Aankomende zaterdag is er weer een uitzending van het radioprogramma 'Uit De Kast', waarvoor ik ook deze keer een column mag schrijven. Voor mijn tripje naar Londen was het onderwerp bekend en de gasten die zouden komen. Ik kon pas na thuiskomst beginnen aan mijn blog, waarover ik dan al wat had kunnen nadenken. Het was een leuk onderwerp, maar ik had toch moeite om de juiste toon te vinden voor mijn blog waarin ik. zoals meestal, de zaken van verschillende kanten tracht te bekijken. Maar na een paar uur werken was ie dan toch af, had er zelfs Shakespeare nog in geciteerd, ik was er tevreden over en stuurde hem naar de eindredacteur voor goedkeuring.
Die belde mij 's anderdaags op om mij enigszins voorzichtig mede te delen dat het programma zoals het gepland was helaas geen doorgang kon vinden, omdat de gasten of (nog) op vakantie waren of andere bezigheden hadden op het moment van uitzending. Er is koortsachtig en met succes gezocht naar een nadere invulling van het programma met een andere gast, en of ik een mogelijkheid zag om over het nieuwe onderwerp een column te schrijven. Er werd meteen bijverteld dat ik de al geschreven column moest bewaren omdat op een later tijdstip, waarschijnlijk de eerste zaterdag van oktober, de nu afgelaste uitzending alsnog zal worden uitgezonden, en dat de uitgenodigde gasten er wel erg veel zin in hebben.
U begrijpt, het leven van een vrijwillige columnist gaat niet over rozen, maar ook de andere medewerkers aan het programma moesten nu te elfder ure een nieuw draaiboek maken en vragen formuleren voor de nieuwe gast. Ik zal mij vandaag op de nieuwe column werpen voor aanstaande zaterdag. Overmorgen. Werken onder druk. Echt iets voor mij.
Omdat ik pas in de middag terug zou vliegen, had ik mijn bagage bij het hotel gestald na uitgecheckt te hebben. Ik had nog een halve Oxfordstreet te gaan, de kant met de warenhuizen. Altijd leuk om doorheen te lopen, ook al kon ik niets meer kopen, omdat er geen speld meer bij kon in de bagage. Bij wijze van spreken, want een speld mag sowieso niet mee, omdat je ermee kunt steken, maar dit geheel terzijde.
Selfridges is mijn favoriet, vernieuwend en toch ook authentiek. Een prachtige boekenafdeling, en ze hebben er een afdeling met vinyl platen. Daarnaast natuurlijk geweldige kleding waar ik alleen maar naar mocht kijken. Aan het eind van Oxfordstreet ligt Hyde Park, en het was zo de gewoonte geworden om in een park te lunchen, dat ik het de laatste dag ook weer gedaan heb.
In het begin van de middag mijn valiesjes opgehaald bij het hotel en op weg naar het vliegveld gegaan. Ruim op tijd, maar ik hou niet van haasten en mocht er eens iets tegen zitten was het nog te ondervangen.
Nou de reis ging voorspoedig, eenmaal op het vliegveld op naar het inchecken. Het doorzichtige nécessaire wat in Nederland nog deining gaf, daarover werd hier zelfs niet eens met de ogen geknipperd. Toch begaf ik me onbewust op weer een ander ongeoorloofd pad. Ik was nog bezig met mijn riem om te doen en schoenen aan te trekken, dit vergde enige tijd. Ik had fabuleus schoeisel aan, alleen het uit- en aandoen is nogal een gedoe. Een beveiligingsdame riep: "To whom belongs this suitcase?" "It's mine" antwoordde ik met anderhalve schoen aan en een rood hoofd van inspanning."Er zit een pot in" zei ze. Ik vertelde dat dat klopte. Ik had namelijk een pot jam gekocht om 's morgens een broodje te eten voor ik de dag ging aanvaarden, en er was nog over. De koffer moest open, en wel zo dat ze kon zien wat ik deed, zelf ging ze op zoek naar de pot. Die kon niet mee, want jam geldt als vloeistof en er was nét te veel van over om het mee te mogen nemen. De pot bleef dus daar. Jam is een vloeistof mensen, onthoud dat.
Nu kon ik in alle rust wachten op boarden en de vlucht naar Nederland. Ik heb het al eens eerder gezegd dat ik het stukje niemandsland, wat het vliegveld na het inchecken is, altijd bijzonder blijf vinden. Ik had er zin in weer naar huis te gaan, vier dagen weg zijn is precies goed voor mij. De reis ging goed, met een voor een derde gevuld vliegtuig. Het thuiskomen was fijn, want zoals ik vertelde in de toespraak tijdens de uitvaart van mijn moeder, zijn er bepaalde dingen die ik doe om de simpele reden dat mijn moeder het ook altijd zo deed. Één daarvan is voordat je op reis gaat je zorgt dat het huis helemaal schoon en opgeruimd is, dat maakt het thuiskomen extra fijn.
En wederom een heerlijke zomerdag. Vandaag stond Camden Market op het program, met ook vooral de gedachte dat het vlakbij Regent's Park is waar ik dan kon lunchen.
Camden Market is geweldig, maar druk, dus voor mij die niet van mensenmassa's houdt voor een gelimiteerde tijd te doen. Erg veel leuke bijzondere kleding, maar ik ben klein bepakt deze reis, dus dat zet de rem er wel op. Bovendien heb ik vrijdag al het e.e.a. aangeschaft qua kleding, wat ik nog maar mee moet zien te krijgen. Wel erg leuke placemats gescoord, plat en dun dus dat gaat wel lukken in het valiesje.
Toen de drukte me teveel werd de ruimte en rust opgezocht van het prachtige Regent's Park, en daar op een bankje in de schaduw geluncht en passanten gade geslagen. Daar wordt een mens heel zen van.
Deze avond in het hotel gebleven en alvast alles ingepakt voor de reis terug. Daar was enig geïmproviseer voor nodig, want er moest meer mee dan waar ik mee gekomen was, maar het is net aan gelukt. In godsnaam nu maar hopen dat mij niet gevraagd wordt om mijn valiesje en mijn echte handbagage te openen, want ik krijg het er vast niet meer zo in. Vingers gekruist.
Na inderdaad een droomloze diepe slaap werd ik volledig uitgerust wakker. Ontbijtje gegeten, toilet gemaakt en op weg gegaan naar Notting Hill, om precies te zijn Portobello Road, om de straatmarkt met antiek, snuisterijen, kleding en nog heel veel meer te bezoeken. Het was weer een fijne zomerse dag.
Wat meteen al leuk is in die wijk zijn de spierwit gepleisterde huizen waarvan sommigen van een kleur zijn voorzien, veelal pasteltinten, maar hier en daar ook andere kleuren. Mensen die mij kennen weten dat ik dol ben op veelkleurigheid. Het is een ongelooflijk grote markt, met ook de vaste winkeltjes. Er zijn antique arcades met ieniemini winkeltjes vol met van alles, vaak gespecialiseerd in een bepaalde richting met oudere mensen als uitbater die er veel vanaf weten. Ik heb een klein roze parfumflesje gekocht die me meteen al opviel, en waar ik eerst aan voorbij was gelopen, maar toch weer voor ben teruggegaan.
Plots voelde ik de behoefte aan koffie, de ontwenningsverschijnselen begonnen zich te openbaren. In een zijstraatje, even weg van de drukte op adem gekomen met een bak en een gebakje, het is tenslotte vakantie.
