ook treft is de prachtige helderheid van de foto, ik zou er zo in willen lopen, vanaf het punt waar de foto gemaakt is weet ik talloze zaken aan te wijzen die niet op de foto staan. Ik kan in een paar minuten lopen bij mijn kleuter- en lagere school staan, aan de kant waar die auto staat zou jaren later de bushalte zijn waarmee ik naar de stad ging, 11 jaar na deze foto kwamen koningin Juliana en prins Bernhard de wijkbioscoop Euro Cinema aan de Leyweg openen, waar ik als kind zovele matinees heb bezocht en zo kan ik nog wel even doorgaan, herinneringen buitelen over elkaar heen.

Soms krijg je zomaar onverwacht een cadeautje aangereikt en deze foto is dat voor mij en zoveel meer. 

Nutteloze weetjes

Acteur James Doohan die Scotty speelde in de originele 'Star Trek'-serie, 

kreeg ooit een brief van een suïcidale fan. Hij zocht contact en vertelde 

haar dat hij haar op elke fanconventie in de buurt wilde zien. Door de jaren

heen zag hij haar inderdaad verschillende keren en hij vertelde haar dan 

steeds positieve dingen. Acht jaar later kreeg hij weer een brief van haar,

waarin ze hem bedankte en hem vertelde dat ze een master's degree had

behaald in elektronische techniek. James zei dat dit het beste was wat ie

in z'n leven had gedaan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Franse apotheker Antoine-Augustin Parmentier werd gevangen genomen 

door de Pruisen tijdens de Zevenjarige Oorlog (1756-1763). Hij kreeg niets

anders te eten dan aardappels, waar de Fransen van vonden dat het 

varkensvoer was. Nadat hij vrijkwam in goede gezondheid, maakte hij er zijn

levenswerk van om aardappelen te promoten in zijn land. Dankzij zijn 

inspanningen werden aardappels als eetbaar verklaard in 1772. Zijn graf is

vandaag de dag omgeven door aardappelplanten als eerbetoon.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog leidde kolonel Robert Gould Shaw het

eerste volledig zwarte regiment. Na zijn dood stuurden de bondgenoten zijn

lichaam niet terug, maar begroeven hem in een massagraf tezamen met zijn

gevallen zwarte soldaten. Ondanks dat het bedoeld was als een belediging, 

zagen Robert's familie en vrienden het als een eer. Zijn vader zei: 'We kunnen

ons geen heiliger plaats indenken dan waar hij nu ligt, samen met zijn dappere

soldaten, noch kunnen wij hem beter gezelschap wensen'. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In de middeleeuwen was het in sommige Europese landen toegestaan om 

juridische geschillen tussen getrouwde stellen te beslechten door een gevecht.

Om het verschil in kracht te compenseren stond de man in een gat in de grond,

met één arm vastgebonden aan de zijkant van z'n lichaam, terwijl de vrouw 

vrij was om te bewegen en gewapend was met een steen van anderhalve kilo. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Twee Spaanse mannen kochten een schilderij van Goya wat een vervalsing

bleek te zijn. Later verkochten zij het schilderij aan een Arabische sjeik met een

nagemaakt echtheidscertificaat voor 1.7 miljoen Zwitserse Frank. Later

ontdekten ze dat de sjeik hen met foto-gekopieerd geld had betaald.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Luca Trapanese, een homoseksuele alleenstaande man adopteerde een baby met

downsyndroom, nadat het meisje was geweigerd door twintig andere families. 

Luca die al jaren de wens had om een kind te adopteren kreeg te verstaan dat hij

enkel een kind zou kunnen adopteren met 'een ziekte, een ernstige handicap of

met gedragsproblemen', dat is de Italiaanse policy. Hij zegt: 'Toen ik haar voor

het eerst in m'n armen hield werd ik overvallen door intense blijdschap, het 

voelde meteen alsof zij mijn dochter was.'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het was vroeger heel gewoon dat jongens tot een jaar of zes, zeven werden 