Na nog even in de drukte van de markt gelopen te hebben wilde ik naar een wat rustiekere omgeving. Holland Park moest er ergens in de buurt zijn. Terwijl ik op een kaart probeerde mijn huidige positie t.o.v. het park te bepalen, vroeg een stem uit een geparkeerde auto: "What are you looking for?" Ik vertelde dat ik graag naar Holland Park zou gaan. De behulpzame man zei dat het wel een minuut of 20 lopen was, en legde heel duidelijk uit hoe te gaan. Ik bedankte hem en ging op weg.
Het was inderdaad een eindje lopen, maar met dit heerlijke weer geen straf, bovendien heb ik geen hekel aan lopen, en is het altijd leuk in een nieuwe omgeving. Want hoewel ik wel al eens in Holland Park was geweest, was deze weg erheen nieuw voor me. Eenmaal in het park een bankje in de schaduw opgezocht en geluncht. Wat door het park gelopen, toen ik toch enigszins moe begon te worden, combinatie van het vele lopen, de drukte en het zonnige weer. Tijd om in het hotel even een klein napje te doen, een nog te veel onderschatte methode, naar mijn mening, om weer energie op te doen. Ik kan er in ieder geval erg van verkwikken.
Ik had wat eten gekocht en een klein flesje wijn dus op mijn hotelkamer gegeten deze keer. Het was net als vrijdag 's avonds nog heerlijk, daarom weer even de stad in gegaan voor een bakje koffie buiten, genietend van alle passanten. Het vele buiten zijn maakt op een voldane manier moe. Zal vast net zo lekker slapen als de eerste nacht.
Vliegen vanaf Rotterdam The Hague Airport, of Zestienhoven, zoals ik het nog steeds noem, is een weldaad. Voor mij heel makkelijk te bereizen vanaf huis, en het Zestienhoven van Londen, Londen City Airport, is een geweldig vliegveld om aan te komen, binnen een half uur ben je in hartje stad.
Bij het inchecken ging het wat minder gestroomlijnd.
Lief en meedenkend als Chris is had hij bij het valiesje ook een doorzichtig toilettasje gedaan. Dat moet tegenwoordig, ik had zelf een zakje, maar dit was iets groter en steviger. De beambte van dienst vroeg of ik vloeistoffen bij me had, en trots liet ik het toilettasje zien. Met een soepele handbeweging haalde hij uit zijn uniform zo'n plastic zakje als ik thuis ook heb en gebood me om de vloeistofitems daar in te doen. Enigszins afgemeten vroeg ik: "Wat is het verschil?". "Dit zakje is 1 liter, wij moeten het kunnen zien." En vervolgens wees hij alle items aan uit het toilettasje, die hij dus niet kon zien, zoals ie zei, die ik in het zakje moest doen. Ik ben verder geen discussie aangegaan, dat leek me wijs. De vraag of ik er misschien mee geboren ben of dat het misschien Maybelline is, is voor hem in ieder geval geen mysterie meer. De jongen voor me moest zijn haarstylingsproduct achter laten, zo'n soort man.
Mijn humeur was geenszins aangetast, een heerlijk kopje koffie maakt veel goed. De vlucht was maar liefst 25 minuten sneller dan verwacht, zodat ik al om half 10 (half 11 NL tijd) in Londen was. Niets is zo makkelijk als de metro daar, dus om 11 uur kon ik mijn valiesje achterlaten in het hotel en ben ik op weg gegaan naar Covent Garden, daar begint steevast mijn Londengevoel. Koffie met lekkers, terwijl er gemusiceerd werd.
Het weer was zalig, dus vervolgens heel veel gelopen. Leicester Square, Piccadilly Circus, weer eens even bij dat geweldige warenhuis uit vroegere tijden, Fortnum & Mason, geweest. Weer verder gewandeld, en naar de boekhandel 'Gay Is The Word' gegaan, die bestaat al heel lang, maar is pas op mijn netvlies gekomen door de film "Pride", waar deze boekhandel het hoofdkwartier was van Mark Ashton en zijn Gays and Lesbians support the Miners. Ook binnen geweest om deze plek vol geschiedenis even te voelen.
Het is niet zover bij mijn hotel vandaan, ik kon nu mijn kamer in. Heel klein, maar ook heel schoon. Uitgepakt, gerust en daarna een halve Oxfordstreet en de megagrote shoppingmall Westfield bezocht, daar ook maar meteen gegeten. In het hotel opgefrist en omdat het zomeravondtemperaturen waren. 's avonds nog even wat gedronken in Soho.
Heel wat voor één dag. Ik vermoed dat ik de slaap snel zal vatten.
Na de afgelopen enerverende periode leek het me een goed plan om even in een andere omgeving op adem te komen. Er is veel op me af gekomen zowel emotioneel als qua zaken regelen en meteen actief handelen, dat ik pas nu langzaam alles ga beseffen en een plaats kan geven.
En waar anders kan ik dat beter doen dan in mijn geliefde Londen? Vandaag vlieg ik om 09.55 uur van Rotterdam, om 5 minuten eerder dan mijn vertrektijd aan te komen op Londen City Airport. Ik heb prijsbewust geboekt, wat betekent dat ik geen €75,- heb betaald om bagage in het ruim mee te laten vliegen. Ik heb uitsluitend handbagage bij me, toen ik boekte een uitdaging, maar door het verrassingsreisje naar Parijs in juni weet ik dat het kan. Gewoon heel basic, en het beviel me wel. Hoewel mijn valies op de heenreis uiteindelijk toch in het bagageruim verdween.
Nu mocht ik van vriend Christian zijn minuscule koffertje lenen die geldt als handbagage, maar er toch uitziet als een Madurodamversie van een echte koffer. Een luciferdoosje op wieltjes. Vooral die wieltjes zijn belangrijk, en er past verrassend veel in. Voor de 4 dagen dat ik er ben te doen, voor langere reizen zou ik toch een groter valies nodig hebben, maar ik ben niet een echt vakantiemens. Een week is voor mij het maximale, ik ben nu eenmaal graag thuis.
Londen dus, waar je zonder er per se aan deel te hoeven nemen kunt genieten van het gewemel van iedereen om je heen, maar ook de weldadige rust kunt opzoeken van de vele goed onderhouden parken.
Ik heb er zin an.
Gisteren na het eten de kleine wandeling gemaakt naar de gemeentewerf, waar de informatieavond zou zijn over de werkzaamheden die dit najaar in mijn straat zullen gaan plaatsvinden. Het riool zal worden vervangen, nutsbedrijven gaan er meteen ook maar aan de slag als de straat dan toch open ligt, vervolgens zullen de straat en trottoirs worden opgehoogd en de openbare verlichting zal worden aangepast. Vorig jaar september mochten wij bewoners onze ideeën en wensen kenbaar maken betreffende de zaken die we veranderd willen zien of juist willen behouden.
Ik heb daar vanzelfsprekend gehoor aan gegeven en als enige wens uitgesproken dat het groen in de straat wat sinds ik er ben komen wonen al enorm is verminderd, niet verder aangetast zal worden.
Gisteren zouden dus de plannen gepresenteerd worden wat er daadwerkelijk allemaal plaats ging vinden. Toen ik aan kwam wandelen bleek er niet veel belangstelling, sterker nog het was best rustigjes. Ik voelde toch wel enige superioriteit, niet iedereen voelt zich blijkbaar zo verbonden met de lotgevallen van z'n buurt. Het leek zelfs wel of ik de enige was. De deur was ook erg dicht en er leek niemand aanwezig. Maar daar kwam een auto aan van de gemeente, waaruit een jongen stapte die vroeg of ie me kon helpen. Ik vertelde dat ik voor de informatieavond kwam. "Dat was gisteren" antwoordde hij. Oh.
Ik wandelde weer terug naar huis, tegen mezelf zeggend dat een wandelingetje na het eten sowieso wel goed is. Ik weet nog dat ik het in mijn agenda had opgeschreven, omdat ik het belangrijk vond om geïnformeerd te worden. Mijn agenda die sinds ik uitkeringsgerechtigd ben open op tafel ligt om nog enig gevoel met de loop van de dagen en weken te houden. En ja hoor het stond er in opgeschreven op dinsdagavond..... Hoe, wat, waarom had ik dan in mijn hoofd dat het woensdag was? De weg terug dacht ik werkelijk aan de mogelijkheid dat de informatieavond was verplaatst en dat men verzuimd had mij ervan op de hoogte te stellen, duidelijke ontkenning van mijn eigen falen. Dus nu weet ik nog niks. Van de week maar eens zo heel onopvallend tussen neus en lippen door aan d'één of d'and're buur vragen of hij/zij is geweest en of het groen onaangetast blijft. De rest maakt me de pis niet lauw.
Jawel hoor, ook mijn schoolrapporten vanaf klas 1 van de lagere school tot en met het voortgezet onderwijs zaten allemaal in De Doos. In klas 1 en 2 van de lagere school werden mijn verrichtingen gewoon in cijfers uitgedrukt, vanaf klas 3 (schooljaar 1973/1974) werd de waardering met g, v, m en z (goed, voldoende, matig en zwak) uitgedrukt per subonderdeel van de vakken, maar uiteindelijk toch ook met een gewoon cijfer als eindcijfer per vak. Ik weet niet hoe dat nu gaat
Ondanks dat ik niet de beste leerling was, ben ik nooit blijven zitten, altijd nét goed genoeg om over te gaan, of zoals dat toen heette 'bevorderd' naar de volgende klas. Op de rapporten van klas 1 en 2, kon je ook nog 'voorwaardelijk bevorderd' worden, maar tegelijkertijd met de invoering van de letters voor de waardering is dat vanaf klas 3 niet meer mogelijk. Je was over of niet.
Als ik de commentaren van de diverse leraren en leraressen lees is het een wonder dat ik aldoor ben bevorderd, of het moet zijn dat ze bij nóg een jaar met mij in het vooruitzicht een apoplexie vreesden.
Een selectie:
Klas 2: "Hij moet zich wat minder met Grace bezig houden." "Hij zal vanaf het begin af aan in de 3e klas flink moeten aanpakken."
Klas 3:"Zijn handschrift is het slechtste van de klas". "Rekenen zal in de 4e klas wel eens problemen geven."
Klas 4: "Vraagt wel eens extra aandacht" "Proficiat, maar in de 5e klas wat flinker aanpakken."
Klas 5: "Verzorging schriftelijk werk moet beter worden."
Klas 6: "Hij doet redelijk zijn best, iets meer inzet is soms wel gewenst."
Op het voortgezet onderwijs kwam duidelijk naar voren dat ik een talenmensch ben. Bij lichamelijke oefening (gym), steevast een 5 met als omschrijvingen: 'Inzet en prestatie te zwak', 'Inzet te weinig, prestaties te weinig', 'Doet er veel te weinig aan' en 'Veel te slap'.
Maar het klapstuk was wel warenkennis: "Geen cijfer: het zou een negatief cijfer worden onder nul. Hij begrijpt dit vak volledig niet!" Op het rapport staat 'volledig' getypt als 'velledig', maar dit geheel terzijde. Klopt, ik vond het een stomvervelend vak met die buisjes en proefjes.
De rapporten nog es doorlezend verbaast het me dat ik überhaupt zelfstandig een huishouden kan runnen maar ook dat ze op het voortgezet onderwijs niet goed om konden gaan met het feit dat ik me er niet thuis voelde, ik was altijd op mijn hoedde, nooit ontspannen, en dat dát ook mijn schoolprestaties heeft beïnvloed. Want terugkijkend weet ik zelf heus wel dat ik beter had gekund, ik ben niet uit de poppenkast gevallen. Maar het niet naar m'n zin hebben op school en de van daaruit voortvloeiende ondermaatse prestaties zijn er mede de oorzaak van dat ik nooit doorgeleerd heb. Ik kan dat nog steeds jammer vinden, maar gebeurd is gebeurd, en nu aan het begin van mijn schemerjaren vind ik dat ik uiteindelijk best een leuk autodidactisch mens ben geworden die het prima naar z'n zin heeft in het leven met lieve en leuke mensen om zich heen.
Jerry Lewis was een Amerikaanse acteur van voornamelijk komische rollen, later was hij ook regisseur en producent. Vanaf 1946 t/m 1956 vormde hij een zeer populair komisch duo met Dean Martin. Eerst in kleine theaters, maar vanaf 1949 ook in speelfilms, ze zouden er 17 maken. In 1956 ging het duo na onenigheid uit elkaar.
Jerry ging solo verder en met veel succes, naast acteren ging hij ook films regisseren en produceren. Heel bijzonder was het dat Jerry in Frankrijk buitengewoon populair was. In 1971 heeft hij 16 keer opgetreden voor een uitverkocht Olympia. Hij werd in 1984 zelfs benoemd tot Ridder in de Ordre national de la Légion d'honneur en in 2006 werd hij bevorderd tot Commandeur in deze orde.
Ook zette hij zich zijn hele carrière lang in voor goede doelen, zo was hij vanaf 1966 tot 2010 gastheer van een jaarlijkse televisiemarathon waarin geld werd ingezameld voor de Muscular Dystrophy Association. Tijdens de marathon van 1976 trad hij na 20 jaar voor het eerst weer samen op met Dean Martin. Voor zijn werk voor deze stichting is Jerry genomineerd voor de Nobelprijs.
Naast 61 speelfilms maakte Jerry ook talloze gastoptredens in tv-series, en had hij een aantal keer een reeks met eigen tv-shows.
Jerry was van 1944 tot 1980 gehuwd met Patti Palmer met wie hij 5 zoons kreeg en één zoon adopteerde. In 1983 trouwde hij met Sandee Pitnick en met haar adopteerde hij een dochter. Hij heeft zijn hele leven aan allerlei kwalen en daaruit voortvloeiende (medicijn)verslavingen geleden, hij is zondag 20 augustus overleden in zijn huis in Las Vegas op de leeftijd van 91 jaar.