gekleed in jurken en rokken. Gender-gerelateerde kleding kwam pas kort voor

de Eerste Wereldoorlog in zwang, waarbij de kleur roze werd aangeraden voor

jongens en het 'delicate en sierlijke' blauw voor meisjes geschikt werd geacht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er is een Burger King restaurant in Mattoon, Illinois die bestaat al lang voor de bekende

fastfoodketen zijn deuren opende en heeft de naam 'Burger King' ook 

geregistreerd als staatshandelsmerk in Illinois in 1959. De Burger King 

fastfoodketen is het niet toegestaan om 32 kilometer in de omtrek van dit

restaurant een filiaal te openen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Richard Fisher, een professor in de rechten aan Harvard had een unieke kijk op

nucleaire afschrikking. Hij stelde voor om nucleaire lanceringscodes in een

kleine capsule te stoppen en die vervolgens naast het hart van een vrijwilliger 

te implanteren. Op die manier zou de president, als hij nucleaire wapens wilde 

gebruiken, eerst deze onschuldige vrijwilliger moeten vermoorden alvorens 

het leven te nemen van tientallen miljoenen anderen.

Nandi van Beurden is Maria

Eerste Paasdag begon met het voorbereiden van de paasbrunch waarvoor ik vrienden Rick en Chris had uitgenodigd. We hebben genoten van een tafel vol met heerlijkheden en het weer eens lekker bijkletsen met elkaar. Het weer knapte op dus hebben we een fijne middagwandeling gemaakt door het oude gedeelte van Capelle langs de IJssel, weer thuis was het tijd voor een wijntje en normaliter zouden we dan in één van de leuke restaurantjes in de buurt een hapje gaan eten, maar omdenkend als we zijn in de huidige situatie hebben we eten laten komen, deze keer van het Indonesische restaurant Rasa Sayang. 

's Avonds kwam de finale van 'Op Zoek Naar Maria', dat hebben zij ook gevolgd, maar de avondklok stond in de weg dat we dat gezamenlijk konden kijken, dus zijn ze om acht uur richting huis gegaan om op tijd te zijn voor het programma. Ik vond het heel fijn dat het programma zeven weken geleden weer begon. Ik ben niet zo van de talentenshows, maar deze zoektocht naar talent is anders. De tien meisjes die er aan meedoen hebben sowieso stuk voor stuk een groot talent en ze krijgen van de jury positieve feedback waarmee ze iets kunnen. Als kijker leer je er ook van. 

Zeven weken geleden opende Nandi van Beurden de show met een lied uit 'Cabaret' en vanaf het eerste moment was zij voor mij de meest logische kandidaat om de rol van Maria von Trapp te gaan spelen. En dat gevoel werd met de week sterker, waarmee ik niets wil afdoen aan de andere dames, want wat een geweldige talenten hebben wij als kijkers kunnen zien, wat heb ik daar intens van genoten. Maar Nandi had voor mij alles wat Maria hoort te hebben, een jonge vrouw die het kind in zichzelf heeft bewaard, kind is met de kinderen, hier en daar wat naïef maar gaandeweg ook meer verantwoordelijkheid neemt en haar gevoel achterna gaat. In de nummers die Nandi in de loop van de weken zong kwamen al die verschillende aspecten heel goed naar voren. En gisteren won zij dan uiteindelijk de zoektocht en mag zij de rol van Maria gaan spelen in "The Sound Of  Music".

De nummer twee die net niet heeft gewonnen, Natascha Molly, is pas afgelopen jaar afgestudeerd aan het Muziektheater Fontys, en heeft in deze reeks zo goed kunnen laten zien wat ze in huis heeft, dat ik er zeker van ben dat zij binnenkort zal schitteren in het theater, als die weer open mogen. Ik meende zelfs dat Carline Brouwer, jurylid en regisseur van de "The Sound Of Music" zei dat ze Natascha 'mee zou nemen' voor wellicht ook een rol in de musical of iets anders wat op stapel staat. Maar, zoals gezegd, alle tien de meisjes zijn top of the bill. 

En hoorde ik Frits Sissing nu zeggen, tot de volgende reeks? Ik hoop het wel, want ik vind de 'Op Zoek Naar...' shows enorm leuk om te zien. 

Nandi van Beurden.

Tien top talenten.