Met Dean Martin en Eva Gabor in "Artists and Models" (1955)
De blinde haat stak zijn gruwelijke kop weer op afgelopen donderdag in Barcelona, op een plek waar iedereen die Barcelona ooit bezocht heeft, heeft gelopen: Las Ramblas. Veel doden en gewonden. Ik word verdrietig en voel onmacht tegen zo'n daad vol haat, want wat moet je er tegenover stellen? Meer haat? Haat, ik ben het bij mezelf eens nagegaan, of ik die emotie in me heb, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het voor mij een te sterke emotie is, ik haat niets of niemand, net zoals jaloezie voor mij eveneens een te sterke emotie is, ik ken het niet, gun iedereen het beste. Sommigen zullen het afgevlakt vinden, het zij zo. Maar als ik zie wat deze emoties met mensen kunnen doen, zie ik het voor mezelf niet als een gemis. Barcelona, het heeft wederom een grote impact, en mensen die er niet bij waren buitelen over elkaar heen om hun mening te geven hoe deze vreselijke aanslagen te voorkomen in niet mis te verstane bewoordingen gevoed door de eerder genoemde gevoelens van haat. En toen las ik opeens het verhaal van Kelly Heinen, zij was er bij, en ze vertelt haar ervaringen, intens, vanuit haar hart en gevoel, maar tegelijkertijd op een bepaalde manier nuchter en genuanceerd. Graag ruim ik plek in op mijn blogje om het te delen:
"Je begint je toch af te vragen, waarom. Waarom doet iemand zoiets. Ja zeggen ze dan IS, dat is het moslim geloof. Dat heeft daar mee te maken, maar weinig (maar wel steeds meer mensen, gelukkig ) zien in, dat dit allang niet meer met een geloof gelinkt kan worden.
Wij zaten vandaag op de eerste rij, je zag de bus aan komen rijden, herkent dit van tv en denkt dit is niet goed. Maar toch blijf je machteloos staan kijken naar de onschuldige mensen die vandaag hun leven verloren, de kleine kinderen die met een ijsje liepen en met een doffe klap op de auto komen. Je hoort geweerschoten van de politie die hard hun best doen om zoveel mogelijk mensen te kunnen beschermen. Op een gegeven moment bedenk je, dat je moet rennen, dus je rent de winkel maar in. Waar de bewaking van de winkel je instructies geeft om door de winkel, weg te rennen. Ren voor je leven, roept hij. Hij begeleidt iedereen en staat zelf nog vooraan in de winkel te doen wat hij kan. Dus dan ga je maar rennen, terwijl je een klein kindje zag liggen op de Ramblas, weet je dat je toch voor jezelf moet kiezen (want de hulpverleners zijn daar, denk je dan maar). Ondertussen staan er ouders achter de muur die schreeuwen of je hun kind wil aanpakken aan de andere kant, iedereen wil weg en rent in blinde paniek ergens heen.
Een meisje van 15 hoort ons praten, en roept gelukkig! jullie zijn Nederlands. Ik ben mijn ouders kwijt, dus ik blijf bij jullie. 3 straten verderop belde ze even of haar gezin nog oké was. Waarna ze samen op een centraal punt weer herenigd werden. Dus dan ga je weer verder met je gezin, lopend door de straten waar je maar om je heen blijft kijken, en hoopt dat het hier bij blijft. Eenmaal in de auto besef je dat dit heel anders af had kunnen lopen. Je had net dat leuke kraampje op de Ramblas maar gezien en dan had je er midden in gestaan...
Mijn hart gaat uit naar de gewonden en de mensen die vandaag hun geliefde, vriend/vriendin of kennis zijn verloren. De hulpverleners en winkelmedewerkers die hun best deden om iedereen maar te kunnen helpen en ook een trauma hebben opgelopen.
Maar ook gaat mijn hart uit naar de mensen die in de islam geloven, en iedere keer na een terreurdaad al dit gezeik over hen heen krijgen. Want het busje reed in op een grote groep mensen en heeft echt niet om de mensen heen gestuurd die ook in de islam geloven.. Deze daders zijn geen mensen, maar monsters die zich achter een geloof verschuilen, wat net zo goed het christendom of een ander geloof had kunnen zijn.
Lieve mensen stop met elkaar beschuldigen, want uiteindelijk kunnen we alleen samen deze monsters opsporen."
Deze column was te horen in het radioprogramma "Uit De Kast" van zaterdag 19 augustus 2017, op Radio Capelle tussen 12 en 13 uur. Ook is de column te lezen op de website van "Roze Golf" van RTV Oost.
Iedereen
is dol op vakantie, LHBTers dus ook, maar vieren zij hun vakantie anders?
Gechargeerd bekeken blijken lesbische vrouwen onevenredig veel van wandelen te
houden, dat verzin ik natuurlijk niet zelf, maar komt uit de mond van Rita
Zwaan, initiatiefneemster van ‘Het Damespad’, zij zegt:
“Toen ik besloot lesbisch door
het leven te gaan, kwam ik er al gauw achter dat wandelen een uitstekende wijze
is om lesbische dames te ontmoeten. Het leek mij een goed idee om op een
ludieke manier een speciale wandeling als Damespad in de publiciteit te
brengen.”
Zo
zijn er sinds 2001 maar liefst 12 Damespaden geopend, in iedere provincie één.
Ruimhartig als de lesbiennes zijn mag iedereen de Damespaden bewandelen, hetero
vrouwen en zelfs ook mannen zijn welkom. Vrouwen die tijdens deze wandeling een
andere vrouw willen ontmoeten dragen daarvoor tijdens de wandeling op het
Damespad een speciaal speldje. Laat het nu dus nooit meer gezegd zijn dat
alleen homoseksuele mannen de vrije natuur als ontmoetingsplaats zien.
Ik
chargeer nog even door, want bij homo’s op vakantie denk je natuurlijk meteen
aan prinsjes op de erwt voor wie het meest luxueuze hotel nog niet goed genoeg
is, koffers vol met designer zwembroeken, dure merkzonnebrillen, bij elke
zorgvuldig samengestelde outfit één, met bijpassend schoeisel en diverse
haarstyling producten die het kapsel van dit seizoen in model dienen te houden
onder alle omstandigheden. Natuurlijk gaat de reis naar een plek die in de gay
community op dat moment bon ton is, zodat je daar iedereen uit Nederland ook
weer tegenkomt en op de boulevard elkaar al luchtkussend in de armen kan
vallen.
Hoewel
aangedikt zijn er toch vele LHBTers die in meer of mindere mate zo hun vakantie
vieren. Met lesbische wandelschoenen aan kilometers lopen door de stoffige
omgeving van Calcutta of met Manolo Blahnik blue nappa leather sandals for men,
waarvan voor de aanschafprijs een klein Afrikaans dorp een jaar van voedsel kan
worden voorzien, flaneren door de pittoreske straatjes van Sitges.
Zo
surfend over het internet zou je zomaar het idee kunnen krijgen dat LHBTers, en
met name de homoseksuele man, inderdaad anders op vakantie gaan dan anderen.
‘Happy Gay Travel’, ‘Gay Holidays’, ‘LGTB Holidays’. ‘Gay Beach Vacations’, en
zo kan ik nog wel even doorgaan. Afbeeldingen laten uitsluiten afgetrainde
jonge mannen in minuscule zwembroekjes zien. Geen lesbische vrouw in bikini of
zelfs figuurcorrigerend badpak te bekennen, nou ja die wandelen natuurlijk
ergens door ondoordringbaar gebied met afritsbare travel pants, maar toch, wat
mij opvalt is dat, al die demonstraties door het jaar heen voor gelijkheid van
de LHBT-mens ten spijt, er op vakantiegebied ineens onderscheid wordt gemaakt
en dat dat door een deel van de LHBTers ook wordt omarmd. We zijn gelijk vinden
we, maar op vakantie willen we toch liever entre nous zijn. Niets mis mee,
ouders met kinderen prefereren over het algemeen ook het gezelschap van andere
ouders met kinderen in de diverse kindvriendelijke resorts met animatie, en
daar moeten de meeste LHBTers, behalve zij met een kinderwens, niet veel van
hebben. Maar misschien is het zo dat we onder ogen moeten zien dat we als mens
absoluut gelijkwaardig zijn en we niet bevoor- of benadeeld willen worden
vanwege ons zijn, maar dat er toch andere interesses en wensen zijn die je heel
organisch in een specifieke groep plaatsen, en dat geldt niet alleen voor
LHBTers, maar voor zoveel anderen in de samenleving, je trekt toch toe naar dat
wat je samen bindt.
De
verschillen voldoende te hebben benadrukt nu, gaat het overgrote deel van de
LHBTers die ik ken gewoon op vakantie naar waar iedereen op vakantie gaat,
hoewel er nog niet zo lang een nieuw fenomeen is ontstaan, namelijk de
kindvrije vakantie. Mensen zonder kinderen, al dan niet bewust, voor wie de
snerpende kinderstemmetjes, het niet aflatende gejengel om hun zin te krijgen
en de daarbij behorende vermoeid ogende ouders met vale huid en doffe ogen een
gruwel zijn en het vakantiegevoel daardoor ernstig teniet doet zijn er nu
kindvrije hotels, campings en resorts. Van vrienden weet ik uit eerst hand dat
het een geweldige manier is om op vakantie te gaan en tot rust te komen. Het
loont de moeite om eens even op wat kindvrije vakantie sites te kijken omdat
mensen met kinderen het nodig vinden om daar de meest hilarische commentaren op
te zetten. Zeker als je weet dat er mensen zijn mét kinderen die als ze zonder
kinderen op vakantie gaan ook graag voor een kindvrije omgeving kiezen.
Nou ja,
zoveel mensen, zoveel keuzes, ook hoe we op vakantie gaan. Willen we met andere
LHBTers onder elkaar zijn, of vinden we het leuk om in een omgeving met veel
kinderen te zijn, of juist niet. Gaan we voor primitief in een tentje met
gemeenschappelijk toilet en douche of voor een vijf sterren hotel met alle luxe
van dien. Schuwen we het avontuur niet en gaan we parasailen en waterskiën of
liggen we liever aan het zwembad met een fijn boek. Gaan we überhaupt wel weg,
of blijven we lekker thuis. Gewoon doen waar je hart en je gevoel het meeste
naar uitgaat, dan is je vakantie voor het grootste gedeelte al geslaagd.
Het was
natuurlijk de immer ondeugende Annie M.G. Schmidt die voor de televisieserie ‘Ja Zuster Nee Zuster’ in 1968 al een liedje schreef met een
duidelijke homoseksuele invalshoek, alleen had toen bijna niemand het door.
Albert Mol en Dick Swidde bezingen hun vakantieherinneringen in ‘De Jongens Van De Reisvereniging’.
"De Jongens Van De Reisvereniging" gezongen door Paul Kooij
en Paul de Leeuw in de filmversie van "Ja Zuster Nee Zuster" uit 2002.
Dit nummer was aanvankelijk alleen maar bedoeld als een oefening om het geluid van de drums te testen op de nieuwe opnameapparatuur. Eric Stewart en Graham Gouldman waren de eigenaren van die studio. Eric liet de opname horen aan Dick Leahy van de platenmaatschappij waar hij met zijn vorige band The Mindbenders bij zat, en die hoorde er meteen een hit in. Hoewel meteen, er kwam een telefoontje van de maatschappij, dat ze het een goed nummer vonden, maar dat ze de tekst niet konden verstaan. Tot drie keer toe moest Eric uitleggen dat dat ook de bedoeling was, en uiteindelijk ging de platenmaatschappij akkoord.
Het werd een grote hit, nummer 2 in Engeland, 1 in Italië en Duitsland, en ook in Amerika en Australië stond de single in de hitlijsten. De groep noemde zich Hotlegs en bestond uit Eric Stewart, Kevin Godley en Lol Creme. Er kwam nog een single en een LP, maar die flopten genadeloos.
Hotlegs zou je dus als een eendagsvlieg kunnen bestempelen, maar in 1973 gingen deze drie mannen samen met Graham Gouldman verder als de band 10cc, die in de jaren er na vele hits scoorden als "Donna", "I'm Not In Love" en "The Wall Street Shuffle". Later splitste de band zich en gingen Graham en Eric met anderen verder als 10cc en Lol en Kevin vormden als Godley & Creme een duo.
In de directe omgeving van, of in de formerende partijen zit een mol, want ten tweede male is er gelekt naar het Algemeen Dagblad, ik heb dan altijd het sterke vermoeden dat het om geregisseerd lekken gaat, om te of zien hoe wij, het gepeupel, er op reageren. De vier partijen, VVD, CDA, D66 en CU willen dat leerlingen les gaan krijgen over ons volkslied, over de tekst, de betekenis en de melodie. Sybrand Buma van het CDA had zelfs het plan om de scholieren staand het Wilhelmus te laten zingen, maar dat idee lijkt het niet te halen. Ik vraag me meteen af of hij ook vastomlijnde ideeën heeft over hoe men tijdens het zingen de rechterhand moet houden, op het hart, of....
Ik weet natuurlijk niet hoe het er nu op scholen aan toe gaat, maar toen ik op de lagere school zat, werd het Wilhelmus gewoon tijdens de lessen geschiedenis behandeld, wat het betekende, hoe het gezongen werd en dat het een acrostichon is. Nu was dat wel net na de oorlog en zag men het misschien anders dan nu, maar zulks hoeft toch niet in een regeerakkoord te staan. Mocht het niet meer worden behandeld, dan kan het simpel gewoonweg weer worden opgenomen in de lessen.
Maar ik vermoed dat geschiedenislessen helemaal niet meer gegeven worden, vanwege het volgende voorstel van deze partijen om iedere Nederlander op hun 18e verjaardag via de burgemeester een boekje te overhandigen over de geschiedenis van Nederland met een uitleg van onze democratische rechtstaat. Ik vind het een schattig en aandoenlijk initiatief, het toont meteen aan dat zij niet helemaal in touch zijn met de jongere generatie van nu. Een boekje. Boekje. Bij iedere 18 jarige zit hun smartphone of ipad vastgeklonken aan hun hand, die leggen ze heus niet weg voor zoiets archaïsch als een papieren boek.
Ik ben er nog steeds niet heel erg zeker van dat ze er uit gaan komen met elkaar, en ik kan me bijna niets destructievers voorstellen dan deze 'rechts met de bijbel' coalitie, maar omwille van dit soort hilarische acties, en er zullen er vast nog meer komen, zou je er wel op hopen. Dan is er weer eens wat te verstrooiing, en die 4 jaar maken ze vast niet vol.
Maandag was toch ook geweldig toen ook via het Algemeen Dagblad werd gelekt dat er een voorlopig akkoord zou liggen over euthanasie en onderzoek naar embryo's. Gert-Jan Segers van de ChristenUnie was woedend, of veinsde dat, terwijl hij toch moet weten dat God's wegen ondoorgrondelijk zijn, en dat de Almachtige zelf zich waarschijnlijk er tegenaan bemoeid had en dat Hij het was die had gelekt. Hij is die mol. Ik verheug me al op het volgende wat, al dan niet (door de Almachtige hand) geregisseerd, zal doorsijpelen.
Als bewust kinderloze is mijn kijk op het hebben en opvoeden van kinderen natuurlijk niet uit de praktijk. Ik moet er niet aan denken een kind te moeten groot brengen in deze tijd, en zou, zoals ik het nu kan overzien, een overbezorgde ouder zijn. Ik ben van mening dat in moeilijke kwesties waar kinderen mee geconfronteerd worden, zoals echtscheidingen, problematische gezinnen of immigratie en uitzettingen er altijd vanuit het kind gedacht moet worden. Wat is het beste voor hen. Ik heb dan ook letterlijk met open mond het verhaal aangehoord van Armina Hambartsjumian en haar kinderen de 12 jarige Howick en de 11 jarige Lili.
Armina is geboren in Azerbeidzjan, maar is 9 jaar geleden via Rusland, waar haar kinderen geboren zijn, in Nederland terecht gekomen. Etnisch gezien is ze Armeens. Het hele verhaal ken ik niet precies, en over het hoe en wat van de vader van de kinderen weet ik ook niets, maar als ik het goed begrepen heb heeft Armina niet voldoende meegewerkt aan hun terugkeer nadat ze was uitgeprocedeerd. Om die reden komen de kinderen ook niet in aanmerking voor het kinderpardon.
Howick en Lili waren 3 en 2 jaar toen ze in Nederland aankwamen, ze zijn hier naar school gegaan en zijn in hun ontwikkeling dus gewoon gelijk aan oorspronkelijk Nederlandse tieners. Afgelopen vrijdag besliste de rechter dat Armina en haar kinderen mochten worden uitgezet naar Armenië, een land waar de kinderen nog nooit zijn geweest, en waar ook verder geen familie woont, omdat Armina in Azerbeidzjan is geboren.
Wettelijk gezien zal het allemaal wel kloppen, maar is het humaan? Wordt hier vanuit de kinderen gedacht? Het is een retorische vraag. Als ik aan deze kwestie van dit gezin denk, en daar tegenover de problematiek van de terugkerende jihadstrijders zet, hoe men politiek gezien toch een beetje met de handen in het haar zit wat daar nu mee te doen, God, Allah, of wie dan ook verhoedde dat zo'n gekkie doorslaat en het geleerde daar hier in de praktijk brengt. Maar ja men vindt het onmenselijk om ze voor die ene verkeerde keuze een leven lang te laten boeten. We houden ze heus goed in de gaten. Laten we bij die laatste belofte vooral in gedachte houden dat de laatste terroristische aanslagen in Duitsland, Engeland en Frankrijk zijn gepleegd door daders die bij de overheden allemaal bekend waren en op de radar stonden.
Terug naar Armina en haar kinderen. Zij heeft dus de 'verkeerde' keus gemaakt om niet mee te werken aan de uitzetting van haar gezin, en daarvoor moeten nu ook haar kinderen boeten. "We moeten de wet handhaven!" zei premier Rutte gisteren enigszins geïrriteerd op een vraag hierover. En nu heeft ze een soort Sophie's choice gemaakt, toen ze werd opgepakt waren haar kinderen er niet en ze weigerde te zeggen waar ze zich ophielden. Een wanhoopsdaad omdat ze hoopt dat haar kinderen hier, in het enige land wat zij kennen, mogen blijven en een goede toekomst tegemoet kunnen zien. Zelf is ze op het vliegtuig naar Armenië gezet, waar ze, zoals eerder gezegd, geen familie heeft.
Wat een onbeschrijfelijk verdriet moet er zijn bij deze drie mensen, en wat een angst zullen ze hebben. 'Zo is de wet nu eenmaal, en die moet gehandhaafd worden', voor diegenen die dat ook in dit geval werkelijk vinden zal ik me plaatsvervangend schamen vanwege het zo onmenselijk en rechtlijnig denken. Ik wens voor Armina, Howick, Lili en iedereen die hen lief heeft, dat het logische verstand en het gevoel het in dit land wint van de regelgeving.
De wijze waarop Donald Trump zijn standpunten over het voetlicht bracht en zijn idolate kritiekloze achterban deden mij al in een vroeg stadium een vergelijking met Adolf Hitler maken. Dit vonden sommigen wat ver gaan, 'Ach, laten we eerst maar es zien hoe het loopt'. Ik vraag me af hoeveel mensen er zijn die op dit moment, zo'n 7 maanden na zijn inauguratie, nog zo denken.
Met een Derde Wereldoorlog nakende mede veroorzaakt door onze Donald, waren we afgelopen zaterdag getuige van de grootste demonstratie van extreem-rechts (Donald's achterban) in de Verenigde Staten sinds decennia, in Charlottesville in Virginia. Er zijn drie doden gevallen en tientallen gewonden. Twee agenten zijn om het leven gekomen doordat een politiehelikopter neerstortte, waarvan de politie zegt dat dit direct verband houdt met de demonstratie, hoe zeiden ze er niet bij. Een 20 jarige nazi reed in op de tegendemonstranten en daarbij overleed de 32 jarige Heather Heyer.
Doordat Donald, zoals was te verwachten, wat lauwtjes reageerde op de gebeurtenissen, het zijn tenslotte zijn kiezers, menen de nazi's dat ze, mede daardoor, een soort overwinning hebben behaald. Zij scandeerden leuzen tegen Joden, homo's, iedereen met een andere huidskleur in het algemeen en immigranten in het bijzonder, daarbij zwaaiend met nazi-vlaggen en Confederatievlaggen ook droegen ze Ku Klux Klan-insinges. Vanzelfsprekend waren ze ook zwaar bewapend met geweren, pistolen, stokken en stenen.
Extreem-rechts was er altijd al in Amerika, maar de verkiezing van Donald Trump tot president heeft ze een boost gegeven. Steve Bannon, één van Donald's kopstukken sympathiseert met de extreem-rechtse beweging. Donald weigerde het extreem-rechtse geweld te veroordelen, dat heeft hij in het verleden ook nooit gedaan, dus consequent is hij wel.
Gelukkig wordt daar waar deze groep voor staat maar door een klein deel van de Amerikanen gedeeld, het overgrote deel veroordeeld dit scherp, zelfs uit eigen conservatieve kring. Deze hele diep trieste vertoning leidt natuurlijk wel de aandacht af van het hele gedoe met het andere haar-icoon Kim Jung-un.
Ook hier zeggen foto's meer dan woorden.
Heather Heyer, de vrouw die door nazi James Alex Fields werd aangereden en als gevolg daarvan overleed.
Noord Korea, het totaal van de buitenwereld afgesloten land met een bevolking bestaande uit gehersenspoelde en geïndoctrineerde opwindpoppetjes, hilarische nieuwslezers, en een megalomane leider met raar haar die niets dan lof over zichzelf wil horen van zijn playmobiel inwoners, anders worden zij en hun families in strafkampen opgesloten, leeft in de regel in onmin met de rest van de wereld. Houdt met enige regelmaat kernproeven waar dan weer reacties op komen waarop zij dan met een oorlog dreigen, dat gaat al jaren zo.
Nu hebben de Amerikanen in al hun wijsheid een megalomane president gekozen, met raar haar die sinds zijn aantreden in januari twee keer per dag, om half tien 's morgens en om half vijf 's middags, een document ontvangt met daarin louter positief nieuws over zichzelf. Deze twee heren, die beiden het archetype zijn van een James Bond-schurk die uit is op totale werelddominantie, hebben ruzie. En die ruzie gaat gepaard met dreigende taal over en weer:
Donald Trump: 'We kunnen een gek met kernwapens niet zomaar laten rondlopen.'
Kim Jung-un: 'Als we op de knop drukken om onze vijanden uit te roeien, zullen alle basissen van de provocateurs worden teruggebracht tot een zee van vlammen en as.'
Donald Trump: 'Eerlijk gezegd is het geduld op met dat roekeloze en wrede land. Ze zullen aanlopen tegen vuur en razernij, en een kracht die de wereld nooit eerder gezien heeft.'
Kim Jung-un: 'Meneer wilt u een totale oorlog?'
Gezelligheid troef dus. Is het beangstigend? Enigszins wel, ze zijn beiden onberekenbaar in hun denken en doen, en hebben alle twee een ego groter dan het leven zelf, meestal moet er één de wijste zijn in dit soort conflicten die kunnen escaleren, maar in dit geval is die er naar mijn gevoel niet. Als het tot een uitbarsting komt, zijn het de door hun leiders gestuurde militairen en de burgers van waar het zich gaat afspelen de dupe, en dat is toch een te hoge prijs om te betalen voor deze apenrots-kwestie.
Het aloude gezegde 'een foto zegt soms meer dan 1000 woorden' is zo waar. Onderstaande foto's gaven mij talloze verschillende gedachtes en mijmeringen, omdat we weten wat we nu weten en er met andere ogen naar kijken als toen de foto werd genomen.
Een 17 jarige Madonna probeert een handtekening te krijgen van Elvis Presley in 1975.
Een jongen met zijn zusje na de atoomboom op Nagasaki.
Een bevrijde Joodse gevangene houdt een Duitse nazisoldaat onder schot.
De laatste foto die is gemaakt waar Stan Laurel en Oliver Hardy samen op staan in 1957.
Tijdens een fotoshoot wordt het model opgeschrikt door het eerste vliegtuig die zich in
één van de twin towers boort op 11 september 2001.
Het zijn meer nummers, maar één van de liedjes die, als ik het hoor, me direct terug katapulteert naar de jaren 70 is "Rhinestone Cowboy" van Glen Campbell, die er in de nazomer van 1975 een grote hit mee had in Nederland. In Amerika won Glen in 1967 een Grammy Award in maar liefst twee categorieën, de beste countrysingle voor "Gentle On My Mind", en voor de beste popsingle, "By The Time I Get To Phoenix", wat ik persoonlijk nog steeds één van de beste composities ooit vind.
Voor dit alles had Glen een hele goede naam gemaakt als sessiemuzikant, met een aantal anderen behoorde hij tot de 'Wrecking Crew', een groep muzikanten die het instrumentale gedeelte voor hun rekening namen op talloze wereldhits van diverse artiesten zoals, Frank Sinatra, Monkees, Elvis Presley en Mama's & Papa's. Ook waren zij het die op "Good Vibrations" te horen waren van de Beach Boys.
In Amerika steeg zijn ster tot grote hoogte, hij bracht 64 albums uit, had 82 singles in de hitparade, heeft in een aantal films gespeeld, had een eigen tv-show en was gast in vele andere tv programma's.
Hij huwde vier keer en heeft vijf zoons en drie dochters. Ook waren zijn problemen met alcohol en drugs geen geheim. Nadat hij dronken achter het stuur een auto-ongeluk veroorzaakte, heeft hij een gevangenisstraf van 10 jaar uitgezeten.
In Juni 2011 maakte Glen bekend dat hij aan Alzheimer leed. Hij ging een afscheidstournee maken met drie van zijn kinderen in de band. De laatste show was op 30 november 2012. Zijn afscheid op tv was op 12 februari 2012 waar hij tijdens de uitreiking van de Grammy Awards nog één keer "Rhinestone Cowboy" zong. Op 8 augustus j.l. is Glen overleden aan de gevolgen van zijn ziekte, hij is 81 jaar geworden.
Je komt er op een gegeven moment allemaal eens voor te staan: je printer geeft aan dat de cartridges leeg zijn en vervangen moeten worden. Het is een kostbare aangelegenheid, vaak heb je er, als je er wat bijlegt, een nieuwe printer voor met bijgeleverde cartridges. Maar we gaan natuurlijk voor duurzaam en denken zoveel mogelijk aan het milieu. Voorheen was ik in de gelukkige omstandigheid dat ik ze zelf verkocht bij het ter ziele gegane warenhuis, zodat ik ze met personeelskorting kon aanschaffen. Die tijd is voorbij, en ik bedacht me dat ik eens een rondje internet ging maken om te zien waar de cartridges het voordeligst waren. Ik weet dat er ook artificiale goedkopere merkloze varianten zijn, maar ik heb op de harde manier geleerd dat dat geen succes is, en in deze goedkoop duurkoop is.
De prijzen ontlopen elkaar niet heel veel, een paar euries, maar bij sommige dien je ook verzendkosten te betalen, dan haak ik af, dan ga ik net zo lief naar een winkel toe. Ik kwam op een gegeven moment uit op de site van Handyman, een zaak die ik vermoed iedereen wel kent met een grote sortering in accessoires en onderdelen voor uiteenlopende (huishoudelijke) apparaten. Ik weet ook dat als het er niet is, er een bestelling geplaatst kan worden. Handyman bleek niet alleen het voordeligst voor de cartridges die ik nodig had, ik kreeg er ook een pak printerpapier bij en een cadeautje. Daarnaast hoefde er geen verzendkosten betaald te worden, maar ik koos voor de optie om het zelf op te gaan halen in de winkel, omdat ik ervan uitging dat het totale pakketje niet door de brievenbus paste en ik thuis zou moeten blijven voor ontvangst, en als ik de bezorging dan misliep ik alsnog ergens het pakketje moest ophalen.
Bij mijn lokale Handyman lag het keurig klaar en kon ik het meenemen. Het cadeautje was een klein zakje waar een pakje inzat met, naar het leek 20 houten balletjes. Ik had geen idee wat het was, op de achterkant stond enkel dat het 'Nicht geeignet für Kinder unter 3 Jahren' was, omdat 'Kleinstteille verschluckt werden können'. Bij opening werd duidelijk dat het hier een 'Holzpuzzle' betrof, om precies te zijn 'Die Kugelpyramide'. De balletjes bleken geen losse balletjes te zijn, maar rijtjes van 2 keer 4 balletjes en 4 keer 3 balletjes. 'Die 6 Kugelreihen sollen so zusammengelegt werden daß eine Pyramide mit 3 Seiten entsteht'. Ach so....nu ja, mensen die mij en mijn ruimtelijk inzicht kennen weten dat dat laatste eigenlijk niet aanwezig is. Maar zoals ik van huis uit heb meegekregen, een gegeven paard...., bovendien ben ik erg blij met de nieuwe cartridges en het printerpapier.
De palindroomfinale NED-DEN afgelopen zondag is gewonnen door Nederland, zodat voor het eerst sinds 29 jaar Nederland Europees kampioen voetbal is. Dat is geweldig leuk en positief nieuws, en je hoeft niet van voetbal te houden of er om te geven om je te kunnen verplaatsen in de spelers en hun fanbase en hun vreugde te delen. Omdat het kampioenschap in Nederland werd gehouden, kon het elftal gisteren al worden gehuldigd. Dat werd in Utrecht gedaan waarbij de spelers na een korte vaartocht over de Stadsbuitengracht in het park Lepelenburg door meer dan 10.000 mensen werden toegejuicht. Vrolijke beelden om te zien, en ik benadruk het nog maar eens, in de weken dat deze kampioenschappen plaatsvonden zijn er nergens stadseigendommen kapot gemaakt, hebben winkelruiten en abri's het overleefd en zijn de verschillende supportersgroepen van de diverse deelnemende landen niet met elkaar op de vuist gegaan. We zijn er al aan gewend dat politie en mobiele eenheid doorgaans massaal moeten uitrukken als er wedstrijden zijn, dat het haast iets onwerkelijks is als blijkt dat het ook zonder kan.
Overal zie ik lieve, ontroerende en blije berichten over de prestatie die is geleverd door de voetbalploeg, maar toch, er zijn mensen, nou ja eigenlijk mannen, die zich niet kunnen vinden in al die jolijt en lofbetuigingen:
Geef de vrouwen een 28-0 voorsprong tegen de mannen, en zet de klok op 82e minuut, dan nog zullen de mannen met 30-28 winnen. Wat een bizar niveau Alle 4 de goals had zelfs Micky van der Hart lachend opgeraapt. Wat een niveau zeg.. 3e worden op een WK is nog beter dan een flut Ektje winnen. Alle goals waren houdbaar. Back to the kitchen
Hoewel het anders lijkt, zijn dit reacties van volwassen mannen. De, daar zijn ze weer, boze witte mannen en mannen die oorspronkelijk uit een land komen waar vrouwen weinig tot geen rechten hebben zijn het op dit vlak plotseling eens met elkaar, want daar komen deze infantiele reacties vandaan. Omdat het zo ontzettend sneu is kan ik er intens vrolijk van worden, terwijl ik me tegelijkertijd afvraag waar het is misgegaan en hoe zij zich verhouden tot de vrouwen in hun dagelijks leven.
Als voetballeek vermoed ik dat we in de toekomst over het damesvoetbal gaan spreken van vóór en ná het winnen van het Europees kampioenschap. Volgens mij is de tijd rijp om het, voor zover dat moet en nodig is in sport, heel serieus te gaan nemen.
De voetbalwereld blijft me als voetbalonverschillige verbazen. Ik heb nog nooit een wedstrijd gezien, wat ik ervan meekrijg is op het journaal, en dat is voor mij voldoende. Bij de voorlaatste keer dat het Nederlands elftal aan een EK of WK meedeed waren er waar ik woon twee families die hun woningen, of liever gezegd de buitenkant ervan, opleukten met foeilelijke oranje plastic memorabilia. Dat was te overzien, het waren dezelfde mensen die zich met kerst ook bovenmatig te buiten gingen aan bewegende en verlichte wanstaltigheden. De laatste keer dat ons land was gekwalificeerd bleken er plots meer plebejers te wonen dan voorheen en was mijn woonomgeving tot aan de uitschakeling een oranje hel van plastic. Ik was dan ook verheugd toen bleek dat Nederland zich niet had geplaatst voor de laatste EK of WK ( ik weet dat nooit), louter en alleen om het feit dat ik verschoond zou blijven van de uitingen van patriottische voetballiefde.
Natuurlijk gun ik de liefhebbers van het spel hun plezier, het is een soort saamhorigheidsgevoel wat ik niet ken, en ik ben me ervan bewust dat ik ook daarin tot een minderheid behoor. Ik had me dan ook voorbereid toen ik vernam dat het EK vrouwenvoetbal een aanvang ging nemen, ons elftal daar aan deel zou nemen en het zelfs plaatsvond in Nederland dat de buurt weer in een visioen van oranje zou veranderen, maar er gebeurde niets! Ik vond dit vreemd, dit zou toch niet zijn omdat de elf mensen die nu de Nederlandse eer verdedigden vrouwen waren in plaats van mannen, dat 'onze jongens' nu 'onze meisjes' waren? Maar ook in de winkels viel me op dat die oranje meuk helemaal niet te koop was. Ik was in totale verbazing.
Zoals altijd kwam al het nieuws betreffende de wedstrijden tot me via het journaal, en het Nederlands elftal deed het goed zo vernam ik, ze wonnen wedstrijd na wedstrijd, maar geestdrift maakte zich niet meester van de doorgaans diehard voetbalfans. Geestdrift in de zin van de eerder genoemde versieringen, mensen die plots hele dagen in oranje kleding gaan lopen, afspraken die verzet moeten worden in verband met het uitzendtijdstip van de wedstrijden en ook op Facebook nergens vrienden die samen voetbalavondjes organiseerden. Wel merkte ik dat het journaal van acht uur een paar keer was uitgeweken naar Nederland 2 vanwege de wedstrijd, en dat gebeurt als de heren voetballen ook, ik ervoer het als een soort gerechtigheid, erkenning.
Nu is er tijdens de EK's en WK's tussen de wedstrijden en de voor-, tussen-, en nabeschouwingen van beide helften ook nog zoiets als het penalty schieten in lingerie. Ja, ik was er ook verbaasd over in de 21e eeuw, maar het was er. Lekkere meiden in lingerie die op een doel schoten, mij laat het onverschillig, maar de doelgroep is ook meer de rondbuikige, bierdrinkende, frituuretende, voetbal supportende bankaardappels van middelbare leeftijd. Dus ik ging er nu van uit dat zulks er ook weer zou zijn, waarbij de geile wijven hadden plaats gemaakt voor 18 tot 25 jarige jongens die slechts gekleed in strakke boxertjes penalty's op een doel zouden schieten. Ik heb het niet in het programmaboekje zien staan.
Ik ben dus totaal in de war, zeker nu het helemaal bon ton is om genderneutraal te zijn en elk mens op waarde te schatten, dat het dus niet uitmaakt of het om mannen, vrouwen, LHBT t/m Z-ers (ik hou die letters allemaal niet meer bij) gaat, wordt er met ons geweldig presterende voetbalelftal omgegaan of het er eigenlijk niet zo toe doet, een beetje spek en bonen. Vandaag spelen ze wel in de finale van het EK, dat is de heren niet gelukt, om tegen de geldende normen in toch maar even onderscheid te maken. Mocht het Nederlands elftal winnen van Denemarken, worden ze de dag erna in Utrecht gehuldigd, maar alleen als ze winnen, anders niet. Logisch, zul je denken, maar laten we niet vergeten dat toen de Nederlandse mannen in 2010 de WK finale verloren ze door ruim 700.000 oranjefans werden toegejuicht in hun rondvaart over de grachten. Is het mannenego dan zoveel kwetsbaarder dan die van de vrouwen? Je durft die vraag in deze genderneutrale tijd haast niet te stellen.
Één voordeel heb ik wel ontdekt, bij geen enkele wedstrijd van dit EK zijn schermutselingen! Er wordt niets vernield, supporters van de verschillende landen gaan elkaar niet te lijf, het lijkt wel een feestje. Ik hoop vurig maandag op het journaal te horen dat Nederland dit EK gewonnen heeft, en dat de volgende keer als ons vrouwenelftal voor ons land uitkomt ik een zonnebril moet opzetten vanwege al die lelijke oranje meuk die wordt opgehangen. Zij verdienen die walgelijkheid net zo zeer als hun mannelijke collega's.
